رفلاکس وزیکوئورترال (VUR) ، که معمولاً به عنوان رفلاکس ادراری شناخته می شود ، جریان غیرعادی معکوس ادرار از مثانه به سمت کلیه ها است. رفلاکس ادراری بیشتر در نوزادان و کودکان تشخیص داده می شود و در صورت عدم درمان می تواند منجر به آسیب کلیوی ناشی از عفونت های دستگاه ادراری شود که کلیه ها را درگیر می کند. یاد بگیرید که عفونت های ادراری و VUR را تشخیص دهید تا بتوانید فرزند خود را تحت درمان قرار دهید.
مراحل
قسمت 1 از 2: به دنبال علائم
مرحله 1. مراقب علائم عفونت ادراری (UTIs) باشید
عفونت های ادراری یک علامت رایج رفلاکس ادرار است ، بنابراین اگر فرزند شما یک یا چند UTI دارد ، باید آزمایش وی را برای VUR در نظر بگیرید.
- در نوزادان و کودکان نوپا با رفلاکس ادراری ، علائم عفونت ادراری شامل تب غیر قابل توضیح ، اسهال ، استفراغ ، بی اشتهایی و تحریک پذیری است. همچنین ممکن است متوجه تکرر ادرار در مقادیر کم ، خون در ادرار (هماچوری) یا ادرار کدر و بوی قوی شوید.
- اگر کودک شما کمتر از 3 ماه سن دارد و دمای رکتوم او 100.4 درجه فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) یا بیشتر است ، با پزشک خود تماس بگیرید. اگر فرزند شما سه ماه یا بیشتر است و تب آن 102 درجه فارنهایت (38.9 درجه سانتی گراد) یا بیشتر است ، با پزشک خود تماس بگیرید.
- کودکان بزرگتر ممکن است علائم مشابهی را تجربه کنند ، اما می توانند با علائم دیگر ارتباط برقرار کنند. اینها عبارتند از میل شدید و مداوم به ادرار کردن ، احساس سوزش هنگام ادرار کردن ، و تردید در دفع ادرار یا نگه داشتن ادرار برای جلوگیری از احساس سوزش.
- به سایر شکایات کمتر خاص کودکان بزرگتر گوش دهید. این موارد می تواند شامل رفتن بیشتر به دستشویی ، گفتن: "می سوزد" یا "درد می کند" هنگام ادرار کردن ، یا شکایت از درد معده است.
مرحله 2. هرگونه درد کلیه را در کودکان بزرگتر شناسایی کنید
کودکان بزرگتر مبتلا به رفلاکس ادرار (و سایر عفونت های ادراری) نیز ممکن است دچار درد کلیه شوند. درد کلیه به صورت درد در دو طرف پشت ، درست در زیر دنده های پایین احساس می شود.
مرحله 3. به دنبال ادرار ناکارآمد باشید
ادرار ناکارآمد یکی از علائم رفلاکس ادراری جدی تر است. این می تواند مثانه بیش فعال باشد ، تمایل به "نگه داشتن" ادرار ، یا ناتوانی در آزادسازی هر چیزی جز جریان بسیار ضعیف ادرار (به ویژه در پسران). همچنین ممکن است فرزند شما از یبوست شدید (نگه داشتن مدفوع) رنج می برد.
مرحله 4. به دنبال علائم دیگر اختلال عملکرد مثانه/روده (BBD) باشید
این موارد ممکن است شامل ادرار مکرر یا ناگهانی ، مدت زمان طولانی بین مراجعه به حمام ، خیس شدن در طول روز و حالت بدن برای جلوگیری از خیس شدن باشد. کودک شما همچنین ممکن است در ناحیه آلت تناسلی یا پرینه (ناحیه بین مقعد و اندام تناسلی) درد داشته باشد ، یبوست (کمتر از دو بار دفع مدفوع در هفته و دردناک ، بزرگ یا شدید در هنگام بروز) ، شب ادراری یا بی اختیاری (ناتوانی در مدفوع در روده بزرگ و راست روده).
مرحله 5. از نقایص مادرزادی آگاه باشید
یک نوع VUR در اثر انسداد در مثانه ایجاد می شود. در برخی موارد این نتیجه جراحی یا آسیب است. همچنین در کودکان مبتلا به نقایص مادرزادی نخاع مانند spina bifida شایع است.
مرحله 6. سابقه خانوادگی خود را برای وجود رفلاکس ادرار بررسی کنید
VUR می تواند یک بیماری ژنتیکی باشد ، بنابراین اگر والدین در گذشته به آن مبتلا بودند ، فرزندانشان می توانستند به آن مبتلا شوند. اگر مادر در گذشته VUR داشته باشد ، نیمی از فرزندانش می توانند VUR داشته باشند. به طور مشابه ، اگر یک فرزند آن را داشته باشد ، خواهران و برادران آنها ، به ویژه خواهر و برادرهای کوچکتر ، ممکن است. حدود 32 درصد از خواهر و برادرها و تقریبا 100 درصد از دوقلوهای همسان به این بیماری مبتلا می شوند.
برخی از پزشکان در مورد آزمایش خواهر و برادر توصیه نمی کنند. آنها معتقدند که آزمایش بچه هایی که UTI یا علائم منفی دیگر را تجربه نکرده اند ضروری نیست
قسمت 2 از 2: دریافت تشخیص پزشکی
مرحله 1. با پزشک قرار ملاقات بگذارید
اگر به VUR مشکوک هستید یا فقط شواهدی برای عفونت مجاری ادراری دارید ، می خواهید برای دریافت آزمایش تشخیصی و بهترین گزینه های درمانی به پزشک مراجعه کنید. هنگام مراجعه به پزشک ، باید اطلاعاتی آماده داشته باشید که به او در درک بهتر وضعیت کمک کند. این یک عمل خوب است که قبل از مراجعه به پزشک این اطلاعات را یادداشت کنید. اطلاعاتی که باید داشته باشید شامل موارد زیر است:
- هرگونه علامت یا نشانه ای که فرزند شما دارد و برای چه مدت.
- سابقه پزشکی فرزند شما ، از جمله مشکلات سلامتی اخیر و اطلاعات عمومی.
- سابقه پزشکی خانوادگی شما ، به ویژه اینکه آیا هیچ یک از بستگان نزدیک کودک (والدین و خواهر و برادر) VUR داشته اند.
- هرگونه دارویی که فرزند شما در حال حاضر مصرف می کند ، چه با نسخه و چه بدون نسخه و میزان مصرف آن.
- هر گونه سوال دیگری که ممکن است از پزشک داشته باشید.
- هنگامی که در قرار ملاقات هستید ، از پرسیدن س questionsالاتی که برای شما پیش می آید نترسید. شما می خواهید درمان مناسب را برای فرزند خود پیدا کنید ، بنابراین هر کاری که می توانید انجام دهید تا وضعیت فرزند خود را بیاموزید و گزینه های شما چیست.
مرحله 2. یک مطالعه سونوگرافی از کلیه ها و مثانه انجام دهید
سونوگرام از صدا با فرکانس بسیار بالا (اولتراسوند) برای تولید تصاویر استفاده می کند که از قرار گرفتن در معرض اشعه جلوگیری می کند. سونوگرام نمی تواند وجود رفلاکس ادرار را به خودی خود تشخیص دهد. با این حال ، هر گونه آسیب به مثانه و کلیه ها ناشی از رفلاکس شدیدتر یا هر گونه مشکل آناتومیکی که ممکن است با رفلاکس همراه باشد ، آشکار می شود.
- این روش بدون درد و ایمن است ، اما اگر کودک شما همکاری نکند ، انجام آن خوب دشوار است.
- در کودکان مبتلا به رفلاکس ادرار ، سونوگرافی ممکن است کلیه های متورم ، زخم دار یا غیرمعمول کوچک را نشان دهد.
- اگر پزشک می خواهد به مثانه نگاه کند ، مهم است که تا حد ممکن پر باشد. این می تواند برای نوزادان و کودکان بسیار خردسال دشوار باشد. آخرین باری که کودک شما ادرار کرد به تکنسین ها اطلاع دهید. اگر مدتی گذشته است ، پزشک می تواند ابتدا قسمت مثانه مطالعه را قبل از ادرار کردن فرزند شما انجام دهد. اغلب از کودکان بزرگتر خواسته می شود که پس از اولین قسمت مطالعه ادرار کنند و بعد از آن عکس های بیشتری بگیرند.
مرحله 3. برای آزمایش رفلاکس مثانه یک کاتتر وارد کنید
دو آزمایش رایج و قابل اطمینان برای رفلاکس نیاز به استفاده از کاتتر دارد ، یک لوله انعطاف پذیر نازک که پزشک آن را وارد مثانه می کند. فرزند شما به پشت روی میز معاینه دراز کشیده است. پزشک اطراف دهانه مجرای ادرار را به آرامی با صابون مخصوص تمیز می کند تا باکتری ها به حداقل برسد. به دنبال آن ، یک لوله نازک به آرامی از طریق مجرای ادراری به داخل مثانه منتقل می شود. وقتی لوله به طور کامل در مثانه باشد ، تخلیه ادرار شروع می شود. لوله با نوار محکم می شود و روش انتخاب شده انجام می شود.
- از آنجا که لوله در دهانه مجرای ادرار (جایی که ادرار از بدن خارج می شود) وارد شده است ، ممکن است کودک شما مضطرب یا خجالت زده شود. اگر والدین در طول عمل حضور داشته باشند ، می تواند اطمینان بخش باشد. همچنین ممکن است یک متخصص زندگی کودک برای حواس پرتی و کمک به آرامش فرزند شما در آنجا حضور داشته باشد.
- هنگام قرار دادن کاتتر مثانه ، چندین کار وجود دارد که کودک شما می تواند انجام دهد (اگر به اندازه کافی بزرگ شده باشد) تا لوله به راحتی و راحت ترین شکل ممکن به لوله کمک کند. دختران باید پاهای خود را در حالت قورباغه یا حالت پروانه ای قرار داده و زانوها را خم کرده و پاها را لمس کنند. پسران باید با پاهای صاف دراز بکشند.
- با عبور لوله ، از کودک بخواهید به آرامی هوا را با دهان جمع شده مانند حباب یا بادگیر ، از دهان بیرون دهد. این به شل شدن ماهیچه هایی که می توانند در اطراف مجرای ادرار سفت شوند کمک می کند و عبور از لوله را دشوارتر می کند.
مرحله 4. یک سیستورورتروگرام تخلیه (VCUG) انجام دهید
پس از قرار دادن کاتتر مثانه ، پزشک ممکن است با استفاده از VCUG آزمایش رفلاکس ادرار را آزمایش کند. پزشک مثانه را با محلولی که شفاف به نظر می رسد (مانند آب) اما با استفاده از اشعه ایکس قابل مشاهده است ، پر می کند. هنگامی که مثانه پر شد ، از کودک خواسته می شود ادرار کند (در حالی که هنوز روی میز معاینه دراز کشیده است) و لوله بیرون کشیده می شود. در حین پر شدن و تخلیه مثانه ، چندین تصویر اشعه ایکس گرفته می شود. این تصاویر برای تعیین اینکه آیا مایع در مثانه به سمت کلیه بر می گردد یا خیر استفاده می شود.
وقتی هر عکس گرفته می شود ، کودک شما باید چند لحظه بی حرکت بماند
مرحله 5. از سیستوگرام رادیونوکلئیدی (RNC) استفاده کنید
از طرف دیگر ، پزشک شما ممکن است آزمایش وجود رفلاکس ادراری را با استفاده از RNC انجام دهد. پزشک مثانه را با محلول حاوی مقدار بسیار کمی از ماده رادیواکتیو پر می کند. این روش به جای دستگاه اشعه ایکس ، از دوربینی استفاده می کند که مقادیر بسیار کمی از اشعه را تشخیص می دهد. در پایان آزمایش ، مثانه خالی می شود ، کاتتر برداشته می شود و عکس نهایی گرفته می شود. محل تابش به پزشک شما کمک می کند تا تشخیص دهد که آیا مایع مثانه به سمت کلیه ها در حال برگشت است یا خیر.
دوربین بسیار بزرگ است و روی کودک معلق است ، نزدیک شکم ، اما به آن دست نمی زند. هنگامی که دوربین تشعشعات ساطع شده را تشخیص می دهد ، کودک شما باید چند دقیقه ثابت بماند
مرحله 6. در مورد درمان تصمیم بگیرید
نظرات در مورد بهترین روش های درمان VUR متفاوت است. این موارد بستگی به تک تک فرزندان شما و میزان رنج او دارد. این می تواند از دوزهای کوچک آنتی بیوتیک تا جراحی متغیر باشد و به عوامل مختلف منحصر به فرد برای فرزند شما بستگی دارد. آموزش مثانه توسط پزشک متخصص اغلب برای کودکان مبتلا به رفلاکس ادرار مفید است.
اکثر موارد خفیف به خودی خود برطرف می شوند ، بنابراین پزشک شما توصیه می کند که هیچ کاری جز رعایت عفونت های ادراری انجام ندهید. پزشک شما ممکن است آزمایشات بعدی را انجام دهد تا مطمئن شود که به موقع از بین می رود یا مشکلی ایجاد نمی کند
نکات
- دختران بیشتر از پسران دچار عوارض ناشی از رفلاکس ادرار می شوند زیرا بیشتر مستعد عفونت های ادراری هستند.
- کودکان سفیدپوست نیز به مراتب بیشتر از بچه های نژادهای دیگر دچار رفلاکس ادرار می شوند.
