ترومبوز ورید عمقی (DVT) معمولاً با داروهای رقیق کننده خون شناخته می شود که به عنوان ضد انعقاد شناخته می شوند. متداول ترین درمان ، دوره ای از داروهای ضد انعقاد خون است ، خواه هپارین ، LMWH یا وارفارین. داروهای ضد انعقاد برای جلوگیری از رشد بیشتر لخته یا ایجاد لخته های جدید در حالی که بدن شما برای "حل شدن سریعتر" لخته عمل می کند. به احتمال زیاد شما باید حداقل سه ماه از دارو استفاده کنید و برخی افراد بسته به عوامل خطر و سایر شرایط سلامتی مجبور به مصرف مادام العمر هستند. با این حال ، در موارد شدید یا مواردی که نمی توان از داروهای ضد انعقاد استفاده کرد ، پزشک شما ممکن است DVT شما را با فیلتر خون نصب شده در شکم شما درمان کند. جوراب های تراکمی نیز برای به حداقل رساندن تورم در پاها مفید هستند و تغییرات در شیوه زندگی مانند ورزش بیشتر می تواند به شما در مدیریت DVT کمک کند.
مراحل
روش 1 از 3: تشخیص DVT
مرحله 1. علائم فیزیکی را کنترل کنید
DVT اغلب با درد و/یا تورم در یک یا هر دو پا همراه است. درد معمولاً از ساق پا شروع می شود. ممکن است پای شما احساس درد یا گرفتگی کند. علاوه بر علائمی که مستقیماً به DVT گره خورده است ، باید علائم آمبولی ریه را که عارضه جدی ناشی از DVT است ، تحت نظر داشته باشید. این علائم عبارتند از:
- سرفه کردن خون
- احساس سرگیجه یا سبکی سر.
- درد قفسه سینه.
- تنگی نفس.
- ضربان قلب تند.
مرحله 2. عوامل خطر خود را در نظر بگیرید
هر کسی می تواند DVT دریافت کند ، اما برخی از افراد در معرض خطر بیشتری نسبت به دیگران هستند. افرادی که بیشتر در معرض ابتلا به DVT هستند عبارتند از:
- بستری شده یا افرادی که اخیراً جراحی شده اند.
- بی حرکت
- مسن.
- اضافه وزن یا چاقی.
- سابقه خانوادگی لخته شدن خون را داشته باشید.
- مبتلا به سرطان اخیر یا مکرر بوده اید.
- باردار هستید یا به تازگی بچه دار شده اید.
- مصرف داروهای ضد بارداری هورمونی یا داروهای جایگزین هورمون.
- اخیراً مجروح شده اند.
مرحله 3. سونوگرافی انجام دهید
سونوگرافی (یا سونوگرافی) یک تکنیک تصویربرداری است که از امواج صوتی برای بررسی نحوه جریان خون در رگ های شما استفاده می کند. سونوگرافی رایج ترین آزمایشاتی است که برای تشخیص DVT استفاده می شود. این آزمایش غیر تهاجمی می تواند تصاویری از عملکرد داخلی رگ ها و اندام های شما در زمان واقعی را در اختیار پزشک قرار دهد ، که می تواند به تعیین شدت DVT شما و ارائه یک دوره بالقوه درمان کمک کند.
- پزشک شما ممکن است یک تکنیک مرتبط ، سونوگرافی دوبلکس (یا سونوگرافی دوطرفه) را پیشنهاد دهد. سونوگرافی دوطرفه مشابه سونوگرافی معمولی است ، اما حرکت خون و سایر اجسام داخلی و مایعات را کنترل می کند. سونوگرافی دوطرفه می تواند اطلاعات دقیق تری در مورد سرعت و جریان خون ارائه دهد.
- اگر معتقدند که باید این آزمایش را انجام دهید ، معمولاً در یک بیمارستان بزرگ با تجهیزات سونوگرافی لازم ، پزشک شما به شما کمک می کند تا با سونوگرافیست در آزمایشگاه عروقی قرار ملاقات بگذارید.
- در طول آزمایش ، یک تکنسین به سادگی یک لایه ژل نازک به پاها و/یا پاهای شما می زند ، سپس یک چوب سونوگرافی را روی آنها تکان می دهد. همچنین ممکن است لازم باشد از کاف فشار خون استفاده کنید.
مرحله 4. آزمایش خون D-dimer را امتحان کنید
آزمایش D-dimer یک نمونه خون را برای قطعات کوچک خون لخته شده که ممکن است از بین رفته باشند ، بررسی می کند. اگر پزشک تعداد زیادی از این قطعات لخته را تشخیص دهد ، احتمال اینکه شما DVT داشته باشید بیشتر است.
مرحله 5. یک آزمایش ونوگرافی کنتراست انجام دهید
ونوگرافی کنتراست شامل تزریق یک رنگ به داخل ورید بزرگ پا یا مچ پا و سپس گرفتن اشعه ایکس یا مجموعه ای از اشعه های ایکس در طول زمان است. اشعه ایکس نشان می دهد که چگونه رگ های شما خون را به سراسر بدن منتقل می کنند. در صورت وجود لخته یا رگ های مسدود شده ، روی اشعه ایکس به عنوان مناطقی که رنگ متمرکز است ظاهر می شود.
روش 2 از 3: درمان DVT با دارو
مرحله 1. هپارین را امتحان کنید
هپارین یک داروی ضد انعقاد خون است. یعنی دارویی است که خون را به منظور شل شدن و کاهش لخته خون رقیق می کند. برای دریافت هپارین ، به پزشک خود مراجعه کنید. آنها مستقیماً هپارین را با تزریق تزریق می کنند ، یا IV را به ترتیب به رگ شما متصل می کنند.
- پس از دریافت هپارین ، باید تحت نظارت دقیق باشید. پزشک شما هر روز آزمایش خون (زمان فعال شدن ترومبوپلاستین جزئی یا آزمایش PTT) را انجام می دهد تا اطمینان حاصل شود که مقدار صحیح هپارین را نسبت به نتایج آزمایش خون دریافت می کنید.
- هپارین به خودی خود ارزان قیمت و سریع عمل می کند ، اما بسته به شرایط شما ، باید بین سه تا 10 روز در بیمارستان بمانید ، که می تواند آن را بسیار گران کند. هپارین نیز به عنوان اولین درمان ترجیح داده می شود زیرا در صورت بروز عوارض شروع و توقف آن آسان است.
مرحله 2. هپارین های با وزن مولکولی پایین (LMWHs) مصرف کنید
LMWH ها اساساً در همه جنبه ها به جز دو مورد مشابه هپارین های معمولی هستند. اول ، برخلاف هپارین های معمولی ، LMWH ها برای مصارف خانگی تأیید شده اند. و ثانیاً ، هنگام استفاده از LMWH نیازی به نظارت دقیق ندارید. این بدان معناست که استفاده از LMWH می تواند باعث صرفه جویی طولانی مدت در بیمارستان شما شود.
- LMWH ها کمی گرانتر از هپارین های معمولی هستند ، اما در بلند مدت مقرون به صرفه تر هستند زیرا شما مجبور نخواهید بود در بیمارستان وقت بگذرانید یا هزینه های مربوط به پزشکی را بپردازید.
- LMWH های رایج شامل دالتپارین ، انوکساپارین و تینزاپارین است. دوز این داروها بر حسب وزن و در صورت درمان یا پیشگیری از لخته شدن متفاوت است. اینها اغلب قبل و بلافاصله بعد از جراحی برای جلوگیری از لخته شدن ، مانند جراحی ارتوپدی ، استفاده می شوند.
مرحله 3. وارفارین دریافت کنید
وارفارین ، مانند هپارین ها ، یک داروی ضد انعقاد است که توسط پزشک شما ارائه می شود. برخلاف هپارین ها ، وارفارین یک قرص است ، نه تزریقی. همچنین کندتر از هپارین ها عمل می کند و به طور کلی برای پنج تا هفت روز شروع نمی شود. درست مانند هپارین ها ، شما باید به طور منظم خون خود را (دو یا سه بار در هفته) آزمایش کنید تا پزشکان بتوانند تعیین کنند که وارفارین کار می کند و آیا دوزها باید اصلاح شوند.
- بسته به شرایط شما ، ممکن است لازم باشد وارفارین را برای چند روز یا تا آخر عمر مصرف کنید.
- هنگام مصرف وارفارین از نوشیدن الکل خودداری کنید. الکل می تواند خون را بیش از حد نازک کرده و احتمال خونریزی بیش از حد شما را در صورت آسیب افزایش دهد.
- یکی از بزرگترین چالش ها برای افرادی که هپارین مصرف می کنند این است که تغییر رژیم غذایی ، مکمل ها یا داروها می تواند اثر دارو را تغییر دهد و ممکن است نیاز به تنظیم دوز داشته باشد. بنابراین ، بهترین کار این است که رژیم غذایی ثابت داشته باشید و اطمینان حاصل کنید که پزشکانی که برای شما دارو تجویز می کنند می دانند که از هپارین استفاده می کنید.
مرحله 4. در مورد سایر داروها از پزشک خود بپرسید
برخی داروهای دیگر نیز وجود دارد که می توانید با پزشک خود مشورت کنید. جدیدترین داروهای ضد انعقاد قرص شامل ریواروکسابان ، آپیکسان و دبیگاتران اتکسیلات است. این داروها مانند وارفارین یا بسیاری از تداخلات غذایی/دارویی الزامات نظارتی ندارند. با این حال ، اگر عارضه خونریزی دارید ، همه داروهای موجود دارای عامل برگشتی نیستند.
مرحله پنجم
برای موارد جدی تر DVT ، از لخته کننده ها استفاده می شود. رایج ترین نوع لخته کننده ها ترومبولیتیک ها هستند (همچنین به عنوان فعال کننده های پلاسمینوژن بافتی یا TPAs شناخته می شوند). در حالی که داروهای ضد انعقاد می توانند از لخته شدن در آینده جلوگیری کنند ، در واقع لخته های فعلی ایجاد شده توسط DVT را تجزیه نمی کنند. از طرف دیگر ، TPA ها می توانند لخته های موجود را تجزیه کنند. با این حال ، باکتری های لخته می توانند خطرناک باشند زیرا ممکن است باعث خونریزی جدی شوند. داروها به صورت داخل وریدی توسط متخصص پزشکی تجویز می شوند.
مرحله 6. مراقب عوارض جانبی باشید
هر روش درمانی عوارض جانبی خاص خود را دارد. عوارض جانبی هپارین شامل سردرد ، بثورات ، علائم شبیه آنفولانزا و سوء هاضمه است. پوکی استخوان ممکن است رخ دهد ، به ویژه در زنان باردار. LMWH عوارض جانبی مشابهی دارد ، اگرچه احتمال پوکی استخوان بسیار کمتر است. عوارض جانبی وارفارین ها شامل راش ، سردرد ، ریزش مو ، خونریزی و افزایش آنزیم های کبدی است.
- عوارض جانبی جدی تر - اما کمتر رایج - ناشی از وارفارین ها شامل نکروز پوست (بافت پوست در حال مرگ) ، سندرم انگشت انگشتان پا (وضعیتی که در آن انگشتان پا به دلیل جریان خون غیرطبیعی ممکن است آبی یا بنفش شوند) و خونریزی شدید است. اگر در متوقف کردن جریان خون ناشی از بریدگی و خراشیدگی مشکل دارید یا خونریزی شدید قاعدگی را تجربه می کنید ، باید پزشک خود را مطلع کنید.
- فوراً این موارد یا هرگونه پیشرفت غیر معمول دیگر را فوراً به پزشک خود گزارش دهید.
- در صورت واکنش منفی نسبت به یک درمان مشخص ، پزشک شما ممکن است نسخه شما را کاهش داده یا روش درمانی دیگری را به طور کامل تجویز کند.
روش 3 از 3: در نظر گرفتن جایگزین های پزشکی
مرحله 1. یک فیلتر نصب کنید
هنگامی که نمی توانید از رقیق کننده های خون استفاده کنید ، فیلترها یک درمان مناسب برای DVT هستند. خود فیلتر یک دستگاه مش نرم است که اجازه عبور خون را می دهد اما لخته های خون را به دام می اندازد. فیلتر در یک ورید بزرگ شکمی (ورید اجوف) قرار می گیرد و از لخته شدن خون جلوگیری می کند و به ریه ها راه پیدا نمی کند.
- نصب فیلتر بسیار گسترده به نظر می رسد اما در واقع هنگام بیداری اتفاق می افتد. پزشک شما یک داروی بی حس کننده را روی معده قرار می دهد ، سپس با استفاده از سونوگرافی به ساقه ورید اجوف می رود تا کاتتر را به محل دقیق هدایت کند. در نهایت ، فیلتر از طریق کاتتر وارد شده و گسترش می یابد تا رگ فیلتر شود.
- نیازی به تمیز کردن یا مراقبت از فیلتر نیست. با گذشت زمان ، داروهای ضد انعقاد بدن شما باعث از بین رفتن لخته های خونی می شوند.
- برخی از فیلترها قابل جدا شدن هستند ، اما بیشتر آنها دائمی هستند. اگر احتمال ایجاد مجدد DVT بالا باشد ، حتی فیلترهای متحرک معمولاً در رگ نگه می دارند. پزشک به شما کمک می کند تصمیم بگیرید که آیا به فیلتر دائمی یا قابل جابجایی نیاز دارید.
مرحله 2. از جوراب فشاری استفاده کنید
جوراب های تراکمی لباس های تخصصی هستند که از تورم پاها و پاها جلوگیری می کنند. جوراب ساق بلند می تواند از تورم ساق و پا جلوگیری کند که اغلب نتیجه DVT است. آنها همچنین می توانند با افزایش فشار در پاها احتمال لخته شدن در آینده را کاهش دهند.
- برای استفاده از جوراب های تراکمی ، کافی است آنها را روی پای خود و روی پای خود بکشید ، درست مثل جوراب یا جوراب بلند تا زانو.
- جوراب های تراکمی معمولاً دو یا سه سال در طول روز پوشیده می شوند. اگر DVT شما همچنان ادامه دارد ، ممکن است لازم باشد جوراب های فشاری را برای مدت طولانی تری بپوشید.
مرحله 3. تغییر شیوه زندگی را بپذیرید
ورزش منظم داشته باشید. هر روز 30 تا 60 دقیقه ورزش قلبی را هدف قرار دهید. دوچرخه سواری ، پیاده روی و دویدن همه نمونه هایی از تمرینات قلبی عروقی هستند که می توانند به شما در اصلاح یا کاهش احتمال بدتر شدن DVT کمک کنند. سعی کنید به جای آسانسور از پله ها استفاده کنید. علاوه بر این:
- اگر کار روی میز دارید مرتباً بلند شوید. برای جلوگیری از ایجاد لخته در پاهای خود ، سریع به دفتر بروید.
- به طور مرتب به پزشک مراجعه کنید. پزشک شما می تواند توصیه های تخصصی را بر اساس سابقه پزشکی خاص و سابقه شما ارائه دهد که می تواند به شما در پیشگیری و بهبود DVT کمک کند.
- با پاهای کمی بلند بالا بخوابید. اگر هنگام خوابیدن پاهایتان حتی چند اینچ بالاتر از سطح ران خود بخوابید ، خون شما به راحتی از پاها و به بدن شما باز می گردد. با قرار دادن یک بالش در زیر پای خود ، پاهای خود را بالا ببرید.
نکات
- همیشه طبق تجویز داروها استفاده کنید.
- داروها را هر شب در زمان مشخص مصرف کنید. این به بدن شما اجازه می دهد تا دارو را به میزان مساوی در طول زمان جذب کند. به علاوه ، هنگامی که یک برنامه منظم را تصویب کرده اید ، احتمال اینکه دوز مصرفی را از دست بدهید کمتر است.
