سل یک عفونت باکتریایی بسیار مسری است که از طریق هوا منتقل می شود. عفونت سل در حدود یک سوم جمعیت جهانی انسان وجود دارد ، اگرچه 90 درصد از افراد مبتلا به سل هرگز از نظر بالینی مشهود یا سل فعال نخواهند داشت. پاسخ ایمنی اکثر افراد باعث می شود که عفونت علائم ایجاد نکند یا به دیگران منتقل نشود و منجر به وضعیتی شود که عفونت نهفته سل نامیده می شود. با این حال ، در برخی از افراد ، ممکن است فردی بلافاصله پس از عفونت دچار سل فعال شود یا زمانی که سیستم ایمنی بدن او ضعیف شود ، عفونت نهفته او فعال شود. این منجر به علائم جدی می شود و می تواند به راحتی به دیگران منتقل شود. بسیار مهم است که بلافاصله تحت درمان عفونت سل فعال قرار بگیرید ، باکتری ها را از بدن خارج کرده و خطر آلودگی دیگران را کاهش دهید.
مراحل
روش 1 از 3: درمان سل فعال با آنتی بیوتیک ها
مرحله 1. درک کنید که تشخیص فعال سل به چه معناست
اگر شما یکی از بیش از 13 میلیون نفر مبتلا به سل هستید ، می توانید این بیماری را به دیگران منتقل کنید. شما باید فوراً مصرف آنتی بیوتیک را شروع کرده و حداقل تا شش ماه به این کار ادامه دهید. خوشبختانه ظرف یک ماه احساس بهتری خواهید داشت. متأسفانه ، ممکن است از شما خواسته شود که از دو تا چهار هفته در بیمارستان بمانید تا از گسترش بیماری جلوگیری کنید.
فقط 1/3 از افراد مبتلا به سل اولیه فعال علائم دارند ، که بخشی از دلیل آن بسیار شایع است
مرحله 2. دهان و بینی خود را بپوشانید
اگر عفونت سل فعال دارید ، عفونت در بدن شما گسترش می یابد و عفونت بسیار مسری است. در چند هفته اول درمان مسری خواهد بود و به راحتی هنگام سرفه ، عطسه و حتی هنگام خندیدن ، آواز خواندن یا صحبت کردن به دیگران منتقل می شود. بر این اساس ، با اجتناب از تماس با دیگران تا زمانی که پزشک به شما نگوید عفونت شما دیگر مسری نیست ، از جلوگیری از انتقال سل مراقبت کنید.
در صورت تشخیص بیماری سل فعال ، تماس های فوری شما باید توسط پزشک معاینه شود ، زیرا ممکن است نیاز به درمان یا درمان پیشگیرانه نیز داشته باشد
مرحله 3. هر آنتی بیوتیک تجویز شده را با دقت مصرف کنید
درمان سل فعال مستلزم رژیم چندین آنتی بیوتیک است. بر اساس حساسیت های موضعی سل به داروهای موجود در منطقه شما ، به احتمال زیاد از چهار دارو (ایزونیازید ، ریفامپین ، پیرازینامید و اتامبوتول) استفاده می کنید که هر کدام باید هر روز مصرف شوند. سپس ، پس از آنکه کشت خلط با حساسیت های بیشتری نسبت به نوع سل شما برگشت ، پزشک شما ممکن است برخی از این آنتی بیوتیک ها را کاهش دهد و همچنین در آن زمان تصمیم می گیرد که چه مدت باید روی آنها باشید.
- اکثر افراد به مدت دو ماه در هر چهار مورد ، سپس دو نفر (ایزونیازید و ریفامپین) به مدت چهار ماه قرار می گیرند. اگر سل در برابر این داروها مقاوم شود ، درمان شما متفاوت و ممکن است طولانی تر باشد.
- به احتمال زیاد تا دو هفته دیگر احساس بهتری خواهید داشت.
- حتی اگر احساس می کنید بهتر شده اید ، باید این کار را انجام دهید همیشه دوره آنتی بیوتیک ها را تکمیل کنید تا آنها بدن شما را از باکتری سل خلاص کنند. هرگز مصرف زودهنگام آنها را متوقف نکنید زیرا احساس بهتری دارید یا سعی کنید آنها را برای بعد ذخیره کنید.
مرحله 4. برای دریافت آنتی بیوتیک ها کمک بگیرید
نه تنها باید دوره آنتی بیوتیک هایی را که پزشک تجویز کرده است تکمیل کنید ، بلکه باید داروها را هر روز مصرف کنید. اگر این امر برای شما چالش برانگیز است ، با پزشک خود همکاری کنید تا برنامه ای را برای کمک به شما در حفظ رژیم دارویی خود تهیه کنید.
- به عنوان مثال ، ممکن است شخصی از تیم درمانی شما به شما در خانه شما مراجعه کند تا از مصرف آنتی بیوتیک ها اطمینان حاصل کند ، یا می توانید برنامه ای برای بازدید روزانه از یک مرکز درمانی تنظیم کنید.
- توقف یا فراموش کردن مصرف آنتی بیوتیک ها ممکن است باعث شود عفونت شما در برابر آنتی بیوتیک ها مقاوم شود. این نه تنها برای شما بسیار خطرناک است ، بلکه افرادی را که ممکن است از شما سل بگیرند نیز به خطر می اندازد.
- اگر چیز دیگری نباشد ، از دست دادن دوزها به احتمال زیاد منجر به مجبور شدن شما به مصرف طولانی مدت آنتی بیوتیک می شود.
مرحله 5. مراقب علائم مکرر سل باشید
پس از اتمام درمان و مراجعه به متخصص سل برای اطمینان از خلاص شدن بدن از باکتری های عفونی ، نیازی به معاینات منظم نخواهید داشت. با این حال ، ممکن است دوباره سل به عنوان یک عفونت جداگانه مبتلا شود ، بنابراین مراقب علائم شایع ، به ویژه سرفه های بی وقفه و درد در قفسه سینه باشید.
مرحله 6. آنتی بیوتیک ها را برای سل خارج ریوی بیشتر مصرف کنید
شایع ترین نوع عفونت سل فعال ، سل ریوی است که عمدتا ریه های شما را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال ، اگر عفونت سل شما فراتر از ریه های شما گسترش یافته باشد ، پزشک احتمالاً همان نوع آنتی بیوتیک را برای مدت طولانی تری از درمان توصیه می کند.
- نمونه هایی از سل خارج ریوی عبارتند از: عفونت غدد لنفاوی ، مننژیت (پوشش مغز) ، پریکاردیت (پوشش قلب) و استخوان (به نام "بیماری گلدان").
- اغلب ، عفونت سل خارج ریوی به یک سال کامل درمان آنتی بیوتیکی نیاز دارد.
- اگر عفونت به مغز یا قلب شما سرایت کرده باشد ، ممکن است برای شما کورتیکواستروئید نیز تجویز شود. این به کاهش تورم و التهاب ناشی از عفونت شما کمک می کند و به طور بالقوه هر گونه علائمی را که بر سیستم عصبی و گردش خون شما تأثیر می گذارد ، کاهش می دهد.
- شما باید دوره کامل آنتی بیوتیک ها را طبق تجویز کامل انجام دهید تا بهترین شانس برای بهبود کامل فراهم شود.
مرحله 7. اگر باردار هستید با پزشک خود مشورت کنید
اگر در زمان تشخیص باردار یا شیرده هستید یا در حین مصرف داروهای سل باردار شده اید ، به پزشک خود اطلاع دهید. علاوه بر این ، ریفامپین به طور قابل توجهی اثر تعدادی از کنترل های مختلف بارداری را کاهش می دهد و آنها را تقریباً بی اثر می کند. اگر از ریفامپین استفاده می کنید مطمئن شوید که از داروهای پیشگیری از بارداری (مانند کاندوم) استفاده می کنید.
مرحله 8. مراقب عوارض جانبی داروهای سل باشید
عوارض جانبی مرتبط با آنتی بیوتیک های مورد استفاده برای درمان عفونت سل نادر است. با این وجود ، مراقب باشید هرگونه عارضه جانبی را که تجربه می کنید ثبت کنید و این اطلاعات را با پزشک خود به اشتراک بگذارید. به طور خاص ، درد مفاصل ، کبودی و خونریزی زیاد ، تب مداوم ، از دست دادن اشتها ، گزگز در اندام ها و اطراف دهان ، ناراحتی معده و زرد شدن پوست یا چشم ها باید دفعه بعد به پزشک گزارش شوند.
- اگر از ایزونیازید استفاده می کنید ، باید از نوشیدن الکل حتی در مقادیر کم خودداری کنید. ترکیب این دو با هم می تواند باعث هپاتیت شود.
- ریفامپین ممکن است باعث تیره شدن ادرار یا حتی نارنجی شود. این طبیعی است و جای نگرانی نیست.
روش 2 از 3: تشخیص و درمان سل نهفته
مرحله 1. آزمایش شوید
اگر فکر می کنید ممکن است در معرض بیماری سل قرار داشته باشید یا به سادگی در کشورها یا محیط های خاصی که سل رایج است گذرانده باشید ، آزمایش دهید. در ابتدا ، پزشک به احتمال زیاد یک آزمایش پوستی انجام می دهد. یک سوزن مقدار کمی از مواد را فقط در زیر سطح یا پوست شما قرار می دهد و شما چند روز بعد بر اساس واکنش بدن خود به آزمایش ارزیابی می شوید. همچنین ممکن است آزمایش خون برای اطمینان از تشخیص سل انجام شود.
اگر در محیطی شلوغ زندگی می کنید ، مکرراً ملاقات می کنید یا در محیط های فقیرانه زندگی می کنید ، تا به حال در زندان محبوس بوده اید ، نقص ایمنی دارید یا در بیمارستان یا سایر مراکز درمانی کار می کنید ، باید هر چند سال یکبار آزمایش سل انجام دهید
مرحله 2. در مورد درمان سل نهفته با پزشک خود مشورت کنید
خوشبختانه شما نمی توانید سل را در حالی که عفونت شما پنهان است ، گسترش دهید و احساس بیماری نخواهید کرد ، زیرا سیستم ایمنی بدن شما به طور موثر از انتشار عفونت جلوگیری می کند. با این حال ، شما در معرض خطر ابتلا به سل فعال در مراحل بعدی زندگی هستید ، اغلب در نتیجه کاهش سیستم ایمنی بدن به دلیل بیماری یا پیری. ممکن است به سرعت قبل از اینکه متوجه شوید عفونت فعال شده است ، برای دیگران مسری شوید.
- ممکن است پزشک شما بخواهد اقدامات پیشگیرانه ای را برای از بین بردن باکتری های بدن شما انجام دهد که باعث می شوند عفونت احتمال بیماری سل را کاهش دهد. انتظار می رود درمان بیماری سل نهفته از شش تا نه ماه طول بکشد.
- داروهای سل را دقیقاً طبق دستور پزشک مصرف کنید. بسیار مهم است که رژیم های دارویی سل را دقیقاً طبق دستور شما رعایت کنید.
- توقف زودهنگام یا عدم استفاده مداوم از داروهای خود ممکن است منجر به بدتر شدن بیماری شود و سل شما حتی ممکن است در برابر داروهایی که مصرف می کنید مقاوم شود.
مرحله 3. اگر در معرض خطر بالای ابتلا به سل فعال هستید ، سل نهفته را درمان کنید
بعد از اینکه پزشک تشخیص داد که عفونت شما پنهان است ، به احتمال زیاد یک رژیم دارویی نه ماهه را شروع می کنید ، احتمالاً 25 میلی گرم پیریدوکسین در روز. اگر از سیستم ایمنی ضعیف رنج می برید ، احتمالاً در معرض خطر بالای فعال شدن سل قرار خواهید گرفت. به طور خاص ، شرایط زیر شما را در معرض خطر بیشتری قرار می دهد:
- عفونت HIV یا بیماری خود ایمنی دیگر
- با کسانی که سل فعال دارند تماس بگیرید
- آسیب به ریه های شما
- پیوند عضو
- مصرف داروهایی که سیستم ایمنی بدن شما را سرکوب می کنند
- مهاجرت اخیر از کشوری با شیوع بالای سل
- استفاده از داروهای تزریقی
- مقدار زیادی از زمان صرف شده در یک مرکز اصلاحی ، خانه سالمندان ، سرپناه بی خانمان ها ، بیمارستان یا هرگونه سکونت دیگر با تراکم بالا ، به عنوان ساکن یا کارمند
مرحله 4. سیگار را ترک کنید
سیگار کشیدن نه تنها شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به عفونت سل قرار می دهد ، بلکه باعث التهاب در بافت ریه شما می شود. این آسیب شما را مستعد تشدید عفونت از سل نهفته به سل فعال می کند. علاوه بر این ، سیگار کشیدن سیستم ایمنی بدن را به طور کلی تضعیف می کند و توانایی شما در مبارزه با عفونت هایی مانند سل را کاهش می دهد.
مرحله 5. سوء مصرف مواد را حذف کنید
الکل و سایر داروها سیستم ایمنی بدن را ضعیف کرده و توانایی بدن شما را در مقاومت و مبارزه با عفونت کاهش می دهد. استفاده طولانی مدت عادی شما را مستعد ابتلا به سل می کند ، زیرا سطح ایمنی شما در برابر ابتلا به عفونت با مصرف طولانی مدت مواد مخدر کاهش می یابد.
اگر مشروب زیاد می نوشید ، مقدار نوشیدنی روزانه خود را به تدریج کاهش دهید. نه تنها احساس بهتری خواهید داشت ، بلکه ممکن است انگیزه بیشتری برای کاهش مداوم میزان نوشیدن خود داشته باشید
روش 3 از 3: پایش علائم بیماری سل
مرحله 1. برای سرفه مداوم به پزشک مراجعه کنید
اگر عفونت به صورت پنهان باقی بماند ، شما حتی ممکن است ندانید که سالها پس از آلوده شدن به بیماری سل مبتلا شده اید. با این حال ، ممکن است عفونت فعال شود و باید در اسرع وقت شناسایی شود. در صورت مشاهده هرگونه علائمی که ممکن است نشان دهنده عفونت فعال سل باشد ، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
- با عفونت نهفته ، ممکن است شما باکتری سل داشته باشید که در داخل بدن شما جدا شده است و سیستم ایمنی شما از آسیب رساندن به آن جلوگیری می کند. اگر سیستم ایمنی بدن شما ضعیف باشد ، ممکن است به عفونت فعال سل مبتلا شوید.
- عفونت سل فعال بیشتر به ریه ها حمله کرده و منجر به بیماری سل ریوی می شود. معمولاً از اشعه ایکس برای ارزیابی آسیب دیدن ریه ها استفاده می شود و آزمایشات آزمایشگاهی نیز بر روی مخاطی که به آن سرفه می گویند ، "بلغم" گفته می شود.
- اگر هر نوع سرفه ای دارید که بیش از سه هفته طول بکشد یا بطور فزاینده ای تنگی نفس دارید ، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
مرحله 2. به هرگونه درد قفسه سینه توجه کنید
به ویژه ، مراقب سرفه هایی باشید که منجر به خلط یا خون در دهان شما و/یا درد قفسه سینه هنگام سرفه می شود. درد قفسه سینه معمولاً به دلیل عفونت ریه ها ایجاد می شود که باعث التهاب ، تورم و حتی آسیب دائمی به بافت های ریه می شود.
در هر چیزی که سرفه می کنید خون را به دقت دنبال کنید. خلط آغشته به خون ، همانطور که این ماده نامیده می شود ، علامت سل پیشرفته تری است که به دلیل التهاب دستگاه تنفسی ایجاد می شود
مرحله 3. مراقب علائم عفونت سل خارج ریوی باشید
هنگامی که سل گسترش می یابد ، ممکن است منجر به علائم قابل توجهی شود که بر غدد لنفاوی ، استخوان ها و مفاصل ، سیستم گوارش ، مثانه و اندام های تناسلی و حتی سیستم عصبی شما تأثیر می گذارد. به طور خاص ، مراقب بزرگ شدن غدد لنفاوی باشید ، که ممکن است نشان دهد سیستم ایمنی بدن شما در حال مبارزه برای مبارزه با عفونت سل است. غدد لنفاوی اطراف ریه ها و قلب شما بیشترین احتمال عفونت را دارند.
- علاوه بر این ، مراقب درد در معده ، درد یا بی حرکتی در مفاصل ، گیجی ، سردردهای مداوم و تشنج باشید.
- اگر هر یک از این علائم همزمان با علائم دیگر ایجاد شد ، در اسرع وقت به پزشک مراجعه کنید.
مرحله 4. مراقب علائم کلی بیماری سل باشید
عفونت سل فعال نیز ممکن است کلیه ها ، مغز و ستون فقرات شما را تحت تأثیر قرار دهد. سایر علائم که ممکن است نشان دهنده بیماری سل باشد شامل ضعف مداوم ، تب مداوم و تعریق شدید شبانه است.
- درجه حرارت خود را از نظر تب بررسی کنید. تب به دلیل وجود عفونت در بدن ایجاد می شود.
- هرگونه تعریق شبانه را پیگیری کنید. تعریق شبانه در نتیجه عفونت ایجاد می شود ، زیرا بدن سعی می کند از تب موجود در بدن خلاص شود. به طور خاص ، تعریق راه بدن برای از بین بردن گرمای اضافی ناشی از تب است.
مرحله 5. هرگونه کاهش اشتها یا کاهش وزن را شناسایی کنید
سل بر بسیاری از سیستم های بدن از جمله دستگاه گوارش تأثیر می گذارد. هنگامی که سیستم گوارشی آنطور که باید کار نمی کند ، می تواند منجر به از دست دادن اشتها شود که به نوبه خود منجر به کاهش وزن می شود. علائمی مانند این بدون درمان باقی می مانند و معمولاً تشدید می شوند. در صورت نگرانی از عفونت سل ، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
