تحقیقات نشان می دهد که سل یا سل از طریق قطرات معلق در هوا از طریق عطسه ، سرفه یا خنده فرد بیمار منتقل می شود. این عفونت باکتری مایکوباکتریوم توبرکلوزیس است و در حالی که معمولاً در ریه ها شروع می شود ، می تواند به سایر قسمت های بدن مانند ستون فقرات یا مغز گسترش یابد. اگر فکر می کنید ممکن است سل داشته باشید ، مهم است که بلافاصله به پزشک مراجعه کرده و داروهایی برای درمان آن دریافت کنید. مطالعات نشان می دهد که با یک دوره دارویی ، می توانید از سل بدون عوارض ماندگار بسیاری رهایی یابید. همیشه دوره کامل داروی خود را حتی پس از بهبودی خود مصرف کنید تا از ایجاد گونه های سل مقاوم به دارو جلوگیری شود.
مراحل
قسمت 1 از 3: شناخت سل
مرحله 1. در صورت داشتن سل فعال به پزشک مراجعه کنید
اگر مبتلا به سل فعال هستید ، عفونی هستید. سل معمولاً بلافاصله پس از عفونت اولیه و در نقاطی که سالها بعد از آن دوباره ظاهر می شود فعال است. علائم سل مشابه علائم برخی از بیماری های دیگر است ، بنابراین مهم است که توسط پزشک مورد ارزیابی قرار بگیرید تا مطمئن شوید که تشخیص صحیح را دریافت کرده اید. علائم سل فعال عبارتند از:
- سرفه ای که حداقل سه هفته طول بکشد
- سرفه کردن خون
- درد قفسه سینه
- ناراحتی هنگام تنفس یا سرفه
- تب
- لرز
- عرق شب در جایی که خیس خیس می شوید بیدار می شوید
- خستگی
- از دست دادن اشتها
- کاهش وزن
مرحله 2. اگر در برابر بیماری سل نهفته آسیب پذیر هستید ، غربالگری شوید
افراد مبتلا به سل اغلب دوره هایی را تجربه می کنند ، حتی سالها ، زمانی که باکتری ها در بدنشان باقی می مانند اما هیچ علامتی ندارند. سل نهفته می تواند دوباره به سل فعال تبدیل شود. اگر در برابر سل آسیب پذیر هستید و این احتمال وجود دارد که در معرض باکتری ها قرار بگیرید یا علائم خود را نشان می دهید ، مهم است که تحت آزمایش قرار بگیرید. افرادی که بیشتر در معرض حمل سل نهفته هستند عبارتند از:
- افرادی که دارای سیستم ایمنی سرکوب شده هستند ، مانند افراد مبتلا به HIV/AIDS
- افراد مبتلا به دیابت ، بیماری کلیوی جدی و برخی از انواع سرطان
- افرادی که تحت شیمی درمانی قرار می گیرند یا برای جلوگیری از رد اعضای بدن پیوند شده بدن خود دارو مصرف می کنند
- افرادی که از داروهای خاصی برای آرتریت روماتوئید ، بیماری کرون و پسوریازیس استفاده می کنند
- IV مصرف کنندگان مواد مخدر و سیگاری ها
- اعضای خانواده و افرادی که در تماس نزدیک با یک فرد آلوده هستند
- کارکنان مراقبت های بهداشتی که با افراد با خطر بالا رفتار می کنند
- افرادی که از سوء تغذیه شدید رنج می برند
- کودکان و افراد مسن
- افرادی که در مراکز مسکونی شلوغ از جمله زندان ها ، مراکز مهاجرت ، خانه های سالمندان یا اردوگاه های پناهندگان زندگی یا کار می کنند
- افرادی که در آفریقا ، اروپای شرقی ، آسیا ، روسیه ، آمریکای لاتین یا جزایر کارائیب سفر کرده یا زندگی کرده اند
مرحله 3. در صورت توصیه پزشک ، آزمایشات را انجام دهید
وقتی برای معاینه می روید ، پزشک به احتمال زیاد به ریه های شما گوش می دهد و غدد لنفاوی شما را برای علائم عفونت لمس می کند. چندین آزمایش وجود دارد که ممکن است پزشک از شما بخواهد. این شامل:
- یک آزمایش پوستی در طی این آزمایش پزشک سل PPD را زیر پوست ساعد شما تزریق می کند. بعد از دو تا سه روز پزشک محل را بررسی می کند تا ببیند آیا دچار برجستگی شده اید. اگر چنین کنید ، نشان می دهد که ممکن است سل داشته باشید. این آزمایش می تواند هم مثبت کاذب و هم منفی کاذب تولید کند. اگر واکسن باسیلوس Calmette-Guerin علیه سل را دریافت کرده اید ، ممکن است مثبت کاذب ایجاد کنید. اگر به تازگی آلوده شده اید و هنوز پاسخ ایمنی را نشان نداده اید ، ممکن است منفی کاذب بدهید.
- یک آزمایش خون آزمایش خون حساس تر و دقیق تر از آزمایش پوستی است. اگر دلیلی برای شک در نتایج آزمایش پوست وجود داشته باشد ، احتمالاً پزشک آزمایش خون را تجویز می کند.
- آزمایشات تصویربرداری اگر آزمایش پوستی شما مثبت شد ، پزشک احتمالاً می خواهد ریه های شما را با اشعه ایکس ، سی تی اسکن یا آندوسکوپی بررسی کند. در طول آندوسکوپی ، یک دوربین کوچک روی یک لوله بلند به بدن شما وارد می شود تا پزشک بتواند ناحیه آلوده را از نزدیک بررسی کند. اگر پزشک انتظار دارد که سل ناحیه ای از بدن شما را فراتر از ریه آلوده کرده باشد ، پزشک ممکن است سی تی ، ام آر آی یا سونوگرافی آن ناحیه را نیز درخواست کند.
- بیوپسی ناحیه آلوده. سپس نمونه از نظر باکتری سل مورد آزمایش قرار می گیرد.
- آزمایش خلط اگر آزمایشات تصویر شواهدی از عفونت را نشان دهد ، پزشک احتمالاً درخواست آزمایش خلط می کند. از نمونه ها می توان برای تعیین انواع سویه سل استفاده کرد. این به پزشک کمک می کند تا داروهای مناسب را برای شما انتخاب کند. یک نتیجه مثبت برای سل در عرض یک تا دو روز در دسترس خواهد بود ، اما ممکن است تا یک تا دو ماه طول بکشد تا سویه مشخص شود. این نتایج برای اصلاح دوره درمان سل مقاوم به دارو مهم است. این آزمایش همچنین برای نظارت بر افراد مبتلا به سل فعال مورد استفاده قرار می گیرد - هنگامی که آزمایش خلط منفی شود ، از قرنطینه خارج می شوید و دیگر عفونی محسوب نمی شوید.
قسمت 2 از 3: درمان سل شما
مرحله 1. دارو مصرف کنید
اکثر درمان های سل مستلزم مصرف داروها به مدت شش تا نه ماه است. اینکه چه دارویی برای شما تجویز می شود بستگی به نوع سل شما دارد. داروهای سل می توانند به کبد شما آسیب برسانند ، بنابراین در صورت داشتن هرگونه مشکل کبدی به پزشک خود اطلاع دهید. داروهای رایج عبارتند از:
- ایزونیازید این دارو می تواند باعث آسیب عصبی شود. در صورت احساس بی حسی یا سوزن سوزن شدن دست ها یا پاهای خود را به پزشک اطلاع دهید. همچنین به شما ویتامین B6 داده می شود تا خطر را کاهش دهید.
- ریفامپین (ریفادین ، ریمکتان ، ریفامپیسین). این دارو می تواند با برخی از انواع پیشگیری از بارداری ، از جمله قرص ضد بارداری ترکیبی تداخل داشته باشد. اگر این دارو به شما داده شد ، از کاندوم به عنوان یک روش پیشگیری از بارداری استفاده کنید.
- اتامبوتول (میامبوتول). این دارو می تواند برای چشم شما مضر باشد. در صورت دریافت این دارو ، هنگام شروع مصرف باید آزمایش بینایی انجام دهید.
- پیرازینامید. این دارو همراه با سایر داروها استفاده می شود و ممکن است باعث درد مفاصل یا عضلات خفیف شود.
مرحله 2. در صورت ابتلا به سل مقاوم به دارو ، از پزشک خود بپرسید
در این صورت ، ممکن است لازم باشد ترکیبی از داروها را مصرف کنید و احتمالاً از داروهای جدیدتری استفاده کنید که احتمال مقاومت سل در آنها کمتر است. همچنین ممکن است به مدت یک سال و نیم تا دو و نیم سال نیاز به مصرف دارو داشته باشید. اگر سابقه مشکلات کبدی دارید قبل از شروع به پزشک خود اطلاع دهید. داروهای احتمالی عبارتند از:
- آنتی بیوتیک های فلوروکینولون
- داروهای تزریقی مانند آمیکاسین ، کانامایسین یا کاپرئومایسین
- بداقیلین
- لینزولید
مرحله 3. در صورت بروز عوارض جانبی به پزشک خود اطلاع دهید
داروهای سل می توانند به کبد شما آسیب برسانند ، بنابراین بسیار مهم است که در صورت بروز عوارض جانبی به پزشک خود اطلاع دهید. در صورت بروز عوارض جانبی داروها ، مصرف آنها را متوقف نکنید. این می تواند یک سویه مقاوم به دارو ایجاد کند. در عوض ، با پزشک خود مشورت کنید تا در مورد آنچه می توانید برای تغییر داروی دیگر یا کاهش عوارض جانبی انجام دهید ، صحبت کنید. عوارض جانبی احتمالی عبارتند از:
- حالت تهوع
- استفراغ
- فقدان گرسنگی
- زردی
- دفع ادرار تیره
- تب به مدت سه روز یا بیشتر
- سوزن سوزن شدن یا از دست دادن احساس در اندام های شما
- تاری دید
- جوش یا خارش
مرحله 4. از انتقال عفونت به دیگران خودداری کنید
در طول درمان احتمالاً نیازی به قرنطینه نخواهید داشت. با این حال ، باید مراقب باشید که احتمال انتقال آن را به حداقل برسانید. شما می توانید این کار را با:
- ماندن از محل کار یا مدرسه تا زمانی که پزشک شما نگوید می توانید برگردید
- عدم خوابیدن در اتاق هنگام خواب
- هنگام سرفه ، عطسه یا خندیدن ، دهان خود را بپوشانید
- باز کردن پنجره ها برای ورود هوای تازه
- دور انداختن دستمال کاغذی در کیسه در بسته
مرحله 5. دوره داروها را تکمیل کنید
بعد از چند هفته احتمالاً احساس بهتری خواهید داشت. این بدان معنا نیست که شما درمان شده اید ، بنابراین مصرف آنتی بیوتیک ها را متوقف نکنید. مصرف داروها را دقیقاً طبق دستور ادامه دهید.
اگر داروها را قبل از ریشه کن شدن کامل سل از سیستم خود متوقف کنید ، باکتری های باقی مانده ممکن است در برابر داروهایی که مصرف کرده اید مقاوم شوند. این بدان معناست که وقتی دوباره با آن مریض می شوید ، درمان آن دشوارتر می شود
قسمت 3 از 3: پیشگیری از سل
مرحله 1. واکسن را با پزشک خود در میان بگذارید
در مناطقی که سل بیشتر شایع است ، نوزادان اغلب با واکسن باسیل Calmette-Guerin (BCG) علیه سل واکسینه می شوند. واکسن به طور معمول در ایالات متحده تزریق نمی شود ، اما اگر انتظار دارید که در معرض خطر بیشتری باشید ، از پزشک خود بپرسید که آیا احتمال دارد برای شما مفید باشد یا خیر. شما ممکن است در معرض خطر بیشتری باشید اگر:
- شما در کشوری زندگی می کنید و کار می کنید که سل در آن شایع تر است.
- اگر سیستم ایمنی بدن شما کاهش یافته است ، در صورت قرار گرفتن در معرض ابتلا به سل ، آسیب پذیرتر می شوید. افرادی که بیشتر در معرض خطر هستند کسانی هستند که مبتلا به HIV/AIDS هستند ، از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده می کنند یا شیمی درمانی می کنند.
مرحله 2. در اطراف یکی از اعضای خانواده مبتلا به سل از دستگاه تنفس استفاده کنید
سل از طریق قطرات پخش می شود ، بنابراین اگر از ماسک تنفسی استفاده کنید ، اگر با فردی که به تازگی تشخیص داده شده است زندگی می کنید ، احتمال عفونت شما کاهش می یابد. با این حال ، شما نمی توانید از هر ماسک جراحی یا پزشکی استفاده کنید. برای محافظت از خود در برابر سل باید از ماسک مخصوص تنفس (مانند ماسک های یکبار مصرف N95) استفاده کنید. فرد مبتلا به سل نیز باید از ماسک تنفسی استفاده کند. دستگاه تنفس را در سه هفته اول درمان روشن نگه دارید. علاوه بر این ، فرد مبتلا باید:
- پنجره ها را باز کنید تا هوایی که او در آن است تهویه شود.
- در یک اتاق جدا بخوابید تا مدت زمانی را که برای تنفس یک هوا صرف می کنید کاهش دهد.
- از محل کار یا مدرسه در خانه بمانید.
مرحله 3. به یکی از عزیزان خود برای درمان سل کمک کنید تا کل دوره درمان را به پایان برساند
درمان نیاز به دوره طولانی داروها دارد ، اما مهم است که آنها بدون حذف هیچ دوز کامل شوند. این امر از فرد مبتلا و اطرافیانش محافظت می کند ، زیرا:
- احتمال مقاومت باکتری ها در برابر داروها را کاهش می دهد.
- ریشه کن کردن سویه های مقاوم به دارو در صورت سرایت به دیگران بسیار مشکل تر است.
نکات
- سل به خودی خود بهبود نمی یابد. این یک بیماری جدی است و نیاز به درمان پزشکی دارد.
- اگر مبتلا به سل هستید ، باید با برنامه سل محلی یا ایالتی خود تماس بگیرید تا آن را گزارش دهید.
