ترشح دوپامین توسط مغز شما در بسیاری از عملکردهای فیزیولوژیکی نقش دارد ، از جمله ایجاد احساس پاداش و انگیزه-به عنوان مثال ، "دونده" که ممکن است بعد از یک تمرین خوب احساس کنید. با این حال ، برای اینکه دوپامین کار خود را انجام دهد ، گیرنده های دوپامین شما-که اساساً دوپامین آزاد شده را "جذب" می کنند ، باید در دسترس بوده و فعال شوند. هنوز کاملاً مشخص نیست که آیا واقعاً می توانید تعداد گیرنده های خود را افزایش دهید یا خیر ، اما به نظر می رسد که حداقل بتوان گیرنده هایی را که در حالت خفته ، حساسیت زدایی و یا عملکرد نادرست هستند ، احیا کرد. در صورت داشتن مشکلات مربوط به گیرنده های دوپامین ، با پزشک خود همکاری کنید تا طرحی را برای تغییر تدریجی شیوه زندگی و داروهای تجویز شده تجویز کنید.
مراحل
روش 1 از 2: ایجاد تغییرات تدریجی در سبک زندگی
مرحله 1. در مورد نگرانی های خود در مورد گیرنده های دوپامین با پزشک خود صحبت کنید
دانش پزشکی در مورد گیرنده های دوپامین و دوپامین از زمانی که وجود گیرنده ها برای اولین بار در سال 1972 ثابت شد به طور تصاعدی افزایش یافته است. با این حال ، هنوز چیزهای زیادی برای آموختن وجود دارد. برای به دست آوردن جدیدترین اطلاعات ، با گفتگو با پزشک خود شروع کنید.
در برخی موارد ، پزشک ممکن است بخواهد آزمایش کند که آیا سطح دوپامین پایین و/یا گیرنده های کم کار دوپامین دارید یا خیر. اینها ممکن است شامل معاینه فیزیکی ، آزمایش خون و س questionsالاتی در مورد هرگونه علائمی باشد که در حال تجربه آن هستید
مرحله 2. بحث کنید که آیا تغییر تدریجی شیوه زندگی ممکن است به نفع شما باشد
اگر پزشک شما مشکوک است که ممکن است با گیرنده های کم کارکرد دوپامین مشکل داشته باشید ، ممکن است یک روند تدریجی را برای "آموزش مجدد" و "فعال سازی مجدد" گیرنده ها توصیه کند. از نظر تئوری ، ایجاد تغییرات تدریجی ممکن است گیرنده های شما را دوباره متصل کند تا احساس پاداش و انگیزه برای رفتارهای فعال و سالم ایجاد کند.
- در اینجا بسیاری از عدم قطعیت ها و نظریه پردازی ها وجود دارد ، اما شما می توانید آن را با تفاوت بین تصمیم گیری در سال جدید برای ورزش بیشتر و تغذیه سالم در یک زمان خلاصه کنید ، در حالی که قصد دارید پیشرفت های افزایشی را در مدت زمان طولانی انجام دهید. در حالت دوم ، گیرنده های دوپامین شما ممکن است قادر به آموزش مجدد و یا فعال شدن مجدد باشند.
- حتی اگر پزشک شما فکر نمی کند که شما باید نگران گیرنده های دوپامین خود باشید ، مطمئناً آنها با هر برنامه ای که برای تغییر تدریجی شیوه زندگی خود داشته باشید ، همراه خواهند بود.
مرحله 3. با چربی کم تنظیم کنید, رژیم کم کالری در طول زمان
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد رژیم غذایی پرچرب و پرکالری ممکن است گیرنده های دوپامین شما را حساس نکند. ممکن است آنها آموزش ببینند که تنها در صورت تحریک غذاهای چرب و کالری دار واکنش نشان دهند. بنابراین ، ممکن است بتوانید به تدریج آنها را برای پاداش دادن به رژیم غذایی کم چرب ، کم کالری و سالم حساس کنید.
- تغییرات فوری رژیم غذایی ممکن است مزایای یکسانی نداشته باشد-گیرنده ها ممکن است به زمان نیاز داشته باشند تا خود را تنظیم کنند. به نوبه خود ، ممکن است به این دلیل باشد که ایجاد تغییرات یکباره ممکن است پایبندی به برنامه را برای شما دشوارتر کند.
- همچنین ممکن است با افزایش میزان تیروزین و فنیل آلانین که در غذاهای غنی از پروتئین مانند بوقلمون ، گوشت گاو ، تخم مرغ ، لبنیات ، سویا و حبوبات وجود دارد ، سطح دوپامین را افزایش دهید.
- همچنین ممکن است کاهش میزان کالری دریافتی به میزان توصیه شده در واقع تعداد گیرنده های خاص دوپامین را افزایش دهد. در هر صورت ، به نظر می رسد که ایجاد تغییرات سالم در رژیم غذایی به نفع گیرنده های شما است.
- برای مشاوره در مورد ایجاد تغییرات سالم در رژیم غذایی با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است به شما توصیه شود که کالری روزانه خود را (به عنوان مثال ، 100 کالری) در هفته کاهش دهید و هر هفته یک غذای چرب را با جایگزینی کم چرب جایگزین کنید (به عنوان مثال ، چوب هویج به جای سیب زمینی سرخ کرده).
مرحله 4. سطح فعالیت خود را در طول زمان به عنوان یک مزیت بالقوه دیگر افزایش دهید
دسته های خاصی از گیرنده های دوپامین هنگام حرکت به شما احساس پاداش می دهند و همچنین به شما انگیزه می دهند تا بیشتر کار کنید تا احساس پاداش بیشتری دریافت کنید. این گیرنده ها ممکن است در افرادی که تمایل به غیرفعال بودن دارند ، حساسیت زدایی یا "خاموش" شوند ، اما تنظیمات تدریجی ممکن است دوباره گیرنده ها را فعال یا دوباره سیم کشی کند.
- با پزشک خود برای ایجاد یک رژیم ورزشی شخصی و تدریجی کار کنید. به عنوان مثال ، ممکن است 5 دقیقه بعد از شام به مدت یک هفته پیاده روی کنید ، سپس هر هفته 5 دقیقه اضافه کنید تا به 30 یا 45 دقیقه برسید. یا ممکن است هفته ای یک بار وزنه زدن را شروع کنید ، سپس به آرامی به سمت استفاده از وزنه های آزاد 2-3 بار در هفته حرکت کنید.
- ورزش ممکن است میزان ذخیره دوپامین مغز شما را افزایش دهد و همچنین می تواند باعث تولید آنزیم شود که گیرنده های دوپامین را ایجاد می کند.
گام پنجم: هر روز حداقل 5-10 دقیقه از نور خورشید استفاده کنید
شواهدی وجود دارد که نشان می دهد قرار گرفتن در معرض نور خورشید در فعال شدن گیرنده های خاص دوپامین نقش دارد ، اگرچه روند دقیق آن کاملاً مشخص نیست. فقط 5-10 دقیقه قرار گرفتن در معرض نور خورشید در روز-شاید با پیاده روی سریع در زمان استراحت ناهار-ممکن است برای ایجاد یک تغییر مثبت کافی باشد.
با این وجود ، اقدامات محافظتی در برابر آفتاب را انجام دهید. این موارد شامل استفاده از کرم ضد آفتاب ، استفاده از کلاه و لباس های بلند و اجتناب از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض نور خورشید در اواسط روز است
مرحله 6. تغییرات سبک زندگی سالم دیگر را به تدریج ایجاد کنید
گیرنده های دوپامین شما ممکن است-و سلامت کلی شما قطعاً از تغییرات سالمی مانند ترک سیگار ، کاهش مصرف الکل یا توقف مصرف غیرقانونی مواد مخدر سود خواهد برد. پزشک شما می تواند به ایجاد برنامه های سالم و پایدار برای ایجاد چنین تغییراتی کمک کند و شما را با سایر متخصصان که می توانند به شما در پیشبرد روند کمک کنند ، تنظیم کند.
هیچ شواهد قطعی وجود ندارد که بگوید ، برای مثال ، ترک تدریجی سیگار برای بازآموزی یا فعال سازی مجدد گیرنده های دوپامین بهتر از استفاده از "بوقلمون سرد" است. با این وجود ، اکثر مردم هنگام ایجاد تغییرات عمده در شیوه زندگی ، رویکرد تدریجی را مثرتر می دانند
مرحله 7. در مورد کاهش منابع تحریک ، نظر پزشک خود را دریافت کنید
برخی از کارشناسان معتقدند که تحریک بیش از حد مداوم ، که باعث ترشح مکرر دوپامین می شود ، ممکن است به مرور زمان گیرنده ها را حساس نکند. این ممکن است توضیح دهد که چرا شما به طور مداوم "بیشتر" از یک فعالیت اعتیادآور-مصرف مواد مخدر ، قمار ، پورنوگرافی و غیره-نیاز دارید تا همان "زیاد" را بدست آورید. بنابراین ممکن است کاهش منابع تحریک کننده به حساسیت مجدد گیرنده ها کمک کند.
- این ممکن است به معنای قطع مواردی مانند تلویزیون ، اینترنت ، استفاده از رسانه های اجتماعی ، بازی های ویدئویی ، پورنوگرافی و/یا خودارضایی ، خرید ، ورزش های شدید ، فعالیت های خطرناک یا سایر منابع تحریک کننده در زندگی شما باشد.
- با این حال ، همه کارشناسان از این نظر استفاده نمی کنند. به عنوان مثال ، شواهدی وجود دارد که منبع بسیار متداول تحریک-کافئین-در واقع می تواند برای گیرنده های دوپامین مفید باشد. با پزشک خود صحبت کنید.
روش 2 از 2: درمان بیماری تشخیص داده شده پزشکی
مرحله 1. یک برنامه تشخیص و درمان کامل با تیم پزشکی خود تهیه کنید
قبل از نگرانی بیش از حد در مورد گیرنده های دوپامین خود ، با پزشک خود و سایر اعضای تیم پزشکی خود مشورت کنید تا تشخیص دهید که آیا هر گونه بیماری پزشکی مرتبط با دوپامین دارید. اگر چنین کنید ، تشخیص و برنامه درمانی مناسب برای حل مشکل بسیار مهم است.
از آنجا که دوپامین نقش های بسیار مهمی ایفا می کند ، مشکلات مربوط به دوپامین (از جمله آنهایی که گیرنده های دوپامین دارند) می تواند در طیف گسترده ای از شرایط کمک کند. این موارد شامل (اما محدود به) بیماری پارکینسون ، سندرم تورت ، بیماری هانتینگتون ، اسکیزوفرنی ، ADHD ، OCD و اختلالات طیف اوتیسم نمی شود
مرحله 2. هرگونه آگونیست گیرنده تجویز شده دوپامین را دقیقاً طبق دستور مصرف کنید
در مورد اینکه آیا آگونیست های گیرنده دوپامین تعداد گیرنده ها را افزایش می دهد یا گیرنده های فعلی بیشتری را فعال می کند ، ابهامی وجود دارد. در هر صورت ، آنها یک درمان کلیدی برای طیف وسیعی از بیماریهای مرتبط با دوپامین هستند. آنها همچنین می توانند عوارض جانبی قابل توجهی ایجاد کنند ، بنابراین مهم است که دستورالعمل های پزشک خود را با دقت دنبال کنید.
- "آگونیست" دارویی است که گیرنده های بدن شما را متصل کرده و فعال می کند (در این مورد ، گیرنده های دوپامین شما).
- آگونیستهای رایج گیرنده دوپامین شامل روپینیرول ، کابرگولین ، بروموکریپتین ، پرامیپکسول و روتیگوتین و سایر موارد هستند. بسته به دارو و نیازهای شما ، ممکن است به صورت کپسول ، تکه یا تزریق تجویز شود.
- عوارض جانبی شایع عبارتند از خواب آلودگی شدید ، توهم ، فشار خون پایین هنگام ایستادن و رفتار اجباری. آنها همچنین می توانند با طیف وسیعی از داروها از جمله وارفارین رقیق کننده خون تداخل داشته باشند.
مرحله 3. از یک آگونیست گیرنده با یا بدون کاربیدوپا-لوودوپا به عنوان درمان پارکینسون استفاده کنید
کاربیدوپا-لوودوپا ، که به افزایش تولید دوپامین شما کمک می کند ، به طور گسترده ای به عنوان "استاندارد طلایی" درمان بیماری پارکینسون شناخته می شود ، یک اختلال عملکرد حرکتی پیشرونده که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد. از آنجا که لوودوپا می تواند عوارض جانبی عمده ای ایجاد کند ، مراحل اولیه پارکینسون اغلب با یک آگونیست گیرنده دوپامین به تنهایی یا ترکیبی از یک آگونیست و دوز کمتر کاربیدوپا-لوودوپا درمان می شود.
- اگر هر دو دارو برای شما تجویز شده است ، مطمئن شوید که هر کدام را دقیقاً طبق دستور مصرف کرده و عوارض جانبی جدی را گزارش کنید.
- بیماری پارکینسون در حال حاضر قابل درمان نیست. با پیشرفت در طول زمان ، احتمالاً آگونیست گیرنده را رها کرده و دوزهای بالاتری از کاربیدوپا-لوودوپا را مصرف می کنید.
- کاربیدوپا از تجزیه لوودوپا قبل از اینکه بتواند وارد مغز شود جلوگیری می کند. اگر فقط از لوودوپا استفاده می کنید ، نمی تواند به مغز برسد.
مرحله 4. در مورد افزودن غذاها و مکمل های بالقوه برای افزایش دوپامین به رژیم خود بحث کنید
علاوه بر داروهای تجویز شده برای بیماری شما ، پزشک ممکن است خوردن غذاهای خاص و مصرف مکمل های خاصی را که ممکن است سطح دوپامین شما را افزایش دهد ، توصیه کند. با این حال ، شواهد محدود است ، و شما نباید مکمل مصرف کنید یا تغییرات عمده ای را در رژیم غذایی خود بدون اطلاع پزشک انجام دهید. گزینه های احتمالی عبارتند از:
- غذاهای غنی از پروتئین ، مانند گوشت بدون چربی ، لبنیات کم چرب و لوبیا ، که حاوی اسیدهای آمینه تیروزین و فنیل آلانین هستند.
- فرم مکمل لوبیا مخملی ، که به طور طبیعی حاوی دوپامین است.
- مکمل معروف به ریشه طلایی ، که ممکن است فعالیت دوپامین را افزایش دهد.
