در ایالات متحده ، خودکشی سومین علت اصلی مرگ افراد 15 تا 24 سال و ششمین علت اصلی مرگ و میر کودکان و نوجوانان 5 تا 14 ساله است. اگر فرزند شما سعی کرده است جان خود را از دست بدهد ، این زمان به خصوص برای تمام اعضای خانواده شما بسیار ناراحت کننده است. احتمالاً با سردرگمی ، شرمندگی ، غم ، پشیمانی و بسیاری از احساسات دیگر دست و پنجه نرم می کنید. خودکشی یک موقعیت ترسناک است ، اما شما و خانواده تان می توانید یاد بگیرید که از فرزند خود حمایت کنید و روابط خود را در آینده بهبود ببخشید.
مراحل
قسمت 1 از 3: کمک گرفتن
مرحله 1. اطمینان حاصل کنید که فرزند شما به درستی در بیمارستان معاینه می شود
بسته به جزئیات پیرامون اقدام به خودکشی فرزند شما ، ممکن است برای مراقبت های حاد در اورژانس یا بیمارستان بستری شده باشند. در برخی ایالت ها ، اقامت اجباری یک شب یا سه روز برای بیماران خودکشی الزامی است. تمرکز اصلی در ابتدا بر تثبیت وضعیت پزشکی فرزند شما است. پس از وقوع آن ، یک ارزیابی کامل روانپزشکی انجام می شود و فرزند شما برای آزمایش مجدد تحت نظارت دقیق قرار می گیرد. ارزشیابی بر اساس موارد زیر است:
- تعیین سابقه پزشکی فرزند شما (به عنوان مثال شرایط پزشکی ، داروها ، سابقه مصرف مواد ، صدمات سر و غیره)
- انجام معاینه وضعیت روانی
- سفارش آزمایشگاه ها (مانند غربالگری سم شناسی ، قند خون ، شمارش کامل خون و غیره)
- کودک خود را برای اختلالات روانی شایع همراه با اقدام به خودکشی مانند افسردگی یا سوء مصرف الکل ارزیابی کنید
- ارزیابی سیستم پشتیبانی آنها
- ارزیابی منابع مقابله ای آنها
- ارزیابی احتمال تلاش دوم
مرحله 2. فرزند خود را برای درمان سرپایی و مدیریت دارو آماده کنید
بدانید که پس از این اولین تلاش ، فرزند شما در معرض خطر بیشتری قرار دارد که بعداً خودکشی کند. تقریباً 20 درصد از افرادی که تلاش می کنند خودکشی را با موفقیت انجام دهند. برای اینکه به فرزند خود بهترین فرصت را بدهید ، اجازه ندهید فرزند شما بدون برنامه ای برای حرکت رو به جلو از بیمارستان مرخص شود.
مطمئن باشید که یک مراجعه کننده یا قرار ملاقات برای روانشناس سرپایی ، روانپزشک یا مشاور برنامه ریزی کرده اید. اطمینان حاصل کنید که هر نسخه ای در دست دارید تا بتوانید آنها را در اسرع وقت پر کنید
مرحله 3. یک برنامه ایمنی تهیه کنید
اطمینان حاصل کنید که هم فرزند شما و هم خانواده شما دارای دانش و منابع لازم برای شناسایی افکار خودکشی و دریافت کمک در آینده هستند. ارائه دهنده خدمات پزشکی فرزند شما باید بنشیند و از فرزند شما بخواهد یک طرح ایمنی فرم کاغذی را تکمیل کند.
- این فرم راهکارهای مقابله ای را که فرزند شما می تواند به تنهایی هنگام احساس خودکشی به کار ببرد ، مانند ورزش ، دعا ، گوش دادن به موسیقی یا نوشتن مجله ، بیان می کند. این طرح همچنین شامل شبکه پشتیبانی فرزند شما مانند دوستان ، اعضای خانواده و مشاوران معنوی است که فرزند شما می تواند برای کمک به آنها مراجعه کند. علاوه بر این ، شماره های تماس برای ارائه دهندگان سلامت روان و خطوط تلفن خودکشی ارائه شده است.
- این طرح همچنین به معنای این است که فرزند شما برای مرگ در اثر خودکشی چه راه هایی دارد و چگونه می تواند دسترسی آنها به این سلاح های احتمالی را کاهش دهد. از فرزند شما در مورد احتمال پیروی از طرح ایمنی س askedال می شود و بر اهمیت رعایت آن تأکید می شود.
مرحله 4. مراقب علائم هشدار دهنده باشید
برنامه ایمنی فرزند شما بی فایده است مگر اینکه شما و شما علائم هشداردهنده خودکشی را بشناسید و درک کنید. فرزند شما ممکن است نتواند در مورد افکار خود صحبت کند یا رفتارهای آنها را بررسی کند ، بنابراین ممکن است نتواند منابع برنامه ایمنی را اجرا کرده یا به آنها دسترسی پیدا کند. به عنوان والدین یا مراقب آنها ، وظیفه شماست که رفتارهای کودک در معرض خطر خود را بررسی و مشاهده کنید. علائم هشدار دهنده ممکن است شامل موارد زیر باشد ، اما به آنها محدود نمی شود:
- افسردگی یا خلق و خوی مخصوصاً برای مدت طولانی
- از دست دادن علاقه به فعالیتهای معمولاً لذت بخش
- احساس گناه ، بی ارزشی یا ناامیدی
- تغییر چشمگیر در شخصیت
- مصرف مواد
- کناره گیری از خانواده ، دوستان و فعالیت های منظم
- واگذاری اموال
- صحبت یا نوشتن در مورد مرگ یا خودکشی
- کاهش عملکرد در مدرسه یا محل کار
مرحله 5. به گروه های پشتیبانی بپیوندید
از آنجا که فرزند شما به طور منظم برنامه ایمنی خود را مرور می کند و از روان درمانی سرپایی یا گروهی استفاده می کند ، مشارکت در گروه حمایتی محلی برای بازماندگان اقدام به خودکشی نیز مفید خواهد بود. چنین گروهی ممکن است به فرزند شما کمک کند تا با دیگران که در سفر مشابهی قرار گرفته اند ارتباط برقرار کند ، به او کمک کند تا اختلال روانی یا اقدام به خودکشی خود را در تصور یا هویت خود جذب کند و از او برای مقابله با افکار خودکشی یا افسردگی حمایت کند.
همچنین گروه های حمایتی برای راهنمایی خانواده ها در دوران سخت کنار آمدن با عزیزی که اقدام به خودکشی کرده است ، در دسترس هستند
مرحله 6. خانواده درمانی را در نظر بگیرید
درگیری خانوادگی ، سوءاستفاده و ارتباطات ممکن است به افکار خودکشی نوجوانان کمک کند. بیشتر روشهای درمانی سنتی به منظور کمک به نوجوان در راهبردهای مقابله ای و مهارتهای حل مشکل است. با این حال ، تحقیقات نشان داده است که تأثیر خانواده می تواند در کاهش علائم افسردگی و خودکشی در نوجوانان ضروری باشد.
- ثابت شده است که یک نوع خانواده درمانی ، تحت عنوان خانواده درمانی مبتنی بر دلبستگی (ABFT) ، در بهبود عملکرد و روابط خانواده پس از اقدام به خودکشی مثر است.
- این روش درمانی تلاش می کند تا نوجوانان و خانواده های آنها برای حل مشکلات و افزایش ارتباط با یکدیگر همکاری کنند. نوجوانان برای تشخیص موانع موجود در خانواده که مانع ارتباط می شوند و مهارت هایی را برای غلبه بر این موانع ایجاد می کنند ، به تنهایی دیده می شوند. سپس ، والدین تک به تک دیده می شوند تا استراتژی های فرزندپروری سالم تری را بیاموزند و چگونه با کودکان محبت و حمایت بیشتری داشته باشند. سرانجام ، همه با هم ملاقات می کنند تا مهارت هایی را ایجاد کنند که عملکرد و ارتباط را بهبود بخشد.
- در این مدت مهم است که بر روابط خود با همه فرزندان خود کار کنید. خواهر و برادرهای دیگر ممکن است پس از اقدام یک کودک به خودکشی از نظر احساسی نادیده گرفته شوند. برخی از این مسائل ممکن است در خانواده درمانی مورد توجه قرار گیرد. با این حال ، سعی کنید با هر یک از فرزندان خود در مورد نحوه کنار آمدن با این دوران سخت صحبت کنید.
قسمت 2 از 3: کنترل واکنش احساسی خود
مرحله 1. پاسخ خود را در روزهای بعد مدیریت کنید
واکنش شما پس از اقدام کودکی به خودکشی متفاوت است ، اما به طور کلی واکنش ممکن است ترکیبی از احساسات دشوار باشد. ممکن است به شدت عصبانی باشید. ممکن است وسوسه شوید که دیگر اجازه ندهید فرزندتان از چشم شما دور شود. ممکن است احساس گناه کنید همچنین ممکن است احساس عصبانیت کنید زیرا فکر می کنید فرزند شما فقط بازی می کند. هر احساسی که دارید ، این احساسات را در اطراف فرزند خود کنترل کنید. چه این تلاش "فریاد برای کمک" باشد یا چیز دیگری ، بدیهی است که فرزند شما به شما نیاز دارد. به یاد داشته باشید ، تنها راهی که آنها می دانستند چگونه با احساسات یا تجربه خود کنار بیایند این بود که خودشان را از بین ببرند.
- بلافاصله پس از آن ، در برابر هوس پرسیدن "چرا؟" مقاومت کنید. یا سرزنش تعیین کنید جزئیات در نهایت در روزها و هفته های بعد فاش می شود. نکته مهم این است که فرزند شما زنده است. شما باید عشق ، نگرانی و قدردانی خود را از اینکه آنها هنوز در کنار شما هستند ، ابراز کنید که شما یک شانس دوم دارید.
- از سرزنش شدید کودک یا نوجوان خود پرهیز کنید. این ممکن است فقط وضعیت را بدتر کند و شاید حتی آنها را مجبور به تلاش دوم کند.
-
از عبارات "من" استفاده کنید و آشکارا به فرزند خود بگویید که چقدر ترسیده و ناراحت شده اید. توصیه هایی برای صحبت با فرزند شما ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- من احساس وحشتناکی می کنم که احساس نمی کردید می توانید با مشکلی به من مراجعه کنید. با این حال ، من اکنون اینجا هستم ، بنابراین لطفاً به من بگویید که واقعاً چه احساسی دارید. به این ترتیب ، من می توانم به شما کمک کنم تا احساس بهتری داشته باشید و شادتر باشید."
- خیلی متاسفم که نمی دانستم مشکلی پیش آمده است. من می خواهم شما بدانید که من شما را دوست دارم و مهم نیست ، ما به عنوان یک خانواده از این مشکل عبور خواهیم کرد.
- میفهمم حتما داری اذیت میشی به من بگو چگونه می توانم به تو کمک کنم.
مرحله 2. به نیازهای عاطفی خود توجه کنید
مراقبت از کودکی که اقدام به خودکشی کرده است می تواند شغلی خسته کننده از نظر احساسی باشد. به یاد داشته باشید اگر لیوان خودتان خالی باشد نمی توانید به کسی بدهید. تو هم مراقب خودت باش
وحشت ، تنبیه ، سرزنش و انتقاد در حال حاضر به کودک یا خانواده شما کمکی نمی کند. اگر تمایل به انجام این کارها دارید ، برای خود وقت بگذارید. از یک دوست یا یکی از اعضای خانواده بخواهید که بر فرزند شما نظارت کند و اوقات زیادی را به تنهایی بگذراند. افکار خود را بنویسید. نماز خواندن. مدیتیشن کنید. به موسیقی آرامش بخش گوش دهید. قدم زدن. اگر مجبور هستید ، چشمان خود را بیرون بیاورید
مرحله 3. برای رفاه حال خود با شخصی صحبت کنید
از دوستان و بستگان نزدیک خود برای کمک به شما و خانواده خود در هنگام کنار آمدن با پیامدهای بعدی کمک بگیرید. از درخواست کمک در مواقع ضروری نترسید. به یک دوست ، عضو خانواده یا همکار حمایتی تکیه کنید. تسلیم ننگ فراگیر درباره خودکشی و بیماری روانی نشوید. صحبت کردن با شخص دیگری در مورد آنچه شما و خانواده شما در حال گذراندن هستید می تواند به شما کمک کند تا تشویق شوید و با احساسات خود در مورد شرایط کنار بیایید. به علاوه ، به اشتراک گذاشتن داستان شما ممکن است به شخص دیگری در شناسایی رفتار خودکشی در یک نوجوان کمک کند و ممکن است یک زندگی را نجات دهد.
- در مورد کسانی که برای کمک به آنها مراجعه می کنید دقت کنید. افرادی را پیدا کنید که حامی و دلگرم کننده هستند-گاهی اوقات حتی دوستان مورد اعتماد می توانند به طور غیر منتظره ای قضاوت کنند.
- اگر برای کنار آمدن با اتفاقات پیش آمده مشکل دارید ، اگر نمی توانید عصبانیت خود را کنترل کرده یا احساسات جریحه دار خود را کنترل کنید ، یا اگر دائماً خود و مهارت های والدین خود را در تلاش برای خودکشی فرزند خود سرزنش می کنید ، باید به یک مشاور مراجعه کنید. با یک گروه حمایتی یا یکی از ارائه دهندگان سلامت روان فرزند خود تماس بگیرید تا به یک متخصص مراجعه کنید تا بتواند این احساسات را برطرف کند.
مرحله 4. برای ناراحت کننده اطلاعات هنگام بیرون آمدن آماده شوید
در هفته های آینده داشتن فردی که می توانید به او اعتماد کنید یا با یک ارائه دهنده سلامت روان صحبت کنید بسیار مهم خواهد بود. می توانید انتظار داشته باشید که اطلاعات دشواری در مورد فرزند خود و سلامتی و رفاه او بیاموزید. به احتمال زیاد ، برخی از چیزهایی را که قبلاً از دست داده اید ، درک خواهید کرد. این را انتظار داشته باشید و صرف نظر از نظر شما ، در هر صورت سعی کنید حمایت کننده باشید.
- برای مثال ، ممکن است فرزند شما بخاطر آزار و اذیت یا در نتیجه آزار جنسی یا تجاوز جنسی ، جان خود را از دست داده باشد. فرزند شما همچنین ممکن است با هویت جنسی خود یا مشکل مواد مخدر یا مشروبات الکلی دست و پنجه نرم کند ، که ممکن است او را در معرض خطر بالاتری برای خودکشی قرار دهد.
- مایل باشید که بخشی از آنچه ممکن است اشتباه شده باشد یا آنچه را که از دست داده اید را در اختیار داشته باشید و سعی کنید آنچه را که می توانید تغییر دهید.
قسمت 3 از 3: جلوگیری از تلاش های آینده
مرحله 1. همه و همه سلاح ها را بردارید
قبل از اینکه کودک شما حتی از بیمارستان به خانه بیاید ، باید هر اتاق خواب ، حمام ، آشپزخانه و هر اتاق دیگری مانند گنجه یا گاراژ برای سلاح های احتمالی را جارو کنید. فرزند شما درمورد وسایل در برنامه ایمنی با ارائه دهنده خود صحبت خواهد کرد. با این وجود ، برای به حداقل رساندن احتمال تلاش مجدد ، اسلحه ، چاقو ، طناب ، اشیاء تیز و داروها را از خانه خارج کنید. اگر داروها باید در خانه نگهداری شوند ، آنها را قفل کرده یا در مقادیر محدود در دسترس قرار دهید.
مرحله 2. یک محیط حمایتی در خانه ایجاد کنید
با خانواده خود در مورد خودکشی آشکارا صحبت کنید. از عمل به گونه ای که انگار یک راز شرم آور است که باید به زیر فرش فشار داده شود ، خودداری کنید. تأکید کنید که همه شما با چسبیدن به هم از این مشکل عبور خواهید کرد. با هر یک از اعضای خانواده به طور جداگانه صحبت کنید و یا وظایف خود را واگذار کنید یا بپرسید که هر فرد در شرایط کنونی چه کمکی می تواند بکند. به عنوان مثال ، یک خواهر یا برادر بزرگتر ممکن است داوطلب شود تا خواهر یا برادر کوچکتر را تماشا کند (نه بازمانده از تلاش که باید تا حد امکان تحت نظارت بزرگسالان باشد) در حالی که والدین خواهر و برادر دیگر را به گروه های درمانی یا حمایتی می برند.
تا می توانید مشاجره را به حداقل برسانید و جو احساسی خانه را آرام و دلگرم کنید. برای تحریک پیوند ، فعالیتهای سرگرم کننده خانوادگی مانند شب بازی یا شب فیلم برنامه ریزی کنید
مرحله 3. به فرزند خود اطلاع دهید که می تواند با شما صحبت کند
به فرزندان خود اهمیت آنها را در زندگی شما و خانواده یادآوری کنید. وقتی فرزند شما بالاخره آماده صحبت با شما شد ، بدون قضاوت به آن گوش دهید. از جملاتی مانند "شما هیچ چیزی برای افسردگی ندارید" یا "وضعیت بدتر دیگران در جهان از شما" خودداری کنید. اینها بسیار باطل است
- تمام تلاش خود را بکنید تا در این دوران سخت به عشق و شفقت خود نسبت به فرزند خود پایبند باشید.
- به طور دوره ای با فرزند خود مشورت کنید تا پیشرفت درمان را زیر نظر داشته باشید و از نحوه برخورد او با او بپرسید. این بررسی های ملایم و مکرر ممکن است به شما کمک کند در صورت وخامت حالات عاطفی فرزندتان علائم را مشاهده کنید.
- در سال های جوانی ، بچه ها "کتاب باز" هستند. با این حال ، هنگامی که آنها در مدرسه ابتدایی هستند ، شروع به تنگ شدن می کنند. اگر می خواهید کودک خود را به صحبت وادار کنید از پرسیدن سوالات نزدیک خودداری کنید. همچنین ، از به کار بردن "چرا" در سrainال خودداری کنید ، زیرا می تواند منجر به بالا آمدن یا دفاعی شدن آنها شود.
- در عوض ، از س questionsالات باز استفاده کنید که به پاسخ طولانی تری فراتر از "بله" یا "نه" نیاز دارند. به عنوان مثال ، "روز امروز شما چه خوب بود؟" به احتمال زیاد کودک شما را ترغیب می کند تا "روز شما چطور بود؟" ، که می تواند منجر به پاسخ یک کلمه ای مانند "خوب" یا "خوب" شود.
- همچنین ممکن است ایده خوبی باشد که با تمام خانواده خود گفتگو کنید. همه راحت باشند در مورد تعاملات روزانه خود در مدرسه یا محل کار صحبت کنند. با انجام این کار می توانید در مورد مشکلات احتمالی کودکان ، مانند مشکلات در مدرسه ، قلدری یا گرایش های جنسی آنها ، برای فرزندان خود سهولت ایجاد کنید ، که در جلوگیری از اقدام به خودکشی در آینده بسیار کمک خواهد کرد.
مرحله 4. فرزند خود را تشویق کنید که فعال شود
بهبودی پس از اقدام به خودکشی می تواند یک فرایند طولانی و سخت باشد. هنگامی که متوجه شدید علائم افسردگی یا تمایل به خودکشی در فرزند شما مشاهده می شود ، به او انگیزه دهید که بیرون بیاید و ورزش کند. فعالیت بدنی می تواند به عنوان حواس پرتی از الگوهای فکری منفی عمل کند. علاوه بر این ، فعال شدن باعث می شود اندورفین مورد نیاز کودک شما ، که مواد شیمیایی بسیار خوبی است که پس از ورزش در بدن تولید می شود ، فراهم شود. این مواد شیمیایی به کاهش استرس ، اضطراب و افسردگی کمک می کند. آنها همچنین چشم انداز فرزند شما را بهبود می بخشند.
تحقیقات جدید نشان می دهد که دانش آموزان قلدری وقتی دست کم چهار روز در هفته فعالیت بدنی انجام می دهند ، 23٪ افکار خودکشی یا تلاش ها را نشان می دهند
مرحله 5. برای فرزند خود یک مجله بخرید
روزنامه نگاری دارای بسیاری از مزایای سلامت روانی است از جمله کاهش استرس و کاهش افسردگی تا کمک به نویسنده در شناسایی عوامل و الگوهای فکری منفی. صحبت کردن در مورد مشکلات آنها - یا نوشتن آنها روی کاغذ - می تواند کاتارتیک باشد و در واقع به کاهش افکار و علائم خودکشی کمک کند.
