اختلال دوقطبی در کودکان با نوسانات خلقی ، تحریک پذیری ، مشکل تمرکز و احساس ناامیدی یا بی ارزشی مشخص می شود. اگر اختلال دوقطبی درمان نشود ، می تواند تأثیرات ضعیفی بر توانایی کودک در موفقیت در مدرسه و موقعیت های اجتماعی بگذارد. با این حال ، آگاهی از این بیماری در حال افزایش است و گزینه های درمانی متنوعی در دسترس است.
مراحل
روش 1 از 3: تحت درمان
مرحله 1. درمان خانواده محور را در نظر بگیرید
درمان خانواده محور می تواند وسیله ای بسیار م toثر برای درمان اختلال دوقطبی در کودکان باشد. بسیاری از اوقات والدین نمی دانند چگونه با علائم اختلال دوقطبی مانند نوسانات خلقی و جلسات گریه طولانی مواجه شوند. مشورت با یک درمانگر به عنوان یک خانواده می تواند به والدین و فرزندان کمک کند تا نحوه درمان این اختلال را بیاموزند.
- خانواده درمانی به شما در برقراری ارتباط و حل مشکلات به عنوان یک خانواده کمک می کند. یک درمانگر ماهر می تواند به والدین بیاموزد که چگونه تشخیص دهند که چه موقع دچار شیدایی یا افسردگی می شوند و چگونه در این مدت به فرزند خود کمک کنند.
- می توانید از پزشک متخصص اطفال جهت مراجعه به درمانگر خانواده درخواست راهنمایی کنید. همچنین می توانید ببینید بیمه نامه شما چه چیزی را پوشش می دهد. ممکن است کمی طول بکشد تا یک درمانگر پیدا کنید که با شما و خانواده شما خوب کار کند. پیش از یافتن مطابقت مناسب با چند درمانگر غیر معمول نیست ، بنابراین صبور باشید و به تلاش خود ادامه دهید.
مرحله 2. درمان رفتاری شناختی را امتحان کنید
درمان شناختی رفتاری (CBT) گزینه دیگری است. CBT با موفقیت برای درمان اختلال دوقطبی استفاده شده است. تمرکز این نوع درمان تشخیص و پرداختن به الگوهای فکری منفی است که منجر به رفتارهای نگران کننده می شود. CBT اغلب شامل "تکلیف خانه" برای بیمار است. به عنوان مثال ، ممکن است به فرزند شما گفته شود که 5 شب در هفته فعالیت آرامش بخشی انجام دهد و افکار خود را در یک مجله بنویسد. اگر به CBT علاقه دارید ، از کلینیک های محلی بپرسید که آیا این روش را به عنوان یک گزینه درمانی ارائه می دهند یا خیر و در مورد یافتن یک درمانگر CBT در منطقه شما با پزشک متخصص اطفال صحبت کنید.
مرحله 3. درباره ریتم درمانی بین فردی و اجتماعی بپرسید
این نوع درمان بر حفظ روابط بهتر با افراد دیگر متمرکز است. کودکان مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب به دلیل ناتوانی در تنظیم خلق و خو خود ، تمایلات ضداجتماعی ایجاد می کنند. اگر احساس می کنید فرزند شما از دیگران جدا می شود ، ریتم درمانی بین فردی و اجتماعی ممکن است گزینه خوبی برای شما باشد.
- با درخواست راهنمایی از متخصص اطفال و سایر درمانگران و پزشکان ، می توانید یک درمانگر را پیدا کنید که ریتم درمانی بین فردی و اجتماعی را انجام می دهد. اکثر روانپزشکان انواع درمان هایی را که در پروفایل های آنلاین انجام می دهند لیست می کنند ، بنابراین می توانید آنها را نیز بررسی کنید.
- روتین برای این برند درمانی مهم است. به کودکان آموزش داده می شود که چگونه انجام کارهای منظم مانند خوابیدن و غذا خوردن می تواند دوره های شیدایی و افسردگی را تنظیم کند. ممکن است گاهی اوقات درمانگر بخواهد با شما مشورت کند تا در مورد چگونگی نگه داشتن فرزند خود در یک برنامه عادی صحبت کند.
روش 2 از 3: آزمایش دارو
مرحله 1. مزایا و معایب دارویی برای فرزند خود را در نظر بگیرید
داروها به طور گسترده برای درمان اختلال دوقطبی در بزرگسالان استفاده می شود اما استفاده از آن برای اختلال دوقطبی دوران کودکی بحث برانگیز است. توصیه می شود قبل از استفاده از دارو هم با روانپزشک و هم با پزشک مشورت کنید.
- افراد مبتلا به اختلال دوقطبی به طور کلی مجبورند تا بیشتر عمر بزرگسال خود از نوعی دارو استفاده کنند. شروع زودهنگام داروها می تواند به فرزندان شما کمک کند تا در بزرگسالی خود را برای دارو آماده کنند. این می تواند به آنها کمک کند تا در زمان های مناسب روز به مصرف دارو عادت کنند و زودتر بفهمند که چه نوع داروهایی به بهترین شکل به آنها پاسخ می دهند.
- از نظر منفی ، انواع داروهایی که معمولاً برای درمان اختلال دوقطبی استفاده می شوند می توانند عوارض جانبی عصبی منفی برای کودکان زیر شش سال داشته باشند. کودکان ممکن است سردرد ، گیجی و از دست دادن هماهنگی را تجربه کنند. لیتیوم همچنین می تواند باعث آکنه و افزایش وزن شود که می تواند برای نوجوانان مشکل ساز باشد.
- قبل از انتخاب دارو برای فرزند خود ، زمان زیادی را صرف صحبت درباره مزایا و معایب دارو با روانپزشک و پزشک کنید. شما می خواهید مطمئن شوید که هر مسیر پزشکی که انتخاب می کنید با توجه به سلامت و سابقه پزشکی فرزند شما ایمن است.
مرحله 2. تثبیت کننده های خلق را امتحان کنید
تثبیت کننده های خلقی معمولاً اولین اقدام هنگام تجویز دارو برای اختلال دوقطبی است. آنها معمولاً علائم شیدایی را درمان و پیشگیری می کنند ، اما اغلب ممکن است به علائم افسردگی کمک نکنند. اغلب تثبیت کننده های خلق همراه با داروهای ضد افسردگی تجویز می شوند.
- لیتیوم ، مورد استفاده برای کودکان بالای 12 سال ، اغلب برای درمان اختلال دوقطبی استفاده می شود. برخی از نوجوانان و نوجوانان به خوبی به لیتیوم پاسخ می دهند ، اما برخی دیگر ممکن است عوارض جانبی مانند تغییرات خلقی ، سرگیجه ، اسهال ، یبوست ، سوزش سر دل و علائم شبیه سرماخوردگی را تجربه کنند.
- به طور کلی تثبیت کننده های لیتیوم و خلق و خو می تواند افکار خودکشی را به ویژه در نوجوانان افزایش دهد. مصرف داروها باید توسط روانپزشک و پزشک تحت نظارت دقیق قرار گیرد.
مرحله 3. در مورد داروهای ضد روان پریشی غیر معمول بپرسید
اگر کودک به خوبی به تثبیت کننده های خلق پاسخ نمی دهد ، روانپزشک یا پزشک ممکن است داروهای ضد روان پریشی غیر معمول را پیشنهاد کند. داروهای ضد روان پریشی غیر معمول که برای استفاده کودکان 10 سال به بالا تأیید شده است ، به تنظیم خلق و خو و کاهش علائم شیدایی کمک می کند.
- داروهای ضد روان پریشی غیر معمول می تواند برای برخی از کودکان و نوجوانان مفید باشد ، اما استفاده طولانی مدت توصیه نمی شود. استفاده طولانی مدت از چنین داروهایی می تواند منجر به شرایطی شود که باعث حرکات غیرقابل کنترل ماهیچه ها در اطراف دهان و دست ها می شود.
- افزایش وزن نگرانی جدی بسیاری از داروهای ضد روان پریشی غیر معمول است. تغییرات متابولیسم می تواند باعث وزن ناگهانی و سریع شود که می تواند سطح کلسترول را افزایش داده و خطر دیابت را افزایش دهد. کودکان و نوجوانانی که از داروهای ضد روان پریشی غیر معمول استفاده می کنند باید وزن خود را به طور دقیق کنترل کنند و رژیم غذایی سالم و فعالیت بدنی منظم را رعایت کنند.
مرحله 4. از داروهای ضد افسردگی استفاده کنید
داروهای ضد افسردگی اغلب در کنار داروهای دیگر استفاده می شوند. از آنجا که تثبیت کننده های خلقی و داروهای ضد روان پریشی تمایل به درمان علائم شیدایی دارند ، افزودن داروهای ضد افسردگی به رژیم دارویی می تواند به مقابله با افسردگی کمک کند.
- اثربخشی داروهای ضد افسردگی و کودکان و نوجوانان متفاوت است. در حالی که برخی از نوجوانان و کودکان به خوبی پاسخ می دهند ، مطالعات نشان می دهد استفاده از داروهای ضد افسردگی با تثبیت کننده های خلق تفاوت قابل توجهی با استفاده از تثبیت کننده های خلقی به تنهایی ندارد.
- عوارض جانبی فیزیکی می تواند شامل تهوع ، افزایش وزن ، سردرد و مشکلات خواب باشد. در حالی که داروهای ضدافسردگی به طور کلی بی خطر هستند ، هنگام مصرف هرگونه داروی روانپزشکی باید کودک شما تحت نظارت دقیق قرار گیرد. برای برخی ، داروهای ضد افسردگی ممکن است افکار خودکشی را افزایش دهند.
روش 3 از 3: ارائه پشتیبانی
مرحله 1. هرچه می توانید در مورد اختلال دوقطبی بیاموزید
وقتی صحبت از اختلال دوقطبی در کودکان می شود ، حمایت خانواده مهم است. بهترین راهی که می توانید از فرزند خود حمایت کنید آموزش است.
- اختلال دوقطبی با نوسانات خلقی مشخص می شود که در آن کودک از مراحل شیدایی به مرحله افسردگی می رود. در طول مرحله شیدایی ، کودک ممکن است بسیار احمق ، پرانرژی و شاد باشد در حالی که دارای خلق و خوی بسیار کوتاه است. آنها ممکن است خیلی کم بخوابند ، در تمرکز مشکل داشته باشند و رفتارهای پرخطر انجام دهند. در مرحله افسردگی ، کودک شما ممکن است ساکت و گوشه گیر باشد و زیاد گریه کند. آنها همچنین ممکن است احساس گناه یا بی ارزشی کنند و علاقه چندانی به فعالیتها ندارند. آنها ممکن است از درد یا درد شکایت کنند ، زیرا کودکان اغلب واژگان لازم برای توضیح احساس غم و ناامیدی را ندارند.
- اختلال دوقطبی اشکال مختلفی دارد. اختلال دوقطبی I عموماً شدیدتر است و دوره های شیدایی تا شش روز به طول می انجامد. اختلال دوقطبی II شامل مراحل کوتاه تر و شدیدتر مانیک است. اشکال دیگر خفیف تری از اختلال دوقطبی وجود دارد که خارج از دو دسته اصلی تشخیصی هستند. هنگامی که کودک شما مبتلا به اختلال دوقطبی تشخیص داده می شود ، یک روانپزشک توضیح می دهد که در کدام دسته قرار می گیرد و به شما اجازه می دهد تا سالات خود را بپرسید.
- بهترین راه برای اطلاع از وضعیت فرزند شما صحبت با پزشک یا روانپزشک کودک است. آنها می توانند مطالبی را به شما توصیه کنند که می تواند نحوه مدیریت خلق و خوی یک کودک دوقطبی را به شما آموزش دهد.
مرحله 2. به حالات و رفتارهای فرزند خود توجه داشته باشید
شروع به یادداشت برداری روزانه در مورد رفتار فرزند خود کنید. حال و هوای امروز آنها چگونه بود؟ چه چیزی باعث ایجاد این روحیه شد؟ آنها چگونه خوابیده اند؟ چه داروهایی مصرف می کنند؟ اینها همه عناصر مهم اختلال آنها هستند. این به شما کمک می کند تا ببینید چه پیشرفت هایی شده است و آیا عوارض جانبی منفی در نتیجه درمان ها یا داروهای جدید ظاهر می شود. مشاهدات خود را با پزشکان و روانپزشک در میان بگذارید تا بتوانید گزینه های درمانی فرزند خود را برای بهترین نتایج تغییر دهید.
مرحله 3. با معلمان فرزند خود صحبت کنید
معلمان فرزند شما باید با اختلال فرزند شما آشنا باشند. کودکان مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است در تمرکز در مدرسه و تعامل با دیگران دچار مشکل شوند و معلمان باید از نحوه کمک به آنها آگاه باشند.
- در ابتدای هر سال تحصیلی وقت بگذارید تا با معلمان جدید بنشینید و صحبت کنید. در حالی که درک بیماری های روانی در حال افزایش است ، برخی از افراد ممکن است هنوز گیج یا شکاک باشند. سعی کنید توضیح دهید که اختلال دوقطبی یک بیماری بیولوژیکی است ، درست مانند دیابت ، و فرزند شما نیاز به ملاحظات خاصی دارد.
- تا حد امکان شفاف باشید. لیستی از ملاحظاتی که معلم باید در نظر بگیرد تهیه کنید. به عنوان مثال ، ممکن است فرزند شما در آزمون ها یا آزمونها به زمان بیشتری نیاز داشته باشد. درک کنید که معلم ممکن است نتواند تمام ملاحظات را با توجه به سیاست مدرسه در نظر بگیرد. ممکن است مجبور باشید برای اطمینان از برآورده شدن نیازهای خاص ، مانند اصل ، با مقام بالاتری صحبت کنید.
- از پزشک یا روانپزشک فرزند خود بخواهید یادداشتی بنویسد. داشتن یک منبع معتبر که شرایط را توضیح دهد می تواند به معلم شما در درک بهتر کمک کند. در صورت نیاز به اقامتگاههای خاص حتی ممکن است برخی مدارس به یادداشتی از پزشک یا روانپزشک نیاز داشته باشند.
مرحله 4. به فرزند خود کمک کنید تا قرارهای درمانی و داروها را پیگیری کند
فرزند شما برای مدیریت وضعیت خود به کمک شما نیاز دارد. به آنها در مورد مزایای درمان و دارو توضیح دهید. به فرزند خود یادآوری کنید که چه زمانی از داروهای خود استفاده کند و مطمئن شوید که به موقع به قرارهای ملاقات می روید. در طول درمان با فرزند خود در مورد وضعیت او صحبت کنید و همیشه توضیح دهید که داشتن بیماری روانی شرم آور نیست.
