فتق دیسک می تواند فوق العاده دردناک باشد. زمانی اتفاق می افتد که مقداری از مواد نرم داخل دیسک که مهره های شما را می بندد بیرون می آید. همه افراد مبتلا به فتق دیسک درد ندارند ، اما اگر ماده ای که از دیسک خارج می شود اعصاب پشت شما را تشدید کند ، می تواند باعث درد شدید شود. اگرچه مدتی طول می کشد ، اما بسیاری از افراد بدون جراحی بهبود می یابند.
مراحل
روش 1 از 3: شناسایی دیسک فتق
مرحله 1. علائم را بشناسید
بیشترین نواحی برای فتق دیسک در قسمت تحتانی ستون فقرات و گردن است. اگر فتق دیسک شما در قسمت پایین کمر قرار دارد ، احتمالاً در پاهای خود درد خواهید داشت. اگر فتق دیسک در گردن شما باشد ، احتمالاً شانه و بازوی شما آسیب می بیند. علائم عبارتند از:
- درد در اندام شما. درد هنگام سرفه ، عطسه یا حرکت به روش های خاص ممکن است شدیدتر شود.
- بی حسی یا احساس سوزن سوزن شدن. این اتفاق زمانی می افتد که اعصابی که به آن قسمت می رسند تحت تأثیر فتق دیسک قرار می گیرند.
- ضعف. اگر قسمت تحتانی کمرتان آسیب دیده باشد ، احتمال دارد که زمین بخورد و زمین بخورد. اگر گردن شما آسیب دیده باشد ، ممکن است در حمل وسایل سنگین مشکل داشته باشید.
مرحله 2. اگر فکر می کنید فتق دیسک دارید به پزشک مراجعه کنید
پزشک یک معاینه پزشکی انجام می دهد تا دقیقاً مشخص کند که درد شما از کجا ناشی می شود. پزشک به احتمال زیاد در مورد سابقه پزشکی شما از جمله آسیب های اخیر س askال می کند. پزشک همچنین ممکن است موارد زیر را آزمایش کند:
- بازتاب ها
- قدرت عضلانی
- هماهنگی ، تعادل و توانایی راه رفتن
- حس لامسه. پزشک ممکن است آزمایش کند که آیا لمس های ملایم یا ارتعاشات را در مناطق مختلف بدن خود احساس می کنید یا خیر.
- توانایی بالا بردن پا یا حرکت دادن سر. این حرکات باعث کشش اعصاب نخاعی می شود. در صورت افزایش درد ، بی حسی یا سوزن سوزن شدن ، ممکن است فتق دیسک را نشان دهد.
مرحله 3. در صورت توصیه پزشک ، آزمایشات تصویربرداری را انجام دهید
از این آزمایشات می توان برای حذف سایر علل احتمالی درد استفاده کرد و به پزشک اجازه داد دقیقاً ببیند چه اتفاقی برای دیسک های شما می افتد. اگر باردار هستید یا فکر می کنید ممکن است باردار باشید ، به پزشک خود اطلاع دهید زیرا ممکن است بر آزمایش هایی که پزشک توصیه می کند تأثیر بگذارد.
- اشعه ایکس. ممکن است پزشک از شما بخواهد برای اطمینان از این که درد شما ناشی از عفونت ، تومور ، شکستگی استخوان یا عدم هم ترازی استخوان های ستون فقرات شما نیست ، از شما اشعه ایکس بگیرید. پزشک ممکن است میلوگرام را با اشعه ایکس پیشنهاد کند. این شامل قرار دادن رنگ در مایع نخاعی است که در اشعه ایکس نشان داده می شود. این به پزشک کمک می کند تا ببیند دیسک ها ممکن است بر اعصاب شما فشار بیاورند.
- اسکن توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن). در طول سی تی اسکن شما روی میز دراز کشیده به داخل اسکنر دراز می کشید. اسکنر اشعه ایکس متوالی از ناحیه مورد نظر را انجام می دهد. ممکن است پزشک از شما بخواهد که نفس خود را برای مدت کوتاهی حبس کنید تا مطمئن شوید تصویر واضح است. درد ندارد ، اما ممکن است از شما خواسته شود چند ساعت قبل از آزمایش ناشتا باشید یا از قبل رنگ کنتراست به شما داده شود. آزمایش احتمالاً حدود 20 دقیقه یا کمتر به طول می انجامد. این آزمایش می تواند به پزشک در تعیین دقیق دیسک هایی که آسیب دیده اند کمک کند.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). اسکنر MRI از آهن ربا و امواج رادیویی برای ایجاد عکس از بدن شما استفاده می کند. MRI مخصوصاً برای تعیین دقیق فتق دیسک و فشار بر اعصاب مفید است. این آزمایش آسیبی نمی رساند ، اما مستلزم این است که روی میز دراز بکشید تا به اسکنر بچرخد. اسکنر صداهای بلند ایجاد می کند و احتمالاً از گوشی یا گوش گوش استفاده خواهید کرد. ممکن است یک ساعت و نیم طول بکشد.
- این حساس ترین آزمایش تصویربرداری است ، اما گران ترین نیز می باشد.
مرحله 4. آزمایشات عصبی انجام دهید
اگر پزشک نگران این است که ممکن است به اعصاب خود آسیب وارد کنید ، ممکن است از شما خواسته شود تا آزمایش های هدایت عصب و الکترومیوگرافی انجام دهید.
- در طول آزمایش های هدایت عصبی ، پزشک ممکن است یک پالس الکتریکی کوچک را برای تعیین اینکه آیا به درستی به ماهیچه های خاص منتقل شده است ، تجویز کند.
- در حین الکترومیوگرافی ، پزشک یک سوزن نازک را وارد عضله شما می کند تا پالس های الکتریکی وارد شده را اندازه گیری کند.
- هر دو روش ممکن است ناراحت کننده باشد.
روش 2 از 3: استفاده از داروهای خانگی و تغییر شیوه زندگی
مرحله 1. در صورت نیاز از یخ یا حرارت استفاده کنید
کلینیک مایو اینها را به عنوان داروهای خانگی برای مقابله با درد فتق دیسک توصیه می کند. اینکه کدام یک را برای استفاده انتخاب کرده اید ممکن است بستگی به مرحله آسیب دیدگی شما داشته باشد.
- در چند روز اول ، بسته های سرد می توانند به کاهش التهاب و تورم کمک کنند. می توانید از بسته یخ یا بسته سبزیجات یخ زده که در یک حوله پیچیده شده اند استفاده کنید. حدود 10 دقیقه آن را بمالید ، سپس به پوست خود فرصت دهید تا گرم شود. بسته سرد را مستقیماً روی پوست خود قرار ندهید.
- پس از چند روز اول ، می توانید از گرما برای شل شدن ماهیچه های کشیده استفاده کنید. از بطری آب گرم پیچیده شده در حوله یا پد گرمکن استفاده کنید. منبع گرما را مستقیماً روی پوست برهنه خود قرار ندهید تا دچار سوختگی نشوید.
مرحله 2. در صورت امکان فعال باشید
ممکن است چند روز اول بعد از فتق دیسک نیاز به استراحت داشته باشید ، اما پس از آن ، فعال ماندن از سفت شدن شما جلوگیری کرده و به بهبود سریعتر شما کمک می کند. با پزشک یا فیزیوتراپیست خود مشورت کنید تا بدانید که چه تمریناتی را ممکن است برای شما توصیه کنند.
- از انجام فعالیت هایی که می تواند باعث بدتر شدن آن شود خودداری کنید. این ممکن است شامل حمل اقلام سنگین ، بلند کردن یا رسیدن باشد.
- پزشک ممکن است شنا را پیشنهاد کند زیرا آب وزن شما را تحمل می کند و فشار بر ستون فقرات شما را کاهش می دهد. امکانات دیگر شامل دوچرخه سواری یا پیاده روی است.
- در صورت تایید پزشک ، شیب لگن را امتحان کنید. به پشت دراز بکشید و زانوها را بالا بیاورید و دست خود را زیر کمرتان قرار دهید. لگن خود را طوری خم کنید که دست خود را به سمت پایین فشار دهید. آن را پنج ثانیه نگه دارید. این کار را 10 بار تکرار کنید. اگر این باعث درد می شود ، متوقف شوید و با پزشک خود صحبت کنید.
- فشار باسن را انجام دهید. در حالی که به پشت دراز کشیده اید و زانوها را بالا نگه داشته اید ، باسن خود را به هم فشار دهید و آن را به مدت پنج ثانیه نگه دارید. این کار را 10 بار تکرار کنید. این نباید باعث درد شود. اگر چنین شد ، ادامه ندهید و آن را با پزشک خود در میان بگذارید.
مرحله 3. موقعیت خواب خود را تنظیم کنید
ممکن است با خوابیدن در موقعیت هایی که فشار را از ستون فقرات و اعصاب برداشته می شود ، تسکین پیدا کنید. پزشک یا فیزیوتراپیست شما ممکن است موارد زیر را پیشنهاد کند:
- روی شکم روی بالش دراز بکشید تا کمرتان گرد شود. این ممکن است فشار بر اعصاب شما را کاهش دهد.
- در وضعیت جنینی دراز بکشید و یک بالش بین زانوها قرار دهید. طرف فتق دیسک باید بالا باشد.
- به پشت دراز بکشید و بالش هایی را زیر زانو قرار دهید به طوری که باسن و زانوها خم شده و ساق پای شما موازی با تخت باشد. در طول روز ممکن است بخواهید روی زمین دراز بکشید و پاهای خود را روی یک صندلی قرار دهید.
مرحله 4. از حمایت اجتماعی برخوردار شوید
زندگی با درد مزمن بسیار استرس زا است و می تواند باعث افسردگی و اضطراب شود. حفظ شبکه اجتماعی به شما کمک می کند تا کنار بیایید و کمتر احساس تنهایی کنید. شما می توانید از حمایت های اجتماعی زیر استفاده کنید:
- صحبت با دوستان و خانواده. اگر فعالیت های بدنی وجود دارد که دیگر نمی توانید به تنهایی انجام دهید ، بگذارید آنها به شما کمک کنند.
- به یک مشاور مراجعه کنید. یک مشاور می تواند به شما در یادگیری تکنیک های مقابله و تعیین اینکه آیا انتظارات غیرواقعی از بهبودی دارید کمک کند. ممکن است پزشک شما بتواند فردی را که در کمک به افراد در کنار آمدن با درد تخصص دارد ، توصیه کند.
- به یک گروه پشتیبانی بپیوندید این ممکن است به شما کمک کند کمتر احساس تنهایی کنید و مکانیسم های مقابله را بیاموزید.
مرحله 5. استرس را مدیریت کنید
استرس شما را نسبت به درد حساس تر می کند. با توسعه تکنیک هایی برای مقابله با استرس ، ممکن است بتوانید درد را بهتر کنترل کنید. برخی از افراد از تکنیک های زیر سود می برند:
- مراقبه
- تنفس عمیق
- موسیقی یا هنر درمانی
- تجسم تصاویر آرامش بخش
- گروه های مختلف ماهیچه ای در بدن را منقبض و آرام می کند
مرحله 6. در مورد درمان های جایگزین با یک فیزیوتراپ صحبت کنید
ممکن است راه هایی وجود داشته باشد که می توانید نحوه حرکت یا نشستن را برای جلوگیری از بدتر شدن وضعیت خود تغییر دهید. همچنین ممکن است از روش های جایگزین مدیریت درد بهره مند شوید ، اما همیشه با پزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید این روش ها برای شما بی خطر خواهند بود. امکانات عبارتند از:
- مهار کوتاه مدت برای گردن یا پشت شما برای محافظت از آن و ایجاد ثبات در شما
- کشش
- درمان های سونوگرافی
- تحریک الکتریکی
روش 3 از 3: مصرف داروها
مرحله 1. با مسکن های بدون نسخه با درد متوسط مقابله کنید
اگر درد شما خیلی شدید نباشد ، این احتمالاً اولین پیشنهاد پزشک خواهد بود.
- داروهای احتمالی عبارتند از ایبوپروفن (Advil ، Motrin IB) یا ناپروکسن (Aleve).
- اگرچه داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) می توانند بسیار مفید باشند ، اما اگر فشار خون بالا ، آسم ، مشکلات قلبی یا کلیوی دارید ، ممکن است برای شما مناسب نباشد. قبل از شروع مصرف با پزشک خود در مورد این داروها مشورت کنید زیرا می توانند با داروهای دیگر از جمله داروهای گیاهی یا مکمل های غذایی تداخل داشته باشند. NSAIDS به ویژه باعث ایجاد زخم معده شناخته شده است. اگر در عرض 7 روز داروهای بدون نسخه کمکی نکرد ، با پزشک خود مشورت کنید.
مرحله 2. با داروهای تجویزی با درد شدید مبارزه کنید
بسته به علائم و سابقه پزشکی شما ، پزشک ممکن است موارد زیر را پیشنهاد کند:
- داروهای ضد درد عصبی. محبوبیت این داروها در حال افزایش است زیرا عوارض جانبی اغلب کمتر از داروهای مخدر است. داروهای رایج شامل گاباپنتین (نوروتین ، گرالیز ، هوریزانت) ، پرگابالین (لیریکا) ، دولوکستین (Cymbalta) و ترامادول (اولترام) است.
- مواد مخدر این داروها زمانی تجویز می شوند که داروهای بدون نسخه به اندازه کافی قوی نبوده و داروهای ضد درد عصبی مفید نباشند. آنها ممکن است عوارض جانبی از جمله آرام بخش ، تهوع ، گیجی و یبوست ایجاد کنند. این داروها اغلب دارای کدئین یا مخلوطی از اکسی کدون و استامینوفن (Percocet، Oxycontin) هستند.
- شل کننده های عضلانی. برخی از افراد دچار اسپاسم عضلانی دردناک می شوند و این داروها می توانند به این امر کمک کنند. یکی از رایج ترین آنها دیازپام است. برخی از شل کننده های عضلانی ممکن است باعث آرامش و سرگیجه شوند ، بنابراین بهتر است از آنها در شب ، درست قبل از خواب استفاده شود. بسته بندی را بخوانید تا مشخص شود که آیا هنگام رانندگی باید از رانندگی یا کار با ماشین آلات خودداری کنید.
مرحله 3. برای درد تزریق کورتیزون انجام دهید
کورتیزون می تواند التهاب و تورم را سرکوب کند. در صورت لزوم ، پزشک ممکن است به شما تزریق مستقیم در ناحیه ای که باعث ایجاد درد می شود را پیشنهاد دهد.
- همچنین ممکن است پزشک هنگام کاهش تورم از استروئیدهای خوراکی استفاده کند.
- کورتیکواستروئیدها اغلب برای تأخیر یا احتمالاً رفع نیاز به جراحی استفاده می شوند. امید این است که وقتی التهاب کاهش یابد ، بدن به طور طبیعی در دراز مدت بهبود می یابد.
- در صورت مصرف طولانی مدت کورتیزون می تواند باعث افزایش وزن ، افسردگی ، دیابت ، فشار خون بالا ، پوکی استخوان ، افزایش کبودی ، آکنه و آسیب پذیری در برابر عفونت ها شود.
مرحله 4. در مورد جراحی با پزشک خود مشورت کنید
اگر سایر گزینه ها علائم شما را بهبود ندهند ، اعصاب شما به شدت فشرده شده باشد ، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. انواع مختلفی از جراحی وجود دارد که پزشک شما ممکن است پیشنهاد کند:
- دیسکتومی باز در طی این روش ، جراح ستون فقرات شما را بریده و قسمت آسیب دیده دیسک را بیرون می آورد. اگر آسیب زیاد باشد ، جراح ممکن است کل دیسک را برداشته باشد. اگر کل دیسک برداشته شود ، ممکن است لازم باشد مهره های اطراف دیسک گم شده را ثابت کنید تا به شما ثبات برسد. به این میگن همجوشی.
- تعویض دیسک بین مهره ای مصنوعی در طی این روش ، پس از برداشتن دیسک آسیب دیده توسط جراح ، یک دیسک مصنوعی جایگزین می شود.
- دیسکتومی لیزری آندوسکوپی. در طی این روش ، جراح یک برش کوچک در ستون فقرات شما ایجاد می کند ، سپس یک لوله نازک که دارای نور و دوربین روی آن است (آندوسکوپ) وارد می کند. سپس دیسک آسیب دیده با استفاده از لیزر برداشته می شود.
مرحله 5. هنگام بهبودی از عمل جراحی ، دستورات پزشک خود را دنبال کنید
جراحی به اکثر افرادی که آن را مبتلا می شوند کمک می کند ، اما بهبودی شما ممکن است چند هفته طول بکشد. ممکن است بتوانید بعد از دو هفته تا یک ماه و نیم بعد از عمل به سر کار خود بازگردید.
- در صورت مشاهده علائم هرگونه عارضه ناشی از جراحی ، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید. اگرچه نادر است ، اما عوارض احتمالی شامل عفونت ، آسیب به اعصاب ، فلج ، خونریزی یا از دست دادن موقت حساسیت به لمس است.
- جراحی ستون فقرات مدتی جواب می دهد. اما اگر بیمار دو مهره را جوش دهد ، بار اغلب به مهره های مجاور بعدی منتقل می شود ، که ممکن است نیاز به جراحی اضافی داشته باشد. س importantال مهمی که باید از پزشک بپرسید این است که آیا ممکن است در آینده به جراحی های اضافی نیاز داشته باشید.
