دلیریوم گروهی از علائم است که به طور ناگهانی در نتیجه اختلال عملکردهای ذهنی بروز می کند. افراد مبتلا به هذیان اغلب گیج هستند ، قادر به ایجاد افکار یا اعمال منسجم نیستند و در حافظه کوتاه مدت خود مشکل دارند. این وضعیت اغلب در افراد مسن و کسانی که بیماری پزشکی جدی دارند ، مانند عفونت سیستمیک رخ می دهد. اگر کسی دچار هذیان است ، باید تحت درمان پزشک قرار گیرد. آن پزشک بر درمان بیماری زمینه ای و کنترل رفتارهای مرتبط با هذیان که ممکن است خطرناک یا مخرب باشد ، تمرکز خواهد کرد.
مراحل
روش 1 از 3: درمان هذیان از نظر پزشکی
مرحله 1. بیماری زمینه ای را درمان کنید
طیف گسترده ای از مشکلات پزشکی وجود دارد که می تواند هذیان ایجاد کند. این می تواند بین بیماری های تهدید کننده زندگی مانند سکته مغزی ، تا مشکلات ساده ای که به راحتی رفع می شوند ، مانند کم آبی بدن ، متفاوت باشد. در بسیاری از موارد ، هنگامی که مشکل زمینه ای به طور موثر درمان شود ، هذیان به خودی خود برطرف می شود.
از آنجا که دلیریوم علل زمینه ای بسیار متفاوتی دارد ، یک برنامه درمانی برای هر بیمار جواب نمی دهد. این امر تشخیص صحیح بیماری زمینه ای را به جنبه کلیدی درمان مناسب تبدیل می کند
مرحله 2. اقدامات ایمنی را انجام دهید
در بسیاری از موارد ، بهتر است افراد مسن مبتلا به هذیان نباشند. با این حال ، اگر فردی به شدت تحریک شود یا برای خود یا دیگران خطرناک شود ، باید تحت درمان دارویی قرار گیرد. با پزشک خود در مورد داروهایی صحبت کنید که به خوبی می تواند تحریک آنها را به حداقل برساند اما به آنها اجازه می دهد بهترین کیفیت زندگی ممکن را داشته باشند.
- اگر بیمار مبتلا به هذیان نیاز به دارو داشته باشد ، معمولاً داروی ضد روان پریشی مانند هالوپریدول به او داده می شود. در برخی موارد ممکن است به آنها آرام بخش داده شود ، اما این به ندرت انجام می شود.
- در برخی موارد هذیان شدید ، بیماران برای محافظت از خود و دیگران باید تحت کنترل باشند. هنگامی که تمام گزینه های درمانی دیگر به پایان رسید ، این روش باید تنها به عنوان آخرین راه حل مورد استفاده قرار گیرد.
مرحله 3. بین هذیان ، زوال عقل و بیماری روانی تفاوت قائل شوید
دلیریوم اغلب به اشتباه به عنوان زوال عقل تشخیص داده می شود زیرا علائم آنها مشابه است. دمانس با کاهش دو یا چند عملکرد مغزی مشخص می شود و علامتی از بیماری است ، مانند بیماری آلزایمر یا سکته مغزی. همچنین هذیان را می توان برای بیماری های روانی اشتباه گرفت ، به ویژه هنگامی که تشخیص بیماری زمینه ای دشوار است.
- کسانی که دچار هذیان هستند معمولاً در حفظ تمرکز و توجه به مراتب سخت تر از افراد مبتلا به زوال عقل هستند.
- علائم هذیان تمایل زیادی به نوسان دارد ، در حالی که افراد مبتلا به زوال عقل تمایل دارند در طول روز از حافظه و مهارت های تفکر نسبتاً ثابتی برخوردار باشند.
- افراد مبتلا به هذیان معمولاً علائم اضافی دارند که با بیماری زمینه ای آنها مرتبط است ، در حالی که افراد مبتلا به زوال عقل این علائم را ندارند.
- بیماری روانی و هذیان را معمولاً می توان با در نظر گرفتن سن فرد و اینکه آیا علائم آنها به طور ناگهانی ظاهر می شوند تشخیص داد. یک فرد مسن که علائم ناگهانی پیدا می کند به احتمال زیاد به جای بیماری روانی دچار هذیان می شود.
- با این حال ، افراد مبتلا به زوال عقل به احتمال زیاد دچار هذیان می شوند. یک بیمار می تواند هر دو شرایط را داشته باشد و باید آنها را جداگانه درمان کرد.
نکته متخصص
Alex Dimitriu, MD
Sleep Medicine & Psychiatry Professional Alex Dimitriu, MD is the Owner of Menlo Park Psychiatry and Sleep Medicine, a clinic based in the San Francisco Bay Area with expertise in psychiatry, sleep, and transformational therapy. Alex earned his Doctor of Medicine from Stony Brook University in 2005 and graduated from the Stanford University School of Medicine's Sleep Medicine Residency Program in 2010. Professionally, Alex has dual board certification in psychiatry and sleep medicine.
Alex Dimitriu, MD
Sleep Medicine & Psychiatry Professional
Delirium is similar to a dream state
Delirium, in many ways, is the invasion of dreams into your waking life. Unfortunately, for some people, it becomes hard to tell where your dreams end and where reality begins.
Method 2 of 3: Giving Supportive Care
مرحله 1. بر حفظ راحتی ، آرامش و رضایت فرد تمرکز کنید
شما می خواهید محیط فرد مبتلا به هذیان را تا آنجا که ممکن است آرام و آرامش بخش کنید. این امر باعث می شود ساعات بیداری آنها آرام تر باشد و در مواقع سختی اثرات آرام بخشی به همراه داشته باشد.
حفظ آرامش و راحتی فرد همچنین باعث ایجاد خواب راحت می شود ، که گاهی اوقات می تواند برای بیماران مبتلا به هذیان مشکل ایجاد کند
مرحله 2. محیط اطراف خود را ثابت نگه دارید
هنگامی که فردی دچار هذیان می شود ، می تواند با تغییرات بسیار کوچک در محیط اطرافش گیج یا گیج شود. برای به حداقل رساندن این موارد ، سعی کنید وسایل را در اتاق آنها جابجا نکنید. اثاثیه را در یک مکان نگه دارید و اقلامی که روزانه آورده و برداشته می شوند ، مانند ظروف غذا ، هر بار در یک مکان قرار دهید.
حتی ممکن است بخواهید هر روز از غذاهای مشابه استفاده کنید تا آن را به عنوان یک قسمت ثابت از برنامه معمول خود حفظ کنید
مرحله 3. آنها را با افراد آشنا احاطه کنید
داشتن چهره های دوستانه و آشنا در اطراف می تواند فرد مبتلا به هذیان را آرام تر و شادتر کند. در صورت امکان نزدیکان خود را در نزدیکی خود نگه دارید و در صورت امکان سعی کنید روزانه مراقبان یکسان را در اطراف خود نگه دارید.
به طور مرتب تصاویر هذیانی از دوستان و خانواده خود را به فرد نشان دهید تا بتواند افرادی را که دوست دارند و از آنها مراقبت می کنند یادآوری کند
مرحله 4. برنامه آنها را هر روز یکسان نگه دارید
داشتن یک برنامه معمول اغلب باعث می شود فرد مبتلا به هذیان احساس راحتی بیشتری داشته باشد و کمتر گیج شود. اطمینان از اینکه آنها وعده های غذایی خود را می خورند ، ورزش می کنند و هر روز به طور همزمان بازدیدکنندگان دارند ، می تواند سردرگمی و اضطراب را به حداقل برساند.
با این حال ، به یاد داشته باشید که داشتن یک برنامه مشخص همیشه امکان پذیر نیست. گاهی اوقات تلاش برای حفظ ثبات روال فرد تا آنجا که ممکن است تنها کاری است که می توانید انجام دهید و به دلیل ویزیت پزشک یا سایر تعهدات ، باید تنظیماتی را انجام دهید
روش 3 از 3: تشخیص هذیان
مرحله 1. علائم را شناسایی کنید
علائم بسیار متنوعی وجود دارد که ممکن است فرد مبتلا به هذیان با آن روبرو شود. علائم معمولاً به طور ناگهانی ظاهر می شوند و شامل موارد زیر می شوند:
- لکنت زبان
- کاهش توجه
- عدم آگاهی از محیط زیست
- بی قراری
- الگوهای غیر طبیعی خواب
- سردرگمی و بی نظمی
- از دست دادن حافظه کوتاه مدت
- تغییر احساسات عادی
- تغییرات در شخصیت
- بی اختیاری
- توهمات بصری
- علائم بیماری (مانند تب ، لرز ، درد و غیره)
مرحله 2. به پزشک مراجعه کنید
مهم است که فردی که مشکوک به هذیان است به پزشک مراجعه کند. اگر فردی به طور ناگهانی دچار سردرگمی ، از دست دادن حافظه و عدم انسجام می شود ، باید بلافاصله توسط پزشک معاینه شود. آن فرد را فوراً به اورژانس یا مطب پزشک ببرید.
از آنجا که هذیان گروهی از علائم است که بیشتر در اثر بیماری ایجاد می شود ، علائمی که به آن مبتلا می شوند اغلب تحت مراقبت پزشک هستند. با این حال ، اگر علائم هذیان را در فردی که در بیمارستان بستری است یا تحت مراقبت های پرستاری است مشاهده کردید ، باید پزشک یا پرستار آن شخص را از وقوع آنها آگاه کنید
مرحله 3. یک ارزیابی سلامت روان را تکمیل کنید
به منظور تشخیص هذیان ، پزشک شما به طور غیررسمی با بیمار گفتگو می کند تا وضعیت روانی کلی وی را قضاوت کند. آنها از آنها س questionsالات اساسی می پرسند که به پزشک نشان می دهد آیا آنها در حافظه ، وضوح و درک محیط اطراف خود مشکل دارند.
- ممکن است پزشک برای بررسی عملکرد مغز فرد س questionsالات متنوعی از قبیل مشکلات ساده ریاضی ، روز یا سال آن و نام اعضای خانواده آنها را بپرسد.
- اگر فردی با پزشک رابطه طولانی مدت داشته باشد ، پزشک راحت تر علائم هذیان را تشخیص می دهد. این به این دلیل است که آنها شخصیت آن فرد را می شناسند و قادر خواهند بود متوجه رفتار غیرعادی شوند.
مرحله 4. یک معاینه فیزیکی داشته باشید
بعد از اینکه پزشک سلامت روانی عمومی بیمار را ارزیابی کرد ، او معمولاً یک معاینه فیزیکی نیز انجام می دهد. این می تواند به پزشک در تشخیص هرگونه بیماری زمینه ای که می تواند باعث ایجاد هذیان شود ، کمک کند.
- یک معاینه فیزیکی شامل اندازه گیری فشار خون و درجه حرارت فرد و ارزیابی حرکت او و هرنوع درد یا ناراحتی است.
- در برخی موارد ، پزشک همچنین دستور می دهد آزمایش خون یا ادرار بلافاصله انجام شود تا بتواند ارزیابی کند که آیا بیماری هایی در بدن رخ می دهد یا خیر.
مرحله 5. یک معاینه عصبی انجام دهید
اگر پزشک شما مشکوک است که شما دچار هذیان هستید ، باید زمان زیادی را برای بررسی عملکرد مغز اختصاص دهد. برای انجام این کار ، پزشک بینایی ، هماهنگی و رفلکس های عضلانی بیمار را بررسی می کند تا ببیند آیا مغز به درستی پاسخ می دهد یا خیر.
- انجام آزمایشات عصبی می تواند به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد که آیا هذیان علامت مشکلی در مغز مانند سکته مغزی است یا خیر.
- همچنین ممکن است انجام آزمایش های تصویربرداری مغز برای تشخیص علت هذیان ضروری باشد.
