تشخیص علائم و نشانه های مننژیت بسیار مهم است ، بنابراین اگر مشکوک به احتمال ابتلا به آن هستید ، در اسرع وقت برای ارزیابی و تشخیص به پزشک مراجعه کنید. مننژیت یک بیماری جدی و به طور بالقوه تهدید کننده زندگی است و مراجعه زودهنگام به پزشک می تواند تفاوت بزرگی در نتیجه شما ایجاد کند. مننژیت را می توان توسط پزشک از طریق ترکیبی از آزمایشات خون ، تصویربرداری از سر و سوراخ کمری (نمونه ای از ستون فقرات گرفته شده) تشخیص داد. در صورت مثبت بودن تست های تشخیصی مننژیت ، باید فوراً تحت درمان قرار بگیرید.
مراحل
قسمت 1 از 3: شناخت علائم و نشانه ها
مرحله 1. علائم و نشانه های شایع مننژیت را بشناسید
مننژیت اغلب با علائم شبیه آنفولانزا شروع می شود و ممکن است از آنجا تکامل یافته و جدی تر شود. علائم و نشانه هایی که باید مراقب آنها باشید عبارتند از:
- تب
- تهوع و/یا استفراغ
- سردرد شدید
- خواب آلودگی غیر معمول
- کاهش اشتها
- بثورات پوستی (این اغلب علائم مرحله بعد است)
- سفتی گردن (این اغلب علائم مرحله بعد است)
- حساسیت به نور موسوم به "فتوفوبیا" (این اغلب علائم مرحله بعد است)
مرحله 2. بدانید که مننژیت در نوزادان چگونه ظاهر می شود
مننژیت در نوزادان تازه متولد شده (و کودکان زیر دو سال) متفاوت از کودکان بزرگتر و بزرگسالان است. علائم و نشانه هایی که باید در نوزادان بدان توجه داشته باشید عبارتند از:
- تب
- خواب آلودگی و/یا تحریک پذیری غیر معمول (مانند گریه مداوم)
- تورم در فونتانل (نقطه نرم بالای سر نوزاد)
- تغذیه نامناسب
- سفتی گردن
مرحله 3. در صورت نیاز به دنبال کمک فوری پزشکی باشید
یکی از کلیدهای موفقیت درمان مننژیت تشخیص سریع آن است. این امر به این دلیل است که هرچه سریعتر درمان پزشکی دریافت شود ، بهتر است ، هم از نظر جلوگیری از گسترش و هم کاهش خطر مرگ ناشی از آن. اگر شما یا شخص دیگری یکی از موارد زیر را نشان دادید ، باید فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشید:
- سفتی گردن علاوه بر علائم شبیه آنفولانزا. سفتی گردن یکی از علائم اصلی است که اغلب مننژیت را از بیماری عمومی شبه آنفولانزا متمایز می کند. اگر شما یا شخص دیگری با این علامت مواجه شدید ، مهم است که فوراً به پزشک مراجعه کنید.
- علائم آنفولانزا که شدیدتر از حالت عادی به نظر می رسند.
- درک این نکته ضروری است که مننژیت باکتریایی در صورت عدم درمان فوری می تواند بسیار جدی و حتی کشنده باشد.
- در صورت شک و تردید ، دیرتر از دیر به دنبال مشاوره پزشکی حرفه ای باشید.
مرحله 4. اگر در اطراف فردی مبتلا به مننژیت بوده اید ، به دنبال ارزیابی پزشکی باشید
نکته مهم دیگری که باید به آن توجه کنید این است که اگر در حضور فردی بوده اید که مبتلا به مننژیت تشخیص داده شده است ، برای شما مهم است که به دنبال ارزیابی پزشکی نیز باشید تا از عدم ابتلا به آن اطمینان حاصل کنید. این امر به ویژه در صورتی که فرد مبتلا مبتلا به مننژیت باکتریایی تشخیص داده شود بسیار مهم است.
قسمت 2 از 3: بدست آوردن آزمایشات تشخیصی
مرحله 1. برای آزمایش خون بروید
یکی از اولین کارهایی که پزشک شما در صورت مشکوک بودن به مننژیت انجام می دهد انجام آزمایش خون است. خون شما از نظر افزایش تعداد گلبول های سفید خون (نشانه شایع عفونت) مورد بررسی قرار می گیرد و همچنین خون شما در ظرف مخصوص کشت داده می شود تا ببیند چه میکروارگانیسم هایی (مانند باکتری ها) رشد می کنند.
- اگر میکروارگانیسم هایی مانند باکتری در خون شما وجود داشته باشد (در آنچه که "کشت خون" نامیده می شود) ، پزشک شما می تواند وجود عفونت را تأیید کرده و بداند که کدام باگ مسئول آن است.
- پزشک شما همچنین می تواند اشکال موجود در ظرف را از نظر "حساسیت به آنتی بیوتیک" آزمایش کند. این بدان معناست که او می تواند ببیند کدام آنتی بیوتیک ها در از بین بردن میکروارگانیسم های خاصی که بدن شما را آلوده کرده اند م orثر نیستند یا نیستند.
مرحله 2. یک سی تی اسکن از سر خود تهیه کنید
اگر پزشک شما مشکوک باشد که ممکن است مننژیت داشته باشید ، شما نیز برای سی تی اسکن سر خود اعزام می شوید. شما به احتمال زیاد این را از طریق اورژانس دریافت خواهید کرد تا اطمینان حاصل کنید که به سرعت آن را دریافت می کنید.
- هدف از سی تی اسکن ارزیابی هر گونه تورم غیرمعمول در ناحیه سر شما و بررسی این است که آیا پزشکان می توانند با آنچه تحت عنوان "سوراخ کمر" نامیده می شود ایمن باشند (این آزمایشی است که می تواند به طور قطعی تایید کند که آیا مننژیت ندارید)
- اگر تورم یا التهاب بیش از حد وجود داشته باشد ، ممکن است انجام سوراخ کمری (ضربه نخاعی) بسیار خطرناک باشد زیرا خطر فتق مغزی نامیده می شود. این زمانی است که بافت مغز فشرده می شود و می تواند منجر به مرگ شود.
مرحله 3. یک سوراخ کمری را دریافت کنید
یک سوراخ کمری یک راه مطمئن برای تعیین مننژیت یا عدم ابتلا به آن است. پس از انجام سی تی اسکن برای اطمینان از ایمن بودن آن ، پزشک یک سوزن را وارد کانال نخاعی شما می کند تا نمونه ای از "CSF" (مایع مغزی نخاعی) را دریافت کند. سپس CSF شما از نظر وجود باکتری ها و سایر میکروارگانیسم ها مورد آزمایش قرار می گیرد.
- در صورت ابتلا به مننژیت ، سوراخ کمر به احتمال زیاد نتایج گلوکز پایین (قند) ، افزایش گلبول های سفید خون (سلول های ایمنی) و افزایش پروتئین را نشان می دهد.
- پزشک شما همچنین می تواند CSF (مایع مغزی نخاعی) شما را کشت کند تا ببیند آیا باکتری یا میکروارگانیسم رشد می کند یا خیر.
- در این صورت ، پزشک شما می تواند "آزمایش حساسیت" را انجام دهد تا تعیین کند که حشرات موجود در معرض کدام آنتی بیوتیک ها (یا سایر عوامل ضد میکروبی) هستند (به عنوان مثال ، برای تعیین موثرترین انتخاب درمان برای حرکت به جلو).
- هشدار دهید که سوراخ کمری می تواند کاملاً دردناک باشد ، زیرا سوزن وارد شده در کانال نخاعی بزرگ است.
قسمت 3 از 3: درمان مننژیت
مرحله 1. از پزشک خود آنتی بیوتیک بخواهید
اگر به اندازه کافی مشکوک به وجود مننژیت باکتریایی باشید ، پزشک درمان را با آنتی بیوتیک های وسیع الطیف (بسیار عمومی) ، حتی قبل از در دسترس قرار گرفتن نتایج آزمایش ، آغاز می کند. این به این دلیل است که مننژیت باکتریایی در صورت عدم درمان فوری می تواند بسیار خطرناک و حتی کشنده باشد. بنابراین ، پزشکان آموزش دیده اند که با احتیاط اشتباه کنند و آنتی بیوتیک ها را به شما بدهند تا نتایج آزمایش بیشتر در دسترس قرار گیرد.
- اگر مننژیت باکتریایی تأیید شود ، پزشک احتمالاً آنتی بیوتیک خاص تری را برای حرکت رو به جلو انتخاب می کند.
- انتخاب آنتی بیوتیک به نتایج "آزمایش حساسیت" بستگی دارد. به عبارت دیگر ، مشخص شد که آنتی بیوتیک در درمان نوع خاصی از مننژیت باکتریایی شما دارای اثربخشی بالاتری است.
مرحله 2. در مورد کورتیکواستروئیدها سوال کنید
درمان دیگری که ممکن است همراه با آنتی بیوتیک ها انجام شود ، کورتیکواستروئیدها است. اینها عوامل سرکوب کننده سیستم ایمنی هستند که می توانند التهابات خطرناک در ناحیه مغز و مننژها (ناحیه خاصی که مننژیت بر آن تأثیر می گذارد) را کاهش دهند.
- توجه داشته باشید که در موارد شدیدتر ، ممکن است داروهای ضد تشنج (ضد تشنج) نیز مورد نیاز باشد.
- این به این دلیل است که عفونت و التهاب متعاقب آن در ناحیه مغز می تواند منجر به تشنج در برخی موارد شدیدتر شود.
مرحله 3. درمان حمایتی دریافت کنید
برای همه انواع مننژیت ، درمان حمایتی علاوه بر داروها برای کمک به بهبود شما ارائه می شود. عناصر مراقبت حمایتی که توسط پزشک شما ارائه و/یا توصیه می شود عبارتند از:
- تمام فعالیت های روزانه مانند کار و سایر امور را متوقف کنید و در رختخواب استراحت کنید تا علائم مثبت کافی از بهبودی نشان داده شود.
- نوشیدن مایعات فراوان برای حفظ سطح هیدراتاسیون در محدوده ایمن و مناسب. در صورتی که مایعات خوراکی به تنهایی ناکافی باشد ، مایعات IV ممکن است در محیط بیمارستان تجویز شود.
- دریافت داروهای مسکن برای کاهش تب و دردهای بدن در صورت نیاز.
مرحله 4. درک کنید که مننژیت ویروسی متفاوت درمان می شود
مننژیت ویروسی بسیار نگران کننده تر از مننژیت باکتریایی است و لازم به ذکر است که آنتی بیوتیک ها در درمان مننژیت ویروسی م beثر نخواهند بود (اگرچه ممکن است هنوز برای جلوگیری از آنچه "عفونت باکتریایی ثانویه" نامیده می شود - هنگامی که عفونت ویروسی تبدیل می شود ، پیشنهاد شوند. یک باکتری جدی تر)
- اگر مشخص شود که مننژیت ویروسی دارید ، درمان اصلی شامل مراقبت های حمایتی و همچنین استراحت فراوان و نظارت مداوم و معاینات پزشکی تا بهبودی است.
- اگر مبتلا به مننژیت ویروسی ناشی از HSV (ویروس هرپس سیمپلکس) هستید ، ممکن است درمان ضد ویروسی دریافت کنید. با این حال ، همه علل دیگر مننژیت ویروسی در حال حاضر درمان در دسترس ندارند.
