اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک ناتوانی تکاملی عصبی است که باعث اختلال قابل ملاحظه ای در تعاملات اجتماعی و ارتباطات می شود و فرد را به رفتار غیر معمول و مشغولیت سوق می دهد. افراد مبتلا به اوتیسم به محرک ها واکنش متفاوتی نشان می دهند ، متفاوت یاد می گیرند و در توانایی های شناختی متفاوت هستند. در حالی که اوتیسم یک واژگونی عصبی مادام العمر است ، برخی از مشکلات مربوط به آن را می توان کاهش یا کاهش داد.
مراحل
روش 1 از 3: کمک گرفتن
مرحله 1. به دنبال کمک حرفه ای باشید
ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی در طول معاینات معمول به علائم رفتاری و/یا پرسشنامه های مکتوب تکیه می کنند. تست های غربالگری نیز وجود دارد که می توان در این بازدیدها انجام داد. اگر پزشک شما به طور مرتب از نظر اوتیسم غربالگری نمی کند ، از او بخواهید این کار را انجام دهد.
مرحله 2. درک کنید که هر فرد مبتلا به اوتیسم متفاوت است
هیچ رویکردی برای همه اوتیسم وجود ندارد. درمان متناسب با نیازهای فرد. دیگر نپرسید "افراد مبتلا به اوتیسم به چه چیزی نیاز دارند؟" و در عوض بپرسید "این شخص خاص به چه چیزی نیاز دارد؟"
به عنوان مثال ، یک فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است دارای مهارت های مراقبت از خود عالی و عملکرد متوسط در مدرسه باشد ، اما به درمان ادغام حسی و آموزش مهارت های اجتماعی نیاز دارد. یکی دیگر ممکن است بسیار اجتماعی باشد اما نتواند از خود مراقبت کند و نیاز به مشاوره برای افسردگی دارد
مرحله 3. داروها را در نظر بگیرید
در حالی که هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد ، برخی از جنبه های چالش برانگیز و شرایط همراه آن را می توان از طریق دارو کمک کرد.
- اضطراب
- سطح انرژی بالا
- رفتار خودآزاری
- ناتوانی در تمرکز
- افسردگی
- تشنج
- طغیان شدید خشم یا پرخاشگری
مرحله 4. با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که عزیز شما درمانهای مناسب برای نیازهای فردی خود را دریافت می کند
مرحله 5. شرایط همراه را در نظر بگیرید
بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم نیز دارای معلولیت های همراه با شرایط سلامتی هستند ، مانند اختلالات اضطرابی ، صرع ، مشکلات گوارشی ، افسردگی ، ADHD ، اختلال نافرمانی مخالف ، اسکیزوفرنی و موارد دیگر. اینها همه قابل درمان هستند.
روش 2 از 3: انتخاب روشهای درمانی
مرحله 1. روش سریع تندرو (RPM) را برای توسعه مهارت های ارتباطی ، به ویژه برای افراد اوتیسم غیرکلامی امتحان کنید
درخواست سریع شامل پرسیدن مداوم سوالات از فرد مبتلا به اوتیسم و اجازه دادن به آنها برای پاسخ دادن با نوشتن ، اشاره به تخته حروف ، صحبت کردن یا هر چیز دیگری است که بهترین کار را می کند. این فرد اوتیسم را تشویق می کند تا بیشتر با جهان ارتباط برقرار کرده و درگیر شود.
مرحله 2. مداخله توسعه روابط (RDI) را برای آموزش مهارت های اجتماعی در نظر بگیرید
RDI بر توسعه مهارت هایی مانند نظریه ذهن ، تفکر مستقل ، در نظر گرفتن دیگران و موارد دیگر تمرکز دارد. این یک درمان طولانی مدت است.
مرحله 3. درمان های رفتاری مانند ABA را با احتیاط در نظر بگیرید
رفتار درمانی می تواند با استفاده از پاداش های بیرونی کارهای روزمره را آموزش دهد و می تواند برای مهارت های خاص مانند شستن دست ها ، گوش دادن به کلمه "توقف" و بستن کفش مفید باشد. متأسفانه ، داستانهای زیادی درباره اهداف وجود دارد که شامل انطباق ، عادی سازی اجباری و سوء استفاده است. درمانگران را با دقت انتخاب کنید و اطمینان حاصل کنید که تمرکز بر آموزش مهارت های مورد علاقه شما است ، نه بر اجبار آنها برای سازگاری.
مرحله 4. درمان رفتاری شناختی (CBT) را برای کمک به اضطراب و افسردگی ، که اغلب با اوتیسم همراه است ، امتحان کنید
CBT نوعی گفتگوی درمانی است که می تواند افکار مخدوش را شناسایی کند ، مانند "اگر همه من به دستم بزنم" یا "من برای خانواده ام بار هستم" و دقت آنها را ارزیابی کند.
مرحله 5. درمان ادغام حسی و رژیم غذایی حسی را برای کمک به مسائل حسی امتحان کنید
یک کاردرمانگر می تواند با شما و/یا دوست شما همکاری کند تا راهکارهایی را برای برآوردن نیازهای فرد اوتیسم ارائه دهد.
- رژیم حسی مجموعه فعالیت هایی است که می توانید در خانه انجام دهید ، مانند بالا رفتن از درختان ، نقاشی با انگشتان ، تاب خوردن ، باد کردن حباب ها و غیره. این می تواند به برآوردن نیازهای فرد مبتلا به اوتیسم و عادت دادن به محرک های مختلف کمک کند. همچنین می تواند بسیار سرگرم کننده باشد.
- درمانگر همچنین می تواند لبه های مضر (به عنوان مثال ضربه زدن به سر) را به سمت نیازهایی که همان نیاز را برآورده می کنند ، بدون آسیب رساندن (به عنوان مثال ضربه زدن به بالش ، اعمال فشار عمیق به سر) ، هدایت کند.
مرحله 6. ارتباطات جایگزین افزایشی را امتحان کنید
AAC نه تنها درمانی برای ارتباط افراد مبتلا به اوتیسم است. این روش از فناوری استفاده می کند و می تواند به افرادی که در بیان نیازهای خود مشکل دارند کمک کند. فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است از دستگاهی مانند iPad برای کشیدن تصاویر و نمادها استفاده کند. سپس آنها از این تصاویر برای بیان خواسته ها و نیازهای خود استفاده می کنند.
مرحله 7. درمانهای مکمل و جایگزین را در نظر بگیرید
هیچ شواهد علمی مبنی بر مفید بودن هر یک از آنها وجود ندارد ، برخی از آنها خطرات خاصی را شامل می شود ، اما برخی افراد آنها را مفید می دانند. در زیر لیستی از درمان های متناسب با این دسته و نمونه هایی از مواردی که ممکن است شامل آنها شود آورده شده است:
- انرژی درمانی - ریکی ، طب سوزنی ، لمس درمانی
- سیستم های پزشکی جایگزین - رایحه درمانی ، هومیوپاتی
- روش دستکاری و مبتنی بر بدن - فشار عمیق ، طب فشاری ، ماساژ با آب
- مداخله ذهن و بدن - ادغام شنوایی ، مدیتیشن ، رقص درمانی
- درمان مبتنی بر بیولوژیکی - با استفاده از گیاهان ، رژیم غذایی خاص و ویتامین ها
- همیشه قبل از ایجاد تغییر اساسی در رژیم غذایی یا سبک زندگی خود یا عزیزان خود با پزشک مشورت کنید. برخی از درمان های جایگزین ، مانند شلات درمانی یا MMS ، به طور بالقوه کشنده هستند. اگر فرد مبتلا به اوتیسم از درمان ناراحت است یا از پیشرفت خود عاجز است ، یک درمان جدید پیدا کنید.
مرحله 8. مراقب درمان های جعلی و ادعاهای نادرست باشید
از دستفروش های معمولی روغن مار گرفته تا BCBA های دارای مجوز ، افرادی هستند که حقایق را تحریف کرده و از ایده هایی که می تواند به شما یا دوست شما آسیب برساند ، حمایت می کنند. به غرایز خود اعتماد کنید ، اجازه ندهید ترس از ترس شما را به وحشت بیندازد و اگر فکر می کنید این کار شما یا معشوق شما را بیش از حد ناراحت می کند ، درمان را ادامه ندهید.
- درمان نباید بسیار دردناک یا ناراحت کننده باشد. درمانگر باید ناراحتی بیمار را جدی بگیرد.
- 40 ساعت در هفته درمان به اندازه یک کار تمام وقت شدید است. این می تواند طاقت فرسا باشد. کودکان کوچک محدوده توجه بزرگسالان را ندارند. کودک شما با 1-2 ساعت در روز یا کمتر خوب خواهد بود و هیچ عجله ای وجود ندارد.
- شفافیت یک درخواست منطقی است. درمانگران نباید مانع از مشاهده وضعیت شوند ، یا از سوالات شما طفره می روند.
- افرادی که مدعی درمان اوتیسم هستند صادق نیستند. اوتیسم احتمالاً ژنتیکی است و توسط واکسن یا انگل ایجاد نمی شود.
- غریزه شما مهم است. اگر یک درمانگر به شما می گوید که احساس روده خود را نادیده بگیرید ، بی منطق هستید یا اگر دیدید که آنها با عزیز شما چه می کنند ، مداخله خواهید کرد ، این یک مشکل است.
روش 3 از 3: ایجاد یک محیط مثبت
مرحله 1. با معشوق خود با مهربانی و احترام رفتار کنید
افراد مبتلا به اوتیسم می توانند تحت فشارهای عظیمی قرار بگیرند تا "معمولی" عمل کنند و بهترین راه برای کمک به آنها احترام گذاشتن به آنها است. واضح سازید که به آنها گوش خواهید داد. اگر در خانه احساس حمایت کنند ، ارتباط برقرار کرده و بهتر سازگار می شوند و احساس خوشبختی می کنند.
مرحله 2. برای تشویق ارتباط ، اغلب با معشوق خود صحبت کنید
کودکان با شنیدن صحبت های دیگران درک گفتار را یاد می گیرند و صحبت با یک فرد غیر ارتباطی آنها را تشویق می کند که باز شوند (حتی اگر در حال حاضر مکالمات نسبتاً یک طرفه باشند). اگر می دانید علایق خاص آنها چیست ، درباره آنها صحبت کنید.
وقتی با آنها صحبت می کنید ، زبان بدن آنها را بخوانید. به عنوان مثال ، اگر از دخترتان بپرسید "آیا امروز با دوستانت بازی کردی؟" و او با خوشحالی فریاد می زند و دستانش را تکان می دهد ، این جواب اوست. این ارتباط پله ای است و باید تشویق شود
مرحله 3. صلاحیت را فرض کنید
با این فرض عمل کنید که عزیزتان می تواند شما را بشنود و بفهمد ، حتی اگر به نظر نمی رسد. طوری با آنها رفتار کنید که اساساً خوب و باهوش هستند. انتظارات مثبت می تواند به شکوفایی آنها کمک کند.
اگر عزیزتان در اتاق است ، فرض کنید او می تواند حرف های شما را بشنود. اگر در مورد سخت بودن زندگی با کودک اوتیسم صحبت کنید ، آنها نگران خواهند بود که زندگی شما را با وجود آنها بدتر کنند. ترس های بزرگسالان خود را برای زمانی که بچه ها بیرون از اتاق هستند ذخیره کنید
مرحله 4. در مورد آنچه در جریان است شفاف باشید
به آنها اطلاع دهید که اوتیستیک هستند. این می تواند به آنها کمک کند تا برای تجربیات خود کلماتی داشته باشند و هرگونه ابهام در مورد "شکسته" یا "بد" بودن را برطرف کند. به آنها اطلاع دهید که آنها فقط متفاوت هستند ، و این خوب نیست ، و شما آنها را همانطور که هستند دوست دارید.
نکات
- به یاد داشته باشید که اوتیسم قابل درمان نیست و تا آخر عمر در کنار عزیزان شما خواهد بود. همچنین به خاطر داشته باشید که فقط به دلیل اینکه اوتیسم است ، باعث می شود که او کمتر از آنچه اتفاق می افتد آگاه شود. با اوتیسم متفاوت برخورد نکنید ، در مواقع نیاز به آنها کمک کنید و به آنها بیاموزید که معلولیت از ارزش آنها به عنوان یک انسان نمی کاهد. در عوض ، به آنها نشان دهید که می تواند به اندازه یک مزیت یک مزیت باشد.
- شاید تلاش برای آشنایی آنها با بازیگری و سایر افراد مبتلا به اوتیسم مفید باشد. بازیگری به آنها کمک می کند تا مهارت های اجتماعی خود را کار کنند ، و ملاقات با دیگران با مشکلات مشابه ممکن است به آنها کمک کند تا جهان را به روشنی روشن تر درک کنند ، و آنها می توانند روش های مقابله را به اشتراک بگذارند و از یکدیگر حمایت کنند.
- فرهنگ را کاوش کنید. به زبان ، نویسندگی ، هنرها (یا سایر مرزهای فکری) نگاه کنید ، چیزی را خواهید یافت که مورد علاقه شما با آن ارتباط دارد. برخی از افراد مبتلا به اوتیسم دارای توانایی های "نایاب" نادر هستند ، مانند نواختن پیانو یا حل معادلات سخت ریاضی.
هشدارها
- فقط سعی کنید رفتارهایی را که در واقع مشکل ایجاد می کنند برطرف کنید ، زیرا "اصلاح" رفتارهای عجیب و غریب بی ضرر فقط به عزت نفس عزیز شما آسیب می رساند.
- از شرایط احتمالی همراه آگاه باشید. اینها شامل اضطراب ، افسردگی ، صرع ، نقص توجه ، نگرانی های حسی ، اسکیزوفرنی ، مشکلات خواب یا مشکلات گوارشی است.
- هرگز به کودک نگویید که اوتیسم یک بیماری بدون درمان است یا این که برای خانواده او باری است. بسیاری از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در نتیجه شعارهای آسیب زا با عزت نفس دست و پنجه نرم می کنند.
