دیابت یک بیماری مزمن است که شامل عدم تولید انسولین در پانکراس یا کاهش حساسیت به اثرات آن در سلول ها می شود. انسولین برای سلول ها برای جذب گلوکز مورد نیاز است. در صورت عدم درمان ، قند خون بالا به طور مداوم باعث آسیب به اندام ها و اعصاب ، به ویژه اعصاب کوچک محیطی که در چشم ها ، دست ها و پاها امتداد دارند ، می شود. به گفته وزارت بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده ، 60-70 درصد از بیماران دیابتی دارای نوعی آسیب عصبی (نوروپاتی) هستند. اغلب پاها اولین کسانی هستند که علائم مربوط به دیابت را نشان می دهند ، بنابراین یادگیری علائم آن و بررسی منظم آنها به جلوگیری از آسیب ها و ناتوانی های جبران ناپذیر کمک می کند.
مراحل
قسمت 1 از 3: به دنبال تغییرات در احساس پا هستید
مرحله 1. از هرگونه بی حسی در پاهای خود آگاه باشید
یکی از اولیه ترین و شایع ترین علائم نوروپاتی محیطی که دیابتی ها متوجه آن می شوند این است که پاها حس خود را از دست داده و بی حس می شوند. می تواند از انگشتان پا شروع شود و سپس در توزیع شبیه جوراب ساق بلند به بقیه پا و ساق پا برسد. معمولاً هر دو پا تحت تأثیر قرار می گیرند ، اگرچه ممکن است یک طرف ابتدا شروع شود یا بیشتر از طرف دیگر قابل توجه باشد.
- کاهش بی حسی مربوط به کاهش احساس درد در دمای بیش از حد (چه گرم و چه سرد) است. به همین دلیل ، دیابتی ها بیشتر در معرض خطر داغ شدن از حمام گرم یا سرمازدگی در زمستان هستند.
- بی حسی مزمن می تواند از تشخیص دیابت در زمان قطع شدن ، تاول زدن یا آسیب دیدگی دیگر جلوگیری کند. این پدیده در بیماران دیابتی بسیار شایع است و می تواند منجر به عفونت پا شود. گاهی اوقات ، نوروپاتی به حدی بد است که پا برای مدت طولانی قبل از اینکه شخص متوجه شود عفونت می کند و عفونت می تواند به عمق بافت نفوذ کرده و حتی بر استخوان تأثیر بگذارد. این می تواند به دوره طولانی آنتی بیوتیک های IV نیاز داشته باشد و به طور بالقوه تهدید کننده زندگی باشد.
- علائم نوروپاتی محیطی ، مانند بی حسی ، معمولاً شب هنگام در رختخواب بدتر می شود.
مرحله 2. مراقب سوزش و سوزن سوزن شدن باشید
یکی دیگر از علائم رایج احساسات ناراحت کننده است ، مانند سوزن سوزن شدن ، سوزن سوزن شدن و/یا سوزش درد. چنین احساساتی می تواند شبیه احساساتی باشد که گردش خون پس از "خواب" به پای شما باز می گردد. احساسات ناراحت کننده ، به نام پارستزی ، از خفیف تا شدید متغیر است و معمولاً هر دو پا را به طور مساوی تحت تأثیر قرار نمی دهد.
- احساس سوزن سوزن شدن و سوزن سوزن شدن معمولاً از پایین (کف) پاها شروع می شود ، اگرچه می تواند به سمت بالا پاها نیز پیشرفت کند.
- این احساسات عجیب گاهی اوقات می تواند یک عفونت قارچی (پای ورزشکار) یا نیش حشرات را تقلید کند ، اگرچه پای دیابتی ها معمولاً به همان اندازه خارش ندارند.
- نوروپاتی محیطی در پا ایجاد می شود زیرا قند (گلوکز) زیادی در خون وجود دارد که برای رشته های عصبی کوچک سمی و مخرب است.
مرحله 3. به افزایش حساسیت به لمس که هیپرستزی نامیده می شود توجه کنید
یکی دیگر از تغییرات احساس پا که در اقلیتی از بیماران دیابتی ایجاد می شود ، افزایش حساسیت به لمس است. بنابراین به جای کاهش احساس و بی حسی در پا ، که شایع ترین نتیجه است ، برخی از بیماران دیابتی نسبت به لمس بیش از حد حساس یا حتی بیش از حد حساس می شوند. به عنوان مثال ، حتی وزن ملافه روی پاهای آنها می تواند برای بیماران دیابتی با این بیماری درد آور باشد.
- این نوع عارضه پای مرتبط با دیابت می تواند به عنوان حمله نقرس یا آرتریت التهابی شدید تقلید یا اشتباه تشخیص داده شود.
- نوع درد مرتبط با این افزایش حساسیت اغلب به عنوان طبیعت الکتریکی یا درد سوزشی توصیف می شود.
مرحله 4. به گرفتگی یا دردهای شدید توجه کنید
با پیشرفت نوروپاتی محیطی ، ماهیچه های پا تحت تأثیر قرار می گیرد. یکی از اولین نشانه های درگیری عضلات در دیابت ، گرفتگی پا و/یا درد شدید تیراندازی ، به ویژه در کف پا است. گرفتگی ها و دردها می توانند آنقدر شدید باشند که مانع از راه رفتن دیابتی شوند و در شب هنگام در رختخواب بسیار شدید است.
- برخلاف گرفتگی عضلات معمولی که در آن می توانید انقباض یا انقباض عضلات را مشاهده کنید ، گرفتگی پای دیابتی همیشه برای چشم قابل مشاهده نیست.
- همچنین برخلاف گرفتگی های معمولی ، گرفتگی و دردهای پای دیابتی بهتر نمی شود و با راه رفتن برطرف نمی شود.
- گرفتگی و درد ناشی از دیابت گاهی اوقات می تواند به عنوان شکستگی استرس یا سندرم پای بی قرار تقلید شود و اشتباه تشخیص داده شود.
قسمت 2 از 3: به دنبال سایر تغییرات پا هستید
مرحله 1. به ضعف عضلات توجه کنید
همانطور که گلوکز بالا به اعصاب می رود ، آب از طریق اسمز به دنبال گلوکز می رود و همچنین به اعصاب می رود. اعصاب متورم شده و به دلیل متورم شدن خون خود را از دست می دهند ، بنابراین کمی می میرند. اگر عصب ماهیچه ای را تامین کند و بمیرد ، دیگر عضله از آن عصب تحریک نمی شود. وقتی عضله دیگر تحریک عصبی نمی کند ، آتروفی می کند (کوچک می شود). در نتیجه ، ممکن است پاهای شما کمی کوچکتر (چروکیده) به نظر برسد و ضعف بر راه رفتن شما (نحوه راه رفتن) تأثیر بگذارد و کمی ناپایدار یا تزلزل ایجاد کند. دیدن افراد دیابتی طولانی مدت که با عصا یا روی ویلچر راه می روند غیر معمول نیست.
- در ارتباط با ضعف پا و مچ پا ، اعصابی که برای هماهنگی و تعادل به مغز شما بازخورد می دهند نیز آسیب می بینند ، بنابراین پیاده روی سریع در بین بیماران دیابتی به یک کار واقعا دشوار تبدیل می شود.
- آسیب به اعصاب و ضعف ماهیچه ها/تاندون های مچ پا نیز منجر به کاهش رفلکس ها می شود. به این ترتیب ، ضربه زدن به تاندون آشیل در بیماران دیابتی در بهترین حالت تنها یک پاسخ ضعیف (لرزش پا) را ایجاد می کند.
مرحله 2. تغییر شکل انگشتان پا را بررسی کنید
اگر ماهیچه های پای شما ضعیف باشند و راه رفتن شما تغییر کند ، احتمالاً باعث می شود که شما به طور غیر طبیعی راه بروید و فشار بیشتری به انگشتان پا وارد کنید. فشار اضافی و تغییرات غیرمعمول در وزن می تواند منجر به تغییر شکل پا شود ، مانند چکشی. چکشی زمانی رخ می دهد که یکی از سه انگشت پای وسط پای شما در مفصل دیستال دچار بدشکلی شده و آن را خم کرده یا شبیه چکش می کند. علاوه بر تغییر شکل هایی مانند چکشی ، این راه رفتن و تعادل ناهموار می تواند باعث شود مناطق خاصی از پا بیشتر از حد طبیعی تحت فشار قرار گیرند. این می تواند منجر به زخم های فشاری شود ، که سپس می توانند عفونی شوند ، که می تواند منجر به مشکلات زیادی شود.
- همترو گاهی اوقات می تواند خود را با گذشت زمان برطرف کند ، اما معمولاً برای اصلاح آنها به جراحی نیاز است.
- تغییر شکل شایع انگشت شست پا که اغلب در بیماران دیابتی دیده می شود ، شکستگی است ، که زمانی ایجاد می شود که انگشت شست پا به طور مداوم به سمت انگشتان دیگر رانده می شود.
- پوشیدن کفش هایی با فضای زیاد برای انگشتان پا برای بیماران دیابتی بسیار مهم است تا خطر تغییر شکل را کاهش دهد. به ویژه زنان ، در صورت دیابت ، هرگز نباید کفش پاشنه بلند بپوشند.
مرحله 3. درمورد علائم آسیب یا عفونت بسیار محتاط باشید
جدای از افتادن و شکستن استخوان در حین راه رفتن ، جدی ترین عارضه ای که افراد دیابتی با آن مواجه می شوند آسیب به پاهای آنها است. به دلیل غالباً عدم احساس ، بیماران دیابتی اغلب صدمات جزئی مانند سایش ، بریدگی های کوچک ، تاول یا نیش حشرات را احساس نمی کنند. در نتیجه ، این صدمات جزئی می توانند عفونی شده و در صورت عدم درمان به موقع منجر به از دست دادن انگشتان پا یا کل پا شوند.
- علائم بصری عفونت شامل تورم قابل توجه ، تغییر رنگ (رنگ قرمز یا مایل به آبی) و نشت چرک سفید یا مایع دیگر از زخم است.
- معمولاً به محض نفوذ چرک و خون ، بوی بد عفونت ها شروع می شود.
- بیماران دیابتی مزمن همچنین با ضعف سیستم ایمنی بدن ، توانایی بهبودی خود را کاهش می دهند. در نتیجه ، صدمات جزئی مدت طولانی تری باقی می مانند ، که احتمال عفونت را افزایش می دهد.
- اگر یک جراحت جزئی تبدیل به زخم باز جدی شود (مانند زخم لخته بزرگ) ، فوراً به مراقبت های پزشکی نیاز است.
- توصیه می شود بیماران دیابتی هفته ای یک بار کف پای خود را بررسی کنند و پزشک در تمام معاینات ، پاهای آنها را از نزدیک بررسی کند.
قسمت 3 از 3: به دنبال علائم دیگر نوروپاتی باشید
مرحله 1. به دنبال علائم مشابه در دستان خود باشید
اگرچه نوروپاتی محیطی معمولاً از اندام های تحتانی ، به ویژه پا شروع می شود ، اما در نهایت بر اعصاب کوچکتر محیطی که انگشتان دست ها و بازوها را عصبی می کنند نیز تأثیر می گذارد. بنابراین ، در مورد بررسی دست های خود برای علائم بالقوه فوق و عوارض دیابت هوشیار باشید.
- مشابه توزیع جوراب ساق بلند علائم پای دیابتی ، عوارض در اندام فوقانی به شکل دستکش (از دستها و سپس از بالا بازوها) پیشرفت می کند.
- علائم مرتبط با دیابت در دست ها می تواند به عنوان سندرم تونل کارپ یا بیماری رینود (شریان هایی که در معرض دمای سرد بیش از حد معمول تنگ می شوند) تقلید یا تشخیص اشتباه داده شود.
- بررسی و آگاهی از دستان خود به طور منظم در مقایسه با پاهای شما بسیار ساده تر است زیرا پاهای شما اغلب در جوراب و کفش قرار دارند.
مرحله 2. علائم نوروپاتی اتونوم را بررسی کنید
سیستم خودمختار شامل اعصابی است که ضربان قلب ، مثانه ، ریه ها ، معده ، روده ها ، دستگاه تناسلی و چشم ها را به طور خودکار کنترل می کنند. دیابت (هایپرگلیسمی) می تواند بر این اعصاب تأثیر بگذارد و عوارض مختلفی را ایجاد کند ، مانند: افزایش ضربان قلب ، افت فشار خون ، احتباس یا بی اختیاری ادرار ، یبوست ، نفخ ، از دست دادن اشتها ، مشکل بلع ، اختلال نعوظ و خشکی واژن.
- تعریق کنترل نشده (یا عدم تعریق کامل) در پا یا سایر قسمت های بدن نشانه ای از نوروپاتی خودکار است.
- نوروپاتی گسترده اتونوم در نهایت باعث اختلال در عملکرد اندام ها ، مانند بیماری قلبی و نارسایی کلیه می شود.
مرحله 3. مراقب تغییرات بینایی خود باشید
هر دو نوروپاتی محیطی و خودکار بر چشم ها تأثیر می گذارد ، همچنین تخریب عروق خونی کوچک به دلیل مسمومیت با گلوکز. علاوه بر نگرانی از عفونت و قطع احتمالی پا/پا ، نابینایی اغلب بزرگترین ترس دیابتی ها است. عوارض چشمی مربوط به دیابت شامل مشکل سازگاری با شرایط کم نور ، تاری دید ، آبریزش چشم و کاهش تدریجی بینایی است که منجر به نابینایی می شود.
- رتینوپاتی دیابتی بر عروق خونی شبکیه چشم تأثیر می گذارد و شایع ترین علت از دست دادن بینایی در بین بیماران دیابتی است.
- در حقیقت ، افراد مبتلا به دیابت بالغ 2-5 برابر بیشتر از افرادی که دیابت ندارند ، دچار آب مروارید می شوند.
- بیماری چشمی دیابتی همچنین خطر ابتلا به آب مروارید (کدر شدن عدسی) و گلوکوم (افزایش فشار و آسیب عصب بینایی) را افزایش می دهد.
نکات
- اگر دیابت دارید ، حتی اگر با دارو تحت کنترل باشد ، باید روزانه پای خود را از نظر عوارض مرتبط بررسی کنید.
- در صورت مشاهده هر یک از علائم ذکر شده ، با پزشک خانواده یا متخصص دیابت تماس بگیرید تا آنها را بررسی کنید.
- ناخن های خود را به طور منظم (هر هفته یا دو هفته) کوتاه کنید ، یا اگر می ترسید که ممکن است به انگشتان پا آسیب وارد کنید ، به پزشک متخصص اطفال مراجعه کنید.
- همیشه در خانه کفش و جوراب یا دمپایی بپوشید. پابرهنه نروید یا کفش های تنگ نپوشید - خطر تاول زدن را افزایش می دهد.
- اگر مبتلا به دیابت هستید ، ممکن است متوجه شوید که پاهای شما بیشتر عرق می کند و براق به نظر می رسد. در این صورت بیشتر جوراب های خشک را عوض کنید.
- هر روز پاهای خود را با آب صابون گرم (نه داغ) بشویید. آنها را خوب بشویید و خشک کنید (نکشید). اطمینان حاصل کنید که بین انگشتان پا به خوبی خشک شود.
- مدام خیس کردن پاها در حمام نمک را در نظر بگیرید. پوست شما را ضد عفونی می کند و خطر عفونت های باکتریایی را کاهش می دهد.
- خشکی پاها می تواند ترک بخورد و زخم های فشاری ایجاد کند ، بنابراین حتماً پاهای خود را مرطوب نگه دارید. از لوسیون یا ژله نفتی در مناطق خشک به عنوان روان کننده استفاده کنید ، اما از انگشتان پای خود استفاده نکنید.
هشدارها
- استفاده از لوسیون بین انگشتان پا می تواند منجر به رشد قارچ شود.
- اگر در هر قسمتی از پاهایتان نواحی سیاه یا سبز رنگ دارید ، بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید زیرا ممکن است نشانه ای از گانگرن (مرگ بافت) باشد.
- در صورت بروز زخم پا یا زخمی که بهبود نمی یابد ، فوراً به پزشک خود مراجعه کنید.
