اگرچه بسیاری از مردم بر این باورند که بیماری های روانی نادر است ، اما در واقع این واقعیت ندارد. حدود 54 میلیون آمریکایی در هر سال از اختلال روانی یا بیماری رنج می برند. بیماری روانی از هر 4 نفر 1 نفر در سراسر جهان در برهه ای از زندگی خود را تحت تاثیر قرار می دهد. بسیاری از این بیماری ها با دارو ، روان درمانی یا هر دو قابل درمان هستند ، بنابراین اگر فکر می کنید علائم بیماری روانی را تجربه می کنید ، در اسرع وقت از یک متخصص آموزش دیده کمک بگیرید.
مراحل
قسمت 1 از 3: درک بیماری روانی
مرحله 1. درک کنید که بیماری روانی تقصیر شما نیست
جامعه اغلب به بیماری روانی و کسانی که از آن رنج می برند انگ می زند و می توان به راحتی باور کرد که دلیل مشکلاتی که دارید بی ارزشی یا کار نکردن کافی است. این درست نیست. اگر شما یک بیماری روانی دارید ، این نتیجه یک وضعیت سلامتی است ، نه نقص های شخصی یا هر چیز دیگری. یک متخصص پزشکی و بهداشت روانی خوب هرگز نباید به شما این احساس را بدهد که شما مسئول بیماری خود هستید ، و همچنین افراد دیگر در زندگی شما - یا خودتان.
مرحله 2. عوامل خطرساز بیولوژیکی احتمالی را بشناسید
هیچ دلیل واحدی برای بیماری های روانی وجود ندارد ، اما عوامل بیولوژیکی مختلفی وجود دارد که می تواند شیمی مغز را تغییر داده و باعث عدم تعادل هورمونی شود.
- آرایش ژنتیکی برخی بیماریهای روانی مانند اسکیزوفرنی ، اختلال دوقطبی و افسردگی با ژنتیک ارتباط قوی دارند. اگر شخص دیگری در خانواده شما مبتلا به بیماری روانی تشخیص داده شده است ، ممکن است به دلیل ترکیب ژنتیکی شما در معرض خطر ابتلا به آن باشید.
- آسیب فیزیولوژیکی. آسیب هایی مانند ضربه شدید به سر ، قرار گرفتن در معرض ویروس ها ، باکتری ها یا سموم در دوران رشد جنین ، می تواند منجر به بیماری روانی شود. سوء مصرف مواد مخدر و/یا الکل نیز می تواند باعث ایجاد یا بدتر شدن بیماری روانی شود.
- شرایط مزمن پزشکی بیماریهای مزمن پزشکی مانند سرطان و سایر بیماریهای شدید طولانی مدت می تواند خطر ابتلا به بیماریهای روانی مانند اضطراب و افسردگی را افزایش دهد.
مرحله 3. عوامل خطرساز محیطی احتمالی را بشناسید
برخی از بیماری های روانی مانند اضطراب و افسردگی ، به شدت با محیط شخصی و احساس رفاه شما در ارتباط هستند. اختلال و بی ثباتی می تواند باعث ایجاد یا بدتر شدن بیماری روانی شود.
- تجربیات سخت زندگی. شرایط بسیار عاطفی یا ناراحت کننده در زندگی می تواند باعث ایجاد بیماری روانی در فرد شود. این می تواند در یک لحظه متمرکز شود ، مانند از دست دادن یک عزیز ، یا کشیده شود ، مانند سابقه سوء استفاده جنسی ، جسمی یا احساسی. تجربه در جنگ یا به عنوان یک اورژانس نیز می تواند باعث بیماری روانی شود.
- فشار. استرس می تواند بیماری های روانی موجود را بدتر کند و همچنین می تواند باعث بیماری های روانی مانند افسردگی یا اضطراب شود. درگیری های خانوادگی ، مشکلات مالی و نگرانی های کاری همه می توانند منشأ استرس باشند.
- تنهایی. نداشتن یک شبکه حمایتی قوی ، داشتن تعداد کمی از دوستان و فقدان روابط سالم می تواند باعث ایجاد یا بدتر شدن بیماری های روانی شود.
مرحله 4. علائم و نشانه های هشدار دهنده روانی را بشناسید
برخی از بیماریهای روانی از بدو تولد وجود دارند ، اما برخی دیگر با گذشت زمان ایجاد می شوند یا کاملاً ناگهانی ظاهر می شوند. علائم زیر می تواند علائم هشداردهنده بیماری های روانی باشد:
- احساس غم یا تحریک پذیری
- احساس گیجی یا بی نظمی
- احساس بی تفاوتی یا از دست دادن علاقه
- نگرانی بیش از حد و عصبانیت/خصومت/خشونت
- احساس ترس/پارانویا
- مشکل در کنار آمدن با احساسات
- مشکل در تمرکز
- دشواری در مسئولیت پذیری
- انزوا یا کناره گیری اجتماعی
- مشکلات خواب
- توهم و/یا توهم
- ایده هایی عجیب ، بزرگ و یا جدا از واقعیت
- سوء مصرف الکل یا مواد مخدر
- تغییرات قابل توجه در عادات غذایی یا میل جنسی
- افکار یا برنامه های خودکشی
مرحله 5. علائم و نشانه های هشدار دهنده فیزیکی را بشناسید
گاهی اوقات ، علائم جسمانی می توانند به عنوان هشداری برای وجود بیماری روانی عمل کنند. در صورت وجود علائم مداوم ، به دنبال کمک پزشکی باشید. علائم هشدار دهنده شامل موارد زیر است:
- خستگی
- کمر ، سینه و/یا دردها
- ضربان قلب سریع
- دهان خشک
- مشکلات گوارشی
- سردرد
- تعریق
- تغییرات شدید وزن
- سرگیجه
- تغییرات چشمگیر در الگوهای خواب
مرحله 6. تعیین کنید که علائم شما چقدر شدید هستند
بسیاری از این علائم در پاسخ به رویدادهای روزمره ظاهر می شوند و بنابراین لزوماً نشان دهنده بیماری روانی شما نیستند. اگر آنها از بین نروند ، و مهمتر از همه ، اگر بر توانایی شما در عملکرد روزانه تأثیر منفی بگذارند ، باید مراقب باشید. هرگز از درخواست کمک پزشکی حرفه ای نترسید.
قسمت 2 از 3: جستجوی راهنمای حرفه ای
مرحله 1. انواع کمک های موجود را درک کنید
بسیاری از متخصصان آموزش دیده در زمینه سلامت روان وجود دارند و در حالی که نقش آنها اغلب با یکدیگر تداخل دارد ، هر زمینه تخصص های خاص خود را دارد.
- روانپزشکان پزشکانی هستند که اقامت روانپزشکی را گذرانده اند. آنها بسیار حرفه ای ترین متخصصان روانشناسی هستند و معمولاً بهترین منبع برای کمک به شما در مدیریت داروهای تجویزی هستند. آنها همچنین در زمینه تشخیص بیماریهای روانی از جمله بیماریهای شدید مانند اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی آموزش دیده اند.
- روانشناسان بالینی دارای مدرک دکتری روانشناسی هستند و معمولاً دوره های کارآموزی یا اقامت در مراکز بهداشت روانی را گذرانده اند. آنها می توانند بیماری های روانی را تشخیص دهند ، آزمایش های روانشناسی انجام دهند و روان درمانی ارائه دهند. مگر اینکه مجوز خاصی داشته باشند ، معمولاً نمی توانند نسخه بنویسند.
- پزشکان پرستار روانپزشکی یا سلامت روان حداقل دارای مدرک کارشناسی ارشد و آموزش تخصصی در زمینه سلامت روان هستند. آنها می توانند بیماری های روانی را تشخیص داده و دارو تجویز کنند. در برخی موارد می توانند روان درمانی نیز ارائه دهند. بسته به وضعیت شما ، ممکن است از آنها خواسته شود که با یک روانپزشک همکاری کنند.
- مددکاران اجتماعی حداقل دارای مدرک کارشناسی ارشد در زمینه مددکاری اجتماعی هستند. مددکاران بالینی دارای مجوز کارآموزی یا اقامت در مراکز بهداشت روانی را گذرانده اند و در زمینه مشاوره سلامت روان آموزش دیده اند. آنها می توانند درمان ارائه دهند اما نمی توانند دارو تجویز کنند. آنها معمولاً با سیستم ها و منابع حمایت اجتماعی بسیار آشنا هستند.
- مشاوران دارای مدرک کارشناسی ارشد در زمینه مشاوره بوده و معمولاً دوره های کارآموزی را در مراکز بهداشت روانی گذرانده اند. آنها تمایل دارند بر مسائل خاص بهداشت روانی مانند اعتیاد و سوء مصرف مواد تمرکز کنند ، اگرچه می توانند برای انواع مسائل مربوط به سلامت روان مشاوره ارائه دهند. آنها نمی توانند دارو تجویز کنند و در بسیاری از ایالت ها نمی توانند بیماری روانی را تشخیص دهند.
- پزشکان معمولاً آموزش های گسترده ای در زمینه سلامت روان ندارند ، اما می توانند داروها را تجویز کنند و همچنین می توانند به شما در مدیریت سلامت کلی خود کمک کنند.
مرحله 2. به پزشک خود مراجعه کنید
برخی از بیماری های روانی ، مانند اضطراب و افسردگی ، اغلب می توانند با داروهای تجویزی که پزشک شخصی شما می تواند تجویز کند ، به طور م treatedثر درمان شوند. در مورد علائم خود با پزشک خود مشورت کنید و نگرانی های خود را به اشتراک بگذارید.
- همچنین ممکن است پزشک شما بتواند شما را به یک متخصص بهداشت روان آموزش دیده در منطقه شما ارجاع دهد.
- یک تشخیص رسمی سلامت روان برای افراد مورد نیاز است تا برای حمایت از معلولیت روانپزشکی تأمین اجتماعی اقدام کنند و اطمینان حاصل کنند که تحت قانون آمریکایی های دارای معلولیت تحت حمایت قرار می گیرید.
مرحله 3. با شرکت بیمه درمانی خود تماس بگیرید
اگر در ایالات متحده زندگی می کنید ، احتمالاً هزینه پوشش بیمه درمانی را پرداخت می کنید. با شرکت بیمه خود تماس بگیرید و اطلاعات تماس متخصصان سلامت روان را در منطقه خود که طرح بیمه شما را می پذیرند ، بخواهید.
- اطمینان حاصل کنید که هر گونه الزامات خاص برنامه بیمه خود را روشن کنید. به عنوان مثال ، ممکن است لازم باشد برای مراجعه به روانپزشک از پزشک اولیه خود ارجاع بگیرید ، یا ممکن است محدودیت های خاصی برای درمان تعیین شود.
- اگر بیمه درمانی ندارید ، به دنبال یک مرکز بهداشت روان در منطقه خود باشید. این مراکز اغلب به افراد کم درآمد یا بدون بیمه درمان رایگان یا بسیار کم هزینه ارائه می دهند. برخی از دانشگاه های بزرگ و دانشکده های پزشکی نیز دارای کلینیک های ارزان قیمت هستند.
مرحله 4. یک قرار ملاقات تعیین کنید
بسته به منطقه شما ، ممکن است لازم باشد بین چند روز تا چند ماه منتظر بمانید تا با یک متخصص بهداشت روانی وقت بگیرید ، بنابراین در اسرع وقت نوبت خود را رزرو کنید. اگر می خواهید به لیست انتظار یا لیست لغو ملحق شوید ، بپیوندید تا شانس تأمین وقت قبلی را داشته باشید.
اگر افکار یا برنامه های خودکشی را تجربه می کنید ، بلافاصله به دنبال کمک باشید. خط زندگی ملی پیشگیری از خودکشی 24 ساعت شبانه روز و 7 روز هفته به صورت رایگان در دسترس است. همچنین می توانید با شماره گیری 911 (یا معادل محلی خود) با خدمات اورژانس تماس بگیرید
مرحله 5. سوال بپرسید
شما می توانید با خیال راحت س questionsالات خود را از ارائه دهنده خدمات بهداشت روان بپرسید. اگر چیزی را نمی فهمید یا می خواهید توضیح دهید ، بپرسید. شما همچنین باید در مورد گزینه های درمانی احتمالی ، مانند انواع و مدت درمان موجود ، و انواع داروهای مورد نیاز خود سوال کنید.
- در مورد علائمی که احساس می کنید با درمانگر خود بسیار گشاده رو و صادق باشید. همچنین ، در مورد گزینه های درمانی خود ، مانند دارو ، داروهای گیاهی یا درمان های جدیدتر در زمینه ، س askال کنید.
- علاوه بر این ، پیش آگهی وضعیت خود را بپرسید. بسیاری از تشخیص های روانپزشکی قابل درمان نیستند ، بنابراین کنجکاو باشید که چه مدت ممکن است تحت درمان باشید یا آیا این درمان به طور نامحدود ادامه خواهد داشت یا چه مدت ممکن است نیاز به مصرف دارو داشته باشید یا اعتیادآور باشد.
- همچنین باید از ارائه دهنده خود بپرسید که چه کاری می توانید برای کمک به روند انجام دهید. در حالی که شما نمی توانید بیماری روانی را به تنهایی درمان یا درمان کنید ، مواردی وجود دارد که می توانید برای ارتقای سلامت روانی خود انجام دهید. این موارد را با ارائه دهنده خود بحث کنید.
مرحله 6. تعامل خود را با ارائه دهنده خود در نظر بگیرید
رابطه بین شما و درمانگر شما باید احساس امنیت ، استقبال و راحتی کند. احتمالاً در اولین ملاقات خود بسیار آسیب پذیر خواهید بود. ممکن است درمانگر از شما س questionsالات ناراحت کننده ای بپرسد یا از شما بخواهد در مورد مسائل ناراحت کننده فکر کنید ، اما همچنان باید به شما احساس امنیت ، ارزش و استقبال کند.
قسمت 3 از 3: مقابله با بیماری روانی
مرحله 1. از قضاوت درباره خود بپرهیزید
معمولاً برای افرادی که از بیماریهای روانی رنج می برند ، به ویژه افرادی مانند افسردگی و اضطراب ، احساس می شود که باید بتوانند فقط از آن خارج شوند. با این حال ، همانطور که از خود انتظار نداشتید که از دیابت یا بیماری قلبی رها شوید ، نباید خود را قضاوت کنید زیرا با بیماری روانی دست و پنجه نرم می کنید.
مرحله 2. یک شبکه پشتیبانی ایجاد کنید
داشتن شبکه ای از افرادی که شما را می پذیرند و از شما حمایت می کنند برای همه مهم است ، اما به خصوص اگر با بیماری روانی سر و کار دارید. دوستان و خانواده مکانهای خوبی برای شروع هستند. همچنین گروه های پشتیبانی زیادی در دسترس هستند. گروه پشتیبانی خود را در انجمن خود بررسی کنید یا آن را به صورت آنلاین پیدا کنید.
اتحاد ملی بیماری های روانی (NAMI) مکان خوبی برای شروع است. آنها یک خط راهنما و یک فهرست منابع پشتیبانی دارند
مرحله 3. مدیتیشن یا آموزش ذهن آگاهی را در نظر بگیرید
در حالی که مدیتیشن نمی تواند جایگزین کمک و/یا داروهای حرفه ای واجد شرایط شود ، می تواند به شما در مدیریت علائم برخی از بیماری های روانی ، به ویژه بیماری های مربوط به اعتیاد و سوء مصرف مواد یا اضطراب کمک کند. ذهن آگاهی و مدیتیشن بر اهمیت پذیرش و حضور تأکید می کند که می تواند به کاهش استرس کمک کند.
- شاید برای شما مفید باشد که ابتدا از یک مدیتیشن آموزش دیده یا متخصص ذهن آگاهی بخواهید و سپس به تنهایی ادامه دهید.
- NAMI ، کلینیک مایو و howtomeditate.org همگی نکاتی را برای یادگیری نحوه مدیتیشن ارائه می دهند.
مرحله 4. یک مجله داشته باشید
ثبت یک مجله از افکار و تجربیات خود می تواند از جهات مختلف به شما کمک کند. نوشتن افکار یا نگرانی های منفی ممکن است به شما کمک کند تمرکز بر آنها را متوقف کنید. پیگیری آنچه باعث ایجاد یک تجربه یا علامت خاص می شود به ارائه دهنده سلامت روان شما کمک می کند تا بهترین مراقبت را از شما ارائه دهد. همچنین می تواند به شما این امکان را بدهد که احساسات خود را به شیوه ای ایمن کشف کنید.
مرحله 5. رژیم غذایی مناسب و عادات ورزشی را حفظ کنید
در حالی که رژیم غذایی و ورزش نمی تواند از بیماری های روانی جلوگیری کند ، می تواند به شما در مدیریت علائم کمک کند. رعایت یک برنامه منظم و داشتن خواب کافی در صورت داشتن بیماری روانی شدید مانند اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی بسیار مهم است.
در صورت داشتن اختلال در خوردن مانند بی اشتهایی ، پرخوری عصبی یا پرخوری ، ممکن است به رژیم غذایی و عادات ورزشی خود توجه ویژه ای داشته باشید. برای اطمینان از حفظ عادات سالم با یک متخصص مشورت کنید
مرحله 6. مصرف الکل خود را محدود کنید
الکل یک افسردگی است و می تواند بر احساسات شما تأثیر بگذارد. اگر با بیماری مانند افسردگی یا سوء مصرف مواد مشکل دارید ، الکل ممکن است چیزی باشد که باید به طور کلی از آن دوری کنید. اگر الکل مصرف می کنید ، معتدل بنوشید: معمولاً 2 لیوان شراب ، 2 آبجو یا 2 نوشیدنی مشروب در روز برای زنان و 3 نوشیدنی برای مردان.
در حین استفاده از داروهای خاص ، نباید الکل مصرف کنید. در مورد نحوه مدیریت داروهای خود با پزشک تجویز کننده خود مشورت کنید
نکات
- اگر می توانید ، از یک دوست یا یکی از اعضای خانواده مورد اعتماد بخواهید تا شما را در اولین قرار ملاقات همراهی کند. آنها می توانند اعصاب شما را آرام کرده و از شما حمایت کنند.
- انتخاب درمان و شیوه زندگی خود را بر اساس شواهد علمی و پزشکی با کمک متخصصان آموزش دیده پایه ریزی کنید. بسیاری از داروهای "خانگی" برای بیماری های روانی کمکی یا هیچ کمکی به بیماری های روانی نمی کنند و برخی ممکن است در واقع بیماری شما را بدتر کنند.
- جامعه اغلب به بیماران روانی انگ می زند. اگر احساس راحتی نمی کنید که اطلاعات مربوط به بیماری روانی خود را با کسی به اشتراک بگذارید ، این کار را نکنید. افرادی را پیدا کنید که از شما حمایت می کنند ، شما را می پذیرند و به شما اهمیت می دهند.
- اگر دوست یا عزیزی دارید که بیماری روانی دارد ، او را قضاوت نکنید و به او نگویید "فقط بیشتر تلاش کن". عشق ، پذیرش و حمایت خود را به آنها ارائه دهید.
هشدارها
- اگر افکار یا برنامه های خودکشی را تجربه کردید ، بلافاصله به دنبال کمک باشید.
- بسیاری از بیماریهای روانی بدون درمان تشدید می شوند. در اسرع وقت به دنبال کمک باشید.
- هرگز سعی نکنید بیماری روانی را بدون کمک حرفه ای درمان کنید. انجام این کار در واقع می تواند بیماری شما را بدتر کند و به شما یا دیگران آسیب جدی برساند.
