اسکیزوفرنی یک اختلال مزمن مغزی است که با وجود و عدم وجود علائم خاصی مشخص می شود. علائم مثبت موجود در اسکیزوفرنی شامل مسائل شناختی/تفکر نامنظم و تجربه توهم یا توهم است. علائم منفی شامل فقدان ظاهری ابراز احساسات است. ترکیبی از داروها ، خدمات پشتیبانی و درمان م effectiveثرترین راه برای به حداقل رساندن علائم اسکیزوفرنی است.
مراحل
روش 1 از 5: تشخیص صحیح
مرحله 1. به پزشک متخصص مراجعه کنید
تشخیص صحیح اسکیزوفرنی برای درمان علائم آن ضروری است. تشخیص صحیح اسکیزوفرنی دشوار است ، زیرا دارای ویژگی های متعددی با سایر بیماری های روانی است. از پزشک مراقبت های اولیه خود بخواهید به روانپزشک ، روانشناس یا متخصص دیگری مراجعه کند که ممکن است بتواند تشخیص مناسب را ارائه دهد.
- میانگین سن شروع اسکیزوفرنی برای مردان اواخر نوجوانی تا اوایل 20 سالگی و برای زنان اواخر 20 سالگی تا اوایل 30 سالگی است. اسکیزوفرنی به ندرت در کودکان زیر 12 سال یا در بزرگسالان بالای 40 سال تشخیص داده می شود.
- تشخیص اسکیزوفرنی در نوجوانان دشوار است. این به این دلیل است که اولین علائم بیماری شامل رفتارهای رایج در بین نوجوانان است - اجتناب از دوستان ، علاقه کمتر به کارهای مدرسه ، مشکلات خواب و تحریک پذیری.
- اسکیزوفرنی یک بیماری ژنتیکی است. اگر یکی از بستگان شما مبتلا به اسکیزوفرنی است ، شانس تشخیص این اختلال بیشتر از جمعیت معمولی است.
- افراد آفریقایی-آمریکایی و اسپانیایی تبار ممکن است به اشتباه تشخیص داده شوند. سعی کنید یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی پیدا کنید که نحوه تأثیر اسکیزوفرنی بر جوامع اقلیت را درک کند تا بهترین گزینه های درمانی را تضمین کند.
مرحله 2. علائم اسکیزوفرنی را بیاموزید
برای تشخیص بیماری اسکیزوفرنی ، نیازی نیست که همه علائم آن وجود داشته باشد. او باید حداقل دو مورد از این علائم را در یک دوره زمانی نشان دهد. علائم باید تأثیر قابل توجهی بر توانایی فرد در عملکرد داشته باشد و با علت دیگری مانند مصرف دارو بهتر توضیح داده نشود.
- توهم یا توهم نشانه ای است که بیشتر با اسکیزوفرنی همراه است. توهم می تواند بصری یا شنیداری باشد. این علائم اغلب با دوره های روان پریشی همراه است.
- گفتار نامنظم تابعی از بی نظمی شناختی فرد است. درک آن شخص ممکن است دشوار باشد ، نتواند روی موضوعی بماند یا به گونه ای گیج کننده و غیر منطقی پاسخ دهد. او ممکن است از کلمات خیالی استفاده کند ، یا به زبانی کاملاً ساختگی صحبت کند.
- رفتار نامنظم نشان دهنده از دست دادن موقت عملکرد شناختی فرد به دلیل اسکیزوفرنی است. او ممکن است در انجام یک کار مشکل داشته باشد یا در کاری فراتر از انتظارات معمولی پشتکار داشته باشد.
- رفتار کاتاتونیک نیز می تواند یکی از علائم اسکیزوفرنی باشد. ممکن است فرد ساعت ها بدون حرف زدن بنشیند. ممکن است او از محیط اطراف خود بی خبر به نظر برسد.
- علائم منفی اسکیزوفرنی اغلب با افسردگی اشتباه گرفته می شود. آنها عبارتند از عدم بیان عاطفی ، عدم لذت از فعالیت های روزمره و/یا صحبت کمتر.
- بسیاری از اوقات ، افراد مبتلا به اسکیزوفرنی با این علائم دچار مشکل نمی شوند و منجر به مقاومت در برابر درمان می شوند.
مرحله 3. تشخیص دهید که شما ممکن است بهترین قاضی علائم خود نباشید
یکی از چالش برانگیزترین ویژگی های اسکیزوفرنی مشکل تشخیص تفکر هذیانی است. ممکن است افکار ، ایده ها و تصورات شما برای شما کاملاً طبیعی به نظر برسد ، در حالی که برای دیگران توهم زا باشد. این اغلب منبع تنش زیادی بین فرد مبتلا به اسکیزوفرنی و خانواده و جامعه اوست.
- تقریباً نیمی از افرادی که مبتلا به اسکیزوفرنی هستند در تشخیص تفکر هذیانی خود مشکل دارند. درمان باید این عدم بینش را برطرف کند.
- یادگیری درخواست کمک برای مقابله با تصورات نگران کننده یا نگران کننده و علائم دیگر ، برای زندگی خوب با اسکیزوفرنی مهم است.
روش 2 از 5: پیدا کردن داروی مناسب
مرحله 1. از پزشک خود در مورد داروهای ضد روان پریشی سوال کنید
داروهای ضد روان پریشی از اواسط دهه 1950 در درمان علائم اسکیزوفرنی استفاده می شود. داروهای ضد روان پریشی قدیمی ، که گاهی اوقات به عنوان داروهای ضد روان پریشی معمولی یا داروهای ضد روان پریشی نسل اول نامیده می شوند ، با مسدود کردن زیرگونه خاصی از گیرنده های دوپامین در مغز عمل می کنند. داروهای ضد روان پریشی جدیدتر ، که به آنها داروهای ضد روان پریشی غیرمعمول نیز گفته می شود ، گیرنده و همچنین گیرنده سروتونین خاصی را مسدود می کنند.
- داروهای ضد روان پریشی نسل 1 شامل داروهایی مانند کلرپرومازین ، هالوپریدول ، تری فلوپرازین ، پرفنازین و فلوفنازین است.
- نسل دوم داروهای ضد روان پریشی شامل کلوزاپین ، ریسپریدون ، اولانزاپین ، کوئتیاپین ، پالپریدون و زیپراسیدون است.
مرحله 2. مراقب عوارض جانبی نامطلوب باشید
داروهای ضد روان پریشی اغلب عوارض جانبی قابل توجهی دارند. بسیاری از عوارض جانبی پس از چند روز از بین می روند. عوارض جانبی شامل تاری دید ، خواب آلودگی ، حساسیت به نور خورشید ، بثورات پوستی و افزایش وزن است. زنان ممکن است مشکلات قاعدگی را تجربه کنند.
- ممکن است مدتی طول بکشد تا دارویی را که برای شما مناسب است پیدا کنید. پزشک شما ممکن است بخواهد دوزهای مختلف و ترکیب دارو را امتحان کند. هیچ دو نفر دقیقاً یکسان به دارو پاسخ نمی دهند.
- کلوزاپین (Clozaril) می تواند منجر به وضعیتی به نام agranulocytosis شود که از بین رفتن گلبول های سفید خون است. اگر پزشک کلوزاپین را تجویز کرده است ، باید هر دو هفته یکبار خون خود را چک کنید.
- افزایش وزن از داروهای ضد روان پریشی ممکن است منجر به دیابت و/یا کلسترول بالا شود.
- استفاده طولانی مدت از داروهای ضد روان پریشی نسل 1 ممکن است منجر به بیماری شود که به عنوان دیسکینزیای تاخیری (TD) شناخته می شود. TD باعث اسپاسم عضلانی غیر ارادی ، معمولاً در اطراف دهان می شود.
- سایر عوارض جانبی داروهای ضد روان پریشی عبارتند از سفتی ، لرزش ، اسپاسم عضلانی و بیقراری. در صورت مشاهده این عوارض جانبی با پزشک خود مشورت کنید.
مرحله 3. به یاد داشته باشید که دارو تنها یک درمان برای علائم شما است
علیرغم اهمیت مصرف دارو برای درمان علائم اسکیزوفرنی ، دارو به خودی خود اسکیزوفرنی را درمان نمی کند. این تنها یک ابزار برای کمک به کاهش علائم است. مداخلات روانی اجتماعی مانند درمان فردی ، آموزش مهارت های اجتماعی ، توانبخشی حرفه ای ، اشتغال حمایتی و درمان برای خانواده شما نیز می تواند به مدیریت وضعیت شما کمک کند.
در جستجوی اطلاعات بیشتر در مورد گزینه های درمانی که ممکن است همراه با دارو برای به حداقل رساندن علائم شما عمل کنند ، فعال باشید
مرحله 4. صبور باشید
داروها ممکن است روزها ، هفته ها یا حتی بیشتر طول بکشد تا واقعاً مثر واقع شوند. در حالی که اکثر افراد ممکن است پس از مصرف دارو به مدت شش هفته نتایج خوبی را مشاهده کنند ، دیگران ممکن است چندین ماه نتایج خوبی را مشاهده نکنند.
- اگر بعد از شش هفته شروع به بهبود نکردید ، با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است از دوز بالاتر یا پایین تر یا داروی متفاوتی بهره مند شوید.
- هرگز مصرف داروهای ضد روان پریشی را به طور ناگهانی قطع نکنید. در صورت قطع مصرف دارو ، این کار را تحت نظر پزشک انجام دهید.
روش 3 از 5: دریافت پشتیبانی
مرحله 1. صادقانه با پزشک خود صحبت کنید
داشتن یک سیستم حمایتی قوی یکی از عوامل اولیه برای درمان موفقیت آمیز اسکیزوفرنی است. یک تیم پشتیبانی خوب ممکن است متشکل از متخصصان سلامت روان ، اعضای خانواده و دوستان شخصی و همسالان باشد که تشخیص را به اشتراک می گذارند.
- در مورد علائم خود با دوستان و اعضای خانواده مورد اعتماد صحبت کنید. آنها ممکن است به شما در جهت یابی سیستم های مراقبت از سلامت روان برای دریافت درمان مورد نیاز کمک کنند.
- بسیاری از اوقات ، حفظ خانه های ثابت و ثابت برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی مشکل است. اگر ماندن در کنار خانواده یک گزینه در زمان استرس زا است ، به خانواده خود اجازه دهید تا زمانی که علائم شما بهبود پیدا کنند از شما مراقبت کنند.
- گزینه های مسکن ، مانند خانه های گروهی یا آپارتمان های ساکن ، از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی پشتیبانی می کند. در دسترس بودن چنین خانه هایی در ایالت های مختلف بسیار متفاوت است. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این خدمات ، با بخش محلی اتحاد ملی سلامت روان (NAMI) یا سایر متخصصان بهداشت روانی خود تماس بگیرید.
مرحله 2. با پزشک یا ارائه دهنده درمان خود ارتباط برقرار کنید
داشتن ارتباط خوب و صادقانه با یک متخصص بهداشت روانی به شما این امکان را می دهد که بهترین سطح درمانی را که می توانند ارائه دهند دریافت کنید. صادق بودن با پزشک در مورد علائم شما اطمینان می دهد که دوز مناسب دارو را دریافت می کنید ، نه زیاد و نه بسیار کم.
- اگر احساس می کنید پزشک شما به نیازهای شما پاسخ نمی دهد ، همیشه می توانید نظر دوم را جویا شوید. هرگز درمان دارویی را بدون داشتن برنامه پشتیبان قطع نکنید.
- در مورد س questionsالاتی که ممکن است در مورد مسائل درمانی ، عوارض جانبی داروها ، علائم مداوم یا سایر نگرانی ها داشته باشید ، با پزشک خود مشورت کنید.
- مشارکت شما برای موثرترین درمان علائم شما ضروری است. هنگامی که با تیم درمانی خود کار می کنید ، درمان بهتر عمل می کند.
مرحله 3. در یک گروه پشتیبانی شرکت کنید
انگ اسکیزوفرنی می تواند ناراحت کننده تر از علائم آن باشد. در گروه پشتیبانی همتایان ، تجربه شما توسط سایر اعضا به اشتراک گذاشته می شود. حضور در گروهی برای حمایت یکی از م effectiveثرترین روشها برای به حداقل رساندن مشکلات زندگی با اسکیزوفرنی و سایر بیماریهای روانی است.
- گروه های حمایتی از طریق سازمان های بهداشت روانی محلی ، اسکیزوفرنی های ناشناس (SA) و NAMI در سراسر ایالات متحده ارائه می شوند. برای کسب اطلاعات بیشتر ، گروه های منطقه خود را به صورت آنلاین جستجو کنید.
- گروه های پشتیبانی همسالان نیز به صورت آنلاین ارائه می شوند. SA همچنین گروههای پشتیبانی تماس تلفنی را ارائه می دهد. یک گزینه گروه پشتیبانی پیدا کنید که برای شما مناسب است.
روش 4 از 5: انتخاب شیوه زندگی سالم
مرحله 1. رژیم غذایی سالم داشته باشید
مطالعات نشان می دهد که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی بیشتر از افراد غیر اسکیزوفرنی رژیم غذایی ناسالم دارند. عدم ورزش و سیگار کشیدن نیز در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی شایع است. تحقیقات نشان می دهد که رژیم غذایی کم چربی اشباع ، مقدار زیادی اسیدهای چرب اشباع نشده و قند کم نیز می تواند در کاهش علائم اسکیزوفرنی مفید باشد.
- فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) پروتئینی است که در قسمت های مغز مرتبط با یادگیری ، حافظه و تفکر بالاتر فعال است. در حالی که شواهد هنوز مبهم است ، یک فرضیه احتمالی این است که رژیم غذایی پرچرب و پر قند منجر به تشدید علائم اسکیزوفرنی می شود.
- رژیم های ناسالم می تواند منجر به مشکلات پزشکی ثانویه مانند سرطان ، دیابت یا چاقی شود.
- بیشتر پروبیوتیک بخورید پروبیوتیک ها حاوی باکتری های مفیدی هستند که کیفیت روده را بهبود می بخشد. بسیاری از افرادی که به دنبال یک درمان آگاهانه برای علائم اسکیزوفرنی هستند ممکن است بخواهند رژیم متعادل حاوی پروبیوتیک ها را شامل شوند. کلم ترش و سوپ میسو منابع خوبی از پروبیوتیک ها هستند. گاهی اوقات پروبیوتیک ها به غذاها اضافه می شوند و به عنوان مکمل غذایی در دسترس هستند.
- از محصولات حاوی کازئین اجتناب کنید. درصد کمی از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی واکنش منفی به کازئین نشان می دهند که در محصولات شیر یافت می شود.
مرحله 2. سیگار را ترک کنید
کشیدن سیگار در میان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی بیشتر از افراد عادی است. یک مطالعه تخمین زده است که بیش از 75 درصد از بزرگسالان مبتلا به اسکیزوفرنی نیز سیگار کشیدن گزارش کرده اند.
- نیکوتین می تواند منجر به بهبود موقتی تفکر شود ، به همین دلیل است که بسیاری از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی سیگار کشیدن را انتخاب می کنند. با این حال ، این یک پیشرفت کوتاه مدت است. این با پیامدهای منفی طولانی مدت سیگار کشیدن تعادل ندارد.
- اکثر افراد سیگاری سیگار کشیدن را قبل از ظاهر شدن علائم روان پریشی اسکیزوفرنی شروع کردند. تحقیقات در مورد اینکه آیا دود سیگار ممکن است منجر به آسیب پذیری در بروز اسکیزوفرنی شود یا اینکه میزان بالای سیگار کشیدن از عوارض جانبی داروهای ضد روان پریشی است مبهم است.
مرحله 3. رژیم بدون گلوتن را امتحان کنید
گلوتن نام عمومی پروتئین های موجود در اکثر غلات است. بسیاری از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نیز حساسیت به گلوتن دارند. آنها ممکن است یک بیماری مشترک به نام بیماری سلیاک داشته باشند که باعث واکنش های منفی به گلوتن می شود.
- بیماری سلیاک در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی سه برابر بیشتر شایع است. به طور کلی ، افرادی که حساسیت به گلوتن دارند ، بیشتر در معرض مشکلات روانی هستند. این امر منجر به ارتباطی فرضی بین نگرانی های مربوط به سلامت روان و مصرف گلوتن شده است.
- تحقیقات در مورد مزایای مثبت ناشی از رژیم های بدون گلوتن بی نتیجه است.
مرحله 4. رژیم کتوژنیک را امتحان کنید
رژیم کتوژنیک دارای چربی بالا و کربوهیدرات کم است ، در حالی که پروتئین کافی را تأمین می کند. رژیم غذایی که در ابتدا به عنوان درمانی برای اختلالات تشنجی استفاده می شد ، برای انواع نگرانی های مربوط به سلامت روان تطبیق داده شده است. در رژیم کتوژنیک ، بدن به جای قند شروع به سوزاندن چربی می کند و از تولید انسولین اضافی جلوگیری می کند.
- داده های کافی وجود ندارد که نشان دهد استفاده از این رژیم علائم اسکیزوفرنی را از بین می برد ، اما برخی از افراد ممکن است بخواهند این رژیم را امتحان کنند در صورتی که علائم آنها در مقابل درمان مقاوم باشد.
- رژیم کتوژنیک به رژیم آدکینز یا رژیم پالئو نیز معروف است.
مرحله 5. اسیدهای چرب امگا 3 بیشتری را در رژیم غذایی خود بگنجانید
مطالعات نشان می دهد رژیم غذایی سرشار از اسیدهای چرب امگا 3 به درمان علائم اسکیزوفرنی کمک می کند. اگر رژیم غذایی شما حاوی آنتی اکسیدان باشد ، فواید امگا 3 افزایش می یابد. آنتی اکسیدان ها ممکن است در بروز علائم اسکیزوفرنی نقش داشته باشند.
- کپسول روغن ماهی منبع خوبی برای امگا 3 است. خوردن ماهی های سرد مانند ماهی قزل آلا یا ماهی کاد سطح امگا 3 را نیز افزایش می دهد. سایر غذاهای غنی از امگا 3 شامل گردو ، آووکادو ، تخم کتان و سایر آجیل ها است.
- 2-4 گرم امگا 3 در روز مصرف کنید.
- غذاهایی که سرشار از آنتی اکسیدان هستند ، از جمله ویتامین E و C و ملاتونین ، پیشنهاد شده است که به حداقل رساندن علائم اسکیزوفرنی کمک می کند.
روش 5 از 5: درمان اسکیزوفرنی با استفاده از درمان
مرحله 1. درمان شناختی رفتاری (CBT) را امتحان کنید
نشان داده شده است که درمان شناختی فردی به افراد در تغییر رفتارها و باورهای ناسازگار کمک می کند. در حالی که به نظر می رسد CBT تأثیر مستقیم کمی بر علائم اسکیزوفرنی دارد ، اما به بسیاری از بیماران کمک می کند تا برنامه درمانی خود را حفظ کنند و بر کیفیت کلی زندگی آنها تأثیر مثبت دارد. درمان گروهی نیز می تواند مثر باشد.
- جلسات CBT باید هفته ای یکبار به مدت 12-15 هفته برای بهترین نتایج برنامه ریزی شود. این جلسات را می توان در صورت نیاز تکرار کرد.
- در برخی از کشورها ، مانند انگلستان ، CBT به جز داروهای ضد روان پریشی ، متداول ترین درمان برای اسکیزوفرنی است. در سایر کشورها ، دسترسی به CBT ممکن است دشوار باشد.
مرحله 2. درمان روان درمانی را دریافت کنید
این نوعی از درمان است که در درجه اول به شما آموزش می دهد تا علائم خود و نحوه تأثیر آنها بر زندگی شما را آموزش دهد. تحقیقات نشان می دهد که یادگیری علائم اسکیزوفرنی به شما کمک می کند تا درک بهتری از نحوه تأثیر این علائم بر شما داشته باشید و به شما در مدیریت بهتر آنها کمک کنید.
- یکی از ویژگی های اسکیزوفرنی عدم بینش ، تکانشگری و برنامه ریزی ضعیف است. آگاهی از تشخیص شما ممکن است به شما در انتخاب موقعیت های بهتر که بر زندگی شما تأثیر منفی می گذارد ، کمک کند.
- آموزش یک فرایند تدریجی است ، نه یک هدف کوتاه مدت. این نوع درمان باید بخشی مستمر از کار شما با یک درمانگر باشد و به راحتی با سایر روش های درمانی مانند CBT ترکیب شود.
مرحله 3. درمان الکتروشوک (ECT) را در نظر بگیرید
تحقیقات نشان می دهد که ECT ممکن است مزایای خاصی برای بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی داشته باشد. به طور کلی برای افرادی که از افسردگی مزمن رنج می برند تجویز می شود. این درمانی است که بیشتر در اتحادیه اروپا انجام می شود و تحقیقات کمی در مورد استفاده از آن برای درمان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی وجود دارد. با این حال ، مطالعات موردی وجود دارد که در آن افرادی که علائم آنها نسبت به سایر درمانها مقاوم بوده است ، به ECT پاسخ مثبت داده اند.
- ECT معمولاً سه بار در هفته انجام می شود. برخلاف نسخه هایی که چند دهه پیش در روزهای اولیه ECT استفاده می شد ، ممکن است یک بیمار به سه یا چهار درمان یا حداکثر 12 تا 15 مورد نیاز داشته باشد.
- از دست دادن حافظه اولین عارضه جانبی منفی ECT است. مشکلات حافظه معمولاً طی چند ماه پس از آخرین درمان بهبود می یابد.
مرحله 4. برای درمان علائم از تحریک مکرر مغزی-مغناطیسی (TMS) استفاده کنید
این یک درمان تجربی است که در چندین مطالعه نتایج امیدوار کننده ای را نشان داده است. با این حال ، داده های این درمان هنوز محدود است. این درمان ممکن است به طور خاص برای درمان توهمات شنوایی استفاده شود.
- مطالعات بیشترین امید را برای افرادی دارد که دچار توهم شنوایی شدید و مداوم یا "صداها" هستند.
- درمان شامل استفاده از TMS به مدت 16 دقیقه در روز به مدت چهار روز متوالی است.
