گاهی اوقات افراد وانمود می کنند که یا بیماری روانی دارند یا جسمی در حالی که هیچ کدام از آنها را ندارند. این کار معمولاً برای جلب توجه است یا برای اینکه بتواند از انجام کاری خارج شود. اگرچه ممکن است از نظر عمدی مخرب نباشد ، اما نوعی دستکاری و دروغ گفتن است و واقعاً می تواند به سایر افرادی که مراقبت از این شخص را از دست می دهند صدمه بزند ، یا می تواند پیشرفت یا فرصت هایی را برای شخصی که آن را تقلب می کند ، خفه کند. به در هر صورت ، تشخیص تظاهر می تواند راه گشای خوبی برای کمک به این شخص باشد تا راههای سازنده تری برای مقابله با مسائل اساسی پیدا کند.
مراحل
روش 1 از 4: حفظ نگرش منصفانه
مرحله 1. تشخیص دهید که بیماریهای تشخیص داده نشده هنوز بیماری هستند
گاهی اوقات ، ممکن است افراد مشکلی داشته باشند که نامی برای آن ندارند و پزشکان هنوز نمی توانند برچسب آن را بزنند. این می تواند یک روند گیج کننده و ناامید کننده برای بیمار باشد ، اما به احتمال زیاد در نهایت تشخیص دقیقی پیدا می کنند و دیگر نیازی به جستجوی تشخیص ندارند.
مرحله 2. تشخیص دهید که یک سری تشخیص همیشه به این معنی نیست که کسی آن را جعل می کند
گاهی اوقات ، افراد به اشتباه تشخیص داده می شوند ، یا تنها برای یک بیماری تشخیص داده می شوند که در واقع چندین مورد از آنها را داشته باشند. ممکن است مدتی طول بکشد تا شخص روی یکی از گزینه های مناسب قرار گیرد.
مرحله 3. به یاد داشته باشید که تجربیات دیگران ممکن است با شما متفاوت باشد
مردم می توانند چیزهایی را تجربه کنند که شما هرگز نشنیده اید ، و آنها می توانند چیزهایی را تجربه کنند که شما بسیار شدیدتر از شما تجربه کرده اید. تصور نکنید که کسی دروغ می گوید فقط به این دلیل که نمی فهمید چه چیزی در حال گذر است.
به عنوان مثال ، اگر تا به حال دچار دردهای قاعدگی شدید نشده اید ، این بدان معنا نیست که گرفتگی ها هرگز نمی تواند شدید باشد. ممکن است یک نفر فقط گرفتگی های خفیف را تجربه کند ، در حالی که شخص دیگر ممکن است درد و خستگی را آنقدر جدی کند که نتواند در محل کار یا مدرسه کار کند
مرحله 4. قضاوت یا کلیشه هایی را که ممکن است داشته باشید کنار بگذارید
افراد مبتلا به بیماریهای مختلف می توانند متنوع باشند. کسی مجبور نیست با کلیشه بیماری مطابقت داشته باشد تا به آن مبتلا شود.
- بیماریها و معلولیتهای روانی به اندازه بیماریهای جسمی واقعی و جدی هستند.
- این که شما شخصاً علائم کسی (مخصوصاً علائم نامرئی) را مشاهده نکرده اید به این معنی نیست که این علائم وجود ندارد.
- کسی می تواند در ظاهر زیبا به نظر برسد و در ظاهر رنج می برد. این می تواند به ویژه در مورد بیماری های روانی اتفاق بیفتد.
- افراد مبتلا به شرایط مزمن می توانند "روزهای خوب" و "روزهای بد" داشته باشند. در طول شعله ور شدن ، علائم آنها می تواند بدتر باشد. فقط به این دلیل که علائم آنها در برخی از روزها کمتر است به این معنی نیست که تقلبی است.
- همه افراد مبتلا به بیماری یا معلولیت با این کلیشه روبرو نیستند. به عنوان مثال ، افراد مبتلا به افسردگی ممکن است هر از گاهی احساس خوشبختی کنند و افرادی که از ویلچر استفاده می کنند ممکن است قادر به ایستادن یا راه رفتن در مسافتهای کوتاه باشند.
مرحله 5. ارزیابی کنید که آیا انگیزه های مخفی دارید
چرا می خواهید این شخص را متهم به جعل بیماری کنید؟ آیا ممکن است شما بخواهید به شهرت آنها ضربه بزنید؟ با خودتان صادق باشید. مطمئن شوید که به دلایل درست و نه دلایل اشتباه به دنبال این موضوع هستید.
- آیا به دنبال چیزی هستید که این شخص را متهم کنید ، زیرا او را دوست ندارید؟
- آیا به توجهی که به آنها توجه می شود حسادت می کنید؟
- آیا فقط نمی خواهید با کمک به آنها یا سرمایه گذاری انرژی عاطفی در رفاه آنها برخورد کنید؟
مرحله 6: تشخیص دهید که متهم کردن کسی به تقلب در بیماری می تواند جدی باشد
این اتهام ممکن است روابط را قطع کند ، گاهی اوقات غیر قابل جبران. قبل از هرگونه اتهام جدی مطمئن باشید.
اگر کسی را متهم به تقلب کنید ، در حالی که او واقعاً رنج می برد ، این ممکن است نظر مردم را نسبت به شما تغییر دهد
روش 2 از 4: توجه به علائم
مرحله 1. در نظر بگیرید که آیا فرد هنگام تنهایی علائم خود را نشان می دهد (یا فکر می کند تنها است)
اگر کسی در حال جعل بیماری است ، دیگر نیازی به تظاهر ندارد وقتی فکر می کند هیچ کس تماشا نمی کند. ممکن است متوجه شوید که آنها به طور معجزه آسایی وقتی تنها هستند ، خوب می شوند.
به خاطر داشته باشید که ممکن است افراد هنگام استراحت علائم کمتری را تجربه کنند. به عنوان مثال ، اگر کسی دردناک است ، اگر ناحیه آسیب دیده را ثابت نگه دارد و ذهن خود را مشغول چیز دیگری (مانند یک برنامه تلویزیونی) کند ، ممکن است درد کمتری را تجربه کند
مرحله 2. در نظر بگیرید که آیا به نظر می رسد از علائم و مراقبت هایی که دریافت می کنند لذت می برند یا خیر
در حالی که یک فرد بیمار ممکن است از مهربانی دیگران قدردانی کند ، هدف آنها این است که بهتر شوند و دیگر افراد را متکی نکنند (استثنائاتی وجود دارد ، اما عموماً اینطور است). بیماری آنها می تواند باعث سرخوردگی ، ناراحتی یا ناراحتی عمومی آنها شود.
مرحله 3. نحوه واکنش آنها به ایده دارو و درمان را در نظر بگیرید
کسی که احساس بدی دارد به احتمال زیاد داروهای بدون نسخه را می پذیرد ، زیرا آنها می خواهند احساس بهتری داشته باشند. کسی که آن را جعل می کند ، احتمالاً آن را رد می کند ، زیرا در واقع به آن احتیاج ندارد.
دلایل متعددی وجود دارد که ممکن است فرد مصدوم یا بیمار از درمان خودداری کند. برخی از افراد (به ویژه مردان) ممکن است بیش از حد مفتخر باشند که اعتراف می کنند که به درمان نیاز دارند ، و نظریه پردازان توطئه یا ضد واکسرها ممکن است از این که داروهای مدرن به آنها آسیب برساند بترسند. شخصیت فرد را در نظر بگیرید
مرحله 4. توجه کنید که آنها چگونه به ایده مراجعه به پزشک واکنش نشان می دهند
ممکن است یک فرد بیمار به خاطر تمایل به بهتر شدن موافقت کند ، یا ترجیح دهد کمی بیشتر منتظر بماند تا ببیند آیا از بین می رود یا خیر ، اما به ندرت واکنشی شدید مانند اشتیاق یا انکار شدید نشان می دهد. کسی که واکنش بسیار شدیدی دارد ممکن است تظاهر به بیماری خود کند.
- کسی که برای جلوگیری یا بدست آوردن چیزی بیماری جعلی می کند ، ممکن است بخواهد از مراجعه به پزشک خودداری کند ، زیرا ممکن است بفهمد که دروغ می گوید. آنها ممکن است قاطعانه مایل به ملاقات با پزشک نباشند و پس از ذکر آن سریعاً "بهبود می یابند".
- افرادی که از بازی مریض لذت می برند ممکن است مشتاق مراجعه به پزشک باشند ، زیرا از بازی در نقش بیمار لذت می برند.
مرحله 5. توجه کنید که فرد در محیط پزشکی چقدر راحت است
اکثر مردم در مطب پزشک یا بیمارستان کمی عصبی می شوند. ممکن است فرد جعلی از کشف شدن بترسد. با این حال ، یک فرد مبتلا به اختلال ساختگی ممکن است از بودن در آنجا بسیار آرام باشد و خوشحال باشد زیرا دریافت مراقبت های پزشکی هدف آنها بود.
- به خاطر داشته باشید که هر کس واکنش متفاوتی به درمان دارویی نشان می دهد. برخی از افراد کمتر عصبی هستند و ممکن است فقط خسته یا تسکین یافته باشند تا بالاخره به کمک برسند.
- کسی که از بیمار بودن لذت می برد ممکن است دانش پزشکی زیادی داشته باشد ، و پزشکان و پرستاران را با اطلاعاتی که دارد به طور بالقوه شگفت زده کند.
مرحله 6. بررسی کنید که چرا شخص در مورد درمان احساس راحتی می کند
یک فرد بیمار ممکن است در مورد تشخیص و درمان احساس راحتی کند ، زیرا می خواهد احساس بهتری داشته باشد. شخصی که آن را جعل می کند ، ممکن است خیالش راحت شود زیرا به دروغش اعتقاد دارند ، یا اینکه در نقش "بیمار" قرار می گیرد که از آن لذت می برد.
روش 3 از 4: در نظر گرفتن علل
مرحله 1. علل غیر جدی جعل یک بیماری را در نظر بگیرید
گاهی اوقات افراد به ویژه کودکان برای ترک تحصیل یا کار یا جلب توجه ، بیماری را جعل می کنند. این مسئله ممکن است یک بار یا گاه به گاه باشد.
- اجتناب از تقاضا
- اجتناب از شرایط استرس زا (مانند قلدر مدرسه)
- توجه می خواهد
مرحله 2. مراقب بدخلقی باشید
فردی که بدخلقی می کند امیدوار است که از بیماری جعلی چیزی مانند پول به دست آورد.
مرحله 3. تشخیص اختلال ساختگی (که قبلا به عنوان سندرم مونچوزن شناخته می شد)
افراد مبتلا به اختلال ساختگی به دنبال توجه و مراقبت هستند و معتقدند که تقلب در بیماری تنها راه برای به دست آوردن آن است. آنها از ایفای نقش یک بیمار و درمان های دارویی لذت می برند. بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات ساختگی دارای سابقه ضربه یا مشکلات دوران کودکی هستند و ممکن است دارای بیماریهای روانی واقعی مانند اضطراب ، افسردگی یا اختلال دوقطبی باشند.
- آنها ممکن است بگویند علائم آنها بعد از دریافت درمان بدتر شده است.
- آنها ممکن است پس از درمان بیماری اخیر با بیماری جدیدی روبرو شوند.
- آنها ممکن است سعی کنند نتایج آزمایش را دستکاری کرده یا خود را بیمار کنند.
- آنها ممکن است دانش پزشکی زیادی داشته باشند که از آنها برای جعل اختلالات مختلف استفاده می کنند.
- آنها همچنین ممکن است به دلایل اجتماعی ، مانند تلاش برای جلوگیری از دعوا اعضای خانواده ، بیماری یا جراحت وانمود کنند.
مرحله 4. اختلالات را در نظر بگیرید که شامل تقلب بیمار نیست
برخی از مردم به دلایل غیر معمول یا مرموز واقعاً احساس بیماری می کنند. آنها اغلب از علائم خود ناامید و ناراحت هستند و نمی توانند آنها را کنترل کنند. اختلالاتی که ممکن است با "تقلب بیمار" اشتباه گرفته شوند عبارتند از:
- اختلال اضطراب بیماری (IAD) ، هیپوکندری که قبلاً به عنوان هیپوکندری شناخته می شد ، زمانی اتفاق می افتد که فرد به طور وسواسی نگران سلامتی خود است. آنها ممکن است از این بترسند که دردها و دردهای معمولی مشکلات جدی سلامتی هستند. این کار عمدا انجام نمی شود و درمان اضطراب می تواند به کاهش علائم کمک کند.
- اختلال تبدیل زمانی استرس بیش از حد خود را به عنوان مشکلات سلامتی (لرزش ، ضعف ، بی حسی ، مشکل در راه رفتن و غیره) نشان می دهد و توسط شخص کنترل نمی شود. این می تواند با مقابله با علت اصلی ایجاد شود: استرس مزمن یا شدید.
- اوتیسم و ناتوانی های رشدی گاهی اوقات باعث می شود که فرد در مورد اینکه چرا احساس خاصی دارد دچار سردرگمی شود. به عنوان مثال ، آنها ممکن است ندانند چگونه بین سرماخوردگی و ترکیبی از حساسیت ها و احساس فرسودگی تفاوت قائل شوند. این سردرگمی عمدی نیست و ممکن است به مراقبت اعضای خانواده از نحوه عملکرد آنها کمک کند.
- بیماریهای روانی معمولی مانند افسردگی ، اضطراب و OCD می تواند باعث علائم جسمی مانند معده درد یا خستگی شود. غربالگری سلامت روان ممکن است بتواند مشکل را شناسایی کند تا فرد بتواند درمان مناسب را دریافت کند.
- بیماریهای نادر یا تشخیص داده نشده می تواند علائم اسرارآمیز ایجاد کند تا زمانی که فرد به کمک مناسب برسد.
روش 4 از 4: حرکت به جلو
مرحله 1. با یک کودک جلب توجه ملایم اما محکم باشید
اگر فکر می کنید کودکی این کار را انجام می دهد زیرا احساس می کند نادیده گرفته شده است ، مشکل را برطرف کنید. به آنها بگویید که دروغ گفتن اشکالی ندارد و سپس آنها را دعوت کنید تا با شیوه ای سازنده تر جلب توجه کنند.
- به عنوان مثال ، "جوی ، دروغ گفتن در مورد نحوه عملکرد شما اشکالی ندارد. اگر می خواهید توجه من را جلب کنید ، می توانید به من بگویید که تنها هستید یا مرا دعوت کنید تا با شما معاشرت کنم. آیا این آن چیزی است که شما می خواهید؟ اگر اینطور است ، می توانی از من بخواهی که وقت بگذارم."
- حتماً گوش دهید و روش م moreثرتری برای جلب توجه ارائه دهید ، در غیر این صورت ممکن است کودک بیاموزد که تقلبی بودن بیمار تنها راه قابل اعتماد برای جلب توجه شما است.
مرحله 2. با کودکی صحبت کنید که سعی می کند مدرسه را ترک کند
کودکانی که خوب کار می کنند به ندرت دروغ می گویند تا مدرسه را رها کنند. از آنها بپرسید چرا تقلب می کنند و از چه چیزی در مدرسه می ترسند. آنها ممکن است سعی کنند از چیزی که آنها را می ترساند دوری کنند. فرزند شما ممکن است از…
- قلدری
- انجام وظایف مدرسه بیش از حد یا بسیار دشوار
- یک معلم بد اخلاق
- یک اختلال اضطرابی
- یک ناتوانی تشخیص داده نشده که مدرسه را بسیار سخت می کند (به عنوان مثال کودک مبتلا به اختلال حساب دیجیتال از ریاضی می ترسد یا کودک مبتلا به آسم از کلاس بدنسازی متنفر است)
مرحله 3. در صورت شک ، بدون سرمایه گذاری روی انرژی عاطفی زیاد مهربان باشید
به فرد احترام بگذارید و نیازهای اساسی او را برآورده کنید. لازم نیست توجه و عشق را به آنها آغشته کنید. وظیفه شناس باشید ، بدون اینکه برای آنها فراتر بروید.
اگر آنها به دنبال جلب توجه بودند ، این به آنها می گوید که تقلب کردن بیماری راه موثری برای جلب توجه نیست
مرحله 4. با یک فرد بالغ که عادت به تقلب بیمار دارد ، مرزبندی کنید
برخورد با فردی که دائماً به طور منفی به دنبال جلب توجه است خسته کننده است. نیازی نیست که مشارکت کنید ، و مشکلی نیست که مودبانه موضوع را تغییر دهید یا مکالمه را ترک کنید. در اینجا چند نمونه از مواردی که می توانید بگویید آورده شده است:
- "من امروز نمی توانم به شما کمک کنم. من یک تعهد قبلی دارم." (اگر می پرسند چه چیزی ، بگویید شخصی است.)
- "عمه کاس ، عمو هنری سعی می کند در مورد چیز دشواری صحبت کند. شما می توانید نوبت خود را منتظر بمانید ، و ما بعداً در مورد مورد شما صحبت خواهیم کرد."
- "متأسفم که این را می شنوم. به هر حال ، من می گفتم که این آخر هفته بیرون از شهر خواهم بود."
- "می ترسم نتوانم شرکت کنم. من از قبل برنامه هایی دارم."
نکات
- از دوست خود حمایت کنید. به آنها اطمینان خاطر دهید و به آنها بگویید که همیشه در دسترس صحبت هستید.
- درباره بیماری که آنها توصیف می کنند بخوانید.
- تشخیص دهید که افراد دارای معلولیت که بر ارتباطات مانند اوتیسم تأثیر می گذارد ، ممکن است در درک و توصیف علائم خود مشکل داشته باشند. اگر آنها سعی کردند به شما بگویند که مشکلی وجود دارد ، آنها را جدی بگیرید.
هشدارها
- نسبت به شخص عصبانی ، مشکوک و تحقیر آمیز رفتار نکنید. فقط اوضاع را بدتر خواهد کرد.
- فقط به این دلیل که علائم آنها کاملاً منطبق نیست ، به این معنی نیست که فرد مبتلا به بیماری نیست. آنها ممکن است فقط علائم خود را پنهان کرده یا شما را از بدترین موارد محافظت کنند ، زیرا نمی خواهند شما شاهد رنج آنها باشید.
