ADHD یا اختلال نقص توجه/بیش فعالی ، شرایطی است که در آن فرد در توجه به مشکل می خورد و به راحتی حواس او پرت می شود. این اختلال در گذشته به عنوان ADD (اختلال نقص توجه) شناخته می شد ، اما توسط انجمن روانپزشکان آمریکا به ADHD تغییر نام داد. اگر مشکوک هستید که شما یا شخص نزدیک شما ADHD دارید ، مراقب علائم خاصی باشید. برای تشخیص رسمی با یک متخصص بهداشت روانی صحبت کنید و از حمایت لازم برای درمان ADHD خود استفاده کنید.
مراحل
روش 1 از 5: به دنبال علائم باشید
مرحله 1. فعالیت ها و واکنش های خود را طی چند هفته پیگیری کنید
اگر مشکوک به ADHD هستید ، به احساسات و واکنش های خود برای چند هفته توجه کنید. آنچه را انجام می دهید و واکنش و احساس خود را بنویسید. به ویژه به توانایی تمرکز و توجه خود توجه کنید.
مرحله 2. تعیین کنید که آیا علائم ADHD بی توجه را دارید
برای واجد شرایط بودن برای تشخیص ، باید حداقل پنج نشانه (برای بزرگسالان) یا شش نشانه (برای کودک 16 سال و زیر) در بیش از یک حالت ، حداقل به مدت شش ماه نشان دهید. علائم باید برای سطح رشد فرد نامناسب باشد و به عنوان اختلال در عملکرد طبیعی در محل کار یا در محیط های اجتماعی یا مدرسه تلقی شود. علائم ADHD (ارائه بی توجه) شامل موارد زیر است:
- اشتباهات بی دقتی می کند ، به جزئیات بی توجه است
- مشکل در توجه دارد (وظایف ، بازی)
- به نظر نمی رسد وقتی کسی با او صحبت می کند توجه کند
- عمل نمی کند (مشق شب ، مشاغل ، مشاغل) ؛ به راحتی منحرف می شود
- از نظر سازمانی به چالش کشیده شده است
- اجتناب از وظایفی که نیاز به تمرکز مداوم دارند (مانند تکالیف مدرسه)
- نمی تواند کلید ، عینک ، کاغذ ، ابزار و غیره را ردیابی کند یا اغلب گم می کند.
- به راحتی منحرف می شود
- فراموشکار است
مرحله 3. به دنبال علائم دیگر ADHD باشید
فردی که علائم ADHD بی توجه را تجربه می کند ممکن است علائم بیش فعالی-تکانشی را نیز تجربه کند. این شامل:
- عصبانیت ، لجبازی ؛ به دست یا پا ضربه می زند
- احساس بیقراری می کند (کودک بد موقع می دوید یا صعود می کرد)
- برای بازی آرام و انجام فعالیتهای آرام تلاش می کند
- "در حال حرکت" مانند "رانده شده توسط موتور"
- بیش از حد صحبت کردن
- حتی قبل از طرح س questionsالات ، بلر می شود
- تلاش می کند تا منتظر نوبت او شود
- دیگران را قطع می کند ، خود را وارد بحث/بازی دیگران می کند
روش 2 از 5: تشخیص توسط متخصص
مرحله 1. برای معاینه فیزیکی به پزشک خانواده خود مراجعه کنید
ایده خوبی است که یک برنامه فیزیکی معمول داشته باشید که سلامت کلی شما را ارزیابی کند. پزشک شما همچنین ممکن است آزمایشات خاصی مانند آزمایش خون که سطح سرب را بررسی می کند ، آزمایش خون که به دنبال بیماری تیروئید است ، و سی تی اسکن یا MRI برای بررسی فعالیت مغز تجویز کند.
مرحله 2. بهترین پزشک را برای تشخیص خود انتخاب کنید
انواع مختلف پزشکان می توانند تخصص متفاوتی را ارائه دهند. مراجعه به بیش از یک پزشک برای دریافت طرح تشخیص و درمان کامل مفید خواهد بود.
- یک روانپزشک در تشخیص ADHD آموزش دیده است و مجوز تجویز دارو را دارد. این فرد ممکن است در زمینه مشاوره آموزش نبیند.
- یک روانشناس در تشخیص ADHD آموزش دیده و در زمینه مشاوره آموزش دیده است. این فرد در اکثر ایالت ها مجوز تجویز دارو ندارد. با این حال ، روانشناسان در نیومکزیکو ، لوئیزیانا و ایلینوی می توانند دارو تجویز کنند.
- پزشک خانواده شما با سابقه پزشکی شما آشنا است اما ممکن است از دانش تخصصی در مورد ADHD برخوردار نباشد. این فرد همچنین در زمینه مشاوره آموزش ندیده است.
مرحله 3. برای ملاقات با یک متخصص بهداشت روانی برنامه ریزی کنید
یک روانپزشک یا روانشناس متخصص در مسائل ADHD می تواند تشخیص ADHD را برای شما انجام دهد. این فرد با شما مصاحبه می کند تا از تجربیات و چالش های گذشته و فعلی زندگی خود ایده ای دقیق کسب کنید.
مرحله 4. جمع آوری سوابق سلامت
سوابق سلامتی خود را به وقت ملاقات ببرید ، زیرا ممکن است شرایط خاصی را نشان دهد که علائم ADHD را تقلید می کند.
با والدین خود یا سایر اعضای خانواده در مورد سابقه پزشکی خانوادگی خود صحبت کنید. ADHD می تواند ژنتیکی باشد ، بنابراین برای پزشک مفید است که از مسائل پزشکی گذشته خانواده شما مطلع باشد
مرحله 5. سوابق کاری را بیاورید
بسیاری از افراد مبتلا به ADHD در کار از جمله مدیریت زمان ، تمرکز و مدیریت پروژه ها دچار مشکل می شوند. این چالش ها اغلب در بررسی عملکرد شغل و همچنین تعداد و انواع مشاغلی که داشته اید منعکس می شود. این سوابق را در قرار ملاقات خود بیاورید.
مرحله 6. کارنامه ها و سوابق مدرسه را جمع آوری کنید
ADHD شما سالهاست که بر شما تأثیر می گذارد. ممکن است نمرات ضعیفی گرفته باشید یا مکرراً در مدرسه دچار مشکل شده باشید. اگر می توانید کارنامه ها و سوابق مدرسه قدیمی خود را بیابید ، آنها را در قرار ملاقات خود بیاورید. حتی الامکان به مدرسه ابتدایی بازگردید.
اگر فکر می کنید فرزند شما مبتلا به اختلال بیش فعالی- بیش فعالی است ، کارنامه ها و نمونه کارهای مدرسه خود را در جلسه قرار دهید. همچنین متخصص بهداشت روانی ممکن است گزارش های رفتاری را از معلمان فرزند شما درخواست کند
مرحله 7. شریک یا عضو خانواده خود را با خود بیاورید
صحبت با سایر افراد در مورد ADHD احتمالی شما برای درمانگر بسیار مفید خواهد بود. شاید برای شما سخت باشد که بگویید دائماً بیقرار هستید یا در تمرکز مشکل دارید.
مرحله 8. سایر اختلالات را رد کنید
بسیاری از اختلالات برخی از علائم ADHD را تقلید می کنند و به تشخیص های اشتباه کمک می کنند. برخی از شرایطی که ممکن است شبیه ADHD باشد شامل اختلالات یادگیری ، اختلالات اضطرابی ، اختلالات روان پریشی ، صرع ، اختلال عملکرد تیروئید و اختلالات خواب است. با پزشک یا متخصص بهداشت روانی خود در مورد داشتن هر یک از این اختلالات صحبت کنید.
مرحله 9. امکان همبودی با ADHD را تشخیص دهید
همبودی عبارت است از وجود دو اختلال در یک بیمار. به نظر می رسد که تشخیص ADHD به اندازه کافی چالش برانگیز نیست ، از هر پنج نفر مبتلا به ADHD یک نفر با یک اختلال جدی دیگر تشخیص داده می شود (افسردگی و اختلال دوقطبی شریک مشترک هستند). یک سوم کودکان مبتلا به ADD نیز دارای اختلال رفتاری هستند (اختلال سلوک ، اختلال سرکشی مخالف). ADHD تمایل دارد با اختلالات یادگیری و اضطراب نیز همراه باشد.
روش 3 از 5: انجام ارزیابی ها و آزمون های جایگزین
مرحله 1. مقیاس ارزیابی Vanderbilt را پر کنید
این پرسشنامه 55 س questionsال در مورد علائم ، واکنش ها و احساسات مختلفی که فرد احساس می کند می پرسد. سوالاتی در مورد بیش فعالی ، کنترل ضربه ، تمرکز و غیره وجود دارد. همچنین س questionsالاتی برای ارزیابی روابط شخصی دارد.
اگر فرزند شما برای ADHD آزمایش می شود ، شما به عنوان والدین نیز یک پرسشنامه مقیاس ارزیابی Vanderbilt را پر می کنید
مرحله 2. از سیستم ارزیابی رفتار کودکان استفاده کنید
این آزمایش علائم ADHD را در کودکان و نوجوانان زیر 25 سال ارزیابی می کند.
مقیاس هایی برای والدین و معلمان و همچنین برای فرد وجود دارد. ترکیب این مقیاس ها رفتارهای مثبت و منفی فرد را ارزیابی می کند
مرحله 3. چک لیست رفتار کودک/فرم گزارش معلم را امتحان کنید
این فرم علائم مختلف ، از جمله مشکلات مربوط به تفکر ، تعاملات اجتماعی و توجه و عوامل متعدد دیگر را ارزیابی می کند.
این چک لیست دو نسخه دارد: یکی برای کودکان پیش دبستانی 1 تا 5 سال و دیگری برای کودکان 6 تا 18 سال
مرحله 4. در مورد اسکن موج مغزی سوال کنید
یکی از آزمون های جایگزین ، کمک ارزیابی عصب روانپزشکی مبتنی بر EEG (NEBA) است. این الکتروانسفالوگرام امواج مغزی بیمار را برای اندازه گیری امواج مغزی تتا و بتا ساطع شده اسکن می کند. نسبت این امواج مغزی در کودکان و نوجوانان مبتلا به ADD بیشتر است.
- سازمان غذا و دارو در ایالات متحده استفاده از این آزمایش را برای کودکان 6 تا 17 سال تایید کرده است.
- برخی از کارشناسان این امتحان را مقرون به صرفه می دانند. آنها فکر نمی کنند این آزمایش اطلاعاتی را اضافه می کند که نمی توان آنها را از روش های معمول تشخیص ADHD ارزیابی کرد.
مرحله 5. یک آزمایش عملکرد مداوم انجام دهید
چندین آزمایش مبتنی بر رایانه وجود دارد که پزشکان به همراه مصاحبه بالینی از آنها برای تعیین احتمال ADHD استفاده می کنند. آزمایش عملکرد مداوم برای اندازه گیری توانایی توجه پایدار استفاده می شود.
مرحله 6. در مورد آزمایشی برای پیگیری حرکت چشم از پزشک خود سوال کنید
مطالعات اخیر ارتباط مستقیم بین ADHD و ناتوانی در توقف حرکت چشم را نشان داده است. این نوع آزمایش هنوز در مرحله آزمایشی است ، اما در پیش بینی موارد ADHD دقت قابل توجهی را نشان داده است.
روش 4 از 5: دریافت پشتیبانی
مرحله 1. به درمانگر سلامت روان مراجعه کنید
بزرگسالان مبتلا به ADHD عموماً از روان درمانی سود می برند. این درمان به افراد کمک می کند تا خود را بپذیرند ، در حالی که در همان زمان به آنها کمک می کند تا وضعیت خود را بهبود ببخشند.
- درمان شناختی رفتاری که مستقیماً برای درمان ADHD طراحی شده است برای بسیاری از بیماران مفید بوده است. این نوع درمان برخی از مشکلات اصلی ناشی از ADHD ، مانند مدیریت زمان و مسائل سازمانی را برطرف می کند.
- همچنین ممکن است به اعضای خانواده پیشنهاد دهید از درمانگر دیدن کنند. درمان همچنین می تواند مکانی امن را برای اعضای خانواده فراهم کند تا ناراحتی های خود را به شیوه ای سالم تخلیه کرده و با راهنمایی حرفه ای مسائل را برطرف کنند.
مرحله 2. به یک گروه پشتیبانی بپیوندید
بسیاری از سازمانها پشتیبانی فردی و همچنین شبکه سازی بین اعضایی را ارائه می دهند که می توانند به صورت آنلاین یا حضوری برای به اشتراک گذاشتن مشکلات و راه حل ها گرد هم بیایند. جستجوی آنلاین گروه پشتیبانی در منطقه خود.
مرحله 3. منابع آنلاین را پیدا کنید
منابع آنلاین متعددی وجود دارد که اطلاعات ، حمایت و پشتیبانی را برای افراد مبتلا به ADHD و خانواده های آنها ارائه می دهد. برخی منابع عبارتند از:
- انجمن اختلال نقص توجه (ADDA) اطلاعات را از طریق وب سایت خود ، از طریق وبینارها و از طریق خبرنامه ها توزیع می کند. همچنین پشتیبانی الکترونیکی ، پشتیبانی زنده به صورت فردی و همایش هایی برای بزرگسالان مبتلا به ADHD ارائه می دهد.
- کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی (CHADD) در سال 1987 تأسیس شد و در حال حاضر بیش از 12000 عضو دارد. این اطلاعات ، آموزش و حمایت را برای افراد مبتلا به ADHD و کسانی که به آنها اهمیت می دهند ، ارائه می دهد.
- مجله ADDitude یک منبع آنلاین رایگان است که اطلاعات ، استراتژی ها و پشتیبانی را برای بزرگسالان مبتلا به ADHD ، کودکان مبتلا به ADHD و والدین افراد مبتلا به ADHD ارائه می دهد.
- ADHD & You منابعی را برای بزرگسالان مبتلا به ADHD ، والدین کودکان مبتلا به ADHD ، معلمان و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی که به افراد مبتلا به ADHD خدمت می کنند ، ارائه می دهد. این شامل بخشی از فیلم های آنلاین برای معلمان و دستورالعمل هایی برای کارکنان مدرسه است تا بتوانند با دانش آموزانی که دارای ADHD هستند با موفقیت بیشتری کار کنند.
مرحله 4. با خانواده و دوستان خود صحبت کنید
ممکن است برای شما مفید باشد که در مورد ADHD خود با خانواده و دوستان مورد اعتماد خود صحبت کنید. اینها افرادی هستند که وقتی احساس می کنید افسرده ، مضطرب یا تحت تأثیر منفی قرار گرفته اید می توانید با آنها تماس بگیرید.
روش 5 از 5: یادگیری ADHD
مرحله 1. با ساختارهای مغزی افراد مبتلا به ADHD آشنا شوید
تجزیه و تحلیل های علمی نشان می دهد که مغز افراد مبتلا به ADHD کمی متفاوت است زیرا دو ساختار آنها کوچکتر است.
- اولین ، گانگلیون پایه ، حرکت ماهیچه ها و سیگنال هایی را که باید کار کنند و در هنگام فعالیت های مشخص باید در حالت استراحت باشند تنظیم می کند. به عنوان مثال ، اگر کودکی پشت میز کارش در کلاس درس نشسته است ، گانگلیون های پایه باید پیامی به پاها بدهند که استراحت کنند. اما پاها پیام دریافت نمی کنند ، بنابراین وقتی کودک نشسته است در حرکت است.
- دومین ساختار مغزی که در افراد مبتلا به ADHD کوچکتر از حد معمول است ، قشر پیش پیشانی است که مرکز مغز برای انجام کارهای اجرایی مرتبه بالاتر است. اینجاست که حافظه و یادگیری و تنظیم توجه گرد هم می آیند تا به ما در عملکرد فکری کمک کنند.
مرحله 2. نحوه تأثیر دوپامین و سروتونین بر افراد مبتلا به ADHD را بیاموزید
قشر پیش پیشانی کوچکتر از حد نرمال با دوپامین و سروتونین از حد مطلوب ، به معنای تلاش بیشتر برای تمرکز و تنظیم موثر تمام محرکهای خارجی است که به طور همزمان مغز را فرا می گیرد.
- قشر پیش پیشانی بر سطح انتقال دهنده عصبی دوپامین تأثیر می گذارد. دوپامین به طور مستقیم با توانایی تمرکز مرتبط است و در افراد دارای ADD در سطوح پایین تری قرار دارد.
- سروتونین ، یک انتقال دهنده عصبی دیگر که در قشر پیش پیشانی یافت می شود ، بر خلق و خو ، خواب و اشتها تأثیر می گذارد. به عنوان مثال ، خوردن شکلات ، سروتونین را افزایش می دهد و باعث احساس موقتی رفاه می شود. هنگامی که سروتونین پایین می آید ، افسردگی و اضطراب ایجاد می شود.
مرحله 3. با علل احتمالی ADD آشنا شوید
هیئت منصفه هنوز علل ADHD را نمی شناسد اما به خوبی پذیرفته شده است که ژنتیک نقش زیادی دارد ، به طوری که ناهنجاری های DNA بیشتر در افراد مبتلا به ADHD رخ می دهد. علاوه بر این ، مطالعات ارتباط بین کودکان مبتلا به ADHD با الکل قبل از تولد و سیگار کشیدن و همچنین قرار گرفتن در معرض سرب در دوران کودکی را نشان می دهد.
