کارشناسان معتقدند که رشد ناخن های پا می تواند دردناک باشد و ممکن است منجر به عفونت شود ، بنابراین احتمالاً می خواهید از آنها جلوگیری کنید. ناخن های درون پا یک وضعیت بسیار رایج است که در آن گوشه یا کناره ناخن پا به شکل گوشت انگشتان پا در می آید. ناخن های درون پا بیشتر در انگشت شست پا دیده می شوند ، اما ممکن است برای هر انگشت پا اتفاق بیفتد. تحقیقات نشان می دهد که شما می توانید با مراقبت از ناخن های پا و پوشیدن کفش های محکم و راحت از رشد ناخن های پا جلوگیری کنید.
مراحل
قسمت 1 از 2: اجتناب از رشد ناخن های پا
مرحله 1. ناخن های پا را خیلی کوتاه نکنید
کوتاه شدن بیش از حد ناخن های پا یکی از دلایل اصلی آن است. اگر ناخن های پای خود را خیلی کوتاه کنید ، فشار وارد شده به انتهای انگشتان پا هنگام راه رفتن (به ویژه اگر کفش شما خیلی تنگ است) می تواند لبه های تیز ناخن را به بافت اطراف برساند. به این ترتیب ، ناخن های پا را به اندازه متوسط کوتاه کنید - به طوری که آنها تقریباً با نوک انگشتان پا یکنواخت شوند.
- ناخن ها را باید با یک ناخن تمیز و تیز که برای ناخن های ضخیم تر پا ساخته شده است ، بجای ناخن های کوچکتر که برای ناخن های دست مناسب تر است ، کوتاه کرد.
- ناخن های پای برخی افراد سریعتر از سایرین رشد می کند ، اما برای کوتاه کردن آنها هر هفته برنامه ریزی کنید.
- بینایی ضعیف ، ناتوانی در رسیدن به انگشتان پا به دلیل چربی شکم و/یا داشتن ناخن های ضخیم به ویژه می تواند کوتاه کردن صحیح ناخن های پا را با مشکل مواجه کند.
- اگر کوتاه کردن ناخن های پا خیلی سخت است ، با پزشک متخصص اطفال (متخصص پا) وقت بگیرید.
مرحله 2. ناخن های پایتان را مستقیما بریده و کوتاه کنید
یکی دیگر از دلایل اصلی رشد ناخن های پا ، کوتاه کردن آنها در زوایای کناری است تا با شکل گرد انگشت شما مطابقت داشته باشد ، که به پوست اجازه می دهد روی لبه تیز ناخن رشد کرده و تحریک شود. به این ترتیب ، آنها را مستقیماً بریده یا به پزشک متخصص پدیکاتور خود بگویید که این کار را انجام دهد ، و شما خطر ابتلا به ناخن های پا را به ویژه کاهش می دهید - مخصوصاً انگشتان بزرگ پا.
- چیدن یا پاره شدن گوشه های ناخن های پا نیز می تواند باعث رشد آنها شود.
- ناخن های پای برخی افراد به طور طبیعی خمیده و یا بادبزن شکل است که این امر آنها را مستعد رشد ناخن های روییده می کند.
- افرادی که دارای ناخن های پای ضخیم هستند خطر کمتری برای رشد ناخن های پا دارند زیرا ناخن ها به راحتی نازک تر پوست اطراف را نمی شکافند.
مرحله 3. کفش های مناسب بپوشید
کفش هایی که به انتهای انگشتان پا فشار می آورند یا فشار زیادی به آنها وارد می کنند نیز می توانند باعث رشد ناخن پا در بافت اطراف و دردناک شوند. بنابراین ، مراقب خرید و پوشیدن کفش مناسب باشید ، مخصوصاً اگر کفش مخصوص ورزشهایی باشد که شامل دویدن و توقف زیاد است ، مانند فوتبال ، بسکتبال ، فوتبال یا تنیس.
- اگر مطمئن نیستید چه اندازه کفش بپوشید ، از یک فروشنده باتجربه بخواهید اندازه گیری یا چیدمان مناسب را انجام دهد و در مورد اینکه کدام نوع برای فرم پای شما مناسب است ، توصیه هایی داشته باشد.
- پوشیدن جوراب های بسیار ضخیم نیز می تواند انگشتان پای شما را شلوغ کرده و خطر ضربه به انگشتان پا و رشد ناخن های پا را افزایش دهد.
- کفش هایی که بیش از حد گشاد و بزرگ هستند می توانند خطر وارد شدن ناخن به خصوص در انگشت شست پا را افزایش دهند زیرا هنگام راه رفتن و دویدن بیش از حد به اطراف می لغزد.
مرحله 4. پوشیدن کفش محافظ را در نظر بگیرید
اگر کار شما شما را در معرض آسیب جدی به انگشتان پا قرار می دهد ، از کفش های محافظ مانند کفش یا چکمه های مخصوص فولادی استفاده کنید. چنین کفش ها یا چکمه هایی از انگشتان پای شما در برابر ضربه محافظت می کند ، که این امر خطر وارد شدن و از بین رفتن ناخن های پا را افزایش می دهد - زیرا بیشتر ناخن های آسیب دیده/کبود شده بدرنگ تغییر رنگ داده و به سادگی می افتند.
- مشاغلی که کفش/چکمه های فولادی را شامل می شوند عبارتند از: کارگر ساختمانی ، کارگر کارخانه ، مکانیک ، جوشکار ، آتش نشان و نگهبان پارک.
- همیشه کفش و چکمه های ساخته شده از مواد تنفس مانند چرم و جیر بخرید ، زیرا عرق کردن پاها باعث می شود پوست اطراف ناخن های پای شما نرم و سوراخ شود. علاوه بر این ، پوشیدن جوراب هایی که به خروج رطوبت از پا کمک می کند نیز مفید است.
مرحله 5. مراقب باشید انگشتان پای خود را خرد نکنید
ضربه به انتهای انگشتان پا معمولاً باعث تورم می شود که بافت نرم را به لبه های ناخن های نوک تیز می رساند و خطر رشد ناخن های پا را افزایش می دهد. به این ترتیب ، در اطراف خانه خود قدم بزنید و برای محافظت بیشتر در صورت استفاده از کفش ، دمپایی یا کفش خانگی بپوشید.
- پایه های میز ، صندلی و تخت ها رایج ترین قطعات مبلمان هستند.
- انگشت شست پا و کوچکترین انگشت (انگشت پنجم) بیشترین احتمال آسیب دیدگی و ضربه خوردن را دارند.
- سایر اقدامات پیشگیرانه عبارتند از اطمینان از عدم بهم ریختگی کف ، از بین بردن فرش های لغزنده و استفاده از عینک یا مخاطبین خود در صورت نیاز به آنها برای مشاهده واضح.
مرحله 6: گاه به گاه به متخصص اطفال مراجعه کنید
اگر در مراقبت صحیح از پاها/ناخن های پا یا داشتن دیابت مشکل دارید ، به طور منظم (هر سه تا شش ماه) برای کمک و درمان به پزشک یا متخصص اطفال مراجعه کنید. دیابت منجر به گردش خون ضعیف و کاهش حس در پاها می شود که این امر توانایی شما را در احساس التهاب انگشتان پا یا تنگ بودن کفش شما مختل می کند. پزشک متخصص اطفال می تواند کفش های مخصوص یا ارتوکتی (درج کفش) بسازد که پای شما را در خود جای داده و خطر ضربه به انگشتان پا و رشد ناخن های پا را کاهش دهد.
- در بیماری دیابت ، ناخن داخل پا به راحتی آلوده می شود و سپس به زخم پا تبدیل می شود (زخم باز که به سختی درمان می شود).
- زخم های پا خطر ابتلا به گانگرن را افزایش می دهد که شامل مرگ بافت در اثر عدم گردش خون می شود.
- اگرچه افرادی که پدیکور می دهند اغلب می توانند در کوتاه کردن ناخن های پا کمک کنند ، اما نمی توانند جایگزین متخصصان حرفه ای آموزش دیده پا شوند.
قسمت 2 از 2: درمان ناخن های پا روییده در خانه
مرحله 1. پای خود را در آب گرم خیس کنید
ناخن های درون پا باید به محض تشخیص (قبل از شروع عفونت) در خانه درمان شوند تا از عوارض و نیاز به درمان پزشکی جلوگیری شود. یکی از ساده ترین روش ها این است که پای آسیب دیده را به مدت 15-20 دقیقه ، سه تا چهار بار در آب گرم خیس کنید. خیساندن می تواند تورم را کاهش داده و حساسیت را برطرف کند.
- افزودن مقداری نمک اپسوم به حمام پا را در نظر بگیرید. این می تواند به انگشتان پا وارد شده شما را ضد عفونی کند و به تسکین درد و التهاب کمک کند.
- اگر بعد از استحمام پا انگشت شست پا هنوز ملتهب است ، یک تکه یخ را به مدت پنج دقیقه روی آن بمالید. یخ درد را بی حس می کند و با التهاب مبارزه می کند.
مرحله 2. مقداری کرم آنتی بیوتیک بزنید
کرم ، لوسیون یا پماد آنتی بیوتیک را حداقل چند بار در روز به انگشت داخل پا بمالید ، مخصوصاً درست قبل از خواب عصر. پس از جذب کرم به بافت نرم اطراف ناخن پا ، یک بانداژ بمالید. هر بار که پماد آنتی بیوتیک را بمالید ، بانداژ را تغییر دهید.
مرحله 3. داروهای بدون نسخه (OTC) مصرف کنید
اگر ناخن زیر پا به خصوص ملتهب و/یا دردناک است ، پس از آن چند داروی OTC را برای چند روز مصرف کنید. در صورت مشاهده تورم زیاد ، احتمالاً داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن (Motrin ، Advil) یا ناپروکسن (Aleve) بهترین هستند. مسکن ها (که به آنها مسکن نیز گفته می شود) برای درد بدون تورم زیاد بهتر است. رایج ترین مسکن OTC استامینوفن (تیلنول ، پاراستامول) است.
- داروهای ضد التهابی و مسکن همیشه باید استراتژی های کوتاه مدت برای کنترل درد در نظر گرفته شوند. مصرف بیش از حد آنها در یک زمان یا مصرف طولانی مدت آنها در صورت مصرف زیاد ، خطر ابتلا به مشکلات معده ، کلیه و کبد یا حتی نارسایی اندام را افزایش می دهد.
- اگر بیماری مزمن کلیه ، نارسایی قلبی ، فشار خون بالا یا سکته مغزی دارید یا از داروهای ضد انعقاد خون استفاده می کنید ، ایبوپروفن یا سایر داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مصرف نکنید.
- همچنین می توانید کرم/لوسیون/پمادی که حاوی مسکن طبیعی است را در انگشتان پا مالیده و امتحان کنید. منتول ، کافور ، آرنیکا و کپسایسین همگی برای رفع حساسیت مفید هستند.
مرحله 4. یک پنبه یا نخ دندان زیر ناخن درشت پا قرار دهید
بعد از خیساندن ناخن پا در آب گرم و نرم کردن آن ، یک تکه پنبه یا نخ دندان واکس زده را زیر لبه ورودی آن قرار دهید. این کار فشار بر روی پوست اطراف را از بین می برد و به رشد ناخن پا در بالای لبه پوست کمک می کند. سعی کنید ابتدا پنبه را با آب و مقداری کرم آنتی بیوتیک خیس کنید.
- این روش را امتحان نکنید مگر اینکه توسط متخصص اطفال به شما توصیه شود.
- مقداری روغن نارگیل را روی پوست ملتهب شده قرار دهید تا پوست نرم شود و تورم را کاهش دهد. نخ نخ یا نخ دندان راحت تر زیر ناخن می لغزد.
- نخ پنبه یا نخ دندان را به طور روزانه عوض کنید تا محل ضد عفونی کننده باشد و از عفونت باکتریایی جلوگیری شود.
نکات
- بین ناخن گیر و ناخن گیر انگشتان پا تفاوت وجود دارد. برش دهنده های ناخن پا بسیار بزرگتر و محکمتر از ناخن گیرهای معمولی هستند.
- اگر با انگشت شست پا روبرو هستید ، تا زمانی که انگشت شما بهتر نشود ، کفش یا صندل باز بپوشید.
- اگر ناخن فرو رفته شما به طور کامل بهبود نیابد یا مدام برگردد ، پزشک یا متخصص اطفال ممکن است قسمتی از ناخن را بردارند.
هشدارها
- در صورتی که ناخن داخلی پا بهبود نیافت (یا بدتر شد) با سه روز یا بیشتر به پزشک خانواده یا متخصص اطفال مراجعه کنید.
- توصیه های این مقاله نباید جایگزین درمان ، تشخیص یا توصیه پزشک شما شود.
