اختلال اضطراب اجتماعی (SAD) ، که گاهی اوقات به عنوان هراس اجتماعی نیز شناخته می شود ، یک بیماری بسیار شایع است ، اما ممکن است شناسایی یا حتی اشتباه گرفتن با برخی دیگر از مشکلات سلامت روان دشوار باشد. فردی که از SAD رنج می برد اغلب هنگام قرار گرفتن در محل یا در محیط های اجتماعی بسیار عصبی یا ترسناک است. آنها حتی ممکن است علائم فیزیکی عصبی مانند لرزش ، عرق کردن و سرخ شدن داشته باشند. اگر نگران هستید که شما یا یکی از عزیزانتان دچار اضطراب اجتماعی هستید ، برخی از علائم رایج وجود دارد که می توانید مراقب آنها باشید.
مراحل
روش 1 از 6: درک SAD
مرحله 1. علائم SAD را بیاموزید
دانستن برخی از شایع ترین علائم SAD به شما در تشخیص این اختلال کمک می کند. افرادی که از SAD رنج می برند ترس زیادی از موقعیت هایی دارند که ممکن است مجبور شوند با افراد غریبه روبرو شوند یا توسط دیگران مشاهده و معاینه شوند. این شرایط شامل سخنرانی عمومی ، ارائه ، ملاقات با افراد جدید و برقراری ارتباطات اجتماعی است. کسی که SAD دارد ممکن است به چنین شرایطی پاسخ دهد:
- تجربه اضطراب شدید
- اجتناب از وضعیت
- علائم فیزیکی اضطراب مانند سرخ شدن ، لرزش یا استفراغ را نشان می دهد
مرحله 2. بین اضطراب طبیعی و اضطراب اجتماعی تفاوت قائل شوید
همه گاهی اوقات اضطراب را تجربه می کنند. یک موقعیت یا موقعیت جدید شامل صحبت در جمع ، تعامل یا مشاهده توسط دیگران ممکن است کمی اضطراب و ترس را در بر داشته باشد ، که طبیعی است. این نوع اضطراب به شما کمک می کند تا برای شرایط آینده آماده شوید. این مشکل زمانی بوجود می آید که این ترس و اضطراب شدید باشد ، شما را در انجام کار ناتوان کند ، غیر منطقی باشد و/یا شما را مجبور به اجتناب یا فرار از موقعیت کند.
- اضطراب طبیعی شامل موارد زیر است: دلهره قبل از حضور عمومی ، سخنرانی یا اجرا. خجالتی یا بی حوصلگی هنگام ملاقات با غریبه ها ؛ یا هنگام شروع گفتگو یا تعامل اجتماعی ناراحت باشید.
- اضطراب اجتماعی شامل موارد زیر است: اضطراب بسیار زیاد و ترس از شکست ، علائم جسمی مانند تعریق ، لرزش و تنگی نفس. افکار منفی در مورد عملکرد ؛ احساس ترس و وحشت بیش از حد و اغراق آمیز در مواجهه با افراد جدید ؛ اضطراب شدید و نیاز به اجتناب از آنها به هر قیمتی ؛ و از دعوت برای گردهمایی اجتماعی امتناع کنید زیرا می ترسید شرمنده یا رد شوید.
مرحله 3. عوامل خطر خود را برای SAD در نظر بگیرید
برخی از افراد به دلیل تجربیات ، ژنتیک و شخصیت بیشتر در معرض خطر ابتلا به SAD هستند. اگر هر یک از این عوامل خطر را دارید ، به این معنا نیست که SAD دریافت خواهید کرد ، اما خطر بیشتری برای ایجاد SAD دارید. اگر قبلاً SAD دارید ، آگاهی از عوامل خطرساز ممکن است به شما در درک علت آن کمک کند.
-
قلدری.
تحقیر یا آسیب های دوران کودکی مانند قلدری می تواند فوبیا و ترس های اجتماعی ایجاد کند. همچنین ، احساس عدم تناسب با همسالان ممکن است منجر به اضطراب اجتماعی شود.
-
عوامل ارثی
بزرگ شدن با والدینی که علائم هراس اجتماعی را نیز نشان می دادند. اغلب هنگامی که یک مراقب در موقعیت اجتماعی دست و پنجه نرم می کند ، محیطی را ایجاد می کند که از وقایع اجتماعی جلوگیری می کند و منجر به توسعه محدود مهارت های اجتماعی و رفتارهای اجتنابی فرزندان می شود.
-
کمرویی
کمرویی به شخصیت فرد مربوط است و یک اختلال نیست ، اما بسیاری از افرادی که اضطراب اجتماعی دارند نیز خجالتی هستند. اما به خاطر داشته باشید که اضطراب اجتماعی بسیار شدیدتر از کمرویی "معمولی" است. افرادی که فقط خجالتی هستند ، مانند افرادی که دچار اختلال اضطراب اجتماعی هستند ، رنج نمی برند.
مرحله 4. رابطه بین SAD و سایر مشکلات بهداشت روانی را بیاموزید
برخی از مشکلات سلامت روان با SAD همراه است و برخی دیگر حتی ممکن است توسط SAD ایجاد یا تشدید شوند. آگاهی از سایر مسائل مربوط به سلامت روان که می تواند با SAD اشتباه گرفته شود یا مربوط به SAD باشد ، بسیار مهم است.
-
SAD و اختلال هراس.
اختلالات هراس به فردی اطلاق می شود که در برابر اضطراب واکنش فیزیکی دارد که اغلب می تواند مانند حمله قلبی باشد. SAD با اختلال هراس متفاوت است اما هر دو اختلال می توانند همزمان باشند. یکی از دلایلی که این دو اختلال با هم اشتباه گرفته می شوند این است که افراد مبتلا به اختلال هراس اغلب از موقعیت های اجتماعی اجتناب می کنند تا از حمله پانیک در اطراف افرادی که ممکن است آنها را ببینند و قضاوت کنند جلوگیری کنند. افراد مبتلا به SAD به دلیل ترس از موقعیت های اجتماعی اجتناب می کنند.
-
SAD و افسردگی.
افسردگی یک تشخیص مشترک با SAD است زیرا افراد مبتلا به SAD تمایل دارند تماس خود را با افراد دیگر محدود کنند. این احساس تنهایی را ایجاد می کند و می تواند باعث ایجاد یا تشدید افسردگی شود.
-
SAD و سوء مصرف مواد.
میزان بالاتری از الکلیسم و سایر سوء مصرف مواد در افراد مبتلا به SAD وجود دارد. حدود 20 درصد از افراد مبتلا به SAD از سوء مصرف الکل رنج می برند. این می تواند ناشی از کاهش اضطراب الکل و مواد مخدر در موقعیت های اجتماعی باشد.
روش 2 از 6: تشخیص SAD در یک محیط اجتماعی
مرحله 1. به ترس توجه کنید
آیا با تصور اینکه در یک رویداد اجتماعی در محل قرار گرفته اید وحشت زده می شوید؟ آیا می ترسید مردم درباره شما قضاوت کنند؟ این ترس می تواند ناشی از پرسیدن یک سوال شخصی در حضور دیگران ، یا فقط دعوت شدن به هر نوع اجتماع اجتماعی باشد. اگر SAD دارید ، این ترس بر افکار شما مسلط می شود و باعث می شود که شما دچار وحشت شوید.
به عنوان مثال ، اگر SAD دارید ، ممکن است وقتی یک دوست در مقابل افرادی که نمی شناسید از شما س asksالی بپرسد ، احساس ترس کنید. ممکن است نگران باشید که مردم شما را به خاطر حرف هایی که می زنید قضاوت کنند و از این که از گفتن چیزی بترسند بسیار هراس داشته باشند
مرحله 2. وقتی در محیط اجتماعی خودآگاه می شوید توجه کنید
یکی از علائم رایج SAD احساس خودآگاهی است که نحوه تعامل فرد با دیگران را تعیین می کند. افراد مبتلا به SAD همیشه می ترسند که خود را شرمنده کنند یا به طریقی طرد شوند. اگر در یک محیط اجتماعی ، قبل از یک تعامل اجتماعی یا قبل از یک سخنرانی عمومی ، بسیار خودآگاه هستید ، ممکن است SAD داشته باشید.
به عنوان مثال ، اگر احساس می کنید وقتی در حال بحث در مورد موضوعی هستید که واقعاً به آن علاقه دارید ، هیچ چیز ارزشمندی برای گفتن ندارید ، ممکن است اضطراب اجتماعی داشته باشید. به جای مشارکت در ایده ها و نظرات خود ، ممکن است بر افکار وسواس داشته باشید که دیگران از نحوه لباس پوشیدن شما خوششان نمی آید یا فکر نمی کنند شما باهوش هستید
مرحله 3. در نظر بگیرید که آیا از تنظیمات اجتماعی اجتناب می کنید یا خیر
یکی از ویژگی های مشترک افراد مبتلا به SAD اجتناب از مواردی است که ممکن است مجبور به صحبت یا تعامل در محیط اجتماعی شوند. اگر برای اجتناب از تعاملات اجتماعی یا مجبور شدن در حضور دیگران صحبت کنید ، ممکن است دچار اضطراب اجتماعی شوید.
به عنوان مثال ، اگر شما به مهمانی دعوت شده اید اما به دلیل عصبی بودن زیاد از معاشرت با افراد دیگر از رفتن خودداری می کنید ، ممکن است اضطراب اجتماعی داشته باشید
مرحله 4. به این فکر کنید که چقدر در طول بحث سکوت می کنید
افراد مبتلا به SAD به طور کلی در پشت بحث ها محو می شوند زیرا از بیان افکار خود بسیار عصبی هستند. آنها می ترسند آنچه می گویند دیگران را ناخوشایند کند یا موجب تمسخر شود. اگر اغلب از ترس احساس می کنید در طول مکالمات سکوت می کنید ، این ممکن است نشان دهد که شما SAD دارید.
به عنوان مثال ، اگر در حال بحث با دیگران هستید ، آیا نظرات خود را بیان می کنید یا به آرامی به عقب می روید ، از تماس چشمی با دیگران اجتناب می کنید؟
روش 3 از 6: تشخیص SAD در مدرسه یا محل کار
مرحله 1. زمان شروع نگرانی در مورد رویداد آینده را پیگیری کنید
افراد مبتلا به SAD چند هفته قبل از وقوع رویداد واقعی ، نگران سخنرانی خود یا رویدادی اجتماعی هستند که در آن شرکت می کنند. این نگرانی می تواند مشکلات گوارشی مانند از دست دادن اشتها و مشکلات خواب ایجاد کند. در حالی که عصبی شدن یک روز یا صبح قبل از سخنرانی طبیعی است ، اگر هفته ها قبل از رویداد عصبی هستید به طور کلی نشانه SAD است.
برای مثال ، اگر دو هفته دیگر سخنرانی دارید و قبلاً آنچه را که می خواهید بگویید نوشته اید ، باید کاملاً آماده باشید. با این حال ، ممکن است کسی که SAD دارد شب را بیدار نگه دارد و نگران ارائه باشد تا دو هفته قبل از ارائه مجبور باشد
مرحله 2. تعداد دفعات شرکت در کلاس یا جلسات را در نظر بگیرید
یکی از علائم رایج اضطراب اجتماعی عدم تمایل به شرکت در کلاس یا در طول جلسات است. این بدان معناست که دست خود را برای پرسیدن یا پاسخ دادن به سوالی بلند نکنید ، یا انتخاب کار روی یک پروژه فردی را به جای گروهی انجام ندهید. افراد مبتلا به SAD اغلب از کار گروهی اجتناب می کنند زیرا بیش از حد نگران نظر اعضای تیم خود در مورد آنها هستند.
به عنوان مثال ، اگر از بلند کردن دست خود برای پرسیدن س inال در کلاس اجتناب می کنید ، حتی اگر مطالب را نمی فهمید ، این می تواند نشانه ای از اضطراب اجتماعی باشد
مرحله 3. در صورت داشتن علائم جسمانی اضطراب توجه کنید
افراد مبتلا به SAD اغلب علائم اضطراب فیزیکی و همچنین احساسی را نشان می دهند. این علائم فیزیکی می تواند شامل سرخ شدن ، عرق کردن ، لرزیدن ، تنگی نفس و بی حسی باشد.
به عنوان مثال ، اگر در کلاس با شما تماس گرفته شود و جواب را بدانید ، اما به جای پاسخ دادن به سرخ شدن ، شروع به عرق کردن کنید ، نمی توانید نفس بکشید ، ممکن است دچار اضطراب اجتماعی شوید
مرحله 4. در نظر بگیرید که آیا تا به حال نظر خود را تغییر داده اید تا از بیان افکار خود اجتناب کنید
افراد مبتلا به SAD اغلب نظرات خود را تغییر می دهند تا مجبور نباشند افکار خود را با صدای بلند توجیه کنند. آنها می خواهند به هر قیمتی از احساس بیگانگی یا پرسشگری اجتناب کنند.
برای مثال ، تصور کنید که در حال کار روی یک پروژه گروهی هستید و شخصی ایده ای را پیشنهاد می دهد ، اما شما ایده بهتری دارید. شما ممکن است تصمیم بگیرید که با ایده کمتر کارآمد طرف مقابل پیش بروید صرفاً به این دلیل که نمی خواهید در جای خود قرار بگیرید و مجبور باشید ایده خود را توضیح دهید
مرحله 5. به احساس خود در مورد سخنرانی عمومی فکر کنید
افراد مبتلا به SAD برای جلوگیری از ارائه ، سخنرانی و سایر موارد سخنرانی عمومی که همه چشمها به آنها دوخته می شود ، از راه خود خارج می شوند. احساسی که در مورد سخنرانی در جمع دارید و چند بار برای جلوگیری از آن تلاش کرده اید را در نظر بگیرید.
در این موارد ، ممکن است به این فکر کنید: اگر من آنچه را که تهیه کرده ام فراموش کنم ، چطور؟ اگر وسط توقف کنم چطور؟ اگر ذهن من در طول جلسه خالی شود چه؟ همه چه فکر خواهند کرد؟ همه به من خواهند خندید. من خودم را مسخره خواهم کرد
روش 4 از 6: شناسایی SAD در کودکان
مرحله 1. توجه داشته باشید که کودکان می توانند SAD را توسعه دهند
SAD اغلب در نوجوانان ظاهر می شود ، اما در کودکان نیز ممکن است ظاهر شود. مانند بزرگسالان مبتلا به هراس اجتماعی ، کودکان مبتلا به SAD آنقدر از قضاوت یا انتقاد می ترسند که ممکن است سعی کنند راهی برای اجتناب از انواع خاصی از موقعیت های اجتماعی پیدا کنند. این فقط یک "مرحله" یا رفتار بد نیست.
کودکان مبتلا به SAD همچنین ممکن است اظهاراتی کنند که می تواند نشان دهنده ترس آنها باشد. جملات متداول عبارتند از "چه می شود اگر گزاره ها" مانند ، اگر من احمق به نظر برسم؟ اگر من چیزی را اشتباه بگویم چطور؟ اگر بهم ریختم چی؟
مرحله 2. بین SAD و کمرویی در کودکان تفاوت قائل شوید
مشابه SAD در نوجوانان و بزرگسالان ، SAD دوران کودکی چیزی بیش از کمرویی نیست. طبیعی است که کودک در شرایط جدید احساس اضطراب کند ، اما پس از قرار گرفتن در معرض موقعیت جدید و دریافت حمایت والدین و همسالان ، می تواند موفق شود. SAD توانایی اجتماعی بودن کودک را مختل می کند. کودکان مبتلا به SAD ممکن است کارهایی مانند اجتناب از مدرسه ، عدم پاسخگویی به سوالات در کلاس ، اجتناب از مهمانی و غیره را انجام دهند.
- کودکانی که SAD دارند از ترس شدید انتقاد همسالان خود و همچنین بزرگسالان رنج می برند. این ترس اغلب با فعالیت های روزمره تداخل دارد زیرا کودکان کارهایی را انجام می دهند تا از ایجاد وضعیت اضطراب جلوگیری کنند. برخی از کودکان گریه می کنند ، فریاد می زنند ، پنهان می شوند یا کارهای دیگری انجام می دهند تا از ایجاد موقعیت اضطرابی جلوگیری کنند. برخی از کودکان همچنین واکنش های جسمی نسبت به اضطراب مانند لرزش ، تعریق و تنگی نفس دارند. این علائم باید بیش از شش ماه طول بکشد تا SAD در نظر گرفته شود.
- کودکانی که فقط خجالتی هستند ممکن است گاهی اوقات سعی کنند از فعالیتها اجتناب کنند یا در مورد موقعیتهای خاص اضطراب خفیفی داشته باشند ، اما این اضطراب به اندازه کودکان SAD شدید یا طولانی مدت نیست. خجالتی مانند شادی SAD در شادی کودک دخالت نمی کند.
- به عنوان مثال ، ارائه گزارش کتاب برای کودک دشوار است ، اما یک دانش آموز خجالتی می تواند در مواقع ضروری این کار را انجام دهد. یک کودک مبتلا به SAD ممکن است به دلیل ترس شدید از انجام وظیفه امتناع کند یا حتی برای اجتناب از آن مدرسه را رها کند. این ممکن است به عنوان بازیگری یا دانش آموز بد تعبیر شود ، اما علت اصلی ترس است.
مرحله 3. نحوه تعامل فرزندتان با دیگران را بررسی کنید
SAD اغلب از تعامل با بزرگسالان و سایر کودکان بسیار ناراحت کننده ، حتی ترسناک خواهد بود. حتی یک مکالمه ساده با یکی از بستگان یا هم بازی شما می تواند باعث گریه ، عصبانیت یا کناره گیری شود.
- فرزند شما ممکن است از افراد جدید ابراز ترس کند و مایل به ملاقات با دوستان جدید یا رفتن به مجالس اجتماعی که ممکن است افراد ناآشنا باشد ، نباشد.
- آنها همچنین ممکن است از شرکت در رویدادهایی که شامل افراد دیگر می شود ، امتناع ورزند یا سعی کنند از شرکت در آنها جلوگیری کنند ، به ویژه در تعداد زیادی ، مانند سفرهای میدانی ، تاریخ بازی یا فعالیتهای بعد از مدرسه.
- در موارد شدید ، ممکن است فرزند شما در تعاملات اجتماعی به ظاهر ساده ، مانند درخواست از همسالان برای قرض گرفتن مداد یا پاسخ به س questionالی در یک فروشگاه ، دچار اضطراب شود. او ممکن است علائم وحشت مانند تپش قلب ، تعریق ، درد قفسه سینه ، لرزش ، تهوع ، تنگی نفس و سرگیجه را نشان دهد.
مرحله 4. از معلم فرزند خود در مورد عملکرد آنها سوال کنید
کودکان مبتلا به SAD ممکن است در تمرکز یا شرکت در کلاس دچار مشکل شوند زیرا از قضاوت یا شکست خوردن وحشت دارند. انجام فعالیتهایی که نیاز به تعامل یا اجرا دارند ، مانند سخنرانی یا سخنرانی در کلاس ، ممکن است برای آنها غیرممکن باشد.
گاهی اوقات ، SAD با اختلالات دیگر مانند اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) یا اختلالات یادگیری همراه است. بسیار مهم است که فرزند خود را توسط یک متخصص پزشکی یا بهداشت روانی ارزیابی کنید تا دقیقاً بدانید مشکل چیست و چگونه با آن برخورد کنید
مرحله 5. چالش های شناسایی SAD در کودکان را در نظر بگیرید
تشخیص SAD در کودکان می تواند مشکل باشد زیرا ممکن است کودکان در بیان احساسات خود دچار مشکل شوند و ممکن است در پاسخ به ترس عمل کنند. کودکان مبتلا به SAD ممکن است مشکلات رفتاری داشته باشند یا برای مقابله با SAD مدرسه را از دست بدهند. در برخی از کودکان ، ترس مرتبط با SAD حتی ممکن است از طریق فوران یا گریه بیان شود.
مرحله 6. دریابید که آیا فرزند شما مورد آزار و اذیت قرار گرفته است یا خیر
آزار و اذیت ممکن است علت اضطراب اجتماعی فرزند شما باشد یا آن را بدتر کند. از آنجا که قربانی قلدری عامل اصلی ایجاد اختلال اضطراب اجتماعی است ، احتمال خوبی وجود دارد که فرزند شما با نوعی آزار و اذیت روبرو شود. با معلم فرزند خود و سایر بزرگسالانی که کودک شما را در اطراف کودکان دیگر تماشا می کنند صحبت کنید تا دریابید که آیا فرزند شما مورد آزار و اذیت قرار گرفته است یا برنامه ای برای مداخله انجام دهید.
روش 5 از 6: مدیریت SAD
مرحله 1. تنفس عمیق را تمرین کنید
در طول دوره های استرس ، ممکن است افزایش ضربان قلب ، تعریق ، تنش ماهیچه ها و اغلب تنفس سطحی را تجربه کنید. تنفس عمیق می تواند با تنظیم سیستم عصبی به کاهش علائم منفی استرس کمک کند.
- با قرار دادن یک دست روی گونه و یک دست روی شکم شروع کنید.
- یک نفس عمیق از طریق بینی خود بکشید و در حین تنفس تا 7 بشمارید.
- سپس ، با شمارش تا 7 ، از طریق دهان خود را بیرون دهید ، در حالی که عضلات معده خود را سفت کرده و تمام هوا را بیرون دهید.
- این عمل را 5 بار با میانگین یک نفس در هر 10 ثانیه تکرار کنید.
مرحله 2. افکار منفی خود را متوقف کنید
افکار منفی می توانند اضطراب اجتماعی را بدتر کنند ، بنابراین مهم است که وقتی یک فکر منفی دارید خود را متوقف کنید. دفعه بعد که به یک فکر منفی رسیدید ، فقط آن را رها نکنید. لحظه ای به تجزیه و تحلیل اندیشه بپردازید و سعی کنید ببینید اشکالات آن چیست.
- به عنوان مثال ، یک فکر منفی ممکن است این باشد: "وقتی این ارائه را ارائه می دهم ، جلوی همه خود را فریب می دهم." اگر فکر می کنید که به چنین چیزی فکر می کنید ، از خود بپرسید: "آیا می دانم که خودم را مسخره خواهم کرد؟" و "اگر من به هم بزنم ، آیا این بدان معناست که مردم فکر می کنند من گنگ هستم؟"
- پاسخ های شما به این سوالات باید "نه" و "نه" باشد زیرا نمی توانید بدانید مردم چه فکر می کنند یا چه می کنند. نتیجه محتمل تر این است که شما کار خوبی را انجام می دهید و هیچ کس فکر نمی کند شما احمق هستید.
مرحله 3. مراقب خود باشید
مراقبت خوب از خود می تواند به شما در مقابله با اضطراب اجتماعی کمک کند. خوب غذا خوردن ، خواب کافی و ورزش منظم می تواند به شما کمک کند از نظر روحی و جسمی احساس بهتری داشته باشید. مطمئن شوید که خوب غذا می خورید ، به اندازه کافی می خوابید و به طور منظم ورزش می کنید تا بهترین حالت را داشته باشید.
- از رژیم غذایی متعادل استفاده کنید که شامل مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه ، غلات کامل و پروتئین بدون چربی باشد.
- بین 7-9 ساعت در شب بخوابید.
- سه بار در هفته به مدت 30 دقیقه ورزش کنید.
- مصرف کافئین و الکل را محدود کنید.
مرحله 4. برای کمک به یک درمانگر سلامت روان مراجعه کنید
کار کردن با اضطراب شدید به تنهایی می تواند سخت باشد. اگر شما یا یکی از عزیزان خود SAD دارید ، از یک متخصص بهداشت روانی مجاز کمک بگیرید. یک متخصص بهداشت روان می تواند به شما کمک کند تا ریشه اضطراب اجتماعی خود را از طریق این مسائل شناسایی کنید.
همچنین ممکن است شرکت در یک گروه رفتاردرمانی برای افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی را در نظر بگیرید. این گروه ها می توانند به شما در ایجاد اعتماد به نفس و یادگیری تکنیک های شناختی- رفتاری کمک کنند که می تواند توانایی شما را در مدیریت شرایط دشوار بهبود بخشد
مرحله 5. در مورد داروها از پزشک خود بپرسید
دارو به تنهایی نمی تواند اضطراب اجتماعی را درمان کند ، اما می تواند در برخی شرایط مفید باشد. برخی از داروها ممکن است برای وضعیت شما م thanثرتر از بقیه باشند ، بنابراین مهم است که در مورد علائم و گزینه های خود با پزشک خود مشورت کنید.
داروهای رایج برای SAD عبارتند از: بنزودیازپین ها مانند Xanax. مسدود کننده های بتا مانند Inderal یا tenormin ؛ مهار کننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIS) مانند ناردیا ؛ مهار کننده های بازجذب بازجذب سروتونین (SSRI) مانند پروزاک ، لووکس ، زولوفت ، پاکسیل ، لکساپرو ؛ مهار کننده های بازجذب سروتونین-نوراپی نفرین (SNRIS) مانند Effexor ، Effexor XR و Cymbalta
روش 6 از 6: مدیریت SAD در کودکان
مرحله 1. بیاموزید که چرا درمان زودهنگام مهم است
میانگین سن شروع SAD 13 سال است ، اما می تواند در کودکان کوچکتر نیز رخ دهد. این بیماری با ایجاد افسردگی و سوء مصرف مواد در نوجوانان ارتباط دارد. بنابراین ، اگر فکر می کنید کودک یا نوجوان شما ممکن است مبتلا به SAD باشد ، بسیار مهم است که از پزشک مشورت کنید.
مرحله 2. فرزند خود را نزد درمانگر ببرید
یک درمانگر می تواند در تعیین منبع اضطراب فرزند شما بسیار مفید باشد ، که به شما در مدیریت آن کمک می کند. درمانگر همچنین می تواند از طریق مواجهه درمانی به کودک شما کمک کند ، که در آن کودک به تدریج با قرار گرفتن در معرض ترس های خود در موقعیت کنترل شده مواجه می شود.
- درمانگر کودک همچنین می تواند به شما راهنمایی کند که چگونه به فرزند خود کمک کنید.
- درمان رایج دیگر درمان شناختی-رفتاری (CBT) است که می تواند به کودک کمک کند تا الگوهای تفکر منفی یا غیر مفید را شناسایی و مدیریت کند.
- درمانگر کودک شما حتی ممکن است گروه درمانی را پیشنهاد دهد.این می تواند برای فرزند شما مفید باشد ، زیرا او می بیند که در ترس هایش تنها نیست و دیگران نیز مانند او تلاش می کنند.
- یک درمانگر خانواده می تواند به شما کمک کند تا حمایت خود را از فرزند خود بیان کنید و برای کنترل اضطراب او با او همکاری کنید. این نوع درمان به ویژه در صورتی مفید است که اضطراب کودک باعث مشکلات دیگر خانواده شود.
مرحله 3. از فرزند خود حمایت کنید
اگر نگران هستید که فرزند شما SAD دارد ، برای حمایت از فرزند خود از متخصصان کمک بگیرید. از وادار كردن كودك خود به شرمساري خود مانند فشار آوردن به اجرا و يا وادار كردن او به موقعيت هاي اجتماعي كه اضطراب ايجاد مي كنند ، خودداري كنيد. تمام تلاش خود را بکنید تا به کودک خود کمک کنید در شرایط اجتماعی احساس راحتی بیشتری داشته باشد.
- اطمینان حاصل کنید که احساسات فرزند خود را می پذیرید.
- از اعتماد به نفس برای فرزند خود الگو بگیرید ، مانند آرامش در شرایط اجتماعی.
- به کودک خود کمک کنید مهارت های اجتماعی را بیاموزد ، مانند دوست یابی ، دست دادن ، شکایت کردن و غیره.
مرحله 4. به فرزند خود کمک کنید تا با اضطراب کنار بیاید
اگر کودک شما مبتلا به SAD است ، مهم است که راه هایی برای کمک به فرزند خود برای مقابله با اضطراب پیدا کنید. چندین راه وجود دارد که می توانید به فرزند خود کمک کنید تا با اضطراب کنار بیاید و بر برخی از اضطراب های اجتماعی خود غلبه کند. برخی از راه هایی که می توانید به فرزند خود کمک کنید شامل آموزش نحوه انجام تمرینات تنفسی ، کمک به کودک برای بازسازی افکار منفی ، ارائه نشانه آرامش بخش و تشویق ملایم است.
- با تنفس عمیق آرام به کودک خود بیاموزید که آرامش داشته باشد. به فرزند خود نشان دهید که چگونه تنفس عمیق را تمرین کند و سپس به کودک خود آموزش دهید که هر زمان که مضطرب شد از این تکنیک استفاده کند.
- به کودک خود کمک کنید افکار منفی خود را بازسازی کند. به عنوان مثال ، اگر فرزند شما چیزی شبیه به این می گوید: "من فردا گزارش کتابم را بهم می زنم!" با چنین چیزی پاسخ دهید: "اگر واقعا خوب تمرین کنید ، ایده بهتری خواهید داشت که چگونه می خواهید گزارش کتاب خود را ارائه دهید و کار خوبی را انجام خواهید داد."
- یک تصویر در اختیار کودک خود قرار دهید تا به عنوان یک نشانه آرامش بخش عمل کند. به عنوان مثال ، اگر کودک شما از گزارش کتاب خود بسیار عصبی است ، می توانید تصویر کوچکی از خود به فرزند خود بدهید و به او دستور دهید که آن را در بالای صفحه نگه دارد. به این ترتیب ، فرزند شما می تواند وانمود کند که فقط گزارش کتاب را برای شما می خواند.
- به جای اینکه کودک خود را مجبور به شرکت در فعالیتهایی کنید که او را مضطرب می کند ، تشویق ملایم انجام دهید. به عنوان مثال ، اگر فرزند شما از شرکت در یک بازی با برخی دیگر از کودکان راحت نیست ، او را برای شرکت در این کار مجبور نکنید. اما اگر فرزند شما تصمیم به شرکت در این مسابقه گرفت ، بی سر و صدا ستایش کنید و هنگامی که از دیگران دور هستید ، کودک خود را تحسین کنید.
مرحله 5. به سادگی از موقعیت های استرس زا اجتناب نکنید
در حالی که ممکن است وسوسه کننده باشد که از فرزند خود در برابر شرایطی که باعث ایجاد استرس یا اضطراب می شود محافظت کنید ، اما در واقع می تواند اضطراب او را بدتر کند. برای کودک مفیدتر است که بیاموزد چگونه با حمایت شما پاسخ های خود را در شرایط استرس زای روزمره مدیریت کند.
در عوض ، به فرزند خود یادآوری کنید که او در گذشته از موقعیت های استرس زا با موفقیت جان سالم به در برده است و می تواند دوباره این کار را انجام دهد
مرحله 6. از پزشک خود در مورد داروها بپرسید
اگر اضطراب کودک شما شدید است یا بهبود نیافت ، می توانید در مورد داروهایی که ممکن است کمک کننده باشد با پزشک فرزند خود صحبت کنید. برای برخی از کودکان ، SSRI ها (مهار کننده های انتخابی بازجذب سروتونین) ممکن است در کاهش اضطراب ناشی از SAD م effectiveثر باشند.
- SSRI های معمول تجویز شده برای SAD دوران کودکی شامل سیتالوپرام (سلکسا) ، اسکیتالوپرام (لکساپرو) ، فلوکستین (پروزاک) و پاروکستین (پاکسیل) است.
- ونلافاکسین HCI (Effexor) یکی دیگر از داروهای ضد افسردگی است که معمولاً تجویز می شود ، اما یک SNRI (مهار کننده بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین) است.
نکات
- افراد مبتلا به SAD همچنین در خوردن غذا در حضور دیگران مشکل دارند زیرا فکر می کنند افراد دیگر در مورد آنچه و چگونه می خورند قضاوت می کنند.
- افراد مبتلا به SAD برای برقراری تماس های تلفنی یا گذاشتن پست های صوتی مشکل دارند زیرا نگرانند که آنها غیرهوشمند یا بدون تاثیر به نظر برسند.
