اگر تیک هایی دارید که مانع زندگی روزانه شما می شوند یا بر آن تأثیر می گذارند ، ممکن است بخواهید آنها را متوقف کرده یا آنها را کنترل کنید. از آنجا که تیک ها می توانند غیر ارادی و داوطلبانه باشند ، برخی از آنها را می توان کنترل کرد در حالی که برخی دیگر تنها با شیوه زندگی و/یا دارو با استرس کاهش می یابد. راههای اصلی کاهش تیک های شما این است که سعی کنید رفتار درمانی را تشخیص دهید تا تمایل به تیک را شناسایی کرده و حرکتی جایگزین انجام دهید. همچنین می توانید برای کاهش استیک به منظور جلوگیری از تیک ، یا درمان های پزشکی برای کمک به مدیریت تیک خود تلاش کنید. برای کمک بیشتر در کاهش تیک های خود به دنبال خدمات پزشکی یا مشاوره باشید.
مراحل
روش 1 از 3: استفاده از رفتار درمانی
مرحله 1. تشویق پیشگیرانه را تشخیص دهید
بسیاری از مبتلایان به تیک قبل از شروع تیک یک "اصرار" دارند ، شبیه به خارشی که برای خراشیدن نیاز دارید. به طریقی شروع تیک آن میل را تسکین می دهد. اگر بتوانید آنچه را که درست قبل از تیک اتفاق می افتد تشخیص دهید ، می توانید برای سرکوب تیک اقداماتی انجام دهید.
- به عنوان مثال ، ممکن است قبل از تیک تنش خاصی را در ناحیه احساس کنید و تیک آن تنش را از بین می برد.
- به عنوان مثال ، تنش در گلو ممکن است منجر به تیک پاکسازی گلو شود.
مرحله 2. رفتاری را برای سرکوب تیک انتخاب کنید
پس از مشخص شدن زمان شروع تیک ، رفتاری را انتخاب کنید که از وقوع آن جلوگیری کند. به عنوان مثال ، اگر تیک بازو است ، بازوی خود را محکم به بدن خود بگیرید. اگر تیک در حال پاکسازی گلو است ، نفس های آرام و عمیق بکشید.
شما باید از شروع تیک ها آگاه شوید ، به همین دلیل است که تشخیص تشویق پیشگیرانه مهم است. سپس ، می توانید رفتار جدید را بارها و بارها تمرین کنید ، به ویژه هنگامی که تیک برای تغییر الگو در راه است
مرحله 3. با یک درمانگر رفتاری کار کنید
در حالی که ممکن است بتوانید تاکتیک های رفتاری را به تنهایی کار کنید ، کمک گرفتن از یک درمانگر رفتاری به احتمال زیاد مفید خواهد بود. آنها می توانند ترفندهایی را به شما نشان دهند که ممکن است به تنهایی به آنها فکر نکنید. آنها همچنین می توانند به شما در ایجاد تغییر در شیوه زندگی کمک کنند که می تواند دفعات یا شدت تیک های شما را کاهش دهد.
مرحله 4. صبور باشید
این رفتار باید تیک را در لحظه متوقف کند ، اما مزایای طولانی مدت نیز دارد. درمانگران رفتاری معتقدند که با گذشت زمان ، سرکوب یک تیک می تواند کنترل آن را بر شما کاهش دهد. به عبارت دیگر ، سرکوب تیک هر زمان که اتفاق می افتد ممکن است به این معنی باشد که کمتر دیده می شود.
روش 2 از 3: اجتناب از محرک ها
مرحله 1. به اندازه کافی بخوابید
اگر بیش از حد خسته هستید ، تیک های شما بدتر می شوند. برای داشتن خواب بهتر ، یک ساعت قبل از نیاز به خواب آلارم تنظیم کنید تا به شما یادآوری شود که برای خواب آماده شوید. همه وسایل الکترونیکی را خاموش کنید تا بتوانید خاموش شوید و حواس پرتی ها ، از جمله صداهای سبک و اضافی را به حداقل برسانید.
- بزرگسالان به 7-9 ساعت خواب نیاز دارد.
- نوجوانان 14 تا 17 ساله نیاز به 8 تا 10 ساعت خواب شبانه دارد.
- نوجوانان 6 تا 13 ساله نیاز به 9-11 ساعت خواب شبانه دارد.
- کودکان 3 تا 5 سال نیاز به 10-13 ساعت خواب شبانه دارد.
- بچه های 2 ساله به 11 تا 12 ساعت خواب شبانه و 1-2 ساعت چرت زدن نیاز دارد.
- کودکان 1 ساله به 10 ساعت خواب شبانه و 4 ساعت چرت زدن نیاز دارد.
- نوزادان تازه متولد شده به 14-17 ساعت خواب نیاز دارد.
مرحله 2. استرس را با ورزش و حمایت کاهش دهید
استرس می تواند تیک های شما را بدتر کند ، بنابراین کاهش استرس می تواند به کند شدن تیک های شما کمک کند. سعی کنید حداقل 150 دقیقه ورزش منظم در هفته انجام دهید تا استرس شما کاهش یابد ، مانند شنا ، دویدن یا دوچرخه سواری. وقتی استرس دارید برای خود وقت بگذارید و گروهی از دوستان حمایتی بسازید که به شما گوش می دهند و وقتی احساس ناراحتی می کنید باعث خنده شما می شود.
- همچنین مهم است که در صورت بروز مسائل در زندگی خود ، آنها را کنترل کنید. اگر به جای انجام کاری فقط نگران آنها هستید ، سطح استرس و اضطراب خود را افزایش می دهید. با این حال ، با اقدام ، سطح استرس خود را کاهش می دهید.
- وقتی احساس استرس می کنید ، به موسیقی آرام گوش دهید ، رنگ بخوانید یا کتاب بخوانید.
- همچنین می توانید برای کاهش سطح استرس خود مواردی مانند یوگا و مدیتیشن را امتحان کنید.
مرحله 3. از کشیدن سیگار و مشروب خودداری کنید
سیگار کشیدن و نوشیدن می تواند کنترل تیک های شما را دشوار کند. اگر این رفتارها را انجام می دهید ، بهتر است ترک کنید. در صورت لزوم می توانید از یک درمانگر یا مشاور اعتیاد کمک بگیرید
مرحله 4. در مورد تیک های خود به دیگران هشدار دهید
البته ، نیازی نیست که در خیابان به سراغ افراد غریبه بروید و به آنها بگویید که تیک دارید. با این حال ، گفتن آن به دوستان و خانواده نزدیک می تواند مفید باشد. آنها را از وضعیت شما مطلع کنید تا بتوانند واکنش های خود را با تیک های شما تنظیم کنند. ذکر کنید که شرایط پر استرس اغلب می تواند تیک ها را بدتر کند.
به یاد داشته باشید که تیک های شما چیزی برای شرمساری نیست! شما یک بیماری دارید ، درست مانند آسم ، صرع یا دیابت
روش 3 از 3: امتحان مداخلات پزشکی
مرحله 1. درباره داروهای ضد روان پریشی بپرسید
داروهای اولیه تجویز شده برای تیک ها داروهای ضد روان پریشی هستند ، از جمله هالوپریدول ، پیموزید و آریپیپرازول. در واقع ، این داروها تنها داروهای مورد تأیید اداره دارو فدرال (FDA) برای درمان تیک ها هستند.
- با پزشک خود مشورت کنید تا مشخص شود آیا این داروها برای شما مناسب هستند یا خیر. هنگام کار بر روی تغییرات رفتاری ، از استفاده از این داروها به عنوان گزینه های کوتاه مدت بحث کنید.
- این داروها ممکن است باعث یبوست ، خشکی دهان ، تیرگی بینایی و افزایش وزن شوند.
مرحله 2. در مورد سایر داروها صحبت کنید
حتی اگر تنها داروهای ضد روان پریشی برای درمان تیک ها تأیید شده باشد ، بسیاری از پزشکان برای کمک به تیک ها به داروهای دیگر مراجعه می کنند. از پزشک خود بپرسید که آیا یکی از این داروها برای شما مناسب است یا خیر. پس از کنترل تیک ها ، با پزشک خود در مورد کاهش دوز و سپس قطع کامل دارو صحبت کنید.
- دو گزینه کلونیدین یا گوانفاسین است. این داروها معمولاً برای فشار خون بالا تجویز می شوند ، اما می توانند به تیک و ADHD کمک کنند.
- گزینه دیگر کلونازپام است که برای درمان اضطراب نیز استفاده می شود.
- تترابنازین ممکن است در صورت داشتن بیماری مانند هانتینگتون مفید باشد ، اگرچه می تواند باعث افسردگی شود.
- برخی از افراد به توپیرامات ، داروی صرع پاسخ می دهند.
مرحله 3. در مورد تزریق بوتولینوم بحث کنید
با این تزریقات ، پزشک بوتولینوم (بوتاکس) را به عضله تزریق می کند. گاهی اوقات ، بوتولینوم به شل شدن ماهیچه کمک می کند و باعث کاهش تیک می شود. با این حال ، این فقط مناطق کوچک و خاص را هدف قرار می دهد ، بنابراین باید از آن به عنوان آخرین راه حل استفاده کرد.
مرحله 4. جراحی تحریک عمیق مغز را در نظر بگیرید
در موارد بسیار کمی ، جراحی تحریک عمیق مغز ممکن است یک گزینه باشد. با این جراحی ، الکترودهای کوچکی در مغز شما قرار می گیرد. سپس الکترودها به یک مولد پالس در قفسه سینه شما متصل می شوند. ژنراتور جریانهای الکتریکی کوچکی را برای کمک به تنظیم تیک های شما ارسال می کند.
