اختلال استرس حاد یک فروپاشی ذهنی قابل توجه است که ظرف یک ماه پس از یک حادثه آسیب زا رخ می دهد. در صورت عدم درمان ، اختلال استرس حاد (ASD) می تواند به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) تبدیل شود ، که یک مشکل طولانی مدت سلامت روانی است. خوشبختانه ASD یک اختلال قابل درمان است. کار و مداخله زیادی از طرف متخصص سلامت روان لازم است ، اما با درمان مناسب می توانید به زندگی عادی خود ادامه دهید.
مراحل
قسمت 1 از 4: تشخیص اختلال استرس حاد
مرحله 1. در نظر داشته باشید که آیا شما یا کسی که می شناسید در یک ماه گذشته آسیب قابل توجهی را تجربه کرده اید
برای اینکه یک بیماری ASD مشخص شود ، بیمار باید کمتر از یک ماه قبل از نشان دادن علائم ، یک استرس عاطفی قابل توجه را تجربه کرده باشد. این ضربه معمولاً شامل مرگ ، ترس از مرگ یا آسیب جسمی و احساسی است. با دانستن این که آیا شما یا اطرافیانتان این نوع ضربه را تجربه کرده اید ، می توانید به طور م moreثرتری تشخیص دهید که آیا ASD علت این علائم است. شایع ترین علل این آسیب عبارتند از:
- حوادث آسیب زای بین فردی ، مانند تجاوز ، تجاوز و شاهد تیراندازی دسته جمعی.
- قربانی جنایت ، مانند سرقت.
- تصادفات وسایل نقلیه موتوری.
- آسیب های مغزی خفیف خفیف.
- حوادث صنعتی.
- بلایای طبیعی.
مرحله 2. علائم ASD را بیاموزید
تعدادی از علائم وجود دارد که می تواند ASD را نشان دهد. با توجه به راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ویرایش پنجم (DSM-5) ، که کتابچه راهنمای جهانی بیماری های روانی است ، اگر بیمار علائم زیر را پس از یک ضربه مهم نشان دهد ، ممکن است مبتلا به ASD باشد به علائم باید بیش از 2 روز و کمتر از 4 هفته طول بکشد تا ASD در نظر گرفته شود.
مرحله 3. به دنبال علائم تجزیه ای باشید
گسستگی زمانی است که به نظر می رسد فردی از دنیای واقعی کنار رفته است. این یک مکانیزم مقابله ای رایج برای افرادی است که صدمات قابل توجهی را تجربه کرده اند. راه های متعددی وجود دارد که فرد می تواند از هم جدا شود. سه یا چند مورد از علائم زیر نشان دهنده ASD است.
- احساس بی حسی ، جدا شدن یا عدم پاسخگویی احساسی.
- کاهش آگاهی از محیط اطراف.
- واقعی سازی ، یا احساس اینکه دنیای خارج واقعی نیست.
- مسخ شخصیت. این زمانی است که شخصی احساس می کند احساسات یا تجربیات او متعلق به خود او نیست. قربانیان تروما ممکن است خود را متقاعد کنند که این رویداد توسط شخص دیگری تجربه شده است ، نه آنها.
- فراموشی تجزیه ای. فرد ممکن است تمام ضربه یا جنبه های رویداد را مسدود کرده یا فراموش کند.
مرحله 4. تشخیص دهید که آیا کسی دوباره دچار یک ضربه شده است
کسی که از ASD رنج می برد ، این حادثه آسیب زا را به روش های مختلف دوباره تجربه می کند. اگر شما یا کسی که می شناسید در یک یا چند روش زیر یک ضربه را تجربه می کنید ، این نشان دهنده وجود ASD است.
- تصاویر یا افکار مکرر رویداد.
- رویاها ، کابوس ها ، یا ترس های شبانه از رویداد.
- قسمت های فلش بک که جزئیات این تجربه را نشان می دهد. این می تواند چشمک زدن سریع یا رویدادهای بسیار مفصلی باشد که در آن شخص احساس می کند در حال تجربه دوباره ضربه است.
مرحله 5. به دنبال رفتارهای اجتنابی باشید
بیمار در مواجهه با یادآوری رویداد آسیب زا دچار ناراحتی می شود. او اغلب از موقعیت ها یا مکان هایی که خاطرات آن رویداد را به یاد می آورند اجتناب می کند. اگر متوجه شدید که فردی عمداً از برخی موقعیتها یا مکانهای مرتبط با ضربه اجتناب می کند ، این نشانگر دیگری از ASD است.
قربانی معمولاً هنگام نزدیک شدن به یادآوری علائم افزایش اضطراب ، تحریک بیش از حد یا بیش از حد هوشیاری را تجربه می کند
مرحله 6. تشخیص دهید که آیا علائم قبلی باعث مشکلات قابل توجهی در زندگی روزمره شده است یا خیر
یک معیار دیگر برای ASD این است که علائم تجربه شده به طور قابل توجهی در زندگی فرد مبتلا تداخل دارد. زندگی روزمره خود یا شخص دیگری را ارزیابی کنید و ببینید آیا این علائم باعث مشکلات قابل توجهی می شوند.
- ببینید چگونه کار شما تحت تأثیر قرار می گیرد. آیا می توانید بر روی کارها تمرکز کنید و کار را انجام دهید ، یا تمرکز شما برای شما غیرممکن است؟ آیا هنگام کار تذکراتی را به یاد می آورید و نمی توانید ادامه دهید؟
- به زندگی اجتماعی خود نگاه کنید. آیا فکر بیرون رفتن باعث اضطراب می شود؟ آیا به طور کلی معاشرت را متوقف کرده اید؟ آیا سعی کرده اید از چیزهایی که شما را به یاد آسیب می اندازد دوری کنید و بنابراین موقعیت های اجتماعی خاصی را قطع کنید؟
مرحله 7. از متخصصان کمک بخواهید
اگر شما یا کسی که می شناسید با معیارهای قبلی ASD مطابقت دارد ، به کمک حرفه ای نیاز دارید. خوشبختانه ASD قابل درمان است ، اما شما باید در اسرع وقت اقدام کنید. یک متخصص پزشکی می تواند وضعیت را ارزیابی کرده و درمان مناسب را آغاز کند.
- اینکه از کجا باید شروع کنید بستگی به شرایط دارد. اگر شما یا کسی که در نزدیکی شما است دچار بحران شدید ، احساس خودکشی یا قتل یا خشونت می کنید ، باید فوراً با 911 تماس بگیرید. پس از گذر از بحران ، می توانید از کمک روانشناسی بیشتری کمک بگیرید.
- اگر به فکر خودکشی بوده اید ، می توانید با شماره تلفن راهنمای خودکشی با شماره 1-800-273-8255 تماس بگیرید.
- اگر شما یا فردی که نگران او هستید در حال حاضر دچار بحران نشده اید ، می توانید با یک درمانگر یا متخصص بهداشت روانی مشابه قرار ملاقات بگذارید.
قسمت 2 از 4: درمان اختلال استرس حاد با درمان
مرحله 1. درمان رفتاری شناختی (CBT) را امتحان کنید
در حال حاضر ، CBT م effectiveثرترین درمان برای ASD در نظر گرفته می شود. همچنین مشخص شده است که درمان به موقع با CBT به جلوگیری از تبدیل ASD به PTSD کمک می کند ، یک وضعیت مشابه با اثرات طولانی مدت تر.
- CBT for ASD بر تغییر طرز تلقی شما از ریسک مرتبط با ضربه ای که تجربه کرده اید تمرکز دارد و تمرکز بر این است که آسیب را پردازش کنید تا شما را نسبت به محرک هایی که در اطراف ضربه ایجاد کرده اید ، حساس نکنید.
- درمانگر شما را در مورد واکنش های جسمی ، احساسی و روانی به آسیب ها آموزش می دهد تا بتوانید محرک ها و پاسخ های خود را بهتر بشناسید. درمانگر شما همچنین توضیح می دهد که چگونه و چرا این فرآیند برای حساسیت زدایی شما نسبت به تجربه مهم است.
- درمانگر شما همچنین آموزش آرامش را برای استفاده در هنگام پاسخ به اضطراب در خارج از مطب و همچنین استفاده از آن در جلسه هنگام پردازش کلامی ضربه یا تصور آسیب و توصیف آن با صدای بلند ارائه می دهد.
- درمانگر شما همچنین از CBT برای تجدید نظر در تجربیات خود استفاده می کند و در صورت لزوم به شما در غلبه بر گناه بازماندگان کمک می کند. به عنوان مثال ، در مورد ASD ، بیمار ممکن است تصادف رانندگی را تجربه کند که منجر به مرگ شود. او ممکن است اکنون از سوار شدن در ماشین وحشت داشته باشد زیرا احساس می کند که خواهد مرد. درمانگر مشخص می کند که چگونه بیمار می تواند در مورد این موضوع به گونه ای دیگر فکر کند. اگر بیمار 25 سال سن دارد ، ممکن است درمانگر بگوید که بیمار 25 سال است که سوار ماشین شده و نمی میرد ، بنابراین آمار به نفع او است.
مرحله 2. بلافاصله پس از ضربه ، گزارش روانشناسی دریافت کنید
گزارش روانشناختی شامل مداخله بهداشت روانی بسیار سریع پس از ضربه است ، در حالت ایده آل قبل از اینکه علائم به ASD تبدیل شوند. بیمار تحت یک جلسه درمانی شدید قرار می گیرد تا کل آسیب را با یک متخصص صحبت کند. اشکال این درمان این است که باید خیلی زود بعد از رویداد انجام شود تا مثر باشد.
اثرات گزارش روانشناسی ناسازگار تلقی می شود. برخی از مطالعات نشان می دهند که ارائه گزارش روانشناختی برای قربانیان آسیب فایده ای طولانی مدت ندارد. این امر نباید شما را از جستجوی کمک روانشناختی دلسرد کند ، این بدان معناست که در صورت بی نتیجه ماندن جلسات مشاور ، احتمالاً مشاور شما از درمان های متفاوتی استفاده خواهد کرد
مرحله 3. به گروه مدیریت اضطراب بپیوندید
علاوه بر جلسات درمانی فردی ، درمان گروهی نیز می تواند به افرادی که از ASD رنج می برند کمک کند. این جلسات معمولاً توسط یک متخصص بهداشت روان تحت نظارت است که مکالمه را هدایت می کند و مطمئن می شود که همه اعضای گروه تجربه مثبتی دارند. یک گروه حمایتی می تواند به جلوگیری از احساس تنهایی و انزوا کمک کند ، زیرا شما در کنار افرادی خواهید بود که تجربه مشابهی داشته اند.
مانند شرح حال روانشناختی ، تردید وجود دارد که گروه درمانی در درمان ASD مثر است ، اگرچه ممکن است شرکت کنندگان از سطح رفاقت که در جلسات گروهی ایجاد می شود ، لذت ببرند
مرحله 4. نوردهی درمانی را امتحان کنید
اغلب ، ASD مبتلایان را به ترس از مکانها یا موقعیتهای خاصی که آنها را به یاد تروما می اندازد ، سوق می دهد. این می تواند یک مشکل مهم برای زندگی فرد باشد ، زیرا ممکن است برای جلوگیری از یادآوری آسیب ، از معاشرت یا رفتن به محل کار خود دست بکشد. در صورت عدم درمان ، این ترس ها می توانند به PTSD تبدیل شوند.
- با قرار گرفتن در معرض ، بیمار به تدریج محرکی را که باعث ایجاد اضطراب می شود ، در معرض دید قرار می دهد. امید است که این مواجهه بتدریج بیمار را نسبت به محرک حساس کرده و او بتواند بدون ترس در زندگی روزمره با آن روبرو شود.
- درمان اغلب با تمرینات تجسم شروع می شود. درمانگر از بیمار می خواهد تا حد ممکن استرس زا را با جزئیات تجسم کند. به تدریج این جلسات پیشرفت می کند تا زمانی که درمانگر در مواجهه با استرس زا بیمار را در یک سناریوی واقعی همراهی کند.
- به عنوان مثال ، یک بیمار ممکن است شاهد تیراندازی در کتابخانه باشد و اکنون می ترسد که دوباره وارد کتابخانه شود. درمانگر ابتدا از بیمار می خواهد که در کتابخانه تجسم کند و احساس خود را توصیف کند. درمانگر ممکن است مطب را مانند یک کتابخانه تزئین کند تا بیمار احساس کند در یک مکان است ، اما هنوز می داند که این یک محیط کنترل شده است. سرانجام ، آن دو با هم به کتابخانه می رفتند.
قسمت 3 از 4: درمان اختلال استرس حاد با دارو
مرحله 1. قبل از مصرف هرگونه دارو با پزشک خود صحبت کنید
مانند همه داروهای تجویزی ، داروهای ASD خطر وابستگی دارند. به همین دلیل ، معمولاً یافتن این داروها در خیابان به صورت غیرقانونی به فروش می رسد. هرگز دارویی را که پزشک تجویز نکرده است ، مصرف نکنید. در دوزهای اشتباه ، این دارو می تواند علائم شما را بدتر کند و حتی باعث مرگ شود.
مرحله 2. از بازدارنده های بازجذب سروتونین (SSRIs) استفاده کنید
SSRI ها داروهای خط اول برای درمان ASD محسوب می شوند. آنها با تغییر سطح سروتونین در مغز شما ، که به بهبود خلق و خو و کاهش احساس اضطراب کمک می کند ، عمل می کنند. این دسته از داروها همچنان محبوب ترین درمان برای تعدادی از اختلالات سلامت روان است.
انواع متداول SSRI ها عبارتند از: سرترالین (Zoloft) ، سیتالوپرام (Celexa) و اسکیتالوپرام (Lexapro)
مرحله 3. داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای مصرف کنید
آمی تریپتیلین و ایمی پرامین درمان موثری برای ASD نشان داده شده است. ضد افسردگی سه حلقه ای با افزایش میزان نوراپی نفرین و سروتونین موجود در مغز عمل می کند.
مرحله 4. بنزودیازپین را امتحان کنید
بنزودیازپین اغلب برای کاهش اضطراب تجویز می شود ، بنابراین می تواند برای افرادی که از ASD رنج می برند مفید باشد. همچنین به عنوان یک خواب مفید عمل می کند که به کاهش بی خوابی که اغلب همراه با ASD است کمک می کند.
انواع متداول بنزودیازپین شامل کلونازپام (کلونوپین) ، دیازپام (والیوم) و لورازپام (آتیوان) است
قسمت 4 از 4: ترویج آرامش و تفکر مثبت
مرحله 1. استرس را با تمرینات آرام سازی برطرف کنید
روشهای آرامش بخش در بهبود سلامت کلی روان بسیار مثر است. آنها علائم استرس را کاهش می دهند و می توانند از عود ASD جلوگیری کنند. آنها همچنین می توانند به درمان عوارض ثانویه بیماری های روانی مانند بی خوابی ، خستگی و فشار خون بالا کمک کنند.
هنگامی که از ASD برای روانشناسی کمک می گیرید ، درمانگر شما احتمالاً چندین تمرین آرامش بخش را به شما آموزش می دهد. این معمولاً بخشی از درمان شناختی رفتاری است
مرحله 2. تنفس عمیق را تمرین کنید
تنفس عمیق یک ابزار رایج و قدرتمند برای کاهش استرس است. با استفاده از تکنیک های مناسب ، می توانید سطح استرس خود را به طور م lowerثر کاهش دهید و به جلوگیری از مشکلات آینده کمک کنید.
- از شکم خود نفس بکشید نه از قفسه سینه. این کار اکسیژن بیشتری را وارد بدن شما می کند و به آرامش شما کمک می کند. هنگام تنفس ، دست خود را روی شکم بگذارید تا مطمئن شوید شکم هنگام تنفس بالا و پایین می رود. اگر اینطور نیست ، شما به اندازه کافی عمیق نفس نمی کشید.
- پشت خود را صاف بنشینید. همچنین می توانید روی زمین دراز بکشید.
- از طریق بینی نفس بکشید و از طریق دهان بیرون دهید. تا جایی که می توانید هوا بگیرید و سپس بازدم کنید تا ریه های شما کاملاً خالی شود.
مرحله 3. مدیتیشن کنید
مانند تنفس عمیق ، مدیتیشن نیز به رهایی استرس از بدن کمک می کند و به شما این امکان را می دهد که به آرامش برسید. مدیتیشن منظم با کاهش سطح استرس و اضطراب می تواند به بهبود سلامت روحی و جسمی شما کمک کند.
- در این فرایند ، فرد به مکان آرام می رود ، روی یک صدا متمرکز می شود و به ذهن خود اجازه می دهد از همه نگرانی ها و افکار زندگی روزمره دور شود.
- یک مکان آرام انتخاب کنید ، راحت بنشینید ، تمام افکار را از ذهن خود پاک کنید و روی تصویر یک شمع یا کلمه ای مانند "آرامش" تمرکز کنید. این کار را روزانه 15 تا 30 دقیقه انجام دهید.
مرحله 4. یک شبکه پشتیبانی برای خود ایجاد کنید
افرادی که دارای شبکه های حمایتی خوب هستند کمتر مستعد ابتلا به بیماریهای روانی هستند. علاوه بر خانواده و دوستان ، می توانید از گروه های حمایتی برای کمک و رفاقت کمک بگیرید.
- مسائل خود را با افراد نزدیک خود به اشتراک بگذارید. احساسات خود را بطری نکنید گفتن احساسات به خانواده و دوستان برای ایجاد یک شبکه پشتیبانی بسیار مهم است. اگر ندانند چه خبر است نمی توانند به شما کمک کنند.
- شما همچنین می توانید تماس بگیرید و گروه حمایتی را در منطقه خود پیدا کنید که در بیماری خاص شما تخصص دارد. انجام جستجوی سریع در اینترنت احتمالاً به شما در یافتن گروهی نزدیک به شما کمک می کند.
مرحله پنجم
ثابت شده است که داشتن یک مجله به کاهش استرس و اضطراب کمک می کند. بیرون آوردن تمام احساسات شما یک تجربه رهایی بخش است و اکثر برنامه های درمانی بیماری های روانی شامل نوشتن در یک مجله است. متعهد شوید که هر روز چند دقیقه بنویسید تا از سلامت روان خود سود ببرید.
- وقتی می نویسید ، واقعاً سعی کنید درمورد آنچه شما را ناراحت می کند تأمل کنید. ابتدا بنویسید که چه چیزی باعث استرس شما شد ، سپس چگونه به آن واکنش نشان دادید. وقتی شروع به استرس کردید چه احساسی داشتید؟
- تفسیر خود را از رویداد تحلیل کنید. اگر الگوی منفی را وارد می کنید مشخص کنید. سپس سعی کنید تفسیر خود را به گونه ای متعادل کنید که مثبت تر باشد و از تفکر فاجعه بار جلوگیری کند.
