اختلال اضطراب بیماری (IAD) در حال حاضر اصطلاح پزشکی مورد قبول هیپوکندریازیس است. مطالعه ای در سال 2001 نشان داد که بین 5 تا 9 درصد از بیماران مراقبت های اولیه علائم IAD را نشان می دهند. افراد مبتلا به IAD ممکن است علائم خفیفی داشته باشند یا هیچ علائمی نداشته باشند ، اما هنوز خود را معتقد به بیماری جدی یا تهدید کننده زندگی دارند. این ترس دائمی است و زندگی روزمره آنها را مختل می کند. مراجعه به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و آزمایش های تشخیصی ممکن است نشان دهد که هیچ بیماری وجود ندارد ، اما این باعث کاهش اضطراب فرد مبتلا به IAD نمی شود. متناوباً ، افراد مبتلا به IAD ممکن است در واقع یک بیماری داشته باشند ، اما اعتقاد قوی دارند که آنها بیشتر از آنچه هستند واقعاً مریض هستند. اگرچه افراد مبتلا به IAD قادر به ارزیابی دقیق احساسات و علائم در بدن خود نیستند ، اما راه هایی برای غلبه بر IAD وجود دارد.
مراحل
روش 1 از 3: ایجاد یک سیستم پشتیبانی
مرحله 1. یک ارزیابی پزشکی با ارائه دهنده مراقبت های اولیه خود دریافت کنید
لیستی از علائم فعلی خود تهیه کنید تا در ملاقات با خود ببرید. از آنجا که IAD می تواند با بیماری در کودکی یا سایر حوادث آسیب زا همراه باشد ، حتماً سابقه پزشکی خود را به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود اطلاع دهید. ارائه دهنده مراقبت های اولیه شما ممکن است شما را به یک متخصص بهداشت روانی برای درمان بیشتر ارجاع دهد.
مرحله 2. ارائه دهنده خدمات درمانی مورد اعتماد خود را پیدا کنید
بدیهی است که سخت ترین قسمت هیپوکندریا بودن این است که دائماً احساس می کنید چیزی در بدن شما به طرز وحشتناکی اشتباه است. در نهایت ، یک پزشک آموزش دیده تنها فردی است که می تواند علائم شما را تشخیص داده و بر روی هر تغییری که نیاز به مداخله پزشکی دارد ، آنها را تحت نظر داشته باشد. اگر به طور مرتب با پزشک در تماس نیستید ، پیدا کردن یکی از اولین قدم های شماست.
مرحله 3. با پزشک خود رابطه خوبی ایجاد کنید
اگر از هیپوکندریازیس رنج می برید ، به احتمال زیاد با پزشک خود به خوبی آشنا می شوید. وقتی قرار ملاقات دارید ، از پرسیدن سوالات و دریافت اطلاعات بیشتر نترسید.
- در مورد احساسات و نحوه درک علائم خود صادق باشید ، حتی اگر احساس خجالت می کنید.
- تا جایی که می توانید به پزشک خود سابقه پزشکی دقیق بدهید. پزشک شما تا آنجا که ممکن است برای ارائه تشخیص دقیق به اطلاعات بیشتری نیاز دارد.
- ذهن خود را باز نگه دارید. ممکن است مواقعی وجود داشته باشد که فکر می کنید آزمایشات پزشکی خاصی ضروری هستند و پزشک شما با این امر مخالف است.
-
همچنین ممکن است مواقعی وجود داشته باشد که پزشک احساس کند به قضاوت او اعتماد ندارید و ممکن است احساس کنید که پزشک شما را جدی نمی گیرد.
اگر این اتفاق افتاد ، سعی کنید به خاطر داشته باشید که پزشک شما سعی می کند به شما کمک کند ، حتی اگر در درک وضعیت خود متفاوت باشید
- از برنامه درمانی ، از جمله مصرف تمام داروهای تجویز شده پیروی کنید. در غیر این صورت ، پزشک نمی تواند به درستی ارزیابی کند که آیا برنامه برای شما کار می کند یا خیر.
مرحله 4. پیوستن به یک گروه پشتیبانی را در نظر بگیرید
معمولاً در بیماری خود احساس تنهایی می کنید. پزشک شما می گوید شما واقعاً مریض نیستید ، درمانگر به شما می آموزد که نمی توانید به تصورات خود در مورد احساس بدن اعتماد کنید ، و شما در حال تعجب هستید که چگونه ممکن است اینقدر اشتباه کرده باشید. آن را اضافه کنید ، و می تواند بسیار طاقت فرسا باشد.
- اگر تا به حال با فردی با شرایط خود ملاقات نکرده اید ، صحبت کردن با فردی که از همان ترس ها و افکار مزاحم رنج می برد ، می تواند بسیار معتبر باشد.
- گروه درمانی می تواند افرادی را که یاد گرفته اند با بیماری شما پیشرفت کنند و همچنین افرادی که تازه شروع به درمان کرده اند ، به شما معرفی کند.
- گروه شما می تواند سیستم حمایتی را برای مواقعی که شروع به تزلزل در درمان می کنید و شک دارید که آیا می خواهید ادامه دهید ، به شما ارائه دهد.
- اگر به گروه خود پایبند باشید ، حتی می توانید در نهایت با کمک به دیگران که در حال مبارزه هستند ، باز پس گیری کنید.
- اینترنت مملو از تابلوهای پیام و انجمن های مربوط به اختلالات اضطرابی است که در آن می توانید با IAD ارتباط برقرار کرده و احساسات خود را با دیگران به اشتراک بگذارید.
مرحله 5. با یک دوست مورد اعتماد صحبت کنید
این می تواند خجالت آور باشد که بپذیریم ترسهای وسواسی در مورد سلامتی شما درگیر شما شده است. شما نمی خواهید کسی باشید که دائماً از همه از نحوه اطمینان شما از بیماری نهایی خود شکایت می کند. متأسفانه ، منزوی کردن خود فقط اوضاع را بدتر می کند.
- بسیاری از بدترین علائم IAD در حالی ظاهر می شوند که تنها هستید و مغز شروع به چرخش می کند و می گوید: "اگر؟" سوالات خود را مطرح کنید ، اما روابط شما می تواند به شما در ثابت ماندن کمک کند.
- دوستان جایگزینی برای درمان نیستند ، اما هر چیزی که به شما کمک کند تا بهمن نگرانی ها را از بین ببرید ، قبل از اینکه بر شما غلبه کند ، یک منبع مثبت است.
- ممکن است یک دوست نزدیک بتواند الگوهایی را در زندگی شما مشاهده کند که شما مشاهده نمی کنید ، مانند اینکه علائم شما پس از مرگ یکی از عزیزان یا از دست دادن شغل تشدید شد.
روش 2 از 3: تغییر طرز فکر در مورد بیماری خود
مرحله 1. یک متخصص بهداشت روانی پیدا کنید
تحقیقات نشان می دهد که درمان سلامت روان یک درمان م effectiveثر برای IAD است.
از پزشک خود بخواهید که به یک مشاور در منطقه شما مراجعه کند ، یا فهرست آنلاین فهرست راهنمای مشاوران مجاز را بررسی کنید
مرحله 2. برای احساس مقاومت آماده شوید
اگر متقاعد شده اید که یک مشکل جدی پزشکی دارید ، ممکن است توهین آمیز باشد که با کسی بنشینید و صحبت کنید که به شما می گوید شما قادر به درک دقیق بدن خود نیستید. اما اگر می خواهید بر ترس و اضطرابی که باعث آشفتگی عاطفی شما می شود غلبه کنید ، باید به کسی اعتماد کنید که شرایط شما را درک می کند.
ممکن است پزشک از شما بخواهد که نظارت بر علائم جسمانی خود را متوقف کنید. این ممکن است کمی اضطراب برای شما ایجاد کند ، اما به خودتان اجازه دهید احساس ناراحتی کنید
مرحله 3. اعتبار ترس های خود را آزمایش کنید
بیشتر درمان شما به چالش کشیدن تفکر شما بستگی دارد. ممکن است از شما خواسته شود فشار خون یا احساس توده در بدن خود را متوقف کنید و درمانگر شما را ترغیب می کند تا ترس هایی را که زمینه ساز نگرانی های شما در مورد سلامتی شما هستند ، مورد بررسی قرار دهد. شما باید در برابر وسوسه بازگشت به الگوی وسواس خودکنترلی مقاومت کنید.
- به خود یادآوری کنید که این ناراحتی گواهی بر این است که روند کار در حال پیشرفت است و شما در حال پیشرفت هستید.
- شما بدون ایجاد تغییرات قابل توجه بهتر نمی شوید و روند تغییر همیشه در سطحی دشوار خواهد بود.
مرحله 4. کشف کنید که چه چیزی باعث اضطراب شما می شود
در برخی موارد ، اضطراب در واقع علائم جسمی مانند ناراحتی معده ایجاد می کند ، بنابراین بخشی از مشاوره شما شامل یادگیری مواردی است که شما را در برابر نگرانی در مورد سلامتی خود به ویژه آسیب پذیر می کند.
- ممکن است در زمان استرس در زندگی احساس اضطراب بیشتری نسبت به علائم درک شده داشته باشید.
- کار با یک درمانگر به شما یاد می دهد که علائم را بشناسید تا بتوانید قبل از مصرف افکار منفی آنها را متوقف کنید.
- در تمام جلسات درمانی برنامه ریزی شده خود شرکت کنید ، حتی اگر احساس خوبی ندارید یا مطمئن نیستید که تفاوت ایجاد می کند. اگر درمان خود را جدی نگیرید ، نتیجه ای نخواهد داشت.
مرحله 5. خودتان را در مورد وضعیت خود آموزش دهید
در حالی که هیپوکندریازیس نسبت به بسیاری از بیماری های روانی کمتر مورد تحقیق قرار گرفته است ، اما اگر کمی حفاری کنید ، مجموعه ای از تحقیقات موجود است.
- وبلاگ ها و تالارهای گفتمان متعددی وجود دارد که در آن افراد داستان هایی را درباره نحوه درک بیماری خود و یادگیری مدیریت آن بیان می کنند.
- خواندن این داستان ها به شما کمک می کند بسیاری از افکار و ترس های مشابه را در زندگی خود تشخیص دهید.
- اضطراب خود را برای درک بهتر اختلال خود هدایت کنید. از زمانی که برای بررسی علائم صرف کرده اید برای مطالعه هیپوکندریازیس استفاده کنید.
مرحله 6. یک مجله داشته باشید
با نوشتن افکار خود ، علائم و تجربیات خود را در اختیار شما قرار می دهد. اگر علائم شما مکرراً به جایی نرسید ، می توانید شواهدی برای خود ارائه دهید که ترس های شما در تمام مدت بی اساس بوده است.
- وقتی احساس اضطراب می کنید یا آرزو می کنید کسی را برای صحبت داشته باشید ، به جای آن افکار خود را بنویسید.
- به این فکر کنید که احساسات شما از کجا نشأت گرفته است. آیا از تجربه درد جسمانی می ترسید؟ آیا مشاهده کرده اید که یکی از نزدیکان شما از بیماری رنج می برد؟
- بررسی برخی از این س questionsالات بزرگتر به شما کمک می کند تا الگوهای فکری که زمینه ساز اضطراب شما هستند را کشف کنید.
-
نوشتن افکار خود به شما امکان می دهد علائم و عوامل محرک خود را ردیابی کنید.
به عنوان مثال ، آیا وقتی در محل کار استرس دارید یا با شریک خود مشاجره می کنید بیشتر نگران هستید؟ هنگامی که می توانید عوامل محرک را شناسایی کنید ، می توانید مدیریت موثرتر آنها را شروع کنید
روش 3 از 3: تغییر احساس شما
مرحله 1. از پزشک خود بپرسید که آیا دارویی می تواند به شما کمک کند
تحقیقات نشان می دهد که هیپوکندریازیس با افسردگی و اختلالات اضطرابی ارتباط دارد ، که نشان می دهد منشا ژنتیکی دارد. در این صورت ، ممکن است لازم باشد نسخه داروهای ضد افسردگی را برای درمان کامل مشکلات خود امتحان کنید. اگر چنین شد ، در برابر این درمان مقاومت نکنید.
- طبق تحقیقات ، مهارکننده های بازجذب سروتونین (SSRIs) و داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای رایج ترین داروهای تجویز شده برای هیپوکندریازیس هستند. به طور کلی ، این داروها خطرناک یا از نظر جسمی عادت ایجاد نمی شوند.
- مانند اکثر بیماری های روانی ، ترکیبی از داروها و درمان های رفتاری و درمانی ، م effectiveثرترین روش درمانی برای هیپوکندریازیس است.
- اگر درمان خود را جدی نگیرید ، ممکن است پیشرفت مستمری نداشته باشید ، بنابراین حتی اگر احساس بهتری دارید ، از درمان و داروهای خود استفاده کنید.
مرحله 2. تغییراتی در رژیم غذایی خود ایجاد کنید
اگرچه تحقیقات در مورد ارتباط رژیم غذایی و هیپوکندری در مراحل اولیه است ، اما چند راهنمای کلی توصیه می شود.
- تمام غذاهایی را که مشکوک هستید به آنها حساس هستید حذف کنید. هر غذایی که باعث ناراحتی جسمانی شما شود ، به طور بالقوه علائمی را ایجاد می کند که به راحتی می توانید آنها را اشتباه تفسیر کنید.
- علاوه بر این ، خوردن وعده های غذایی کوچکتر در طول روز قند خون شما را تثبیت می کند و به هضم غذا کمک می کند ، در نتیجه روحیه شما را بهبود می بخشد و به کاهش دردها کمک می کند.
- مصرف کافئین را کاهش دهید. محرک ها می توانند اضطراب را بدتر کنند و اگر دو فنجان قهوه قبل از خواب نوشیده باشید ، کنترل افکار مسابقه ای و بی خوابی دشوار است.
مرحله 3. سعی کنید یوگا یا ورزش کنید
هرگونه فعالیت بدنی شدید باعث ترشح اندورفین - مواد شیمیایی "احساس خوب" در مغز شما می شود - و میزان طبیعی آن را افزایش می دهد. علاوه بر این ، اگر بدن خود را خسته کنید ، آرامش بیشتری خواهید داشت و کمتر احتمال دارد تا ساعت 4 صبح بیدار بمانید و جستجوهای اینترنتی را برای اثبات اینکه صداهای معده به معنی سرطان است ، بیدار بمانید.
- حداقل 30 روز در روز و پنج روز در هفته ورزش کنید.
- اگر در حال حاضر هیچ برنامه ورزشی ندارید ، با خیال راحت 15 تا 20 دقیقه پیاده روی در روز شروع کنید.
- برای کمک به مدیریت اضطراب ، دفعات تمرینات شما مهمتر از مدت زمان است ، بنابراین جلسات خود را در طول هفته پخش کنید.
مرحله 4. طبق برنامه منظم بخوابید
از آنجا که نگرانی و اضطراب بیش از حد اغلب باعث ایجاد مشکل در خواب می شود ، معمولاً افرادی که مبتلا به هیپوکندریازیس هستند دچار الگوهایی می شوند که هر شب به اندازه کافی استراحت نمی کنند. هنگامی که این اتفاق می افتد ، احتمالاً خسته و عصبی هستید ، بنابراین فکر کردن واضح و مبارزه با انواع افکاری که در وهله اول مشکلات شما را ایجاد کرده اند را دشوار می کند.
- از تکنیک های آرام سازی قبل از خواب استفاده کنید ، مانند کشش تدریجی و رهاسازی همه گروه های عضلانی خود ، یکی یکی.
- شما همچنین ممکن است فردی باشید که با حمام گرم یا گوش دادن به موسیقی آرامش بخش با اضطراب مقابله می کند.
-
هر شب سر ساعت مشخصی به رختخواب بروید و حتی در صورت خستگی از چرت زدن در اواخر روز اجتناب کنید. با گذشت زمان ، احساس آرامش و تعادل بیشتری خواهید داشت.
هرگونه اختلال در الگوی خواب شما می تواند بازگشت به مسیر را برای شما دشوار کند ، بنابراین هر کاری را که می توانید انجام دهید تا هر روز به روال عادی خود پایبند باشید
مرحله 5. از جستجوی وب برای علائم و بیماری ها خودداری کنید
جستجوی علت علائم درک شده فقط وضعیت شما را تشدید می کند. از استفاده از وب برای این منظور خودداری کنید و در عوض وقت خود را با سایر فعالیت های سالم پر کنید.
نکات
- در برابر وسوسه دکتر شاپ مقاومت کنید. اگر از پزشک خود ناامید می شوید زیرا او قبول نمی کند که علائم شما نشان می دهد که شما به بیماری جدی مبتلا هستید ، ممکن است پیدا کردن یک پزشک دیگر بسیار وسوسه انگیز باشد که به احتمال زیاد آنچه شما می بینید را ببیند. انجام این کار فقط آشفتگی روانی شما را طولانی می کند ، زیرا اگر نتوانید با پزشک رابطه ای پایدار برقرار کنید ، هرگز برنامه درمانی ثابتی برای پیروی از آن نخواهید داشت.
- اگر در یک شهر کوچک یا منطقه روستایی زندگی می کنید ، ممکن است افراد کافی برای شرکت در یک گروه پشتیبانی با IAD وجود نداشته باشند. در این صورت ، به انجمن های آنلاین نگاه کنید. تابلوها و تالارهای گفتگوی زیادی برای مبتلایان به IAD و سایر اختلالات اضطرابی وجود دارد.
- در مصرف الکل و مواد مخدر احتیاط کنید. افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی مستعد خوددرمانی با مواد تغییر دهنده خلق و خو هستند که به آنها کمک می کند تا آرام شوند و ذهن خود را از نگرانی خود دور کنند.
- اگر شما یک هیپوکندری هستید ، WebMD دوست شما نیست. نه تماشای مستندهای پزشکی/بیماری.
