پرورش کودک مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) می تواند بسیار دشوار باشد ، زیرا آنها به تکنیک های انضباطی متمایزی نیاز دارند که مشابه سایر کودکان نیست. در غیر این صورت ، شما ممکن است بی جهت رفتار فرزند خود را معذور کنید یا در مجازات شدید شوید. شما باید وظیفه پیچیده ایجاد تعادل بین این دو حالت را انجام دهید. کارشناسان مدیریت کودکان مبتلا به ADHD تأیید می کنند که نظم دادن به چنین کودکانی می تواند یک کار چالش برانگیز باشد. با این حال ، والدین ، مراقبان ، معلمان و دیگران می توانند فرزندان خود را بر اساس صبر و سازگاری با ADHD تنبیه کنند.
مراحل
قسمت 1 از 4: ایجاد روالها و سازمانها
مرحله 1. نیازهای اساسی را در برنامه و سازمان خانواده خود برطرف کنید
کودکان ADHD در برنامه ریزی ، فکر کردن از طریق روش ها ، مدیریت زمان و دیگر مهارت های زندگی روزمره مشکل زیادی دارند. یک سیستم سازمانی قوی ساختار یافته برای زندگی روزمره خانواده شما بسیار مهم خواهد بود. به عبارت دیگر ، ایجاد یک روال می تواند در وهله اول از نیاز به نظم و انضباط جلوگیری کند زیرا کودک شما کمتر احتمال دارد رفتار نادرست انجام دهد.
- بسیاری از اقدامات کودک ممکن است ریشه در عدم سازماندهی مشخصی داشته باشد که کاملاً در کنترل کودک نیست. خانواده باید با سازماندهی قوی و درک اینکه کودک به کمک و صبر بیشتری در این زمینه نیاز دارد ، مداخله کند. در عین حال ، نباید انتظارات کودک را پایین نگه داشت.
- این به طور معمول شامل مواردی مانند روال صبح ، زمان تکالیف ، زمان خواب و مواردی مانند محدودیت در بازی های ویدئویی است.
- مطمئن باشید که انتظارات صریح است. "اتاق خود را تمیز کنید" مبهم است و یک کودک ADHD ممکن است گیج شود که از کجا باید شروع کند و چگونه قبل از از دست دادن تمرکز باید ادامه دهد. شاید بهتر باشد آن را به کارهای کوتاه و واضح تقسیم کنید: "اسباب بازی ها را بردارید" ، "فرش خلاء" ، "قفس همستر را تمیز کنید" ، "لباس ها را کنار بگذارید-در کمد روی چوب لباسی".
مرحله 2. روالها و قوانین مشخصی را ایجاد کنید
اطمینان حاصل کنید که مجموعه ای از قوانین و انتظارات روشن برای کل خانواده و خانواده خود دارید. کودکان مبتلا به ADHD بعید است نکات ظریف را انتخاب کنند. دقیقاً آنچه را که انتظار دارید و آنچه آنها باید هر روز انجام دهند ، به وضوح بیان کنید.
- به عنوان مثال ، هنگامی که برنامه خانه را برای هفته کاری تعیین کردید ، برنامه ای را در اتاق کودک خود تنظیم کنید. می توانید با استفاده از رنگ ها ، برچسب ها و سایر جنبه های تزئینی از یک تخته سفید استفاده کنید و آن را سرگرم کننده کنید. همه چیز را در برنامه توضیح دهید و به آن اشاره کنید تا فرزند شما بتواند آن را به روش های مختلف درک کند.
- برای انواع کارهای روزانه ، از جمله تکالیف خانه ، روال عادی ایجاد کنید ، که برای اکثر بچه های مبتلا به ADHD یک مشکل بزرگ است. اطمینان حاصل کنید که فرزند شما تکالیف خود را هر روز در برنامه ریز یادداشت می کند و زمان و مکان منظمی برای انجام تکالیف در نظر گرفته شده است. اطمینان حاصل کنید که تکالیف خود را قبل از شروع انجام داده و پس از آن با آنها مرور کنید.
مرحله 3. کارهای بزرگ را به قطعات کوچک تقسیم کنید
والدین باید درک کنند که بی نظمی که اغلب کودکان مبتلا به ADHD را همراهی می کند ، اغلب ناشی از غرق شدن بصری است. در نتیجه ، کودک مبتلا به ADHD به پروژه های بزرگی مانند تمیز کردن اتاق یا تا کردن و دور انداختن لباس های شسته شده نیاز دارد تا به کارهای بزرگتری تقسیم شود.
- برای مثال در مورد لباس های شسته شده ، از فرزند خود بخواهید که تمام جوراب های خود را پیدا کرده و آنها را کنار بگذارد. شما می توانید با پخش سی دی و به چالش کشیدن فرزند خود برای یافتن تمام جوراب ها و قرار دادن آنها در کشوی مناسب تا پایان اولین آهنگ ، کمی از آن بازی بسازید. پس از انجام این کار و تحسین آنها برای انجام صحیح این کار ، می توانید از آنها بخواهید تا لباس زیر ، PJ ها و غیره را انتخاب کرده و کنار بگذارند ، تا زمانی که کار انجام شود.
- شکستن پروژه به قطعات کوچکتر که در طول زمان پخش می شوند نه تنها از رفتارهای ناشی از سرخوردگی جلوگیری می کند ، بلکه به والدین نیز شانس های متعددی برای ارائه بازخورد مثبت می دهد در حالی که به فرزندان فرصت های زیادی برای موفقیت را می دهد. هرچه موفقیت بیشتر تجربه شود-و پاداش نیز به دست آید-کودک بیشتر خود را به عنوان یک فرد موفق معرفی می کند و باعث افزایش عزت نفس می شود و به او کمک می کند تا در آینده موفق تر شود. بالاخره موفقیت موفقیت را به وجود می آورد!
- ممکن است هنوز نیاز داشته باشید که کارهای روزمره فرزندتان را هدایت کنید. ADHD تمرکز ، عدم حواس پرتی و ادامه دادن به کارهای خسته کننده را مشکل می کند. این بدان معنا نیست که آنها از انجام کارهای منصرف می شوند. با این حال ، انتظار اینکه آنها بتوانند این کار را به طور مستقل انجام دهند ممکن است واقع بین باشد یا نباشد … این بستگی زیادی به فرزند شما دارد. بهتر است در مورد چنین وظایفی به شیوه ای پذیرنده کار کنید و آن را به تجربه ای مثبت تبدیل کنید ، تا اینکه انتظار بیش از حد داشته باشید و آن را به نقطه سرخوردگی و مشاجره تبدیل کنید.
مرحله 4. سازماندهی کنید
ایجاد روال عاداتی را ایجاد می کند که برای یک عمر باقی می مانند ، اما همچنین باید یک سیستم سازمانی مناسب برای حمایت از این روالها وجود داشته باشد. به کودک خود کمک کنید تا اتاق خود را مرتب کند. به یاد داشته باشید که کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی بیش از حد تحت فشار قرار می گیرند زیرا همه چیز را به طور همزمان متوجه می شوند ، بنابراین هرچه بتوانند وسایل خود را دسته بندی کنند ، مقابله با انبوهی از محرک ها برای آنها آسان تر است.
- کودکان مبتلا به ADHD با استفاده از مکعب های ذخیره سازی ، قفسه ها ، قلاب های دیواری و موارد مشابه به خوبی به آنها کمک می کنند تا اقلام را در دسته بندی کرده و ازدحام را به حداقل برسانند.
- استفاده از کدگذاری رنگ ، تصاویر و برچسب های قفسه نیز به حداقل رساندن استرس بصری کمک می کند.
- بی نظمی علاوه بر سازماندهی کلی ، پاکسازی "چیزهایی" که حواس کودک را پرت می کند به آرامش بیشتر محیط کمک می کند. این لزوماً به معنای برهنه کردن اتاق نیست. با این حال ، از بین بردن اسباب بازی های بزرگ شده ، لباسی که نمی پوشند و تمیز کردن قفسه های آجری که برای کودک جذابیت چندانی ندارد ، می تواند تا حد زیادی به ایجاد محیطی هماهنگ کمک کند.
مرحله 5. توجه فرزندتان را جلب کنید
به عنوان یک فرد بزرگسال ، قبل از هر گونه درخواست ، دستور یا دستور ، باید مطمئن باشید که کودک در حال حضور است. اگر آنها روی شما "شماره گیری" نشوند ، هیچ چیز به نتیجه نمی رسد. هنگامی که آنها شروع به انجام کار می کنند ، با دادن دستورات اضافی یا شروع بحثی که توجه آنها را منحرف می کند ، توجه آنها را از کار منحرف نکنید.
- مطمئن شوید که فرزند شما به شما نگاه می کند و شما در تماس چشمی هستید. در حالی که این اطمینان کامل از توجه نیست ، اما به احتمال زیاد پیام شما از بین می رود.
- صحبت های عصبانی ، سرخورده یا منفی ، راهی برای "فیلتر کردن" دارد. این اغلب یک مکانیسم دفاعی است - کودکان ADHD تمایل دارند مردم را از آنها ناامید کنند و از این می ترسند که به خاطر چیزی که واقعاً نمی توانند کنترل کنند مورد انتقاد قرار گیرند. برای مثال ، فریاد زدن ممکن است توجه کودک را جلب نکند.
- کودکان ADHD به خوبی به سرگرمی ، غیر منتظره و غریب پاسخ می دهند. پرتاب توپ اغلب مورد توجه قرار می گیرد ، به خصوص اگر قبل از حرکت روی یک درخواست کمی به جلو و عقب پرتاب شود. گفتن: "بکوب ، بکوب؟" و انجام یک شوخی ممکن است کار کند. الگوی تماس و پاسخ یا الگوی کف زدن نیز ممکن است کار کند. اینها همه رفتارهای بازیگوشانه ای هستند که معمولاً "از میان مه" عبور می کنند.
- تمرکز برای کودکان مبتلا به ADHD دشوار است ، بنابراین وقتی تمرکز خود را نشان می دهند ، به آنها بهترین فرصت را بدهید تا با قطع نکردن و یا دور کردن آنها از وظیفه ، آن را حفظ کنند.
مرحله 6. فرزند خود را درگیر فعالیت های بدنی کنید
کودکان مبتلا به ADHD هنگامی که از بدن خود به شیوه های مختلف فیزیکی استفاده می کنند بسیار بهتر عمل می کنند. فعالیت به آنها کمک می کند تا تحریک مغزی مورد نظر خود را دریافت کنند.
- کودکان مبتلا به ADHD باید حداقل 3-4 روز در هفته نوعی فعالیت بدنی انجام دهند. بهترین انتخاب ها هنرهای رزمی ، شنا ، رقص ، ژیمناستیک و سایر ورزشهایی هستند که از انواع حرکات بدن استفاده می کنند.
- حتی می توانید از آنها بخواهید در روزهای غیر ورزشی خود نیز فعالیت بدنی انجام دهند ، مانند دویدن با تاب ، دوچرخه سواری ، بازی در پارک و غیره.
قسمت 2 از 4: اتخاذ رویکرد مثبت
مرحله 1. بازخورد مثبت ارائه دهید
برای هر موفقیتی می توانید با پاداش های ملموس (برچسب ، بستنی ، اسباب بازی های کوچک) شروع کنید. با گذشت زمان ، می توانید به تدریج از تحسین های پراکنده خودداری کنید ("شغل عالی!" یا در آغوش گرفتن) ، اما پس از ایجاد عادت های خوب فرزند خود که منجر به موفقیت های منظم می شود ، بازخورد مثبت خود را ادامه دهید.
- ایجاد حس خوب در مورد کاری که انجام می دهد ، یکی از راهکارهای کلیدی برای اجتناب از نیاز به تنبیه او در وهله اول است.
- در مورد پاداش خسیس نباشید. کودکان ADHD نیاز به بازخورد مثبت زیادی دارند. بسیاری از پاداش های کوچک و مکرر در طول روز بهتر از یک پاداش بزرگ در پایان روز عمل می کنند.
مرحله 2. منطقی عمل کنید
هنگامی که به نظم و انضباط نیاز دارید ، از صدای ضعیف و محکم استفاده کنید. با صدایی محکم اما یکنواخت ، هنگام دادن دستورالعمل تا حد ممکن کلمات را بیان کنید. هرچه بیشتر بگویید کمتر به خاطر خواهند آورد.
- یکی از متخصصان به والدین یادآوری می کند که "اقدام کنید ، یک نزنید!" سخنرانی در مورد کودک مبتلا به ADHD بی معنی است ، در حالی که پیامدهای قوی همه چیز را نشان می دهد.
- از واکنش احساسی به رفتار کودک خودداری کنید. اگر عصبانی شوید یا فریاد بزنید ، ممکن است نگرانی های فرزند شما را افزایش دهد و این باور را در او تقویت کند که آنها بچه بدی هستند که هرگز هیچ کاری را درست انجام نمی دهند. علاوه بر این ، ممکن است باعث شود که فرزند شما احساس کند که کنترل او از زمانی که شما آرامش خود را از دست داده اید ، کنترل می شود.
مرحله 3. رفتار را مستقیماً مطرح کنید
کودکان مبتلا به ADHD به نظم بیشتری نسبت به کودکان معمولی نیاز دارند ، نه کمتر. اگرچه ممکن است وسوسه کننده باشد که به فرزند خود اجازه دهید رفتار خود را به دلیل ADHD تنظیم کند ، اما در واقع این احتمال را ادامه می دهد.
- مانند بسیاری از چیزهای دیگر زندگی ، اگر آن را نادیده بگیرید ، اوج می گیرد و بدتر می شود. بهترین انتخاب شما این است که با رفتار مشکل ساز در اولین باری که بروز می کند و فوراً برخورد کنید. انضباط را بلافاصله پس از رفتار اعمال کنید تا فرزند شما بتواند رفتار خود را با نظم و پاسخ شما مرتبط کند. به این ترتیب ، آنها با گذشت زمان یاد خواهند گرفت که این رفتار عواقبی را در پی خواهد داشت و امیدوارم از رفتار خاص خودداری کنند.
- کودکان مبتلا به ADHD می توانند تکانشی باشند و اغلب عواقب اعمال خود را در نظر نمی گیرند. آنها اغلب نمی توانند بفهمند که کار اشتباهی انجام داده اند. چرخه به گونه ای است که اگر عواقبی نداشته باشد ، این مشکل بدتر می شود. بنابراین ، آنها به بزرگسالان احتیاج دارند که به آنها کمک کنند تا این موضوع را ببینند و اشتباه رفتار خود و پیامدهای احتمالی ادامه آن رفتار را بیاموزند.
- بپذیرید که کودکان ADHD فقط به صبر ، راهنمایی و تمرین بیشتر نیاز دارند. اگر کودک ADHD را با کودک "معمولی" مقایسه کنید ، احتمالاً بسیار ناامید خواهید شد. شما باید زمان ، انرژی و فکر بیشتری را صرف کار با این نوع کودکان کنید. دیگر آنها را با دیگر بچه های "راحت تر" مقایسه نکنید. این امر برای داشتن تعاملات و نتایج مثبت تر-و در نتیجه سازنده تر-بسیار مهم است.
مرحله 4. تقویت مثبت را ارائه دهید
والدین با پاداش دادن به رفتارهای خوب کودکان خود بیش از مجازات رفتارهای بد ، موفق می شوند. ترجیح دهید کارهایی را که درست انجام می دهند تحسین کنید ، به جای انتقاد از کارهای اشتباه.
- بسیاری از والدین با تغییر تمرکز بر تشویق و تحسین مثبت هنگامی که فرزندانشان کاری درست انجام می دهند ، در تغییر رفتارهای بد ، مانند رفتارهای ضعیف در هنگام غذا ، موفقیت بیشتری کسب کرده اند. به جای انتقاد از نحوه نشستن فرزندتان یا صحبت با غذا در دهان ، سعی کنید وقتی از ظروف خود به درستی استفاده می کند و وقتی شنونده خوبی است از او تمجید کنید. این امر به کودک شما کمک می کند تا برای تحسین به کارهایی که انجام می دهند توجه بیشتری داشته باشد.
- مراقب نسبت خود باشید اطمینان حاصل کنید که فرزند شما ورودی های مثبت بیشتری نسبت به ورودی های منفی دارد. ممکن است گاهی اوقات برای "خوب بودن آنها" تلاش کنید ، اما مزایای تحسین بیش از مجازات غیر قابل محاسبه خواهد بود.
مرحله 5. ایجاد یک سیستم تقویت مثبت
ترفندهای زیادی برای القاء رفتار بهتر وجود دارد- این هویج ها اغلب بهتر از تهدید چوب ها عمل می کنند. به عنوان مثال ، اگر کودک شما در ساعت مشخصی لباس می پوشد و در آشپزخانه است ، می تواند وافل را به جای غلات برای صبحانه انتخاب کند. ارائه انتخاب ها یکی از راه های تقویت مثبت کودک هنگام رفتار خوب او است.
- راه اندازی یک سیستم رفتاری مثبت را در نظر بگیرید که به فرزند شما اجازه می دهد امتیازاتی از قبیل پاداش کمک هزینه ، یک روز تفریح خاص یا موارد مشابه را به دست آورد. به همین ترتیب ، رفتار ضعیف منجر به از دست دادن امتیاز می شود ، اما می توان با کارهای اضافی یا سایر فعالیت های دیگر امتیاز را به دست آورد.
- یک سیستم امتیاز می تواند به کودکان انگیزه لازم برای رعایت آنها را بدهد. اگر فرزند شما انگیزه ندارد اسباب بازی هایش را قبل از خواب بردارد ، دانستن این که امتیازاتی را به دست می آورد ممکن است تمام انگیزه ای باشد که او باید از آن پیروی کند. بهترین بخش چنین طرحی این است که وقتی فرزندان از امتیازاتی برخوردار نمی شوند ، والدین دیگر افراد بدی نیستند-سرنوشت آنها در دست خود آنهاست و آنها باید مسئولیت انتخاب های خود را بر عهده بگیرند.
- توجه داشته باشید که کودکان با سیستم امتیاز زمانی موفقیت بیشتری کسب می کنند که با چک لیست ، برنامه و مهلت ها به وضوح مشخص شده باشد.
-
آگاه باشید چک لیست ها و برنامه ها محدودیت هایی دارند. ADHD باعث می شود حتی کودکان با انگیزه در انجام وظایف خود دچار مشکل شوند. اگر انتظارات به سادگی بیش از حد زیاد باشد یا در موارد دیگر مناسب نباشد ، ممکن است موفقیتی را تجربه نکنند و سیستم بی فایده است.
- به عنوان مثال: کودکی که برای انجام تکالیف با مقاله ای دست و پنجه نرم می کند و به سادگی آنقدر وقت خود را صرف آن می کند که مهلت تمرین ویولن را از دست داده است ممکن است دچار یک وضعیت وحشتناک شود.
- مثال دیگر: یک کودک با چک لیست رفتار مشکل زیادی دارد و هرگز ستاره ای به اندازه کافی برای دریافت پاداش دریافت نمی کند. بدون تقویت مثبت ، او به جای "خرید" در سیستم ، عمل می کند.
مرحله 6. سعی کنید همه چیز را در قالب مثبت و نه منفی بیان کنید
به جای این که به کودک خود بنویسید که از رفتار بد خودداری کند ، به او بگویید که باید چه کار کند. به طور کلی ، کودکان مبتلا به ADHD اغلب نمی توانند فوراً بتوانند به فکر یک رفتار خوب برای جایگزینی رفتارهای بد باشند ، بنابراین متوقف کردن آن دشوار خواهد بود. وظیفه شما به عنوان راهنما این است که به آنها یادآوری کنید که رفتار درست چیست. همچنین ، کودک ADHD شما ممکن است "نه" را در جمله شما به طور کامل نشنود ، بنابراین ذهن ممکن است آنچه را که می گویید به درستی پردازش نکند. مثلا:
- به جای گفتن "پرش روی مبل را متوقف کنید" ، بگویید: "ما روی مبل می نشینیم."
- "دستهای ملایم با گربه" به جای عبارت "کشیدن دم گربه را متوقف کنید".
- "Criss cross applesauce!" به جای "بلند نشو".
- هنگام تدوین قوانین خانواده نیز تمرکز بر نکات مثبت به خوبی کار می کند. به جای اینکه "توپ بازی نکنید در خانه" ، سعی کنید "توپ ها اسباب بازی های بیرون هستند." ممکن است با "آرام در اتاق نشیمن قدم بزنید" بیشتر از "بدون دویدن!"
مرحله 7. از توجه زیاد به رفتارهای بد خودداری کنید
توجه-خوب یا بد-پاداشی است برای کودکان مبتلا به ADHD. بنابراین ، هنگام رفتار خوب باید به فرزند خود توجه زیادی کنید ، اما توجه بدی را که انجام می دهید محدود کنید ، زیرا می تواند به عنوان پاداش برای فرزند شما در نظر گرفته شود.
- به عنوان مثال ، اگر فرزند شما برای بازی در شب از رختخواب بیرون می آید ، بی سر و صدا اما محکم او را در آغوش و بدون در آغوش گرفتن و توجه قرار دهید. با خیال راحت اسباب بازی ها را مصادره کنید ، اما در آن زمان در مورد آن بحث نکنید ، زیرا با توجه شما پاداش دریافت می کند یا قوانین مورد بحث است. اگر به طور مداوم در رفتار بد پاداش نمی دهید ، باید به مرور از بین برود.
- اگر فرزند شما کتاب رنگ آمیزی خود را قطع می کند ، به سادگی قیچی و کتاب را بردارید. آرامش "ما کاغذ می بریم ، نه کتاب" تنها چیزی است که لازم است.
قسمت 3 از 4: ایجاد پیامدها و سازگاری
مرحله 1. قدرتمند باشید-شما بزرگسال هستید
والدین باید کنترل کننده باشند ، اما اغلب اوقات ، پشتکار کودک اراده والدین را در هم می شکند.
- دختر کوچکی را در نظر بگیرید که پنج یا شش بار در سه دقیقه ، زمانی که والدین با تلفن صحبت می کنند ، یا با کودک دیگر سروکار دارند ، یا سعی می کنند شام را درست کنند ، کوکاکوکا درخواست می کند. گاهی اوقات وسوسه انگیز است - و در واقع ، راحت تر - در این مورد: "خوب پیش برو اما مرا در آرامش بگذار!" با این حال ، پیامی که ارسال می شود این است که پشتکار روز را برنده خواهد شد و او ، و نه والدین ، در کنترل است.
- کودکان ADHD با انضباط مجاز بسیار خوب عمل نمی کنند. این کودکان به راهنمایی ها و مرزهای محکم و محبت آمیز نیاز دارند. بحث های طولانی در مورد قوانین و اینکه چرا ما آنها را داریم کار نمی کند. برخی از والدین در ابتدا از این روش ناراحت هستند. با این حال ، ثابت نگه داشتن قوانین ، ثابت و دوست داشتنی سخت و ظالمانه نیست.
مرحله 2. مطمئن شوید عواقبی برای سوء رفتار وجود دارد
قاعده اصلی این است که نظم و انضباط باید ثابت ، فوری و قوی باشد. هرگونه تنبیه باید نشان دهنده رفتار نادرست باشد.
- فرزند خود را به عنوان تنبیه به اتاق او نفرستید. اکثر کودکان مبتلا به ADHD به راحتی از اسباب بازی ها و وسایل خود منحرف می شوند و اوقات خوشی را سپری می کنند … و "مجازات" به عنوان پاداش به پایان می رسد. علاوه بر این ، فرستادن فرزند شما به اتاق وی عموماً از نقض خاص خارج شده و ارتباطی با آن ندارد و آنها برای یادگیری عدم تکرار آن رفتار ، به سختی می توانند رفتار را با مجازات مرتبط کنند.
- عواقب آن نیز باید فوری باشد. به عنوان مثال ، اگر به کودکی گفته شود که قرار است دوچرخه خود را کنار بگذارد و به داخل بیاید اما او همچنان به دوچرخه سواری ادامه می دهد ، به او نگویید که فردا نمی تواند آن را سوار شود. عواقب تاخیری برای کودک مبتلا به ADHD معنی چندانی ندارد یا هیچ اهمیتی ندارد ، زیرا آنها تمایل دارند در "اینجا و اکنون" زندگی کنند و آنچه دیروز اتفاق افتاد برای امروز معنای واقعی ندارد. در نتیجه ، این رویکرد می تواند منجر به انفجار در روز بعد شود که پیامد اجرایی می شود و کودک در واقع ارتباط برقرار نکرده است. در عوض ، فوراً دوچرخه را توقیف کرده و توضیح دهید که در مورد شرایط پس گرفتن آن بعدا بحث خواهید کرد.
مرحله 3. ثابت قدم باشید
اگر والدین در پاسخ های خود سازگار باشند نتایج رفتاری بهتری خواهند داشت. به عنوان مثال ، اگر از سیستم امتیاز استفاده می کنید ، با اعطا و حذف امتیاز منطقی و سازگار باشید. از اقدامات خودسرانه خودداری کنید ، به ویژه هنگامی که عصبانی یا ناراحت هستید. فرزند شما فقط یاد می گیرد که چگونه در طول زمان و با یادگیری و تقویت پایدار رفتار کند.
- همیشه آنچه را که می گویید یا تهدید می کنید دنبال کنید. بیش از حد هشدار ندهید و تهدیدهای پوچ نکنید. اگر به آنها فرصت یا هشدارهای متعددی می دهید ، هر کدام با آخرین ، دوم یا سوم ، همراه با مجازات یا نظم وعده داده شده ، دارای سطحی از پیامدها باشند. در غیر این صورت ، آنها هر بار شما را آزمایش می کنند تا ببینند این بار چند شانس خواهد داشت.
- اطمینان حاصل کنید که هر دو والد با این برنامه انضباطی همراه هستند. برای تغییر رفتار ، فرزند شما باید پاسخ یکسانی از هر دو والدین داشته باشد.
- سازگاری همچنین به این معنی است که کودک می داند در هنگام رفتار نامناسب بدون توجه به مکان ، چه انتظاری دارد. گاهی اوقات والدین از مجازات فرزندان خود در ملاء عام می ترسند ، از این که دیگران چگونه اوضاع را درک خواهند کرد ، می ترسند ، اما مهم این است که نشان دهیم رفتار نادرست خاص هر کجا که فرزند شما باشد پیامدهایی دارد.
- حتماً با مدرسه ، مهد کودک یا مدرسه یکشنبه کودک خود هماهنگ شوید تا مطمئن شوید که همه در آنجا از پیامدهای ثابت ، فوری و قوی نیز استفاده می کنند. شما نمی خواهید فرزندتان پیام های مختلط دریافت کند.
مرحله 4. از دعوت به بحث با فرزند خود اجتناب کنید
سعی کنید با فرزند خود مشاجره نکنید یا در مورد رفتار خود آرزو نکنید. فرزند شما باید بداند که شما رئیس هستید و این تمام وقت است.
- اگر درگیر مشاجره شدید یا به نظر می رسد که متزلزل هستید ، پیام می تواند ناخواسته ارسال شود این است که شما با کودک به عنوان یک همسالان رفتار می کنید که شانس برنده شدن در بحث را دارد. بنابراین ، دلیلی وجود دارد که از نظر کودک این است که به شما فشار بیاورد و با شما دعوا کند. این امر لزوماً به این معنا نیست که اگر در بحث و جدل با هم مشاجره می کنید و یا تردید می کنید ، به عنوان والدین به پایان رسیده اید - فقط درک کنید که ثابت قدم بودن و ثابت ماندن بهترین نتایج را به همراه خواهد داشت.
- همیشه در دستورالعمل های خود دقیق باشید و مطمئن باشید که باید به آنها عمل کنید.
مرحله 5. یک سیستم زمان بندی ایجاد کنید
استراحت می تواند به فرزند شما فرصتی بدهد تا در زمان خودش آرام شود. به جای رویارویی با یکدیگر و دیدن افرادی که می توانند عصبانی تر شوند ، محلی را برای نشستن یا ایستادن کودک تعیین کنید تا زمانی که او آرام و آماده بحث در مورد مشکل باشد. تا آنجا ایستاده اند سخنرانی نکنید ؛ به آنها زمان و مکان بدهید تا بتوانند خود را تحت کنترل درآورند. تأکید کنید که تایم اوت مجازات نیست ، بلکه فرصتی برای شروع دوباره است.
- تایم اوت مجازات موثری برای کودک مبتلا به ADHD است. این می تواند بلافاصله برای کمک به کودک برای مشاهده ارتباط با اقدامات خود استفاده شود. کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی بیش از حد از سکوت و بی سر و صدا متنفرند بنابراین این واکنش م effectiveثر در برابر رفتارهای بد است.
- آرام کردن اجسام را در تایم اوت در نظر بگیرید. درخواست از کودک ADHD برای نشستن بی سر و صدا روی صندلی ممکن است کاملاً نتیجه معکوس داشته باشد. آنها ممکن است نتوانند این کار را انجام دهند. با این حال ، داشتن اشیایی در دسترس که به آنها در حفظ آرامش و تمرکز مجدد کمک می کند ، ممکن است هدف "بازنشانی" را محقق کند. این ممکن است شامل مواردی مانند توپ یوگا برای نشستن ، استفاده از مکعب فیجت ، انجام یک پازل یا در آغوش گرفتن یک حیوان شکم پر باشد.
مرحله 6. یاد بگیرید که مشکلات را پیش بینی کرده و از قبل برنامه ریزی کنید
نگرانی های خود را با فرزند خود در میان بگذارید و با هم برای رفع مشکل برنامه ریزی کنید. این امر به ویژه برای مدیریت فرزند شما در مکان عمومی مفید است. با هم کار کنید تا در مورد هویج (پاداش) و چوب (عواقب) که در این شرایط صدق می کند تصمیم بگیرید ، سپس از فرزندتان بخواهید برنامه را با صدای بلند تکرار کند.
به عنوان مثال ، اگر خانواده شما برای شام بیرون می روند ، پاداش رفتار خوب ممکن است امتیاز سفارش دسر باشد ، در حالی که پیامد آن این است که هنگام بازگشت به خانه باید مستقیماً به رختخواب بروید. اگر رفتار در رستوران رو به وخامت گذاشت ، باید یک یادآوری ملایم ("رفتار خوب امشب چه چیزی به دست می آورد؟") ، و در صورت لزوم یک نظر دوم شدیدتر ("آیا باید امشب زود بخوابی؟") فرزند شما به مسیر خود بازگردد
مرحله 7. به سرعت ببخشید
همیشه به فرزند خود یادآوری کنید که او را دوست دارید بدون توجه به هر چیزی و اینکه او فرزند خوبی است ، اما اعمال آن عواقبی دارد.
قسمت 4 از 4: درک و مقابله با ADHD
مرحله 1. درک کنید که چگونه کودکان مبتلا به ADHD متفاوت هستند
کودکان مبتلا به ADHD می توانند نافرمان ، پرخاشگر ، مقاوم در برابر نظم و انضباط ، بی قانون ، بیش از حد احساسی ، پرشور و بدون محدودیت باشند. اگرچه برای مدت طولانی ، پزشکان تصور می کردند که چنین کودکانی قربانی والدین فقیر هستند ، اما در اوایل قرن بیستم ، محققان به مغز به عنوان علت ADHD توجه کردند.
- دانشمندان در مطالعه ساختار مغز کودکان ADHD گزارش می دهند که برخی از قسمت های مغز آنها کوچکتر از حالت عادی است. یکی از این موارد ، گانگلیون های پایه است که حرکت ماهیچه ها را تنظیم می کند و به ماهیچه ها می گوید که چه زمانی برای یک فعالیت خاص مورد نیاز است و چه زمانی باید استراحت کنند. برای اکثر ما ، وقتی نشسته ایم ، دست ها و پاها نیازی به حرکت ندارند ، اما گانگلیون های پایه موثرتر در کودک مبتلا به ADHD نمی تواند فعالیت بیش از حد را مهار کند ، بنابراین نشستن برای آن کودک سخت تر است.
- به بیان دیگر ، کودکان مبتلا به ADHD فاقد تحریک در مغز خود هستند و کنترل ضعف آنها ضعیف است ، بنابراین آنها بیشتر کار می کنند یا "عمل می کنند" تا تحریک لازم را به دست آورند.
- هنگامی که والدین متوجه می شوند فرزندشان صرفاً اراده یا بی فکر نیست و مغز کودک آنها به لطف ADHD به طور متفاوتی امور را پردازش می کند ، اغلب با رفتارها راحت تر برخورد می کنند. درک شفقت تازه به دست آمده صبر و تمایل بیشتری برای تجدید ساختار رفتار آنها با فرزندشان ایجاد می کند.
مرحله 2. دلایل دیگری را که کودکان مبتلا به ADHD ممکن است بد رفتار کنند درک کنید
مسائل دیگر ممکن است مشکلات پیش روی والدین کودکان مبتلا به ADHD را تشخیص دهند ، زیرا سایر اختلالات اغلب ADHD را همراهی می کنند.
- به عنوان مثال ، حدود 20 درصد از مبتلایان بیش فعالی نیز دارای اختلالات دوقطبی یا افسردگی هستند ، در حالی که بیش از 33 درصد دارای اختلالات رفتاری مانند اختلال سلوک یا اختلال سرکشی مخالف هستند. بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD نیز دارای اختلالات یادگیری یا مشکلات اضطرابی هستند.
- اختلالات یا مشکلات اضافی علاوه بر ADHD می تواند کار انضباط فرزند شما را دشوارتر کند. این امر به ویژه در مورد داروهای متعدد با عوارض جانبی مختلف که هنگام تلاش برای مدیریت رفتارهای فرزند شما باید مورد توجه قرار گیرد ، صادق است.
مرحله 3. از ناامید شدن از رفتار عادی فرزند خود اجتناب کنید
"هیچ اندازه گیری واقعی از آنچه عادی است وجود ندارد ، و مفهوم" رفتار عادی "نسبی و ذهنی است. ADHD یک ناتوانی است و فرزند شما به یادآوری های اضافی و امکانات مختلف نیاز دارد. با این حال ، این هیچ تفاوتی با این واقعیت ندارد که افرادی که بینایی کمتری دارند به عینک نیاز دارند و کسانی که بینایی کمتری ندارند به سمعک نیاز دارند.
ADHD فرزند شما نسخه "عادی" او است. این شرایطی است که می توان به طور م withثر با آن کنار آمد و فرزند شما می تواند زندگی شاد و سالمی داشته باشد
ویدئو - با استفاده از این سرویس ، ممکن است برخی از اطلاعات با YouTube به اشتراک گذاشته شود
نکات
- کلید موفقیت در طول زندگی در برخورد با کودک مبتلا به ADHD ایجاد زیرساخت های قوی در زندگی فرزند شما است که شامل: شفقت ، درک و بخشش ؛ علیرغم رفتارهای نادرست ، عشق خود را به فرزند خود نشان دهید. انگیزه های قوی برای پیروی از قوانین ؛ ایجاد برنامه های سازمانی که از عملکرد مغز کودک شما پشتیبانی می کند. و در صورت بروز رفتارهای نادرست عواقب ثابتی ، فوری و قوی ایجاد می کند.
- اگر به طور مداوم کودک خود را به خاطر یک چیز تنبیه می کنید و کاری که انجام می دهید کار نمی کند ، چیز دیگری را امتحان کنید. ممکن است صحبت با کودک در مورد نحوه کمک به او مفید باشد. آنها ممکن است بتوانند راه حل خود را ارائه دهند یا به شما در یافتن راه حل بهتر کمک کنند.
- به کودک خود فضا بدهید تا در مواقعی که احساس خستگی می کند با شما صحبت کند. بدون تلاش برای رفع آن یا آنها گوش دهید. صبور باش. گاهی اوقات برای کودک ADHD دشوار است که احساسات خود را توضیح دهد.
- اغلب ، نافرمانی بیشتر ناشی از احساس اضطراب و غرق شدن است ، نه به این دلیل که فرزند شما سعی می کند سرسخت یا سرکش باشد. حتماً به فرزند خود اطلاع دهید که شما سعی در درک و کمک به او دارید ، نه اینکه فقط او را کنترل کنید.
- با آرامش با فرزند خود روبرو شوید و دست او را بگیرید. بپرسید "در مدرسه با چه مشکلاتی دارید؟"
