کارشناسان می گویند که پزشک ممکن است میزان اکسیژن خون شما را اندازه گیری کند تا از عملکرد صحیح ریه ها اطمینان حاصل کند ، مطمئن شود که درمان دارویی کار می کند ، آپنه خواب را بررسی کند یا از سلامت کافی برای ورزش مطلع شود. پزشک شما ممکن است یک آزمایش گاز خون شریانی یا آزمایش پالس اکسی متری انجام دهد تا میزان اکسیژن خون شما را اندازه گیری کند. تحقیقات نشان می دهد که آزمایشات اکسیژن خون وضعیت شما را تشخیص نمی دهد ، اما می تواند به پزشک شما در تعیین علت علائم شما کمک کند. در حالی که آزمایشات گاز خون شریانی به طور معمول دقیق تر هستند ، پالس اکسی متری ممکن است سطح اکسیژن خون شما را در مدت زمان مشخص نشان دهد. خوشبختانه این آزمایشات ساده و آسان هستند.
مراحل
روش 1 از 2: اندازه گیری اکسیژن خون با آزمایش گاز خون شریانی
مرحله 1. برای دریافت آزمایش گاز خون شریانی ، با یک متخصص بهداشت تماس بگیرید
پزشک یا سایر متخصصان پزشکی می توانند سطح اکسیژن خون شما را با استفاده از تکنیک ها و تجهیزات پیشرفته اندازه گیری کنند. ممکن است لازم باشد قبل از جراحی یا سایر اقدامات پزشکی ، سطح اکسیژن خون خود را آزمایش کنید ، یا اگر شرایط خاصی دارید ، مانند:
- آپنه خواب
- حمله قلبی یا نارسایی احتقانی قلب
- بیماری انسدادی مزمن ریوی (COPD)
- کم خونی
- سرطان ریه
- آسم
- پنومونی
- فیبروز سیستیک
- نیاز فعلی یا احتمالی به تهویه مکانیکی برای حمایت از تنفس شما
مرحله 2. برای روش آماده شوید
در حالی که آزمایش گاز خون شریانی رایج و کاملاً بی خطر است ، شما هنوز هم می خواهید برای این عمل آماده شوید. با پزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که تست را درک کرده اید و هر سوالی که ممکن است در مورد آن داشته باشید بپرسید. همچنین می توانید با اطلاع پزشک به موارد زیر کمک کنید:
- شما مشکلات خونریزی دارید یا داشته اید
- داروهای رقیق کننده خون مانند آسپرین یا وارفارین (کومادین) مصرف می کنید.
- شما دارویی مصرف می کنید
- هر گونه حساسیت شناخته شده ای به داروها یا داروهای بیهوشی دارید
مرحله 3. خطرات را بشناسید
آزمایش گاز خون شریانی یک روش معمول است و احتمال بروز مشکلات جدی در نتیجه آن بسیار اندک است. خطرات احتمالی جزئی عبارتند از:
- یک کبودی کوچک در محل خونگیری از شریان. نگه داشتن فشار روی محل به مدت حداقل ده دقیقه پس از برداشتن سوزن ، احتمال کبودی را کاهش می دهد.
- احساس سبکی سر ، سرگیجه یا حالت تهوع در حالی که خون از شریان شما خارج می شود.
- خونریزی طولانی مدت. اگر شما دچار اختلال خونریزی هستید یا از داروهای رقیق کننده خون مانند آسپرین یا وارفارین استفاده می کنید ، این خطر بالقوه است.
- شریان مسدود شده اگر سوزن به عصب یا شریان آسیب برساند ، ممکن است باعث انسداد شریان شود. این یک مشکل نادر است.
مرحله 4. از یک متخصص بهداشت بخواهید محل آزمایش را انتخاب کند
برای اندازه گیری اکسیژن خون با این روش ، خون باید از شریان گرفته شود. معمولاً یکی از مچ دست (شریان شعاعی) انتخاب می شود ، اگرچه می توان خون را از شریان در کشاله ران (شریان ران) یا از بازوی بالای آرنج (شریان بازویی) برداشت. از یک سوزن برای گرفتن خون نمونه استفاده می شود.
- شما می توانید برای این روش بنشینید ، و بازوی شما کشیده شده و روی سطح راحتی قرار می گیرد.
- متخصص بهداشت مچ شما را برای پیدا کردن نبض و بررسی جریان خون شریان ها (روشی به نام آزمایش آلن) حس می کند.
- اگر از بازویی برای دیالیز استفاده می کنید یا در محل آزمایش مورد نظر عفونت یا التهاب وجود دارد ، منطقه دیگری برای آزمایش گاز خون شریانی استفاده می شود.
- یک شریان برای این روش انتخاب می شود زیرا اجازه می دهد تا اکسیژن قبل از ورود به بافت های بدن اندازه گیری شود و خواندن دقیق تری داشته باشد.
- اگر در حال حاضر تحت اکسیژن درمانی هستید ، پزشک ممکن است اکسیژن را بیست دقیقه قبل از آزمایش خاموش کند (مگر اینکه بدون اکسیژن نمی توانید نفس بکشید) تا به شما در دریافت دقیق سطح اکسیژن خون کمک کند.
مرحله 5. از یک متخصص بهداشت بخواهید نمونه خون را بگیرد
هنگامی که او یک محل آزمایش را انتخاب کرد ، متخصص بهداشت شما محل را آماده کرده و از یک سوزن برای گرفتن نمونه خون استفاده می کند.
- ابتدا پوست محل آزمایش با الکل تمیز می شود. ممکن است به شما بی حسی موضعی (تزریقی) داده شود تا ابتدا ناحیه را بی حس کنید.
- سوزن پوست شما را سوراخ می کند و خون سرنگ را پر می کند. اطمینان حاصل کنید که هنگام کشیدن خون ، به طور معمول تنفس می کنید. اگر به شما بی حسی موضعی داده نشد ، ممکن است در این مرحله کمی احساس درد کنید.
- پس از پر شدن سرنگ ، سوزن برداشته می شود و گاز یا پنبه ای روی محل سوراخ قرار می گیرد.
- یک باند روی محل سوراخ قرار داده می شود. برای جلوگیری از خونریزی باید پنج تا ده دقیقه به محل فشار وارد کنید. اگر از داروهای رقیق کننده خون استفاده می کنید یا مشکلات خونریزی دارید ، متخصص بهداشت ممکن است به شما دستور دهد برای مدت طولانی تری فشار وارد کنید.
مرحله 6. دستورالعمل های بعد از عمل را دنبال کنید
در اکثر موارد ، بیماران از ناراحتی جزئی آزمایش گاز خون شریانی به سرعت و بدون مشکل بهبود می یابند. با این حال ، در ابتدا باید با بازو یا پای مورد استفاده برای خونگیری ملایم باشید. تا بیست ساعت پس از آزمایش از بلند کردن یا حمل اجسام خودداری کنید.
در صورت خونریزی طولانی مدت از محل یا هرگونه مشکل غیر منتظره دیگر ، با پزشک خود تماس بگیرید
مرحله 7. نمونه خون را به آزمایشگاه ارسال کنید
پس از جمع آوری نمونه ، متخصص بهداشت شما نمونه را برای تکمیل آزمایش به آزمایشگاه ارسال می کند. وقتی نمونه به آزمایشگاه می رسد ، تکنسین ها می توانند از تجهیزات خاصی برای اندازه گیری میزان اکسیژن خون نمونه شما استفاده کنند.
- مدت زمانی که قبل از دریافت نتایج آزمایش گاز خون شریانی شما می گذرد بستگی به این دارد که نمونه شما به کدام آزمایشگاه ارسال شود. متخصص بهداشت شما می تواند این اطلاعات را در اختیار شما قرار دهد.
- در شرایط اضطراری ، به ویژه اگر در بیمارستان هستید ، نتایج ممکن است در عرض چند دقیقه در دسترس باشد. از ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود بپرسید چه مدت می توانید انتظار داشته باشید تا نتایج خود را دریافت کنید.
مرحله 8. نتایج را تفسیر کنید
آزمایش گاز خون شریانی فشار نسبی اکسیژن و دی اکسید کربن در خون شما را اندازه گیری می کند ، که برای متخصصان مراقبت های بهداشتی بیشتر از درصد تولید شده توسط پالس اکسی متری است. نتایج طبیعی اکسیژن بین 75-100 میلی متر جیوه (واحدی که برای اندازه گیری فشار استفاده می شود) است. نتایج طبیعی دی اکسید کربن بین 38-42 میلی متر جیوه است. پزشک شما پیامدهای نتایج آزمایش شما را با شما در میان می گذارد ، از جمله اینکه چگونه میزان "طبیعی" شما ممکن است بر اساس عوامل مختلفی متفاوت باشد ، از جمله:
- ارتفاع شما از سطح دریا
- آزمایشگاه خاصی که نمونه شما به آن ارسال شده است
- سن شما
- اگر تب یا دمای بدن پایین دارید
- اگر شرایط خاصی دارید ، مانند کم خونی
- اگر درست قبل از آزمایش سیگار می کشید
روش 2 از 2: اندازه گیری اکسیژن خون توسط پالس اکسیمتری
مرحله 1. برای دریافت آزمایش پالس اکسی متری با یک متخصص بهداشت تماس بگیرید
آزمایش پالس اکسی متری می تواند با انتقال نور به بافت های شما ، اشباع اکسیژن را در خون شما ایجاد کند. ممکن است لازم باشد قبل از عمل یا سایر اقدامات پزشکی ، سطح اکسیژن خون خود را آزمایش کنید ، یا اگر شرایط خاصی دارید ، مانند:
- آپنه خواب
- حمله قلبی یا نارسایی احتقانی قلب
- بیماری انسدادی مزمن ریوی (COPD)
- کم خونی
- سرطان ریه
- آسم
- پنومونی
- فیبروز سیستیک
- نیاز فعلی یا احتمالی به تهویه مکانیکی برای حمایت از تنفس شما
مرحله 2. برای روش آماده شوید
روش اندازه گیری میزان اکسیژن خون با روش پالس اکسی متری غیر تهاجمی است ، بنابراین معمولاً برای آماده شدن برای انجام آزمایش کارهای کمی لازم است انجام دهید. با این حال ، پزشک هنوز در مورد آزمایش با شما صحبت می کند و به هر سوالی که ممکن است داشته باشید پاسخ می دهد.
- در صورت وجود ممکن است از شما خواسته شود لاک ناخن را بردارید.
- پزشک ممکن است دستورالعمل های خاص دیگری را برای آماده سازی بر اساس وضعیت پزشکی و سابقه شما به شما بدهد.
مرحله 3. خطرات را بشناسید
خطرات بسیار کمی در ارتباط با پالس اکسی متری وجود دارد. اینها حداقل هستند ، اما شامل موارد زیر می شوند:
- سوزش پوست در محل استفاده این ممکن است با استفاده طولانی مدت یا مکرر از سنسور پروب رخ دهد.
- قرائت نادرست در موارد استنشاق دود یا مونوکسید کربن.
- پزشک شما می تواند در صورت وجود خطرات اضافی ، بر اساس وضعیت پزشکی خاص شما ، به شما اطلاع دهد.
مرحله 4. از متخصص سلامت خود بخواهید که سنسور را آماده کند
سنسور مورد استفاده برای اندازه گیری سطح اکسیژن خون با پالس اکسی متری ، دستگاهی شبیه به گیره به نام پروب است. سنسور پروب شامل یک منبع نور ، یک آشکارساز نور و یک ریزپردازنده است. نور ساطع شده از منبع در یک طرف گیره از پوست شما عبور می کند و در طرف دیگر گیره به آشکارساز می رسد. ریزپردازنده بر اساس اطلاعات دریافت شده از آشکارساز محاسباتی را انجام می دهد تا سطح اکسیژن خون شما را با خطای بسیار کمی محاسبه کند.
مرحله 5. از پزشک متخصص خود بخواهید سنسور را به بدن شما وصل کند
معمولاً یک انگشت ، گوش یا بینی به عنوان محل اتصال سنسور انتخاب می شود. سپس سنسور از نور برای اندازه گیری میزان اکسیژن خون شما استفاده می کند.
- این روش این مزیت را دارد که بدون درد و غیر تهاجمی است ، زیرا هیچ سوزنی در آن دخیل نیست.
- با این حال ، به اندازه آزمایش گاز خون شریانی دقیق نیست ، بنابراین در برخی موارد ، ممکن است لازم باشد هر دو آزمایش انجام شود.
- متخصص بهداشت شما نمی تواند سنسور را به ناحیه ای با حرکت یا لرزش زیاد یا کبودی متصل کند. به عنوان مثال ، اگر کبودی تیره ای در زیر ناخن دارید ، متخصص بهداشت ممکن است به جای آن سنسور را روی گوش شما قرار دهد.
مرحله 6. اجازه دهید سنسور یک قرائت انجام دهد
ریزپردازنده سنسور انتقال دو طول موج نور ، قرمز و مادون قرمز را با عبور از پوست نسبتاً نازک انگشت ، گوش یا محل دیگر مقایسه می کند. هموگلوبین موجود در خون که اکسیژن را جذب کرده است ، نور مادون قرمز بیشتری را جذب می کند ، در حالی که هموگلوبین فاقد اکسیژن نور قرمز بیشتری را جذب می کند. سنسور تفاوت بین این دو مقدار را محاسبه می کند تا اطلاعاتی را برای استخراج میزان اکسیژن خون شما ارائه دهد.
مرحله 7. پروب را بردارید
اگر سطح اکسیژن خون خود را برای یک بار اندازه گیری اندازه گیری می کنید ، پس از اندازه گیری های لازم سنسور و انجام محاسبات ، می توانید پروب را بردارید. در برخی موارد (مانند برخی از بیماریهای مادرزادی قلب) ، با این حال ، پزشک ممکن است از شما بخواهد که پروب را برای نظارت مستمر بپوشید. اگر از شما خواسته شد این کار را انجام دهید ، سنسور پروب را تنها زمانی که پزشک به شما دستور داده است بردارید.
مرحله 8. دستورالعمل های بعد از عمل را دنبال کنید
در بیشتر مواقع ، هیچ محدودیت خاصی پس از آزمایش پالس اکسی متری وجود ندارد و می توانید بلافاصله به فعالیت های عادی خود بازگردید. بسته به شرایط پزشکی فردی شما ، پزشک ممکن است دستورالعمل های خاصی را بعد از عمل به شما بدهد.
مرحله 9. نتایج را تفسیر کنید
هنگامی که پزشک نتایج آزمایش پالس اکسی متری شما را دریافت کرد ، آنها را با شما بررسی می کند. میزان اشباع اکسیژن در حدود 95 طبیعی است. پزشک شما پیامدهای نتایج آزمایش شما را با شما در میان می گذارد ، از جمله اینکه چگونه عوامل خاصی می توانند نتایج آزمایش را تغییر دهند ، از جمله:
- کاهش جریان خون محیطی
- تابش نور بر روی پروب اکسی متری
- حرکت ناحیه محل آزمایش
- کم خونی
- گرما یا خنکی غیرطبیعی در ناحیه محل آزمایش
- عرق کردن در محل آزمایش
- تزریق اخیر رنگ کنتراست
- سیگار کشیدن
