اگر دوست یا عزیزی دارید که از اختلال خوردن رنج می برد ، طبیعی است که بخواهید به آنها کمک کنید. با گفتن اینکه نگران آنها هستید شروع کنید و آنها را تشویق کنید تا از متخصصان کمک بخواهند. همچنین می توانید با ادامه مشارکت و برقراری ارتباط منظم با فرد مبتلا به اختلال خوردن کمک کنید. همچنین برخی از مشکلات رایج وجود دارد که ممکن است بخواهید از آنها اجتناب کنید زیرا گفتن یا انجام برخی کارها می تواند اوضاع را بدتر کند. با این حال ، اگر با شفقت و شکیبایی به این وضعیت نزدیک شوید ، ممکن است بتوانید به فرد مورد علاقه خود کمک کنید تا راه بهبودی را آغاز کند.
مراحل
روش 1 از 3: ابراز نگرانی های خود
مرحله 1. زمان مناسبی را برای صحبت با شخص انتخاب کنید
اطمینان حاصل کنید که هنگام صحبت با فرد خصوصی ، زمان و وضعیت روحی آرام خود را خواهید داشت. در مواقعی که ممکن است صحبت شما قطع شود یا هنگامی که یکی از شما یا هر دو عجله دارید یا استرس دارید ، از صحبت کردن اجتناب کنید. سعی کنید با فرد مذاکره کنید تا در زمان و مکانی ملاقات کنید که به شما امکان می دهد صحبت کنید.
- به عنوان مثال ، ممکن است چیزی شبیه این بگویید: "دینا ، من امیدوار بودم که بتوانیم در مورد چیزی صحبت کنیم. آیا می توانید بعد از مدرسه در کافه با من ملاقات کنید؟"
- یا ، می توانید چیزی شبیه به آنها برای آنها پیام ارسال کنید: "هی ، چارلی! ما مدتی است که با هم صحبت نکرده ایم و من یک چیز بسیار مهم دارم که باید در مورد آن از شما بپرسم. آیا می توانیم آخر هفته در آپارتمان من ملاقات کنیم؟"
مرحله 2. آنچه را که درباره استفاده از زبان "I" نگران هستید ، بیان کنید
شروع با "شما" می تواند فرد را بلافاصله در حالت دفاعی قرار دهد ، بنابراین از شروع این راه اجتناب کنید. در عوض ، روی شروع هر جمله با "من" تمرکز کنید و نگرانی های خود را از موضع احساسی که دارید بیان کنید.
- به عنوان مثال ، ممکن است با چیزی مانند "من نگران شما هستم" صحبت کنید. متوجه شده ام که شما بیشتر روزها ناهار نمی خورید و می ترسم که دچار اختلال در خوردن شوید."
- یا ، می توانید چیزی شبیه به این را بگویید: "من به شما اهمیت می دهم و نگران رفاه شما هستم. من متوجه شده ام که شما بسیار لاغرتر از گذشته هستید و به نظر ناسالم می رسد. اگر می توانم می خواهم کمک کنم."
مرحله 3. به پاسخ آنها از نزدیک گوش دهید و برای انکار آماده شوید
هنگامی که نگرانی های خود را با آنها در میان گذاشتید ، به آنها فرصت دهید تا پاسخ دهند. از نزدیک به آنها گوش دهید و نشان دهید که در حال گوش دادن هستید ، مانند برخورد با آنها ، تماس چشمی و تکان دادن سر خود. هر چند وقت یکبار حرفهای آنها را تکرار کنید تا مطمئن شوید که آنها را درک کرده اید.
- پرسیدن س questionsالات برای روشن کردن آنچه می گویند نیز می تواند مفید باشد. به عنوان مثال ، می توانید چیزی شبیه این را بگویید: "به نظر می رسد این همه از دوران دبیرستان شروع شده است. درست است؟"
- یا ، می توانید بگویید ، "وقتی می گفتید احساس ناامیدی می کنید و غذا را ترک می کنید منظور شما چیست؟"
مرحله 4. از شخص بپرسید آیا چیزی او را به دنبال کمک می کند
برای شخص بسیار مهم است که شخصاً انگیزه داشته باشد تا برای یک اختلال خوردن کمک بگیرد یا بعید است بهبود یابد. با پرسیدن س questionsالات می توانید به آنها در تشخیص انگیزه خود کمک کنید. از آنها بپرسید که آیا می توانند به چیزی فکر کنند که به آنها انگیزه می دهد یا بپرسید که اگر ایده هایی دارید ، چیزهای خاصی ممکن است به آنها انگیزه بدهد.
به عنوان مثال ، می توانید چیزی شبیه این را بگویید: "چه چیزی می تواند شما را در جستجوی کمک ترغیب کند؟" یا "اختلال خوردن شما کارهایی را که قبلاً از آن لذت می بردید ، مانند صخره نوردی و پیاده روی طولانی مدت برای شما سخت کرده است. آیا نمی توانید آن کارها را دوباره انجام دهید؟"
نکته: به یاد داشته باشید که نمی توانید کاری کنید که کسی بهتر شود. فرد باید آن را برای خود بخواهد. اگر دوست یا دوست شما کمک نمی خواهد ، نمی توانید او را مجبور کنید.
مرحله 5. شخص را تشویق کنید تا برای شروع درمان به پزشک مراجعه کند
به همان اندازه که ممکن است بخواهید به شخص خود کمک کنید ، مهم است که به خاطر داشته باشید که اختلالات خوردن نیاز به ترکیبی از درمان های پزشکی و روانپزشکی دارد. آنها پیچیده هستند و درمان آنها اغلب دشوار است ، بنابراین مهم است که دوست یا دوست شما در اسرع وقت برای شروع به پزشک مراجعه کند. آنها را به انجام این کار تشویق کنید و پیشنهاد دهید که برای آنها قرار ملاقات بگذارید و حتی اگر کمک می کند با آنها همراه شوید.
- به عنوان مثال ، می توانید چیزی شبیه به این را بگویید: "من می خواهم به شما در یافتن پزشکی که به او اعتماد دارید و می تواند به شما در بهبود بهتر کمک کند ، کمک کنم. اگر کمی تحقیق کنم و برای شما وقت بگذارم اشکالی ندارد؟"
- یا ، می توانید بگویید ، "من می دانم که درمان اختلال خوردن مهم است و می خواهم به شما در شروع کار کمک کنم. آیا می توانم با پزشک شما تماس بگیرم و چیزی برای شما آماده کنم؟"
روش 2 از 3: ارائه پشتیبانی مداوم
مرحله 1. اگر مایل به صحبت هستند ، مایل به گوش دادن هستید
اگرچه ممکن است به نظر برسد که این امر مسلم است ، اما اگر به شخص بگویید که مایل به گوش دادن هستید اگر او بخواهد صحبت کند ممکن است به او کمک کند تا با شما راحت صحبت کند. در غیر این صورت ، آنها ممکن است نگران باشند که شما را از طریق به اشتراک گذاشتن آنچه در آن هستند آزار دهند.
- سعی کنید چیزی شبیه به این بگویید: "هی ، جینا. فقط می خواستم به شما اطلاع دهم که اگر احتیاج به کسی دارید که با او صحبت کنید من اینجا هستم."
- هنگامی که دوست شما در مورد اختلال خوردن خود صحبت می کند ، از او بپرسید که برای حمایت از او چه کاری می توانید انجام دهید.
نکته: مراقب باشید که شخص را برای صحبت تحت فشار قرار ندهید. اگر هنوز در صحبت کردن احساس راحتی نمی کنند ، ممکن است به زمان بیشتری برای پردازش آنچه تجربه می کنند نیاز داشته باشند.
مرحله 2. از آنها تعریف کنید و بگویید چقدر از آنها قدردانی می کنید
تمجید از شخص می تواند به بهبود عزت نفس او کمک کند ، اما مطمئن شوید که از تعریف و تمجید از او به تنهایی اجتناب کنید. سعی کنید تمجیدهای خود را بر ویژگیهایی که در فرد تحسین می کنید ، مانند حس شوخ طبعی ، مهربانی یا هوش او متمرکز کنید.
سعی کنید چیزی شبیه به این را بگویید: "من نمی دانم اگر شما برای خنداندن من نبودید چه کار می کردم. تو بامزه ترین فردی هستی که می شناسم! " یا می توانید بگویید: "شما یک فرد بسیار مهربان و دلسوز هستید. ممنونم که همیشه در کنار من هستید!”
مرحله 3. از آنها دعوت کنید تا کارهای معمول را با شما انجام دهند
اگر آن شخص شخصی است که معمولاً با او وقت می گذرانید ، مانند گذشته در او باشید. از آنها دعوت کنید تا با شما و سایر افراد بیرون بروند و همچنان در ارتباط با آنها باشید. پس از آگاهی از اختلال خوردن آنها نیز از کنار گذاشتن آنها در امور خودداری کنید.
به عنوان مثال ، اگر اغلب با شخص و گروهی از دوستان دیگر برای شام بیرون می روید ، از آنها برای انجام این کار دعوت کنید
مرحله 4. اگر شما نیز چنین چیزی را تجربه کرده اید ، با آنها به اشتراک بگذارید
اگر خودتان با اختلال خوردن دست و پنجه نرم کرده اید ، گفتن این موضوع به شخص ممکن است به او کمک کند تا کمتر احساس تنهایی کند. از مقایسه بین تجربه خود و آنها خودداری کنید. صادقانه در مورد آنچه برای شما اتفاق افتاده به اشتراک بگذارید و در عین حال تصدیق کنید که تجربه آنها منحصر به فرد است.
به عنوان مثال ، ممکن است چیزی شبیه این را بگویید: "من دقیقاً نمی دانم در چه شرایطی هستید ، اما وقتی در دانشگاه بودم با اختلال خوردن دست و پنجه نرم می کردم. مجبور شدم در بیمارستان بستری شوم و به مدت یک ماه به مرکز درمان سرپایی بروم. زمان بسیار سختی بود.”
مرحله 5. در صورت نیاز به درمان سرپایی با آنها تماس بگیرید ، بنویسید یا به آنها مراجعه کنید
اگر فرد مجبور است مدتی را در یک مرکز درمانی ثبت اختراع بگذراند یا به دلیل مشکلات ناشی از اختلال خوردن در بیمارستان بستری است ، سعی کنید با او در تماس باشید ، مانند تماس یا نوشتن. اگر مایل به ملاقات با شخص هستید ، ابتدا از او بخواهید تا ببیند آیا مشکلی ندارد. برای اطلاع از سیاست های آنها با مرکز درمان نیز مشورت کنید.
حتی ارسال یک کارت خوب-به زودی می تواند راهی عالی برای اطلاع رسانی به شخص باشد که شما در مورد او فکر می کنید. سعی کنید یادداشتی را بنویسید که روی آن نوشته شده باشد: «سارا ، متأسفم که می شنوم حال تو خوب نیست. من به تو فکر می کنم و امیدوارم زودتر خوب شوی! عشق ، دبی."
روش 3 از 3: اجتناب از مشکلات مشترک
مرحله 1. از نصیحت ، سرزنش و انتقاد از آنها خودداری کنید
زمین گذاشتن شخص به طور غیر مستقیم یا مستقیم می تواند ضربه بزرگی به عزت نفس او باشد و همچنین ممکن است باعث شود که او بر شما خفه شود. راه حل های ساده ارائه ندهید ، آنها را نام نبرید یا آنها را به خاطر رفتارشان مورد انتقاد قرار ندهید.
به عنوان مثال ، اگر فرد دارای اختلال پرخوری است ، به او نگویید "فقط کمتر بخور" یا "کالری بشمار" به عنوان راه حلی برای اختلال خوردن خود. به آن سادگی نیست
نکته: به یاد داشته باشید که اختلال خوردن مربوط به غذا نیست. از کوچک شمردن جدی بودن مشکل خودداری کنید زیرا این امر می تواند برای شخص بسیار ناراحت کننده باشد.
مرحله 2. به آنها اولتیماتوم ندهید یا سعی نکنید آنها را مجبور به تغییر کنید
تهدید یک شخص دوست داشتنی یا دوست در صورتی که به دنبال کمک نباشد یا از رژیم غذایی نامنظم دست نکشد ، می تواند اوضاع را بسیار بدتر کند. ممکن است فرد از دست شما عصبانی شود یا اختلال خوردن او در نتیجه استرسی که ممکن است باعث ایجاد اولتیماتوم شود بدتر شود. در عوض از عزیز خود حمایت کنید و از او حمایت کنید.
اگر احساس می کنید که از اختلال خوردن دوست یا معشوق خود ناامید شده اید ، با یک درمانگر صحبت کنید. آنها می توانند به شما در یافتن راه های سالم برای کنار آمدن با این ناامیدی ها کمک کنند و پیشنهاداتی برای نحوه تعامل با آنها ارائه دهند
مرحله 3. از اظهارنظر درباره بدن فرد خودداری کنید
ممکن است به نظر برسد که به کسی اطمینان دهید که چاق نیست یا ظاهر فوق العاده ای دارد می تواند به او کمک کند ، اما این اغلب در مورد افرادی که اختلالات خوردن دارند صادق نیست. اظهار نظر در مورد بدن او می تواند باعث آگاهی بیشتر فرد و تشدید اختلال خوردن شود.
- به جای اظهار نظر در مورد بدن فرد ، سعی کنید بر سلامت او تمرکز کنید. به عنوان مثال ، اگر فرد از شروع درمان پرانرژی تر بوده است ، ممکن است چیزی شبیه این را بگویید: "وای! خیلی پرانرژی به نظر میرسی! چه احساسی داری؟”
- یا اگر فرد از شروع درمان سالم تر به نظر می رسد ، می توانید چیزی شبیه به این را بگویید: "رنگ چهره شما درخشان است! راز شما چیست؟"
مرحله 4. انتظار می رود بهبودی زمان زیادی طول بکشد
ممکن است یک راه طولانی و سنگین در پیش روی دوست یا اعضای خانواده شما باشد زیرا آنها در جهت بهبودی از اختلال خوردن تلاش می کنند. گاهی اوقات افراد در طول مسیر دوره های عود را تجربه می کنند ، که ممکن است باعث شود فرد دوباره رفتارهای ناسالم را انجام دهد. با شخص صبور باشید و از طریق بهبودی او ، که ممکن است ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد ، از او حمایت کنید.
در حین حمایت از دوست خود ، مراقب خود باشید. کارهایی را انجام دهید که از آنها لذت می برید و هر روز وقت خود را به آرامش اختصاص دهید
نکات
- گاهی اوقات اشتراک وعده های غذایی می تواند باعث کاهش استرس خوردن شود. پیشنهاد دهید که دوست خود را برای شام بخورید ، اگر به او کمک می کند.
- اختلالات خوردن شایع است و ممکن است انواع مختلفی داشته باشد ، مانند بی اشتهایی ، پرخوری عصبی و پرخوری.
