کودکان مبتلا به اوتیسم به طور طبیعی تمایل به پرخاشگری ندارند ، اما گاهی اوقات کودک در هنگام استرس شدید پرخاشگری می کند. طبیعی است که در این مورد ترکیبی از احساسات را احساس کنید ، از نگرانی گرفته تا احساس گناه تا ترس. این wikiHow شما را در برخورد با شرایط سخت و کمک به کودک رنج دیده راهنمایی می کند.
این مقاله بر کودکانی تمرکز دارد که دیگران را مورد انتقاد قرار می دهند. اگر کودک فقط به خود آسیب می رساند ، نحوه راهنمایی لبه های مضر کودک اوتیسم را مطالعه کنید.
مراحل
قسمت 1 از 5: رسیدگی به حوادث
اگر کودکی در حال حاضر پرخاشگر است ، در اینجا این است که چگونه می توانید تنش را کاهش دهید و از صدمه دیدن جلوگیری کنید.
مرحله 1. تا آنجا که می توانید آرام باشید
بسیاری از حوادث پرخاشگرانه زمانی اتفاق می افتد که کودک دچار اضطراب و وحشت می شود و نمی تواند استرس تحت فشار خود را تحمل کند. اگر افراد اطرافشان بتوانند تأثیر آرام بخشی داشته باشند ، مفید است. روی پرورش نگرش شفقت آرام کار کنید. چند نفس عمیق بکشید و تا جایی که می توانید خود را جمع و جور کنید.
- به یاد داشته باشید که رفتار آنها بازتاب منفی روی شما نیست. همه بچه ها حتی تحت مراقبت افراد خوب رفتار می کنند. با این رفتار به عنوان نفرت یا عصیان ، مانند ابراز ناامیدی یا وحشت یا غرق شدن رفتار کنید.
- از رفتارهای خصمانه مانند فریاد زدن ، ایجاد اولتیماتوم یا سلب امتیازات خودداری کنید. تنبیه باعث تحریک بیشتر کودک می شود. خونسردی خود را حفظ کرده و بر کاهش تنش تمرکز کنید.
- ترک کردن بهتر از فریاد زدن روی بچه است. بگویید "من غرق شده ام. باید استراحت کنم" و اتاق را ترک کنید تا بتوانید خودتان را اداره کنید. الگوبرداری از این نوع خودآگاهی و کنترل نیز به کودک کمک می کند تا یاد بگیرد که گاهی اوقات همه برای استراحت به استراحت نیاز دارند.
مرحله 2. نه را واضح بگویید
کودک باید بداند که این رفتار اشتباه است و شما آن را تأیید نمی کنید. از صدایی محکم و به اندازه کافی بلند استفاده کنید که بتواند در برابر هرگونه رفتار عصبی بشنود. چیزی شبیه این بگویید: "ضربه زدن اشکالی ندارد" یا "این درد دارد! من اجازه نمی دهم که تو به من صدمه بزنی."
- از گفتن "نمی توانید" خودداری کنید زیرا از نظر فنی اشتباه است به عنوان مثال ، اگر دختری موهای خواهرش را بکشد و شما بگویید "شما نمی توانید موهای او را بکشید" ، این یک دروغ به نظر می رسد ، زیرا او فقط این کار را انجام داده است. در عوض ، بگویید "کشیدن موهای او بی خطر است!". از اظهاراتی مانند "شما نمی کنید"/"شما نیستید" نیز باید به دلایل مشابه اجتناب شود. به جای گفتن "شما چیزها را پرتاب نمی کنید" یا "شما برادر خود را نمی زنید" ، سعی کنید بگویید "نباید چیزها را پرتاب کنید" یا "ضربه زدن به برادرت خوب نیست".
-
مقاوم باش.
کودکی را که یک روز ضربه می زند نادیده نگیرید و روز دیگر بر سر او فریاد بکشید. اطمینان حاصل کنید که قوانین "بدون ضربه" برای همه کودکان اجرا می شود ، نه فقط برای کودکان اوتیسم.
-
در صورت نیاز مانع کار شوید.
به عنوان مثال ، اگر پسرتان دخترتان را می زند ، بین آن دو قرار بگیرید و بگویید ، "من اجازه نمی دهم شما به او صدمه بزنید."
مرحله 3. در صورت نیاز به پریز ، به آنها بگویید که چه کاری می توانند انجام دهند
از گفتن آنچه نباید انجام دهند ، صرفاً اجتناب کنید. همچنین به آنها بگویید که چه کاری می توانند انجام دهند. این به آنها کمک می کند تا دریچه بهتری برای احساسات خود بیابند و به آنها کمک می کند تا بفهمند در عوض چه کاری می توانند انجام دهند. ممکن است چیزی شبیه به…
- "بابا رو نزن! نیمکت رو بزن"
- "نه من را هل می دهی! درد می کند! برو دیوار را فشار بده."
مرحله 4. احساسات کودکی که می تواند گوش دهد را تأیید کنید و سپس قوانین را دوباره توضیح دهید یا کودک را تغییر مسیر دهید
گاهی اوقات ، کودکان به دلیل ناراحتی از چیزی و نمی دانند چگونه با آن ارتباط برقرار کنند ، رفتار می کنند. اگر فرزند شما آنقدر آرام است که به عقل گوش می دهد ، در این مورد با او صحبت کنید. یک محدودیت محبت آمیز تعیین کنید و به آن پایبند باشید ، در حالی که آنها را تشویق می کنید تا نظر مثبت خود را بیان کنند. کمک به آنها برای شنیدن احساس ، در حالی که محدودیت های مشخصی را تعیین می کند ، می تواند به آنها در بازگشت به مسیر اصلی کمک کند.
- "می بینم که شما از نیاز به رفتن به خانه ناراحت هستید. اجازه دارید به من بگویید که ناراضی هستید. اصلاً مهم نیست که چقدر ناراحت هستید به من ضربه بزنید. حالا بیایید سوار ماشین شویم. مامان منتظر ماست."
- "چیزی شما را تحت فشار قرار می دهد. من می دانم ترسیدن یا عصبانی بودن هیچ وقت احساس خوبی نیست. اگر می خواهید در مورد آن صحبت کنید ، من گوش می دهم."
- "من دیدم که شما عصبانی هستید که برادر شما عروسک شما را گرفته است. این باعث نمی شود که او را لگد کنید ، زیرا لگد زدن به مردم آسیب می رساند. اگر دوباره این کار را کرد ، به او بگویید نه. اگر او گوش نمی دهد ، از او کمک بخواهید. به جای لگد زدن."
- "متأسفم که ناراحت هستید. می توانم بگویم چیزی استرس شما را تحت فشار قرار می دهد. این امر باعث نمی شود که وقتی مردم کاری را که شما می خواهید انجام دهند گاز نگیرید. اگر می خواهید از کلمات خود استفاده کنید یا تایپ کنید در رایانه لوحی خود ، می توانید به من بگویید چرا ناراحت هستید و من گوش می کنم."
- "من نمی دانم وقتی ضربه می زنید چه کار کنم. این باعث استرس من می شود و من می خواهم همه را ایمن نگه دارم."
مرحله 5. هرگونه کلمه را در یک بحران احساسی کوتاه و دقیق بیان کنید
اگر کودک مبتلا به اوتیسم در حال ذوب شدن باشد ، در حالت وحشت کامل قرار دارد. آنها نمی توانند سخنرانی ها یا بحث های پر حرف را انجام دهند ، زیرا آنها بیش از حد غرق در گوش دادن به دلیل هستند. کلمات خود را به جملات کوتاه محدود کنید ، تا زمانی که کودک آرام شود.
-
نمونه ای از سخنرانی های غیر مفید در هنگام سقوط:
"صلاح نیست برادرت را اذیت کنی! این به او صدمه زد. آزار مردم اشتباه است. من از تو بسیار ناامید شده ام. من تو را بهتر از این بزرگ کرده ام. باید ببخشی!"
-
نمونه ای از سخنرانی مفید:
"بدون ضربه زدن به مردم! برو روی کاناپه ضربه بزن." (عذرخواهی بعداً می تواند انجام شود.)
مرحله 6. هرگز از مکانیسم های مقابله عجیب اما بی ضرر دلسرد نشوید
هنگامی که یک کودک اوتیستیک در ناراحتی شدید است ، طبیعی است که او شروع به تحریک به نحوی کند که به کاهش آن کمک کند. فرض کنید که اینها تلاشهایی برای آرامش خود هستند و به کودک کمک می کنند خود را کنترل کند. اگر تنها چیزی را که مانع از ضربه زدن بیشتر آنها می شود بردارید ، آنها ضربه بیشتری خواهند زد. مواردی که به افراد مبتلا به اوتیسم کمک می کند تا کنار بیایند عبارتند از…
- تکرار کلمات و عبارات ، مانند "کوسن ها را بکشید ، نه افراد" ، یا "اشکالی ندارد ، شما در امان هستید".
- خیره شدن به اسباب بازی ها یا چیزهای مورد علاقه
- لگد زدن یا ضربه زدن به اشیاء (به عنوان مثال ضربه زدن به دست روی دسته صندلی)
- تکان دادن
- زمزمه یا آواز خواندن
- گذاشتن چیزها در دهان آنها
مرحله 7. سعی کنید به آنها بگویید جایی ساکت بروند
اگر کودک "مکان امنی" برای عقب نشینی دارد ، مانند اتاق یا گوشه مورد علاقه اش ، ممکن است رفتن به آنجا برای او مفید باشد.
هنگامی که کودک فرار می کند ، احتمالاً زمان تنهایی را می خواهد. کمک کنید مطمئن شوید که دیگران می دانند کودک را برای مدتی در آرامش رها کنند
مرحله 8. به آنها فضا بدهید و آنها را شلوغ نکنید
هنگامی که یک فرد مبتلا به اوتیسم وحشت زده احساس می کند در دام افتاده است ، ممکن است اتفاقات تهاجمی رخ دهد ، بنابراین آنها را به دام نیندازید. در فاصله بازو یا دورتر بمانید تا زمانی که آنها به اندازه کافی آرام شوند و به آنها نزدیک شوید.
- هرگز آنها را به دام نیندازید یا خروجی آنها را مسدود نکنید ، زیرا ممکن است باعث وحشت و جوش زدن آنها شود. هرگز سعی کنید آنها را مهار کنید ؛ هر دوی شما ممکن است صدمه جدی ببینید
- بعضی از بچه ها وقتی ناراحت می شوند ، آغوش خرس را آرام می کنند. برای اطمینان از اینکه این کار با اجازه انجام شده است ، می توانید آغوش خود را با باز کردن دستان خود و دیدن اینکه آیا آنها به سمت شما می آیند ، در آغوش بگیرید. (اگر این کار را نکردند ، فرض کنید که حوصله ی بغل کردن را ندارند.)
- سعی کنید در آن طرف اتاق بمانید و نظارت کنید. به این ترتیب ، شما هنوز در کنار آنها هستید ، در حالی که به فضای آنها احترام می گذارید. اگر می خواهید ، می توانید از طریق زبان بدن خود همدلی خود را نشان دهید (مانند دراز کشیدن اگر آنها روی زمین گریه می کنند).
- اگر ترجیح می دهند آنها را تنها بگذارید. برخی از کودکان اوتیسم ممکن است به دنبال مکانی برای تنها ماندن (مانند مخفی شدن در کمد) باشند. اگر چنین است ، بگذارید آنها بدون وقفه در آنجا بمانند.
مرحله 9. در مورد حادثه با کودک صحبت کنید
اگر آنها در حال ذوب شدن هستند ، بگذارید ابتدا آرام شوند ، و اگر آنها در حال بازی کردن هستند ، می توانید همین حالا بپرسید. ابتدا از آنها بپرسید که چرا ناراحت شده اند و چرا به شخص صدمه زده اند و گوش دهید. سپس توضیح دهید که صدمه زدن به مردم اشکالی ندارد. راه بهتری را برای مدیریت اوضاع به آنها بگویید ، بنابراین آنها می دانند دفعه بعد باید چه کار کنند.
- آرام شدن پس از بحران ممکن است یک یا دو ساعت طول بکشد. این طبیعی است و بهترین راه برای کمک به آنها این است که به آنها فضا و زمان تنهایی بدهید.
- بپرسید چرا این کار را کردند. گاهی اوقات ، یک کودک فقط به شما نیاز دارد که بمانید و بشنوید در حالی که "فریاد می زند" یا فقط با شما می نشیند. آنها ممکن است بخواهند شما در کنار آنها بنشینید یا آنها را در حالی که گریه می کنند نگه دارید. آنها ممکن است بتوانند آنچه را که واقعاً آنها را آزار می دهد ، پس از اینکه بتوانند احساسات خود را برطرف کنند ، بیان کنند.
- توضیحات کودک بسیار مهم است. این می تواند به شما در یافتن منبع مشکل و نحوه بهبود اوضاع کمک کند. به عنوان مثال ، اگر کودک به عمه ضربه زد زیرا خاله قصد داشت آنها را ببوسد با وجود اینکه آنها اعتراض داشتند ، شاید کسی باید با خاله در مورد رعایت مرزهای کودک صحبت کند.
قسمت 2 از 5: درک پرخاشگری
مرحله 1. آن را جدی بگیرید
پرخاشگری ماهیت ذاتی یک کودک اوتیسم نیست و چیزی نیست که انتظار داشته باشیم یا فقط آن را تحمل کنیم. این یک مشکل واقعی و جدی است که نیاز به مداخله دارد.
مرحله 2. ببینید چرا کودک پرخاشگر می شود
اگر می توانید از آنها بپرسید. اگر آنها نمی توانند پاسخی به شما بدهند یا پاسخ آنها چندان واضح نیست ، سعی کنید یک گزارش را نگه دارید و هر چیزی که ممکن است باعث این رفتار شود را یادداشت کنید. آنچه را که در حال رخ دادن است مرور کنید و ببینید آیا می توانید بفهمید چرا آنها اینگونه رفتار می کنند. علل احتمالی شامل…
-
سوء رفتار:
سوءاستفاده ، افراد بدبین یا تنبیه کننده ، افرادی که آنها را به دلیل رفتار اوتیسم تنبیه می کنند یا آنها را آموزش می دهند تا غیر اوتیسم عمل کنند (به عنوان مثال در برخی از اشکال ABA)
-
تعاملات بی فایده:
برخی دیگر به جای تشدید بحران ، افرادی که به ارتباطات خود توجه نمی کنند ، مردم مرزها یا خواسته های خود را به حرکت در می آورند ، افرادی که به استقلال/توانایی ها/اراده آزاد خود احترام نمی گذارند
-
فشار:
اضطراب درمان نشده ، استرس شدید ناشی از چیزی در زندگی آنها ، کمبود وقت
-
عدم مهارت:
نیاز به مهارتهای آرامش بخش بهتر ، عدم توانایی صحبت کردن با اطمینان یا استفاده از AAC ، بنابراین آنها ناامید می شوند
-
رفتار آموخته شده:
تماشای رفتارهای پرخاشگرانه بزرگسالان یا کودکان ، یاد بگیرید که بزرگسالان در صورتی که به اندازه کافی عصبانیت کنند ، آنچه را که می خواهند به آنها می دهند
-
نیازهای حسی:
به کودک آموزش داده می شود که نیازهای حسی را برآورده نکند ، متوجه نمی شود که ضربه زدن به مردم آسیب می رساند
مرحله 3. به یاد داشته باشید که رفتار ارتباط است
اگر کودکی در حال بازی کردن است ، پس سعی می کند به شما بگوید چیزی اشتباه است. به جای این که فکر کنید "بچه چه مشکلی دارد؟" ، فکر کنید "این وضعیت چه اشکالی دارد؟" سعی کنید بفهمید که چه چیزی باعث ناراحتی کودک می شود. پرخاشگری اغلب می تواند فریاد کمک باشد.
مرحله 4. تفاوت بین عصبانیت را بدانید و الف فروپاشی
عصبانی به عمد پرتاب می شود. در طول عصبانیت ، یک کودک "خارج از کنترل" ظاهر می شود اما تصمیم می گیرد که اینگونه رفتار کند ، مراقب است که به خود آسیب نرساند ، سعی می کند کاری انجام دهد (و ممکن است صورت شما را بررسی کند که آیا کار می کند) و بلافاصله آرام می شود اگر آنچه را که آنها می خواهند به آنها بدهید فروپاشی نتیجه استرس شدید است. در هنگام سقوط ، کودک کنترل خود را کنترل می کند ، ایمنی خود را زیر نظر نمی گیرد ، برای رسیدن به هدفی تلاش نمی کند و مدتی طول می کشد تا آرام شود.
-
عصبانیت رفتار بدی است.
آن را نادیده بگیرید ، صبر کنید و تسلیم نشوید. شما می توانید یک یادآوری مانند "ضربه زدن به زمین تصمیم من را تغییر نمی دهد ، منتظر بمانم تا شما آماده صحبت با من باشید." کودکان مبتلا به اوتیسم از خشونت های معمولی که هر کودکی دارد مصون نیستند.
-
فروپاشی مانند حمله وحشت است.
آنها باید به مکانی آرام و خصوصی برسند تا به آنها در کاهش استرس کمک کند. آنها احتمالاً باید فقط "گریه کنند" و سپس استراحت کنند. به آنها صبر و همدلی بدهید ؛ آنها عمدا این کار را نمی کنند
مرحله 5. به خاطر داشته باشید که فروپاشی و عصبانیت نیاز به مداخلات بسیار متفاوتی دارد
کودکی که در حال ذوب شدن است رنج می برد و به همدلی و مهربانی (بدون مجازات) نیاز دارد. کودکی که عصبانی است می تواند از عواقب طبیعی مانند "اگر قصد پرتاب وسایل را دارید از اتاق خارج می شوم" بهره مند شود.
در صورت شک ، فرض کنید که این یک بحران است. بهتر است در مورد مهربانی بیش از حد اشتباه کنیم ، تا اینکه با کودکی که احتیاج به درک دارد ، بیش از حد رفتار خشن انجام دهیم
مرحله 6. مداخله خود را متناسب با علت ایجاد کنید
به عنوان مثال ، کودکی که به دلیل تحریک بیش از حد ضربه می زند باید متفاوت از کودکی باشد که برای تفریح به افراد ضربه می زند بدون این که متوجه شود به آنها آسیب می رساند.
مرحله 7. به خاطر داشته باشید که حتی رفتار بد عمدی نیز می تواند نشانه یک کودک ناامن باشد
کودکان ممکن است به دلیل احساس تنهایی ، ترس یا ناراحتی از چیزی رفتار کنند. اگر سعی کنید علت اصلی را دریابید ، ممکن است بتوانید در کنار فرزند خود باشید و به او اجازه دهید "فریاد بکشد" و سپس احساس بهتری داشته باشد (و رفتار کند!). حمایت عاطفی می تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند.
- سعی کنید پرخاشگری را یک فریاد ناامید کننده برای کمک بدانید ، خواه کودک قصد دارد این گونه رفتار کند یا نه.
- گاهی اوقات ، کودکان وقتی خواهر و برادرهای خود را واقعاً ناراحت می کنند که از توجه والدین به آنها توجه کافی ندارند (به عنوان مثال "شما من را به اندازه او دوست ندارید"). توجه محبت آمیز می تواند به رفع این مشکل کمک کند.
قسمت 3 از 5: آموزش مهارت های جدید
کودک مبتلا به اوتیسم که در حال بیرون زدن است ممکن است در ارتباطات و مهارت های خودآرامش به کمک نیاز داشته باشد.
مرحله 1. مهارت های ارتباطی اولیه را در اولویت قرار دهید
اگر کودک راهی برای برقراری ارتباط با نیازهای اساسی ندارد ، همین حالا به او آموزش دهید (خواه AAC باشد یا گفتار). سپس مهارت های ارتباطی بیشتری ایجاد کنید تا بتوانند خواسته ها ، احساسات و ایده ها را بیان کنند. هرچه بیشتر بتوانند با هم ارتباط برقرار کنند ، سرخوردگی فروپاشی آنها کمتر خواهد شد.
اگر آنها نمی توانند به طور قابل اعتماد ارتباط برقرار کنند ، نمی توانند نیازهای خود را برآورده کنند. این می تواند فوق العاده خسته کننده باشد. بلافاصله یک کودک بی صحبت را در AAC شروع کنید
مرحله 2. در مورد مهارتهای مدیریت استرس صحبت کنید
می توانید یک داستان اجتماعی ، لیست یا راهنمای مکتوب دیگری برای کنترل استرس تهیه کنید. آزار و اذیت مردم غیرقابل قبول است ، بنابراین کودک می تواند در عوض چه کاری انجام دهد؟ صحبت تمام شد. پیشنهاد استراتژی هایی مانند…
- گفتن عباراتی مانند "استرس دارم" ، "من نیاز به استراحت دارم" و "من تنها هستم" برای بزرگسالان
- با احتساب
- نفس عمیق کشیدن
- گفتن "من نیاز به استراحت دارم" و رفتن به جایی آرام برای چند دقیقه
- دستشویی رفتن و شستن صورت
- ضربه زدن به تخت یا کوسن نیمکت (نه شخص)
مرحله 3. ابزارهایی برای هدایت مجدد انرژی تهاجمی پیدا کنید
گاهی اوقات ، کودکان در مواقع سخت به یک منبع حسی نیاز دارند. در نظر بگیرید که آنها چه رفتاری (مانند ضربه زدن ، کشیدن ، گاز گرفتن) را انجام می دهند و چگونه می توان آن را به یک تجربه حسی مشابه هدایت کرد که به شخص دیگری آسیب نمی رساند.
- کیسه مشت (یا کوسن های نیمکت یا تشک تخت)
- موی عروسکی برای کشیدن
- A theraband (کش کش لاستیکی برای کشیدن)
- اسباب بازی های جویدنی یا جواهرات برای گاز گرفتن
- ترامپولین مینیاتوری
- یک پتوی وزنه دار ، صندلی کیسه لوبیای سنگین یا سایر وسایل فشار قوی برای قرار دادن روی کودک
- یک نوسان
مرحله 4. خودکارآمدی را تشویق کنید
به کودک حق انتخاب بدهید تا کمی بر زندگی خود کنترل داشته باشد و بتواند با مسئولیت های مناسب توانایی خود را به دست آورد.
مرحله 5. روی مهارت های قاطعیت کار کنید
کودکان اوتیسم ممکن است با قاطعیت مبارزه کنند. آنها را تشویق کنید تا آنچه را که می خواهند به شما بگویند و از نزدیک گوش دهید ، حتی اگر نتوانید به درخواست آنها احترام بگذارید.
- اگر نه می گویید ، همدلی کنید و دلیل آن را به آنها بگویید. به عنوان مثال ، "من می دانم که شما دوست دارید بیشتر در پارک بمانید. این بسیار سرگرم کننده است. ما باید اکنون برگردیم تا وقت داشته باشیم غذا بخوریم و کارهای روزمره خود را بدون عجله انجام دهیم."
- وقتی به شما می گویند چه می خواهند آنها را تحسین کنید. می توانید بگویید: "از اینکه نظر خود را به من گفتید متشکرم! شما با قاطعیت کار خوبی انجام دادید."
- اطمینان حاصل کنید که وقتی آنها خود را تأیید می کنند ، گوش می دهید ، حتی اگر آنچه را که آنها می گویند دوست ندارید. آن را بپذیرید و نشان دهید که برایتان اهمیت دارد. آنها تنها در صورتی خود را متقاعد می کنند که بدانند قاطعیت در واقع م worksثر است.
مرحله 6. توضیح دهید که ضربه زدن به مردم آسیب می رساند
برخی از کودکان اوتیسم این را درک نمی کنند ، یا متوجه اهمیت آن نمی شوند. توضیح دهید که ضربه زدن و سایر انواع خشونت باعث درد می شود و این اشکالی ندارد. در مورد یک قانون عدم خشونت ملایم اما قاطع باشید.
- کودکان مبتلا به حساسیت بالا ممکن است نیاز به دریافت حسی ضربه داشته باشند و متوجه نشوند که این کار به مردم آسیب می رساند. آن را برای آنها توضیح دهید و راههای سازنده ای برای دریافت ورودی (مانند فشار دادن به دیوار یا برخورد با برخی از کوسن های کاناپه) به آنها بگویید.
- اجازه ندهید کودکان دیگر (یا بزرگسالان!) با زیر پا گذاشتن قانون "عدم خشونت" فرار کنند. اگر دیدید آنها به کسی صدمه می زنند یا مرزهای دیگران را بخار می کنند محکم با آنها صحبت کنید.
مرحله 7. به کودک (و سایر افراد) کمک کنید تا محرک ها را بشناسد و با آنها برخورد کند
پیشگیری بهترین استراتژی است. کودکان اوتیستیک ممکن است در نظارت بر وضعیت عاطفی خود مشکل بیشتری داشته باشند ، بنابراین این امر به راهنمایی و درک بزرگسالان اطراف خود کمک می کند. رفتار آنها را بخوانید و به آنها کمک کنید تا احساسات خود را تفسیر کنند. س questionsالات ملایم بپرسید تا به آنها کمک کنید تا مسائل را مشخص کنند و اگر احساسات آنها را اشتباه تفسیر کردید ، آنها را اصلاح کنند.
- به آنها کمک کنید احساسات خود را برچسب بزنند. به عنوان مثال ، اگر فرزند شما از مدرسه بدجنس به خانه می آید ، می توانید بپرسید "آیا شما ناامید هستید؟"
- با پیشنهاد مکانیسم های مقابله سالم کمک کنید. به عنوان مثال ، می توانید بپرسید ، "آیا برای مدتی نیاز به چرخش دارید؟" یا ، "آیا به زمان تنهایی نیاز دارید؟"
مرحله 8. رفتاری را که می خواهید ببینید تحسین کنید
ستایش رفتار مثبت می تواند سود را تقویت کند و به کودک کمک می کند تا انگیزه خود را برای انجام بهترین کار حفظ کند. در اینجا چند نمونه از ستایش کودک از رفتار خوب وی آورده شده است:
- "کار فوق العاده ای است که به من می گوید شما بیش از حد غرق شده اید! این ارتباط واقعاً خوبی بود. شما می توانید به اتاق خود بروید ، و من به مردم می گویم که مدتی مزاحمتان نشوند."
- "خیلی خوب است که بتوانم با شما بنشینم و بازی کنم. من بسیار سرگرم می شوم."
- "من دیدم که شما حتی اگر واقعاً ناراحت شده اید هیچ چیزی پرتاب نکرده اید. خوشحال شدم که دیدم در حال کنترل خود هستید."
- "کار خوبی است که در زمان ناامیدی استراحت می کنید. شما واقعا بچه خوبی هستید ، این را می دانید؟"
- "من دیدم که حتی اگر امروز بعدازظهر واقعاً ناراحت بودی ، به کسی ضربه نزدی ، و در عوض به من گفتی که می خواهی بروی گوشه ات بنشینی. این واقعاً عالی بود. شما در برقراری ارتباط بسیار خوب می شوید و این باعث می شود من افتخار می کنم."
قسمت 4 از 5: ایجاد تغییرات مثبت
مرحله 1. کودک را برای معاینه نزد پزشک ببرید
گاهی پرخاشگری نشانه مشکل جسمی یا احساسی است. اگر مشکل سلامتی برطرف شود ، پرخاشگری ممکن است از بین برود.
- در مورد علائم بیماری روانی مانند اضطراب یا افسردگی و نحوه درمان آنها بحث کنید.
- بررسی آلرژی یا حساسیت های غذایی را در نظر بگیرید.
- اگر کودک به خود آسیب می رساند ، به عنوان مثال سر خود را بکشید ، منطقه ای را که به آنها آسیب می رساند بررسی کنید. به عنوان مثال ، اگر آنها به سر خود ضربه بزنند ، ممکن است درد ناشی از دندان درد ، میگرن یا شپش را تجربه کنند.
مرحله 2. از کودک در برابر هرگونه خشونت ، بدرفتاری یا بدرفتاری محافظت کنید
اگر افراد دیگر به کودک صدمه بزنند ، یا در حضور کودک به بچه های دیگر آسیب برسانند ، کودک یاد می گیرد که صدمه زدن به مردم اشکالی ندارد.
- هیچ کس نباید به کودک ناخواسته ضربه بزند ، او را مهار کند ، ضربه بزند یا در غیر این صورت دست بگذارد. این باعث افزایش پرخاشگری و مشکلات رفتاری می شود. کودک نباید با لمس کسی صدمه ببیند ، ناراحت شود یا بترسد.
- درد حسی یک درد واقعی است. آن را جدی بگیرید و برای محافظت از کودک در برابر چیزی که به او آسیب می رساند ، قدم بردارید ، حتی اگر برای شما دردناک نباشد.
- کسی که از اوتیسم متنفر است ، احتمالاً با کودکان اوتیسمی مهربان نخواهد بود. مراقب پرچم های قرمز نگرش بد باشید.
مرحله 3. مطمئن شوید که بزرگسالان به جای تشدید موقعیت های استرس زا ، تنش را کاهش دهند
همه بزرگسالانی که از کودک مراقبت می کنند باید مراقب علائم هشدار دهنده استرس باشند و به او فرصت دهند تا آرام شود. اگر یک فرد بزرگسال نسبت به کودک بد رفتار کند یا حساسیت نداشته باشد ، ممکن است منجر به جرقه زدن کودک شود.
- گاهی اوقات ، بازی احمقانه با کودک می تواند به او کمک کند تا عصبانیت یا ترس را برطرف کند. به عنوان مثال ، مبارزه با بالش یا تعقیب بازی ممکن است به تغییر مسیر کودک کمک کند.
- اگر کودک غرق شده باشد ، به صبر و زمان نیاز دارد. فریاد زدن بر سر آنها یا تلاش برای مجبور کردن آنها به پیروی از دستورات ، ایده بدی است.
- اطمینان حاصل کنید که کودک در صورت عدم تمایل به چنگ زدن یا شلوغ شدن او نرسیده است. اگر آنها نیاز به فضا دارند ، باید آن را داشته باشند.
مرحله 4. در مورد احترام به خودمختاری و محدودیت های کودک با دیگر بزرگسالان صحبت کنید
اگر کودکان احساس کنند این تنها راهی است که مردم را به گوش دادن به آنها گوش می دهد ، می توانند رفتار کنند. بزرگسالان باید به خواسته های کودک توجه کنند و تمام تلاش خود را برای ارج نهادن به درخواست های معقول انجام دهند.
محبت را نباید به کودک تحمیل کرد. کودک حق دارد به در آغوش گرفتن و بوسه های ناخواسته نه بگوید. به فرزند خود گزینه هایی مانند پنج نفر بالا ، دست دادن ، بوسه های تکان دهنده یا فقط تکان دادن بدهید
مرحله 5. مطمئن شوید که بزرگسالان تسلیم خشم نمی شوند
اگر پرخاشگری ناشی از عصبانیت های هدفمند است (برخلاف سقوط) ، بزرگسالان باید با کودک محکم باشند و تسلیم نشوند.
به عنوان مثال ، اگر کودک کیک می خواهد اما بزرگسال نه می گوید ، پس کودک با عصبانیت پرتاب می کند نباید منجر به دریافت کیک شود. بزرگسال باید منتظر بماند تا کار تمام شود و سپس جایگزین معقولی مانند یک میان وعده سالم پیشنهاد کند
مرحله 6. به منابع استرس در زندگی کودک نگاه کنید
آیا آنها اخیراً چیز سختی را پشت سر گذاشته اند؟ از دست دادن یکی از عزیزان ، جابجایی خانه ، انتقال به مدرسه جدید یا شروع یک فعالیت زمانبر جدید (مانند درمان فشرده) ممکن است باعث ایجاد استرس زیادی در زندگی کودک شود. در حالی که مشکل ممکن است پاسخ ساده ای نداشته باشد ، ممکن است بتوانید به کودک کمک کنید تا با آنچه در حال رخ دادن است کنار بیاید.
مرحله 7. اطمینان حاصل کنید که کودک مجبور نیست از محدوده راحتی خود خیلی دور شود
گسترش منطقه راحتی کودک باید به آرامی و با دقت انجام شود. کودک همچنین باید بتواند به یک فعالیت ناراحت کننده "نه" بگوید در صورتی که احساس کرد در حال حاضر قادر به انجام آن نیست. فشار زیاد به آنها می تواند باعث ناراحتی بیش از حد آنها شود.
- اگر فرزند شما در انجام وظیفه ای مشکل دارد ، برای کمک در دسترس باشید.
- اگر کودک شما بیش از حد ناراحت می شود یا ناراحت می شود ، مداخله کنید. بگذارید استراحت کنند یا کار آرامش بخشی انجام دهند.
مرحله 8. اطمینان حاصل کنید که کودک زمان آرامش کافی دارد
کودکان مبتلا به اوتیسم می توانند به راحتی دچار استرس شوند و به زمان آرام تری نسبت به متوسط نیاز دارند. برای آنها بسیار مهم است که زمان بازی یا استراحت را به تنهایی داشته باشند ، و استراحت با دیگران نیز برای آنها مفید است.
- برای یک کودک کوچکتر ، یک بزرگسال باید در این نزدیکی باشد تا او را زیر نظر داشته باشد. کودکان بزرگتر را می توان تنها گذاشت.
- آنها باید بیش از یک ساعت وقت آزاد در هر روز داشته باشند تا بتوانند بی سر و صدا بازی کنند ، بدون اینکه وقفه ای در آنها ایجاد شود. این بسیار آرامش بخش است و می تواند پرخاشگری و سایر طغیان ها را کاهش دهد.
مرحله 9. به ایجاد رابطه مثبت با فرزند خود ادامه دهید
فرزند شما باید با شما ارتباط برقرار کند و فرصت هایی برای ستایش و تعامل مثبت داشته باشد. این به آنها کمک می کند احساس شادی و امنیت کنند ، که به کاهش خطر پرخاشگری کمک می کند.
اگر کودکی احساس می کند که شما به حرف های او گوش می دهید و او را دوست دارید ، به احتمال زیاد در صورتی که نتواند با مشکلی کنار بیاید ، به دنبال شما می آید تا به کمک آن با مشت خود مشکل را حل کند
مرحله 10. درمان برای کودک مانند کاردرمانی یا مشاوره را در نظر بگیرید
یک درمانگر ممکن است بتواند در مسائل عاطفی کمک کند و مهارت های مقابله سازنده تری را به کودک بیاموزد. (آنها همچنین ممکن است توصیه های خوبی برای شما در مورد نحوه برخورد با طغیان کودک داشته باشند!) به دنبال این باشید که کودک را نزد متخصصی ببرید که می تواند کمک کند.
- اگر می دانید چه مشکلی دارد ، مشاوره مربوط به مسائل را در نظر بگیرید. به عنوان مثال ، اگر کودک پس از مرگ مادرش پرخاشگری کرد ، ممکن است یک مشاور غم و اندوه که متخصص کودکان است بتواند کمک کند.
- کار درمانی را بررسی کنید. بسیاری از والدین این نوع درمان را مفید می دانند. این می تواند به کودک در یافتن راه هایی برای برآوردن نیازهای حسی خود کمک کند و می تواند به آموزش مهارت های حرکتی ، آگاهی از بدن ، مهارت های زندگی روزمره ، حل مشکلات و سایر تکنیک ها کمک کند تا بسیاری از ناامیدی های روزمره در خانه و کلاس درس را کاهش دهد.
- از درمان های مبتنی بر رفتار که ممکن است بیشتر بر کنترل کودک تمرکز کنند تا از راه اندازی گفتگو (به عنوان مثال بسیاری از اشکال ABA) ، اجتناب کنید. ABA همچنین ممکن است علائم اضطراب را بدتر کند ، و این می تواند منجر به پرخاشگری بیشتر شود.
مرحله 11. دارو را به عنوان آخرین راه حل امتحان کنید
برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم با کمک دارو آرام تر و کمتر استرس می گیرند. با این حال ، بسیار تجربی است اگر همه کارهایی را که در بالا ذکر شده انجام می دهید و کودک هنوز در حال مبارزه است ، ممکن است زمان آن فرا رسیده باشد که با پزشک متخصص اطفال در مورد این که آیا داروها می توانند کمک کنند صحبت کنید.
قسمت 5 از 5: مقابله
وقتی کودک شما این گونه رفتار می کند ، برخورد با احساسات شما می تواند سخت باشد. این بخش برای والدین و مراقبان است ، اما ممکن است برای افراد دیگر نیز مفید باشد.
مرحله 1. به خود اجازه دهید احساسات خود را احساس کند
هنگامی که شما در شرایط سختی قرار دارید و فرزند شما رنج می برد ، طبیعی است که ناراحت شوید.
مرحله 2. از پیام های سمی در مورد فرزند خود اجتناب کنید
برخی از "متخصصان" اوتیسم طوری رفتار می کنند که کودکان اوتیسم بار یا هیولاهایی هستند که والدین خود را قربانی می کنند. آنها ممکن است به شما بگویند که نسبت به فرزند خود بی رحمانه یا خشن رفتار کنید. این برای شما یا فرزند شما مفید نیست.
مرحله 3. دیگر خود را سرزنش نکنید که کامل نیستید
هیچ کس ، مبتلا به اوتیسم یا غیر ، نمی تواند زندگی کاملی را با مراقبان کامل داشته باشد. کودکانی که توسط افراد خوب تربیت می شوند ، هنوز حالات بد و روزهای بدی خواهند داشت. این بازتابی برای شما نیست و شما را به عنوان والد یا مراقب بدی درنظر نمی گیرد.
- بچه ها روزهای بدی دارند. بچه ها حالات بدی دارند. این اتفاق می افتد. این بدان معنا نیست که شما کار اشتباهی انجام داده اید. نیازی به شخصا گرفتن نیست.
- اگر خودتان را سرزنش می کنید ، ممکن است فرزند شما متوجه این موضوع شود و خود را نیز سرزنش کند و فکر کند که او ناامید کننده است. خودتان را ببخشید ، و این به فرزند شما کمک می کند تا خودش را ببخشد.
مرحله 4. تشخیص دهید که اوضاع به احتمال زیاد بهتر خواهد شد
با یادگیری مهارت های ارتباطی کودک و روش های بهتر برای بیان احساسات دشوار ، پرخاشگری به احتمال زیاد کاهش می یابد یا به کلی از بین می رود. زمان می برد و سخت خواهد بود. اما امید خود را از دست ندهید که این اتفاق می افتد.
مرحله 5. برای خودتان وقت بگذارید
اگر کاملاً گیج شده اید ، به خود و کودک هیچ لطفی نمی کنید. شما باید مانند کودک دوباره شارژ کنید.
- کودکان مبتلا به اوتیسم معمولاً می توانند زمان استرس مراقب را تشخیص دهند. الگوی خوبی باشید و از برخی استراتژی های خودآرام سازی استفاده کنید یا استراحت کنید.
- از خود بپرسید که در حال حاضر چه چیزی می تواند به شما کمک کند: قهوه؟ بغل کردن؟ دوش آب گرم؟
- اگر افراد دیگری را برای کمک به وظایف مراقبت در اختیار ندارید ، مراقبت های مربوط به مهلت را بررسی کنید. برنامه های حمایتی مختلفی وجود دارد که اغلب از طریق دولت ایالتی اجرا می شود تا مراقبت های کوتاه مدت ارائه شود تا مراقبین اولیه بتوانند استراحت کنند.
مرحله 6. از درخواست کمک نترسید
نیازی نیست که این مشکل را به تنهایی حل کنید. صحبت کردن با والدین دیگر و افراد مبتلا به اوتیسم که مشکلات مشابهی داشتند ، می تواند به شما کمک کند که بفهمید چه کار کنید.
