دیسگرافیا یک اختلال یادگیری است که بر توانایی فرد در نوشتن به صورت سازمان یافته تأثیر می گذارد. این می تواند شامل حروف با اندازه نامناسب ، فاصله فرد و غلط املایی حتی پس از آموزش باشد. اگر دیس گرافیا تشخیص داده شده است ، باید یاد بگیرید که چگونه با آن کنار بیایید. بیاموزید که چگونه با این ناتوانی در زندگی خود یا فرزند خود کنار بیایید.
مراحل
روش 1 از 3: مقابله با دیسگرافیا به عنوان یک دانش آموز
مرحله 1. خودتان را بپذیرید
انکار این واقعیت که شما مبتلا به دیسگرافی هستید یا هرگونه ناتوانی در این زمینه به سادگی اوضاع را برای شما بدتر می کند. بدانید که شما دارای یک ناتوانی هستید ، اما آن را به عنوان یک ضرورت منفی تلقی نکنید. خود را متفاوت فرض کنید ، خود را منحصر به فرد تصور کنید. اینکه نمی توانید افکار خود را مانند دیگران بطور خوانا و منسجم روی کاغذ بیان کنید به این معنی نیست که شما از دیگران بدتر هستید.
داشتن معلولیت چیزی نیست که بتوانید آن را کنترل کنید ، بنابراین درمان آن مانند هر بیماری دیگری مفید است. علائم را بیاموزید و راه هایی برای رفع آنها بدون قضاوت منفی خود بیابید. این نوع ناتوانی ارتباطی با هوش ندارد و نباید به عنوان نشانه ای از ضریب هوشی پایین تلقی شود
مرحله 2. نوشتن را تمرین کنید
هر روز زمانی را به تمرین شکل دادن به حروف و نوشتن به شکل قابل فهم اختصاص دهید. این ممکن است عجیب به نظر برسد ، اما برای افراد مبتلا به دیسگرافیا بسیار مفید است. شما قادر نخواهید بود یک شبه منظم و قابل فهم بنویسید ، زیرا بدیهی است که زمان زیادی طول می کشد ، اما ممکن است به آنجا برسید.
- تمرین نوشتن می تواند به تقویت ماهیچه ها و بهبود کلی نوشتن نیز کمک کند.
- به خاطر داشته باشید که توسعه روشهای بیان دیگر ، مانند تایپ کردن یا دیکته ، ممکن است سریعتر باشد.
مرحله 3. مهارت های تایپ خود را تقویت کنید
برای افراد دیسگرافی ، تایپ کردن بسیار آسانتر از نوشتن با دست است. در تایپ در اسرع وقت مسلط شوید. اگر می توانید از خوابگاه استفاده کنید ، می توانید از آن در خانه و در مدرسه استفاده کنید.
حتی برای تکالیفی که لازم است به صورت دستی نوشته شوند ، می توانید درخواست مسکن کنید تا بتوانید بر اساس معلولیت کار خود را تایپ کنید. شما از حق اقامت مناسب برخوردار هستید
مرحله 4. روی مهارتهای حرکتی خوب خود کار کنید
Dysgraphia لزوماً مهارت های نوشتاری شما را تغییر نمی دهد. همچنین می تواند بر هماهنگی چشم و دست و مهارت های حرکتی شما نیز تأثیر بسزایی بگذارد. حتی می تواند بر برخی از توانایی های شما تأثیر بگذارد تا همه چیز را در نظم و حافظه قرار دهید.
مرحله 5. با مردم صحبت کنید
اگر از دیسگرافیک بودن احساس بدی دارید-و نباید چنین کنید-احساسات خود را از طریق ارتباط بیان کنید. این به شما کمک می کند تا روحیه خود را بالا ببرید و به شما این احساس را بدهد که گویی هیچ فرقی با دیگران ندارید.
- به خصوص با دیسگرافی های دیگر صحبت کنید. از آنها بپرسید که چگونه با آن کنار می آیند. شما فکر می کنید چیزی مفید پیدا کنید!
- نمرات را با افراد دیگر بررسی کنید. اگر فکر می کنید که مورد تبعیض قرار می گیرید ، از افراد دیگر بپرسید که در یک ماموریت خاص چه امتیازی دریافت کرده اند و آیا آنها بسیاری از کارهایی را که شما به خاطر آنها متضرر شده اید انجام داده اند بدون از دست دادن چیزی انجام داده اند.
روش 2 از 3: مراقبت از کودک مبتلا به دیسگرافیا
مرحله 1. علائم و نشانه های دیس گرافیا را بشناسید
به طور کلی ، دیسگرافیا دست خط و مهارت های حرکتی فرد را مختل می کند. علائم مختلفی وجود دارد که می تواند به شما در تشخیص دیسگرافیا در کودک کمک کند تا بتوانید از متخصصان کمک بگیرید. علائم رایج دیس گرافی شامل موارد زیر است:
- خط خطی خطی یا خطی چاپ ناپذیر
- ناسازگاری در دست خط ، مانند حروف بزرگ و کوچک ، ترکیب حروف چاپی و خطوط خطی ، اندازه های نامنظم یا شکل حروف
- گرفتن غیرمعمول و/یا شکایت از درد دست
- کپی یا نوشتن آهسته یا سخت
- موقعیت مچ دست ، بدن یا کاغذ عجیب است
- حروف ناتمام یا بدون شکل یا کلمات حذف شده
مرحله 2. از فرزند خود بخواهید به صورت تخصصی دیس گرافیا را آزمایش کند
اگر فرزند شما برخی از علائم رایج را نشان داد ، پس از او برای تشخیص دیسگرافیا آزمایش بگیرید. آزمایش می تواند تأیید کند که فرزند شما در واقع با این وضعیت دست و پنجه نرم می کند و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و معلمان را در مورد نحوه کمک به آنها آگاه می کند.
آزمایش دیس گرافی شامل تست هوش ، تست آموزشی ، آزمایش های اندازه گیری كنترل ماهیچه های فیزیكی برای دست خط و ایجاد نمونه های نوشتاری است كه از نظر املا ، فاصله حروف و اندازه مورد بررسی قرار می گیرند
مرحله 3. از تصور اینکه dysgraphia یک مشکل جزئی است خودداری کنید
دیسگرافیا می تواند زمان بسیار سختی را برای هر دانش آموزی در مدرسه رقم بزند. این اختلال به طور گسترده شناخته شده نیست ، اما این بدان معنا نیست که باید نادیده گرفته شود.
مرحله 4. درک کنید که دیس گرافیا بی حالی نیست
یادداشت های فرزند شما ناقص است و فقط به دلیل این واقعیت که آنها قادر به نوشتن یکسان مانند دیگران نیستند و نه به دلیل تنبلی ، ناقص نوشته شده اند.
یکی از راه های کمک به کودک برای غلبه بر اثرات دیس گرافیا این است که از مدرسه خود در زمینه صفحه کلید و امکانات لازم برای استفاده از رایانه برای تکالیف کمک بخواهید
مرحله 5. هیچ چیزی را به فرزند خود تحمیل نکنید
نسبت به آنها دلگرم باشید ، اما آنها را مجبور نکنید که به نوشتن ادامه دهند و اگر به سرعت در نوشتن مهارت ندارند ، آنها را سرزنش نکنید. بگذارید آنها با سرعت دلخواه خود از آن استفاده کنند.
کودکان مبتلا به دیس گرافیا به دلیل مسائل مربوط به کنترل ماهیچه های فیزیکی و این واقعیت که مغز آنها به طور متفاوتی کار می کند ، اغلب در نوشتن دچار مشکل می شوند. ممکن است تمرین و زمان بیشتری صرف شود تا آنها چیزهایی را بیاموزند که ممکن است برای دیگران آسان باشد
مرحله 6. در حمایت از فرزند خود مثبت گرا باشید
او را از تلاش هایی که برای بهبود دست خط انجام می دهید ، احساس خوبی داشته باشید. وقتی می بینید که کودکتان تا جایی که می تواند تلاش می کند ، از عباراتی مانند "شغل خوب" یا "تلاش خوب" تعریف کنید. همچنین ممکن است چند استراتژی را در خانه برای کمک به فرزند خود در نوشتن دست به کار بگیرید. این شامل:
- اجازه دهید کودک به جای دیدن نامه ، آن را احساس کند. نامه ای را در پشت او قرار دهید و ببینید آیا می تواند آن را روی کاغذ تکرار کند یا خیر.
- به او کمک کنید تا با استفاده از ابزارهای رایج خانگی مانند موچین یا چوب دستی چنگک زدن خود را بهبود بخشد.
- اطمینان حاصل کنید که او ورزش کافی را برای بهبود قدرت و هماهنگی عضلات انجام می دهد. فعالیتهای م mightثر ممکن است شامل تیراندازی بسکتبال ، طناب نوردی یا انجام تخته و پرتاب باشد.
- به فرزند خود پیشنهاد دهید قبل از اینکه بخواهد آنها را روی کاغذ بیاورد ، افکار و ایده های خود را روی دستگاه ثبت کند.
مرحله 7. اقامت دریافت کنید
504 برنامه و برنامه های آموزشی فردی یا IEP را جستجو کنید. احتمالاً برای بدست آوردن یکی از این موارد باید با مدرسه مبارزه کنید ، بنابراین نحوه انجام این کار را نیز جستجو کنید. داشتن شواهد کافی در قالب ارزیابی ها و گزارش های مشاوره از متخصصان مختلف می تواند به شما کمک کند تا از امکانات مورد نیاز فرزندتان برخوردار شوید.
روش 3 از 3: حمایت از افراد مبتلا به دیسگرافیا
مرحله 1. به افزایش آگاهی کمک کنید
بالا بردن صدای خود در مورد تجربیات خود یا یکی از عزیزان با دیسگرافیا می تواند مکالمه ای را در مورد این بیماری آغاز کند. اگر همه در مورد آن صحبت کنند ، این وضعیت به راحتی در مدارس و محل کار تشخیص داده می شود و مردم می توانند یاد بگیرند که چگونه از کسانی که با دیسگرافیا زندگی می کنند بهتر حمایت کنند. به اشتراک گذاشتن آنچه می دانید با دیگران می تواند راهگشا باشد.
مرحله 2. داستان خود را بیان کنید
افرادی هستند که سعی می کنند به شما بگویند که شما کاملاً عادی هستید و نیازی به کمک ندارید. اگر آنها درست می گویند ، نیازی نیست که این مقاله را بخوانید. به آرامی آنهایی که منظورشان خوب است را تصحیح کنید و مراقب کسانی باشید که منظور خوبی ندارند. آنها همراه با افرادی که به سادگی نمی خواهند با شما برخورد کنند (و آنها نیز خواهند بود) ، اصلی ترین نیروی مخالف در زندگی شما خواهند بود. بدانید به چه چیزی نیاز دارید و آن را محقق کنید. معلمان بسیار سخت تر می توانند هر روز با شما بجنگند ، سپس هفته ای یک بار با والدین خود از طریق ایمیل و تلفن درگیر شوند.
مرحله 3. همچنان در مورد این بیماری آموزش ببینید
مدتی را صرف کنید تا در مورد حقوق آموزشی و محل کار افراد دارای معلولیت بیشتر بدانید تا از خود یا عزیزان خود با دیسگرافیا محافظت کنید. منابع زیادی برای کودکان و بزرگسالان که دانش آموز یا کارمند هستند در دسترس است.
نکات
- اگر والدین هستید ، با معلمان فرزند خود صحبت کنید و شرایط را برای آنها توضیح دهید. سعی کنید آنها را متقاعد کنید که به فرزندتان اجازه دهند از دستگاه الکترونیکی برای تایپ کردن استفاده کند.
- سعی کنید پا به پای کودک خود قدم بگذارید تا احساس او را درک کنید.
- بدانید که با کمک مناسب ، علی رغم دیسگرافیا ، می توانید موفق شوید.
- در صورت امکان اختصار دهید. این امر باعث می شود که خوانایی گرانبها روی کلمات غیر ضروری هدر نرود. به عنوان مثال ، "سخت کار کنید" را بنویسید. به جای "باب به طور کلی دویدن را یک فعالیت سخت می دانست." بدیهی است ، در صورت نیاز به جملات کامل ، این کار را نکنید.
هشدارها
- دیسگرافیا کاملاً مبهم است و در بسیاری از مدارس به رسمیت شناخته نمی شود.
- مراقب افرادی باشید که به شما می گویند "فقط بیشتر تلاش کنید". بیشتر آنها خوب می گویند و به سادگی نادیده گرفته می شوند ، اما این رفتار هنوز مخرب است و باید متوقف شود. آنها را به آرامی تصحیح کنید و وضعیت خود را توضیح دهید و/یا آنها را به منابع دیگر ارجاع دهید.
- مراقب افرادی باشید که به شما می گویند شما کاملاً خوب هستید. معدود کسانی که این را می گویند خوب معنی می کنند. در بیشتر مواقع ، این یک تلاش حساب شده است تا شما را فریب دهد تا "اعتراف" کنید که به مسکن یا کمک احتیاج ندارید. شما به مسکن و/یا کمک نیاز دارید ، در غیر این صورت این را نخواهید خواند.
