کمبود پلاکت ، که ترومبوسیتوپنی نیز نامیده می شود ، زمانی اتفاق می افتد که خون شما حاوی پلاکت های کافی برای لخته شدن درست نباشد. همه چیز می تواند باعث این مشکل شود ، از اختلالات خود ایمنی گرفته تا بارداری. این به نظر جدی می رسد ، اما این یک بیماری بسیار رایج است و اکثر افراد بدون هیچ مشکلی پایدار بهبود می یابند. اگر علائم ترومبوسیتوپنی را نشان می دهید ، با پزشک خود ملاقات کرده و دستورالعمل های او را دنبال کنید تا بهبودی کامل حاصل شود.
مراحل
روش 1 از 3: دریافت درمان پزشکی
مرحله 1. در صورت بروز علائم ترومبوسیتوپنی به پزشک مراجعه کنید
در حالی که داشتن تعداد کم پلاکت معمولاً خطرناک یا تهدید کننده زندگی نیست ، اما همچنان نیاز به درمان پزشک دارد. علائم اصلی کبودی آسان یا بیش از حد ، خونریزی طولانی ناشی از بریدگی هایی که متوقف نمی شود ، خونریزی از لثه ها یا بینی ، جریان های قاعدگی غیرمعمول سنگین و خستگی عمومی است. در صورت مشاهده این علائم ، برای معاینه با پزشک خود تماس بگیرید.
- کبودی ها نیز ممکن است مدت زیادی دوام بیاورند ، مانند بیش از یک هفته. این به این دلیل است که خون در زیر پوست شما پخش می شود.
- گاهی اوقات خونریزی زیر پوست شما شبیه نقاط قرمز کوچکی است که در یک منطقه بزرگ پهن شده اند.
- در صورت دریافت زخم جدی که باعث قطع خونریزی نمی شود ، همیشه به دنبال درمان فوری پزشکی باشید. این یک فوریت پزشکی است. اگرچه این به تنهایی نشانه کم بودن تعداد پلاکت ها نیست ، اما اگر قبلاً خونریزی یا لکه های خونی در دهان خود داشته اید ، می تواند نشانه ای باشد.
مرحله 2. اجازه دهید پزشک شما را معاینه کند تا تشخیص دهد که آیا ترومبوسیتوپنی دارید
قبل از انجام هرگونه آزمایش ، پزشک از شما در مورد سابقه پزشکی شما س askال می کند و یک معاینه فیزیکی غیر تهاجمی انجام می دهد. پزشک علائم خونریزی زیر پوست یا کبودی در سراسر بدن شما را بررسی می کند. آنها همچنین ممکن است بر شکم شما فشار بیاورند تا ببینند آیا طحال شما متورم شده است یا خیر ، که ممکن است علت ترومبوسیتوپنی باشد.
- از آنجا که برخی از داروها می توانند باعث ترومبوسیتوپنی شوند ، پزشک خود را در مورد تمام داروهای تجویزی و بدون نسخه ای که مصرف می کنید ، مطلع کنید. این بخش مهمی از سابقه پزشکی شما است.
- همچنین اگر فردی در خانواده شما سابقه نقص پلاکت دارد ، به پزشک خود اطلاع دهید.
مرحله 3. برای اندازه گیری تعداد پلاکت خون خود را آزمایش کنید
اگر پزشک شما مشکوک به وجود ترومبوسیتوپنی باشد ، نمونه خون را برای شمارش پلاکت های خون شما می گیرد. این آزمایش اصلی برای تعیین وجود یا عدم ابتلا به این بیماری است.
- سطح نرمال پلاکت معمولاً 150 ، 000 تا 400 ، 000 پلاکت در هر میکرولیتر خون است. اگر تعداد شما زیر 150 ، 000 باشد ، ممکن است به آزمایشات بالینی دیگری نیاز داشته باشید تا مشخص شود که آیا ترومبوسیتوپنی دارید.
- آزمایش خون معمولاً چند روز طول می کشد ، بنابراین اگر وضعیت شما ثابت است ، پزشک شما را به خانه می فرستد و نتایج را با شما تماس می گیرد.
مرحله 4. برای تعیین علت این بیماری ، سی تی اسکن انجام دهید
پایین بودن تعداد پلاکت ها معمولاً علامت یک بیماری متفاوت است ، بنابراین ممکن است پزشک شما نیز بخواهد سی تی اسکن انجام دهد. این نشان می دهد که آیا هر یک از اندام های شما ، به ویژه طحال یا کبد شما متورم شده یا غیر طبیعی به نظر می رسد. این به پزشک کمک می کند تا تشخیص دهد که چه چیزی باعث ایجاد مشکل شده و چگونه می توان آن را درمان کرد.
اگر طحال شما متورم شده باشد ، می تواند نشان دهنده عفونت یا اختلال خود ایمنی باشد. بزرگ شدن کبد می تواند ناشی از سیروز یا بیماری های خود ایمنی باشد
روش 2 از 3: درمان علل زمینه ای
مرحله 1. منتظر بمانید تا شرایط به خودی خود برطرف شود در صورت یک مورد خفیف
برخی از موارد ترومبوسیتوپنی به هیچ درمانی نیاز ندارند. اگر پزشک شما تصور می کند که این وضعیت جزئی است و به خودی خود برطرف می شود ، سپس شما را به خانه می فرستد تا منتظر باشید تا علائم کاهش یابد.
- ترومبوسیتوپنی کوتاه مدت می تواند ناشی از مصرف برخی داروها ، عفونت یا رژیم غذایی شما باشد. ممکن است پزشک تغییرات جزئی را برای از بین بردن علت و افزایش تعداد پلاکت ها پیشنهاد کند.
- در این مدت با پزشک خود تماس بگیرید و در صورت برطرف نشدن یا بدتر شدن علائم به او اطلاع دهید.
مرحله 2. مصرف هرگونه دارویی که می تواند باعث ترومبوسیتوپنی شود را متوقف کنید
برخی از داروها می توانند باعث کاهش تعداد پلاکت ها شوند ، بنابراین بدن شما باید پس از قطع این داروها به حالت عادی بازگردد. اگر پزشک شما فکر کند دارویی که مصرف می کنید باعث ایجاد این بیماری شده است ، شما را خاموش می کند. همچنین در مورد داروهای بدون نسخه ای که مصرف می کنید ، دستورات پزشک را دنبال کنید.
- برخی از داروهایی که می توانند باعث ترومبوسیتوپنی شوند ، داروهای رقیق کننده خون مانند ایبوپروفن ، آسپرین ، NSAID ها ، هپارین ، داروهای شیمی درمانی ، پنی سیلین ، کینین و برخی استاتین ها هستند.
- همیشه داروها را دقیقاً طبق دستور مصرف کنید. مصرف بیش از حد برخی از داروها نیز می تواند باعث افت پلاکت شود.
مرحله 3. از کورتیکواستروئیدها برای افزایش تعداد پلاکت خود استفاده کنید
اگر برای درمان ترومبوسیتوپنی نیاز به درمان دارویی دارید ، اولین قدم رایج تجویز کورتیکواستروئیدها است. این داروها می توانند تعداد پلاکت ها را افزایش داده و علائم شما را تسکین دهند. دستورات پزشک خود را برای مصرف صحیح دارو رعایت کرده و دوره کامل داروها را به پایان برسانید.
- کورتیکواستروئیدها معمولاً به شکل قرص تولید می شوند. آنها را با یک لیوان آب ببرید.
- عوارض جانبی شایع کورتیکواستروئیدها افزایش فشار خون ، احتباس مایعات ، نوسانات خلقی و افزایش وزن جزئی است.
مرحله 4. اگر بیماری ناشی از یک اختلال خود ایمنی است ، از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده کنید
برخی از اختلالات خود ایمنی مانند لوپوس می توانند طحال شما را ملتهب کرده و از فیلتر صحیح پلاکت ها جلوگیری کنند. اگر شمارش پلاکت ها از یک بیماری خود ایمنی است ، داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی می توانند بدن شما را از حمله به خود بازدارند و علائم شما را کاهش دهند.
- در حالی که از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می کنید ، بیشتر مستعد بیماری ها و عفونت ها خواهید بود. مقدار زیادی میوه و سبزیجات بخورید تا بتوانید در برابر بیماری مقاومت کنید و هرگونه برش را برای جلوگیری از عفونت ها تمیز کنید.
- ممکن است با یک متخصص خون که قرار است خون شما را بررسی کند ، قرار ملاقات بگذارید.
مرحله 5. اگر تعداد پلاکت های خون شما بسیار کم است ، تزریق خون کنید
برای موارد شدیدتر ترومبوسیتوپنی ، ممکن است به تزریق خون برای جایگزینی پلاکت های از دست رفته نیاز داشته باشید. برای تزریق خون ، تزریق IV خون در بیمارستان انجام می شود. این باعث افزایش تعداد پلاکت ها در حالی می شود که پزشک وضعیت شما را با سایر داروها یا درمان تحت کنترل قرار می دهد.
- انتقال خون ممکن است ترسناک به نظر برسد ، اما این یک روش تهاجمی یا دردناک نیست. میلیون ها نفر تزریق خون می کنند و بهبود کامل می یابند.
- شما به خون متناسب با گروه خونی خود نیاز دارید. اگر دوست یا عضوی از خانواده با گروه خونی مشابه شما دارید ، آنها می توانند اهدا کنند. در غیر این صورت ، می توانید خون را از بانک بیمارستان دریافت کنید.
- به طور معمول ، شما فقط در صورت انجام جراحی بزرگ و داشتن آستانه پلاکت کمتر از 50،000 ، به شما تزریق خون می شود. در غیر این صورت ، در صورت انتقال خون بدون خونریزی ، اگر آستانه پلاکت کمتر باشد ، تزریق می کنید. بیش از 10،000
روش 3 از 3: مدیریت علائم در خانه
مرحله 1. از فعالیتهایی که می تواند باعث صدمه شود خودداری کنید
از آنجا که داشتن تعداد کم پلاکت باعث لخته شدن خون می شود ، آسیب های کوچک می تواند باعث خونریزی زیادی شود. از ورزشهای تماسی یا سایر فعالیتهایی که ممکن است بریدگی یا صدمه ببیند خودداری کنید. قبل از شرکت مجدد ، منتظر بمانید تا علائم شما برطرف شود.
- به خاطر داشته باشید که به دلیل اینکه دچار بریدگی نمی شوید به این معنی نیست که مجروح نشده اید. به عنوان مثال اگر با فوتبال بازی کنید ، ممکن است خونریزی داخلی داشته باشید.
- اگر نمی توانید به دلیل شغل خود از فعالیت های خاصی اجتناب کنید ، اقدامات احتیاطی بیشتری را انجام دهید. اگر در اطراف اجسام تیز کار می کنید ، برای مثال از دستکش و آستین بلند استفاده کنید تا از بریدگی جلوگیری شود.
- اگر در مورد فعالیت مشکوک هستید ، با پزشک خود تماس بگیرید و از سالم بودن آن بپرسید.
مرحله 2. مصرف الکل خود را محدود کنید تا تولید پلاکت بالا باشد
الکل تولید پلاکت را کند می کند و می تواند به کبد شما آسیب برساند ، بنابراین تا زمانی که علائم را نشان می دهید از مصرف آن اجتناب کنید. پس از کاهش علائم ، مصرف الکل خود را به 1-2 نوشیدنی در روز محدود کنید تا از غرق شدن کبد خود جلوگیری کرده و باعث بروز مجدد بیماری نشوید.
- یک نوشیدنی 1 لیوان شراب ، 1 قوطی معمولی آبجو یا 1 لیوان مشروب سخت در نظر گرفته می شود.
- از پزشک خود بپرسید که آیا باید از مصرف طولانی مدت الکل اجتناب کنید یا فقط در حالی که هنوز علائم را نشان می دهید. بستگی به موقعیت داره.
مرحله 3. از مصرف داروهایی که خون شما را رقیق می کند خودداری کنید
داروهایی که باید از آنها اجتناب کنید عبارتند از آسپرین ، ناپروکسن و ایبوپروفن. اینها می توانند خون شما را نازک کرده و لخته شدن را حتی مشکل تر کنند. از آنجا که این داروها مسکن هستند ، به جای آن به دنبال یک محصول غیر آسپرین یا NSAID مانند استامینوفن باشید.
