پذیرفتن اینکه ممکن است خودشیفته باشید و به کمک احتیاج داشته باشید یک چالش بزرگ است ، اما انجام این کار ممکن است روابط و شادی کلی شما را بهبود بخشد. اگر این مورد برای شما صادق است ، باید مایل باشید که مشکلی را بپذیرید ، به دنبال تشخیص حرفه ای باشید و از یک برنامه روان درمانی دقیق استفاده کنید. اگر به جای آن ، به دنبال کمک برای شناسایی و برخورد با یا حتی زندگی با یک خودشیفته (اعم از تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته NPD یا نه) هستید ، درک چالش های درمان خودشیفتگی می تواند مفید باشد.
مراحل
روش 1 از 3: پذیرفتن اینکه به کمک احتیاج دارید
مرحله 1. احساس افسردگی یا نارضایتی یا رفتارهای خود تخریبی را نادیده نگیرید
احتمالاً هرگز با خود نخواهید گفت: "من فکر می کنم من دارای اختلال شخصیت خودشیفته هستم-باید در این مورد کمک بگیرم." در عوض ، اگر شما درخواست کمک می کنید ، احتمالاً به این دلیل است که نگران تأثیراتی هستید که با خودشیفتگی مرتبط نیستید-مانند احساس اضطراب یا افسردگی ، ناتوانی در حفظ روابط یا رفتارهای خود تخریبی.
- اگر احساس می کنید چیزی کم است یا در زندگی شما کاملاً مناسب نیست ، با پزشک خود صحبت کنید و در صورت توصیه ، به متخصص سلامت روان مراجعه کنید.
- خودشیفتگان به سختی می توانند اعتراف کنند که هر چیزی با آنها اشتباه است ، بنابراین قطعاً این اولین قدم دشوار است.
مرحله 2. نگاه صادقانه ای به نحوه درک دیگران از شما داشته باشید
احتمالاً شما تمایل دارید که انتقاد دیگران (سازنده یا غیر این گونه) را شواهدی از کاستی های آنها بدانید و نمی خواهید اعتراف کنید که هیچ یک از انتقادات می تواند معتبر باشد. با این حال ، بسیار تلاش کنید تا از دیدگاه دیگران به مسائل نگاه کنید و ببینید رفتارهای شما چگونه می تواند در نظرات آنها نقش داشته باشد.
اگر مردم غالباً به شما می گویند که خود را تسلیم خود کرده اید ، احساس استحقاق یا احساس نفخ متراکم دارید یا احساس همدلی ندارید ، با انگیزه خود مبارزه کنید تا این دیدگاه ها را به عنوان حسادت یا جهل کنار بگذارید. اگر می توانید به خودتان اعتراف کنید که ممکن است حتی اندکی اعتبار این نظرات وجود داشته باشد ، ممکن است بتوانید قدرت جستجوی درمان را فرا بگیرید
مرحله 3. از خود بپرسید آیا مایل به به چالش کشیدن احساس خود هستید
پذیرفتن اینکه خودشیفته هستید بسیار دشوار است و درمان آن ممکن است چالش برانگیزتر باشد. به هر حال ، شما باید مایل باشید جنبه های اساسی درک خود را کنار بگذارید و حس متعادل تری از خود را جایگزین آنها کنید که می تواند نقایص و نقایص را بپذیرد.
- برخی از کارشناسان می پرسند آیا واقعا درمان مPثر NPD امکان پذیر است؟ حداقل ، واضح است که درمان مستلزم تعهد کامل از طرف بیمار و درمانگر است.
- هیچ قرص جادویی (یا هر نوع دارویی) که بتواند خودشیفتگی را "درمان" کند وجود ندارد ، یا هیچ نوع درمان سریع دیگری. احتمالاً باید از درمان منظم و مداوم با یک متخصص بهداشت روانی آموزش دیده استفاده کنید.
مرحله 4. به دنبال حمایت عزیزان باشید
ممکن است به دلیل تمایل به خود جذب و عدم همدلی ، سابقه دور راندن عزیزان را داشته باشید. با این حال ، برای به دست آوردن کمک مورد نیاز و پایبند ماندن به آن ، به حمایت هرچه بیشتر افراد دلسوز نیاز دارید.
اگرچه پذیرش بسیار دشوار خواهد بود ، به آنها بگویید که می دانید مشکلی وجود دارد و در تلاش برای کمک هستید. اگر آنها با یافتن درمانگران بالقوه ، هدایت شما به قرارهای ملاقات یا ارائه حمایت اخلاقی به شما کمک می کنند ، با تمایل خود برای رد آنها به طور مستقیم مبارزه کنید
روش 2 از 3: تشخیص حرفه ای
مرحله 1. برای معاینه و ارجاع احتمالی به پزشک خود مراجعه کنید
با پزشک مراقبت های اولیه خود قرار ملاقات بگذارید و توضیح کلی درباره نگرانی خود بدهید-چیزی مانند: "من اخیراً خیلی احساس افسردگی کرده ام" یا "من نمی فهمم چرا نمی توانم دوستی یا روابط عاشقانه را حفظ کنم. » پزشک احتمالاً با انجام یک معاینه فیزیکی ، به منظور بررسی مشکلات جسمی که ممکن است بر سلامت عاطفی شما تأثیر بگذارد ، شروع خواهد کرد.
- آنها همچنین احتمالاً در مورد علائمی که با آنها سر و کار دارید بیشتر از شما س askال می کنند و سعی می کنند تصویر کلی واضح تری از سلامت روان خود داشته باشند.
- آنها همچنین ممکن است در مورد دوران کودکی و والدین شما و همچنین سابقه خانوادگی در مورد مشکلات روانی تشخیص داده شده بپرسند ، زیرا ممکن است به NPD کمک کند.
- در صورت مشکوک بودن به NPD یا مشکل دیگر سلامت روان ، احتمالاً شما را به یک متخصص در آن زمینه ارجاع می دهند.
مرحله 2. تحت ارزیابی روانشناختی توسط یک متخصص آموزش دیده قرار بگیرید
به سختی می توان به عنوان فردی با ویژگی های خودشیفته به پزشک "معمولی" مراجعه کرد و اعتراف کرد که ممکن است مشکلی وجود داشته باشد. حتی سخت تر است که همان را به یک متخصص بپذیریم. با اشتیاق خود برای گفتن اینکه همه درباره شما اشتباه می کنند و بی کفایت هستند مبارزه کنید و به قرار ملاقات بروید.
- متخصص با درخواست جزئیات بیشتر در مورد علائم ، تربیت و موارد دیگر شروع می کند و ممکن است یک پرسشنامه شفاهی یا کتبی را برای تکمیل به شما بدهد.
- حداقل در ایالات متحده ، NPD به طور کلی بر اساس معیارهای تعیین شده در DSM (اساساً راهنمای تشخیصی برای متخصصان سلامت روان) تشخیص داده می شود. NPD یک اختلال کمتر از یک اختلال مداوم است که توسط رابطه بیمار با معیارها تعیین می شود.
مرحله 3. تشخیص خود را بپذیرید و با یک ذهن باز بر روی هدف خود تمرکز کنید
به احتمال زیاد اعتراف می کند که شما دارای یک "اختلال" هستید که برخی به اصطلاح "متخصص" می توانند به درستی تشخیص دهند. مدام به خود یادآوری کنید که تشخیص یک حمله شخصی به شما یا قضاوت درباره شخصیت شما نیست. در عوض ، تشخیص به سادگی راهی برای شناسایی یک جزء کلیدی از شخصیت شما و جستجوی راهکارهایی است که می تواند آن را با بهبود سلامت کلی شما سازگار کند.
بر دلایلی که به دنبال تشخیص هستید و اهدافی که برای درمان دارید متمرکز شوید. اگر می خواهید روابط عمیق تر و رضایت بخشی تری با دیگران داشته باشید ، به خود بگویید که هدف ارزش تلاشی را دارد که باید انجام دهید
مرحله 4. برای مسائل مربوط به سلامت روانی مرتبط یا اضافی درمان کنید
درمان NPD به خودی خود منحصراً بر روان درمانی متمرکز است (که به آن "درمان درمانی" نیز گفته می شود)-یعنی ملاقات های منظم با یک متخصص بهداشت روانی. با این حال ، اگر نگرانی های مرتبط یا اضافی در زمینه سلامت روان دارید-برای مثال مواردی مانند افسردگی یا اضطراب-ممکن است داروهای دیگر یا درمان های دیگر نیز برای شما تجویز شود.
اگر داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد اضطراب برای شما تجویز شده است ، آنها را طبق دستور مصرف کنید. اما فکر نکنید که مصرف داروهای شما جایگزین روان درمانی است که برای درمان NPD به آن نیاز دارید
روش 3 از 3: شرکت در روان درمانی
مرحله 1. در مورد سوابق و تجربیات خود در رابطه صحبت کنید
در جلسات اولیه شما ، درمانگر شما سعی می کند شما را بشناسد و با شما رابطه ای برقرار کند. وقتی از شما در مورد زندگی ، گذشته یا مبارزات شما می پرسند ، دفاعی نشوید یا فرار نکنید. اگر واقعاً می خواهید تغییری در زندگی خود ایجاد کنید ، باید باز ، صادق و درگیر این روند باشید.
اگرچه این بستگی به رویکرد فردی آنها دارد ، اما شانس زیادی وجود دارد که درمانگر سعی کند با شما پیوندی همدلانه برقرار کند تا بتواند مسائل را بهتر از شما ببیند. این بدان معنا نیست که آنها سعی می کنند رفتارهای شما را توجیه یا تأیید کنند ، بلکه سعی می کنند استراتژی های درمانی خود را از دیدگاه شما بسازند
مرحله 2. برای تشخیص دفاع و عوامل محرک خود با درمانگر کار کنید
شما به احتمال زیاد طیف وسیعی از مکانیسم های دفاعی را دارید که از آنها برای جلوگیری از هر چیزی که ادراک خود را به چالش می کشد یا با آن مغایرت دارد ، استفاده می کنید. به منظور ایجاد یک برنامه درمانی فردی ، درمانگر شما باید این دفاع ها را با شما شناسایی کند تا هر دو بتوانید راه هایی برای حل آنها پیدا کنید.
- به عنوان مثال ، مکانیسم های دفاعی می توانند شامل تمسخر یا تحقیر دیگران ، یا کناره گیری مجازی یا واقعی از موقعیتی باشد که شما را به چالش می کشند.
- همچنین باید با یکدیگر همکاری کنید تا عوامل محرک خاص دفاع خود را شناسایی کنید. برای مثال ، شک و تردید در مورد استعدادهای خود در محل کار یا استعداد عاشقانه شما ممکن است محرک هایی باشد.
مرحله 3. یک برنامه بازیابی تهیه کنید که بر محدودیت ها و تغییرات تأکید دارد
برخی از درمانگران درمان NPD را از نظر روشهای درمان اعتیاد مشابه می دانند. به این معنا که بیمار باید استراتژی هایی را برای اجتناب ، دور زدن و نفی (در صورت لزوم) عوامل ایجاد کننده آنها در مسیر مخرب ایجاد کند. مانند دیگران در دوران نقاهت ، شما باید مایل باشید اعتراف کنید که مشکلی دارید و خود را وقف تغییرات مثبت کنید.
بر اساس مورد منحصر به فرد شما ، به عنوان مثال ، ممکن است به شما توصیه شود از شرایط بسیار رقابتی در محل کار اجتناب کنید ، یا هنگام شروع رابطه انتظارات خود را تعدیل کنید
مرحله 4. برای شناسایی و جایگزینی باورها و رفتارهای مشکل دار ، در CBT شرکت کنید
درمانگر شما ممکن است از درمان شناختی رفتاری (CBT) استفاده کند تا به شما در تدوین استراتژی های جدید برای رفتارهای مشکل ساز شما کمک کند. به عنوان مثال ، ممکن است سناریوهای مختلف را تجسم کرده یا با آنها صحبت کنید و روی روشهای جدیدی برای برخورد با نحوه پاسخگویی به آنها کار کنید.
- برای مثال CBT ممکن است به شما کمک کند تا نسبت به دیگران همدل تر شوید.
- همه کارشناسان NPD از CBT استفاده نمی کنند و ممکن است برای موقعیت منحصر به فرد شما ایده آل نباشد. مهم این است که با درمانگر خود همکاری کنید تا برنامه ای را که مناسب شرایط شما است ، رعایت کنید و به آن پایبند باشید.
مرحله 5. اگر درمانگر شما آن را توصیه می کند ، گروه درمانی یا خانواده درمانی را بپذیرید
شما ممکن است از خانواده درمانی بسیار سود ببرید ، زیرا این به شما امکان می دهد مستقیماً با عزیزان خود در شناسایی عوامل محرک و دفاع و توسعه استراتژی های جایگزین همکاری کنید. ممکن است در ابتدا وسوسه شوید که احساس کنید همه در حال انتقاد از شما هستند ، اما اهداف و ذهن خود را حفظ کنید و به خاطر داشته باشید که همه برای کمک به شما هستند.
