اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) ، که معمولاً به عنوان بیماری لو گریگ از آن یاد می شود ، یک بیماری عصبی است که باعث ضعف ماهیچه ها می شود و بر عملکرد بدنی تأثیر منفی می گذارد. علت آن تجزیه نورونهای حرکتی در مغز است که مسئول حرکات عمومی و هماهنگ هستند. هیچ آزمایش خاصی وجود ندارد که ALS را تأیید کند ، اگرچه ترکیبی از آزمایش های اندازه گیری شده بر اساس علائم رایج می تواند به تشخیص ALS کمک کند. این مهم است که از سابقه خانوادگی و استعداد ژنتیکی خود برای ALS مطلع باشید و با پزشک در مورد علائم و آزمایش مشورت کنید.
مراحل
قسمت 1 از 3: مراقبت از علائم
مرحله 1. سابقه خانوادگی خود را بدانید
اگر سابقه خانوادگی ALS دارید ، باید در مورد مراقبت از علائم با پزشک مشورت کنید.
داشتن یکی از اعضای خانواده که مبتلا به ALS است تنها عامل شناخته شده برای این بیماری است
مرحله 2. به مشاور ژنتیک مراجعه کنید
افرادی که سابقه خانوادگی ALS دارند ممکن است بخواهند با یک مشاور ژنتیک صحبت کنند تا در مورد خطر ابتلا به این بیماری بیشتر بدانند.
ده درصد افرادی که مبتلا به ALS هستند مستعد ابتلا به این بیماری هستند
مرحله 3. علائم معمولی را بررسی کنید
اگر علائم ALS را دارید ، با پزشک خود تماس بگیرید. اغلب علائم اولیه ALS عبارتند از:
- ضعف عضلانی در بازو یا ساق پا
- لرزش دست یا پا
- گفتار مبهم یا زحمت کش
- علائم پیشرفته ALS می تواند شامل موارد زیر باشد: مشکل در بلع ، مشکل در راه رفتن یا انجام فعالیت های روزانه ، عدم کنترل داوطلبانه عضلات برای انجام کارهایی مانند غذا خوردن ، صحبت کردن و تنفس.
قسمت 2 از 3: دریافت آزمایشات تشخیصی
مرحله 1. با پزشک صحبت کنید
در صورت داشتن علائم و به ویژه اگر سابقه خانوادگی این بیماری را دارید ، در مورد ارزیابی ALS با پزشک یا کلینیک صحبت کنید.
- آزمایش می تواند چندین روز طول بکشد و نیاز به ارزیابی های مختلف دارد.
- هیچ آزمایشی نمی تواند تشخیص دهد که شما مبتلا به ALS هستید.
- تشخیص شامل مشاهده برخی علائم و آزمایش برای رد بیماریهای دیگر است.
مرحله 2. آزمایش خون انجام دهید
پزشکان اغلب به دنبال آنزیم CK (کراتین کیناز) هستند که پس از بروز آسیب عضلانی ناشی از ALS در خون ظاهر می شود. آزمایش خون نیز می تواند برای بررسی استعداد ژنتیکی مورد استفاده قرار گیرد ، زیرا موارد خاصی از ALS می تواند خانوادگی باشد.
مرحله 3. بیوپسی عضله انجام دهید
بیوپسی عضلانی را می توان انجام داد تا مشخص شود آیا سایر اختلالات عضلانی در تلاش برای رد ALS وجود دارد یا خیر.
در این آزمایش ، پزشک برای آزمایش با استفاده از یک سوزن یا یک برش کوچک ، بافت کمی از ماهیچه را برمی دارد. این آزمایش فقط از بی حسی موضعی استفاده می کند و معمولاً نیازی به بستری شدن در بیمارستان ندارد. ماهیچه ممکن است برای چند روز درد داشته باشد
مرحله 4. MRI بگیرید
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) مغز می تواند به شناسایی سایر بیماریهای عصبی احتمالی که علائم مشابه ALS دارند ، کمک کند.
در این آزمایش از آهن ربا برای ایجاد تصویری دقیق از مغز یا ستون فقرات استفاده می شود. این آزمایش شامل مدت زمان ثابت ایستادن در حالی است که دستگاه تصویری از بدن شما ایجاد می کند
مرحله 5. آزمایش مایع مغزی نخاعی (CSF) را انجام دهید
پزشکان می توانند مقدار کمی CSF از ستون فقرات استخراج کنند تا سایر شرایط احتمالی را شناسایی کنند. CSF از طریق مغز و نخاع گردش می کند و یک محیط م effectiveثر برای شناسایی شرایط عصبی است.
برای این آزمایش ، بیمار معمولاً به پهلو می خوابد. پزشک برای بی حس کردن ناحیه تحتانی ستون فقرات بی حسی تزریق می کند. سپس یک سوزن به ستون فقرات وارد شده و نمونه ای از مایع نخاعی جمع آوری می شود. این روش فقط حدود 30 دقیقه طول می کشد. این می تواند شامل درد و ناراحتی جزئی باشد
مرحله 6. الکترومیوگرافی انجام دهید
الکترومیوگرافی (EMG) می تواند برای اندازه گیری سیگنال های الکتریکی در عضلات شما استفاده شود. این به پزشکان اجازه می دهد ببینند اعصاب ماهیچه ها به طور عادی کار می کنند یا خیر.
یک وسیله کوچک برای ثبت فعالیت الکتریکی در عضله وارد می شود. این آزمایش ممکن است حسی مانند پیچ خوردگی یا اسپاسم ایجاد کند و ممکن است درد یا ناراحتی جزئی ایجاد کند
مرحله 7. یک مطالعه وضعیت عصبی انجام دهید
مطالعات وضعیت عصبی (NCS) می تواند برای اندازه گیری سیگنال های الکتریکی در عضلات و اعصاب شما مورد استفاده قرار گیرد.
در این آزمایش از الکترودهای کوچکی که بر روی پوست قرار می گیرند برای اندازه گیری عبور سیگنال های الکتریکی بین آنها استفاده می شود. ممکن است احساس سوزن سوزن شدن خفیف داشته باشید. اگر از سوزن برای قرار دادن الکترود استفاده می شود ، ممکن است مقدار کمی از سوزن درد شود
مرحله 8. آزمایش تنفسی انجام دهید
اگر وضعیت شما به ماهیچه های کنترل کننده تنفس آسیب می رساند ، ممکن است از یک آزمایش مخزن برای آگاهی از آن استفاده شود.
این آزمایشات معمولاً شامل روش های متفاوتی برای اندازه گیری تنفس است. آنها معمولاً کوتاه هستند و فقط شامل تنفس در دستگاه های مختلف آزمایش تحت شرایط خاص می شوند
قسمت 3 از 3: کسب نظر دوم
مرحله 1. نظر دوم را دریافت کنید
پس از صحبت با پزشک عادی خود ، با پزشک دیگری مشورت کنید تا نظر دوم را دریافت کنید. انجمن ALS توصیه می کند که بیماران ALS همیشه از پزشک دوم که در این زمینه کار می کند نظر بگیرند زیرا بیماری های دیگری نیز با علائم ALS مشابه هستند.
مرحله 2. به پزشک خود بگویید که نظر دوم را می خواهید
حتی اگر تمایلی به گفتگو با پزشک فعلی خود ندارید ، او به احتمال زیاد از شما حمایت خواهد کرد زیرا این یک وضعیت پیچیده و جدی است.
از پزشک خود بخواهید شخص دوم را برای ملاقات توصیه کند
مرحله 3. یک متخصص ALS را انتخاب کنید
هنگام دریافت نظر دوم در مورد تشخیص ALS ، با یک متخصص ALS صحبت کنید که با بسیاری از بیماران ALS کار می کند.
- حتی برخی از پزشکان متخصص بیماری های عصبی به طور مرتب بیماران مبتلا به ALS را تشخیص و درمان نمی کنند ، بنابراین صحبت با فردی با تجربه خاص مهم است.
- بین 10 تا 15 درصد از بیماران مبتلا به ALS در واقع دارای بیماری یا بیماری متفاوتی هستند.
- حدود 40 درصد از مبتلایان به ALS در ابتدا مبتلا به بیماری متفاوتی با علائم مشابه تشخیص داده می شوند ، حتی اگر در واقع ALS داشته باشند.
مرحله 4. با بیمه درمانی خود مشورت کنید
قبل از اینکه نظر دوم را دریافت کنید ، ممکن است بخواهید با شرکت بیمه درمانی خود مشورت کنید تا دریابید که بیمه نامه شما چگونه هزینه نظر دوم را پوشش می دهد.
- برخی بیمه نامه های درمانی ویزیت نظر پزشک دوم را شامل نمی شود.
- برخی از سیاست ها قوانین خاصی در مورد انتخاب پزشک برای نظر دوم دارند تا هزینه توسط برنامه تامین شود.
