اگر تا به حال برای مدت طولانی در یک وضعیت نشسته اید و پای یا پای شما "به خواب رفته است" ، با علائم پارستزی آشنا هستید که به عنوان احساس سوزن سوزن شدن یا سوزن سوزن شدن توصیف می شود. پارستزی معمولاً اندام های شما ، از جمله پاها ، بازوها ، پاها و دست ها را تحت تاثیر قرار می دهد و اغلب هیچ نگرانی ندارد. پارستزی حاد ، مانند زمانی که پای شما به خواب می رود ، معمولاً در خانه قابل درمان است و به سرعت از بین می رود. با این حال ، پارستزی مزمن ممکن است خود علامت بیماری یا بیماری دیگری باشد. اگر دچار پارستزی شدید یا مکرر می شوید ، با پزشک خود مشورت کنید. در حالی که برخی درمان های خانگی و درمان های جایگزین (یا "مکمل") وجود دارد که می تواند به پارستزی مزمن کمک کند ، درمان توصیه شده معمولاً به علت زمینه ای بستگی دارد. اگر به سرعت تشخیص داده شوید ، گزینه های درمانی م effectiveثرتری خواهید داشت.
مراحل
روش 1 از 3: کاهش پارستزی حاد
مرحله 1. به موقعیت دیگری بروید
شایع ترین علت پارستزی فشار روی عصب است. هنگامی که این فشار برطرف شد ، پارستزی معمولاً خود به خود از بین می رود. ممکن است به تکان دادن اندام یا حرکت دادن مفصل کمک کند تا جریان خون در ناحیه از سر گرفته شود.
به عنوان مثال ، اگر زانوی خود را خم کرده و مچ پای خود را زیر پای دیگر خود نشسته اید ، ممکن است پای شما به خواب رفته باشد. پای خود را دراز کرده و مچ پای خود را بچرخانید تا دوباره احساس کنید
نکته:
ماساژ ملایم ناحیه آسیب دیده نیز ممکن است به برطرف شدن علائم کمک کند. با این حال ، اگر این کار دردناک است ، ناحیه را ماساژ ندهید.
مرحله 2. درجه حرارت را در اتاق تنظیم کنید
اگر به طور غیرمعمول گرم یا به طور غیرمعمول سرد هستید ، ممکن است پارستزی را تجربه کنید. به طور معمول ، اگر اختلاف دما را اصلاح کنید ، علائم برطرف می شوند.
به عنوان مثال ، اگر سرما خورده اید ، ممکن است منبع گرما را روشن کنید ، ژاکت بپوشید یا در یک پتو بپیچید. اگر گرم هستید ، سعی کنید از کیسه یخ برای خنک شدن یا ایستادن مقابل فن استفاده کنید
مرحله 3. برای تسکین درد ، کرم کپسایسین را روی ناحیه آسیب دیده بمالید
می توانید کرم های کپسایسین را در داروخانه ها و فروشگاه های تخفیف دار یا به صورت آنلاین خریداری کنید. ماده فعال این کرم ها ، کپسایسین ، موادی است که به فلفل قرمز فلفل دلمه ای می بخشد. این ماده شیمیایی با سیستم عصبی شما در تماس است تا اعصاب را از ارسال سیگنال به مغز جلوگیری کند.
- اگر علاوه بر احساس "سوزن سوزن شدن" در پارستزی ، احساس کرم کپسایسین را نیز انجام دهید. مالیدن کرم روی ناحیه آسیب دیده 3 یا 4 بار در روز بی خطر است.
- هنگام استفاده از کرم کپسایسین ، ممکن است احساس سوزش روی پوست خود داشته باشید. همچنین ممکن است پوست شما ملتهب یا تحریک شود. در صورت ناراحتی ، استفاده از کرم را متوقف کنید.
مرحله 4. برای بهبود گردش خون ورزش کنید و وزن مناسبی داشته باشید
انجام ورزش منظم ، به ویژه تمرینات قلبی و عروقی ، احتمال اینکه شما با موارد حاد پارستزی مواجه شوید را کاهش می دهد. اگر اضافه وزن دارید ، با پزشک خود برنامه ای برای کاهش وزن تهیه کنید. برای مشاهده تفاوت نیازی به از دست دادن زیاد ندارید.
- اگر زندگی نسبتاً کم تحرکی داشته اید و به تازگی ورزش را شروع کرده اید ، ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. آنها برخی از فعالیتهایی را که انجام آنها برای شما ایمن است توصیه می کنند و شما را در مسیر آمادگی جسمانی با خطر کمتر آسیب قرار می دهند.
- در این میان ، بنشینید و به گونه ای بایستید که فشار بر اندام شما را کاهش دهد. به عنوان مثال ، اگر متوجه شدید که وقتی پای خود را روی هم می گذارید ، پای زیرین اغلب به خواب می رود ، سعی کنید پاها را دراز کرده یا پاهای خود را روی چیزی قرار دهید.
روش 2 از 3: مقابله با پارستزی مزمن
مرحله 1. در صورت داشتن درد شدید ، فوراً به دنبال درمان پزشکی باشید
پارستزی که با درد شدید همراه است ممکن است نشان دهنده یک مشکل زمینه ای جدی تر در اعصاب شما باشد. در حالی که این وضعیت می تواند ترسناک باشد ، سعی کنید آرامش خود را حفظ کرده و علائم خود را برای پزشک شرح دهید. این به آنها کمک می کند تا شرایط شما را بهتر بشناسند و بفهمند که چگونه بهترین کار را انجام دهند.
به همین ترتیب ، اگر حرکات کنترل نشده ای مانند تکان خوردن یا پیچ خوردن اندام آسیب دیده را تجربه می کنید ، ممکن است مشکل جدی تری وجود داشته باشد که نیاز به مراقبت فوری دارد
هشدار:
اگر دچار پارستزی همراه با تار شدن گفتار ، افتادگی صورت یا ضعف شدید ، فوراً با شماره اورژانس (911 در ایالات متحده) تماس بگیرید. اینها علائم سکته مغزی است.
مرحله 2. برای از بین بردن علائم خفیف ، داروی ضدالتهابی مصرف کنید
داروهای ضد التهابی بدون نسخه ، از جمله آسپرین و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن ، می توانند به پارستزی مکرر کمک کنند. اگر از داروهای بدون نسخه استفاده می کنید ، دستورالعمل های دوز موجود در بسته را دنبال کنید.
اگر متوجه شدید که بیش از 3 روز متوالی داروهای بدون نسخه مصرف می کنید ، با پزشک تماس بگیرید. اگر این داروها را به طور منظم مصرف کنید ممکن است مشکلاتی ایجاد شود. اگر برای مدیریت علائم خود نیاز به مصرف مکرر آنها دارید ، احتمالاً راه بهتری برای این کار وجود دارد
مرحله 3. برای تسکین درد نوروپاتیک ، طب سوزنی را امتحان کنید
اگر پارستزی مزمن و دردناک است ، ممکن است از یک سری درمان های طب سوزنی بهره مند شوید. اگر فکر می کنند طب سوزنی برای شما مثر است ، از پزشک خود یا پزشک متخصص دیگر بپرسید.
تا زمانی که چندین درمان طب سوزنی را در طول یک ماه یا بیشتر انجام ندهید ، معمولاً متوجه نتیجه نمی شوید. یک متخصص طب سوزنی می تواند به شما تصور بهتری از تعداد درمان مورد نیاز بر اساس وضعیت و علت پارستزی شما بدهد
هشدار:
طب سوزنی در بسیاری از زمینه ها غیرقابل کنترل است. پزشکان را به طور کامل تحقیق کنید یا از پزشک یا سایر ارائه دهندگان خدمات درمانی توصیه کنید.
مرحله 4. از ماساژ درمانی برای بهبود گردش خون و عملکرد عصب استفاده کنید
ماساژ درمانی اندام های آسیب دیده می تواند به کاهش پارستزی در طول زمان کمک کند. به طور معمول ، چندین جلسه با یک ماساژور در طول چند هفته تا یک ماه طول می کشد تا متوجه تغییرات قابل توجهی شوید.
- به ماساژور بگویید که دچار پارستزی شده اید. پس زمینه ای از علائم خود را در اختیار آنها قرار دهید و شرایطی را که در آن بیشتر اوقات پارستزی شما اتفاق می افتد توضیح دهید.
- به طور کلی ، اگر به ماساژور مراجعه کنید که تجربه ماساژ درمانی نوروپاتی را دارد و با بیمارانی که دارای پارستزی هستند کار کرده است ، نتایج بهتری خواهید گرفت.
روش 3 از 3: درمان پارستزی ناشی از شرایط دیگر
مرحله 1. سابقه پزشکی خود را برای علل احتمالی پارستزی ارزیابی کنید
پارستزی مزمن اغلب به دلیل بیماری دیگری ایجاد می شود. یک تاریخچه پزشکی کامل در اختیار پزشک خود قرار دهید تا بتواند سریعتر علت زمینه ای را تشخیص دهد. بدون این تشخیص ، احتمالاً شما دچار جوش های بیشتری خواهید شد. علل احتمالی پارستزی عبارتند از:
- شرایط مفصلی مانند آرتریت یا سندرم تونل کارپ
- سکته مغزی قبلی یا آسیب مغزی (TBI)
- اختلالات متابولیک ، از جمله دیابت و کم کاری تیروئید
- زونا
- میگرن
- یائسگی
- تاریخچه اعتیاد به الکل
- بیماری لایم
- مسمومیت با فلزات سنگین
نکته:
همچنین مطمئن شوید که پزشک خود را در مورد همه داروها و مکمل های غذایی که مصرف می کنید ، از جمله دوز و دفعات مصرف آن ، مطلع کنید. برخی از داروها ممکن است باعث ایجاد پارستزی به عنوان یک عارضه جانبی شوند.
مرحله 2. برای محدود کردن علل احتمالی ، آزمایشات آزمایشگاهی را انجام دهید
به طور کلی ، تشخیص علت پارستزی بدون آزمایش آزمایشگاهی دشوار است. از آنجا که کمبود ویتامین B می تواند باعث پارستزی شود ، پزشک ممکن است آزمایش خون را برای بررسی سطح ویتامین شما تجویز کند. علاوه بر این ، ممکن است لازم باشد آزمایش های زیر را انجام دهید:
- اشعه ایکس ، MRI یا سی تی اسکن: این آزمایشات تصاویری را تولید می کند که می تواند به پزشک شما در تشخیص آسیب عصبی در ناحیه ای که دچار پارستزی هستید کمک کند.
- مطالعات هدایت عصبی (EMG): پزشک از این آزمایشات برای ارزیابی عملکرد عصبی شما و تعیین اینکه آیا آنها به درستی سیگنال ها را ارسال می کنند ، استفاده می کند ، که می تواند باعث پارستزی شما شود.
مرحله 3. در مورد درمان با داروهای ضد افسردگی با پزشک خود مشورت کنید
داروهای ضد افسردگی مانند آمی تریپتیلین ممکن است به پارستزی مزمن کمک کند. در حالی که ایده مصرف داروهای ضد افسردگی نگران کننده به نظر می رسد ، این داروها معمولاً در دوزهای بسیار کمتر از آنچه برای درمان افسردگی توصیه می شود تجویز می شوند. اگرچه آنها خود درد را کاهش نمی دهند ، اما درک شما از درد را تغییر می دهند به طوری که کمتر درد می کند.
- عوارض جانبی شایع آمی تریپتیلین شامل خشکی دهان ، سرگیجه ، تهوع ، سردرد و یبوست است. در صورت بروز هرگونه عارضه جانبی که برای شما مشکل آفرین است یا در زندگی عادی شما اختلال ایجاد می کند ، به پزشک خود اطلاع دهید.
- بسته به علت پارستزی شما ، پزشک ممکن است پردنیزون سرکوب کننده سیستم ایمنی را نیز تجویز کند. برخی نیز با داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین یا گابیتریل تسکین می یابند.
- داروهای دیگری که ممکن است برای پارستزی شما موثر باشند ، گاباپنتین و لیریکا هستند.
مرحله 4. برای تعیین اینکه آیا برخی از غذاها علائم را تشدید می کنند ، یک دفتر خاطرات غذایی داشته باشید
اگر متوجه شدید که بعد از خوردن غذا دچار پارستزی می شوید ، ممکن است غذاهای خاصی باعث ایجاد آن شوند. این امر به خصوص اگر قبلاً مبتلا به دیابت یا ام اس (MS) شده اید ، شایع است.
- در دفتر خاطرات غذایی خود ، غذاها و مقادیر دقیقی را که می خورید بنویسید. اگر دچار پارستزی هستید ، زمان بروز علائم را همراه با شرح علائم خاص و نحوه بروز آن (ناگهانی یا تدریجی) بنویسید.
- به عنوان مثال ، ممکن است بنویسید: "6:00 صبح صبحانه: 1 موز ، 2 تخم مرغ سرخ شده ، 1 تکه نان تست." اگر یک ساعت بعد دچار پارستزی شدید ، ممکن است بنویسید: "بی حسی و سوزن سوزن شدن در پای راست. به طور ناگهانی در انتظار قهوه ظاهر شد. تکان دادن آن کمکی نکرد ، اما احساس بعد از حدود 5 دقیقه برگشت."
- پس از چند هفته ، به دفتر خاطرات غذایی خود نگاه کنید و ببینید آیا محرک های خاصی را متوجه شده اید یا خیر. این غذاها را از رژیم غذایی خود حذف کنید و ببینید آیا پارستزی متوقف می شود یا خیر.
- اگر بیش از یک غذا وجود دارد که می تواند محرک بالقوه باشد ، فقط یک غذا را در یک زمان حذف کنید. حدود 2 هفته صبر کنید تا غذای دیگری را حذف کنید. اگر تغییری در پارستزی شما ایجاد نشود ، احتمالاً غذا مقصر نیست.
مرحله 5. در صورت کمبود ویتامین B مکمل های ویتامین مصرف کنید
ویتامین B ، به ویژه B12 ، به عملکرد صحیح اعصاب شما کمک می کند. به طور معمول ، شما راه رفتن غیر طبیعی دارید ، یا ممکن است حس موقعیت و ارتعاش در پاهای خود را از دست بدهید. اگر آزمایش خون نشان دهد که شما کمبود ویتامین B دارید ، پزشک ممکن است مکمل هایی را توصیه کند. پس از اصلاح کمبود ، باید قسمت های کمتری از پارستزی را مشاهده کنید.
- مراقب باشید که مکمل های ویتامین را فقط طبق دستور پزشک مصرف کنید. مصرف بیش از حد ویتامین B6 در واقع می تواند باعث پارستزی شود ، بنابراین اگر مکمل ها به طور مناسب مصرف نشوند ، بیشتر از فایده آنها آسیب می رسانند.
- B12 پایین ، که می تواند باعث پارستزی مزمن شود ، در افرادی که مبتلا به ام اس هستند شایع است. اگر به بیماری MS مبتلا شده اید ، میزان ویتامین خود را به طور مکرر آزمایش کنید.
- همچنین در صورت مثبت بودن کمبود B12 ، باید آزمایشگاه های هموسیستئین و متیل مالونیک اسید داشته باشید.
مرحله 6. فیزیوتراپی را برای تسکین پارستزی و بازیابی عملکرد اندام انجام دهید
برخی شرایط ، مانند سندرم تونل مچ دست ، ممکن است استفاده از اندام شما را محدود کند. ممکن است پزشک فیزیوتراپی را برای کمک به شما توصیه کند. فیزیوتراپیست وضعیت شما را ارزیابی کرده و طرحی از تمرینات کششی و حرکتی را برای کمک به بهبود وضعیت شما تهیه می کند.
