اسکیزوفرنی یک تشخیص بالینی پیچیده با سابقه بسیار بحث برانگیز است. شما نمی توانید خود را مبتلا به اسکیزوفرنی تشخیص دهید. شما باید با یک متخصص بالینی آموزش دیده مانند روانپزشک یا روانشناس بالینی مشورت کنید. تنها یک متخصص بهداشت روانی آموزش دیده می تواند تشخیص دقیق اسکیزوفرنی را انجام دهد. با این حال ، اگر نگران این هستید که ممکن است دچار اسکیزوفرنی باشید ، می توانید معیارهایی را بیاموزید که به شما کمک می کند بفهمید اسکیزوفرنی چگونه به نظر می رسد و آیا شما در معرض خطر هستید.
مراحل
قسمت 1 از 5: شناسایی علائم مشخصه
مرحله 1. علائم مشخصه را تشخیص دهید (معیار A)
به منظور تشخیص اسکیزوفرنی ، پزشک بالینی ابتدا علائم را در پنج "حوزه" جستجو می کند: هذیان ، توهم ، گفتار و تفکر نامنظم ، رفتار حرکتی بسیار ناهنجار یا غیرعادی (از جمله کاتاتونیا) و علائم منفی (علائمی که نشان دهنده کاهش است. در رفتار)
شما باید حداقل 2 (یا بیشتر) از این علائم را داشته باشید. هر یک باید مدت زمان قابل توجهی در طول یک ماه (در صورت درمان علائم) حضور داشته باشند. حداقل 1 مورد از حداقل 2 علامت باید توهم ، توهم یا گفتار نامنظم باشد
مرحله 2. در نظر بگیرید که آیا ممکن است دچار توهم شوید
هذیان ها باورهای غیرمنطقی هستند که اغلب به عنوان پاسخی برای تهدیدی درک می شوند که توسط دیگران تا حد زیادی یا کاملاً تأیید نشده است. هذیان ها علیرغم شواهدی مبنی بر صحت آنها حفظ می شوند.
- بین توهم و سوء ظن تفاوت وجود دارد. گاهی اوقات بسیاری از مردم دچار سوء ظن های غیر منطقی می شوند ، مانند این که اعتقاد داشته باشند همکار "برای بدست آوردن آنها" یا "خطای بدشانسی" دارند. تفاوت در این است که آیا این باورها باعث ناراحتی شما می شوند یا کارکردن را دشوار می کند.
- برای مثال ، اگر آنقدر متقاعد شده اید که دولت از شما جاسوسی می کند و از خروج از خانه برای رفتن به محل کار یا تحصیل خودداری می کنید ، این نشانه این است که اعتقاد شما باعث اختلال در عملکرد شما در زندگی می شود.
- هذیان ها گاهی عجیب و غریب هستند ، مانند این که فکر کنید یک حیوان یا موجودی ماوراء طبیعی هستید. اگر خود را در مورد چیزی فراتر از قلمرو معمول احتمال متقاعد می کنید ، این می تواند نشانه ای از توهم باشد (اما مطمئناً این تنها احتمال نیست).
مرحله 3. به این فکر کنید که آیا دچار توهم شده اید
توهم تجربیات حسی هستند که واقعی به نظر می رسند ، اما در ذهن شما ایجاد می شوند. توهمات رایج ممکن است شنوایی (چیزهایی که می شنوید) ، بصری (چیزهایی که می بینید) ، بویایی (چیزهایی که بو می کشید) یا لامسه (چیزهایی که احساس می کنید ، مانند خزنده های وحشتناک روی پوست شما). توهم ممکن است بر هر یک از حواس شما تأثیر بگذارد.
برای مثال ، در نظر بگیرید که آیا اغلب احساس می کنید چیزهایی روی بدن شما می خزند یا خیر. آیا وقتی کسی در اطراف نیست صداهایی می شنوید؟ آیا چیزهایی را می بینید که "نباید" وجود داشته باشد یا هیچ کس دیگری آنها را نمی بیند؟
مرحله 4. درباره باورهای دینی و هنجارهای فرهنگی خود فکر کنید
داشتن این باور که دیگران ممکن است "عجیب" بدانند به این معنا نیست که شما دچار توهم هستید. به طور مشابه ، دیدن چیزهایی که دیگران ممکن است نبینند همیشه یک توهم خطرناک نیست. اعتقادات را فقط می توان به عنوان "توهم" یا مطابق با هنجارهای فرهنگی و مذهبی محلی ارزیابی کرد. باورها و چشم اندازها معمولاً تنها در صورتی علائم روان پریشی یا اسکیزوفرنی در نظر گرفته می شوند که موانع ناخواسته یا ناکارآمد در زندگی روزمره شما ایجاد کنند.
- به عنوان مثال ، این باور که اعمال شرور با "سرنوشت" یا "کارما" مجازات می شوند ، ممکن است در برخی فرهنگ ها توهم زا باشد اما در برخی دیگر نه.
- آنچه به عنوان توهم در نظر گرفته می شود به هنجارهای فرهنگی نیز مربوط می شود. به عنوان مثال ، کودکان در بسیاری از فرهنگ ها می توانند توهمات شنوایی یا بینایی را تجربه کنند - مانند شنیدن صدای یکی از بستگان فوت شده - بدون اینکه روان پریش در نظر گرفته شوند و بدون این که بعداً در زندگی دچار روان پریشی شوند.
- افراد بسیار مذهبی ممکن است برخی چیزها را ببینند یا بشنوند ، مانند شنیدن صدای خدای خود یا دیدن فرشته. بسیاری از سیستم های اعتقادی این تجربیات را واقعی و مولد می پذیرند ، حتی چیزی که باید به دنبال آن بود. مگر اینکه این تجربه شخص یا دیگران را ناراحت کند یا به خطر بیندازد ، این بینش ها عموماً نگران کننده نیستند.
مرحله 5. در نظر بگیرید که آیا گفتار و تفکر شما بی نظم است یا خیر
گفتار و تفکر نامنظم اساساً همان چیزی است که به نظر می رسد. ممکن است پاسخ م effectivelyثر یا کامل به س questionsالات برای شما دشوار باشد. پاسخها ممکن است مماس ، پاره پاره یا ناقص باشند. در بسیاری از موارد ، گفتار نامنظم با ناتوانی یا عدم تمایل به حفظ تماس چشمی یا استفاده از ارتباطات غیر کلامی ، مانند حرکات یا سایر زبان بدن همراه است. ممکن است به کمک دیگران نیاز داشته باشید تا بدانید آیا این اتفاق می افتد یا خیر.
- در شدیدترین موارد ، گفتار ممکن است "سالاد کلمه" باشد ، رشته ای از کلمات یا ایده هایی که به هم مرتبط نیستند و برای شنوندگان منطقی نیستند.
- مانند سایر علائم در این بخش ، شما باید گفتار "بی نظم" را در نظر بگیرید و تفکر را باید در زمینه اجتماعی و فرهنگی خود در نظر بگیرید. به عنوان مثال ، برخی از اعتقادات مذهبی معتقدند که افراد هنگام تماس با یک شخصیت مذهبی به زبانی عجیب یا نامفهوم صحبت می کنند. علاوه بر این ، روایت ها در فرهنگ ها بسیار متفاوت ساختار یافته اند ، بنابراین داستان هایی که توسط افراد در یک فرهنگ بیان می شود ممکن است برای یک فرد خارجی که با آن هنجارها و سنت های فرهنگی ناآشنا است "عجیب" یا "بی نظم" به نظر برسد.
- زبان شما تنها در صورتی "بی نظم" خواهد بود که دیگران که با معیارهای مذهبی و فرهنگی شما آشنا هستند نتوانند آن را درک یا تفسیر کنند (یا در شرایطی رخ می دهد که زبان شما "باید" قابل درک باشد).
مرحله 6. رفتارهای بی نظم یا کاتاتونیک شدید را شناسایی کنید
رفتار بی نظم یا کاتاتونیک شدید می تواند به طرق مختلف ظاهر شود. ممکن است احساس کنید تمرکز ندارید ، این امر حتی انجام کارهای ساده مانند شستن دست ها را نیز مشکل می کند. شما ممکن است از راههای غیرقابل پیش بینی احساس آشفتگی ، احمقانه یا هیجان زده کنید. رفتار حرکتی "غیر عادی" ممکن است نامناسب ، بدون تمرکز ، بیش از حد یا بی هدف باشد. به عنوان مثال ، ممکن است دستان خود را به طور دیوانه وار تکان دهید یا یک حالت عجیب و غریب بگیرید.
کاتاتونیا یکی دیگر از نشانه های رفتار غیرطبیعی حرکتی است. در موارد شدید اسکیزوفرنی ، ممکن است روزها بی حرکت و ساکت بمانید. افراد کاتاتونیک به محرکهای خارجی مانند مکالمه یا حتی تحریک فیزیکی ، مانند لمس کردن یا فشار دادن ، پاسخ نمی دهند
مرحله 7. به این فکر کنید که آیا عملکرد خود را از دست داده اید یا خیر
علائم منفی علائمی هستند که "کاهش" یا کاهش رفتارهای "عادی" را نشان می دهند. به عنوان مثال ، کاهش دامنه یا بیان عاطفی می تواند "علامت منفی" باشد. از دست دادن علاقه به چیزهایی که قبلاً از آنها لذت می بردید یا نداشتن انگیزه برای انجام کارها.
- علائم منفی نیز ممکن است شناختی باشند ، مانند مشکل در تمرکز. این علائم شناختی معمولاً خودسازکننده تر و برای دیگران آشکارتر از بی توجهی یا مشکل تمرکز است که معمولاً در افرادی تشخیص داده می شود که ADHD تشخیص داده می شوند.
- برخلاف ADD یا ADHD ، این مشکلات شناختی در اکثر شرایطی که با آن روبرو می شوید رخ می دهد و مشکلات زیادی را برای شما در بسیاری از زمینه های زندگی ایجاد می کند.
قسمت 2 از 5: زندگی خود را با دیگران در نظر بگیرید
مرحله 1. در نظر بگیرید که آیا شغل یا زندگی اجتماعی شما کار می کند (معیار B)
معیار دوم برای تشخیص اسکیزوفرنی "اختلال عملکرد اجتماعی/شغلی" است. این اختلال باید در قسمت قابل توجهی از زمان شروع علائم ظاهر شود. بسیاری از شرایط می تواند باعث اختلال در کار و زندگی اجتماعی شما شود ، بنابراین حتی اگر در یک یا چند مورد از این مشکلات دچار مشکل هستید ، لزوماً به این معنا نیست که شما مبتلا به اسکیزوفرنی هستید. یک یا چند حوزه عملکرد اصلی باید مختل شود:
- کار/دانشگاهیان
- روابط بین فردی
- خود مراقبتی
مرحله 2. به نحوه مدیریت کار خود فکر کنید
یکی از معیارهای "اختلال عملکرد" این است که آیا می توانید شرایط کار خود را برآورده کنید. اگر دانش آموز تمام وقت هستید ، می توانید توانایی خود را در مدرسه در نظر بگیرید. موارد زیر را در نظر بگیرید:
- آیا احساس می کنید از نظر روانی می توانید برای رفتن به محل کار یا مدرسه از خانه خارج شوید؟
- آیا به سختی به موقع وارد شده اید یا به طور منظم حاضر شده اید؟
- آیا بخشهایی از کار شما وجود دارد که اکنون از انجام آنها می ترسید؟
- اگر دانشجو هستید ، آیا عملکرد تحصیلی شما رنج می برد؟
مرحله 3. در مورد روابط خود با دیگران فکر کنید
این باید با توجه به آنچه برای شما طبیعی است در نظر گرفته شود. اگر همیشه فردی محفوظ بوده اید ، عدم تمایل به معاشرت لزوماً نشانه اختلال عملکرد نیست. با این حال ، اگر متوجه شده اید که رفتارها و انگیزه های شما به چیزهایی تغییر می کند که برای شما "عادی" نیستند ، این می تواند موردی باشد که باید با یک متخصص بهداشت روان در مورد آن صحبت کنید.
- آیا از همان روابط سابق لذت می برید؟
- آیا از معاشرت مانند گذشته لذت می برید؟
- آیا احساس می کنید به میزان قابل توجهی کمتر از گذشته با دیگران صحبت می کنید؟
- آیا از تعامل با دیگران احساس ترس یا نگرانی شدید دارید؟
- آیا احساس می کنید تحت تعقیب دیگران هستید یا دیگران انگیزه های پنهانی نسبت به شما دارند؟
مرحله 4. در مورد رفتارهای مراقبت از خود فکر کنید
"مراقبت از خود" به توانایی شما در مراقبت از خود و سالم ماندن و عملکردی اشاره دارد. این نیز باید در قلمرو "برای شما عادی" قضاوت شود. بنابراین ، برای مثال ، اگر معمولاً 2-3 بار در هفته ورزش می کنید ، اما 3 ماه است که تمایلی به تمرین ندارید ، این می تواند نشانه ای از اختلال باشد. رفتارهای زیر نیز نشانه عدم رعایت مراقبت از خود است:
- شما سوء مصرف مواد مانند الکل یا مواد مخدر را شروع کرده یا افزایش داده اید
- شما خوب نمی خوابید ، یا چرخه خواب شما بسیار متفاوت است (به عنوان مثال ، 2 ساعت در شب ، 14 ساعت در روز دیگر و غیره)
- شما آنقدر "احساس" نمی کنید ، یا احساس می کنید "مسطح" هستید
- بهداشت شما بدتر شده است
- شما از فضای زندگی خود مراقبت نمی کنید
قسمت 3 از 5: تفکر در مورد سایر امکانات
مرحله 1. مدت زمانی که علائم ظاهر می شوند را در نظر بگیرید (معیار C)
برای تشخیص اسکیزوفرنی ، یک متخصص بهداشت روانی از شما می پرسد که اختلالات و علائم چه مدت ادامه دارد. برای واجد شرایط بودن برای تشخیص اسکیزوفرنی ، این اختلال باید حداقل به مدت 6 ماه وجود داشته باشد.
- این دوره باید حداقل 1 ماه از علائم "مرحله فعال" قسمت 1 (معیار A) را شامل شود ، اگرچه در صورت درمان علائم ممکن است نیاز به 1 ماه کمتر باشد.
- این دوره 6 ماهه همچنین ممکن است شامل دوره هایی از علائم "پیش رونده" یا باقیمانده باشد. در این دوره ها ، علائم ممکن است شدیدتر نباشند (یعنی "تضعیف شده") یا شما فقط "علائم منفی" را تجربه کنید ، مانند احساس کمتر احساس می کنید یا نمی خواهید کاری انجام دهید.
مرحله 2. سایر بیماریهای احتمالی مقصر را رد کنید (معیار D)
اختلال اسکیزوافکتیو و اختلال افسردگی یا دوقطبی با ویژگی های روان پریشی می توانند علائم مشابهی با برخی از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ایجاد کنند. سایر بیماری ها یا آسیب های جسمی مانند سکته مغزی و تومورها می توانند علائم روان پریشی را ایجاد کنند. به همین دلیل بسیار مهم است که از یک متخصص بالینی آموزش دیده روان کمک بگیرید. شما نمی توانید این تمایزها را به تنهایی انجام دهید.
- پزشک شما از شما می پرسد که آیا همزمان با علائم "مرحله فعال" ، دچار افسردگی یا شیدایی شدید شده اید.
- یک دوره افسردگی عمده حداقل یکی از موارد زیر را برای مدت حداقل 2 هفته شامل می شود: خلق افسرده یا از دست دادن علاقه یا لذت از چیزهایی که قبلاً از آنها لذت می بردید. همچنین شامل سایر علائم منظم یا تقریباً ثابت در آن بازه زمانی مانند تغییرات وزن قابل توجه ، اختلال در الگوهای خواب ، خستگی ، تحریک یا کند شدن سرعت ، احساس گناه یا بی ارزشی ، مشکل در تمرکز و فکر کردن ، یا افکار مکرر در مورد مرگ است. به یک متخصص بهداشت روانی آموزش دیده به شما کمک می کند تا تشخیص دهید که آیا یک دوره افسردگی اساسی را تجربه کرده اید یا خیر.
- یک دوره شیدایی یک دوره زمانی مشخص است (معمولاً حداقل 1 هفته) هنگامی که شما دارای خلق غیرطبیعی افزایش یافته ، تحریک شده یا گسترده هستید. شما همچنین حداقل سه نشانه دیگر مانند کاهش نیاز به خواب ، ایده های متورم از خود ، افکار پراکنده یا پراکنده ، حواس پرتی ، افزایش دخالت در فعالیتهای هدفمند یا مشارکت بیش از حد در فعالیتهای لذت بخش ، به ویژه در مواردی که دارای شدت بالا هستند را نشان می دهید. خطر یا احتمال پیامدهای منفی یک متخصص بهداشت روانی آموزش دیده به شما کمک می کند تا تشخیص دهید که آیا دچار یک دوره جنون شده اید یا خیر.
- همچنین از شما س askedال می شود که این دوره های خلقی در طول علائم "مرحله فعال" شما چقدر طول کشید. اگر قسمت های خلقی شما در مقایسه با مدت زمان دوره های فعال و باقیمانده کوتاه بود ، این ممکن است نشانه ای از اسکیزوفرنی باشد.
مرحله 3. مصرف مواد (معیار E) را رد کنید
مصرف مواد ، مانند مواد مخدر یا الکل ، می تواند علائم مشابه علائم اسکیزوفرنی را ایجاد کند. هنگام تشخیص شما ، پزشک معالج شما مطمئن می شود که اختلالات و علائمی که تجربه می کنید به دلیل "اثرات فیزیولوژیکی مستقیم" یک ماده مانند دارو یا داروی غیرقانونی نیست.
- حتی داروهای قانونی و تجویز شده نیز می توانند عوارضی مانند توهم ایجاد کنند. برای یک متخصص بالینی آموزش دیده تشخیص شما ضروری است تا بتواند بین عوارض جانبی یک ماده و علائم بیماری تمایز قائل شود.
- اختلالات مصرف مواد (که معمولاً به عنوان "سوء مصرف مواد" شناخته می شوند) معمولاً با اسکیزوفرنی همراه است. بسیاری از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است سعی کنند علائم خود را با دارو ، الکل و مواد "خوددرمانی" کنند. متخصص سلامت روان شما به شما کمک می کند تا تشخیص دهید که آیا اختلال مصرف مواد دارید.
مرحله 4. رابطه با تاخیر توسعه جهانی یا اختلال طیف اوتیسم را در نظر بگیرید
این یک عنصر دیگر است که باید توسط یک پزشک بالینی آموزش دیده مورد استفاده قرار گیرد. تاخیر رشد جهانی یا اختلال طیف اوتیسم ممکن است برخی از علائم مشابه علائم اسکیزوفرنی را ایجاد کند.
اگر سابقه اختلال طیف اوتیسم یا سایر اختلالات ارتباطی که از دوران کودکی شروع می شود وجود داشته باشد ، تشخیص اسکیزوفرنی تنها در صورت وجود توهم یا توهم برجسته انجام می شود
مرحله 5. درک کنید که این معیارها تضمین نمی کند که شما مبتلا به اسکیزوفرنی هستید
معیارهای اسکیزوفرنی و بسیاری از تشخیصهای روانپزشکی دیگر همان چیزی است که به عنوان پلیتیک شناخته می شود. این بدان معناست که روشهای زیادی برای تفسیر علائم وجود دارد ، و روشهای متفاوتی ممکن است علائم با هم ترکیب شده و برای دیگران ظاهر شوند. تشخیص اسکیزوفرنی حتی برای متخصصان آموزش دیده نیز دشوار است.
- همچنین ممکن است ، همانطور که قبلاً ذکر شد ، علائم شما ممکن است نتیجه یک ضربه ، بیماری یا اختلال دیگر باشد. برای تشخیص صحیح هرگونه اختلال یا بیماری ، باید از متخصصان پزشکی و سلامت روان کمک بگیرید.
- هنجارهای فرهنگی و خصوصیات محلی و شخصی در اندیشه و گفتار می تواند بر این که رفتار شما برای دیگران عادی به نظر برسد ، تأثیر بگذارد.
قسمت 4 از 5: انجام اقدامات
مرحله 1. از دوستان و خانواده خود کمک بخواهید
تشخیص برخی چیزها مانند توهمات در خودتان دشوار است. از خانواده و دوستان خود بخواهید به شما کمک کنند بفهمید آیا این علائم را نشان می دهید یا خیر.
مرحله 2. یک مجله داشته باشید
زمانی که فکر می کنید ممکن است دچار توهم یا علائم دیگر شوید بنویسید. آنچه را که درست قبل یا در طول این قسمت ها اتفاق افتاده است پیگیری کنید. این به شما کمک می کند تا بفهمید چگونه این موارد معمولاً اتفاق می افتد. هنگامی که برای تشخیص با متخصص مشورت می کنید ، این نیز مفید خواهد بود.
مرحله 3. به رفتارهای غیر معمول توجه کنید
اسکیزوفرنی ، به ویژه در نوجوانان ، می تواند در مدت 6-9 ماه به آرامی خزش کند. اگر متوجه شدید که رفتار متفاوتی دارید و دلیل آن را نمی دانید ، با یک متخصص بهداشت روانی صحبت کنید. فقط رفتارهای مختلف را بی اهمیت ننویسید ، مخصوصاً اگر برای شما بسیار غیرعادی هستند یا باعث ناراحتی یا اختلال در عملکرد شما می شوند. این تغییرات نشانه این است که چیزی اشتباه است. ممکن است چیزی اسکیزوفرنی نباشد ، اما مهم است که در نظر گرفته شود.
مرحله 4. یک آزمایش غربالگری انجام دهید
یک آزمایش آنلاین نمی تواند به شما بگوید آیا شما مبتلا به اسکیزوفرنی هستید. فقط یک پزشک متخصص آموزش دیده می تواند تشخیص دقیق را پس از آزمایش ، معاینات و مصاحبه با شما انجام دهد. با این حال ، یک آزمون غربالگری قابل اعتماد می تواند به شما کمک کند بفهمید چه علائمی ممکن است داشته باشید و آیا احتمال دارد آنها اسکیزوفرنی را نشان دهند یا خیر.
- کتابخانه منابع روانشناسی مشاوره دارای نسخه رایگان STEPI (آزمون اسکیزوفرنی و شاخص روان پریشی اولیه) در وب سایت خود است.
- Psych Central یک تست غربالگری آنلاین نیز دارد.
مرحله 5. با یک متخصص صحبت کنید
اگر نگران هستید که ممکن است دچار اسکیزوفرنی باشید ، با پزشک یا درمانگر خود صحبت کنید. در حالی که آنها معمولاً منابع لازم برای تشخیص اسکیزوفرنی را ندارند ، اما یک پزشک عمومی یا درمانگر می تواند به شما کمک کند تا بیشتر در مورد اسکیزوفرنی و اینکه آیا باید به روانپزشک مراجعه کنید ، بیشتر درک کنید.
پزشک همچنین می تواند به شما در رد سایر علایم علائم مانند آسیب یا بیماری کمک کند
قسمت 5 از 5: دانستن افرادی که در معرض خطر هستند
مرحله 1. درک کنید که علل اسکیزوفرنی هنوز در حال بررسی است
در حالی که محققان برخی از ارتباطات بین عوامل خاص و ایجاد یا ایجاد اسکیزوفرنی را شناسایی کرده اند ، علت دقیق اسکیزوفرنی هنوز ناشناخته است.
سابقه خانوادگی و سابقه پزشکی خود را با پزشک یا ارائه دهنده سلامت روان خود در میان بگذارید
مرحله 2. در نظر بگیرید که آیا بستگان شما مبتلا به اسکیزوفرنی یا اختلالات مشابه هستند
اسکیزوفرنی حداقل تا حدی ژنتیکی است. اگر حداقل یک نفر از اعضای خانواده "درجه یک" (به عنوان مثال ، والدین ، خواهر و برادر) مبتلا به این اختلال دارید ، خطر ابتلا به اسکیزوفرنی حدود 10٪ بیشتر است.
- اگر شما دارای دوقلوهای همسان مبتلا به اسکیزوفرنی هستید ، یا هر دو والدین شما مبتلا به اسکیزوفرنی تشخیص داده شده اند ، خطر ابتلا به این بیماری توسط خود شما بیشتر از 40-65 است.
- با این حال ، حدود 60 درصد از افرادی که مبتلا به اسکیزوفرنی تشخیص داده می شوند ، بستگان نزدیکی ندارند که مبتلا به اسکیزوفرنی هستند.
- اگر یکی دیگر از اعضای خانواده - یا شما - دارای اختلال دیگری مشابه اسکیزوفرنی ، مانند اختلال هذیانی باشد ، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اسکیزوفرنی باشید.
مرحله 3. تعیین کنید که آیا در دوران بارداری در معرض موارد خاصی قرار گرفته اید یا خیر
نوزادانی که در دوران بارداری در معرض ویروس ها ، سموم یا سوء تغذیه قرار دارند ، احتمال بیشتری دارد که دچار اسکیزوفرنی شوند. این امر به ویژه در صورت قرار گرفتن در معرض در سه ماهه اول و دوم اتفاق می افتد.
- نوزادانی که کمبود اکسیژن در هنگام تولد را تجربه می کنند نیز احتمال بیشتری دارد که دچار اسکیزوفرنی شوند.
- نوزادانی که در زمان قحطی به دنیا می آیند بیش از دو برابر در معرض ابتلا به اسکیزوفرنی هستند.این ممکن است به این دلیل باشد که مادران سوءتغذیه نمی توانند در دوران بارداری مواد مغذی کافی دریافت کنند.
مرحله 4. به سن پدر خود فکر کنید
برخی از مطالعات ارتباط بین سن پدر و خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را نشان داده اند. یک مطالعه نشان داد کودکانی که پدران آنها هنگام تولد 50 سال یا بیشتر سن داشتند 3 برابر بیشتر از کسانی که پدران آنها 25 سال یا کمتر بودند دچار اسکیزوفرنی شدند.
تصور می شود که این امر ممکن است به این دلیل باشد که هر چه سن پدر بزرگتر باشد ، احتمال ایجاد اسپرم در جهش های ژنتیکی بیشتر است
ویدئو - با استفاده از این سرویس ، ممکن است برخی از اطلاعات با YouTube به اشتراک گذاشته شود
نکات
- در مورد علائم خود با پزشک خود صادق باشید. مهم این است که همه علائم و تجربیات خود را به اشتراک بگذارید. پزشک یا متخصص بهداشت روانی شما نیست که در مورد شما قضاوت کند ، او در آنجا به شما کمک می کند.
- همه علائم خود را بنویسید. از دوستان یا بستگان خود بپرسید که آیا تغییری در رفتار خود مشاهده کرده اند یا خیر.
- به یاد داشته باشید که عوامل اجتماعی و فرهنگی زیادی در درک و تشخیص افراد از اسکیزوفرنی وجود دارد. قبل از ملاقات با روانپزشک ، انجام تحقیقات بیشتر در مورد سابقه تشخیص و درمان اسکیزوفرنی روانپزشکی مفید خواهد بود.
- اگر فکر می کنید قدرتمندتر از دیگران هستید ، این نیز نشانه ای از اسکیزوفرنی است.
هشدارها
- این فقط اطلاعات پزشکی است ، نه تشخیص یا درمان. شما خودتان نمی توانید اسکیزوفرنی را تشخیص دهید. اسکیزوفرنی یک مشکل جدی پزشکی و روانی است و باید توسط متخصص تشخیص داده شود و درمان شود.
- علائم خود را با استفاده از دارو ، الکل یا مواد مخدر خود درمانی نکنید. این وضعیت آنها را بدتر می کند و به طور بالقوه می تواند به شما آسیب برساند یا بکشد.
- مانند هر بیماری دیگری ، هرچه زودتر تشخیص داده شود و به دنبال درمان باشید ، شانس بیشتری برای زنده ماندن و داشتن یک زندگی خوب خواهید داشت.
- هیچ درمانی "اسکیزوفرنی" برای همه وجود ندارد. مراقب درمان ها یا افرادی باشید که سعی می کنند به شما بگویند می توانند شما را "درمان" کنند ، مخصوصاً اگر قول دهند این کار سریع و آسان خواهد بود.
