تشخیص افسردگی یا اختلال دوقطبی ، که زمانی به عنوان افسردگی شیدایی شناخته می شد ، برای هر کسی سخت است. با داشتن حمایت خانواده می توانید از مشکلات یک بیماری روانی مزمن مانند اختلال دوقطبی کاسته شود. در صورت تشخیص بیماری ، راه هایی وجود دارد که به خانواده خود در مورد اختلال دوقطبی خود اطلاع دهید.
مراحل
روش 1 از 3: آمادگی برای گفتن به خانواده خود
مرحله 1. آنچه را که می خواهید بگویید بیاورید
قبل از اینکه خانواده خود را دور هم جمع کنید تا درباره افسردگی دوقطبی خود به آنها بگویند ، دقیقاً بدانید چه می خواهید بگویید. این باعث می شود آمادگی بیشتری داشته باشید ، که به شما کمک می کند تا هنگام گفتن به آنها استرس و نگرانی کمتری داشته باشید.
- سعی کنید فهرستی از تمام نکاتی که می خواهید هنگام صحبت با آنها تهیه کنید تهیه کنید. حتی اگر از تمام نکات هنگام صحبت با آنها استفاده نکنید ، احساس آمادگی و آمادگی بیشتری برای بحث در مورد اختلال خود خواهید داشت.
- به عنوان مثال ، لیستی از اولین علائمی که برای اولین بار شروع کرده اید ، چرا برای درمان مراجعه کرده اید ، مدت زمانی که تحت درمان بوده اید و غیره تهیه کنید.
مرحله 2. تصمیم بگیرید که با چه کسی راحت هستید با او به اشتراک بگذارید
هنگامی که به خانواده خود در مورد اختلال خود می گویید ، ممکن است نخواهید به همه اعضای خانواده خود بگویید. ممکن است برای همه خانواده نزدیک خود ، مانند مادر ، پدر و خواهر و برادر خود راحت باشید ، اما ممکن است بخواهید از گفتن دیگران خودداری کنید.
- می توانید کار خود را کوچک شروع کنید و سپس به تدریج به بقیه اعضای خانواده خود اطلاع دهید. اگر با اعضای خانواده نزدیک خود نزدیک نیستید ، ممکن است برای گفتن همه آنها نیز راحت نباشید.
- شما می توانید به هر کسی که می خواهید بگویید. وقتی تصمیم می گیرید به چه کسی بگویید ، هیچ پاسخ درست یا غلطی وجود ندارد.
- بیماری های روانی بخشی بسیار شخصی از زندگی شما هستند ، بنابراین ممکن است تا زمانی که به نزدیکترین افراد خود در ابتدا این موضوع را نگفتید ، از گفتن آن به دیگران راحت نباشید.
مرحله 3. آماده هرگونه عکس العملی باشید
شما باید آماده پذیرش هر راهی باشید که خانواده شما نسبت به اخبار افسردگی دوقطبی شما نشان می دهند. خانواده شما ممکن است با عشق و حمایت واکنش نشان دهند. با این حال ، ممکن است برخی از اعضای خانواده باشند که بیشترین حمایت را از افسردگی دوقطبی شما نخواهند کرد. آنها ممکن است سعی کنند شما را متقاعد کنند که بیماری روانی شما واقعی یا معتبر نیست یا شما خوب هستید و نیازی به کمک ندارید.
- متأسفانه ، این هنوز یک انگ رایج است که به افسردگی دوقطبی و بسیاری از بیماریهای روانی دیگر مرتبط است.
- به عنوان مثال ، خانواده شما ممکن است به شما بگویند ، "شما خوب هستید. شما فقط باید از کار بد او بیرون بیایید و خوب خواهید شد." یا "این فقط یک بهانه است تا هر زمان که می خواهید به هر روشی که می خواهید عمل کنید. فقط یک دست بگیرید و عادی رفتار کنید."
- اگر این اتفاق افتاد ، به دوستان یا سایر اعضای خانواده نگاه کنید که امیدوارم بیشتر قبول کنند.
روش 2 از 3: توضیح وضعیت خود برای خانواده
مرحله 1. علائم دوقطبی را مورد بحث قرار دهید
وقتی به خانواده خود درباره افسردگی دوقطبی خود می گویید ، باید دقیقاً توضیح دهید که افسردگی دو قطبی چیست. توضیح دهید که افسردگی دوقطبی یک اختلال خلقی است که باعث تغییرات شدید خلقی می شود ، از اوج های احساسی ، که به عنوان شیدایی نیز شناخته می شود ، تا پائین افسردگی.
- به آنها بگویید که این خلق و خوها به عقب و جلو تغییر می کند ، الگوی کمی ندارد.
- به عنوان مثال ، به خانواده خود بگویید: "مواقعی وجود خواهد داشت که من در مورد مسائل فوق العاده خوشحال هستم یا هیجان زده هستم. همچنین ممکن است روزهایی وجود داشته باشد که من نتوانم از رختخواب بلند شوم یا به دلیل این که نمی توانم با شما برخورد کنم ، به شما اعتراض کنم. با هر کس دیگری."
مرحله 2. واقعیت های موقعیت خاص خود را توضیح دهید
افسردگی دوقطبی هر فرد به طرق مختلف خود را نشان می دهد. وقتی به خانواده خود در مورد وضعیت خود می گویید ، باید توضیح دهید که آنها از موقعیت خاص شما چه انتظاری می توانند داشته باشند. توضیح این امر ممکن است دشوار باشد ، اما شما احتمالاً حداقل طرح کلی نحوه عملکرد بیماری خود را از زمانی که تشخیص داده اید و احتمالاً با پزشک یا درمانگر خود کار می کنید ، درک خواهید کرد.
- به خانواده خود اطلاع دهید که آیا بیشتر به شیدایی یا دوره های افسردگی تمایل دارید و احتمالاً در طول هر کدام چگونه عمل خواهید کرد.
- همچنین به آنها اطلاع دهید که این تغییر خواهد کرد و ممکن است غیرقابل پیش بینی باشد. فقط به آنها اطلاع دهید که از مورد خاص شما چه انتظاری دارند.
- به عنوان مثال ، بگویید "من بیشتر دچار افسردگی می شوم ، جایی که خروج از خانه برایم بسیار سخت است. اگر چند روز با شما تماس نمی گیرم ، دلیلش این نیست که من اهمیتی نمی دهم. من فقط نمی تواند."
مرحله 3. به خانواده خود اطلاع دهید که تقصیر آنها نیست
وقتی به خانواده خود درباره افسردگی دوقطبی خود می گویید ، مشخص کنید که تقصیر آنها نیست. بسیاری از اعضای خانواده ممکن است نحوه رفتار شما در طول این قسمت ها را درک نکنند و ممکن است آن را به عنوان یک توهین شخصی برای آنها تلقی کنند. آنها همچنین ممکن است فکر کنند که رفتارهای شما ناشی از چیزی است که آنها با شما گفته اند یا انجام داده اند.
- تمام تلاش خود را بکنید تا توضیح دهید که ممکن است در طول این قسمت ها کارهایی انجام دهید یا بگویید که ممکن است آنها را ناراحت کند ، اما در بیشتر موارد ربطی به آنها ندارد.
- به خانواده خود اطلاع دهید "وقتی من روزها به شما اعتراض می کنم یا بی اعتنایی می کنم ، به این دلیل نیست که شما کاری با من انجام داده اید. من احتمالاً با یک قسمت افسردگی روبرو هستم و نمی توانم از احساسم کم کنم."
مرحله 4. از آنها کمک بخواهید
هنگامی که شما در حال گذراندن یک دوره شیدایی یا افسردگی هستید ، به فردی نیاز دارید که بتواند به او کمک کند. هنگامی که خانواده شما از اختلال دوقطبی شما مطلع شدند ، می توانند به شما در مواردی کمک کنند که قبل از اطلاع از اختلال شما قادر نبودند.
- شما می توانید اعضای خانواده خود را تعیین کنید که در صورت داشتن یک دوره افسردگی شدید یا کسی که می تواند با شما برخورد کند اگر در یک دوره شیدایی هستید ، می توانید با آنها تماس بگیرید.
- برخی از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی هستند که ممکن است در طول دوره های افسردگی دچار افکار خودکشی شوند. اگر از دوره های افسردگی شدید ، به ویژه موارد شدید رنج می برید ، مطمئن شوید که یک عضو خانواده دارید که به شما نگاه می کند و به شما کمک می کند از این افکار خودداری کنید. از آنها بخواهید شما را بررسی کنند و مطمئن شوید که در فضای مناسب سر قرار دارید.
- از خانواده خود بپرسید: "اگر بعد از سه تماس تلفنی یا پیامکی از من خبری ندارید ، آیا می توانید بیایید و مرا بررسی کنید؟ شاید از آپارتمان من پایین بیایید و ببینید آیا حال من خوب است؟"
روش 3 از 3: به خانواده خود به شیوه صحیح بگویید
مرحله 1. آن را در مکان خصوصی انجام دهید
صحبت در مورد بیماری های روانی موضوعی آسان نیست در هر مکانی که این کار را انجام دهید. با توجه به ماهیت شخصی موضوع ، سعی کنید آن را در جایی خصوصی ، مانند خانه خود یا در خانه یکی از اعضای خانواده خود انجام دهید. این به شما تمام حریم خصوصی لازم برای مقابله با بحث سخت را می دهد.
این امر باعث می شود که هنگام بحث در مورد آن صحبت شما قطع نشود
مرحله 2. به صحبت های خانواده خود گوش دهید
اگرچه شما مبتلا به اختلال دوقطبی هستید ، اما این امر بر اطرافیان شما نیز تأثیر می گذارد. به صحبت های خانواده خود گوش دهید تا نگرانی ها یا نگرانی های خود را درباره وضعیت شما و تأثیر آن بر آنها بیان کنند.
انجام این کار ممکن است سخت باشد زیرا شما مبتلا به اختلال افسردگی دوقطبی هستید. با این حال ، مطمئن شوید که ذهن خود را باز نگه داشته اید و واقعاً نگرانی های آنها را می شنوید
مرحله 3. به آنها اطلاع دهید که تحت درمان هستید
به خانواده خود توضیح دهید که درمان افسردگی دوقطبی طولانی مدت است. حتی وقتی احساس بهتری دارید ، باید به درمان ادامه دهید. شما همچنین باید هر قسمت از درمان خود را برای خانواده خود توضیح دهید تا آنها واقعاً درک کنند که شما برای کمک به چه کار می کنید.
- این به احتمال زیاد ترکیبی از درمان ، تغییر شیوه زندگی و دارو خواهد بود.
- به عنوان مثال ، به خانواده خود بگویید ، "من با یک درمانگر کار می کنم تا مشکلاتم را حل کنم ، من برای کمک به تنظیم روحیه خود از دارو استفاده می کنم و بر روی تغییر الگوها و انتخاب های زندگی خود کار می کنم تا بهتر و بیشتر به من بدهد. زندگی پایدار"
مرحله 4. منابع را در اختیار آنها قرار دهید
یک راه خوب برای درک خانواده این است که به آنها مکان هایی بدهید که بتوانند به دنبال حمایت باشند. به آنها در مورد گروه های حمایتی که می توانند بپیوندند ، منابع آموزشی آنلاین که می توانند بخوانند یا پیشنهاد رفتن به جلسه درمانی خانواده با آنها بگویید.
- سازمان هایی مانند افسردگی و حمایت دو قطبی ، موسسه ملی بهداشت روانی و کلینیک مایو دارای منابع آنلاین زیادی هستند که خانواده شما می توانند برای درک بهتر وضعیت شما از آنها استفاده کنند.
- گروه های پشتیبانی آنلاین برای ایالات متحده و سایر کشورها وجود دارد که خانواده شما می توانند از آنها برای پیدا کردن یک گروه پشتیبانی دوقطبی در نزدیکی شما استفاده کنند.
