سل (TB) یک بیماری ناشی از باکتری مایکوباکتریوم توبرکلوزیس است که معمولاً به ریه ها حمله کرده و هنگام سرفه ، عطسه یا صحبت کردن فرد آلوده گسترش می یابد. ابتلا به سل آسان نیست ، اما اگر سیستم ایمنی بدن شما ضعیف است یا در تماس نزدیک با بیمار هستید ، احتمال بیشتری وجود دارد که به آن مبتلا شوید. در حالی که احتمالاً نیازی به نگرانی ندارید ، سل یک بیماری جدی است ، بنابراین بهتر است از آن جلوگیری کنید.
مراحل
قسمت 1 از 3: چگونه از ابتلا به سل جلوگیری کنیم
مرحله 1. از قرار گرفتن در معرض افراد مبتلا به سل فعال خودداری کنید
بدیهی است مهمترین احتیاطی که می توانید برای پیشگیری از سل انجام دهید این است که از افراد مبتلا به سل فعال اجتناب کنید ، که بسیار مسری است ، به خصوص اگر قبلا آزمایش سل نهفته مثبت بوده است. به طور خاص:
- مدت زمان طولانی را با افرادی که عفونت سل فعال دارند ، صرف نکنید ، به خصوص اگر کمتر از دو هفته تحت درمان بوده اند. به طور خاص ، مهم است که از گذراندن وقت با بیماران سل در اتاقهای گرم و شلوغ اجتناب کنید.
- اگر مجبور هستید در اطراف بیماران سل باشید ، به عنوان مثال اگر در یک مرکز مراقبت که در آن سل در حال درمان است کار می کنید ، باید اقدامات محافظتی مانند استفاده از ماسک صورت انجام دهید تا از تنفس باکتری سل جلوگیری کنید.
- اگر یکی از دوستان یا اعضای خانواده شما مبتلا به سل فعال است ، می توانید با اطمینان از رعایت دقیق دستورالعمل های درمانی ، آنها را از شر این بیماری خلاص کرده و خطر ابتلا به آن را کاهش دهید.
مرحله 2. بدانید که آیا "در معرض خطر" هستید
گروه های خاصی از افراد بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به سل هستند. اگر شما یکی از اعضای این گروه ها هستید ، باید مراقب باشید که از خود در برابر تماس با سل محافظت کنید. برخی از گروه های اصلی در معرض خطر عبارتند از:
- افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند ، مانند افراد مبتلا به HIV یا ایدز.
- افرادی که با شخصی مبتلا به سل فعال زندگی می کنند یا از آن مراقبت می کنند ، مانند بستگان نزدیک یا پزشک/پرستار.
- مراقبت های بهداشتی و مددکاری اجتماعی که به بیماران در معرض خطر ، مانند افرادی که بی خانمان هستند ، خدمت می کنند.
- افرادی که در آنجا متولد می شوند ، از جمله کودکان ، و افرادی که در پنج سال گذشته از مناطقی مهاجرت کرده اند که میزان سل بالایی دارند.
- افرادی که در فضاهای شلوغ و محدود مانند زندان ها ، خانه های سالمندان یا سرپناه های بی خانمان زندگی می کنند.
- افرادی که از مواد مخدر و الکل سوء استفاده می کنند ، یا به مراقبت های بهداشتی مناسب دسترسی چندانی ندارند یا هیچ دسترسی ندارند.
- افرادی که در کشورهایی زندگی می کنند یا به کشورهایی سفر می کنند که سل فعال در آنها رایج است ، مانند کشورهای آمریکای لاتین ، آفریقا و بخش هایی از آسیا.
مرحله 3. یک سبک زندگی سالم را دنبال کنید
افرادی که از سلامت بدنی برخوردارند بیشتر مستعد ابتلا به باکتری ها هستند ، زیرا مقاومت آنها در برابر بیماری کمتر از افراد سالم است. بنابراین ، مهم است که تمام تلاش خود را برای داشتن یک سبک زندگی سالم انجام دهید.
- از رژیم غذایی سالم و متعادل با مقدار زیادی میوه ، سبزیجات ، غلات کامل و گوشت بدون چربی استفاده کنید. از غذاهای چرب ، شیرین و فرآوری شده خودداری کنید.
- اغلب ، حداقل سه تا چهار بار در هفته ورزش کنید. سعی کنید برخی از تمرینات قلبی عروقی خوب را در تمرینات خود مانند دویدن ، شنا یا قایقرانی وارد کنید.
- مصرف الکل را کاهش دهید و از کشیدن سیگار یا مصرف مواد خودداری کنید.
- به مقدار مناسب و با کیفیت خوب ، بین هفت تا هشت ساعت در شب بخوابید.
- بهداشت شخصی خود را رعایت کنید و سعی کنید تا آنجا که ممکن است زمان زیادی را در خارج از منزل ، در هوای تازه بگذرانید.
مرحله 4. واکسیناسیون BCG را برای جلوگیری از سل انجام دهید
واکسن BCG (Bacille Calmette-Guerin) در بسیاری از کشورها برای جلوگیری از شیوع سل به ویژه در کودکان کوچک استفاده می شود. با این حال ، واکسن معمولاً در ایالات متحده استفاده نمی شود ، جایی که میزان عفونت کم است و این بیماری به شدت قابل درمان است. بنابراین ، CDC واکسن را به عنوان ایمن سازی معمول توصیه نمی کند. در حقیقت ، CDC فقط واکسن BCG را برای شهروندان آمریکایی در موارد زیر توصیه می کند:
- هنگامی که آزمایش سل برای کودک منفی است اما همچنان در معرض بیماری قرار می گیرد ، به ویژه گونه هایی که در برابر درمان مقاوم هستند.
- هنگامی که یک کارمند مراقبت های بهداشتی به طور مداوم در معرض سل قرار می گیرد ، به ویژه گونه هایی که در برابر درمان مقاوم هستند.
- قبل از سفر به کشور دیگری که بیماری سل در آن شایع است.
قسمت 2 از 3: نحوه تشخیص و درمان سل
مرحله 1. اگر در معرض بیماری سل قرار گرفته اید ، آزمایش سل را برنامه ریزی کنید
اگر اخیراً در معرض فردی مبتلا به سل فعال قرار گرفته اید و فکر می کنید احتمال ابتلای شما به این بیماری وجود دارد ، مهم است که بلافاصله با پزشک خود مشورت کنید. دو روش برای آزمایش سل وجود دارد:
-
آزمایش پوست:
آزمایش پوستی توبرکولین (TST) نیاز به تزریق محلول پروتئینی بین 8 تا 10 هفته پس از تماس با فرد آلوده دارد. بیمار باید دو یا سه روز بعد به پزشک مراجعه کند تا واکنش پوستی تفسیر شود.
-
آزمایش خون:
اگرچه این آزمایش به اندازه آزمایش پوست رایج نیست ، اما آزمایش خون سل تنها به یکبار مراجعه به پزشک نیاز دارد و کمتر احتمال دارد باعث تفسیر نادرست توسط یک متخصص پزشکی شود. این گزینه ضروری برای هرکسی است که واکسیناسیون BCG را دریافت کرده است ، زیرا واکسن می تواند با دقت آزمایش پوست توبرکولین تداخل داشته باشد.
- اگر آزمایش سل شما مثبت باشد ، باید آزمایش های اضافی را انجام دهید. متخصصان بهداشت قبل از ادامه درمان باید تشخیص دهند که آیا شما مبتلا به سل نهفته (که مسری نیست) هستید یا بیماری سل فعال. آزمایشات ممکن است شامل اشعه ایکس قفسه سینه و آزمایش خلط باشد.
مرحله 2. درمان فوری سل سل را آغاز کنید
در صورت مثبت بودن تست سل نهفته ، باید با پزشک خود در مورد بهترین اقدام مشورت کنید.
- اگرچه شما با یک سل نهفته احساس بیماری نمی کنید و مسری نیست ، احتمالاً یک دوره آنتی بیوتیک برای شما تجویز می شود تا میکروب های غیر فعال سل را از بین ببرد و از تبدیل سل به یک بیماری فعال جلوگیری کند.
- دو درمان رایج عبارتند از: مصرف ایزونیازید روزانه یا دو بار در هفته. مدت زمان درمان شش یا نه ماه است. یا برای کسانی که نمی توانند ایزونیازید را تحمل کنند ، مصرف ریفامپین روزانه به مدت چهار ماه.
مرحله 3. درمان فوری سل فعال را آغاز کنید
در صورت مثبت بودن تست سل فعال ، ضروری است که درمان را در اسرع وقت آغاز کنید.
- علائم سل فعال شامل سرفه ، تولید خلط ، تب ، کاهش وزن ، خستگی ، تعریق شبانه ، لرز و از دست دادن اشتها است.
- امروزه سل فعال با ترکیبی از داروهای آنتی بیوتیک بسیار قابل درمان است ، با این حال طول درمان می تواند بسیار طولانی باشد ، معمولاً بین شش تا دوازده ماه.
- رایج ترین داروها برای درمان سل عبارتند از ایزونیازید ، ریفامپین (ریفادین ، ریمکتان) ، اتامبوتول (میامبوتول) و پیرازینامید. با سل فعال ، معمولاً باید ترکیبی از این داروها را مصرف کنید ، به ویژه اگر دارای سویه ای مقاوم به دارو هستید.
- بیماران با مقاومت به ایزونیازید و ریفامپین باید تا دو سال پس از درمان تحت نظر باشند.
- اگر برنامه درمانی خود را دقیقاً دنبال کنید ، باید ظرف چند هفته احساس بهتری داشته باشید و دیگر نباید مسری باشید. با این حال ، ضروری است که دوره درمانی خود را به پایان برسانید ، در غیر این صورت سل در سیستم شما باقی می ماند و به طور بالقوه مقاوم تر به دارو می شود.
قسمت 3 از 3: چگونه از انتشار سل جلوگیری کنیم
مرحله 1. در خانه بمانید
اگر مبتلا به سل فعال هستید ، باید اقدامات پیشگیرانه را انجام دهید تا از انتقال بیماری به دیگران جلوگیری کنید. پس از تشخیص ، باید چند هفته در محل کار یا مدرسه در خانه بمانید و از خوابیدن یا گذراندن مدت طولانی در یک اتاق با افراد دیگر اجتناب کنید.
همچنین تا زمانی که دیگر عفونی نیستید ، از داشتن بازدیدکننده در خانه خودداری کنید
مرحله 2. اتاق را تهویه کنید
Mycobacterium tuberculosis در فضاهای بسته با هوای راکد به راحتی پخش می شود. بنابراین ، شما باید پنجره ها یا درها را باز کنید تا هوای تازه وارد و هوای آلوده خارج شود.
به همین دلیل ، شما همچنین باید به تنهایی بخوابید تا در یک اتاق با سایر اعضای خانواده
مرحله 3. دهان خود را بپوشانید
درست مانند سرماخوردگی ، هنگام سرفه ، عطسه یا حتی خندیدن باید دهان خود را بپوشانید. در صورت لزوم می توانید از دست خود استفاده کنید ، اما استفاده از دستمال کاغذی ترجیح داده می شود.
مرحله 4. ماسک بزنید
اگر مجبور هستید که در اطراف افراد باشید ، بهتر است حداقل در سه هفته اول پس از عفونت از ماسک جراحی استفاده کنید که دهان و بینی شما را می پوشاند. این به کاهش خطر انتقال باکتری ها به شخص دیگر کمک می کند.
مرحله 5. دوره دارویی خود را به پایان برسانید
بسیار ضروری است که هر دوره دارویی را که پزشک تجویز کرده است به پایان برسانید. عدم انجام این کار به باکتری سل امکان جهش می دهد و باعث مقاومت بیشتر باکتری ها در برابر داروها و در نتیجه کشنده تر می شود. اتمام دوره دارویی شما امن ترین گزینه نه تنها برای شما بلکه برای اطرافیان شما است.
