کارشناسان می گویند فردی که دچار تشنج خفیف (که به آن تشنج غیابی نیز گفته می شود) ممکن است چند ثانیه قبل از بازگشت به حالت عادی به فضا خیره شود. تشنج های خفیف معمولاً در اثر از دست دادن هوشیاری کوتاه و ناگهانی ایجاد می شوند. تحقیقات نشان می دهد که تشنج خفیف بیشتر در افراد زیر 20 سال شایع است و معمولاً منجر به صدمه نمی شود. اگر فکر می کنید شما یا نزدیکان شما ممکن است دچار تشنج خفیف شوند ، برای شروع درمان به پزشک مراجعه کنید و در مورد داروهای ضد تشنج س askال کنید.
مراحل
قسمت 1 از 3: تشخیص ویژگی های تشنج Petit Mal
مرحله 1. به دنبال توقف ناگهانی در حرکت باشید
اگر فردی ناگهان در مسیر خود بایستد ، یا به نظر برسد که "خالی" شده و پاسخگو نیست ، ممکن است دچار تشنج خفیف شود. اکثر تشنج های خفیف فقط حدود 15 ثانیه طول می کشند ، بنابراین تصور نکنید که کسی تشنج خفیفی نداشته است فقط به این دلیل که او برای چند ثانیه متوقف یا یخ زده است.
- تشنج های کوچک خونی می توانند همانطور که شروع می شوند ناگهان متوقف شوند. پس از وقوع آن ، فرد مبتلا به تشنج به کار خود باز می گردد و هیچ خاطره ای از خالی شدن یا تشنج ندارد.
- به عنوان مثال ، اگر کسی صحبت می کرد و ناگهان دچار تشنج خفیف می شد ، پس از اتمام تشنج حکم خود را ادامه می داد انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده است.
مرحله 2. بدنبال حرکات صورت و سر باشید
هنگامی که تشنج خفیف ایجاد می شود ، ممکن است فرد لب های خود را لیس بزند یا فک خود را بالا و پایین ببرد انگار در حال جویدن است. همچنین ممکن است فک از پهلو به پهلو حرکت کند.
- در تشنج های غیر معمول پتی مال ، ممکن است متوجه بالا و پایین شدن سر شوید.
- تکان خوردن پلک ها را بررسی کنید. اگر پلک های فرد به سرعت باز و بسته می شود ، ممکن است دچار تشنج خفیف شود.
- پلک زدن شدید یا بیش از حد نیز نشانه ای از تشنج بالقوه کوچک است.
- در هنگام تشنج خفیف ، چشم ها ممکن است به سمت بالا بچرخند یا فوکوس نکنند.
مرحله 3. از علائم حرکتی آگاه باشید
دو نوع علائم حرکتی وجود دارد: سفت شدن و سفت شدن. این علائم باعث می شود که فرد مبتلا به تشنج نتواند در حالت طبیعی حرکت کند. ممکن است متوجه کشش ماهیچه های بازوها ، گردن یا پاها شوید و سپس به سرعت شل می شوند.
- در برخی موارد نادر ، ممکن است در حین تشنج متوجه لرزش بدن شوید.
- حرکات تکان دهنده یا تکان های کوچک می تواند نشان دهد که نوع دیگری از تشنج همزمان با تشنج خفیف رخ می دهد.
مرحله 4. پاسخ را بررسی کنید
تشنج غیبت اغلب با خیال پردازی اشتباه گرفته می شود. اگر نمی دانید فردی دچار تشنج غیابی است یا فقط در حال خیال پردازی است ، او را به آرامی روی بازو لمس کنید. اگر او توجه شما را جلب کند ، فقط خیال پردازی می کرد.
مرحله 5. احساسات فرد را کشف کنید
افرادی که دچار تشنج خفیف هستند ، احساس متمایزی از تشنج قبل از شروع تشنج را تجربه نمی کنند. این برخلاف افرادی است که تشنج جزئی پیچیده دارند. تشخیص اینکه آیا "هاله" (احساس اینکه تشنج در راه است) وجود دارد یا نه ، می تواند به تشخیص کمک کند.
- اگر کسی علائم متعددی در ارتباط با تشنج خفیف دارد ، هنگام بیرون آمدن از تشنج از او بپرسید که آیا قبل از شروع تشنج احساس عجیبی یا "خاموش" کرده است.
- تشنجهای جزئی جزئی و تشنج های خفیف اغلب اشتباه گرفته می شوند زیرا کاملاً مشابه هستند.
مرحله 6. پاسخ مناسب را بدهید
اگر کسی دچار تشنج خفیف می شود ، سعی نکنید او را برانگیخته یا مهار کنید. این برای فرد مبتلا به تشنج ناسالم است و ممکن است طول تشنج را افزایش دهد. اگر او در خطر است (به عنوان مثال ، اگر در حال رانندگی با ماشین است) ، برای محافظت از شخص (با هدایت خودرو به محل ایمنی) اقدام کنید. تا زمانی که بیماری تشنج به پایان نرسیده با او بمانید.
- پس از پایان تشنج ، فرد مبتلا به تشنج این رویداد را به خاطر نمی آورد و کار خود را از سر می گیرد. به آرامی با فردی که دچار تشنج شده صحبت کنید و به او اطلاع دهید که چه اتفاقی افتاده است.
- اگر او پاسخی نداد یا به نظر می رسد که شما را نادیده می گیرد ، ممکن است همچنان دچار تشنج شود.
- به طور متوسط تشنج غیابی 15 تا 30 ثانیه طول می کشد. اگر مدت زمان بیشتری طول بکشد ، یا اگر فردی که دچار تشنج می شود پی در پی پشت سر هم قرار گیرد ، می تواند نشانه بیماری جدی تری باشد. در هر صورت ، با 911 تماس بگیرید و یک فوریت پزشکی را گزارش دهید.
قسمت 2 از 3: جستجوی درمان پزشکی
مرحله 1. با پزشک مشورت کنید
اگر مشکوک هستید که شما یا فرزندتان دچار تشنج خفیف هستید ، با پزشک وقت بگیرید. تمام اطلاعات مربوطه را با او به اشتراک بگذارید.
- ممکن است پزشک شما را جهت انجام آزمایش EEG (یک روش ساده که امواج مغزی را اندازه گیری می کند) جهت بررسی بی نظمی در الگوی امواج مغزی شما راهنمایی کند.
- پزشک ممکن است سی تی اسکن را تجویز کند ، که از اشعه ایکس زیادی برای ایجاد تصویری از سر ، از جمله مغز استفاده می کند. پزشک شما می تواند از این روش برای جستجوی بافت اسکار ، توده یا آسیب مغزی که ممکن است باعث تشنج شود استفاده کند.
- همچنین ممکن است به MRI نیاز داشته باشید. مشابه سی تی اسکن ، MRI تصویر دقیقی از مغز شما را در اختیار پزشک قرار می دهد تا به علت و محل بروز هرگونه مشکل در مغز کمک کند.
- علاوه بر این ، پزشک شما ممکن است آزمایش خون را برای حذف سایر بیماریهای احتمالی تجویز کند و به طور بالقوه به کشف منبع تشنج کمک کند.
مرحله 2. از پزشک خود سوال داشته باشید
برای به دست آوردن بهترین مراقبت ممکن از شما یا فرزند خود ، باید از وقت خود با پزشک خود برای به دست آوردن اطلاعات خاصی در مورد مراقبت و مدیریت استفاده کنید. به عنوان مثال ، ممکن است بخواهید بپرسید:
- علت این تشنج ها چیست؟
- آیا برای مدیریت تشنج به دارو نیاز دارم؟
- آیا می توانم در فعالیتهای عادی مانند رانندگی ، بازی بیس بال و شنا شرکت کنم؟
مرحله 3. درخواست دارو
در حالی که هیچ درمانی برای تشنج وجود ندارد ، چندین دارو در دسترس است که می تواند تعداد دفعات آنها را به حداقل برساند. پزشک بر اساس سابقه پزشکی شما داروی مناسب را برای شما تجویز می کند.
- اتوسوکسیمید درمان استاندارد برای تشنج است.
- والپروئیک اسید یکی دیگر از داروهای مفید برای تشنج است ، اما برای زنانی که باردار هستند یا قصد بارداری دارند توصیه نمی شود.
- لاموتریژین کم اثرترین داروی تشنجی است ، اما کمترین عوارض جانبی را نیز دارد.
- همیشه طبق تجویز پزشک از داروهای تجویز شده توسط پزشک خود استفاده کنید.
- پس از دو سال بدون تشنج ، اکثر کودکان می توانند مقدار داروی مورد نیاز خود را کاهش دهند.
قسمت 3 از 3: مدیریت تشنج های خود
مرحله 1. رژیم کتوژنیک داشته باشید
رژیم کتوژنیک کربوهیدرات کمی دارد و چربی را برای انرژی می سوزاند. رژیم غذایی نیاز به مدیریت دقیق چربی ، کربوهیدرات و پروتئین دارد. برای تعیین بهترین رژیم کتوژنیک برای شما یا فرزند خود با پزشک خود یا یک متخصص تغذیه آموزش دیده مشورت کنید.
- زندگی با رژیم کتوژنیک می تواند دشوار باشد. بسیاری از غذاهایی که قبلاً شما یا فرزندتان از آن لذت می بردید - کلوچه ، ماکارونی و پنیر و نوشابه - هنگام رژیم کتوژنیک ممنوع است.
- رژیم کتوژنیک در مواردی که درمان دارویی بی اثر باشد نیز مفید است.
- مشخص نیست که چرا رژیم کتوژنیک باعث کاهش تشنج می شود ، اما یک نظریه معتقد است که وقتی کبد چربی را برای انرژی می سوزاند ، ترکیبات خاصی (معروف به اجسام کتونی) تولید می شود که از سلول های مغز محافظت می کند.
مرحله 2. به اندازه کافی بخوابید
بسیاری از افرادی که تشنج دارند متوجه می شوند که کم خوابی احتمال تشنج را افزایش می دهد. سعی کنید هر شب حداقل هشت ساعت بخوابید.
- تا سه ساعت بعد از خواب غذا نخورید و نیاشامید. این به شما کمک می کند تا راحت تر بخوابید.
- قبل از خواب ، کاری آرامش بخش انجام دهید که شامل تلویزیون یا صفحه کامپیوتر نشود. این نمایشگرها می توانند الگوهای طبیعی خواب را مختل کنند. کتاب بخوانید یا پادکست گوش دهید.
- اطمینان حاصل کنید که یک اتاق آرام و تاریک در دمای راحت دارید. تشک خود را مرتب وارونه کنید تا راحت باشد.
مرحله 3. به دنبال پشتیبانی باشید
زندگی با تشنج می تواند یک چالش باشد. برای جلوگیری از انزوای اجتماعی که اغلب با شروع آنها همراه است ، بسیار مهم است که با دیگران که با تشنج های کوچک دست و پنجه نرم می کنند ارتباط برقرار کنید. با شنیدن آنچه دیگران دچار تشنج خفیف می شوند ، در مبارزه با صرع کمتر احساس تنهایی می کنید.
- با بنیاد صرع با شماره 800-332-1000 تماس بگیرید یا از وب سایت آن (https://www.epilepsy.com/) دیدن کنید.
- می توانید به پایگاه داده فصلنامه بنیاد در https://www.epilepsy.com/affiliates دسترسی داشته باشید.
نکات
- اگر زمان تشنج را تعیین کردید ، می توانید زمان ها را ثبت کرده و به فرد مبتلا کمک کنید تا تشنج را با دقت بیشتری به پزشک خود گزارش دهد. می توانید از این گزارش برای کمک به پیگیری تاریخ ، زمان و ویژگی های تشنج استفاده کنید.
- تشنج می تواند ناشی از استرس ، کم خوابی و عوامل دیگر باشد.
- تقریباً 70 درصد کودکان تا سن 18 سالگی از صرع خود خارج می شوند و هیچ علامتی ندارند.
