زندگی با یک فرد اوتیسم می تواند برای کسی که اوتیسم را به خوبی درک نمی کند گیج کننده باشد. با این حال ، با کمی آموزش و پذیرش ، چیدمان هم اتاقی شما می تواند یک ایده فوق العاده باشد.
مراحل
قسمت 1 از 6: درک آنها
مرحله 1. علائم اوتیسم را بیاموزید
اوتیسم شامل مجموعه ای از صفات است. در حالی که یک فرد اوتیسم ممکن است همه ویژگی های مرتبط با اوتیسم را نداشته باشد ، به احتمال زیاد بیشتر آنها را دارد. در اینجا برخی از ویژگی های مرتبط با اوتیسم آورده شده است:
- ترس یا دوست نداشتن از تماس چشمی
- گفتار خاص و در نظر گرفتن کلمات به معنای واقعی کلمه
- حرکات تکراری
- مشکل درک آنچه دیگران فکر می کنند و احساس می کنند
- نیاز به روتین
- بی نظمی
- علاقه شدید به یک یا چند موضوع
- توسعه جانبی (به عنوان مثال یادگیری حساب پیشرفته اما ندانستن نحوه رانندگی)
- حساسیت ها و تفاوت های حسی
- نیاز به (و لذت بردن از) زمان زیادی از تنهایی
- استعدادی برای مفید بودن ، مودب و مهربان بودن
مرحله 2. درک کنید که مهارت های اجتماعی هم اتاقی شما چگونه ممکن است متفاوت باشد
یک فرد معمولی اوتیستیک تمایل دارد کمی بی سر و صدا اما خوش فکر باشد. نحوه صحبت آنها ممکن است عجیب باشد و چیزهایی که آنها می گویند ممکن است با احساس آنها مطابقت نداشته باشد. به خاطر داشته باشید که هم اتاقی شما بهترین کاری را که می تواند انجام می دهد. هم اتاقی شما ممکن است:
- همه چیز را به معنای واقعی کلمه در نظر بگیرید
- متوجه نمی شوند که آنها به طور تصادفی کاری بی ادبانه یا غیرمعمول انجام می دهند
- غیر معمول صحبت کنید (لحن رباتیک/آواز ، صدای کودکانه ، انتخاب کلمات عجیب ، زبان رسمی یا بیشتر)
- هنگام صحبت عصبی شوید
- از تماس چشمی خودداری کنید
- به نظر می رسد آنها فقط حدس می زنند که حرف درستی چیست
- برای توصیف احساسات آنها تلاش کنید
- سعی کنید کارهای خوبی برای شما انجام دهید (مانند آوردن دستمال کاغذی در صورت گریه کردن)
- اگر فکر می کنند کار اشتباهی انجام داده اند ، وحشت کنید
مرحله 3. تشخیص دهید که هم اتاقی شما ممکن است با چالش های داخلی روبرو شود
تاخیر رشد افراد مبتلا به اوتیسم در 18 سالگی از بین نمی رود و هم اتاقی شما ممکن است با یادگیری انجام کارهای خانه مشکل داشته باشد و پیگیری امور را فراموش کند. اتاق آنها ممکن است با وجود تمام تلاششان آشفته باشد.
- هم اتاقی شما ممکن است به عنوان "تنبل" (یا حتی ممکن است تصور کند که تنبل هستند) در زمانی که در حال تلاش هستند اشتباه تفسیر شود.
- آنها ممکن است نحوه انجام برخی از کارهای خانه را ندانند.
- مسائل حسی ممکن است برخی از کارهای خانه را دردناک کند.
- مهارت های تاخیری حرکتی ممکن است کارهای خانه را دشوارتر کند. ممکن است برای هم اتاقی شما تمرکز لازم باشد تا کارهایی را انجام دهد که برای شما اتوماتیک است.
مرحله 4. بدانید که هم اتاقی شما ممکن است شرایط مشترکی را تجربه کند
بسیاری از این شرایط می توانند زندگی را دشوارتر کنند ، بنابراین اگر مشکوک باشید که فرد اوتیستیک چیز دیگری در جریان است ، می توانید صبور باشید. در اینجا برخی از شرایط رایج که ممکن است افراد مبتلا به اوتیسم تجربه کنند ، آمده است:
- بیش فعالی دارای 3 نوع است: نوع بی توجه ، نوع بیش فعال و نوع ترکیبی. کسی که نوع بی توجهی دارد ممکن است خیال پردازی کند ، کند حرکت کند و فراموشکار باشد. افرادی که دارای بیش فعالی هستند ممکن است عصبی ، پرانرژی و حواس پرت شوند. شخصی با نوع ترکیبی می تواند هر دو باشد.
- اضطراب شامل نگرانی های خارج از کنترل است آنها ممکن است به راحتی وحشت کنند. اگر می بینید که آنها با اضطراب روبرو هستند ، می توانید بپرسید "چه چیزی در حال حاضر زندگی را برای شما آسان تر می کند؟" همچنین می توانید یک بغل محکم ارائه دهید.
- افسردگی شامل غم و خستگی مداوم است. هم اتاقی شما ممکن است کنار برود ، خسته به نظر برسد و در انجام کارهای خانه و بهداشت شخصی ناتوان باشد. ممکن است به آرامی پیشنهاد کنید که زمان خود را با نظافت بگذرانید ، یا سعی کنید آنها را به علایق خاص خود علاقه مند کنید. (اما فشار نکنید.)
- کوری صورت این بدان معناست که هم اتاقی شما ممکن است شما را نشناسد ، مخصوصاً اگر شما را خارج از اتاق ببینند. مدیریت این کار آسان است: فقط بگویید "من [نام] ، هم اتاقی شما هستم."
- PTSD یک نوع اختلال اضطرابی است ممکن است متوجه حملات هراس یا بازگشت به عقب شوید. غیر معمول نیست که افراد مبتلا به اوتیسم به دلیل قلدری یا سوءاستفاده دچار PTSD شوند. مهربان باشید و سعی کنید به آنها کمک کنید در کنار شما احساس امنیت کنند.
مرحله پنجم: تصورات اشتباه رایج در مورد اوتیسم را درک کنید
کلیشه های زیادی در مورد اوتیسم وجود دارد که بسیاری از آنها اساس چندانی در واقعیت ندارند. اجتناب از کلیشه ها می تواند به شما کمک کند تا هم اتاقی خود را همانطور که هستند بهتر درک کنید ، به جای آنچه دیگران (اغلب به اشتباه) می گویند. در اینجا مواردی وجود دارد که دانستن آنها مفید است:
-
اوتیسم ذاتی و مادام العمر است.
علائم اوتیسم در رحم شروع می شود و هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد. هم اتاقی شما همیشه اوتیسم بوده و خواهد بود. اوتیسم ناشی از والدین نادرست ، واکسن ها ، شیاطین یا هر چیز دیگری نیست که شنیده اید.
-
افراد اوتیستیک روبات نیستند.
در حالی که برخی از افراد اوتیسم ممکن است در درک احساسات خود دچار مشکل شوند ، این بدان معنا نیست که آنها احساساتی ندارند. افراد مبتلا به اوتیسم می توانند طیف وسیعی از احساسات را تجربه کنند.
-
اوتیسم اغلب مراقبت کننده است.
در حالی که گفته می شود افراد مبتلا به اوتیسم "فاقد همدلی" هستند ، این گمراه کننده است. اوتیسم اغلب برای درک افراد دیگر دچار مشکل می شود ، اما تمایل زیادی به مراقبت از آنها دارد.
-
اوتیسم خشونت آمیز نیست
علیرغم گمانه زنی های رسانه ای ، داده ها نشان می دهد که افراد مبتلا به اوتیسم تمایل دارند از قوانین پیروی کنند و از آسیب رساندن عمدی به دیگران اجتناب کنند.
-
اوتیسم یک ناتوانی است ، نه یک ناتوانی.
هم اتاقی شما با چیزهایی دست و پنجه نرم می کند که دیگران ممکن است آنها را بدیهی فرض کنند. آنها همچنین مهارت ها ، نقاط قوت و علایق را خواهند داشت. آنها ممکن است به خصوص در یک یا دو زمینه مورد علاقه با استعداد باشند. نیازی به دلسوزی برای آنها نیست
مرحله 6. از وب سایت های مفید در مورد اوتیسم دوری کنید
برخی از وب سایت ها ، مانند Autism Speaks ، موارد بسیار منفی در مورد اوتیسم می گویند که واقعیت را به طور دقیق منعکس نمی کند. در مورد منابع مغرضانه یا ترس آور احتیاط کنید.
مرحله 7. به یاد داشته باشید که هر فرد مبتلا به اوتیسم منحصر به فرد است
افراد مبتلا به اوتیسم بسیار متنوع هستند ، بنابراین مهم است که هم اتاقی خود را به عنوان یک فرد بشناسید.
ممکن است قبلاً با افراد مبتلا به اوتیسم ملاقات کرده باشید. تصور نکنید که هم اتاقی اوتیسم شما مانند افرادی خواهد بود که قبلاً ملاقات کرده اید. همه افراد منحصر به فرد هستند و هر فرد مبتلا به اوتیسم دارای ویژگی های متفاوتی است
قسمت 2 از 6: دست زدن به ویژگی های غیر معمول اوتیسم
مرحله 1. اگر متوجه منظور آنها نمی شوید بپرسید
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است لحن عجیبی داشته باشند و ممکن است برای یافتن کلمات مناسب برای بیان منظور خود تلاش کنند. همچنین ممکن است آنها با صحبت کردن واضح مبارزه کنند. اگر آنها چیزی می گویند که شما را شگفت زده یا گیج می کند ، فقط از آنها بخواهید توضیح بیشتری بدهند.
- "منظور شما را متوجه نمی شوم. لطفاً توضیح دهید؟"
- "سعی می کنید چه چیزی را بیان کنید؟"
- "من متوجه نشدم. لطفاً آن را تکرار کنید."
- "من مطمئن نیستم که شما را درست می خوانم … آیا شما با من موافق هستید یا با من مخالف؟"
- "منظورت از این حرف چیه؟"
- "من دارم گم می شوم. آیا می توانید یک خلاصه 3 جمله ای برای کمک به من در درک مطلب ایجاد کنید؟"
- "لطفاً آهسته تر این کار را تکرار می کنید؟"
- "می بینم که برای بیان خود مشکل دارید. آیا تایپ کردن یا نوشتن آن برای من آسان تر است؟"
مرحله 2. عادات بی خطر اما عجیب را نادیده بگیرید
افراد مبتلا به اوتیسم ویژگی های متفاوتی دارند و ممکن است کارهایی را انجام دهند که شما آنها را نمی فهمید. تا زمانی که به شما صدمه ای نرسد ، بگذارید. سعی نکنید هم اتاقی خود را تغییر دهید یا آنها را "معمولی" کنید. بسیاری از این عادات به آنها کمک می کند تا کنار بیایند. تعجب نکنید اگر هم اتاقی شما کارهای غیرمعمول مانند…
- چرخش در حلقه ها
- روی تخت خود جمع می شوند و مدتی حرکت نمی کنند
- دستانشان را تکان می دهند
- استفاده از هدفون زیاد
- در صورت غرق شدن ، به جای صحبت کردن ، آنچه را که می خواهند بگویند تایپ کنند
- تکان خوردن به جلو و عقب
- مخفی شدن در گنجه و خوشحال بودن در آنجا
مرحله 3. بدانید در صورت وقوع بحران چه باید کرد
فروپاشی زمانی اتفاق می افتد که فرد مبتلا به اوتیسم تحت استرس قرار می گیرد و یا بیش از نقطه شکست خود تحت فشار قرار می گیرد. معمولاً هیچ کاری نمی توانید برای متوقف کردن آن انجام دهید ، و آنها فقط باید "فریاد بزنند". معمولاً آنها مدتی گریه می کنند ، سپس به تنهایی پنهان می شوند تا بهبود یابند ، سپس احساس بهتری دارند.
- اگر آنها قادرند نیاز خود را به شما اعلام کنند ، هرچه می توانید برای کمک انجام دهید.
- آنها را شلوغ نکنید و آنها را نگیرید. از دست زدن به آنها بدون رضایت خودداری کنید.
- در صورت تلاش و عدم انجام وظیفه ، به آنها کمک کنید. اگر آنها سعی می کنند قفل در را باز کنند و همچنان شکست بخورند ، ببینید آیا به شما اجازه می دهند کلیدها را بردارید و این کار را برای آنها انجام دهید. اگر سعی می کنند از سینک ظرفشویی بنوشند ، سعی کنید یک فنجان به آنها بدهید.
- گاهی اوقات آنها به خود آسیب می رسانند. آنها را نگیرید و سعی نکنید آنها را متوقف کنید. آنها ممکن است به طور تصادفی به شما نیز صدمه بزنند.
- بگذارید در صورت نیاز پنهان شوند. آنها ممکن است بخواهند تنها باشند.
- هنگامی که آنها آرام شدند و احساس خوبی برای معاشرت داشتند ، می توانید از آنها بپرسید که چگونه می توانید دفعه بعد (در صورت تمایل) به آنها کمک کنید.
مرحله 4. اگر هم اتاقی شما فقط نیاز دارد گاهی تنها باشد ، تعجب نکنید
افراد مبتلا به اوتیسم می توانند به راحتی تحت فشار قرار گرفته و خسته شوند. زندگی در دنیای غیر اوتیسم می تواند خسته کننده باشد. اگر آنها فرار می کنند یا پنهان می شوند ، فرض کنید آنها به زمان آرام نیاز دارند. آن را شخصی نگیرید. آنها ممکن است برای معاشرت بیش از حد آشفته یا خسته باشند.
- افراد مبتلا به اوتیسم بیشتر از اغلب افراد به زمان تنهایی نیاز دارند. شخصی نیست.
- این طبیعی است که افراد مبتلا به اوتیسم بعد از یک روز سخت زمان آرامی را بخواهند. اگر آنها به تازگی از کلاس بازگشته اند ، ممکن است زمان بدی برای گپ زدن باشد. (سعی کنید ببینید آنها با شما صحبت می کنند یا پنهان می شوند.)
- برخی از اوتیست ها از مخفی شدن در فضاهای آرام و تاریک ، مانند در گنجه یا زیر تخت لذت می برند. آنها معمولاً آنجا خوب هستند.
قسمت 3 از 6: برآوردن نیازهای حسی
مرحله 1. دریابید که آیا مشکلات حسی وجود دارد یا خیر ، و سازگار باشید
هم اتاقی شما ممکن است نتواند صداها ، بوها یا بافت های خاصی را تحمل کند. مهم است که به این مسائل احترام بگذارید ، زیرا ممکن است برای هم اتاقی شما بسیار آزاردهنده یا حتی از نظر جسمی دردناک باشد.
برای برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ، احساس می شود که صدا روی حواس آنها افزایش یافته است. آنها هیچ کنترلی بر آن ندارند و می تواند برای آنها ناامید کننده و ناراحت کننده باشد. تصور کنید اگر در دنیایی پر سر و صدا و پر از چراغهای چشمک زن و رنگهای روشن زندگی می کردید چگونه بودید. شما ممکن است بخواهید زیر تخت پنهان شوید
مرحله 2. اگر هم اتاقی شما حساس است ، سر و صدا را به حداقل برسانید
برخی از افراد مبتلا به اوتیسم حس شنوایی بالایی دارند و ممکن است سر و صدا باعث حواس پرتی یا دردناک شود ، به ویژه در یک روز بد.
- آنها ممکن است از گوش گیر و/یا نویز سفید سود ببرند.
- سعی کنید ظروف را بی سر و صدا کنار بگذارید.
- کارهایی که متضمن صداهای بلند هستند (به عنوان مثال ظروف هنگام بلند کردن ماشین ظرفشویی با صدای بلند می زنند) بهتر است زمانی انجام شود که هم اتاقی شما در اتاق نباشد.
- همه صداهای بلند چیزهایی نیستند که بتوانید آنها را اصلاح کنید. به عنوان مثال ، اگر در نزدیکی یک خیابان شلوغ هستید ، ممکن است اتومبیل های اسپرت و موتورسیکلت ها با سر و صدای خود به هم اتاقی شما آسیب برسانند.
مرحله 3. اگر هم اتاقی شما دارای بینی حساس است ، از ایجاد رایحه های قوی خودداری کنید
سعی کنید بوهای شدید مانند شمع های معطر (که به احتمال زیاد در خوابگاه شما ممنوع است) ، خوشبو کننده های معطر هوا یا بوهای شدید ناشی از پخت و پز را به حداقل برسانید.
سعی کنید روی یک خوشبو کننده هوا بدون عطر ، مانند فریز فاقد عطر سرمایه گذاری کنید
مرحله 4. در صورت عدم حساسیت ، به آنها در مورد ورودی حسی مزاحم بگویید
برخی از افراد مبتلا به اوتیسم حواس خود را کدر کرده اند و بنابراین ممکن است به چیزهایی که شما را آزار می دهد توجه نکنند. اگر این اتفاق افتاد ، فقط مودبانه مشکل را به آنها نشان دهید.
- "بوی بدی از یخچال می آید. لطفاً غذای خود را بررسی کنید و ببینید آیا چیزی کپک زده یا منقضی شده است."
- "لطفاً موسیقی خود را کم کنید یا هدفون بگذارید تا بتوانم درس بخوانم."
- "لطفا سطل آشغال خود را بردارید. من فکر می کنم چیزی در داخل خراب شده است."
مرحله 5. از تکان دادن آنها خودداری کنید
برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ، به ویژه افرادی که دچار PTSD هستند ، ممکن است به راحتی بترسند. سعی کنید به طور تصادفی به آنها سر نزنید یا صداهای بلند ناگهانی ایجاد نکنید. در عوض ، بی سر و صدا حضور خود را اعلام کنید.
- قبل از ورود به اتاق آنها در بزنید.
- در صورت نیاز به ایجاد صدای بلند (مانند روشن کردن جاروبرقی یا خرد کردن قوطی) ، به آنها هشدار دهید. به این ترتیب ، آنها می توانند خود را آماده کرده و گوش های خود را بپوشانند یا در صورت نیاز فرار کنند.
قسمت 4 از 6: مفید بودن
مرحله 1. از هم اتاقی خود بپرسید آیا چیزی که دوست دارند شما در مورد اوتیسم یا نیازهای آنها بدانید وجود دارد
آنها ممکن است چند نکته کلی داشته باشند که دوست دارند مردم درباره آنها بدانند. اگر چنین است ، می توانید به آنها اجازه دهید به شما بگویند.
برخی از افراد مبتلا به اوتیسم با سوالات باز روبرو هستند. اگر آنها می گویند "من نمی دانم" ، بگویید "اشکالی ندارد. شما همیشه می توانید به من بگویید اگر به چیزی فکر می کنید ، و اگر من یک سوال خاص داشتم به شما می آیم."
مرحله 2. از آنها بخواهید که چگونه با مشکلات خاص برخورد کنند
از آنجا که افراد مبتلا به اوتیسم کمی با افراد غیر اوتیستیک متفاوت هستند ، ممکن است همیشه به طور شهودی درک نکنید که چه اتفاقی برای هم اتاقی شما می افتد یا چگونه می توانید مفید باشید. اشکالی نداره فقط در یک زمان آرام از آنها در مورد آن سوال کنید.
- "قبلاً ، شما را در حال گریه کردن و تکان خوردن دیدم. شما گوش های خود را می پوشاندید ، بنابراین فکر کردم که ممکن است بخواهید تنها باشید. اگر دوباره اتفاق می افتد ، آیا شما را تنها می گذارم ، یا کاری وجود دارد که بتواند کمک کند ؟"
- "وقتی من تلویزیون تماشا می کردم و رئیس جمهور آمد ، شما یک تکه پاپ کورن به طرف تلویزیون پرتاب کردید و فرار کردید. آیا اخبار شما را ناراحت می کند؟ آیا باید از تماشای آن با شما در اتاق اجتناب کنم؟"
- "وقتی ما در حال تماشای صحنه بزرگ رمانتیک بودیم ، متوجه شدم که شما شروع به تکان دادن و صداهای خنده دار می کنید. آیا این نشانه این است که چیزی اشتباه است یا فقط به این معنی است که از فیلم لذت می برید؟"
- "من دیشب از شما کمک تکلیف خواستم زیرا دیدم دوست پسر شما زورگو است و فکر می کردم شما ناراحت به نظر می رسید. با دیدن رفتار او احساس ناراحتی کردم. اگر دوباره اتفاق می افتد ، آیا من باید همان کار را انجام دهم یا چیز دیگری وجود دارد که می تواند بهتر باش؟"
مرحله 3. قبل از دعوت از مردم با آنها صحبت کنید
ظاهر شدن ناگهانی افراد (به ویژه غریبه ها) در اتاق می تواند برای یک فرد مبتلا به اوتیسم استرس زا و گیج کننده باشد. ابتدا به آنها سر بزنید تا بدانند مردم می آیند.
مرحله 4. قبل از جابجایی وسایل ، از هم اتاقی خود بپرسید
برخی از افراد مبتلا به اوتیسم دوست دارند چیزهایشان "فقط همینطور" باشد و اقلام بی جا می تواند برای آنها ناراحت کننده و گیج کننده باشد. روال عادی به آنها کمک می کند تا آرام و متمرکز بمانند ، و ممکن است یک سیستم منحصر به فرد برای سازماندهی امور داشته باشند.
- سعی کنید اقلام مشترک (مانند صابون یا دستمال کاغذی) را هربار در همان مکان قرار دهید.
- قبل از چیدمان مجدد مبلمان مشترک با آنها صحبت کنید.
مرحله 5. در صورت لزوم در مورد نحوه تقسیم منصفانه کارهای خانه با آنها صحبت کنید
در برخی از هماهنگی های هم اتاقی ، همه به سادگی بدن خود را تمیز می کنند. اما گاهی اوقات پیچیده تر می شود. اگر چنین است ، همه چیز را با هم حل کنید. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب با کارهای خاصی دست و پنجه نرم می کنند ، بنابراین مکالمه بهترین راه برای درک نحوه انجام عادلانه آن است.
- از آنها بپرسید که در چه کارهایی بهترین کار را انجام می دهند. آنها را مسئول کارهایی که در انجام آنها خوب است ، قرار دهید.
- مسئولیت های وظیفه ای را بنویسید تا همه به خاطر بسپارند.
- اگر آنها نمی دانند "خوب به اندازه کافی خوب" است ، در مورد آن بحث کنید و آن را در نمودار وظیفه بنویسید. به عنوان مثال ، "این کار انجام می شود اگر تنها وسایل روی زمین مبلمان و کوله پشتی باشد" یا "این کار انجام شده است اگر هیچ نشتی قابل مشاهده ای روی میز وجود نداشته باشد."
- اگر هم اتاقی شما فراموشکار است ، استراتژی "کار موازی" را امتحان کنید. به عنوان مثال ، "ساعت 4:00 ، من می آیم و شما را آشپزخانه را تمیز می کنیم." در برخی موارد ، آنها فقط ممکن است به شخص دیگری نیاز داشته باشند تا به آنها در شروع کار کمک کند.
مرحله 6. سعی کنید آنها را اصلاح کنید اگر شروع به صحبت با خود منفی کردند
خودگویی منفی می تواند برای بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم مشکل ساز باشد. ممکن است از دیدن آنها در مورد خود بد صحبت کنید ، چه آنها به "شوخی" بگویند یا نه. اگر چیزی می گویند که خود را تحقیرآمیز می کند ، با آنها به طور خلاصه مخالفت کنید.
- اگر آنها می گویند "من آشفته هستم" ، ممکن است پاسخ دهید "اتاق شما آشفته است ، اما معدل و مهارت هنری شما بسیار چشمگیر است."
- اگر هنگام مطالعه می گویند "من در این کار خوب نیستم" ، ممکن است به آنها یادآوری کنید "این مطالب سخت است و شما در آن تازه کار هستید. لازم نیست فوراً در آن مهارت داشته باشید."
- اگر آنها می گویند "من سزاوار کمک نیستم" می توانید بگویید "من فکر می کنم هر کس در هنگام تلاش مستحق کمک کمی است. شرط می بندم اگر من به آن نیاز داشتم همین کار را برای من انجام می دادم."
- اگر آنها می گویند "متأسفم مشکلات حسی من برای شما بسیار سخت است" ، می توانید پاسخ دهید "آنها تقصیر شما نیستند. و آنها از شما سخت تر از دیگران هستند. من با تنظیمات کوچک خوب نیستم. می توانم بدانم که هم اتاقی من خوب است."
قسمت 5 از 6: رسیدگی به حوادث
مرحله 1. تشخیص دهید که افراد مبتلا به اوتیسم اغلب متوجه نمی شوند که چه کسی را ناراحت کرده اند
هم اتاقی شما ممکن است ناخواسته کارهای بی ادبانه یا بی فکر انجام دهد ، حتی اگر منظور آنها خوب باشد. تصور نکنید که هم اتاقی شما متوجه می شود که آنها شما را ناراحت کرده اند. مهم است که با آنها شفاف باشید.
- حذف نکات بعید است کار کند. افراد مبتلا به اوتیسم می توانند از نکات غافل شوند ، یا ممکن است متوجه شوند که شما ناراحت هستید اما نمی دانند چرا.
- سعی کنید بهترین را فرض کنید. احتمالاً منظور هم اتاقی شما هیچ آسیبی نبوده است. تصدیق نیت خوب آنها به احتمال زیاد به آنها کمک می کند تا آرام شوند و بر گوش دادن تمرکز کنند.
مرحله 2. وقتی به آنها می گویید که شما را ناراحت کرده اند ، ملایم و مستقیم باشید
از آنجا که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است نکات ظریف را بفهمند ، خوشایند است که فقط با آنها صحبت کنیم. مشکل را بدون قضاوت توضیح دهید ، حقایق مربوط به مشکل و نحوه تأثیر آن بر شما را شرح دهید. سپس به آنها بگویید که دوست دارید متفاوت از دیگران چه کنند. در اینجا چند نمونه آورده شده است:
- "گاهی اوقات ، من می توانم موسیقی شما را با صدای بلند بشنوم و تمرکزم را برایم مشکل می کند. من در شما را می کوبم ، اما شما پاسخ نمی دهید. حدس من این است که شما نمی توانید صدای من را بشنوید. لطفاً حداکثر صدای خود را در آینده."
- "من می دانم که شما دوست دارید برای اینکه بعد از یک روز شلوغ به آرامش برسید ، صدای جنجال برانگیز بزنید. وقتی این کار را انجام می دهید در حالی که من در اتاق اصلی درس می خوانم ، حواسم پرت می شود. آیا این کار را در اتاق خواب خود با در خانه انجام نمی دهید؟ در عوض بسته شد؟ به این ترتیب ما هر دو می توانیم اوقات خوبی را سپری کنیم."
- "من متوجه بوی عجیبی از یخچال شدم. لطفاً غذای خود را بررسی کنید و هر چیزی که تاریخ مصرف آن تمام شده است را از بین ببرید؟"
- "گاهی اوقات می بینم که قفل در باز شده است. ایمنی برای من مهم است و نگران هستم که کسی بتواند وسایل ما را وارد کند یا سرقت کند. لطفاً به یاد داشته باشید که هر بار در را قفل کنید."
- "من فکر می کنم استانداردهای متفاوتی برای نظافت داریم. آیا می توانیم برخی قوانین اساسی را تدوین کنیم تا هر دو از فضای خود راضی باشیم؟"
مرحله 3. از عادات بد بحث بپرهیزید
هنگام بحث در مورد مشکلات بین فردی مهم است که مودب و ملاحظه عمل کنید. این امر به ویژه مهم است اگر هم اتاقی شما تمایل به ترسیدن یا احساس بدی نسبت به خود دارد. شما می خواهید آنها را درگیر یک گفتگوی سازنده کنید ، نه اینکه آنها را بترسانید یا احساس وحشتناکی به آنها وارد کنید. صبر کنید تا آنقدر آرام باشید که مودبانه صحبت کنید. در اینجا مواردی وجود دارد که باید از آنها اجتناب کنید:
-
اتهامات:
به جای "لطفاً وسایل خود را روی زمین قرار ندهید" "شما یک چرت و پرت هستید"
-
همه یا هیچ:
"شما همیشه این کار را می کنید" به جای "گاهی این اتفاق می افتد"
-
فریاد و پرخاشگری:
"من خیلی ازت ناراحتم!" به جای "احساس ناامیدی می کنم"
مرحله 4. به گوشه داستان آنها گوش دهید
شاید آنها فراموش کرده اند ، یا متوجه نشده اند ، یا با چیزی که شما از آن بی خبر بوده اید دست و پنجه نرم می کنند.این مهم است که بشنوید چه اتفاقی در مورد آنها می افتد ، بنابراین می توانید موضوع را درک کرده و با هم به حل مشکل کمک کنید.
اگر شروع به وحشت از انجام کار اشتباه می کنند ، به آنها یک بررسی واقعیت بدهید. به عنوان مثال ، "شما هم اتاقی بدی نیستید. این چیزها طبیعی است. من عصبانی نیستم و شما را سرزنش نمی کنم که نمی دانید. بیایید در مورد آن صحبت کنیم و برنامه ای برای رفع آن تهیه کنیم. سپس" همه خوب خواهند بود."
گام پنجم: در صورت مشکل با کاری به آنها پیشنهاد دهید
این غیر معمول نیست که افراد مبتلا به اوتیسم با کارهای خانه و سایر جنبه های زندگی خانگی دست و پنجه نرم کنند. اگر آنها اشاره می کنند که برای انجام کار به سختی کار می کنند ، ببینید آیا راهی وجود دارد که می توانید به آنها کمک کنید یا مسئولیت های روزمره را دوباره تنظیم کنید. گاهی اوقات ، آنها فقط به کمک کوچکی از شما نیاز دارند.
- "من نمی دانستم که شستن ظروف برای شما خیلی سخت است. من فکر می کنم اشکالی ندارد اگر ما فقط از ماشین ظرفشویی استفاده کنیم. آیا این برای شما کار می کند؟"
- "من نمی دانستم که بوی تمیزکننده توالت برای شما بسیار طاقت فرسا است. بیایید با هم معامله کنیم: از آنجا که شما در نظافت آشپزخانه مهارت دارید ، هر هفته سطوح را پاک می کنید و من وقتی توالت را تمیز می کنم. در کلاس. آیا این کار می کند؟"
- "بنابراین به نظر می رسد که شما به سختی می توانید کارهای خود را به خاطر بسپارید. اگر زمانی را تعیین کنیم که من آمدم و شما را گرفتم و با هم روی نظافت کار کردیم؟"
مرحله 6. اگر با نحوه رسیدگی به مسئله مشکل دارید ، از کسی راهنمایی بخواهید
ممکن است همیشه ندانید که چگونه به بهترین نحو یک مشکل را با هم اتاقی خود مطرح کنید یا حل کنید. اشکالی نداره از یک طرف بی طرف مشاوره بگیرید که بتواند دیدگاه خود را در مورد نحوه اداره امور ارائه دهد.
- RA شما
- مربی مورد اعتماد
- هشتگ های #AkkingAutistics یا #AkAnAutistic به صورت آنلاین (در حالی که مراقب هویت هم اتاقی خود هستید)
مرحله 7. اگر فکر می کنید که وضعیت خوب پیش نمی رود با RA خود صحبت کنید
اگر شما دو نفر درگیری های جدی در سبک زندگی دارید ، که نمی توان آنها را از طریق گفتگو حل کرد ، ممکن است این دو نفر جدا از هم زندگی کنند.
به اشتراک گذاشتن اتاق خواب برای برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ، که اغلب برای عقب نشینی به فضای آرام خود نیاز دارند ، چیدمان مناسبی نیست. اگر با یک هم اتاقی اوتیسم در یک اتاق خواب مشترک هستید ، ممکن است هر دوی شما دچار مشکل شوید. در این مورد ، توصیه کنید فرد مبتلا به اوتیسم به سوئیت منتقل شود تا بتواند یک اتاق خواب خصوصی داشته باشد
قسمت 6 از 6: دوست بودن
مرحله 1. تشخیص دهید که برخی از افراد مبتلا به اوتیسم بیش از دیگران به دوستی علاقه دارند
صرف نظر از اوتیسم ، برخی از افراد با هم اتاقی های خود بهترین دوستان می شوند ، در حالی که دیگران به ندرت با آنها صحبت می کنند. هم اتاقی شما ممکن است علاقه ای به دوست بودن نداشته باشد.
- تصور نکنید که رفتار غیرمعمول به این معنی است که هم اتاقی شما نمی خواهد دوست شما باشد. آنها ممکن است فقط خود را متفاوت بیان کنند.
- اکثر افراد مبتلا به اوتیسم دوست دارند دوستان بیشتری پیدا کنند ، بنابراین شاید ارزش امتحان کردن را داشته باشد. می توانید با آنها چت کنید و آنها را به گردشهای اجتماعی آرام دعوت کنید.
- اگر نمی توانید آنها را بخوانید ، فقط می توانید بپرسید "آیا دوست دارید با هم دوست باشیم؟" و ببینید چه می گویند
مرحله 2. سعی کنید دریابید که هم اتاقی شما به چه چیزهایی علاقه دارد
اکثر افراد مبتلا به اوتیسم دارای "علایق ویژه" هستند که علائق فوق العاده پرشوری هستند. صحبت در مورد این علایق یک راه عالی برای ترغیب فرد اوتیستیک به شما و ایجاد هیجان است.
- اگر علاقه دارید ، این یک موضوع مکالمه کامل است.
- گاهی اوقات افراد مبتلا به اوتیسم آنقدر در هیجان خود غوطه ور می شوند که متوجه نمی شوند طرف مقابل می خواهد گفتگو را به پایان برساند. اگر این اتفاق افتاد ، فقط به آرامی بگویید "من باید بروم" یا "فعلا از صحبت کردن در مورد _ خسته شده ام. آیا می توانم در مورد روز خود به شما بگویم؟"
مرحله 3. سعی کنید ابتکار عمل را برای شروع پاتوق انجام دهید
افراد مبتلا به اوتیسم می توانند با ابتکار عمل اجتماعی دست و پنجه نرم کنند و ممکن است ندانند چگونه از شما دعوت کنند. در عوض ، سعی کنید کسی باشید که دعوت نامه ها را ارسال می کند.
اگر آنها یک بار "نه" بگویند ، به این معنی نیست که برای همیشه "نه". گاهی اوقات این به معنی "امروز خیلی خسته ام" یا "من در حال حاضر واقعاً به زمان تنهایی نیاز دارم" است. اما روز دیگر یا زمان دیگری ممکن است کار کند
مرحله 4. پاتوق های آرام را ترتیب دهید
مکانهای پر سر و صدا و شلوغ می تواند برای افراد مبتلا به اوتیسم حواس پرت کننده یا ناراحت کننده باشد. به دنبال مکان های آرام تری برای گذراندن وقت با هم باشید ، مانند یک پارک یا یک کافه آرام.
- دوست اوتیستیک شما ممکن است یک همراه عالی در یک سفر جاده ای باشد ، اما احتمالاً آنها بهترین فردی نیستند که بتوانند در یک کنسرت پر سر و صدا و با صدای بلند شرکت کنند.
- اگر مطمئن نیستید که ایده خوبی است آنها را به جایی ببرید ، همیشه می توانید از آنها بپرسید. در صورت لزوم مکان را شرح دهید و بپرسید آیا فکر می کنند مایلند به آنجا بروند یا نه.
مرحله 5. به خاطر داشته باشید که لازم نیست به آنها و یا نوک پا در اطراف آنها ترحم کنید
بله ، هم اتاقی شما ممکن است مشکلات زیادی را پشت سر گذاشته باشد. اما آنها همچنین دارای نقاط قوت قابل توجهی هستند. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است غیر متعارف باشند ، اما آنها همچنین خنده دار ، دلسوز ، وفادار ، صادق و متعهد به کمک به دوستان خود هستند. با کمی صبر ، پذیرش و درک ، می توانید به یک دوست فوق العاده جدید برسید.
نکات
- اگر آنها به سرعت با شما گرم نمی شوند ، لزوماً شما را دوست ندارند. بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم در برابر افراد جدید خجالتی و بی دست و پا هستند و نمی دانند چگونه با شما شروع به گفتگو کنند.
- سعی کنید آنها را هنگام تحصیل تنها بگذارید ، زیرا اختلال یا حواس پرتی می تواند به طور جدی توانایی کار آنها را مختل کند.
- هم اتاقی خود را دعوت کنید تا با شما در رویدادهای اجتماعی همراه شود. او ممکن است برای ایجاد دوستان جدید به کمی فشار نیاز داشته باشد. کمک در مواقع ضروری بسیار عالی است ، اما احساس نکنید که نیاز به نگهداری از کودک نیز ندارید.
- به یاد داشته باشید که افراد مبتلا به اوتیسم همان افراد هستند: افراد. آنها مانند دیگران احساسات و نیازهایی دارند.
هشدارها
- با هم اتاقی خود صحبت نکنید. فرض کنید آنها باهوش و باهوش هستند. حتی اگر آنها به دور خود بچرخند یا صداهای عجیب و غریبی ایجاد کنند ، این بدان معنا نیست که آنها ارزش آشنایی ندارند.
- مشارکت با سازمان های اوتیسم عالی است! با این حال ، هرگز از سازمانی که با اوتیسم مبارزه می کند یا مورد انتقاد شدید افراد اوتیستیک قرار می گیرد ، حمایت نکنید. با سازمان هایی بمانید که به افراد مبتلا به اوتیسم صدایی معنادار می دهند.
- اگر نتیجه ای نداشت ، شرایط مختلف زندگی را پیدا کنید. اگر معمولاً از چیدمان هم اتاقی خود ناراضی هستید ، پس از ماندن به نفع خود یا هم اتاقی خود نیستید.
- اگر هم اتاقی شما به خودکشی اشاره کرد (به عنوان مثال "ای کاش من مرده بودم" یا "خانواده من بدون من وضع بهتری داشتم") ، یا شواهدی مشاهده می کنید که نشان می دهد آنها به خود آسیب می رسانند یا گرسنه می مانند ، آن را مخفی نکنید. بلافاصله با یک بزرگسال مورد اعتماد یا یک خط تلفن تماس بگیرید. هم اتاقی شما به کمک متخصص نیاز دارد.
- هرگز هم اتاقی اوتیسم خود را مسخره نکنید ، مهم نیست که اقدامات آنها چقدر عجیب است. این قلدری است.
