اگرچه ممکن است بیماران روانپزشکی در برخی مواقع مشکل باشند ، اما آنها در طول فرآیند درمان مستحق مهربانی و حمایت هستند. برخورد با آنها می تواند گاهی اوقات ناامید کننده باشد و روزهای بدی نیز رخ خواهد داد. خوشبختانه روشهای مثبتی برای تعامل با بیماران و رفع نیازهای آنها وجود دارد. در صورت لزوم ، می توانید رفتار پرخاشگرانه را نیز کاهش دهید. اگر عزیز شما بیمار روانپزشکی است ، گزینه های مختلفی برای کمک به شما وجود دارد.
مراحل
روش 1 از 4: تعامل با بیماران
مرحله 1. از لحنی دوستانه اما حرفه ای استفاده کنید
بیمار باید تشخیص دهد که شما دارای اختیار هستید ، اما احساس نکنید که با او صحبت می کنید. لحن دوستانه در انجام این کار کمک می کند ، زیرا به بیمار می گوید که شما به آنها اهمیت می دهید. حرفه ای نگه داشتن آن به بیمار نشان می دهد که شما در مورد درمان او اطمینان دارید و احساس می کنید که کنترل محیط را در دست دارید.
مرحله 2. تمرکز خود را بر برنامه درمانی بیمار بگذارید نه نظرات خود
ممکن است بیماران کارهایی را انجام دهند که شما فکر می کنید نامناسب یا ناراحت کننده است ، اما مهم است که این را به بیمار منتقل نکنید. به جای اطلاع آنها از نظرات خود ، برنامه درمانی آنها را دنبال کنید و به آنها کمک کنید تا به مسیر بهبودی بازگردند ، خواه با اقدامات آنها موافق باشید یا نه.
- گاهی اوقات ، این ممکن است به معنای آگاهانه رسیدگی به سوگیری های شما باشد.
- به عنوان مثال ، ممکن است رفتارهای خودآزاری را ناراحت کننده بدانید. با این حال ، سرزنش کردن بیمار یا نشان دادن انزجار می تواند او را عقب بکشد. در عوض ، زخم های آنها را درمان کنید و به آنها کمک کنید تا در پروتکل های درمانی خود شرکت کنند.
مرحله 3. با هریک از بیماران خود به یک شیوه رفتار کنید
کار با برخی از بیماران شما سخت تر از دیگران خواهد بود. به عنوان مثال ، ممکن است بیمار پرخاشگری بیشتری داشته باشید یا نسبت به شما بی احترامی کند. مهم است که با این بیمار مانند هر بیمار دیگری رفتار کنید ، از جمله نحوه برخورد و رفتار با او.
درمان برابر آنها نه تنها کار درستی است ، بلکه می تواند به روند درمان آنها نیز کمک کند. در نهایت ، ممکن است باعث شود که آنها نیز همکاری بهتری داشته باشند
مرحله 4. هنگام صحبت با بیماران تماس چشمی برقرار کنید
با این حال ، به جای اجبار ، تماس چشمی خود را طبیعی نگه دارید. این به بیمار نشان می دهد که شما گشاده رو ، صادق هستید و او را برابر می بینید.
به بیماران خیره نشوید ، زیرا ممکن است برای آنها ننگ آور باشد
مرحله 5. برای جلوگیری از برانگیختن احساسات منفی از زبان بدن باز استفاده کنید
اگر زبان بدن شما خصمانه یا عصبانی به نظر برسد ، بیماران متوجه می شوند که می تواند محرکی برای برخی از بیماران باشد. با تنظیم زبان بدن خود می توانید از این امر جلوگیری کنید.
- پشت خود را صاف کرده و وضعیت خوبی را حفظ کنید.
- بگذارید بازوهای شما در کنار شما آویزان شوند. هنگام نگه داشتن چیزی ، سعی کنید بدن خود را با آن مسدود نکنید. دستان خود را ضربدری نکنید
- حالت چهره خود را خنثی نگه دارید یا ترجیحا لبخند دوستانه ای بزنید.
مرحله 6 مگر اینکه لازم باشد به فضای شخصی بیمار حمله کنید
مگر اینکه در شرایط اضطراری قرار دارید ، قبل از اینکه بخواهید به بیمار نزدیک شوید یا وارد فضای خصوصی او شوید ، اعتماد او را جلب کنید. اگرچه ممکن است مواقعی وجود داشته باشد که شما یا سایر کارکنان باید به خاطر بیمار یا دیگران که تحت مراقبت شما هستند ، از مرزهای شخصی عبور کنید ، اما تمام تلاش خود را برای احترام گذاشتن به فضای آنها انجام دهید.
شما می توانید بگویید: "من متوجه شده ام که شما ناراحت به نظر می رسید. آیا می توانم با شما بنشینم و صحبت کنم؟"
مرحله 7. از لمس بیماران خودداری کنید ، مگر اینکه لازم باشد
برخی از بیماران هنگام لمس شدن می توانند مضطرب یا ناراحت شوند. حتی ممکن است نشانه بیماری آنها باشد. به بیمار دست نزنید مگر اینکه مجوز داشته باشید یا برای درمان وی لازم باشد.
روش 2 از 4: برآوردن نیازهای بیمار
مرحله 1. به نگرانی های بیمار گوش دهید
اگر احساس کنند که شما واقعاً به حرف های او گوش می دهید ، کمتر احتمال دارد که عمل کند. در برخی موارد ، نگرانی های بیمار ممکن است غیر منطقی به نظر برسد یا بازتابی از علائم او باشد. به عنوان مثال ، آنها ممکن است دچار توهم شوند. حتی اگر چنین است ، به صحبت های آنها گوش دهید.
- با تکان دادن سر و پاسخ مثبت به بیمار نشان دهید که در حال گوش دادن هستید.
- آنچه را که به شما می گویند خلاصه کنید تا بدانند شما آنها را درست درک کرده اید.
مرحله 2. به بیمار با همدلی پاسخ دهید
این مهم است که بیمار بداند شما به احساساتش اهمیت می دهید. همدلی شما نه تنها به آنها کمک می کند تا شرایط را حل کنند ، بلکه به شما کمک می کند تا آنها را آرام نگه دارید.
- سعی کنید احساسات شخص را تأیید کنید. به شخص نشان دهید که حتی اگر شما دقیقاً همان چیزی را تجربه نکنید ، می توانید بفهمید که چرا باعث ناراحتی او می شود و به او بگویید که این احساس خوب است. این می تواند به احتمال زیاد آنها دفاع خود را کنار گذاشته و در مورد آنچه در جریان است بیشتر به شما بگویند.
- به عنوان مثال ، می توانید بگویید ، "این واقعا استرس زا است" ، یا "من می توانم بفهمم چرا اینقدر ناراحت هستید".
مرحله 3. به بیمار گزینه هایی بدهید
گاهی اوقات بیمار در برابر رعایت درمان یا قوانین مرکز مقاومت نمی کند. هنگامی که این اتفاق می افتد ، شناخت احساسات آنها و ارائه گزینه هایی به آنها می تواند آنها را به سمت نتیجه دلخواه شما راهنمایی کند. گزینه ها به بیمار این امکان را می دهند که احساس کند تا حدی در موقعیت کنترل دارد.
- هنگام ایجاد یک برنامه درمانی ، خواسته های بیمار را در مواقع مناسب در نظر بگیرید. به عنوان مثال ، ممکن است بیمار شما درمان را بر دارو ترجیح دهد ، ممکن است فقط دارو بخواهد ، یا ممکن است دوست داشته باشد ترکیبی از این دو را امتحان کند.
- می توانید بگویید: "به نظر می رسد امروز نمی خواهید به گروه بروید. برای برنامه درمانی شما مهم است که شرکت کنید. اگر نمی خواهید به این جلسه بروید ، می توانید به جلسه بعد از ظهر بروید یا من می توانم یک جلسه خصوصی برای بحث برنامه درمانی شما تعیین کنم."
مرحله 4. درمان خود را متناسب با شخصیت بیمار تنظیم کنید
اگر شخصیت بیمار را بشناسید و درمان خود را با آن تطبیق دهید ، درمان آن آسان تر است. این به این دلیل است که نحوه پذیرش و برخورد هر بیمار با درمان متفاوت است. چهار ویژگی شخصیتی متفاوت وجود دارد که می تواند بر نحوه برخورد فرد با درمان تأثیر بگذارد:
- وابسته: فردی که احساس می کند به دیگران وابسته است ، انتظار کمک و احتمالاً حتی بهبودی کامل را دارد. آنها اغلب سازگار خواهند بود ، اما ممکن است به تنهایی اقدامی نکنند.
- Histrionic: فردی که دارای شخصیت histrionic است ممکن است در نحوه نمایش خود چشمگیرتر باشد. آنها ممکن است علائم خود را برای جلب توجه اغراق کنند.
- ضداجتماعی: این بیماران ممکن است در برابر درمان مقاومت کرده و نسبت به تیم پزشکی خود بی احترامی کنند.
- پارانوئید: بیماران پارانوئید ممکن است در برابر درمان مقاومت کنند زیرا به پزشک اعتماد ندارند یا در آنچه به آنها گفته می شود شک ندارند.
مرحله 5: هرگز برای جلب رضایت به بیمار دروغ نگویید
دروغ گفتن ممکن است هنگامی که بیمار از رعایت نکردن امتناع می کند گزینه خوبی به نظر برسد ، اما در دراز مدت اوضاع را بدتر می کند. به عنوان مثال می توان داروها را در غذای بیمار مخفی کرد ، قول داد که آنها را محدود نکند و سپس این کار را انجام دهد ، یا وعده پاداش اما عدم تحویل. این باعث می شود که بیمار در آینده به شما بی اعتمادی کرده و در مقابل شما قوی تر مقاومت کند.
- هنگامی که بیمار احساس می کند می تواند به ارائه دهندگان سلامت روانی خود اعتماد کند ، به احتمال زیاد نتیجه موفقیت آمیزی از درمان خواهد داشت.
- یک استثنا در این مورد این است که اگر برنامه درمانی بیمار دنبال کردن همراه با یک هذیان را نشان می دهد ، باید در مواقع مناسب دروغ بگویید تا از هذیان زیر سوال نروید.
مرحله 6. بیماران روانی را مانند سایر بیماران درمان کنید
متأسفانه ، سوگیری ها علیه بیماران روانی ، به ویژه کسانی که به خود آسیب می رسانند ، وجود دارد. این می تواند از مراقبت های لازم از بیماران برای بهبود شرایط خود جلوگیری کند. در برخی موارد ، بیماران زودتر از آنچه باید ترخیص شوند ، زیرا تصورات منفی از طرف کارکنان وجود دارد.
مرحله 7. اسناد دقیق را نگه دارید
سوابق خوب برای ارائه مراقبت عالی ضروری است. هر ارائه دهنده مراقبت باید تشخیص ، درمان و اطلاعات مربوط به بیمار ، مانند عود علائم را مستند کند. این اطمینان می دهد که تیم درمانی بیمار سابقه پزشکی کامل آنها را می داند ، بنابراین می توان مراقبت های مناسب را ارائه داد.
علاوه بر این ، مستندات خوب از شما و سایر کارکنان در صورت ادعای تخلف محافظت می کند
مرحله 8. در صورت امکان بستگان بیمار را در درمان آنها مشارکت دهید
در برخی موارد ، ممکن است به دلیل قوانین HIPPA نتوانید اقوام را درگیر کنید. با این حال ، در صورت امکان ، بستگان خود را برای شرکت در درمان بیمار دعوت کنید. این امر نتیجه بیمار را بهبود می بخشد ، به ویژه پس از بازگشت به خانه.
- آنها را به یک جلسه خانواده درمانی ویژه دعوت کنید.
- در صورت اجازه ، برنامه درمانی بیمار را به آنها نشان دهید.
روش 3 از 4: مقابله با رفتار پرخاشگرانه
مرحله 1. برنامه درمانی آنها را بررسی کنید
در صورت موجود بودن ، برنامه درمانی بیمار باید بهترین شیوه ها برای کاهش تنش را بیان کند. همه افراد متفاوت هستند و دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است باعث پرخاشگری بیمار شود. در صورت امکان ، بهتر است قبل از اقدام با برنامه آنها مشورت کنید.
در شرایط اضطراری ، مانند زمانی که بیمار یا شخص دیگری در معرض خطر است ، ممکن است وقت نداشته باشید تا با برنامه درمانی او مشورت کنید
مرحله 2. بیمار را به محیطی آرام و خلوت منتقل کنید
این می تواند اتاق شخصی آنها یا یک فضای ویژه در این مرکز برای این منظور باشد. این به آنها زمان می دهد تا به تنهایی آرام شوند.
این برای بیمارانی که بیش از حد غرق شده اند بهتر عمل می کند
مرحله 3. اجسامی را که می توانند برای آسیب زدن استفاده شوند حذف یا پنهان کنید
تمام تلاش خود را برای محافظت از خود ، سایر بیماران و فرد پرخاشگر انجام دهید. ابتدا خطرناک ترین وسایل را بردارید و هیچ چیزی را که می توانند پرتاب یا بچرخانند ، رها نکنید.
مرحله 4. احساسات خود را برای باز کردن یک گفتگو بپذیرید
با شخص بحث نکنید و سعی نکنید توضیح دهید که چرا احساسات او معتبر نیست. این فقط آنها را بیشتر ناراحت می کند و وضعیت را بدتر می کند.
- بگویید: "می توانم بگویم ناراحت هستید. به من بگو چه کاری می توانم بکنم تا به تو کمک کنم احساس بهتری داشته باشی."
- نگویید: "هیچ دلیلی برای عصبانیت وجود ندارد."
مرحله 5. تهدید نکنید
این وسوسه انگیز است که به فرد بگویید اگر او آرام نشود اوضاع بدتر می شود ، اما این اغلب بی تاثیر است. در بسیاری از موارد باعث پرخاشگری بیشتر بیمار می شود. تهدیدها می تواند شامل ارتکاب بیمار ، تمدید درمان ، تماس با پلیس یا سایر "مجازات" های نامطلوب باشد. در عوض ، کمک ارائه دهید.
از جملاتی مانند "اگر فریاد خود را متوقف نکنید ، من با پلیس تماس می گیرم" یا "شما قصد دارید دو هفته دیگر به اقامت خود در اینجا اضافه کنید" اجتناب کنید. در عوض ، می توانید بگویید: "می توانم بگویم عصبانی هستید و می خواهم به شما در رفع این احساسات کمک کنم. من اینجا هستم تا به شما کمک کنم."
مرحله 6. در صورت لزوم داروها را برای کمک به آرامش فرد تجویز کنید
گاهی اوقات بیمار بدون مداخله آرام نمی شود. در این مورد ، ممکن است مجبور شوید آنها را دارویی کنید. بهتر است سعی کنید دارو را بدون محدودیت تجویز کنید.
بیشتر اوقات ، این داروها شامل داروهای ضد روان پریشی یا بنزودیازپین ها هستند
مرحله 7. فقط در مواقع ضروری از محدودیت فیزیکی استفاده کنید
این معمولاً برای یک بیمارستان با افراد آموزش دیده اختصاص داده می شود. مهار شخص اغلب آخرین راه حل است و به کارکنان پزشکی اجازه می دهد داروهایی را که باعث آرامش بیمار می شود تجویز کنند.
مهار فردی که در حال بازی کردن است خطرناک است ، بنابراین مراقب باشید
روش 4 از 4: مقابله با بیماری روانی اعضای خانواده
مرحله 1. با بیماری آنها آشنا شوید
در مورد بیماری به صورت آنلاین یا کتابها بخوانید. در صورت لزوم ، با پزشک خود مشورت کنید تا تجربه منحصر به فرد اعضای خانواده خود را درک کنید. همچنین اگر آنها راحت به اشتراک بگذارند ، ایده خوبی است که در این مورد با آنها صحبت کنید.
می توانید منابع را به صورت آنلاین ، در کتابخانه محلی خود یا در کتابفروشی محلی خود پیدا کنید
مرحله 2. از تلاشهای بهبودی آنها حمایت کنید
به آنها اطلاع دهید که شما در کنار آنها هستید و از آنها بخواهید تا برای بهتر شدن وقت بگذارند. در برخی موارد ، آنها ممکن است علائم خود را در طول زندگی خود مدیریت کرده یا با عودهای مکرر مواجه شوند. به آنها اطلاع دهید که شما در کنار آنها خواهید بود.
- در صورت لزوم با پزشک و/یا مددکار اجتماعی آنها صحبت کنید.
- در صورت احساس راحتی به عزیز خود بگویید که می خواهید در برنامه درمانی او کمک کنید. شما می توانید بگویید: "دوستت دارم و می خواهم احساس بهتری داشته باشی. اگر احساس راحتی می کنید ، خوشحال می شوم برنامه درمانی شما را بخوانم و به هر طریقی که می توانم کمک کنم."
مرحله 3. هنگام بحث در مورد مسائل مربوط به رابطه ، در جملات "من" صحبت کنید
به احتمال زیاد لازم است گاهی با مسائل روبرو شوید. وقتی باید مشکلی را برطرف کنید ، همیشه آن را با استفاده از عبارت "من" و نه "شما" تنظیم کنید. این باعث می شود نظرات شما در مورد شما باشد ، نه آنها.
- به عنوان مثال ، "وقتی چیزی را با ناامیدی می اندازید احساس تهدید می کنم. اگر با درمانگر خود برای کاهش این انگیزه ها کار کنید ، احساس امنیت می کنم."
- نگویید ، "شما همیشه چیزها را می اندازید و مرا می ترسانید! باید متوقف شوی! »
مرحله 4. انتظارات خود را برای بهبودی فرد مدیریت کنید
بسیاری از بیماران تمام عمر خود را صرف مدیریت بیماری خود می کنند. حتی در صورت درمان ، آنها هنوز هم ممکن است علائم را تجربه کنند. آنها را تحت فشار قرار ندهید تا "عادی عمل کنند" یا مسئولیت ها را بر عهده بگیرند. این می تواند باعث تضاد در روابط شود ، منجر به شکست یا بدتر از هر دو شود.
مرحله 5. به یک گروه پشتیبانی بپیوندید
به اشتراک گذاشتن تجربیات خود با افراد در موقعیت مشابه می تواند به شما کمک کند تا بهتر کنار بیایید. آنها نه تنها به حرف شما گوش می دهند ، بلکه ممکن است توصیه های مفیدی نیز داشته باشند. همچنین ممکن است بتوانید درباره وضعیت معشوق خود اطلاعات بیشتری کسب کنید.
- از پزشک یا مرکز درمانی توصیه کنید.
- برای جستجوی گروه ها با مراکز بهداشت روانی محلی تماس بگیرید یا به صورت آنلاین جستجو کنید.
- به عنوان مثال ، ممکن است بتوانید به بخش محلی اتحاد ملی بیماری های روانی (NAMI) بپیوندید.
- در صورت امکان ، یک گروه پشتیبانی باز پیدا کنید که شما و عزیزانتان بتوانید با هم در آن شرکت کنید.
کمک به صحبت با بیماران
راههای ارتباط با بیمار روانی
