اختلال استرس پس از سانحه یا PTSD ، یک وضعیت بهداشت روانی است که افرادی را که بخشی از حادثه آسیب زا یا تغییر دهنده زندگی بوده یا شاهد آن هستند ، تحت تأثیر قرار می دهد. پرسنل نظامی ، بازماندگان حملات تروریستی و قربانیان حمله اغلب علائم PTSD را تجربه می کنند که شامل اضطراب شدید ، کابوس ، و افکار غیرقابل کنترل یا فلاش های مربوط به این حادثه است. برخی از افراد به دلیل نحوه نمایش این وضعیت در رسانه ها ، باورهای منفی و غیرواقعی در مورد افراد مبتلا به PTSD دارند. با این حال ، افراد مبتلا به PTSD هنوز می توانند ستونهای مولد جامعه باشند. شما می توانید با آموزش خود و دیگران به افراد مبتلا به PTSD کمک کنید تا انگ این بیماری را کاهش دهند.
مراحل
روش 1 از 3: اعتقادات خود را به چالش بکشید
مرحله 1. خودتان را آموزش دهید
اولین قدم برای کاهش انگ اجتماعی در PTSD ، آموزش خود است. هنگامی که تا آنجا که می توانید یاد گرفتید و اعتقادات خود را به چالش کشیدید ، می توانید آموزش دیگران را تغییر داده و نگرش آنها را تغییر دهید.
- تا آنجا که می توانید در مورد PTSD اطلاعات کسب کنید. سعی کنید بفهمید که این وضعیت و انگ اجتماعی آن چگونه بر این افراد و همچنین خانواده و دوستان آنها تأثیر می گذارد.
- در مورد PTSD از طریق وب سایت های پزشکی قوی مانند کلینیک مایو ، موسسه ملی سلامت روان یا انجمن اختلالات اضطرابی آمریکا مطالعه کنید.
- درک کنید که افراد مبتلا به PTSD چه نوع ضربه ای را تجربه کرده اند و سعی کنید احساس شفقت عمیقی نسبت به این افراد ایجاد کنید.
- تشخیص دهید که هر کسی می تواند PTSD ایجاد کند. PTSD ممکن است از رویدادهای تغییر دهنده زندگی مانند نبرد نظامی ایجاد شود ، اما همچنین می تواند پس از تصادف اتومبیل ، بروز سوء استفاده یا هرگونه حادثه آسیب زا دیگر ایجاد شود.
مرحله 2. با جانبازان و بازماندگان به صورت فردی رفتار کنید
مهم است که به خاطر داشته باشید که هیچ "چهره" جهانی PTSD وجود ندارد. هر فردی که با این شرایط زندگی می کند تجربیات متفاوتی در زندگی داشته است و هر فرد مبتلا به PTSD مستحق این است که به عنوان فردی منحصر به فرد رفتار شود.
- حتی اگر در گذشته فردی را با PTSD می شناسید ، این بدان معنا نیست که شما فوراً تجربیات همه افراد مبتلا به PTSD را درک می کنید.
- برخی افراد به اشتباه PTSD را یک نقطه ضعف یا نقص شخصیت می دانند. به یاد داشته باشید که هر فرد مبتلا به PTSD از چیزی ویرانگر جان سالم به در برده است و توانایی حرکت در آن به قدرت و شجاعت زیادی نیاز دارد.
مرحله 3. درک را درک کنید ، نه ترحم
بسیاری از مردم نسبت به افراد مبتلا به PTSD احساس دلسوزی نمی کنند ، حتی برخی تا آنجا پیش می روند که آنها را مسئول وضعیت خود می دانند. بقیه افراد به معنای خوب هستند ، اما به جای ابراز همدردی ، آنها ترحم را منتقل می کنند. هیچ کدام در مورد افراد مبتلا به PTSD عادلانه نیست ، زیرا آنها مستحق برخورد خوب و احترام هستند.
- هرگز کسی را که دارای PTSD است به خاطر وضعیت او سرزنش نکنید و هرگز از جدی بودن آن خودداری نکنید.
- کسی را برای کار به دلیل داشتن PTSD رد نکنید ، اما کسی را فقط به دلیل اینکه نسبت به او احساس بدی دارید استخدام نکنید.
- با افراد مبتلا به PTSD به عنوان معلول رفتار نکنید. تشخیص دهید که آنها بسیار قابل اشتغال هستند و می توانند اعضای مشارکت کننده جامعه باشند.
مرحله 4. افراد مبتلا به PTSD را به عنوان اعضای ارزشمند جامعه ببینید
هر فرد مبتلا به PTSD مهارت های منحصر به فرد خود را در زندگی دارد. بسیاری از جانبازان مبتلا به PTSD نیز دارای آموزش های تخصصی هستند که می تواند آنها را به کارمندان و رهبران بسیار ارزشمندی تبدیل کند.
به هر فردی به عنوان انسانی با استعداد و بلندپروازی نگاه کنید
مرحله 5. برای کمک داوطلب شوید
اگر در مورد کاهش انگ PTSD جدی هستید ، ممکن است بتوانید مستقیماً با افرادی که با این بیماری زندگی می کنند کار کنید. یکی از راههای کمک ، تماس با مرکز جانبازان محلی خود برای اطلاع از فرصتهای داوطلبانه در جامعه شما است. برای یافتن مرکزی که به شما نزدیک است می توانید به صورت آنلاین جستجو کنید.
روش 2 از 3: آموزش دیگران
مرحله 1. تصورات غلط را تصحیح کنید
اگر مشاهده کردید کسی در مورد PTSD چیزی می گوید یا می نویسد که نادرست یا بد اطلاع است ، مودبانه به آن شخص اطلاع دهید که در اشتباه است. در مورد موضوع تهاجمی نباشید. در عوض ، یک سخنگوی آرام ، مودب و آموزنده برای آگاهی از PTSD باشید.
- به فرد اطلاع دهید که PTSD یک وضعیت پیچیده است که می تواند هرکسی را که از یک حادثه آسیب زا جان سالم به در ببرد ، تحت تأثیر قرار دهد.
- هر گونه نادرستی یا تصور غلطی که ممکن است در مورد PTSD داشته باشند ، فرد را مطلع کنید.
- برای افرادی که اطلاعات نادرست دارند منابع پیشنهاد دهید تا بتوانند خود را در زمینه PTSD بهتر آموزش ببینند. به عنوان مثال ، مرکز ملی PTSD منبع خوبی برای مطالب آموزشی و گزینه هایی برای کمک است.
مرحله 2. آگاهی را از طریق رسانه های اجتماعی گسترش دهید
رسانه های اجتماعی به شما این امکان را می دهند که پیام خود را در خارج از گروه دوستان خود به مخاطبان بزرگتری منتقل کنید. می توانید از رسانه های اجتماعی برای توزیع اطلاعات به روز ، یا پرسیدن و پاسخ به س questionsالات مربوط به این وضعیت استفاده کنید. برخی از نمونه پست هایی که ممکن است برای کمک به گسترش آگاهی انجام دهید ، که از طریق مرکز ملی PTSD در دسترس است ، شامل موارد زیر است:
- "ماه ژوئن ماه آگاهی از PTSD است. با به اشتراک گذاشتن این پست به افزایش آگاهی از PTSD و درمانهای م itsثر آن کمک کنید! با یادگیری همه چیز در مورد این بیماری ، راههای ارتباط با دیگران و گسترش دانش و آگاهی را کمک کنید."
- "رمز و راز PTSD را از بین ببرید: بیاموزید که چیست ، چه افرادی تحت تاثیر قرار می گیرند و چگونه درمان می تواند کمک کند. برای کسب اطلاعات بیشتر و یادگیری راه هایی که می توانید به افزایش آگاهی از PTSD کمک کنید ، از مرکز ملی وب سایت PTSD یا وب سایت کلینیک Mayo دیدن کنید."
مرحله 3. به تصویر کشیدن رسانه های PTSD را به چالش بکشید
بیشتر انگ هایی که مردم نسبت به PTSD دارند از تصویر منفی آن در رسانه ها ناشی می شود. افراد مبتلا به PTSD اغلب به عنوان افراد ناپایدار ، خشن و قادر به خشونت ویرانگر با استفاده از کلاه توصیف می شوند. آنها گاهی اوقات به عنوان معلولان غیرمولد به تصویر کشیده می شوند. هیچ یک از این تصویرها عادلانه یا دقیق نیستند. یکی از راه هایی که می توانید اطلاعات افراد در مورد PTSD را به طور فعال تغییر دهید این است که وقتی می بینید PTSD در رسانه ها به طور نادرست نشان داده می شود ، نگرانی خود را بیان کنید.
- ارسال نامه یا ایمیل به شبکه های تلویزیونی و رادیویی که PTSD را به اشتباه تصویر می کند.
- رسانه های محلی خود را تشویق کنید تا اطلاعیه های خدمات عمومی مربوط به PTSD را پخش کنند. نمونه درخواست ها را می توانید در وب سایت مرکز ملی PTSD پیدا کنید.
مرحله 4. به کمپین آگاهی از PTSD بپیوندید
یک کمپین سازمان یافته راهی عالی برای افزایش آگاهی از PTSD در جامعه شما است. شما می توانید به یک رویداد موجود بپیوندید یا خود را سازماندهی کنید تا به آموزش هرچه بیشتر افراد کمک کنید.
- مرکز ملی PTSD دارای کمپین های آگاهی رسانی مداوم است که می توانید به آنها بپیوندید. برای اطلاعات بیشتر وب سایت آنها را بررسی کنید.
- سازمانهایی مانند کمپین رزمندگان واقعی تلاش می کنند تا مردم را آموزش دهند و بر مشارکت جامعه تکیه کنند. با مراجعه به وب سایت آنها اطلاعات بیشتری کسب کنید.
- می توانید به صورت آنلاین به دنبال سازمان های کوچکتر و محلی باشید که آگاهی خود را از PTSD در منطقه شما افزایش می دهند. همچنین می توانید به شعب محلی کمپین های بزرگتر و ملی بپیوندید یا آنها را راه اندازی کنید.
روش 3 از 3: دریافت راهنمایی برای PTSD
مرحله 1. خطر ابتلا به PTSD را ارزیابی کنید
مهم است به یاد داشته باشید که PTSD چیزی نیست که شما با آن متولد شده اید. هر کسی می تواند PTSD ایجاد کند ، زیرا این تنها راهی است که مغز در پاسخ به آسیب های شدید و مقابله با آن انجام می دهد. اگر شما یا کسی که می شناسید مبتلا به PTSD هستید ، مهم است که در اسرع وقت کمک بگیرید. در صورت بروز هر یک از موارد زیر ، ممکن است لازم باشد در مورد خطر PTSD به پزشک مراجعه کنید:
- کابوس یا افکار غیرقابل کنترل در مورد حادثه آسیب زا
- تمایل به اجتناب از هر شخص ، مکان ، چیز یا موقعیتی که شما را به یاد حادثه تلخ می اندازد
- تمایل دائمی برای توجه یا مراقبت
- ترس یا اضطراب از عوامل محیطی خوش خیم
- احساس بی حسی و جدا شدن که ارتباط با افراد ، مکانها یا فعالیتها را دشوار می کند
مرحله 2. در صورت داشتن PTSD از پزشک کمک بگیرید
اگر فکر می کنید ممکن است PTSD داشته باشید ، مهم است که به دنبال کمک پزشکی باشید. برخی افراد به اشتباه معتقدند علائم PTSD خود به خود برطرف می شود. با این حال ، اگر فکر می کنید PTSD دارید ، بهتر است با یک متخصص پزشکی همکاری کنید.
- اگر علائم شما پس از سه ماه بهبود نیافته یا پس از گذشت زمان بدتر شده اند ، فوراً به دنبال کمک پزشکی باشید.
- درمان شناختی رفتاری (CBT) یک روش موثر برای مدیریت PTSD است. یک درمانگر می تواند به شما کمک کند تا با آسیب روبرو شوید و روشهای مقابله ای را برای بازگشت به زندگی خود ایجاد کنید. سعی کنید یک درمانگر را پیدا کنید که به عنوان یک درمانگر "آگاه از تروما" توصیف شده است یا به دنبال درمانگرانی باشید که دارای گواهینامه های ویژه مانند Certified Clinical Trauma Professional ، CBT متمرکز بر تروما یا تأیید شده توسط انجمن متخصصان استرس تروما هستند.
- برخی از درمانگران ممکن است قرار گرفتن در معرض را توصیه کنند. در این برنامه درمانی ، هنگام کار با درمانگر خود برای کنار آمدن با تجربه ، به تدریج در معرض هر چیزی که از آن وحشت دارید قرار خواهید گرفت.
- درمانگران تروما همچنین از DBT یا رفتار درمانی دیالکتیکی استفاده می کنند. این نوع درمان به افراد مبتلا به PTSD کمک می کند تا علائم برانگیختگی را با آموزش مهارت های تحمل پریشانی و تنظیم عواطف ، مدیریت کنند.
- ممکن است داروهایی برای درمان علائم PTSD تجویز شود. این ممکن است شامل داروهای ضد افسردگی (به ویژه مهارکننده های بازجذب سروتونین) ، داروهای ضد اضطراب مانند بنزودیازپین ها و داروهای خواب مانند پرازوسین باشد.
مرحله 3. به دیگران با PTSD در یافتن پشتیبانی کمک کنید
اگر کسی در زندگی شما مبتلا به PTSD است ، به او اطلاع دهید که اگر می خواهد صحبت کند در دسترس هستید. با این حال ، شما همچنین باید به این واقعیت احترام بگذارید که آنها ممکن است مایل به صحبت در مورد رویداد آسیب زا یا وضعیت آنها نباشند. شما همچنین می توانید با تشویق دوست یا خویشاوند خود به داشتن یک شیوه زندگی سالم ، حمایت کننده باشید.
- هنگامی که در ملاقات های پزشکی یا جلسات درمانی حضور می یابید ، به دوستان ، بستگان یا همسایگان خود با PTSD ملحق شوید. اگر در حال حاضر به تنهایی از آنها کمک نمی گیرند ، آنها را تشویق کنید تا از متخصصان کمک بخواهند.
- از دوست یا بستگان خود بخواهید که از سوء مصرف مواد اجتناب کنند ، زیرا این می تواند PTSD و اضطراب را بدتر کند. مراقب علائم سوء مصرف مواد باشید و در صورت بروز شرایط نگرانی های خود را بیان کنید.
- با تشویق دوست یا بستگان خود با PTSD برای ورزش با شما ، از یک شیوه زندگی سالم حمایت کنید. ورزش می تواند به کاهش استرس و کاهش اضطراب در بسیاری از افراد کمک کند.
- هر کسی را که با PTSD می شناسید تشویق کنید تا در تماس نزدیک با خانواده خود باشد. افرادی که با PTSD زندگی می کنند به حمایت نیاز دارند و برای آنها مهم است که در دوره های سخت با عزیزان خود در ارتباط باشند.
مرحله 4. در صورت نیاز از اورژانس کمک بگیرید
اگر فردی مبتلا به PTSD در مورد آسیب رساندن به خود یا دیگران صحبت کرده است ، بلافاصله از او کمک بگیرید. آن فرد را به نزدیکترین اورژانس ببرید ، با اورژانس تماس بگیرید ، یا از او بخواهید با خط تلفن بحران یا پیشگیری از خودکشی تماس بگیرد.
- همیشه تهدیدهای خود آزاری یا خشونت را جدی بگیرید.
- هرگز منتظر نمانید و ببینید آیا مشکل بهتر شد. دریافت کمک های اضطراری ممکن است جان فرد را نجات دهد و ممکن است جان دیگران را نیز نجات دهد.
مرحله 5. راه های دیگری برای تنظیم علائم پیدا کنید
هنگامی که اضطراب ، بیش از حد هوشیاری و رفلکس وحشتناک شما در حالت آماده باش کامل است ، باید راهی برای تنظیم این علائم پیدا کنید. یک گزینه خوب تمرین تنفس عمیق است ، مانند استفاده از برنامه ای مانند PTSD Coach.
همچنین ممکن است بخواهید برخی از مهارت های تحمل ناراحتی و تنظیم هیجان را بیاموزید. این مهارت ها می توانند به شما کمک کنند تا در زمان حال و زمانی که کابوس های مزاحم ، فلاش بک ها و خاطرات را مشاهده می کنید ، ثابت بمانید
مرحله 6. کسی را که دارای مشکلات عصبانی است آرام کنید
اگرچه بسیاری از بازنمایی های رسانه ای از افراد مبتلا به PTSD اطلاعات نادرستی دارند ، اما برخی از افراد مبتلا به این بیماری با تغییرات خلقی زندگی می کنند. پیش بینی این تغییرات در خلق و خوی در برخی افراد (اما نه در همه افراد) دشوار است ، اما با حفظ آرامش و باز بودن در مقابل شخص دیگر ، می توانید در برطرف کردن چنین موقعیت های پرتنشی کمک کنید.
- اگر فردی که می شناسید مبتلا به PTSD است و مستعد نوسانات خلقی است ، موافقت کنید هر زمان که یکی از شما به آن نیاز داشت ، یک استراحت متقابل انجام دهید.
- موافقت کنید که هرگونه بحث یا سلسله رویدادهای در حال پیشرفت هر زمان که یکی از شما زمان وقفه اعلام کرد بلافاصله متوقف می شود.
- به یکدیگر اطلاع دهید که کجا خواهید بود و چه زمانی برمی گردید. سعی کنید حداقل 5 یا 10 دقیقه به خودتان زمان دهید تا آرام شوید و دوباره جمع شوید.
- هنگامی که بعد از اتمام وقت ملاقات می کنید ، به یکدیگر گوش دهید و با یکدیگر باز باشید. از انتقاد از یکدیگر بپرهیزید و بر استفاده از جملات "من" (مانند "وقتی این را می گویی احساس ناراحتی می کنم") به جای اتهام زدن یا سرزنش کردن متمرکز شوید.
