اختلال در عملکرد خودکار ، که به آن اختلال عصبی خودمختار نیز گفته می شود ، زمانی رخ می دهد که سیستم عصبی خودمختار (ANS) شما خراب می شود یا شروع به عملکرد غیر طبیعی می کند. سیستم عصبی خودمختار عملکردهای غیر ارادی شما را کنترل می کند و اگر اختلال عملکرد خودکار داشته باشید ، ممکن است با فشار خون ، دمای بدن ، تعریق ، ضربان قلب و عملکرد روده و مثانه مشکلاتی را تجربه کنید. اختلال عملکرد خودکار نیز می تواند ناشی از یک مشکل پزشکی دیگر مانند دیابت یا عفونت باشد. برای داشتن یک زندگی کامل با اختلال عملکرد خودکار ، مهم است که علائم زمینه ای بیماری خود را شناسایی کرده و بر اساس آن علائم را درمان کنید. همچنین روشهای مقابله ای وجود دارد که می توانید با تشخیص خود برای زنده ماندن و عملکرد استفاده کنید.
مراحل
قسمت 1 از 3: شناسایی علائم و علل زمینه ای
مرحله 1. از پزشک خود تشخیص رسمی بگیرید
اختلال عملکرد خودکار می تواند نتیجه چندین بیماری یا اختلال دیگر باشد. پزشک آزمایش هایی را انجام می دهد که با علائم شما مطابقت دارد و بر اساس تشخیص آنها گزینه های درمانی را در اختیار شما قرار می دهد. برخی از اختلالات خودکار با گذشت زمان با درمان مناسب بهبود می یابند ، اما سایر اختلالات خودکار هیچ درمانی ندارند و هدف از درمان حفظ سطح زندگی و مدیریت علائم است.
- اگر بیماری دارید که خطر ابتلا به اختلال عملکرد خودکار مانند دیابت را افزایش می دهد ، پزشک ممکن است معاینه فیزیکی انجام دهد و در مورد علائم شما س questionsالاتی از شما بپرسد. سایر درمانها ، مانند درمان سرطان با دارویی که باعث آسیب عصبی می شود ، می تواند منجر به اختلال عملکرد خودکار شود. اگر از داروهای درمان سرطان استفاده می کنید ، پزشک ممکن است علائم اختلال عملکرد خودکار را بررسی کند.
- اگر علائم اختلال عملکرد خودکار را دارید ، اما فاکتورهای خطر آشکاری ندارید ، پزشک ممکن است آزمایش های دیگری را برای تأیید تشخیص شما انجام دهد. آنها سابقه پزشکی شما را مرور می کنند ، در مورد علائم خود از شما س askال می کنند و یک معاینه فیزیکی را برای بررسی چندین اختلال یا بیماری دیگر انجام می دهند.
- در صورت ابتلا به دیابت نوع 2 ، باید به محض دریافت تشخیص ، سالانه از نظر اختلال عملکرد خودکار غربالگری شوید. اگر مبتلا به دیابت نوع 1 هستید ، باید پنج سال پس از تشخیص ، سالانه از نظر اختلال خود مختاری مورد بررسی قرار بگیرید.
مرحله 2. شایع ترین علائم مرتبط با اختلال عملکرد خودکار را بشناسید
چندین مشکل پزشکی رایج وجود دارد که می تواند در نتیجه اختلال عملکرد خودکار ایجاد شود:
- مشکلات ادراری: ممکن است در دفع ادرار ، بی اختیاری یا نشت غیرارادی ادرار یا عفونت های مزمن مجاری ادراری دچار مشکل شوید.
- مشکلات گوارشی: ممکن است تنها پس از چند لقمه غذا احساس سیری کنید ، اشتهایتان را از دست داده ، یبوست ، اسهال ، نفخ در ناحیه شکم ، حالت تهوع ، استفراغ ، بلع سخت یا سوزش سر دل را تجربه کنید.
- مشکلات جنسی: مردان ممکن است در دستیابی به نعوظ یا حفظ آن ، که به آن اختلال نعوظ نیز گفته می شود ، یا مشکلات انزال دچار مشکل شوند. زنان ممکن است خشکی واژن ، میل جنسی پایین یا مشکل در رسیدن به ارگاسم را تجربه کنند.
- مشکلات ضربان قلب: هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون ممکن است دچار سرگیجه یا غش شوید. به این فشار خون ارتوستاتیک گفته می شود و با اختلال عملکرد اتونوم شایع است. همچنین ممکن است ناهنجاری های عرق کردن ، تعریق زیاد یا خیلی کم داشته باشید. این کار تنظیم دمای بدن را برای شما مشکل می کند. ضربان قلب شما ممکن است حتی در حین ورزش ثابت بماند و منجر به ناتوانی یا عدم تحمل فعالیت بدنی شود.
مرحله 3. گزینه های درمان را با پزشک خود در میان بگذارید
هنگامی که تشخیص علل زمینه ای را دریافت کردید ، پزشک احتمالاً ترکیبی از درمان های خانگی و داروها را توصیه می کند. آنها همچنین ممکن است روشهای مقابله ای را برای کمک به شما در زندگی کامل با اختلال خود مختاری توصیه کنند.
همچنین چندین داروی جایگزین وجود دارد که می توانید به شما در مدیریت علائم کمک کنید ، از جمله طب سوزنی و تحریک الکتریکی عصب. همیشه قبل از استفاده از داروهای جایگزین با پزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که تأثیر منفی نخواهد داشت
قسمت 2 از 3: درمان علائم شما
مرحله 1. رژیم خود را اصلاح کنید و برای مشکلات گوارشی دارو مصرف کنید
برای کمک به بهبود هضم ، باید میزان فیبر و مایعات را در رژیم غذایی خود به آرامی افزایش دهید. انجام این کار در یک دوره زمانی از احساس گاز یا نفخ جلوگیری می کند. همچنین باید در طول روز وعده های غذایی کوچکتری بخورید تا از بار اضافی دستگاه گوارش جلوگیری کنید. نوشیدن آب بیشتر در طول روز همچنین سیستم گوارش شما را به عملکرد صحیح تشویق می کند.
- پزشک ممکن است مصرف مکمل فیبر مانند متاموسیل یا سیتروسل را برای افزایش میزان فیبر در بدن شما پیشنهاد کند. از غذاهای حاوی لاکتوز و گلوتن برای جلوگیری از تشدید سیستم گوارشی خود اجتناب کنید.
- بیماران مبتلا به اختلال عملکرد خودکار معده یا گاستروپارزی دیابتی باید چهار تا پنج بار در روز از وعده های غذایی کوچک استفاده کنند. وعده های غذایی باید کم چرب بوده و فقط حاوی فیبر محلول باشند.
- پزشک ممکن است دارویی به نام متوکلوپرامید (Reglan) تجویز کند تا با ترغیب دستگاه گوارش به انقباض ، معده شما سریعتر تخلیه شود. با این حال ، این دارو می تواند باعث خواب آلودگی شود و ممکن است در طول زمان کمتر موثر باشد. پزشک شما همچنین ممکن است داروهایی را برای کمک به یبوست مانند مسهل های بدون نسخه تجویز کند. با پزشک خود در مورد چگونگی مصرف این داروها مشورت کنید.
- داروهای دیگر مانند آنتی بیوتیک ها می توانند به تسکین اسهال یا سایر مشکلات روده کمک کنند. آنتی بیوتیک ها می توانند از رشد بیش از حد باکتری در روده جلوگیری کرده و منجر به عملکرد بهتر سیستم گوارش شوند. اریترومایسین باعث افزایش عملکرد معده می شود و یک عامل پروکینتیک است که تخلیه معده را بهبود می بخشد.
- پزشک شما همچنین ممکن است داروهای ضد افسردگی را برای درمان درد شکم مربوط به عصب تجویز کند. هنگام مصرف این داروها ممکن است عوارض جانبی مانند خشکی دهان و احتباس ادرار را تجربه کنید.
مرحله 2. مثانه خود را مجددا آموزش دهید و برای مشکلات ادراری دارو مصرف کنید
طوری برنامه ریزی کنید که مایعات بنوشید و هر روز به طور همزمان ادرار کنید - سعی کنید از حمام هر ساعت استفاده کنید و حداکثر هر سه تا چهار ساعت کار کنید. این می تواند به افزایش ظرفیت مثانه و آموزش مجدد مثانه کمک کند تا در زمان های مناسب تخلیه شود.
- پزشک ممکن است دارویی برای کمک به تخلیه مثانه مانند بتانکول تجویز کند. ممکن است هنگام مصرف این دارو عوارض جانبی مانند سردرد ، گرفتگی شکم ، نفخ ، حالت تهوع و سرخ شدن یا قرمزی در صورت را تجربه کنید.
- از پزشک خود در مورد داروهای جلوگیری از فعالیت بیش از حد مثانه ، مانند تولترودین (Detrol) یا اکسی بوتینین (Ditropan XL) سوال کنید. هنگام مصرف این داروها ممکن است عوارض جانبی مانند خشکی دهان ، سردرد ، خستگی ، یبوست و درد شکم را تجربه کنید.
- حالت دادن به عضلات کف لگن نیز ممکن است کمک کند. در مورد نحوه جداسازی و تمرین این ماهیچه ها با پزشک خود مشورت کنید.
- پزشک ممکن است راه حل تهاجمی تری مانند کمک ادرار از طریق کاتتر را توصیه کند. برای این روش ، لوله ای از طریق مجرای ادراری شما هدایت می شود تا مثانه شما خالی شود.
مرحله 3. از داروها و سایر روشهای درمانی برای مدیریت مشکلات جنسی استفاده کنید
اگر با اختلال نعوظ دست و پنجه نرم می کنید ، پزشک ممکن است داروهایی مانند سیلدنافیل (ویاگرا) ، وردنافیل (لویترا) یا تادالافیل (سیالیس) را برای کمک به شما در حفظ و حفظ نعوظ توصیه کند. ممکن است عوارض جانبی مانند سردرد خفیف ، سرخ شدن یا قرمزی صورت ، ناراحتی معده و تغییر در توانایی دیدن رنگ را تجربه کنید.
- اگر سابقه بیماری قلبی ، آریتمی ، سکته مغزی یا فشار خون بالا دارید ، از این داروها با احتیاط استفاده کنید. در صورت داشتن نعوظ که بیش از چهار ساعت طول بکشد ، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
- پزشک شما همچنین ممکن است پمپ خلاء خارجی را توصیه کند که با استفاده از پمپ دستی خون را به داخل آلت تناسلی شما بکشد. این به شما امکان می دهد نعوظ را تا 30 دقیقه حفظ کنید.
- برای زنانی که مشکلات جنسی دارند ، پزشک ممکن است روان کننده های واژن را برای کاهش خشکی و لذت بخشیدن به رابطه جنسی توصیه کند.
مرحله 4. رژیم غذایی خود را تنظیم کنید و از داروهای قلبی برای مشکلات قلبی یا تعریق زیاد استفاده کنید
در صورت داشتن مشکلات شدید فشار خون ، پزشک رژیم غذایی پر نمک و مایع بالا را توصیه می کند. این درمان می تواند باعث افزایش فشار خون شما یا متورم شدن پاها ، مچ پا یا پاها شود. با پزشک خود در مورد محدودیت های این رژیم صحبت کنید.
- همچنین می توانید از داروهایی برای افزایش فشار خون خود استفاده کنید ، مانند دارویی به نام فلودروکورتیزون. این دارو به بدن شما اجازه می دهد نمک را در خود نگه دارد ، در نتیجه فشار خون شما را تنظیم می کند. پزشک شما ممکن است داروهای دیگری مانند میدودرین یا پیریدوستیگمین (مستینون) را نیز تجویز کند.
- اگر مشکلات تنظیم قلب دارید ، پزشک ممکن است گروهی از داروها به نام مسدود کننده های بتا را برای شما تجویز کند. اگر در حین فعالیت بدنی بیش از حد بالا برود ضربان قلب شما تنظیم می شود.
- اگر از تعریق زیاد رنج می برید ، می توانید از داروهایی به نام گلیکوپیرولات (روبینول) برای کاهش تعریق استفاده کنید. ممکن است عوارض جانبی مانند اسهال ، خشکی دهان ، احتباس ادرار ، تاری دید ، سردرد ، از دست دادن طعم ، تغییر ضربان قلب و خواب آلودگی را تجربه کنید.
مرحله 5. اگر برای ایستادن در حالت ایستادن مشکل دارید ، تمرینات ملایم و کم ضربه انجام دهید
مشکلات قلبی شما ممکن است با فشار خون ارتوستاتیک یا مشکل در ایستادن همراه باشد. انجام تمرینات آرام نشسته برای تقویت تن عضلانی بدون خطر زمین خوردن یا از دست دادن هوشیاری بسیار مهم است.
- ایروبیک روی آب و دویدن با آب برای افرادی که دارای عدم تحمل ارتوستاتیک هستند ایده آل است. همچنین می توانید از دوچرخه ورزشی برای انجام دوچرخه سواری سبک و سایر تمرینات هوازی ملایم نشسته استفاده کنید.
- استفاده از داروهای ضد فشار خون (دیورتیک های تیازیدی ، مسدود کننده های کانال کلسیم ، مهار کننده های ACE و غیره) می تواند فشار خون ارتوستاتیک را بدتر کند ، به ویژه در افراد مسن.
مرحله 6. در صورت داشتن مشکلات فشار خون ، وضعیت خود را تنظیم کرده و تخت خود را بالا بیاورید
تنظیمات کوچکی مانند بالا بردن تخت خود انجام دهید تا سر تخت شما چهار اینچ بالاتر باشد. برای نگه داشتن سر خود و کمک به فشار خون پایین ، از بلوک یا بلند کننده زیر سر تخت خود استفاده کنید.
همچنین باید چند دقیقه قبل از بیرون آمدن از رختخواب با پاهای خود را در کنار تخت آویزان تمرین کنید. سعی کنید پاها را خم کرده و دستان خود را یک دقیقه قبل از ایستادن به هم بچسبانید تا جریان خون افزایش یابد. شما همچنین باید تمرینات پایه ایستاده را برای بهبود جریان خون مانند کشش عضلات ساق پا و عبور یک پا از پای دیگر انجام دهید
مرحله 7. انسولین مصرف کنید و قند خون خود را کنترل کنید تا دیابت خود را مدیریت کنید
شما باید قند خون خود را با مصرف انسولین قبل یا بعد از غذا و کنترل سطح قند خون کنترل دقیق داشته باشید.
- انجام این کار به کاهش علائم شما کمک می کند و مشکلات جدی تری را در نتیجه دیابت شما به تاخیر می اندازد یا از آن جلوگیری می کند.
- علاوه بر علائمی مانند مشکلات ادراری و گوارشی و اختلال نعوظ ، در صورت ابتلا به دیابت نیز ممکن است نوروپاتی محیطی (بی حسی) را تجربه کنید. در صورت بروز هر یک از این مشکلات با پزشک خود مشورت کنید.
قسمت 3 از 3: مقابله با تشخیص خود
مرحله 1. در مورد وضعیت خود با یک مشاور یا درمانگر صحبت کنید
بسیاری از افرادی که اختلال عملکرد خودکار دارند نیز از افسردگی و اضطراب رنج می برند. اگر شما با ناتوانی جنسی یا مشکل در برانگیختگی جنسی روبرو هستید ، ممکن است با شریک زندگی خود مشکلاتی در رابطه داشته باشید. صحبت با یک مشاور یا درمانگر می تواند به شما در حل این مسائل و دریافت پشتیبانی حرفه ای کمک کند.
مرحله 2. به یک گروه پشتیبانی بپیوندید
با پزشک خود در مورد گروه های حمایتی برای اختلالات خودکار در منطقه خود صحبت کنید. اگر گروه خاصی در نزدیکی شما وجود ندارد ، می توانید به دنبال یک گروه حمایتی برای بیماری زمینه ای خود باشید ، مانند گروه حمایت از دیابت یا گروه حمایت از مشکلات جنسی.
صحبت با دیگران که درک می کنند شما در چه شرایطی هستید و با بسیاری از مشکلات مشابه شما روبرو هستند می تواند مفید باشد. همچنین ممکن است برخی از مکانیسم های مقابله با گروه پشتیبانی را بیاموزید تا زندگی با اختلال عملکرد خودکار را آسان تر کند
مرحله 3. با خانواده و دوستان تماس بگیرید
به افراد نزدیک خود تکیه کنید تا یک سیستم پشتیبانی برای خود ایجاد کنید. مایل باشید که در صورت نیاز از کمک بخواهید و آن را بپذیرید. سعی کنید خود را از خانواده و دوستان خود دور نکنید و بر حفظ نگرش مثبت برای مقابله با هرگونه چالش یا مشکلی که به دلیل اختلال خود با آن روبرو هستید تمرکز کنید.
