اگر از افسردگی رنج می برید ، تنها نیستید. سالانه تقریباً 19 میلیون نفر در ایالات متحده از افسردگی رنج می برند. مقابله با افسردگی بسیار دشوار است ، به خصوص اگر احساس تنهایی و منزوی می کنید. دریافت حمایت اجتماعی نه تنها مطلوب نیست ، بلکه می تواند تأثیر واقعی بر روند بهبود شما داشته باشد. صحبت با دوستان صمیمی یکی از راه های بدست آوردن حمایتی است که شما می خواهید و به آن نیاز دارید ، اگرچه برداشتن اولین قدم و صحبت کردن در مورد افسردگی شما همیشه آسان نیست. خوشبختانه چندین کار ملموس وجود دارد که می توانید برای آماده سازی مکالمه خود و حداکثر استفاده از آن انجام دهید.
مراحل
قسمت 1 از 3: آماده سازی برای مکالمه خود
مرحله 1. قبول کنید که آماده و مایل به صحبت در مورد آن هستید
این یک خبر بزرگ است که شما قصد دارید آن را به اشتراک بگذارید و احساس عصبی بودن طبیعی و طبیعی است. افسردگی یک بیماری روانی محسوب می شود و از آنجا که تصورات غلط زیادی در مورد افرادی که با اختلالات روانی مانند افسردگی دست و پنجه نرم می کنند وجود دارد ، گاهی اوقات افراد با تشخیص جدید خود احساس انگ انگ می کنند. با این حال ، توجه داشته باشید که صحبت درباره بیماری شما یکی از مراحل مقابله و بهبود موثر است.
مرحله 2. در نظر بگیرید که به چه کسی باید بگویید
بسیاری از مردم فقط یک دوست صمیمی ندارند بلکه در عوض دسته ای از دوستان واقعاً نزدیک یا حتی "بهترین" را دارند. شما باید فکر کنید که اطلاعات را با چه کسانی به اشتراک می گذارید و آیا این برای شما مفید است یا خیر.
- اگر در حال حاضر در حال مشاوره هستید ، این موضوع را برای به اشتراک گذاشتن افسردگی خود با یک دوست با مشاور ، درمانگر یا روانپزشک خود بررسی کنید.
- اگر دوست شما یک شنونده عالی ، باهوش ، قابل اعتماد ، قابل اعتماد ، بدون قضاوت ، حامی و از نظر روانی سالم است ، پس این دوست به عنوان فردی ایده آل به نظر می رسد که می توانید نگرانی های خود را با او در میان بگذارید. دوست شما می تواند یک تابلوی قوی برای شما باشد و به شما در حفظ دیدگاه سالم در حین بهبودی کمک کند.
مرحله 3. مکث کنید و اگر در مورد گفتن به بهترین دوست خود مطمئن نیستید فکر کنید
اگر س you'reال می کنید که آیا باید به دوستان خود در مورد افسردگی خود بگویید یا نه ، در نظر بگیرید که چگونه به سوالات زیر پاسخ می دهید:
- آیا دوست شما در مورد "افراد دیوانه" اظهارات تحقیرآمیزی می کند؟
- آیا دوست شما می تواند گاهی اوقات با دیگران توهین آمیز یا قضاوت کننده باشد؟
- آیا دوست شما مشکلات افسردگی خود را پشت سر می گذارد؟
- آیا دوست شما گاهی اوقات نسبت به شما بی احساس است؟
- آیا دوست شما احساسات را به خوبی کنترل می کند؟
- آیا دوست شما شایعه می گوید یا شایعه پراکنی می کند؟
- اگر به هر یک از این موارد بله پاسخ دادید یا مواردی را به یاد آوردید که در آن دوستان شما نگرش ها و رفتارهای ناراحت کننده ای از خود نشان داده اند ، بهتر است به سادگی به دوست خود اطلاع دهید که در حال گذراندن برخی مسائل مهم هستید ، اما در حال کار روی آنها هستید. ، کمک بگیرید و در تماس باشید.
- گفته می شود ، گاهی دوستان می توانند ما را غافلگیر کنند. اگر دوست شما می تواند رفتارها یا نگرش های معمول خود را به دلیل نگرانی از شما کنار بگذارد ، و اگر با به اشتراک گذاشتن این اطلاعات راحت هستید ، می توانید از بخش های کوچکی از اطلاعات برای به اشتراک گذاشتن شروع کنید و ببینید که دوست شما چقدر خوب آنها را دریافت می کند. هر زمان که احساس ناراحتی یا ناراحتی کردید ، عقب نشینی کنید.
مرحله 4. به این فکر کنید که می خواهید چه اطلاعاتی را به دوست خود بدهید
چقدر می خواهید به اشتراک بگذارید؟ صرف نظر از اینکه تشخیص رسمی دریافت کرده اید یا نه ، تصمیم گیری با شما بستگی به شما دارد. با آنچه فکر می کنید دوست شما باید در مورد افسردگی به طور کلی و تجربه خاص شما در مورد آن بداند ، شروع کنید. در مورد افسردگی مهم است که دوست شما بداند؟ تصحیح چه تصورات غلط یا افسانه هایی ممکن است مهم باشد؟ تجربه شخصی شما برای دانستن دوست شما مهم است؟
- به خاطر داشته باشید که دوست شما ممکن است فردی در خانواده خود داشته باشد که افسرده است و ممکن است اطلاعات زیادی در مورد این بیماری داشته باشد. از طرف دیگر ، ممکن است دوست شما اطلاعات کمی در مورد افسردگی داشته باشد. مهم است که افسردگی را بخوانید و خود را در مورد بیماری خود بیاموزید تا بتوانید به دوست خود کمک کنید تا افسردگی را بهتر بشناسد ، چگونه بر شما تأثیر می گذارد و چگونه می تواند به شما کمک کند و از شما حمایت کند. علاوه بر این ، آموزش خود در مورد افسردگی مزایای خاص خود را برای روند بهبود شما دارد!
- به یاد داشته باشید که لازم نیست دلیل افسردگی خود را توضیح دهید. برای افسردگی یا ناراحتی لازم نیست دلیل موجهی ارائه دهید. تنها کاری که باید انجام دهید این است که احساسات خود را با بهترین دوست خود به اشتراک بگذارید این است که صادقانه به آنها بگویید چه احساسی دارید و آنچه را که نیاز دارید از آنها بخواهید ، خواه حمایت ، صبر ، درک یا فضا.
مرحله 5. واکنش های احتمالی دوست خود را تصور کنید
در حالی که ممکن است نتوانید نحوه واکنش آنها را پیش بینی کنید ، اما ارزیابی امکانات مختلف ممکن است به شما در آماده سازی کمک کند. حتماً به این فکر کنید که واکنش های مختلف چه احساسی در شما ایجاد می کند و چگونه ممکن است واکنش نشان دهید. برنامه ریزی از قبل برای این امر به شما کمک می کند تا مطمئن شوید که دچار حیرت نمی شوید و اهداف خود را برای مکالمه در چشم دارید.
- به خاطر داشته باشید که ممکن است دوست شما شما را درک نکند. افرادی که هرگز دچار افسردگی نشده اند ممکن است با علائم آن آشنا نباشند. این بدان معناست که گاهی اوقات آنها به سختی می فهمند که چرا نمی توانید "فقط احساس غمگینی خود را متوقف کنید" یا "فقط از رختخواب بلند شوید". این لزوماً فقدان همدلی یا دلسوزی از طرف دوست شما نیست. در عوض ، ممکن است اینطور باشد که این شخص به شما اهمیت می دهد و می خواهد شما احساس بهتری داشته باشید ، اما نمی داند این اختلال چه احساسی در مردم ایجاد می کند.
- احتمال دیگر این است که دوست شما احساس کند وظیفه اوست که "شما" را تعمیر کند. ممکن است دوست شما فکر کند که می تواند به شما در "رهایی" از افسردگی کمک کند. این کار آنها نیست ، زیرا هم او و هم شما را تحت فشار قرار می دهد.
- واکنش احتمالی دیگر این است که به طور ناگهانی موضوع را تغییر دهید یا تمرکز مکالمه را به خود معطوف کنید. این نتیجه احتمالی ممکن است باعث ناراحتی شما شود ، مانند این که دوست شما خودخواه است یا به شما اهمیتی نمی دهد ، اما به احتمال زیاد آنها نمی دانند چگونه به آنچه شما گفته اید پاسخ دهند یا در تلاش هستند تا به شما نشان دهد که آنها در موقعیت مشابهی قرار داشته اند و می توانند با احساس شما مرتبط باشند.
- در هر یک از این سناریوها ، آنچه را که انجام می دهید و می گویید آماده کنید. به عنوان مثال ، اگر به نظر می رسد که دوست شما با افشای شما با زبانی که نشان می دهد می خواهد شما را "تعمیر" کند واکنش نشان می دهد ، اشاره کنید که وظیفه دوست شما نیست که شما را تعمیر کند (زیرا شما "شکسته" نیستید) و آنچه شما می خواهید در عوض پشتیبانی است. اگر او به سختی می تواند این موضوع را بپذیرد ، برنامه ای برای گفتن چیزی مانند "من باید بتوانم به تنهایی این مسئله را حل کنم. حمایت شما برای من معنای جهانی دارد ، اما شما نمی توانید این کار را برای من انجام دهید ، حتی اگر من می دانم ای کاش می توانستید. این مانند این است که بخواهید برای یک آزمایش به من کمک کنید ، اما سپس تمام مطالعه را برای من انجام دهید. اگر من دانش لازم برای شرکت در این آزمون را ندارم ، خودم نمی توانم آن را قبول کنم. این بسیار شبیه است.”
مرحله 6. تصمیم بگیرید که در عوض چه اطلاعات یا پاسخی می خواهید
برای انجام گفتگویی که هر دو گوینده در انتها احساس خوبی داشته باشند ، باید در جهت ایجاد "زمینه مشترک" یا دانش مشترک بین آنها تلاش کنند. به این فکر کنید که از مکالمه چه می خواهید و چگونه دوست دارید که دوست شما پاسخ دهد. به احتمال زیاد ، دوست شما می خواهد به شما کمک کند ، بنابراین راه هایی را برنامه ریزی کنید تا به دوستان خود اطلاع دهید که چگونه این کار را به بهترین شکل ممکن انجام دهند.
- به عنوان مثال ، آیا شما به دوست خود نیاز دارید که "فقط" گوش دهد و کسی باشد که بتوانید با او صحبت کنید؟ آیا برای رفت و آمد به درمان نیاز به درخواست کمک دارید؟ آیا به شخصی نیاز دارید که در مدیریت کارهای روزمره مانند آشپزی ، نظافت و خشکشویی به شما کمک کند؟
- بدانید که دوست شما فقط می تواند به شما در راههای کوچک کمک کند ، بنابراین بهتر است که در مورد مکالمه احساس واضحی از آنچه از یک دوست می خواهید داشته باشید. همچنین می توانید منتظر بمانید تا دوست شما از شما بپرسد که چگونه و چگونه می تواند به شما کمک کند و سپس در مورد اینکه آیا دوست شما می تواند در راه مورد نیاز شما سهیم باشد یا خیر ، صحبت کنید. به عنوان مثال ، می توانید از دوست خود بخواهید که هر شب چند دقیقه با شما صحبت کند تا به شما در درمان بی خوابی (علامت افسردگی) کمک کند ، با شما مشورت کنید تا ببینید روزتان چگونه گذشت ، یا اینکه ببینید آیا مصرف کرده اید یا خیر. داروی شما در آن روز
مرحله 7. آنچه را که می خواهید بگویید بنویسید
یادداشت برداری می تواند به شما در جمع آوری افکار و سازماندهی آنها کمک کند.
پس از نوشتن آن ، تمرین کنید که آن را جلوی آینه با صدای بلند بیان کنید
مرحله 8. مکالمه را تمرین کنید
از فردی که به او اعتماد دارید و از وضعیت شما مطلع است ، مانند والدین یا درمانگر بخواهید تا مکالمه خود را با شما تمرین کند. ایفای نقش مکالمه می تواند به شما در آماده سازی کمک کند. در نقش آفرینی ، سناریوهای بالقوه را اجرا می کنید. شما در نقش بازی خودتان خواهید بود و شریک شما نقش دوست شما را بازی می کند.
- به هر چیزی که طرف مقابل می گوید واکنش نشان دهید ، حتی اگر فکر می کنید مسخره است یا بعید است که اتفاق بیفتد. فقط تمرین پاسخگویی به اظهارات پوچ یا شگفت انگیز یکی از دوستان می تواند به شما اعتماد به نفس دهد تا به مکالمه ای دشوار مانند این گفتگو نزدیک شوید.
- برای بهره مندی بیشتر از نقش آفرینی ، تا آنجا که ممکن است در پاسخ های خود واقع بین باشید.
- ارتباط غیر کلامی را در نقش خود وارد کنید. به یاد داشته باشید که حرکات ، حالت و لحن صدا عامل اصلی مکالمه شما است.
- پس از ایفای نقش ، از شریک زندگی خود بخواهید که به شما بگوید چه چیزی خوب کار کرده است و برخی از زمینه ها را که ممکن است بیشتر در مورد صحبت های خود فکر کنید یا در غیر این صورت پاسخ خود را بهبود ببخشید ، به شما بگوییم.
قسمت 2 از 3: ارتباط با دوست خود
مرحله 1. با دوست خود یک فعالیت گاه به گاه برنامه ریزی کنید
می توانید او را برای ناهار ببرید یا جایی قدم بزنید که هر دو از آن لذت می برید. تحقیقات نشان داده است که هنگامی که یک کار توجه دیگران را به فعالیت های خارجی معطوف می کند ، خلق و خوی افراد افسرده خفیف بهبود می یابد.
داشتن روحیه بهتر می تواند برای شما راحت تر باشد که بتوانید احساسات خود را باز کرده و صحبت کنید. اگر حوصله انجام یک فعالیت را ندارید ، برای برنامه ریزی آن تحت فشار قرار نگیرید. مکالمه روی یک فنجان چای روی میز آشپزخانه یا روی مبل کافی است
مرحله 2. هر زمان که احساس می کنید افسردگی شما مناسب است ، راحت صحبت کنید
بهترین راه برای شروع این است که به او بگویید چیز مهمی دارید که می خواهید به اشتراک بگذارید ، بنابراین او می داند که مکالمه شما را بی اهمیت نمی داند.
- اگر نمی دانید چگونه آن را مطرح کنید یا احساس ناراحتی می کنید ، سعی کنید چیزی شبیه این را بگویید: "سلام ، من اخیراً احساس عجیب/ناراحتی می کنم. آیا فکر می کنید ما می توانیم در مورد آن صحبت کنیم؟"
- از ابتدای مکالمه به طور واضح توضیح دهید که آیا می خواهید او حرفهای شما را بشنود و بشنود یا نظر یا پیشنهادات او را بخواهید.
مرحله 3. در صورت محرمانه بودن اطلاعات با دوست خود تماس بگیرید
حتماً به دوست خود اطلاع دهید که آیا آنچه شما به او می گویید خصوصی است یا اجازه دارد مشکلات شما را از طرف شما به دیگران منتقل کند.
مرحله 4. آنچه را تمرین کرده اید بگویید
تا آنجا که ممکن است خاص و مستقیم باشید. در مورد آنچه که نیاز دارید یا آنچه درخواست می کنید ، برقصید. اشکالی ندارد اگر هنگام صحبت کمی کمی زبان بسته و لرزان شوید. فقط صحبت کردن سخت ترین قسمت است!
- اگر در مکالمه واقعی با احساسات خود کنار می آیید ، اشکالی ندارد که این را به دوست خود اعتراف کنید. به آنها اطلاع دهید که مکالمه برای شما چقدر سخت است حتی ممکن است برای درک وضعیت روحی شما و وضعیت جدی برای دوست خود مفید باشد.
- اگر در هر لحظه از مکالمه احساس غرق شدن می کنید ، خوب نیست استراحت کنید ، نفس عمیق بکشید و افکار خود را جمع آوری کنید.
مرحله 5. به دوست خود کمک کنید احساس راحتی کند
اگر دوست شما ناراحت به نظر می رسد ، با تشکر از او برای حضور در آنجا و گوش دادن ، یا عذرخواهی از اینکه وقت خود را گرفته یا در صحبت کردن در مورد آن مشکل دارید (اگر این درست باشد).
افراد مبتلا به افسردگی گاهی مستعد احساس گناه هستند. احساس گناه می تواند مداوم باشد ، اما می توان آن را مدیریت و به حداقل رساند. اگر در طول مکالمه احساس گناه می کنید ، یک راه مفید برای مدیریت این گناه درک شده این است که به یاد داشته باشید که افکار مقصر واقعیت نیستند. شما با به اشتراک گذاشتن احساسات خود به دوست خود فشار نمی آورید. دوست شما بیشتر از اینکه او "بار" مورد نظر شما را احساس کند ، از این که به او اعتماد کرده اید و مشتاق کمک به بهبودی او هستید ، قدردان خواهد بود
مرحله 6. دوست خود را مشغول نگه دارید
برای اینکه مکالمه شما کار کند ، دوست شما باید به طور کامل به شما گوش دهد. راههای زیادی برای جلب توجه او وجود دارد ، از جمله برقراری ارتباط چشمی ، استفاده از اشاره و زبان بدن (به عنوان مثال ، روبرو شدن با شخص ، عدم برخورد بازوها یا پاها) ، واضح صحبت کردن و اجتناب از حواس پرتی های بیرونی (به عنوان مثال ، سر و صدای پس زمینه ، عبور افراد ، تلفن های همراه زنگ می خورد).
- به دنبال نشانه های گوش دادن فعال باشید. وقتی فردی به دقت گوش می دهد ، عمیقاً متمرکز است و سعی می کند آنچه را که می گویید بفهمد. نشانه هایی مانند تماس چشمی ، سر تکان دادن یا پاسخ های معنی دار به آنچه می گویید را بررسی کنید (حتی "اوه" می تواند معنی دار باشد!). مردم همچنین نشان می دهند که مکالمه ای را با مشارکت خود در این مکالمه درک می کنند. آنها ممکن است آنچه گفته شد را تکرار یا نقل کنند ، س questionsالات بعدی را بپرسند و در غیر این صورت برای ادامه گفتگو تلاش کنند.
- هنگامی که مردم درک کلمات را متوقف می کنند یا از دست می دهند ، ممکن است از کلمات پرکننده استفاده کنند. کلمات پرکننده کلمات "رفتن به" هستند و می توانند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشند. آنها ممکن است از عبارات یکسانی بارها و بارها استفاده کنند (به عنوان مثال ، "جالب است"). آنها همچنین ممکن است از بین بروند (یعنی جملات را تمام نکنند) یا برای ادامه مکالمه کار نکنند.
- با این حال ، توجه داشته باشید که این پاسخ ها می تواند در افراد مختلف متفاوت باشد. به عنوان مثال ، برخی از افراد وقتی تماس چشمی برقرار نمی کنند ، واضح تر فکر می کنند و ممکن است عمداً از آن اجتناب کنند تا بر آنچه که می گویید تمرکز کنند. به این فکر کنید که دوست شما چگونه صحبت می کند و چگونه رفتار می کند وقتی توجه می کند.
مرحله 7. با تصمیم گیری در مورد "گام بعدی" ، به گفتگو وضوح دهید
وقتی فردی (مانند دوست شما) می خواهد کمک کند ، می خواهد بداند چه کارهایی می تواند انجام دهد. این بخشی از روانشناسی انسان است: وقتی کاری را برای دیگران انجام می دهیم احساس خوبی داریم. اقدامات مفید همچنین می تواند برخی از گناهان شما را کاهش دهد. ممکن است دوست شما هنگامی که شما را در ناراحتی می بیند احساس کند. شما باید در مورد احساسات خود به اندازه نیاز صحبت کنید ، اما این به شما کمک می کند تا مکالمه را با چیزی مشخص یا دوست خود به شما کمک کند (مانند اجازه دادن به شما برای ابراز احساسات خود) به مدت نیم ساعت یا بیرون بردن شما تا بتوانید مشکلات خود را از بین ببرید.) به یاد بیاورید که هنگام آماده شدن برای این مکالمه چه خواسته بودید درخواست کنید یا امیدوار بودید و آن را به دوست خود بگویید.
مرحله 8. خروج از مکالمه
به دوست خود و چگونگی گفتگو توجه کنید. هنگامی که احساس کردید زمان حرکت فرا رسیده است ، موضوعی متفاوت را پیشنهاد کنید یا با گفتن جمله ای مانند "ما باید به خانه برسیم" یا "من شما را رها می کنم ، نمی خواهم صحبت کنم" را به پایان برسانید. بیش از حد از وقت شما."
این حرکت بیشتر به خود شما بستگی دارد ، زیرا ممکن است دوست شما در پایان گفتگو احساس ناراحتی کند
قسمت 3 از 3: برخورد با پاسخ دوست خود
مرحله 1. احساسات بهترین دوست خود را فراموش نکنید
اگرچه این گفتگو باید در مورد شما باشد ، اما فراموش نکنید که دوست شما احساساتی خواهد داشت و ممکن است همیشه آنطور که انتظار دارید نباشد (ممکن است بخواهید در نقش آفرینی به شرح بالا توضیح دهید).
مرحله 2. برای واکنشهای احتمالی منفی آماده باشید
ممکن است دوست شما گریه کند یا عصبانی شود. این یک واکنش رایج است هنگامی که یکی دریافت کننده اخبار ناراحت کننده یا دشوار شخص دیگری است.
- به یاد داشته باشید این یک واکنش طبیعی است و به این معنی نیست که شما کار اشتباهی انجام داده اید!
- این ممکن است زمان مناسبی باشد تا به دوست خود اطمینان دهید که انتظار ندارید همه پاسخ ها را به او بدهند و شما فقط به آنها نیاز دارید تا گوش دهند و در کنار شما باشند.
- عصبانیت یا گریه را به عنوان نشانه طرد شدن تلقی نکنید. می توانید بار دیگر با دوست خود صحبت کنید. در همین حال ، شخص دیگری را در نزدیک خود پیدا کنید که بتوانید با او صحبت کنید.
مرحله 3. اگر احساس می کنید مکالمه در جهت بدی پیش می رود ، تاکتیک ها را تغییر دهید
اگر در برقراری ارتباط با دوست خود مشکل دارید یا او واکنش شدید نشان می دهد ، 4 مرحله زیر را امتحان کنید که در میانجی گری مکالمات دشوار مفید است.
- استعلام: بپرسید و مشاهده کنید. می توانید بگویید: "آیا شما را با این موضوع ناراحت کرده ام؟ من دوست دارم به احساس شما گوش کنم."
- تصدیق: آنچه را که دوست شما بیان کرده است خلاصه کنید. اگر می توانید به آرامش دوست خود کمک کنید ، می توانید مکالمه را در ادامه ادامه دهید. خلاصه کردن آنچه دوست شما گفته است به دوست شما کمک می کند احساس کند کسی در حال گوش دادن است.
- طرفداری: هنگامی که دیدگاه دوست خود را درک کردید ، به تفاهم متقابل نزدیک می شوید. می توانید از این فرصت برای روشن ساختن آنچه در مورد افسردگی آموخته اید ، استفاده کنید یا آنچه را که دوست شما برای انجام دادن یا عدم انجام آن مناسب است با دوست خود به اشتراک بگذارید ، مانند: "نگران نباشید. افسردگی من ربطی به دوست خوب شما ندارد. تو بهترین دوست من هستی و یکی از معدود دلایلی است که این روزها لبخند می زنم."
- حل مشکل: در این زمان ، امیدوارم دوست شما آرام شده باشد تا بتوانید به هدفتان برسید. بیان آنچه می خواهید بیان کنید را به پایان برسانید. از دوست خود بخواهید که در یافتن درمانگر به شما کمک کند ، به شما در تعیین قرارهای درمانی کمک کند یا فقط برای شنیدن صحبت های شما در آنجا حضور داشته باشد.
- اگر این 4 مرحله کار نکرد ، شاید بهتر باشد که مکالمه را به پایان برسانید. ممکن است دوست شما برای دریافت اطلاعات به زمان نیاز داشته باشد.
مرحله 4. انتظار داشته باشید که دوست شما به نوبه خود اطلاعات مربوط به خودش را فاش کند
توصیف یک تجربه شخصی مشابه ، روش آنها برای نشان دادن این است که آنها می توانند تجربه شما را درک کنند یا می توانند با آن ارتباط داشته باشند. بسته به وسعت این اطلاعات ، این می تواند مکالمه شما را به مسیری کاملاً جدید ببرد. اگر چنین شد ، به دوست خود مراجعه کنید ، اما مطمئن شوید که در موقعیتی به وضعیت خود نیز رسیدگی کرده اید.
مرحله 5. بدانید که دوست شما ممکن است وضعیت شما را "عادی" کند
عادی سازی زمانی است که شخصی سعی می کند با ایجاد احساس "عادی" به شما کمک کند (به عنوان مثال ، گفتن: "همه کسانی که می شناسم افسرده هستند").
- این را به عنوان رد مشکل خود تلقی نکنید. افشای خود و عادی سازی در واقع نشانه های خوبی است ، زیرا به این معنی است که دوست شما سعی می کند با شما ارتباط برقرار کند و/یا نشان دهد که پذیرفته شده اید.
- با این حال ، اجازه ندهید تاکتیک "عادی سازی" دوست شما شما را از گفتن آنچه باید بیان کنید باز دارد! در حال حاضر ، مهم نیست که دوستان شما چند فرد افسرده را می شناسند. آنچه مهم است این است که شما به دوستان خود در مورد احساسات و تجربه خود بگویید. مکالمه را تا انتها دنبال کنید.
مرحله 6. با شخص دیگری صحبت کنید
مهم نیست که اوضاع چقدر خوب (یا بد) پیش می رود ، می توانید در مورد مکالمه با شخصی که به او اعتماد دارید صحبت کنید ، پس از اینکه با بهترین دوست خود صحبت کردید.افرادی که می توانند به شما کمک کنند شامل درمانگر یا مشاور شما ، دوست نزدیک دیگر یا والدین شما هستند. آنها می توانند نظر عینی در مورد مکالمه ارائه دهند و به شما در پردازش پاسخ های دوست خود کمک کنند.
