توهم می تواند برای هرکسی که دخیل است نگران کننده باشد ، صرف نظر از این که آیا شما مستقیماً آنها را تجربه می کنید یا فقط شاهد آن هستید که کسی آنها را تجربه کرده است. برخی از توهمات خفیف ممکن است با موفقیت در خانه درمان شوند ، اما توهمات شدید یا مزمن همیشه به کمک متخصص نیاز دارند.
مراحل
قسمت 1 از 3: مدیریت خانه (مراقبت از خود)
مرحله 1. ماهیت توهمات را درک کنید
توهم می تواند بر هر یک از حواس پنج گانه شما تأثیر بگذارد-بینایی ، شنوایی ، چشایی ، بویایی یا لامسه-و می تواند ناشی از شرایط زمینه ای متعدد باشد. ادراکات باید در طول حالت هوشیاری رخ دهند ، اما بسیار واقعی به نظر می رسند.
- اکثر توهمات گمراه کننده هستند و باعث ناراحتی کسانی می شوند که آنها را تجربه می کنند ، اما برخی از آنها می توانند خوشایند یا لذت بخش به نظر برسند.
- شنیدن صداها به عنوان یک توهم شنوایی شناخته می شود ، در حالی که دیدن چراغ ها ، افراد یا اشیایی که در واقع وجود ندارند یک توهم بصری رایج است. احساس "حشرات" یا اجسام دیگر که روی پوست می خزند ، توهم رایج لمس است.
مرحله 2. تب را بررسی کنید
مشخص شده است که تب های شدید باعث ایجاد توهم در همه درجات ، به ویژه در کودکان و افراد مسن می شود. حتی اگر از نظر جمعیت شناختی دچار مشکل نشوید ، تب همچنان می تواند علت برخی توهمات باشد ، بنابراین ارزش بررسی دارد.
- توهم می تواند با هر تب بالاتر از 101 درجه فارنهایت (38.3 درجه سانتیگراد) رخ دهد ، اما هنگام تب با بیش از 104 درجه فارنهایت (40 درجه سانتیگراد) بیشتر اتفاق می افتد. هرگونه تب بالاتر از 104 درجه فارنهایت (40 درجه سانتیگراد) نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد ، صرف نظر از اینکه با توهم همراه باشد یا خیر.
- برای تب هایی که می توانید در خانه درمان کنید ، با مصرف داروهای کاهش دهنده تب مانند ایبوپروفن یا استامینوفن شروع کنید. مایعات فراوان بنوشید و مرتباً دمای بدن خود را کنترل کنید.
مرحله 3. بهتر بخوابید
توهم خفیف و متوسط می تواند در اثر کم خوابی شدید ایجاد شود. توهمات شدید عموماً در اثر سایر شرایط ایجاد می شود اما می تواند با کم خوابی نیز تشدید شود.
- یک فرد بالغ باید هر شب بین هفت تا نه ساعت بخوابد. اگر در حال حاضر از کمبود شدید خواب رنج می برید ، ممکن است لازم باشد این مقدار را موقتاً چند ساعت افزایش دهید تا بدن شما بهبود یابد.
- خوابیدن در طول روز می تواند چرخه معمول خواب شما را مختل کند و در نتیجه باعث بی خوابی و توهم شود. اگر الگوهای خواب شما کنار گذاشته شد ، باید سعی کنید یک الگوی خواب معمولی ایجاد کنید.
مرحله 4. استرس را به طور مageثرتری مدیریت کنید
اضطراب یکی دیگر از علل متداول توهمات خفیف تا متوسط است و همچنین می تواند توهمات شدید ناشی از عوامل دیگر را بدتر کند. به این ترتیب ، یادگیری به حداقل رساندن استرس روحی و جسمی می تواند به کاهش دفعات و شدت توهمات شما کمک کند.
با حفظ رطوبت و استراحت خوب ، استرس جسمانی را کاهش دهید. ورزش منظم سبک تا متوسط نیز می تواند سلامت کلی شما را بهبود بخشد و بدن شما را از علائم مربوط به استرس از جمله توهمات خفیف خلاص کند
مرحله 5. بدانید چه زمانی باید برای کمک تماس بگیرید
اگر نمی توانید واقعیت را از توهم متمایز کنید ، باید فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید.
- همچنین اگر دچار توهمات خفیف به طور مکرر می شوید ، باید با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید ، زیرا آنها احتمالاً ناشی از یک بیماری زمینه ای هستند. این امر به ویژه در صورتی صدق می کند که انجام اقدامات کلی در خانه برای بهبود سلامت هیچ تاثیری نداشته باشد.
- اگر دچار توهم هایی شده اید که با علائم شدید دیگری همراه است ، باید به دنبال مراقبت های پزشکی فوری نیز باشید. چنین علائمی شامل تغییر رنگ لب ها یا ناخن ها ، درد قفسه سینه ، پوست ملتهب ، گیجی ، از دست دادن هوشیاری ، تب بالا ، استفراغ ، نبض غیر طبیعی ، مشکلات تنفسی ، آسیب ، تشنج ، درد شدید شکم یا رفتار غیرمنطقی است.
قسمت 2 از 3: مدیریت خانه (مراقبت از خارج)
مرحله 1. علائم را بشناسید
افرادی که دچار توهم می شوند ممکن است آشکارا در مورد احساس خود صحبت نکنند. در این موارد ، شما باید بدانید که چگونه علائم کم توهم را تشخیص دهید.
- ممکن است شخصی با توهمات شنوایی از محیط پیرامون خود بی خبر باشد و بیش از حد با خود صحبت کند. این فرد ممکن است به دنبال انزوا باشد یا با وسواس به موسیقی گوش دهد تا صداها را خفه کند.
- کسی که بصورت تصویری روی چیزی که نمی بینید تمرکز می کند ، ممکن است دچار توهم بصری شود.
- خاراندن یا مسواک زدن اختلالات به ظاهر نامرئی می تواند نشانه ای از توهمات لمسی باشد ، در حالی که نگه داشتن بینی می تواند نشان دهنده توهم های مبتنی بر بو باشد. تف کردن غذا می تواند نشانه ای از توهمات مبتنی بر طعم باشد.
مرحله 2. آرامش خود را حفظ کنید
اگر شما نیاز به درمان یا کمک به شخص دیگری دارید که از توهم رنج می برد ، مهم است که در کل فرایند آرامش خود را حفظ کنید.
- توهم می تواند منبع اضطراب شدید باشد ، بنابراین ممکن است بیمار از قبل در حالت وحشت باشد. افزودن استرس و وحشت بیشتر به وضعیت فقط اوضاع را بدتر می کند.
- وقتی فردی که می شناسید دچار توهمات مکرر می شود ، باید در مورد آنچه در زمانی که او به طور فعال دچار توهم نمی شود نیز اتفاق بیفتد صحبت کنید. در مورد آنچه به احتمال زیاد رخ می دهد بپرسید و بیمار برای انجام پشتیبانی به شما نیاز دارد.
مرحله 3. واقعیت را توضیح دهید
با آرامش به بیمار توضیح دهید که قادر به دیدن ، شنیدن ، احساس ، چشیدن یا لمس حسی نیست که او توصیف می کند.
- این موضوع را به روشنی و بدون اتهام توضیح دهید تا از ناراحتی بیمار جلوگیری شود.
- اگر توهمات خفیف تا متوسط هستند و اگر بیمار قبلاً دچار توهم شده است ، ممکن است سعی کنید توضیح دهید که احساساتی که او تجربه می کند واقعی نیست.
- با این حال ، بیمارانی که برای اولین بار دچار توهم می شوند یا افرادی که دچار توهم شدید هستند ، ممکن است نتوانند بفهمند که دچار توهم هستند و اگر مورد سedال یا شک قرار گیرند ممکن است دچار تظاهر شوند.
مرحله 4. حواس بیمار را پرت کنید
بسته به شرایط ، ممکن است با تغییر موضوعات مکالمه یا جابجایی فیزیکی به مکان دیگری ، حواس بیمار را پرت کنیم.
این امر به ویژه در مورد توهمات خفیف تا متوسط صادق است ، اما ممکن است نتوانید با بیمارانی که دچار توهم شدید هستند ، استدلال کنید
مرحله 5. بیمار را تشویق کنید تا از متخصصان کمک بخواهد
اگر کسی را می شناسید که از توهمات مکرر رنج می برد ، باید آن فرد را به شدت تشویق کنید تا به دنبال کمک پزشکی یا روانشناسی حرفه ای باشد.
زمانی با بیمار صحبت کنید که او به طور فعال دچار توهم نشده است. در مورد شدت وضعیت بحث کنید و هرگونه دانش خود را در مورد علل و راه حل های احتمالی به اشتراک بگذارید. با این حال ، از موضع حمایت و عشق به موقعیت نزدیک شوید ، و هرگز از نقطه نظر اتهامی
مرحله 6. اوضاع را زیر نظر بگیرید
هنگامی که توهمات به شدت افزایش می یابد ، می تواند تهدیدی ایمنی برای افرادی باشد که آنها را تجربه می کنند یا برای دیگران در اطراف آن فرد.
- وقتی مسئله ایمنی است ، باید به دنبال کمک های فوری پزشکی باشید.
- اگر توهم با علائم جسمی شدید دیگری همراه باشد ، یا اگر آنقدر شدید باشد که بیمار دیگر نتواند داستان را از واقعیت جدا کند ، همچنین باید به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید.
قسمت 3 از 3: درمان پزشکی
مرحله 1. علت زمینه ای را تشخیص داده و درمان کنید
توهم معمولاً علامت برخی اختلالات روانپزشکی است ، اما برخی شرایط پزشکی فیزیولوژیکی نیز می تواند باعث توهم شود. تنها راه رفع توهم در دراز مدت درمان بیماری زمینه ای است که باعث ایجاد آنها می شود.
- شرایط روانی که باعث ایجاد توهم می شود شامل اسکیزوفرنی ، اختلالات اسکیزوئید یا اسکیزوتایپال ، افسردگی روان پریشی ، اختلال استرس پس از سانحه و اختلال دوقطبی است.
- شرایط فیزیولوژیکی که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد ، می تواند باعث توهم شود. این موارد می تواند شامل تومورهای مغزی ، هذیان ، زوال عقل ، صرع ، سکته مغزی و بیماری پارکینسون باشد.
- برخی عفونت ها مانند عفونت مثانه یا عفونت قفسه سینه نیز ممکن است باعث توهم شوند. میگرن در برخی افراد نیز می تواند باعث توهم شود.
- سوء مصرف مواد مخدر یا الکل نیز می تواند باعث توهم شود ، به ویژه هنگامی که در مقادیر زیاد یا در دوره های ترک مصرف شود.
مرحله 2. داروهای ضد روان پریشی مصرف کنید
داروهای ضد روان پریشی ، که به عنوان داروهای نورولپتیک نیز شناخته می شوند ، می توانند توهم را در اکثر شرایط کنترل کنند. این داروها را می توان برای درمان توهمات ناشی از شرایط روانی و فیزیولوژیکی تجویز کرد ، به ویژه هنگامی که سایر درمان ها در دسترس نباشند یا به اندازه کافی کافی نباشند.
- کلوزاپین ، یک نورولپتیک غیر معمول ، معمولاً بسته به شدت توهمات ، در دوزهای بین 6 تا 50 میلی گرم در روز تجویز می شود. برای جلوگیری از خستگی ، دوز باید به آرامی افزایش یابد. در حین مصرف این دارو باید آزمایشات منظم گلبول های سفید خون انجام شود ، زیرا می تواند تعداد گلبول های سفید خون را به میزان خطرناک کاهش دهد.
- کوئتیاپین یکی دیگر از اعصاب غیر معمول است که می تواند توهم را درمان کند. به طور کلی نسبت به کلوزاپین در بیشتر شرایط م effectiveثرتر است ، اما استفاده از آن برای اکثر بیماری های زمینه ای نیز نسبتاً بی خطر است.
- سایر داروهای ضد روان پریشی رایج عبارتند از: ریسپریدون ، آریپیپرازول ، اولانزاپین و زیپرازیدون. این داروها به طور کلی توسط بسیاری از بیماران به خوبی تحمل می شود ، اما ممکن است برای بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون بی خطر نباشد.
مرحله 3. دوز داروهای تجویزی فعلی را تنظیم کنید
برخی از داروهایی که برای درمان سایر بیماریها استفاده می شوند می توانند در برخی افراد باعث توهم شوند. این امر به ویژه در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون بسیار رایج است.
- حتی اگر مشکوک هستید که داروها ممکن است باعث توهم شما شوند ، هرگز نباید هیچ دارویی را بدون مشورت با پزشک متوقف کنید. قطع ناگهانی یک دارو می تواند عوارض دیگری ایجاد کند.
- در مورد بیماران پارکینسون ، آمانتادین و سایر داروهای آنتی کولینرژیک معمولاً ابتدا متوقف می شوند. اگر این کمک نکند ، آگونیست های دوپامین ممکن است به دوز کوچکتر کاهش یابد یا به طور کامل قطع شود.
- هنگامی که کنترل این داروها توهمات بیمار را کنترل نمی کند ، پزشکان ممکن است هنوز داروی ضد روان پریشی تجویز کنند. این نیز در شرایطی است که کاهش دوز این داروها باعث بازگشت یا بدتر شدن علائم پارکینسون می شود.
مرحله 4. در صورت لزوم توانبخشی را وارد کنید
اگر به مواد مخدر یا الکل وابسته به توهم معتاد هستید ، باید به برنامه توانبخشی مراجعه کنید تا به شما در ترک اعتیاد کمک کند.
- کوکائین ، LSD ، آمفتامین ، ماری جوانا ، هروئین ، کتامین ، PCP و اکستازی همگی می توانند باعث توهم شوند.
- در حالی که برخی داروها می توانند باعث توهم شوند ، ترک ناگهانی این ماده نیز می تواند باعث ایجاد توهم شود. توهمات ناشی از ترک معمولا می تواند با داروهای ضد روان پریشی کنترل شود.
مرحله 5. در درمان منظم شرکت کنید
درمان رفتاری شناختی ، به ویژه ، می تواند به برخی از بیماران که از توهمات مکرر رنج می برند ، به ویژه هنگامی که این توهمات ناشی از اختلالات روانی است ، کمک کند.
این نوع درمان ادراکات و باورهای بیمار را ارزیابی و تحت نظر دارد. با شناسایی عوامل احتمالی روانشناختی ، یک روانشناس حرفه ای می تواند استراتژی هایی را ایجاد کند که به بیمار اجازه می دهد با علائم کنار بیاید و آنها را کاهش دهد
مرحله 6. به دنبال یک گروه پشتیبانی باشید
هم گروه های حمایتی و هم گروه های خودیاری می توانند شدت و دفعات توهمات را به حداقل برسانند ، به ویژه هنگامی که این توهمات شنوایی هستند و ناشی از عوامل روانشناختی هستند.
- گروه های حمایتی راهی را برای بیماران فراهم می آورند تا خود را در واقعیت محکم بکارند ، در نتیجه به آنها کمک می کند تا توهمات کاذب را از زندگی واقعی جدا کنند.
- گروه های خودیاری افراد را تشویق می کنند تا مسئولیت توهمات خود را به گونه ای بپذیرند که آنها را به کنترل و کنار آمدن با این توهمات ترغیب می کند.
