پلی میوزیت (PM) یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن شما به بافت ماهیچه ای سالم حمله می کند. PM عمدتا ماهیچه های اسکلتی را که عضلات در حرکت در هر دو طرف بدن شما هستند ، تحت تأثیر قرار می دهد. علت PM معمولاً ناشناخته است ، اما تشخیص آن یک فرایند نسبتاً ساده است. پس از تشخیص صحیح ، اکثر افراد به درمانهای استاندارد پاسخ خوبی می دهند و ضعف گسترده عضلانی خود را تا حد زیادی کاهش می دهند یا از بین می برند.
مراحل
قسمت 1 از 3: تشخیص علائم PM
مرحله 1. به ضعف عضلانی توجه کنید که طی چند هفته بدتر می شود
درد ماهیچه ها بخشی از زندگی همه افراد است. با این حال ، ضعف عضلانی که به تدریج طی چند هفته تا یک ماه بدتر می شود ممکن است نشانه PM باشد. اگر ضعف عضلانی گسترده و در دو طرف بدن شما باشد ، احتمال PM بیشتر می شود.
- PM بیشتر در عضلات شانه ها ، بالای بازوها ، لگن ، ران و گردن ایجاد می شود. عضلات نزدیک به تنه شما بیشترین آسیب را خواهند دید.
- همچنین ممکن است درد ، حساسیت یا تورم در این ماهیچه ها را تجربه کنید. این علائم را به همراه ضعف عضلانی ، به طور مساوی در هر دو طرف بدن احساس خواهید کرد.
مرحله 2. در نظر بگیرید که آیا کارهای روزمره چالش برانگیزتر شده اند
ممکن است ابتدا ضعف عضلانی خود را ناشی از فعالیت بیش از حد یا "پیر شدن" بدانید ، سپس متوجه شوید که وقتی کارهای معمولی چالش برانگیزتر می شوند. با پیشرفت علائم PM ، ممکن است در بلند کردن وسایل ، قرار دادن وسایل در قفسه های بالایی ، بالا رفتن از پله ها ، حمل وسایل ، بلند شدن از روی صندلی ، برس زدن موها یا حتی بلند کردن سر از بالش در صبح با مشکل مواجه شوید.
PM در عضلات گردن شما نیز می تواند بلع را دشوارتر کند. در صورت مشاهده این علامت فوراً با پزشک خود تماس بگیرید
مرحله 3. احتمال ایجاد PM را در نظر بگیرید
PM نادر است ، اما هر کسی می تواند آن را در هر زمان ایجاد کند. این بیماری در زنان بیشتر از مردان ایجاد می شود و معمولاً در افراد زیر 20 سال اتفاق نمی افتد. اکثر افراد هنگام ظهور PM در سن 30 تا 50 سالگی هستند.
- PM از نظر ژنتیکی منتقل نمی شود ، اما ژن های شما ممکن است بر احتمال ابتلا به این بیماری تأثیر بگذارند. برخی از ویروس ها مانند HIV نیز ممکن است محرک باشند ، اما حقیقت این است که PM معمولاً بدون توضیح رخ می دهد. به دلایلی ، سیستم ایمنی بدن شما شروع به حمله به بافت ماهیچه ای سالم می کند.
- در حالی که ویروس هایی مانند HIV می توانند به PM متصل شوند ، احتمالاً در افرادی با سایر بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس یا آرتریت روماتوئید ایجاد می شود.
مرحله 4. در صورت بروز مشکلات ریوی یا قلبی ، فوراً به دنبال آن باشید
PM در برخی موارد می تواند بر ماهیچه های داخل و اطراف قلب و ریه ها تأثیر بگذارد. این می تواند باعث مشکل در تنفس ، تنگی نفس ، خستگی و گرفتگی یا درد قفسه سینه شود. در صورت مشاهده این علائم بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید یا در صورت لزوم با خدمات اورژانس تماس بگیرید.
این علائم می تواند ناشی از شرایط متعددی غیر از PM باشد ، اما بدون در نظر گرفتن علت باید فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشید
قسمت 2 از 3: انجام آزمایشات تشخیصی
مرحله 1. اجازه دهید پزشک معاینه فیزیکی انجام دهد
تشخیص PM همیشه با معاینه فیزیکی آغاز می شود. پزشک از شما می خواهد که دستان خود را بلند کرده ، سر خود را بچرخانید و حرکات دیگری را انجام دهید که شامل گروه های ماهیچه ای آسیب دیده می شود. آنها از شما می پرسند که چه موقع و کجا به طور خاص هنگام حرکت یا استراحت احساس ضعف یا درد می کنید. آنها همچنین قلب و ریه های شما را با گوشی پزشکی بررسی می کنند.
همچنین در مورد سابقه پزشکی و سابقه خانوادگی س questionsالاتی از شما پرسیده می شود-حتی اگر PM از نظر ژنتیکی منتقل نشده باشد ، در برخی از خانواده ها شایع تر است
مرحله 2. خون خود را برای آنزیم ها و آنتی بادی های خاص آزمایش کنید
پس از یک خونگیری ساده در مطب پزشک ، خون شما برای 2 مورد اصلی آزمایش می شود. 1 آنزیمی به نام CK است که از فیبرهای ماهیچه ای آسیب دیده نشت می کند. مورد دیگر مربوط به آنتی بادی هایی است که مختص میوپاتی های التهابی مانند PM است.
آنتی بادی ها شواهدی از حمله سیستم ایمنی بدن شما به عضلات شما و آنزیم اثبات تخریب بافت سالم آنها است
مرحله 3. رضایت به الکترومیوگرام
این آزمایش شامل چسباندن سوزنی است که به دستگاه متصل است به بافت ماهیچه ای در نقاط مختلف. این دستگاه فعالیت الکتریکی عضلات را در هنگام استراحت و انقباض بررسی می کند.
- ممکن است در مورد سوزن احتیاط کنید و واقعیت این است که این روش کمی دردناک است. پزشک می تواند از بی حسی موضعی بر روی پوست شما استفاده کند ، اما همچنان جایی که سوزن وارد بافت ماهیچه ای شما می شود ، درد می کند. این لکه ها ممکن است چند روز دردناک باقی بمانند.
- با این حال ، الکترومیوگرام یک ابزار تشخیصی م PMثر برای PM است و تقریبا همیشه ارزش ناراحتی را دارد.
مرحله 4. بپرسید آیا MRI ممکن است مفید باشد؟
MRI همیشه برای کمک به تشخیص PM استفاده نمی شود ، اما در برخی موارد می تواند مفید باشد. MRI در اصل تصاویر مقطعی از بافت ماهیچه ای شما ایجاد می کند و بنابراین می تواند مناطق وسیعی را بدون انجام روشهای تهاجمی برای معاینه باز کند.
- MRI برای بیشتر افراد بدون درد است و انتخاب خوبی است ، اما ماندن در محفظه بسته می تواند برای برخی از افراد چالش برانگیز باشد. با روش کار آشنا شوید ، س questionsال بپرسید و از بیان نگرانی های خود نترسید.
- بپرسید این عمل چقدر طول می کشد و در صورتی که نگران مدت طولانی بودن در یک فضای کوچک هستید ، به پزشک اطلاع دهید. ممکن است بتوانید از موسیقی آرامش بخش یا سایر تکنیک های آرامش بخش برای کنترل بیشتر این روند استفاده کنید.
مرحله 5. برای شواهد قطعی ، بیوپسی عضله را انجام دهید
در نهایت ، تقریباً تمام تشخیص های PM شامل گرفتن نمونه ای از بافت ماهیچه ای شما و جستجوی علائم گویای آسیب ناشی از سیستم ایمنی شما است. پزشک شما ممکن است بیش از 1 نمونه را به یکی از 2 روش زیر بگیرد:
- بیوپسی سوزنی. در این نوع بیوپسی ، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما یک سوزن را وارد بافت ماهیچه ای شما می کند و مقدار کمی از بافت را از طریق سوزن خارج می کند. آنها ممکن است نیاز به سوزن را بیش از یک بار وارد کنند تا نمونه ای به اندازه کافی بزرگ به دست آید.
- بیوپسی باز ، که در آن ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما یک برش کوچک در پوست و ماهیچه شما ایجاد می کند و یک نمونه کوچک از بافت ماهیچه ای را برمی دارد.
- در هر صورت ، از بی حسی موضعی استفاده می شود و ممکن است چند روز در ناحیه نمونه کمی درد داشته باشید.
قسمت 3 از 3: مدیریت PM پس از تشخیص
مرحله 1. درمان را با کورتیکواستروئید مانند پردنیزون شروع کنید
از آنجا که سیستم ایمنی بدن شما باعث آسیب ماهیچه ای ذاتی PM می شود ، استفاده از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی به عنوان یک درمان خط مقدم برای این بیماری شناخته شده است. معمولاً ، این کار با استفاده از کورتیکواستروئید ، اغلب پردنیزون شروع می شود. این روش برای کوتاه مدت استفاده می شود ، شاید به طور مداوم برای چند هفته یا خاموش و روشن برای کشش های کمی طولانی تر.
با این حال ، پردنیزون می تواند عوارض جانبی ناخوشایند متعددی را ایجاد کند ، از جمله افزایش وزن قابل توجه ، ضعف استخوان و ناراحتی روانی. بنابراین ، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید تا به اندازه مورد نیاز برای مدت کوتاهی از زمان مورد نیاز استفاده کنید
مرحله 2. در صورت نیاز به سراغ سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بلند مدت بروید
یک درمان کوتاه مدت با پردنیزون معمولاً علائم PM شما را تحت کنترل قرار می دهد. پس از آن ، پزشک ممکن است داروهای طولانی مدت متفاوتی را برای ادامه مدیریت علائم تجویز کند. اکثر پزشکان از لیستی از حدود 10 داروی مختلف سرکوب کننده سیستم ایمنی برای مدیریت PM استفاده می کنند.
- همه آنها معمولاً عوارض جانبی کمتری نسبت به پردنیزولون دارند ، اما شما همچنان باید با دقت تحت نظر باشید و ممکن است نیاز به تغییر داروها بیش از یک بار داشته باشید.
- برخی از بیماران ممکن است از مصرف دارو جدا شوند و متوجه شوند که علائم آنها عود نمی کند. دیگران ممکن است نیاز داشته باشند که به طور نامحدود از دارو استفاده کنند. PM قابل کنترل است ، اما قابل درمان نیست.
- شما می توانید در جدول https://www.mda.org/disease/polymyositis/medical-management فهرستی از لیزرهای متداول سیستم ایمنی PM را بیابید.
مرحله 3. به تزریق IVIg به عنوان یک درمان مداوم توجه کنید
این درمان برای PM شامل تزریق داخل وریدی (IV) آنتی بادی از اهداکنندگان است. این آنتی بادی های خارجی اساساً سیستم ایمنی بدن شما را "فریب می دهند" تا حمله آن به بافت ماهیچه ای شما متوقف شود. با این حال ، نتیجه فقط موقتی است ، بنابراین بیشتر بیمارانی که از روش IVIg استفاده می کنند باید به طور منظم تزریق شوند.
- آنتی بادی ها از پلاسمای اهداکنندگان خون می آیند.
- روند تزریق معمولاً 2-4 ساعت طول می کشد و باید هر 3-4 هفته یا بیشتر تکرار شود.
مرحله 4. یک برنامه فیزیوتراپی ثابت را دنبال کنید
استفاده از داروها و/یا تزریق IVIg اغلب باعث کاهش یا حتی از بین بردن حمله بدن شما به بافت ماهیچه ای خود می شود. با این حال ، یک برنامه فیزیوتراپی ثابت به بازگرداندن قدرت و انعطاف پذیری به عضلات شما کمک می کند. با پزشک خود در مورد بهترین نوع برنامه فیزیوتراپی برای نیازهای خود صحبت کنید.
- از آنجا که ماهیچه های شما بسیار ضعیف خواهند بود ، برنامه باید کند شروع شود و به تدریج در طول زمان توسعه یابد. فیزیوتراپی مبتنی بر استخر اغلب برای PM مفید است ، به ویژه در مراحل اولیه بهبود.
- انتظار می رود چندین بار در هفته ، حداقل چند هفته و احتمالاً چند ماه یا بیشتر ، به فیزیوتراپی بروید.
مرحله 5. اگر در صحبت کردن یا بلعیدن مشکل دارید ، گفتار درمانی انجام دهید
در برخی موارد ، PM ممکن است ماهیچه های درگیر در صحبت کردن و بلع را تضعیف کند. گفتاردرمانی می تواند به شما در تقویت آن عضلات یا جبران از دست دادن قدرت عضلانی به روش های دیگر کمک کند. از پزشک خود بخواهید گفتاردرمانی را که تجربه بیماری پلی میوزیت دارد توصیه کند.
مرحله 6. با شبکه پشتیبانی خود تماس بگیرید
مقابله با پلی میوزیت می تواند استرس زا و دشوار باشد. از درخواست حمایت عاطفی و عملی از خانواده و دوستان نترسید. در صورت نیاز به کمک بیشتر ، از پزشک خود بخواهید که یک مشاور یا گروه حمایتی را برای افراد مبتلا به پلی میوزیت توصیه کند.
- هنگام مواجهه با بیماری مانند پلی میوزیت ، احساس ناامیدی ، ترس ، دلسردی یا ناراحتی خوب نیست. احساسات خود را بپذیرید و به اطرافیان خود اطلاع دهید که در چه مشکلاتی هستید یا به کسی نیاز دارید که با او صحبت کنید.
- همچنین خوب است که به انجام وظایف یا تعهداتی که نمی توانید انجام دهید "نه" بگویید یا درخواست کمک بیشتر کنید.
- به یاد داشته باشید که پزشک شما و بقیه تیم پزشکی شما نیز بخشی از سیستم پشتیبانی شما هستند. برنامه درمانی را که با هم تهیه کرده اید دنبال کنید و در صورت عدم کارکرد آن یا بروز علائم جدید به آنها اطلاع دهید.
