اگر تشخیص داده شده است که شما یا کسی که دوستش دارید دچار اختلال دوقطبی شده اید ، این سوال را دارید که چگونه آن را برای دیگران توضیح دهید. اگرچه صحبت درباره بیماری روانی دشوار است ، اما فقدان درک و حمایت اجتماعی می تواند مقابله با اختلال دوقطبی را بسیار چالش برانگیز کند. می توانید با توضیح اصول اولیه تغییرات خلقی و تشخیص رسمی خود شروع کنید. برای از بین بردن هرگونه تصور غلط عزیزان تلاش کنید. در مورد حمایت های لازم برای مدیریت این اختلال دقیق باشید. به خاطر داشته باشید که شرایط را برای چه کسی توصیف می کنید و هدف از توضیح چیست. ممکن است شرایط شما برای کارفرما ، عضو خانواده ، دوست یا معلم متفاوت باشد. این که آیا می خواهید آگاهی را گسترش دهید ، پشتیبانی پیدا کنید ، یا واجد شرایط بودن برای اقامت در محل کار یا مدرسه نیز باشید ، ممکن است بر نحوه شکل گیری توضیحات شما تأثیر بگذارد.
مراحل
قسمت 1 از 3: توضیح مبانی اختلال دوقطبی
مرحله 1. با توضیح حالات شدید ، اختلال دوقطبی را معرفی کنید
اختلال دوقطبی با نوسانات شدید خلقی مشخص می شود. اگر کسی تا به حال در مورد اختلال دوقطبی نشنیده است ، ممکن است در مورد نحوه تأثیر آن بر شخص گیج شود. برای شروع توضیحات اولیه ، با اطلاع دادن به بیماران دوقطبی شروع به خلق و خوی شدید کنید.
- چیزی شبیه به این بگویید: "اختلال دوقطبی منجر به تغییرات شدید در خلق و خو می شود. در حالی که همه افراد بالا و پایین خود را دارند ، افراد دوقطبی تمایل دارند این موارد را شدیدتر تجربه کرده و اوج و فرودهای شدیدتری نسبت به افراد بدون بیماری داشته باشند."
- سپس می توانید شیدایی و افسردگی را به طور مختصر توضیح دهید. به عنوان مثال ، بگویید: "افراد مبتلا به اختلال دوقطبی خلق و خوی پایینی به نام افسردگی و همچنین خلق و خوی بالا به نام شیدایی را تجربه می کنند."
- شاید مفید باشد که راهنمای اختلال دوقطبی را برای خانواده و دوستان خود ارسال کنید تا آنها نیز در مورد آن مطالعه کنند. اتحاد افسردگی و حمایت دو قطبی محل مفیدی برای شروع است.
مرحله 2. جنبه افسردگی اختلال دوقطبی را شرح دهید
اختلال دوقطبی با دوره های افسردگی مشخص می شود. افسردگی هرکس به طرق مختلف ظاهر می شود ، بنابراین در مورد نحوه افسردگی خود به طور خاص خود را نشان دهید. همچنین باید به مردم اطلاع دهید که هر چند وقت یکبار دچار افسردگی می شوید و مدت زمان پریودها چقدر است. اگر در مورد اختلال دوقطبی شخص دیگری توضیح می دهید ، اطمینان حاصل کنید که تجربیات خاص او را در مورد افسردگی می دانید. به عنوان مثال ، اگر کودک مبتلا به اختلال دوقطبی است ، ممکن است لازم باشد برای معلمان ، دوستان و اعضای خانواده توضیح دهید.
- به عنوان مثال ، چیزی شبیه این بگویید: "دوران افسردگی من معمولاً دو هفته طول می کشد. من تمایل دارم احساس خستگی زیادی کنم و واقعاً علاقه ای به خروج از خانه ندارم." اگر در مورد شخص دیگری صحبت می کنید ، می توانید بگویید: "او معمولاً در دوران افسردگی بسیار کند می شود و ممکن است اجتماعی نباشد."
- سعی کنید تفاوت افسردگی با غم معمولی را توضیح دهید. به عنوان مثال ، "همه ناراحت می شوند ، اما با افسردگی بالینی نمی توانید آن را رها کنید. سخت است که خود را از احساسات بد منحرف کنید."
مرحله 3. از شیدایی عبور کنید
شیدایی با خلق و خوی بسیار بالا مشخص می شود که چند روز یا هفته ادامه می یابد. تجربه خود را در مورد شیدایی ، چگونگی وقوع جادوهای شیدایی و انواع رفتارهای خود در مورد خود توضیح دهید. اگر در حال توضیح اختلال دوقطبی برای شخص دیگری هستید ، مطمئن شوید که تجربیات آن شخص را با شیدایی می دانید.
- چیزی شبیه این بگویید: "من به همان اندازه که احساس افسردگی می کنم احساس شیدایی نمی کنم ، اما هنگامی که طلسم های شیدایی من ظاهر می شوند ، حدود یک هفته طول می کشد." وقتی برای شخص دیگری توضیح می دهید ، می توانید چیزی شبیه این را بگویید: "او می تواند در قسمت های شیدایی خود بسیار پرحرف و گاهی کمی بیش فعال باشد."
- رفتارهایی را که انجام می دهید توضیح دهید. به عنوان مثال ، چیزی شبیه این بگویید: "من تمایل دارم به خواب کمتری نیاز داشته باشم و در تمرکزم مشکل دارم. افکارم از کنترل خارج می شوند و نمی توانم روی یک چیز تمرکز کنم." اگر برای شخص دیگری توضیح می دهید ، بگذارید کسی رفتارهای خاصی را که از آن شخص انتظار دارد ، بداند. به عنوان مثال ، "او تمایل دارد برای تمرکز بر کارهای مدرسه وقتی مانیک است و می تواند تا حدودی مختل کننده باشد".
مرحله 4. تشخیص خاص خود را توضیح دهید
سطوح مختلفی از اختلال دوقطبی وجود دارد. هنگام توضیح اختلال دوقطبی برای یکی از عزیزان خود ، مطمئن شوید که آنها تشخیص خاص شما را می دانند. اگر در مورد اختلال دوقطبی شخص دیگری توضیح می دهید ، مطمئن شوید که تشخیص آن شخص را می دانید.
- اختلال دوقطبی I با دوره های شیدایی و افسردگی شدیدتری مشخص می شود که به مدت طولانی ادامه می یابد و ممکن است نیاز به بستری شدن داشته باشد. هنگام توضیح اختلال دوقطبی I ، چیزی شبیه این بگویید: "قسمت های من می تواند بسیار شدید باشد و من در گذشته در بیمارستان بستری شده ام. قسمت ها بین هفت روز تا دو هفته طول می کشد."
- اختلال دوقطبی II با قسمت های افسردگی مشخص می شود ، اما دوره های شیدایی کم شدت آن هیپومانیا نامیده می شود. چیزی شبیه به این بگویید: "او گاهی هیپومانیا را تجربه می کند ، که شدت آن کمتر از شیدایی کامل است. در حالی که فرزند من به شدت بالا است ، او معمولاً هنوز می تواند بخوابد و بیشتر کارهای روزانه را مدیریت می کند."
مرحله 5. در مورد نحوه مدیریت علائم صحبت کنید
به خانواده و دوستان خود بگویید که تمام تلاش خود را برای مدیریت علائم خود انجام می دهید. به آنها اطلاع دهید که برنامه مراقبت خاص شما یا برنامه مراقبت خاص از طرح مراقبت شخص دیگری چیست.
- داروهای مورد استفاده برای درمان اختلال دوقطبی را توضیح دهید. به عنوان مثال ، "من از تثبیت کننده خلق و خوی استفاده می کنم که باید هر روز از آن استفاده کنم" یا "پسرم تثبیت کننده های خلقی دارد که برای این اختلال استفاده می کند."
- اگر تحت درمان هستید ، به فرد اطلاع دهید. چیزی شبیه این بگویید: "من هر هفته در درمان شرکت می کنم تا در مورد روحیه خود با یک مشاور صحبت کنم."
قسمت 2 از 3: افشای افسانه ها
مرحله 1. مطمئن شوید که مردم می دانند اختلال دوقطبی واقعی است
متأسفانه هنوز افرادی هستند که در تشخیص بیماری های روانی و تشخیص سلامت روان شک دارند. اطمینان حاصل کنید که مردم می دانند اختلال دوقطبی یک بیماری واقعی است. اگر کسی تشخیصی را زیر سوال می برد یا به طور کلی در مورد بیماری روانی نظری می دهد ، صحبت کنید. چیزی شبیه این بگویید: "اختلال دوقطبی مدتهاست وجود داشته است. در حالی که در طول تاریخ به آن چیزهای متفاوتی گفته می شد ، اما همیشه یک تشخیص معتبر بوده است."
همچنین می تواند به فرد کمک کند تا بداند که شما نمی توانید "از آن خارج شوید". چیزی شبیه این بگویید: "تفاوت بین اختلال دوقطبی و غمگین بودن و شاد بودن این است که من واقعاً نمی توانم خلق و خوی خود را کنترل کنم. من نمی توانم فقط شاد باشم یا در مواقع ضروری آرامش داشته باشم."
مرحله 2. به مردم اطلاع دهید که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی توانایی دارند
هنوز انگ زیادی در مورد اختلال دوقطبی وجود دارد. بسیاری تصور می کنند افراد مبتلا به این اختلال نمی توانند زندگی عادی داشته باشند. به مردم اطلاع دهید که اینطور نیست. به عنوان مثال ، اگر شخصی احساس می کند که به دلیل اختلال خود نمی توانید در کار انجام دهید ، به او اطلاع دهید که اینطور نیست. چیزی شبیه این بگویید: "با وجود اینکه با این اختلال دست و پنجه نرم می کنم ، اما سخت کار می کنم تا مطمئن شوم که می توانم فعالیت های روزمره را انجام دهم. این بدان معنا نیست که نمی توانم کارهایی را که بقیه می توانند انجام دهند ، انجام دهم."
- همچنین اگر کسی می گوید شخص دیگری نمی تواند به دلیل تشخیص دوقطبی چیزی را جبران کند ، باید صحبت کنید. به عنوان مثال ، اگر کسی اشاره کرد که مطمئن نیست یک همکار مبتلا به اختلال دوقطبی در انجام وظیفه خود کار می کند ، چیزی شبیه این را بگویید: "در واقع ، اکثر افراد مبتلا به اختلال دوقطبی هنگام مدیریت علائم توانایی دارند."
- اگر از درمانی استفاده می کنید که علائم را به طور مagesثر کنترل می کند ، این را ذکر کنید. چیزی شبیه این بگویید: "من دارویی دارم که واقعاً به کنترل خلق و خوی من کمک می کند. اگرچه این اختلال در مواقعی دشوار است ، اما وضعیت ناامیدکننده ای نیست."
- مقایسه اختلال دوقطبی با یک بیماری پزشکی ممکن است مفید باشد. به عنوان مثال ، "مانند این است که فردی مبتلا به دیابت باشد. در حالی که باید مراقب باشد و علائم خود را مدیریت کند ، اما با مراقبت مناسب می تواند بدون هیچ مشکلی در اکثر فعالیت ها شرکت کند."
مرحله 3. تصورات غلط در مورد دارو را برطرف کنید
بسیاری از افراد در مورد مصرف دارو احساسات منفی دارند. آنها ممکن است فکر کنند که این کار باعث تغییر اساسی شخص می شود یا باعث بی حسی یا روباتیک می شود. در حالی که یافتن داروی مناسب ممکن است مدتی طول بکشد ، هنگامی که شما دوز مناسب را مصرف می کنید ، دارو مفید است.
- چیزی شبیه این بگویید: "مردم در هنگام یافتن درمان مناسب تجربیات بدی در مورد داروها دارند. من در مورد مواردی که باعث می شد احساس متفاوت یا بی حسی داشته باشم صحبت کردم ، اما با پزشک خود برای پیدا کردن داروی مناسب کار کردم."
- توضیح دهید که دارو چگونه به شما کمک می کند. چیزی شبیه این بگویید: "اکنون که از داروهای مناسب استفاده می کنم ، احساس خوبی دارم. خلق و خوی من پایدارتر است ، اما هنوز هم می توانم اوج و فرودهای عادی را تجربه کنم و احساس نمی کنم که آنها روی شخصیت کلی من تأثیر بگذارند."
مرحله 4. دلیل اهمیت درمان را توضیح دهید
بسیاری از مردم تصور می کنند که درمان خودسرانه است یا مفید نیست. به مردم اطلاع دهید بسیاری از افراد از درمان سود می برند. درخواست کمک نشانه ضعف نیست.
این می تواند به مقایسه اختلال دوقطبی با یک وضعیت پزشکی کمک کند. به عنوان مثال ، چیزی شبیه این بگویید: "اگر شما یک بیماری مزمن قلبی داشتید ، باید به طور منظم به پزشک مراجعه کنید. از آنجا که من یک بیماری مزمن روانی دارم ، باید به یک درمانگر مراجعه کنم."
نکته متخصص
Liana Georgoulis, PsyD
Licensed Psychologist Dr. Liana Georgoulis is a Licensed Clinical Psychologist with over 10 years of experience, and is now the Clinical Director at Coast Psychological Services in Los Angeles, California. She received her Doctor of Psychology from Pepperdine University in 2009. Her practice provides cognitive behavioral therapy and other evidence-based therapies for adolescents, adults, and couples.
لیانا جورجولیس ، PsyD روانشناس دارای مجوز < /p>
درمان نیاز جامعه ما به ارتباط و اطلاعات را برطرف می کند.
روانشناس دکتر لیانا جورگولیس می گوید:"
قسمت 3 از 3: درخواست پشتیبانی
مرحله 1. از دوستان و اعضای خانواده بخواهید که خود را آموزش دهند
شما قبلاً اولین قدم را با توضیح اصول اولیه اختلال دوقطبی برای دوستان و خانواده خود برداشته اید. اکنون ، دوستان و خانواده را تشویق کنید تا قدم اضافی بردارند و در زمان خود به طور کامل درباره اختلال خود تحقیق کنند. از آنها بخواهید در مورد این اختلال بیشتر بخوانند تا به آنها در درک بهتر کمک کند.
- آنها را تشویق کنید تا به وب سایت هایی مانند بنیاد بین المللی دوقطبی نگاه کنند که اطلاعات مفیدی را به صورت آنلاین ارائه می دهند.
- علاوه بر این ، اگر با آن راحت هستید ، پیشنهاد کنید که آنها با شما قرار ملاقات بگذارند. صحبت مستقیم با پزشک در مورد هرگونه س orال یا نگرانی می تواند به آنها کمک کند تا درک خود را از اختلال دوقطبی گسترش دهند.
مرحله 2. درخواست حمایت اجتماعی کنید
افرادی که احساس افسردگی می کنند گاهی خود را منزوی می کنند. به مردم اطلاع دهید که اگر در هر مرحله با یک دوره افسردگی دست و پنجه نرم می کنید ، چه کاری می توانند انجام دهند. چیزی شبیه این بگویید: "گاهی اوقات وقتی من افسرده هستم به حمایت اجتماعی بیشتری احتیاج دارم. اگر شما در هنگام ناراحتی در کنار من باشید ، از آن قدردانی می کنم."
مردم اغلب مطمئن نیستند که در هنگام افسردگی چه کنند. به مردم اطلاع دهید که به طور خاص به چه چیزی نیاز دارید. به عنوان مثال ، چیزی شبیه این را بگویید: "من نیازی ندارم که درگیر احساساتم باشم یا در مورد احساساتم صحبت کنم. فقط داشتن کسی در اطراف برای حواس پرتی من مفید است. ما فقط می توانیم با هم فیلم تماشا کنیم."
مرحله 3. علائم خود را با خانواده و دوستان بحث کنید
شما می خواهید مردم علائم هشداردهنده ای را که نشان می دهد شما دچار شیدایی و افسردگی هستید ، درک کنند. این می تواند به آنها کمک کند تشخیص دهند که چه زمانی ممکن است به پشتیبانی بیشتری نیاز داشته باشید. با این جمله شروع کنید: "برخی از علائم من در حال تجربه شیدایی یا افسردگی هستند که فکر می کنم باید آنها را بدانید."
- برای توضیح افسردگی ، چیزی شبیه این بگویید: "اگر به نظر می رسد واقعاً ساکت و بی علاقه به رویدادهای اجتماعی هستم ، ممکن است افسردگی را تجربه کنم."
- برای توضیح شیدایی ، چیزی شبیه این بگویید: "اگر من واقعاً پرانرژی و پرحرف به نظر می رسم ، ممکن است وارد یک دوره شیدایی شوم."
مرحله 4. در مورد اهمیت کاهش استرس صحبت کنید
استرس می تواند اختلال دوقطبی را بدتر کند ، بنابراین به مردم اطلاع دهید که چه زمانی به محیطی با استرس کم نیاز دارید. برای مثال ، چیزی شبیه این بگویید: "وقتی افسرده هستم ، نمی توانم استرس زیادی را تحمل کنم. احساس نکنید که اگر برنامه هایم را بیشتر لغو کنم بی ادب هستم. حتی چیزهای کوچک ، مانند رفتن به ملاقات فیلم ، می تواند استرس زیادی برای من ایجاد کند."
مرحله 5. از آنها بخواهید از هرگونه محدودیت در شیوه زندگی شما حمایت کنند
بسیاری از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی محدودیت های خاصی دارند. به عنوان مثال ، ممکن است مجبور شوید از الکل یا برخی غذاها خودداری کنید. به مردم اطلاع دهید که چگونه می توانند از محدودیت های شیوه زندگی شما حمایت کنند.
