زندگی با اختلال دوقطبی می تواند روابط فرد را با دوستان و خانواده اش بسیار سخت کند. مبارزه با احساسات دشوار یا قسمت های شیدایی سخت است ، اما حتی بدون حمایت یک دوست خوب چالش برانگیزتر است. کمک به دوست مبتلا به اختلال دوقطبی به صبر و درک نیاز دارد ، اما به یاد داشته باشید که با همان مراقبت و احترامی که برای دوست خود قائل هستید ، رفتار کنید. اگر نگران هستید که دوست شما برای خود یا دیگران خطرناک باشد ، فوراً از او کمک بگیرید.
مراحل
قسمت 1 از 3: ارتباط موثر
مرحله 1. صراحتا با یکدیگر صحبت کنید
کمک به دوست مبتلا به اختلال دوقطبی مستلزم آن است که شما دو نفر صادقانه و علنی با هم ارتباط برقرار کنید. برخورد با اختلالات عاطفی می تواند به همان اندازه برای دوستی تلاش کند که برای هر فردی تلاش می کند.
- با گفتن این موضوع به دوستان خود اطلاع دهید وقتی نگران آنها هستید.
- با دوست خود در خلوت صحبت کنید و چیزی شبیه این بگویید: "من متوجه شده ام که اخیراً رفتار متفاوتی داشته اید ، آیا چیزی در جریان است؟" همچنین ممکن است بخواهید رفتارهایی را که به نظر شما نگران کننده است ، تشخیص دهید ، "وقتی چند روز با من تماس نمی گیرید ، من نگران می شوم ، آیا همه چیز خوب است؟"
- مشکلی نیست که اعصاب یکدیگر را خراب کنید ، اما به دوست خود بگویید که شما به او اهمیت می دهید.
- احساسات و نگرانی های خود را به شیوه ای دلسوزانه بیان کنید.
مرحله 2. به احتیاج دوست خود برای زمان تنها احترام بگذارید
مدیریت اختلال دوقطبی ممکن است دشوار باشد و گاهی اوقات مشکلات عاطفی این بیماری ممکن است دوست شما را مجبور کند تا زمانی را به تنهایی جستجو کند. به احتیاجات دوست خود برای تنهایی احترام بگذارید تا بتواند از حالت فشرده خارج شود.
- هر کس گهگاه به مقداری وقت برای خود نیاز دارد. ممکن است دوست شما از تلاش برای مدیریت احساسات خود در اطراف افراد خسته شده باشد و به سادگی نیاز به آرامش داشته باشد.
- اگر نگران هستید که دوست شما ممکن است به خودش صدمه بزند ، او را تنها نگذارید.
مرحله 3. بدون قضاوت یا تلاش برای حل مشکلات گوش دهید
گاهی اوقات ممکن است دوست شما فقط به یک گوش دلسوز احتیاج داشته باشد. به حرفهای دوست خود بدون قضاوت درباره او و موقعیت گوش دهید. به سادگی برای هر موضوعی که پیش می آید راه حل ارائه ندهید.
- گاهی اوقات ممکن است دوست شما به کسی نیاز داشته باشد که بتواند بدون نیاز به راه حل های احتمالی برای مشکلاتی که او را آزار می دهد ، راهنمایی کند.
- فقط گوش دادن می تواند به تایید احساسات دوست شما کمک کند و به آنها کمک کند احساس کنترل و درک بیشتری داشته باشند.
مرحله 4. مشخص کنید که چه زمانی دوست شما به کمک نیاز دارد
اگر اختلال دوقطبی دوست شما درمان نشود ، ممکن است بخواهید به علائم هشداردهنده توجه کنید که نشان می دهد وضعیت دوست شما ممکن است آنها را برای خود یا دیگران خطرناک کند. حتی اگر دوست شما تحت درمان است ، شما هنوز باید از علائم بدتر شدن وضعیت دوست خود آگاه باشید.
- اگر دوست شما مشکلات خواب ، افزایش فعالیت و تحریک پذیری را تجربه کند ، ممکن است شروع به عود کند یا وضعیت او بدتر شود.
- اگر دوست شما خیلی بیشتر شروع به خواب می کند یا بی حال است ، ممکن است به جای یک دوره شیدایی دچار افسردگی شده و همچنان نیاز به کمک داشته باشد.
مرحله پنجم: از کلمات کلیشه ای پرهیز کنید
ابتلا به اختلال دوقطبی اغلب باری است که افراد در طول زندگی خود تحمل می کنند. در آن مدت ، آنها اغلب در معرض پیشنهادات کلیشه ای یا توصیه هایی قرار می گیرند. از افتادن در همان دام خودداری کنید.
- دادن توصیه های عمومی و عمومی مانند ، "فقط به دنبال خط نقره ای باشید" یا "خوشحال باشید" بی تاثیر است و ممکن است برعکس کمک کند تا دوست شما احساس بهتری داشته باشد.
- استفاده از پاسخهای "کنسرو شده" به مشکلات واقعی دوست شما می تواند باعث شود او بیش از پیش احساس انزوا و تنهایی کند زیرا آنها کسی را ندارند که درک کند در چه شرایطی هستند.
- به جای استفاده از پاسخ های کنسرو شده ، سعی کنید چیزی شبیه این را بگویید: "می دانم این برای شما سخت است ، اما شما واقعا خوب کار می کنید" یا "من هرگز چنین چیزی را تجربه نکرده ام ، آیا می توانید به من بگویید چه احساسی به شما دست می دهد" ؟”
قسمت 2 از 3: آمادگی برای شرایط مختلف که ممکن است بوجود بیاید
مرحله 1. برای زمانهای بد برنامه ریزی کنید
به یاد داشته باشید که وقتی فردی مبتلا به اختلال دوقطبی یک دوره شیدایی را تجربه می کند ، ممکن است به چیزهایی که واقعیت ندارند اعتقاد داشته باشد ، چیزهایی را بگوید که منظور آنها نیست یا به طور فزاینده ای پرخاشگر می شود.
- ممکن است بخواهید به دوست خود در مذاکره در مورد قرارداد درمان کمک کنید ، در حالی که حال او خوب است.
- یک قرارداد درمانی به شما این قدرت را می دهد که در صورت نیاز به محافظت از دوستان خود ، مانند تماس با پزشک یا کمک به وی برای معاینه درمان ، اقدامات لازم را برای محافظت از آنها انجام دهید.
- اگر دوست شما در حال گذراندن یک دوره شیدایی است که نیاز به مداخله شما دارد ، پیشاپیش برنامه ای تهیه کنید.
مرحله 2. در مواقع خوب از مشکلات احتمالی آگاه باشید
اختلال دوقطبی تنها در مواقعی که دچار افت های احساسی شده اید نیاز به مدیریت ندارد. شروع اپیزودهای شیدایی اغلب می تواند شامل بیرون آمدن بسیار ، شاد و مشتاق باشد. مراقب رفتارهای مخربی باشید که به نظر می رسد ناشی از مثبت اندیشی است.
- این غیر معمول نیست که کسی که دچار یک دوره شیدایی شده است مبالغ قابل توجهی را از جمله پولی که ندارد ، خرج کند.
- نوشیدن مشروبات الکلی و مواد مخدر می تواند وضعیت را برای افرادی که از اختلال دوقطبی رنج می برند ، بدتر کند ، حتی اگر به نظر برسد که آنها فقط سعی می کنند "به خوبی خوش بگذرانند".
مرحله 3. علائم هشداردهنده افکار خودکشی را بیاموزید
خودکشی می تواند برای افرادی که از اختلال دوقطبی رنج می برند ، خطری قابل توجه باشد ، بنابراین همیشه علائم هشداردهنده ای را که دوست شما به طور جدی قصد خودکشی دارد در نظر بگیرید. اقدامات شما می تواند جان دوست شما را نجات دهد.
- یاد بگیرید که علائم هشداردهنده ای را که دوست شما قصد خودکشی دارد ، شناسایی کنید.
- برخی از علائم هشدار دهنده رایج عبارتند از: افزایش مصرف الکل یا مواد مخدر ، ترک رفتار ، یا صحبت از احساس ناامیدی. اگر به نظر می رسد دوست شما علاقه ای به چیزهایی که قبلاً مورد توجه آنها بوده است از دست داده است ، ممکن است نشان دهد که او قصد خودکشی دارد.
- اگر فکر می کنید که دوست شما در فکر خودکشی است ، از او کمک بگیرید و دوست خود را تنها نگذارید.
مرحله 4. برای کودکان یا عزیزان برنامه ریزی کنید
اگر دوست شما دارای فرزندان است یا مسئول مراقبت از فردی است ، باید برنامه ای برای ایمن نگه داشتن و مراقبت از آنها در صورت تجربه یک تجربه جنون آمیز از سوی دوست خود تهیه کنید.
- طوری برنامه ریزی کنید که بچه ها با شخص دیگری بمانند در حالی که دوست شما سخت ترین مراحل یک دوره جنون را پشت سر می گذارد.
- مطمئن شوید که کودکان ماهیت موقعیت را درک کرده اند و دوست شما آنها را دوست دارد.
- شفاف سازی کنید که این وضعیت تقصیر کودکان نیست تا مطمئن شوید آنها احساس نمی کنند که باعث ایجاد وضعیت نامطلوب شده اند.
قسمت 3 از 3: برای دوست خود بودن
مرحله 1. صبور باشید
ابتلا به اختلال دوقطبی می تواند بسیار ناامید کننده باشد و ماهیت بیماری می تواند مدیریت این احساسات را در مواقعی دشوار کند. اولین قدم برای کمک به یک دوست مبتلا به اختلال دوقطبی این است که با او صبور باشید.
- اگر دوست شما تحت درمان است ، ممکن است طول بکشد تا تغییر ایجاد کند. صبور بودن می تواند به دوست شما کمک کند تا صبر خود را برای این روند حفظ کند.
- اگر دوست شما به دنبال درمان نیست ، با تشویق او به این کار صبور باشید. از دست دادن صبر و شکیبایی فقط وضعیت را بدتر می کند ، نه بهتر.
مرحله 2. دوست خود را تشویق کنید تا به دنبال درمان باشد
اختلال دوقطبی یک وضعیت پزشکی واقعی است که برای مدیریت موثر نیاز به درمان دارد. اگر دوست شما نمی خواهد برای درمان اختلال خود به دنبال درمان باشد ، او را تشویق به تجدید نظر کنید.
- پذیرفتن اینکه اختلال دوقطبی تقصیر کسی نیست و در واقع یک بیماری است ، گامی خوب در جهت جستجوی درمان پزشکی است.
- در صورت عدم درمان اختلال دوقطبی بدتر می شود.
- اگر مطمئن نیستید که چگونه می توانید آن را در گفتگو مطرح کنید ، دوست خود را کنار و در خلوت ببرید و چیزی شبیه این را بگویید: "می دانم که برای شما سخت بوده است. آیا به این فکر کرده اید که آیا پزشک می تواند کمک کند؟"
مرحله 3. محدودیت های دوست خود را بپذیرید
ابتلا به اختلال دوقطبی محدودیت هایی ایجاد می کند که دوست شما باید با آنها زندگی کند ، و برای کمک م effectivelyثر به آنها مهم است که آنها را نیز درک کرده و به آنها احترام بگذارید. فردی که از اختلال دوقطبی رنج می برد نمی تواند هنگام تجربه یک مرحله پایین یا یک دوره شیدایی به سادگی "از آن خارج شود".
- فرد مبتلا به اختلال دوقطبی نمی تواند همیشه احساسات خود یا شیوه ای که این احساسات در او ایجاد می کند را کنترل کند.
- پیشنهاد این که یک فرد احساس خاصی را متوقف کند یا باید "به طرف روشن نگاه کند" به کسی که مبتلا به اختلال دوقطبی است کمک نمی کند.
مرحله 4. محدودیت های خود را بپذیرید
شما باید با همان میزان احترام و درک که برای دوست خود قائل هستید رفتار کنید. این بدان معناست که محدودیت های خود و همچنین دوست خود را درک کرده و به آن احترام بگذارید.
- اشکال ندارد گاهی اوقات ناامید شوید ، اما سعی کنید این ناراحتی ها را از دوست خود دور نکنید. در عوض ، وقت بگذارید و خود را از موقعیت جدا کنید.
- توقع زیادی از خود نداشته باشید شما برای کمک به دوست خود آنجا هستید ، اما در نهایت دوست شما باید تصمیمات سختی را برای خودش بگیرد.
مرحله 5. خود را در مورد اختلال دوقطبی آموزش دهید
اگر درک بهتری از اختلال دوقطبی و دلایل آن داشته باشید ممکن است مفید باشد. این ممکن است به شما در مقابله با موقعیت هایی که به وجود می آیند و همچنین وسیله ای برای همدردی با دوست خود کمک کند.
- برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد اختلال دوقطبی در وب سایت هایی مانند BBRFoundation.org به صورت آنلاین تحقیق کنید.
- اگر دوست شما تشخیص داده نشده است ، نحوه تشخیص علائم اختلال دوقطبی را بیاموزید.
- به یاد داشته باشید که هر فرد به شیوه ای متفاوت از اختلال دوقطبی رنج می برد ، بنابراین اگر دوست شما علائم را دقیقاً همانطور که شما در مورد آن تحقیق کرده اید نشان ندهد ، ممکن است بخشی از وضعیت آنها باشد.
