تصور اینکه ممکن است به بیماری روانی مبتلا باشید ممکن است احساس ترس ، خجالت ، ضعف یا تنهایی را در شما ایجاد کند. بیماریهای روانی شایع هستند و شما تنها فردی نیستید که با آن دست و پنجه نرم می کنید. کمک گرفتن از طریق ارزیابی روانپزشکی شما را ضعیف نمی کند. این نشان می دهد که شما قوی هستید و مایل به برداشتن گام هایی برای بهبود کیفیت زندگی خود هستید. در طول ارزیابی روانپزشکی ، با یک متخصص بهداشت روانی صحبت می کنید ، جزئیات زندگی خود را ارائه می دهید و برای تهیه یک برنامه درمانی با پزشک خود همکاری می کنید.
مراحل
روش 1 از 4: به دنبال کمک باشید
مرحله 1. تصمیم خود را با شخصی که به او اعتماد دارید بحث کنید
اگر فکر می کنید می خواهید تحت ارزیابی روانپزشکی قرار بگیرید ، سعی کنید با شخصی که به او اعتماد دارید صحبت کنید. این ممکن است یکی از اعضای خانواده ، دوست ، همکار ، پزشک ، معلم یا رهبر مذهبی باشد. داشتن حمایت از شخصی که به او اعتماد دارید می تواند به شما در تصمیم گیری کمک کند.
- به عنوان مثال ، ممکن است بگویید: "من بهترین احساس را نداشتم. من فکر می کنم ممکن است یک بیماری روانی داشته باشم و بخواهم مورد ارزیابی قرار بگیرم. نظر شما در مورد آن چیست؟"
- اگر معتقدید که باید تحت آزمایش قرار بگیرید ، اجازه ندهید مردم شما را دلسرد کنند. سلامت روان و رفاه شما در وهله اول است.
مرحله 2. برای ارزیابی به یک متخصص بهداشت روانی دارای مجوز مراجعه کنید
پزشکان عمومی نمی توانند ارزیابی یا آزمایشات روانی انجام دهند. شما باید به یک متخصص بهداشت روانی مجاز ، مانند روانشناس ، روانپزشک ، مددکار اجتماعی دارای مجوز ، مشاور حرفه ای دارای مجوز (LPC) یا مشاور دارای مجوز بهداشت روان (LMHC) مراجعه کنید.
- می توانید از پزشک خود به متخصص بهداشت روان مراجعه کنید. همچنین ممکن است بخواهید در منطقه خود به دنبال متخصصان بهداشت روان باشید.
- شرکت بیمه شما می تواند به شما در یافتن یک متخصص در منطقه تحت پوشش بیمه شما کمک کند.
- اگر بتوانید درمانگری را پیدا کنید که به او اعتماد دارید و احساس راحتی می کنید ، نتیجه بهتری در درمان خود خواهید داشت.
مرحله 3. احساس نکنید که چیزی در مورد شما اشتباه است
تصور اینکه به مراقبت های روانی نیاز دارید می تواند باعث شود احساس کنید چیزی اشتباه است یا شکسته شده اید. ممکن است فکر کنید که تنها شما هستید که این بیماری را دارید و شما را عجیب و متفاوت در نظر می گیرند. این درست نیست. شما نباید از نیاز به کمک ناراحت شوید. دریافت کمک بسیار مهم است تا بتوانید درمان مورد نیاز خود را دریافت کنید.
- بسیاری از مشکلات رایج مانند افسردگی با احساس تنهایی بدتر می شوند. بسیاری از مشکلات مانند این بسیار رایج هستند ، بنابراین شما تنها نیستید. افرادی که دچار مشکل مشابهی شده اند می توانند به شما در درک آن و کنار آمدن با آن کمک کنند.
- از هر 25 فرد بزرگسال که در ایالات متحده زندگی می کنند ، 1 نفر با یک بیماری روانی شدید روبرو است که در عملکرد آنها اختلال ایجاد می کند. از هر 6 بزرگسال در ایالات متحده 1 نفر از داروهای روانپزشکی استفاده می کند.
مرحله 4. از تلاش برای مطالعه آنلاین آزمونها یا ارزیابیها خودداری کنید
ارزیابی ها و آزمایشات روانپزشکی حرفه ای برای پاسخ های درست و غلط در نظر گرفته نشده است. راهی برای تحصیل برای آنها وجود ندارد برای اطمینان از تشخیص صحیح ، فقط ارزیابی را انجام دهید که توسط یک متخصص بهداشت روان انجام شده است. سپس متخصص بهداشت روانی می تواند وضعیت شما را به طور دقیق تعیین کرده و یک برنامه درمانی ایجاد کند.
بسیاری از آزمون های غیرحرفه ای که از نظر علمی معتبر نیستند به صورت آنلاین در دسترس هستند ، اما شما نباید به آنها نگاه کنید. آنها می توانند نتایج شما را کج کنند و یا باعث تشخیص اشتباه شما شوند یا شما را وادار کنند که فکر کنید مشکلات بیشتری نسبت به خودتان دارید
مرحله 5. از ترس از ارزیابی روانپزشکی خودداری کنید
اگرچه کلمات "ارزیابی روانپزشکی" ممکن است ترسناک به نظر برسند ، اما چیزی نیست که از آن بترسیم. ارزیابی و آزمایش روانپزشکی می تواند به شما در تشخیص صحیح کمک کند تا بتوانید درمان را دریافت کرده و علائم یا عوارض منفی مربوط به وضعیت خود را کاهش دهید.
مرحله 6. با شرایط روانی مختلف آشنا شوید
اگر فکر می کنید ممکن است یک بیماری روانی داشته باشید ، ممکن است بخواهید در مورد آنها بیشتر بدانید. این ممکن است به شما کمک کند تا تصور کنید که مشکل شما به طور بالقوه چه می تواند باشد. می توانید کتابهای مربوط به شرایط مختلف را از کتابخانه محلی خود بررسی کنید ، یا می توانید به صورت آنلاین جستجو کنید. بسیاری از وب سایت های معتبر در مورد بیماری های روانی وجود دارد ، اما سعی کنید خود را تشخیص ندهید. به یاد داشته باشید ، برای تشخیص شما به یک متخصص بهداشت روانی نیاز دارید.
- یک قاعده خوب این است که مطمئن شوید وضعیت مورد نظر در دفترچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ذکر شده است. در غیر این صورت ، شرط ممکن است مشروع نباشد.
- افراد دارای شرایط عاطفی به گونه ای به شرایط واکنش می دهند که اوضاع را بدتر می کند.
- اختلالات رشدی با معلولیت هایی که از رشد طبیعی ذهنی جلوگیری می کنند سر و کار دارند.
- مشکلات فیزیولوژیکی زمانی رخ می دهند که مشکلی در مغز ایجاد شود که ناشی از مشکلات جسمی اعصاب یا ماهیچه ها است.
روش 2 از 4: گذراندن ارزیابی ها و آزمایش ها
مرحله 1. آزمایش هایی را بر اساس علائم انجام دهید
آزمایشات روانشناختی و روانپزشکی مشابه آزمایشات پزشکی است زیرا پزشک یا متخصص بهداشت روانی علائم شما را بررسی می کند و آزمایش را برای درک علت زمینه ای سفارش می دهد. این آزمایشات ممکن است برخی ویژگی های شخصیتی ، مشکلات رشدی ، اختلالات احساسی یا مشکلات جسمی را بررسی کنند.
به عنوان مثال ، اگر کودکی در مدرسه مشکل دارد ، ممکن است از نظر ناتوانی یادگیری مورد آزمایش قرار گیرد. ممکن است فردی که احساس ضعف ، بی حالی می کند یا نمی تواند از تخت بلند شود ، از نظر اختلالات احساسی مورد آزمایش قرار گیرد
مرحله 2. به پرسشنامه یا چک لیست پاسخ دهید
بسیاری از آزمون های روانشناسی ، پرسشنامه های رسمی و چک لیست هایی هستند که دارای سوالات استاندارد هستند. به طور کلی ، پاسخ های شما رتبه بندی می شوند و امتیاز می گیرند. این نمره با یک مشکل روانشناختی بالقوه یا ویژگی اصلی شخصیت مرتبط است.
- این پرسشنامه ها عموماً در مورد احساس شما می پرسند ، مانند اینکه اگر غالباً غمگین ، ناامید یا عصبی هستید. آنها همچنین ممکن است در مورد واکنش های احساسی شما به مواردی مانند عصبانی شدن یا ناراحتی هنگام وقوع اتفاقات و الگوهای خواب شما بپرسند.
- وقتی به این سوالات پاسخ می دهید بسیار باز و صادق باشید. این امر به متخصص سلامت روان این امکان را می دهد تا تشخیص دقیقی را به شما ارائه دهد ، اما همچنین یاد بگیرد که بهترین روش درمانی بر اساس نتیجه دلخواه شما چیست.
مرحله 3. هرگونه اطلاعات مربوط به سلامتی را ارائه دهید
در طول ارزیابی شما ، متخصص سلامت روان ممکن است بخواهد در مورد سلامت شما بیشتر بداند. این ممکن است شامل هر گونه بیماری یا مشکلی باشد که در گذشته داشته اید ، هرگونه درمانی که تحت آن بوده اید و داروهای فعلی که مصرف می کنید.
- به عنوان مثال ، ممکن است در مورد بسیاری از اختلالات مختلف از جمله اختلال افسردگی اساسی ، اختلال دوقطبی ، اسکیزوفرنی ، هر نوع روان پریشی ، اختلالات اضطرابی ، افکار خودکشی/قاتلانه ، ADHD و اختلالات مصرف مواد از شما سال شود. آنها همچنین ممکن است از شما در مورد زندگی جنسی و بیماریهای منتقله از راه جنسی ، سابقه پزشکی و سابقه سوء استفاده یا آسیب دیدگی بپرسند.
- گاهی اوقات اختلالات جسمی یا سوء مصرف مواد ممکن است بیماری های روانی را تقلید کنند. به عنوان مثال ، اگر آسم کنترل نشده دارید ، ممکن است اضطراب شما را برانگیزد.
روش 3 از 4: صحبت با متخصص بهداشت روان
مرحله 1. مصاحبه کنید
بسیاری از ارزیابی های روانپزشکی ابتدا نیاز به مصاحبه بالینی دارند ، جایی که متخصص سلامت روان با شما صحبت می کند. آنها از شما در مورد نگرانی های شما ، اینکه چرا فکر می کنید به ارزیابی نیاز دارید ، و آنچه در مورد شما می گذرد ، می پرسند. آنها همچنین ممکن است از شما در مورد سابقه خانوادگی شما سوال کنند. بر اساس مصاحبه شما ، متخصص سلامت روان تصمیم می گیرد که چه ارزیابی های بیشتری ممکن است لازم باشد.
متخصص سلامت روان شما را از نزدیک مشاهده می کند ، از جمله زبان بدن شما و آنچه شما می گویید
مرحله 2: از متخصصان بهداشت روان مصاحبه کنید
علاوه بر مصاحبه ، متخصص سلامت روان ممکن است درخواست مصاحبه با افرادی را که نزدیک شما هستند ، کند. آنها ممکن است بخواهند با اعضای خانواده ، دوستان ، همکاران یا دیگران که با آنها تعامل دارید مصاحبه کنند.
مصاحبه با دیگران نیاز به رضایت کتبی شما دارد. آنها نمی توانند بدون اجازه شما با کسی مصاحبه کنند
مرحله 3. آماده صحبت در مورد روابط خود باشید
موضوع دیگری که اغلب در طول ارزیابی روانپزشکی مورد بحث قرار می گیرد ، زندگی اجتماعی و روابط شما است. این ممکن است شامل روابط با خانواده ، شرکا ، فرزندان یا دوستان شما باشد. آنها همچنین ممکن است در مورد تعامل شما با افراد در محل کار یا در محیط های اجتماعی بپرسند.
- آنها ممکن است از شما در مورد عادات اجتماعی شما بپرسند ، مانند تعداد دفعات ملاقات ، محل بیرون رفتن و چه نوع فعالیت های اجتماعی.
- شما همچنین کمی در مورد دوران کودکی خود ، از جمله خانواده اصلی خود و پویایی این روابط صحبت خواهید کرد.
مرحله 4. تنها آنچه را که احساس راحتی می کنید با دیگران به اشتراک بگذارید
اگرچه مهم است که در ارزیابی خود صادق و صادق باشید تا بتوانید تشخیص درست را دریافت کنید ، اما ممکن است آمادگی صحبت در مورد برخی موارد را نداشته باشید. موردی ندارد. می توانید به متخصص سلامت روان خود بگویید که آمادگی بحث در مورد برخی موارد را ندارید ، اما در مورد آنچه می توانید صادق باشید.
- در صورت نیاز ، می توانید یک دوست یا یکی از اعضای خانواده خود را برای حمایت از خود بیاورید اگر فکر می کنید برای بحث در مورد مسائل دشوار به آن نیاز دارید.
- مبهم بودن و راست گفتن بهتر از دروغ گفتن است. به عنوان مثال ، می توانید تأیید کنید که در دوران کودکی بدرفتاری را تجربه کرده اید اما از بحث بیشتر درباره آن خودداری کنید. این ایده آل تر از امتناع از پاسخ به س orال یا انکار هر اتفاقی است.
روش 4 از 4: تعیین مراحل بعدی
مرحله 1. در مورد برنامه درمانی تصمیم بگیرید
پس از ارزیابی ، شما و متخصص سلامت روان خود بهترین دوره درمان را تعیین می کنید. این ممکن است شامل روان درمانی ، گفتگو درمانی ، دارو یا تغییر برخی از شرایط شما باشد. شما حق دارید نظرات خود را در اختیار پزشک قرار دهید و همچنین حق دارید سوالات خود را مطرح کنید.
ممکن است برای درمان به چندین متخصص سلامت روان ارجاع داده شوید. اگر به روان درمانی یا گفتاردرمانی نیاز دارید ، می توانید به درمانگر ، روانشناس یا مددکار اجتماعی دارای مجوز مراجعه کنید. در صورت نیاز به دارو ، از طریق روانپزشک تجویز می شود
مرحله 2. اگر راضی نیستید نظر دوم را دریافت کنید
همه متخصصان سلامت روان و مراکز درمانی یکسان نیستند. شما باید بتوانید به افرادی که با شما رفتار می کنند اعتماد کنید. اگر از نظر حرفه ای یا ارزیابی راحت نیستید ، پیدا کردن یکی دیگر کاملاً خوب است. این درمان مهم است و شما باید احساس راحتی کنید.
مرحله 3. یک سیستم پشتیبانی پیدا کنید
اگر به تازگی بیماری روانی شما تشخیص داده شده است و درمان خود را آغاز کرده اید ، باید افرادی را در زندگی خود پیدا کنید که از شما حمایت کنند. این می تواند یک زمان ترسناک و گیج کننده در زندگی شما باشد و نباید آن را به تنهایی انجام دهید. افرادی را انتخاب کنید که می توانید به آنها اعتماد کنید یا روی آنها حساب کنید تا به شما کمک کنند.
- در نظر بگیرید که از یکی از اعضای معتمد خانواده ، دوست ، همکار یا همسایه بپرسید. اگر هنوز در زندگی واقعی خود احساس راحتی نمی کنید ، یک درمانگر پیدا کنید که بتوانید با او صحبت کنید.
- همچنین می توانید گروه های حمایتی را در منطقه خود از طریق اتحاد ملی بیماری های روانی (NAMI) یا در مراکز درمانی محلی پیدا کنید.
مرحله 4. قبول کنید که درمانی فوری وجود ندارد
درمان بیماری های روانی می تواند یک سفر طولانی و دشوار باشد. بهبود و پیشرفت زمان می برد. گاهی اوقات قبل از اینکه احساس بهتری داشته باشید احساس بدتری خواهید داشت. این به دلیل فرایند دشوار روان درمانی و همچنین ماهیت آزمایش و خطای روان درمانی است. تمام تلاش خود را بکنید تا صبور باشید ، به ارائه دهندگان درمان خود اعتماد کنید ، برای مدت طولانی به توصیه های درمانی آنها پایبند باشید و بگذارید این روند کار کند.
