هیپوکندریازیس ، همچنین به عنوان هیپوکندری یا اختلال اضطراب بیماری (IAD) شناخته می شود ، یک وضعیت روانی است که باعث می شود افراد با وسواس نگران سلامتی خود باشند. افراد مبتلا به هیپوکندریازیس ممکن است متقاعد شوند که در زمانی که کاملاً سالم هستند به بیماری مبتلا هستند یا ممکن است بیش از حد در مورد یک بیماری جزئی نگران باشند. بسیاری از علائم هیپوکندریازیس به آسانی قابل تشخیص هستند ، اما برای تشخیص رسمی هیپوکندریازیس ، فرد باید توسط پزشک معاینه شود تا هرگونه مشکل سلامت جسمانی را رد کند و همچنین ممکن است برای ارزیابی روانپزشکی ارجاع داده شود.
مراحل
قسمت 1 از 3: تشخیص علائم هیپوکندریازیس
مرحله 1. به علائم بیش از حد توجه کنید
افراد مبتلا به هیپوکندریازیس معمولاً واکنش های شدیدی نسبت به علائمی دارند که اکثر مردم از آن چشم پوشی می کنند. آنها ممکن است به پزشک مراجعه کنند یا برای عطسه یا بریدگی کوچکی وسواس داشته باشند.
در برخی موارد ، "علامت" ممکن است فقط یک عملکرد منظم بدن باشد
مرحله 2. مراقب ترس های اغراق آمیز در مورد خطر بیماری باشید
افراد مبتلا به هیپوکندریازیس علاوه بر ترس از احتمال ابتلا به بیماری ، تمایل دارند که در مورد احتمال بیمار شدن نیز اظهار نظر کنند. آنها ممکن است متقاعد شوند که بیمار می شوند ، حتی اگر هیچ علامتی نداشته باشند.
این امر به ویژه در صورتی که فرد دارای سابقه خانوادگی بیماری باشد یا معتقد باشد که در معرض عفونت قرار گرفته است ، بسیار واضح است
مرحله 3. به گرایش به شکایت از هرکسی که گوش می دهد توجه کنید
افراد مبتلا به هیپوکندری معمولاً در مورد شکایات پزشکی خود بسیار صریح هستند. آنها ممکن است علائم خود را با افراد مختلف در میان بگذارند ، به این امید که کسی را پیدا کنند که نگرانی های آنها را تأیید کند.
اگر یک نفر نگرانی های هیپوکندریاک را کنار بگذارد ، به احتمال زیاد به سراغ شخص دیگری می رود
مرحله 4. رفتارهای اجتنابی را رعایت کنید
افراد مبتلا به هیپوکندریازیس ممکن است از فعالیت هایی که فکر می کنند آنها را در معرض بیماری قرار می دهد ، اجتناب کنند ، یا اینکه معتقدند به دلیل بیماری قادر به شرکت در آنها نیستند. به عنوان مثال ، فردی ممکن است از ترس از ابتلا به بیماری از سفر به کشورهای خارجی اجتناب کند یا متقاعد شود که به دلیل ضعف سلامتی قادر به کار نیست.
حتی ممکن است برخی افراد با وجود اینکه از نظر جسمانی سالم هستند ، معلول باشند
مرحله 5. به دفعات ملاقات پزشک توجه کنید
ملاقاتهای بسیار مکرر یا بسیار نادر پزشک ممکن است هر دو نشانه ای از هیپوکندریازیس باشند. این به این دلیل است که افراد به افکار وسواسی خود متفاوت پاسخ می دهند ، بنابراین برخی از آنها به دنبال مراقبت های پزشکی هستند ، در حالی که دیگران از آن اجتناب می کنند.
- برخی از بیماران بیش از حد به پزشک مراجعه می کنند و ممکن است اغلب پزشکان خود را عوض کنند ، زیرا آنها می خواهند وضعیت خود را تشخیص دهند.
- سایر بیماران ممکن است از مراقبت های پزشکی اجتناب کنند زیرا می ترسند دریابند که مشکل آنها چیست.
مرحله 6. معیارهای تشخیص را درک کنید
همه کسانی که تا به حال از سلامت خود هراس غیرمنطقی داشته اند دچار هیپوکندریازیس نیستند. برای اینکه فرد مبتلا به هیپوکندریازیس تشخیص داده شود ، باید حداقل شش ماه مشغول سلامتی خود بوده و باید توسط پزشکان به او اطمینان داده شود که هیچ مشکلی وجود ندارد.
اگر شما یا کسی که می شناسید علائم هیپوکندریازیس را نشان می دهد ، بهتر است به پزشک و/یا روانپزشک مراجعه کنید
قسمت 2 از 3: تشخیص علائم هیپوکندریازیس در مطب پزشک
مرحله 1. مراقب تمایل به تشخیص خود باشید
در حالی که اکثر بیماران علائم خود را به امید تشخیص به پزشکان خود گزارش می دهند ، افرادی که مبتلا به هیپوکندریازیس هستند تمایل دارند در مورد علت ایجاد علائم خود به سرعت نتیجه گیری کنند. به عنوان مثال ، به جای اینکه به پزشک خود بگویند که سرفه می کنند ، ممکن است اصرار داشته باشند که به ذات الریه مبتلا هستند.
در صورت رد یک بیماری ، ممکن است بیمار فوراً متقاعد شود که بیماری دیگری باعث ایجاد علائم می شود
مرحله 2. به امتناع از گوش دادن به اطمینان پزشکان توجه کنید
بیماران مبتلا به هیپوکندریازیس متقاعد می شوند که بیمار هستند تا حدی که قادر نیستند پزشکان موثقی را که به آنها خلاف این را می گویند باور کنند. آنها ممکن است در مورد تشخیص خود با پزشکان خود مشاجره کنند یا از مراجعه به پزشکانی که در تشخیص آنها کوتاهی می کنند ، خودداری کنند.
اگر همه چیز منفی باشد ، ممکن است بیماران آزمایش بیشتری را درخواست کنند
مرحله 3. مراقب بیمارانی باشید که به پزشکان متعدد مراجعه کرده اند
بسیاری از افراد مبتلا به هیپوکندریازیس از یک پزشک به پزشک دیگر مراجعه می کنند زیرا هیچ یک از آنها مایل به تشخیص یا درمان بیماری خود نیستند. این بیماران ممکن است سوابق پزشکی گسترده ای داشته باشند و ممکن است چندین پزشک را متقاعد کرده باشند که آزمایش های یکسانی را انجام دهند.
افراد مبتلا به هیپوکندریازیس همچنین ممکن است به پزشکان فعلی خود در مورد امتناع پزشک سابق خود از درمان شکایت کنند
مرحله 4. به تمایل برای انجام مراحل بالقوه خطرناک توجه کنید
از آنجا که بیماران مبتلا به هیپوکندریازیس بسیار متقاعد شده اند که بیمار هستند ، ممکن است به طرز عجیبی تمایل به انجام آزمایشات تهاجمی داشته باشند یا حتی در صورت عدم وجود شواهدی از بیماری اصرار به درمان داشته باشند.
اگرچه ممکن است آنها با آنها موافقت کرده یا حتی آنها را درخواست کنند ، اما بیماران مبتلا به هیپوکندریازیس اغلب از انجام این روش ها بسیار عصبی هستند
قسمت 3 از 3: رد اختلالات مشابه
مرحله 1. سندرم بریکت را رد کنید
سندرم بریکت بسیار شبیه هیپوکندریازیس است. در حالی که افراد دارای هر دو اختلال تمایل دارند از علایمی که هیچ علت پزشکی ندارند شکایت کنند ، افراد مبتلا به سندرم بریکت هنگام توصیف علائم خود چشمگیرتر می شوند. آنها همچنین تمرکز بیشتری بر روی علائم خود دارند تا علت احتمالی زمینه ای این علائم.
اگر به نظر می رسد که فرد مشغول یافتن علت علائم است ، به احتمال زیاد سندرم بریکت نیست
مرحله 2. هیپوکندریازیس را از بیماری ساختگی تشخیص دهید
بیماریهای ساختگی نیز بسیار شبیه هیپوکندریازیس است. با هر دو شرایط ، به نظر می رسد که بیماران متقاعد شده اند که علیرغم شواهد مخالف ، به شرایط پزشکی مبتلا هستند. تفاوت اصلی این است که با بیماری های قلابی ، بیماران بیش از آنکه بخواهند تشخیص داده شوند ، مایل به دریافت خدمات درمانی هستند. آنها تمایل ندارند که هیچ گونه ترس یا قید و شرطی در مورد آزمایشات یا روشهای بالقوه خطرناک داشته باشند.
در حالی که بیماران مبتلا به هیپوکندریازیس ممکن است آزمایشات و درمان پزشکی را درخواست کنند ، آنها معمولاً این کار را به این دلیل انجام می دهند که احساس می کنند لازم است ، نه به این دلیل که می خواهند تحت درمان قرار گیرند
مرحله 3. به دنبال علائم اختلال بدشکلی بدن باشید
افراد مبتلا به هیپوکندریازیس و اختلال بدشکلی بدن ممکن است هر دو بیش از حد به علائم خاصی واکنش نشان دهند ، اما نگرانی های آنها بسیار متفاوت است. در صورت بروز علائم ظاهری ، مانند لکه ، بیمار مبتلا به هیپوکندریازیس نگران یک بیماری پزشکی زمینه ای است که می تواند باعث ایجاد آن شود ، در حالی که بیمار مبتلا به اختلال بدشکلی بدن بیشتر نگران ظاهر فیزیکی لکه است. به
افراد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن معمولاً با علائمی که بر ظاهر ظاهری آنها تأثیر نمی گذارد مشغول نمی شوند
مرحله 4. احتمال افسردگی را در نظر بگیرید
برخی از بیماران مبتلا به افسردگی ممکن است به نظر هیپوکندری برسند زیرا علائم عاطفی خود را انکار می کنند و با تشخیص بیماری جسمانی به دنبال تأیید شکایات خود هستند. برای رد احتمال افسردگی ، نیاز به ارزیابی روانپزشکی است.
فقط به این دلیل که فرد افسردگی دارد ، به طور خودکار دچار هیپوکندریازیس نمی شود ، زیرا بسیاری از افراد از هر دو رنج می برند
مرحله 5. تصمیم بگیرید که آیا اختلال هذیانی امکان پذیر است
سایر اختلالات روانی نیز ممکن است شبیه هیپوکندریازیس باشند. اگر شکایات بیمار غیرمنطقی یا عجیب به نظر برسد ، احتمال دارد که از اختلال هذیانی مانند اسکیزوفرنی رنج می برد.
اگرچه بیماران مبتلا به هیپوکندریازیس شدت علائم و احتمال ابتلا به بیماری را بیش از حد تخمین می زنند ، اما معمولاً هنگام توصیف علائم و بیماری هایی که فکر می کنند می توانند باعث ایجاد آنها شوند ، بسیار منطقی هستند
مرحله 6. انگیزه های احتمالی برای دروغ گفتن در مورد علائم را در نظر بگیرید
همچنین ممکن است فردی که از علایمی شکایت می کند که علت مشخصی ندارند ، اصلاً هیچ بیماری یا اختلالی نداشته باشد. اگر نوعی منفعت شخصی یا مالی وجود داشته باشد ، ممکن است بیمار دچار بدخیمی شود.
بر خلاف افراد بدخیم ، افراد مبتلا به هیپوکندری در مورد علائم خود دروغ نمی گویند. آنها واقعاً معتقدند که بیمار هستند
نکات
- اگر با هیپوکندریاک سروکار دارید ، آنها را تشویق کنید تا در اسرع وقت به دنبال کمک پزشکی باشند. درمان رفتاری شناختی برای بسیاری از افراد مبتلا به هیپوکندریازیس یک روش درمانی بسیار مثر است. داروهای ضد افسردگی نیز ممکن است برای برخی از بیماران مفید باشد.
- شروع هیپوکندریازیس بیشتر در بیست یا سی سالگی رخ می دهد. افرادی که در دوران کودکی بیمار بودند یا بیش از حد در آغوش گرفته بودند ، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به هیپوکندریازیس قرار داشتند.
