اختلال اضطراب اجتماعی ، که به آن هراس اجتماعی نیز گفته می شود ، اغلب با کمرویی ساده یا سایر اختلالات در کودکان اشتباه گرفته می شود. اختلال اضطراب اجتماعی بیش از خجالت ساده است - می تواند ناتوان کننده باشد. ترس شدید و اجتناب از موقعیت های اجتماعی و فعالیت های عملکردی مشخصه بارز است و می تواند آنقدر شدید باشد که بتواند به طور قابل توجهی در برنامه روزانه ، مدرسه و روابط فرزند شما دخالت کند. اختلال اضطراب اجتماعی اغلب در نوجوانان و بزرگسالان رخ می دهد ، اما شایع است که در کودکان ظاهر می شود و ممکن است سالها تشخیص داده نشود. تشخیص علائم جسمی ، عاطفی و رفتاری این اختلال کمک به کودک را برای شما آسان تر می کند.
مراحل
روش 1 از 3: تشخیص علائم رفتاری
مرحله 1. با معلمان فرزند خود صحبت کنید
کودکان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی اغلب برای شرکت در کلاس و تعامل با همسالان تلاش می کنند. از آنجا که نمی توانید نحوه رفتار فرزندان خود را در مدرسه مشاهده کنید ، بحث در مورد رفتارهای فرزندتان در مدرسه با معلمان می تواند ارزشمند باشد. اضطراب اجتماعی ممکن است برای کودک شما مشکل ساز شود اگر:
- آنها با پرسیدن یا پاسخ دادن به س ،الات ، بلند خواندن یا نوشتن روی تخته در کلاس شرکت نمی کنند.
- خواندن یا تماس گرفتن باعث ناراحتی آنها می شود که ممکن است شبیه سرخ شدن ، گریه ، عصبانیت ، امتناع یا عملکرد ضعیف با وجود توانایی باشد.
- آنها اغلب تنها در کافه تریا یا کتابخانه می نشینند و در مدرسه از همسالان خود دور می مانند.
مرحله 2. به پیامهای اساسی فرزند خود گوش دهید
کودکان مبتلا به هراس اجتماعی به طور کلی بیش از حد از انتقاد می ترسند و بیش از حد نگران تحقیر یا خجالت هستند. کودکان خردسال احتمالاً نمی توانند تشخیص دهند و به شما بگویند که افکار ترسناکی دارند ، اما جملاتی از این دست را به عنوان نشانه های احتمالی اضطراب اجتماعی در نظر بگیرید:
- "اگر حرف اشتباهی بزنم چطور؟"
- "من یک چیز احمقانه می گویم."
- "آنها من را دوست نخواهند داشت."
- "من ادم سفیه و احمق هستم."
- "مردم می گویند من مضطرب هستم."
مرحله 3. نحوه تعامل اجتماعی فرزند خود را مشاهده کنید
کودکان در هر سنی دائماً در حال بلوغ اجتماعی هستند. ترس یا امتناع از معاشرت می تواند نشان دهنده این باشد که فرزند شما نگران این است که در کنار دیگران باشد ، با دیگران صحبت کند یا در یک محیط عمومی باشد. دوستان خود را دعوت کنید یا فرزندتان را برای قرارهای بازی ببرید ، و نحوه برخورد آنها را در کنار دیگران ببینید. اضطراب اجتماعی در کودکان ممکن است به صورت یکی از موارد زیر ظاهر شود:
- در صورت عدم حضور والدین از رفتن به تاریخ بازی ، یا درخواست از والدین برای همیشه در دسترس بودن.
- وقتی در کنار دیگران هستید به شدت از نظر جسمی به شما وابسته هستید.
- امتناع از شروع مکالمات ، دعوت از دوستان برای ملاقات ، یا تماس ، پیامک یا ایمیل با دیگران در گروه سنی خود.
- کودکان بزرگتر ممکن است آخر هفته به جای معاشرت با دوستان در خانه بمانند.
مرحله 4. توجه کنید که چگونه فرزند شما با دیگران صحبت می کند
ممکن است کودک شما آنقدر مضطرب باشد که با دیگران صحبت نکند و نتواند مکالمه خود را ادامه دهد. وقتی این کار را می کنند ، ممکن است بسیار ملایم صحبت کنند یا زیر لب صحبت کنند. اغلب کودکان مضطرب اجتماعی از تماس چشمی با بزرگسالان یا همسالان خود اجتناب می کنند.
رفتارهایی می تواند با افرادی که فرزند شما می شناسد یا با افراد غریبه رخ دهد
مرحله 5. مراقب استرس عملکرد باشید
نوع عملکرد اختلال اضطراب اجتماعی عبارت است از ترس و اضطراب شدید در مورد صحبت یا اجرای عمومی. این می تواند در مدرسه رخ دهد ، مانند ارائه گزارش به کلاس. در طول یک رسیتال موسیقی ؛ یا حتی انجام یک ورزش
- گاهی اوقات ممکن است کودکان آنقدر نگران اجرا باشند که حتی خوردن غذا در حضور دیگران یا سفارش غذا در رستوران باعث ایجاد استرس می شود.
- استفاده از حمام عمومی می تواند برای برخی از کودکان اضطراب ایجاد کند.
مرحله 6. "روزهای بیمار" فرزند خود را ارزیابی کنید
”اضطراب اجتماعی در کودکان معمولاً به عنوان امتناع از مدرسه ظاهر می شود - کودک شما آنقدر نگران حضور در مدرسه است که بهانه ای برای ماندن در خانه می جوید. این می تواند به عنوان یک بیماری جعلی یا حتی علائم جسمانی اضطراب که به صورت بیماری ظاهر می شود ، ظاهر شود.
مرحله 7. توجه کنید که آیا فرزند شما فعالیت های جدیدی را امتحان می کند یا خیر
شروع فعالیت های جدید می تواند یکی از چالش برانگیزترین رویدادها برای یک کودک مضطرب اجتماعی باشد ، جایی که آنها مجبور می شوند با گروه همسالان جدیدی روبرو شوند و در مهارتی شرکت کنند که در آن راحت نیستند. امتناع از انجام فعالیتهای جدید اغلب در مورد کودکان مضطرب اجتماعی دیده می شود.
مرحله 8. در عصبانیت به دنبال معنی باشید
برای کودکان خردسال که قادر به بیان کلامی احساسات خود نیستند ، عصبانیت ممکن است شایع ترین بیان اضطراب باشد. ترس کودک ممکن است به صورت گریه شدید ، طولانی مدت یا عصبانیت ظاهر شود. اگر این یک اتفاق رایج در خانه شما است ، به دنبال علائم دیگر اختلال اضطراب اجتماعی باشید.
عصبانیت های مربوط به اضطراب را می توان به عنوان مخالف یا "کودک دشوار" درک نکرد
روش 2 از 3: ارزیابی علائم جسمانی
مرحله 1. مراقب علائم عینی اضطراب باشید
اضطراب یک اختلال جدی است که اغلب باعث علائم جسمی بدن می شود. در مواجهه با عملکرد یا تعامل اجتماعی ، فرزند شما ممکن است جلوه های فیزیکی ترس خود را نشان دهد. آنها ممکن است از نظر جسمی بی حرکت شوند (به معنای واقعی کلمه از ترس فلج شده اند) ، در نفس کشیدن مشکل داشته باشند و ضربان قلب تندی داشته باشند.
مرحله 2 - اگر ناراحتی معده ناشی از اضطراب است توجه کنید
این غیر معمول نیست که کودک آنقدر مضطرب شود که دچار اسهال ، تهوع یا حتی استفراغ شود. اگر کودک شما دچار ناراحتی معده مکرر شده است ، گزارش وقوع این حملات را ثبت کنید. اگر اغلب در پاسخ به انجام یا تفکر درباره یک فعالیت اجتماعی یا عملکردی انجام شود ، این نشانه ای از اختلال اضطراب اجتماعی است.
مرحله 3. از کودک خود در مورد تجربه ذهنی خود سوال کنید
سرگیجه ، سبکی سر ، گیجی ، احساس خارج از بدن و تنش عضلانی از دیگر علائم فیزیکی رایج اضطراب است. تشخیص این موارد برای کودک دشوار است. از کودک خود س questionsالاتی بپرسید تا در مورد تجربه ذهنی خود با اضطراب اطلاعات کسب کند. س questionsالاتی مانند:
- "آیا احساس می کنید اتاق در حال چرخش است یا ممکن است زمین بخورید؟"
- "آیا در سراسر بدن احساس درد یا درد می کنید؟"
- "ما الان کجاییم؟ چه روزی از هفته است؟ » ناتوانی در پاسخ به سوالات ساده می تواند نشان دهنده سردرگمی یا وحشت باشد.
مرحله 4. در حالی که کودک شما با دیگران ارتباط برقرار می کند ، مراقب چهره او باشید
اگر او اغلب در محیط های اجتماعی سرخ می شود ، عرق می کند یا می لرزد ، ممکن است نشان دهنده اضطراب اجتماعی باشد.
روش 3 از 3: درک اختلال
مرحله 1. ارزیابی کنید که آیا فرزند شما دارای عوامل خطر است یا خیر
هرکسی می تواند به اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا شود ، اما عوامل خاصی می توانند در احتمال ابتلا به آن در کودکان دخیل باشند. این می تواند ناگهان پس از یک تجربه استرس زا یا شرم آور ایجاد شود یا به تدریج در طول زمان. ارزیابی کنید که آیا هر یک از این عوامل خطر مربوط به کودک مضطرب شما است:
- اگر والدین یا خواهر و برادرهایش به این بیماری مبتلا شوند ، احتمال بیشتری وجود دارد که فرزند شما دچار اختلال اضطراب اجتماعی شود.
- آسیب هایی مانند سوءاستفاده ، اختلافات خانوادگی مانند طلاق یا مرگ یکی از عزیزان ، یا تجربه های مزاحمت ، قلدری یا طرد شدن می تواند خطر را افزایش دهد.
- اختلال اضطراب اجتماعی چیزی بیش از خجالت ساده نیست ، اما کودکانی که خجالتی ، ترسو یا به طور کلی گوشه گیر هستند ممکن است در معرض خطر بیشتری باشند.
- شروع یک فعالیت جدید یا قرار گرفتن در کانون توجه برای اولین بار می تواند باعث ایجاد علائم اضطراب اجتماعی شود که قبلاً وجود نداشت.
- لکنت زبان ، چاقی ، معلولیت ، تیک یا سایر اختلالات ممکن است خودآگاهی را افزایش داده و به اضطراب اجتماعی کمک کند.
مرحله 2. معیارهای تشخیص را مرور کنید
سه معیار اصلی برای تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی مورد نیاز است. اینها را در نظر داشته باشید تا به تشخیص اختلال از مرحله خجالتی ساده و سایر اختلالات کمک کنید. اینها معیارهای خاصی هستند که توسط پزشکان تعیین می شوند:
- ترس یا اضطراب باید متناسب با وضعیت واقعی نباشد. طبیعی است که یک کودک در اجرای یک نوازندگی ویولن یا ملاقات با همکلاسی های جدید عصبی باشد ، اما اگر آنها آنقدر عصبی هستند که استفراغ می کنند یا واکنش احساسی شدیدی دارند ، این بیش از یک کمرویی ساده است. شدت ممکن است در فرکانس یا مدت زمان باشد - شدیدتر یا طولانی تر از حالت معمول.
- این علائم باید به مدت شش ماه یا بیشتر ادامه یابد. در غیر این صورت ممکن است مرحله کمرویی باشد.
- علائم باید باعث ایجاد ناراحتی یا تداخل عادی در کارهای روزمره فرزند شما در فعالیت های روزانه یا مدرسه شود ، مانند اختلال در عملکرد و حضور کودک در مدرسه و توانایی معاشرت و توسعه روابط.
مرحله 3. "مرحله در برابر اختلال" را در نظر بگیرید
تفاوت بین فاز و اختلال اضطرابی در این است که یک فاز کوتاه مدت است و به طور کلی بی ضرر است. اختلالات اضطرابی اغلب مزمن می شوند و باعث اختلال در عملکرد روزانه می شوند. برخلاف مرحله موقت مانند آنچه در صورتی اتفاق می افتد که کودک شما به مدت دو ماه در مورد یک هیولا زیر تخت خواب کابوس ببیند ، حضور آرامش بخش برای کمک به فرزند شما برای مقابله با یک اختلال اضطرابی کافی نیست.
مرحله 4. به دنبال دلایل اضطراب باشید
اضطراب فرزند شما در مورد تعامل یا عملکرد اجتماعی می تواند بسیار قبل از رویداد واقعی رخ دهد. این می تواند ارتباط علائم کودک با رویداد مرتبط را دشوار کند. توجه داشته باشید که آنها ممکن است نگران اتفاقاتی باشند که ممکن است تا هفته ها یا ماه ها رخ دهد و ممکن است بدترین سناریوهای مراقبت را تصور کنند و در این مدت علائم داشته باشند.
مرحله 5. با اضطراب اجتماعی مانند یک اختلال واقعی رفتار کنید
اضطراب اجتماعی می تواند یک اختلال ناتوان کننده باشد که مستلزم درمان است ، اغلب با کمک متخصصان و گاهی اوقات علاوه بر دارو. این اختلال اغلب با سایر مسائل مربوط به سلامت روان همراه است و می تواند منجر به موارد زیر شود:
- عزت نفس پایین و خودگویی منفی.
- مشکل قاطع بودن
- مهارتهای اجتماعی ضعیف ، انزوا و روابط اجتماعی دشوار.
- حساسیت بیش از حد به انتقاد.
- پیشرفت تحصیلی پایین.
- مصرف مواد مخدر و الکل در کودکان بزرگتر.
- خودکشی یا اقدام به خودکشی.
مرحله 6. اضطراب اجتماعی را از سایر اختلالات متمایز کنید
یک متخصص بهداشت روانی س lotsالات زیادی می پرسد تا مشخص شود که آیا مشکل از اختلال اضطراب اجتماعی است یا اختلال سلامت روانی متفاوت است. بسیاری از علائم رایج در اختلال اضطراب اجتماعی وجود دارد که در سایر اختلالات اضطرابی و سایر اختلالات سلامت روانی و حتی مشکلات پزشکی نیز وجود دارد. تا آنجا که می توانید اطلاعات خود را با پزشک بهداشت روان به اشتراک بگذارید تا به آنها در تشخیص دقیق کمک کند. همچنین می توانید در مورد تفاوت اضطراب اجتماعی با سایر اختلالات بیشتر بدانید تا بدانید چگونه به فرزند خود کمک کنید.
- اختلال اضطراب عمومی علائم مشابهی با اضطراب اجتماعی دارد ، اما بدون دلیل و به طور منظم ، نه فقط در ارتباط با موقعیت های اجتماعی یا عملکردی ، رخ می دهد. با این حال ، به یاد داشته باشید که ترس اجتماعی می تواند به خوبی قبل از رویداد تحریک کننده اضطراب ظاهر شود.
- در اختلال هراس ، کودک بیش از یک حمله وحشت زدگی یا اضطراب بی دلیل را تجربه می کند و همچنین از ایده داشتن حمله پانیک دیگر اضطراب را تجربه می کند.
- ترس از بودن در گروه یا محیطی بزرگ که فرار از آن دشوار است ، نشان دهنده آگورافوبیا است.
- اضطراب جدایی به عنوان ترس شدید از دوری از شخصیت های والدین یا مراقب خود را نشان می دهد. چسبیدن شدید اضطراب اجتماعی می تواند شباهت زیادی به اضطراب جدایی داشته باشد.
- ترس از نقایص جسمی درک شده در ملاء عام می تواند علامتی از اختلال بدشکلی بدن باشد.
- تاخیرهای اجتماعی و/یا گفتاری و رفتارهای تکراری می تواند نشانه های اوتیسم باشد.
- امتناع از صحبت کردن یا اجتماعی بودن ، عصبانیت ، اعتراض و نقض قانون ممکن است نشان دهنده اختلال مخالفان-مخالف باشد. این امر به جای ترس از رویداد ، ناشی از تمایل به سرپیچی است.
مرحله 7. با متخصص اطفال فرزند خود یا یک متخصص بهداشت روانی صحبت کنید
اضطراب اجتماعی یک بیماری قابل درمان است. یک متخصص می تواند شدت اضطراب را ارزیابی کند ، در صورت نیاز درمان را تجویز کند و نکاتی را در مورد نحوه کمک به فرزند شما در مقابله با اضطراب به شما ارائه دهد. نشان داده شده است که نوعی از درمان به نام درمان شناختی رفتاری برای بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی مفید است.
