کوریومننژیت لنفوسیتی (LCM) یک عفونت ویروسی است که توسط جوندگان منتقل می شود. اغلب ، این بیماری هیچ علامتی ندارد. با این حال ، اگر علائم بیماری را نشان دادید ، ممکن است دو مرحله را تجربه کنید. در مرحله اول ، علائم شبیه آنفولانزا مانند تب ، درد و درد و استفراغ یا حالت تهوع را تجربه خواهید کرد. در مرحله دوم ، علائم جدی تری مانند گیجی ، مشکل در حرکت و توهم را تجربه خواهید کرد. هیچ درمان استانداردی برای LCM وجود ندارد ، بنابراین باید با پزشک خود برنامه درمانی را براساس موقعیت خاص خود تهیه کنید.
مراحل
روش 1 از 3: شناسایی علائم اولیه
مرحله 1. به پزشک مراجعه کنید
از آنجا که بسیاری از علائم مرتبط با LCM در بسیاری از بیماری های دیگر رخ می دهد ، مهم است که به پزشک مراجعه کنید تا بتواند شرایط خاص شما را تشخیص دهد. حتی اگر LCM نباشد ، ترکیبی از بسیاری از علائم نشان می دهد که شما نیاز به نوعی درمان دارویی دارید. حتماً در مورد تماس با موش ، مناطق آلوده به فضولات موش ، حیوانات خانگی مانند همستر یا هر کاری که با موش های آزمایشگاهی انجام داده اید ، به پزشک اطلاع دهید.
- حتی اگر به نظر می رسد در حال بهبودی هستید ، به هر حال به پزشک مراجعه کنید. گاهی به نظر می رسد افرادی که مبتلا به LCM هستند قبل از عود به مرحله دوم و شدیدتر بیماری بهبود می یابند.
- پزشک بر اساس شرایط شما یک دوره درمانی خاص را تجویز می کند.
- حتی با کمک پزشکی ، بهبودی ممکن است چند ماه طول بکشد. با این حال ، چشم انداز بهبود بسیار عالی است ، زیرا کمتر از 1 cases موارد به مرگ ختم می شود.
مرحله 2. علائم خود را به پزشک خود گزارش دهید
علائم LCM می تواند توسط تعدادی از بیماری ها و اختلالات مختلف ایجاد شود. به پزشک خود در مورد هر گونه مشکلی که با سلامتی خود داشته اید اطلاع دهید. شایع ترین علائم LCM عبارتند از:
- تب
- بی حالی و خستگی
- سردرد
- تهوع و استفراغ
- کمبود اشتها
- درد و درد در قفسه سینه ، فک و بیضه ها
مرحله 3. آزمایش شوید
برای اطمینان از داشتن LCM ، آزمایش مهم است. چندین آزمایش وجود دارد که می تواند وجود LCM را تایید یا رد کند.
- پزشک شما ممکن است تعداد گلبول های سفید و تعداد پلاکت ها را آزمایش کند. اگر پزشک تشخیص داد که این تعداد کم است ، ممکن است LCM داشته باشید.
- شما همچنین ممکن است خون خود را برای سطح آنزیم های کبدی آزمایش کنید. این آنزیم ها ، اگر کمی افزایش یافته باشند ، می توانند LCM را نشان دهند.
- تست دیگری که می تواند به تعیین وجود LCM کمک کند ، شیر نخاعی است. این روش شامل قرار دادن یک سوزن در کانال نخاعی شما برای جمع آوری مایع مغزی نخاعی است. با بررسی مایع ، پزشک می تواند به دنبال کاهش سطح گلوکز باشد که می تواند نشان دهنده LCM باشد.
مرحله 4. قرار گرفتن در معرض موش ها را در نظر بگیرید
علائمی مانند موارد فوق می تواند ناشی از اختلالات مختلف باشد ، نه فقط LCM. اگر در معرض موش ، فضولات موش یا مناطق آلوده به بزاق موش ، ادرار و مدفوع قرار گرفته اید ، ممکن است دلیل خاصی برای مشکوک بودن به LCM داشته باشید.
روش 2 از 3: شناسایی علائم شدید در مرحله دوم
مرحله 1. در صورت تشدید علائم ، به اورژانس مراجعه کنید
توجه داشته باشید که پس از چند روز بهبودی ، ممکن است به مرحله دوم LCM عود کنید. این مرحله دوم می تواند خطرناک تر باشد. اگر دچار سفتی گردن ، تب بالا ، گیجی ، مشکلات حرکتی یا فلج هستید ، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
مرحله 2. از نظر مننژیت بررسی شوید
مننژیت التهاب بافت های اطراف مغز است. این بیماری با بسیاری از علائم مشابهی که در مرحله اول LCM تجربه کرده اید مشخص می شود. این علائم شامل تب ، سردرد ، سفتی گردن ، تب ، ضعف و استفراغ است. با این حال ، این علائم ممکن است با پیشرفت بیماری به مرحله دوم بدتر شوند. علائم اضافی مننژیت ممکن است شامل گیجی و بثورات پوستی باشد.
مرحله 3. پیدا کنید که آیا ممکن است انسفالیت باشد
انسفالیت التهاب مغز است. مانند مننژیت ، می تواند علائم شبه آنفولانزا ، سردرد و درد را در بدن ایجاد کند. همچنین می تواند منجر به سردرگمی یا اختلال در تفکر ، توهم و درک بوی نامطبوع شود. علائم دیگر شامل مشکلات حرکتی ، هماهنگی ضعیف و فلج است. سفتی گردن ، استفراغ ، حساسیت به نور نیز ممکن است وجود داشته باشد.
اگر مننژیت و آنسفالیت با هم اتفاق بیفتند ، شما به بیماری مننژوآنسفالیت مبتلا هستید. این در موارد شدید LCM یک اتفاق غیر معمول نیست
مرحله 4. هیدروسفالی را کنترل کنید
هیدروسفالی افزایش فشار مایع مغزی نخاعی بین مغز و جمجمه است. ممکن است در کنترل مهارت های حرکتی مانند راه رفتن یا حرکت دست ها مشکل ایجاد کند. همچنین ممکن است منجر به بی اختیاری ادرار ، تاری دید ، خواب آلودگی و کمبود انرژی یا تحریک پذیری عمومی شود.
روش 3 از 3: درمان
مرحله 1. دارو دریافت کنید
بسته به شدت مورد شما ، پزشک ممکن است دارو تجویز کند. کورتیکواستروئیدها و سایر داروهای ضدالتهابی رایج ترین داروهای LCM هستند. آنها ویروس LCM را از بین نمی برند ، اما گاهی اوقات با علائم و برخی عواقب جدی تر مانند انسفالیت کمک می کنند.
- کورتیکواستروئیدهای رایج شامل پردنیزون و متیل پردنیزولون است.
- ریباویرین به عنوان درمانی برای LCM مورد مطالعه قرار گرفته است ، اما نتایج آن مخلوط شده و عوارض جانبی دارد.
- همیشه طبق دستور از داروها استفاده کنید.
مرحله 2. یک شنت بگیرید
اگر LCM شما به هیدروسفالی تبدیل شده است ، باید یک شانت دریافت کنید. سیستم شنت یا شنت یک دستگاه جراحی است که مایع مغزی نخاعی (CSF) را از مغز یا ستون فقرات به قسمت دیگری از بدن ، معمولاً شکم ، اما گاهی ریه یا قلب هدایت می کند.
- در صورت عدم موفقیت یا انسداد ، ممکن است نیاز به تعویض شنت باشد.
- عوارض جانبی احتمالی شانت ها شامل عفونت ، تخلیه بیش از حد (حذف بیش از حد CSF از مغز یا ستون فقرات) و تخلیه (عدم برداشتن CSF کافی از مغز یا ستون فقرات) است. به احتمال زیاد برای اطمینان از عملکرد صحیح سیستم شنت خود ، باید مکرراً به پزشک مراجعه کنید.
مرحله 3. از افراد در معرض خطر محافظت کنید
هر کسی می تواند LCM را بگیرد. زنان باردار در معرض خطر خاصی هستند زیرا عفونت می تواند به جنین سرایت کرده و مشکلات جدی ایجاد کند. همه باید مراقبت ویژه ای از موش ها و جوندگان دیگر داشته باشند. از تله موش استفاده کنید و نقاط بالقوه ورود موش ها و موش ها به خانه خود را مسدود کنید. به عنوان مثال ، روی شکاف های دیوار که ممکن است جوندگان به آن دسترسی داشته باشند ، گچ بریزید.
- "غذا را در ظروف بسته نگه دارید. مناطق آلوده به بزاق موش ، ادرار یا فضولات را با دقت ، با استفاده از ماسک یا پوشش صورت ، دستکش و ضد عفونی کننده تمیز کنید.
- کارگران آزمایشگاهی که موش ها و جوندگان را در کار خود اداره می کنند یا در اطراف آنها قرار دارند نیز در معرض خطر بیشتری برای LCM نسبت به افراد معمولی قرار دارند. رعایت بهداشت عالی و رعایت پروتکل های آزمایشگاهی برای اطمینان از عدم ابتلا به این بیماری. به طور دوره ای جوندگان را آزمایش کنید تا مطمئن شوید LCM ندارند.
