هیپوکندری ، که به عنوان اضطراب سلامتی یا اختلال اضطراب بیماری نیز شناخته می شود ، یک اختلال اضطرابی است که با نگرانی وسواس گونه شما در مورد یک بیماری جدی پزشکی مشخص می شود. افرادی که مبتلا به هیپوکندری هستند با وسواس علائم را بررسی می کنند ، از اینترنت برای تشخیص خود استفاده می کنند و از خانواده یا پزشک خود اطمینان می گیرند که بیمار نیستند. این وضعیت معمولاً باعث ناراحتی زیادی می شود و زندگی روزمره را تحت تأثیر قرار می دهد. برای درمان هیپوکندری ، می توانید از پزشک یا درمانگر خود کمک بگیرید ، تحت درمان قرار بگیرید و شیوه زندگی خود را تغییر دهید تا از رفتارهای ناسالم جلوگیری کنید.
مراحل
روش 1 از 3: جستجوی کمک پزشکی
مرحله 1. به پزشک خود مراجعه کنید
اگر اضطراب سلامتی دارید ، باید با پزشک خود صحبت کنید. پزشک معاینه ای انجام می دهد تا هر گونه مشکلی را رد کند. هنگامی که آنها متوجه شدند که هیچ مشکلی وجود ندارد ، می توانند تعیین کنند که آیا شما افسردگی دارید یا اختلال اضطرابی دارید که ممکن است بر دیدگاه های شما درباره سلامتی شما تأثیر بگذارد.
- پزشک شما می تواند در مورد سلامت شما با شما صحبت کند و در مورد چگونگی رهایی از اضطراب سلامتی به شما توصیه کند. اگر دوباره احساس کردید که می توانید با هیپوکندری مواجه شوید ، آنها می توانند پیشنهاداتی ارائه دهند.
- اگر فکر می کنند شما مشکل عمیق تری دارید ، شما را نزد روانشناس می فرستند.
- ممکن است بگویید: "من دائما نگران هستم که مشکلی در من وجود ندارد" یا "من همیشه علائم بیماری را بررسی می کنم." اگر می دانید که مبتلا به هیپوکندری هستید ، ممکن است بگویید: "من می دانم که من از هیپوکندری رنج می برم. آیا پیشنهادی برای کمک به من برای غلبه بر این مشکل دارید؟"
مرحله 2. دارو مصرف کنید
هیپوکندری شرایطی است که تصور می شود با اضطراب و OCD (اختلال وسواس اجباری) مرتبط است. به همین دلیل ، پزشکان ممکن است داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد اضطراب را برای درمان آن تجویز کنند. مهارکننده های بازجذب بازجذب سروتونین (SSRIs) معمولاً برای هیپوکندری تجویز می شوند.
- داروها ممکن است به برخی از افراد کمک کنند ، اما ممکن است برای دیگران مثر نباشد.
- عوارض جانبی این داروها ممکن است شامل افزایش وزن ، تهوع ، افزایش عصبی ، مشکلات جنسی ، خستگی ، خواب آلودگی و بی خوابی باشد.
- گزینه های دارویی خود و عوارض و خطرات احتمالی آنها را با پزشک خود در میان بگذارید.
مرحله 3. درمان رفتاری شناختی را امتحان کنید
درمان شناختی رفتاری (CBT) یک روش درمانی است که در آن شما یاد می گیرید چگونه الگوهای فکری منفی را شناسایی کرده و آنها را به الگوهای سالم تری تبدیل کنید. در طول CBT ، شما سعی می کنید افکار و ترس های ناسالم در مورد سلامت خود را شناسایی کرده و آنها را به چالش بکشید.
- همچنین می توانید بیاموزید که علائم بدتر به نظر می رسند و چگونه می توانید آن را کاهش دهید.
- در CBT ، همچنین به شما آموزش داده می شود که چگونه با وجود علائم در زندگی فعال و درگیر باشید.
- به عنوان مثال ، ممکن است فکر کنید: "سرم درد می کند بنابراین من باید سرطان مغز داشته باشم." پس از CBT ، می توانید این تفکر را تغییر دهید: "اگرچه سرم درد می کند ، اما دکتر من گفته است که هیچ مشکلی برای من وجود ندارد. مردم دائماً دچار سردرد می شوند. من مریض نیستم."
مرحله 4. انواع دیگر درمان را انجام دهید
اگرچه بسیاری از متخصصان از CBT برای درمان هیپوکندری استفاده می کنند ، CBT با همه کار نمی کند. متخصص سلامت روان شما مورد خاص اضطراب سلامتی شما را ارزیابی کرده و بهترین درمان را برای شما تعیین می کند.
- به عنوان مثال ، اگر در گذشته دچار ترومای مرتبط با بیماری شده اید ، درمانگر شما ممکن است صحبت درمانی متمرکز بر ضربه را پیشنهاد دهد. همچنین ممکن است برای کمک به یک اختلال اضطرابی زمینه ای تحت روان درمانی خاصی قرار بگیرید.
- برای یافتن یک درمانگر خوب ، ابتدا با مراجعه به پزشک از پزشک خود مشورت بگیرید. همچنین می توانید در منطقه خود به دنبال روانشناسان یا روانپزشکان متخصص در هیپوکندری باشید. همچنین می توانید برای جستجوی درمانگران در منطقه خود و بررسی نظرات آنها ، یک جستجوی اینترنتی انجام دهید.
مرحله 5. با احساس ترس خود مقابله کنید
یکی از راه هایی که می توانید با هیپوکندری خود مقابله کنید این است که به خودتان اجازه دهید به جای نادیده گرفتن احساسات به آنها فکر کنید. تفکر در مورد احساسات هنگام آرامش و مواجهه با آنها به عنوان جدایی آنها از افکار واقعی می تواند به شما کمک کند تا قدرتی که ترسها بر شما دارند را از بین ببرید. این می تواند زمانی اتفاق بیفتد که متوجه شوید احساس ترس شما با افکار منطقی شما متفاوت است.
- هنگامی که احساسات خود را شروع می کنید ، مدیتیشن کنید ، از تمرینات تنفس عمیق استفاده کنید ، یا از هرگونه تمرین دیگر برای کاهش استرس برای آرامش استفاده کنید. احساسات و ترس ها را تصور کنید. سعی کنید آنها را به عنوان یکی از بسیاری از احتمالاتی که ممکن است اتفاق بیفتد ، در نظر بگیرید.
- دیدن بارها و بارها ترس ها در ذهن می تواند به کاهش شدت ترس ها کمک کند. فکر کردن در مورد آنها تنها به عنوان یک احتمال می تواند به شما کمک کند تا متوجه شوید که از هر بیماری یا بیماری که می ترسید نتیجه تضمینی نیست.
- هنگامی که شروع به کاهش احساس ترس می کنید ، افکار شما نباید آنقدر کنترل کننده باشند زیرا احساسات شما به این شدت نیستند.
مرحله 6. به یک گروه پشتیبانی بپیوندید
ممکن است متوجه شوید که پیوستن به یک گروه پشتیبانی می تواند به شما در رفع اضطراب سلامتی شما کمک کند. گروه های حمایتی شما را در کنار دیگران قرار می دهند که ترس ها و نگرانی های بهداشتی مشابه شما دارند. از طریق دیگران می توانید درک ، پشتیبانی و اطلاعاتی در مورد وضعیت پیدا کنید.
- به عنوان مثال ، ممکن است از دیگران درباره ترس های خود س questionsال کنید. شما می توانید استراتژی هایی را که دیگران برای مقابله با آن استفاده می کنند یاد بگیرید. می توانید در مورد ترس ها و ناامیدی های خود صحبت کنید و بیاموزید که چگونه دیگران با هیپوکندری زندگی می کنند.
- در یک جلسه ، ممکن است بپرسید: "چگونه با احساس ترس خود کنار می آیید؟" یا "از چه راهکارهایی برای احساس ترس از سلامتی خود استفاده می کنید؟" همچنین ممکن است بگویید: "من به دلیل ترس هایم بسیار ناامید می شوم" یا "من احساس ترس می کنم که هر روز بیمار هستم".
روش 2 از 3: تغییر شیوه زندگی
مرحله 1. از تشخیص خود خودداری کنید
وقتی هیپوکندری هستید ، ممکن است سعی کنید هر علامتی را که دارید تشخیص دهید. اینترنت ممکن است وب سایت های بی پایان لیست علائم و تشخیص بیماری های شدید را ارائه دهد. بیشتر علائم در شرایط متعددی رخ می دهد و بسیاری از علائم می تواند با بیماری های شدید مرتبط باشد.
اگر فکر می کنید به بیماری دیگری مبتلا هستید ، ممکن است علائم دیگری را مشاهده کنید
مرحله 2. برای کاهش تعداد دفعات بررسی علائم
اگر اضطراب سلامتی دارید ، ممکن است بیش از 20 بار در روز علائم خود را بررسی کنید. سعی کنید تعداد دفعات انجام این کار را کاهش دهید. شروع به ثبت گزارش کنید که چند بار خود را برای علائم بررسی می کنید.
بعد از اینکه به طور متوسط تعداد دفعات خود را بررسی کردید ، سپس سعی کنید هر روز آن را کاهش دهید. به عنوان مثال ، اگر 30 بار در روز شروع به بررسی خود می کنید ، سعی کنید روز بعد به 25 یا 27 بار بروید. دو تا پنج بار در روز بلند شوید تا زمانی که دیگر خودتان را کنترل نکنید
مرحله 3. فعالیتهای عادی خود را انجام دهید
بسیاری از افراد مبتلا به هیپوکندری معتقدند که از نظر جسمی قادر به انجام فعالیت نیستند. شما ممکن است ورزش ، بیرون رفتن با دوستان ، خروج از خانه یا صمیمی بودن فیزیکی را متوقف کنید. این ممکن است زندگی شما را مختل کند به طوری که شما دست از انجام کارها بردارید یا روابط را تحت فشار قرار دهید. برای شروع دوباره فعالیتهای عادی خود به این نکته اشاره کنید.
- سعی کنید فعالیتهای خود را به جای یکباره و یکجا انجام دهید. در هفته اول ، سریعتر قدم بزنید و از خانه خارج شوید تا به مغازه بروید. در هفته دوم ، برای شام با دوستان بیرون بروید و آخر هفته به پارک بروید.
- به عنوان مثال ، با دوستان خود به صرف شام بروید ، حتی اگر می ترسید که از راه رفتن صدمه ببیند یا از اینکه بیمار دیگری نشوید بترسید. ورزش منظم را شروع کنید ، مانند پیاده روی یا پیوستن به یک باشگاه ورزشی ، حتی اگر می ترسید که قلب شما در صورت ضربان بیش از حد متوقف شود یا اگر تنفس شما سریع می شود دچار بیماری شوید.
- هر هفته کارهای متفاوتی را اضافه کنید تا زمانی که تمام فعالیت های معمول خود را انجام دهید.
مرحله 4. چکاپ های منظم انجام دهید
اگر دچار هیپوکندری هستید ، به طور مرتب چکاپ های برنامه ریزی شده انجام دهید و به آنها پایبند باشید. آنها را نادیده نگیرید زیرا از تشخیص اجتناب می کنید. همچنین هنگامی که فکر می کنید به بیماری مبتلا هستید ، نباید وقت بیشتری بگذارید یا برای آزمایش های اورژانس به پزشک مراجعه کنید. در عوض ، قرارهای عادی خود را برای کمک به کاهش نیاز به اطمینان پزشک خود نگه دارید.
اگر اضطراب سلامتی دارید ، ممکن است بخواهید هر زمان که فکر می کنید علائم دارید به پزشک مراجعه کنید. این نیاز شما به اطمینان را تامین می کند ، که می تواند چرخه را تغذیه کند. در عوض ، اطمینان داشته باشید که از آخرین قرار شما هیچ اتفاقی نیفتاده است
مرحله 5. با همان پزشک بمانید
بسیاری از بیماران مبتلا به هیپوکندری به پزشکان مختلف مراجعه می کنند و به دنبال کسی هستند که به آنها بگوید بیمار هستند. اگر یکی از پزشکان بگوید همه چیز خوب است ، به پزشک بعدی مراجعه می کنند. این می تواند منجر به آزمایش های زیادی شود که شما به آنها احتیاج ندارید و تشخیص نادرست. در عوض ، یکی از پزشکان مورد اعتماد خود را انتخاب کنید.
- اگر دکتری پیدا کردید که به او اعتماد دارید و دوستش دارید ، می توانید با او رابطه ای برقرار کنید تا وقتی آنها می گویند حال شما خوب است آنها را باور کنید.
- با پزشک خود صادق باشید. هرچه صادق تر باشید و علائم خود را کمتر نشان دهید ، تشخیص بهتری خواهید داشت.
روش 3 از 3: شناسایی علائم
مرحله 1. مشخص کنید که چند بار در مورد بیماری فکر می کنید
برای تشخیص اینکه آیا شما هیپوکندری هستید ، باید تصمیم بگیرید که آیا در مورد بیماری یا یافتن علائم در شش ماه گذشته وسواس داشته اید یا خیر. به این فکر کنید که آیا در مورد داشتن یک بیماری زیاد فکر کرده اید ، آیا به دلیل علائم یا ترس از بیماری احساس اضطراب کرده اید یا در تشخیص خود وسواس داشته اید.
- از خود بپرسید آیا این رفتارها در زندگی ، کار یا روابط شما تداخل ایجاد کرده است؟
- به این فکر کنید که آیا پزشک خود را که به شما گفته است خوب هستید ، باور نکرده اید. همچنین ممکن است نیاز به اطمینان خاطر از طرف خانواده یا پزشک داشته باشید.
مرحله 2. تصمیم بگیرید که آیا احساسات شدید در مورد مراقبت های پزشکی دارید
افرادی که از هیپوکندری رنج می برند به طور کلی دو ایده افراطی متفاوت در مورد مراقبت های پزشکی و سلامت خود دارند. یکی ممکن است وسواس داشته باشد و همیشه به پزشک مراجعه کند یا در مورد بیماری ها تحقیق کند ، در حالی که دیگری ممکن است به طور کامل از آن اجتناب کند.
- اگر وسواس دارید ، ممکن است به اطلاعات و اطمینان نیاز داشته باشید. ممکن است دائماً در مورد علائم تحقیق کنید ، خود را تشخیص دهید ، دائماً به پزشک مراجعه کنید و آزمایشات غیر ضروری را درخواست کنید.
- اگر از مراقبت های پزشکی اجتناب می کنید ، ویزیت های پزشکی را نادیده می گیرید ، در صورت صدمه زدن به خود یا جراحت بیش از حد از جسمی خودداری کنید و حتی از تماشای برنامه های تلویزیونی یا فیلم هایی که به مسائل پزشکی می پردازند خودداری کنید.
مرحله 3. تعیین کنید آیا در معرض خطر هستید
برخی از افراد ممکن است بیش از دیگران در معرض خطر هیپوکندری باشند. افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی یا OCD ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به آن باشند. اگر در دوره ای از زندگی خود شاهد بیماری جدی بوده اید ، ممکن است در معرض خطر هیپوکندری باشید.
- همچنین اگر فردی در خانواده شما مبتلا به هیپوکندری باشد ، ممکن است مستعد هیپوکندری باشید.
- اگر در کودکی بدرفتاری را تجربه کرده اید ، ممکن است در معرض هیپوکندری باشید.
