اگرچه هیپوکندری ، که هیپوکندریازیس ، اضطراب سلامتی یا اختلال اضطراب بیماری (IAD) نیز نامیده می شود ، یک وضعیت بهداشت روانی چالش برانگیز است ، اما می توان آن را به طور م manageثر مدیریت کرد. برای درمان موفقیت آمیز ، ترس ها و نگرانی های بی اساس در مورد بیماری های جدی باید توسط متخصصان پزشکی برطرف شود. اگر با یک دوست ، معشوق یا همکار مبتلا به هیپوکندری سر و کار دارید ، باید اعتبار و پشتیبانی را ارائه دهید و آنها را تشویق کنید تا به دنبال درمان مناسب باشند. شما همچنین باید نیازهای خود را تشخیص داده و از آنها حمایت کنید.
مراحل
روش 1 از 3: ارائه پشتیبانی خود
مرحله 1. احساسات شخص را واقعی و مشروع بپذیرید
مهم نیست که بیماریهای جسمی که آنها معتقدند واقعی هستند یا نه-اضطرابی که آنها تجربه می کنند بسیار واقعی است. آنها "تقلبی" یا "اغراق آمیز" یا "تلاش برای جلب همدردی" نیستند.
- هرگز چیزی شبیه این نگویید: "اینقدر نگران نباش ، تو مریض نیستی و این را می دانی!" اگر احساس می کنید عصبانیت در حال افزایش است ، قبل از اینکه به اشتباه چیزی مضر را بگویید ، دور شوید.
- در عوض ، همدلی و شفقت را نشان دهید: "می دانم که شما بسیار استرس دارید زیرا نگران بیماری هستید."
مرحله 2. از نزدیک به احساسات آنها گوش دهید
بخشی از اعتبار سنجی این است که مایل به گوش دادن بدون قضاوت باشید. اگر آنها می خواهند در مورد احساسات خود صحبت کنند ، یک گوش حمایتی داشته باشید. حتی بدون گفتن یک کلمه ، می توانید مشخص کنید که در کنار آنها هستید.
- هنگامی که آنها شروع به صحبت می کنند ، تماس چشمی مکرر برقرار کنید و با سر تکان دادن سر و گفتن "بله" یا "میلی متر-هوم" در صورت لزوم ، گوش دهید.
- برخی از افراد آماده و مایل به بیان احساسات خود هستند ، در حالی که برخی دیگر ممکن است به کمی تشویق نیاز داشته باشند. آنها را برای صحبت تحت فشار قرار ندهید ، فقط چیزهایی مانند "اگر می خواهید در مورد آن صحبت کنید خوشحال می شوم در هر زمان به شما گوش دهم."
مرحله 3. احساسات آنها را بدون تشویق آنها معتبر کنید
به حرف فرد گوش دهید و به او اطمینان دهید که می دانید احساسات او واقعی است. با این حال ، مهم نیست که نیت خوبی دارید ، هرگز آنها را تشویق نکنید که باور کنند احساسات آنها ممکن است بر اساس بیمار بودن آنها باشد. این نوع تشویق در واقع ممکن است وضعیت آنها را بدتر کند.
حتی اگر فکر می کنید در تلاش برای حمایت هستید ، از گفتن جمله هایی مانند "خوب ، هیچ کس باور نکرد که عمه ام تا دیروقت سرطان داشته است" یا "شما در واقع امروز کمی رنگ پریده به نظر می رسید"
مرحله 4. شخص را تشویق کنید که مشغول فعالیت اجتماعی باشد
افراد مبتلا به هیپوکندری اغلب خود را از دیگران دور می کنند. با این حال ، تعامل اجتماعی ممکن است به آنها کمک کند تا وضعیت خود را بهتر مدیریت کنند. حداقل ، معاشرت به آنها کمک می کند تا نگرانی خود را از بیماری های احتمالی که دارند ، دور نگه دارند.
به عنوان مثال ، اگر فرد همکار است ، او را بعد از کار به جمع های اجتماعی دعوت کنید. اگر فکر می کنید ممکن است با فکر رفتن به یک میخانه پر سر و صدا غرق شوند ، به جای آن کافی شاپ را انتخاب کنید
مرحله 5. هر تلاشی را که برای مدیریت وضعیت خود انجام می دهند تحسین کنید
به دنبال کوچکترین علائم تغییر مثبت باشید ، مانند تماشای تبلیغات دارویی نسخه ای در تلویزیون بدون ذکر این که آنها برخی از علائم ذکر شده را دارند. به آنها چیزی شبیه این بگویید: "من واقعاً به این سختی می کوشم که برای مدیریت نگرانی های خود تلاش می کنید."
- یا اگر هر دو پیاده روی طولانی می کنید و موضوع شرایط پزشکی هرگز مطرح نمی شود ، ذکر کنید که در هنگام لذت بردن از خارج از منزل ، چقدر خوش صحبت بود.
- ستایش یک راه عالی برای تقویت رفتار مثبت است.
روش 2 از 3: کمک به آنها برای درمان
مرحله 1. از انتخاب آنها برای ملاقات با پزشک خود حمایت کنید
شما نمی توانید یک هیپوکندری بالغ را مجبور کنید که به دنبال درمان باشد ، اما می توانید تا آنجا که ممکن است حمایت و تشویق کنید. اگر آنها تصمیم گرفتند که آماده صحبت با پزشک خود در مورد آن هستند ، تصمیم آنها را تحسین کنید و اگر فکر می کنید که آنها از آن استقبال می کنند ، پیشنهاد دهید که با آنها به قرار ملاقات بروید.
- بسته به شرایط ، ممکن است با شخص مورد نظر قرار ملاقات واقعی بگذارید. در این مورد ، می توانید به توصیف علائم آنها کمک کنید. در غیر این صورت ، در اتاق انتظار بمانید و قبل و بعد از قرار از آنها حمایت کنید.
- پزشک از علائم توصیف شده فرد برای تشخیص اختلال اضطراب بیماری (IAD) ، اصطلاح پزشکی مدرن برای هیپوکندری استفاده می کند.
مرحله 2. در صورت توصیه پزشک ، آنها را تشویق کنید تا در درمان شرکت کنند
برای اکثر موارد IAD ، درمان سلامت روان با یک متخصص آموزش دیده یک درمان خط مقدم است. افراد مبتلا به IAD اغلب دارای مشکلات اضطرابی و افسردگی هستند ، بنابراین جلسات درمانی برای مدیریت موثر شرایط آنها بسیار مهم است. حمایت خود را برای هر یک از درمانهای زیر که معمولاً توصیه می شود بیان کنید:
- درمان شناختی رفتاری (CBT) می تواند به فرد در شناسایی افکار و احساسات ناسالم کمک کند و جایگزین های سالم تری را جایگزین آنها کند.
- درمان استرس ممکن است توانایی فرد را برای آرامش بخشیدن و مدیریت نگرانی های خود در مورد بیماری افزایش دهد.
- اگر فرد با تجربیات آسیب زای گذشته خود سر و کار داشته باشد ، صحبت درمانی ممکن است بسیار مفید باشد.
مرحله 3. به آنها توصیه کنید که هرگونه دارویی را طبق دستور مصرف کنند
هیچ دارویی وجود ندارد که در حال حاضر برای درمان خاص IAD تأیید شده باشد. با این حال ، برخی از افراد مبتلا به این بیماری می توانند از داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد اضطراب استفاده کنند.
- به عنوان مثال ، مهارکننده های بازجذب بازجذب سروتونین (SSRIs) گاهی اوقات برای افرادی که مبتلا به IAD تشخیص داده می شوند به منظور کمک به مدیریت افسردگی یا اضطراب تجویز می شوند.
- همیشه از راهنمای متخصصان پزشکی که به درمان شخص می پردازند پیروی کنید. اگر پزشک به شما توصیه نکرده است چیزی مانند "شاید باید از دارو استفاده کنید" نگویید ، زیرا این می تواند احساسات آنها را در مورد جدی نگرفتن مسائل پزشکی بیشتر تقویت کند.
- اگر در مصرف دارو تردید دارند ، تشویق کنید: "پزشک شما معتقد است که این به شما کمک می کند ، و من نیز همینطور. اجازه دهید حداقل آن را منصفانه امتحان کنیم."
مرحله 4. با آنها به یک گروه پشتیبانی بروید یا حداقل آنها را تشویق کنید که بروند
حضور در یک گروه حمایتی می تواند به فرد کمک کند تا تشخیص دهد که او تنها کسی نیست که احساس می کند. اگر پزشک یا درمانگر فرد توصیه می کند به گروه حمایتی بروید ، به فرد کمک کنید تا گروه موردنظر را پیدا کند و اگر گروهی شامل دوستان و عزیزان است ، با او همراه شوید.
- اگر برای شما مناسب نیست که در جلسات گروه پشتیبانی شرکت کنید ، می توانید پیشنهاد دهید که شخص را رها کرده و او را بردارید.
- گروه های پشتیبانی آنلاین برای IAD ممکن است گزینه دیگری باشد. با این حال ، برای هر دو گروه پشتیبانی حضوری و آنلاین ، توصیه هایی را از پزشک یا درمانگر دریافت کنید.
روش 3 از 3: مدیریت نیازهای شخصی خود
مرحله 1. برای کمک هایی که می توانید ارائه دهید ، مرزهای مشخصی تعیین کنید
این بسیار خوب است که می خواهید به یک فرد مبتلا به بیماری های پوستی کمک کنید ، اما مهم این است که به سلامت روحی و جسمی خود نیز اهمیت دهید. اگر فرد بیش از حد از وقت شما می خواهد یا هر گفتگویی را درمورد بیماریهای واقعی یا درک شده خود به یک گفتگو تبدیل می کند ، به او اطلاع دهید که برای رفاه شما محدودیت هایی باید وجود داشته باشد.
- به عنوان مثال ، ممکن است لازم باشد به یکی از عزیزان خود بگویید که نمی تواند نیمه شب با شما تماس بگیرد تا درباره اضطراب خود صحبت کند ، مگر اینکه این یک اورژانس واقعی باشد.
- یا اگر آنها همیشه مکالمه را به خودشان باز می گردانند ، ممکن است لازم باشد چیزی شبیه این را بگویید: "من دوست دارم فرصتی برای ما در مورد بیماری که من تشخیص داده ام صحبت کنیم ، نه بیماریهایی که فکر می کنید ممکن است داشته باشید.. »
مرحله 2. به آنها اطمینان دهید ، اما رفتار جلب توجه آنها را تغذیه نکنید
افراد مبتلا به هیپوکندری معمولاً به دنبال اطمینان پزشکان ، دوستان ، عزیزان و گاهی حتی غریبه ها هستند. در حالی که مهم است که احساسات آنها را تأیید کرده و به آنها اطمینان دهید که می خواهید کمک کنید ، اطمینان خاطر مداوم به آنها می تواند رفتارهای جلب توجه را تشویق کند.
- به جای گفتن "بله ، من فکر می کنم ممکن است که هر دو پزشکی که به آنها مراجعه کرده اید اشتباه کرده باشند" ، با آنها صادق باشید: "من می دانم که شما هنوز نگران هستید ، اما هر دو پزشک گفتند قلب شما کاملاً خوب کار می کند ، من به قضاوت آنها اعتماد دارم ،" و شما نیز باید چنین کنید."
- اگر چرخه اطمینان مداوم را پایان ندهید ، خود را بدون زمان کافی برای رسیدگی به نیازهای سلامت جسمی و روحی خود خواهید یافت.
مرحله 3. احساس گناه نکنید زیرا نمی توانید هر مشکلی را برای آنها حل کنید
در برخی موارد ، فرد ممکن است از این واقعیت که شما به او اطمینان یا توجه مورد علاقه خود را نشان نمی دهید ، ناراحت شود و ادعا کند که "شما اهمیتی نمی دهید" یا "شما باور ندارید". برای شما مهم است که بپذیرید که شما فقط یک انسان هستید ، و فقط می توانید کارهای زیادی را برای کمک به شخص دیگر انجام دهید. تا آنجا که می توانید مراقبت و حمایت کنید ، اما محدودیت های خود را بپذیرید.
- اگر آنها می گویند "شما اهمیتی نمی دهید" ، با آرامش پاسخ دهید: "متاسفم که چنین احساسی دارید. من تمام تلاش خود را برای حمایت از شما انجام می دهم ، اما من تنها یک شخص هستم که مسئولیت ها و نگرانی های خودم را نیز دارد."
- با عصبانیت پاسخ ندهید و حرفی بزنید که ممکن است پشیمان شوید: "خوب ، پس اگر از کمک من قدردانی نمی کنید ، بیماری های جعلی خود را به تنهایی مدیریت کنید!"
مرحله 4. فعال و درگیر فعالیت اجتماعی باشید ، حتی اگر این کار را نکنند
علیرغم تلاشهای شما برای کمک به آنها ، فرد مبتلا به IAD ممکن است به دلیل نگرانی خود را از جهان منزوی کند. برای رفاه خود ، مهم است که اجازه ندهید آنها شما را نیز به انزوا بکشند.
- اگر شخص دیگر ورزش ، ملاقات با دوستان ، بیرون رفتن از شام یا سایر فعالیتها را متوقف کرد ، اجازه ندهید احساس گناه یا شفقت بی جا شما را از انجام این کارها باز دارد.
- ممکن است مجبور باشید چیزی شبیه این را بگویید: "متأسفم که دیگر نمی خواهید شب یکنوع بازی شبیه لوتو بروید ، اما من واقعاً از رفتن به آنجا و دیدار با دوستانمان لذت می برم. چند ساعت دیگر وقتی برگردم می بینمت."
- اگر اجازه دهید سلامت جسمی و روحی شما آسیب ببیند ، قادر نخواهید بود از خود و شخص دیگر مراقبت کنید.
