هنگامی که والدین مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) هستند ، تعامل با آنها دشوار است. آنها ممکن است جانباز جنگ ، بازمانده از سوء استفاده جنسی ، یا قربانی جنایت و سایر موارد باشند. ممکن است روزهای قبل از بروز این اختلال در آرزوی شما باشد یا ممکن است تا به حال والدین خود را جدا از PTSD آنها نشناخته باشید. اگرچه این کار دشوار است ، اما می توانید با حمایت از والدین خود ، کنار آمدن و کمک به آنها برای مدیریت این اختلال و مراقبت از خود ، آن را حل کنید.
مراحل
قسمت 1 از 3: حمایت از والدین خود
مرحله 1. به طور منظم با آنها ارتباط برقرار کنید
هنگامی که فردی مبتلا به PTSD است ، ممکن است خود را منزوی کرده ، برنامه ها را رد یا لغو کند یا حتی المقدور سعی کند تنها باشد. با این حال ، حمایت اجتماعی در برابر PTSD محافظت می کند و می تواند به کاهش و کاهش شدید علائم آنها کمک کند. به طور منظم با والدین خود تماس بگیرید تا حضور خود را اعلام کنند ، اگر در نزدیکی آنها زندگی می کنید ، آنها را ببینید و از آنها دعوت کنید تا با شما Hangout کنند.
- هر چند روز یکبار به آنها زنگ بزنید و چیزی مثل "سلام مامان ، چه خبر؟ من فقط به تو فکر می کردم و می خواستم تماس بگیرم. " آنها را در یک گفتگوی عادی معمولی شرکت دهید.
- آنها را تشویق کنید تا به گروه پشتیبانی PTSD بپیوندند. در صورت امتناع از آن مشورت نکنید ، اما مطمئن شوید که بعداً مجدداً از آن بازدید کنید.
مرحله 2. کارهای عادی را با آنها انجام دهید
والدین شما ممکن است احساس کنند که کنترل زندگی خود را از دست می دهند ، حتی معمولی ترین و عادی ترین فعالیتها. مدتی وقت بگذارید تا فعالیتهای منظم و روزمره را با آنها انجام دهید تا عادی به زندگی آنها و رابطه شما بازگردد. برای انجام وظایفی که مهارت بیشتری نسبت به شما دارند یا نیاز به تلاش تیمی دارند ، وقت بگذارید. این به آنها این امکان را می دهد که دوباره احساس والدین کنند.
- ظرف ها را بشویید ، شام بپزید یا با سگ قدم بزنید.
- اگر والدین شما در تهیه یک غذای خاص مهارت دارند ، آن را با هم درست کنید.
- به آنها کمک کنید تا خاطرات جدید و مثبت بسازند.
مرحله 3. آنها را تحت فشار قرار ندهید تا در مورد PTSD خود صحبت کنند
وقتی والدین شما تحریک شده اند یا افسرده به نظر می رسند ، آنها را مجبور نکنید که در مورد آنچه در جریان است با شما صحبت کنند. این اختلال به احتمال زیاد برای آنها موضوعی دردناک است و حتی ممکن است از این موضوع خجالت بکشند. همیشه در دسترس باشید تا به گوش گوش دهید ، اما آنها را مجبور به استفاده از آن نکنید ، زیرا احتمالاً آنها را تحریک می کند. وقتی احساس آمادگی کردند با شما صحبت خواهند کرد.
مرحله 4. هنگامی که آنها آماده هستند گوش دهید
وقتی والدین شما آماده شدند ، بدانید که آنها در مورد PTSD خود با شما صحبت خواهند کرد. وقتی این اتفاق می افتد ، بدون قضاوت ، بدون نصیحت و بدون انتظار برای پاسخ گوش دهید. توجه بی وقفه خود را به آنها معطوف کنید.
هنگام صحبت کردن به تلویزیون یا تلفن خود نگاه نکنید. به چشمان آنها نگاه کنید تا نشان دهید درگیر گفتگو هستید
مرحله 5. اعتماد و ایمنی را بازسازی کنید
PTSD والدین شما ممکن است باعث شود که آنها احساس اضطراب و پارانوئید کنند ، اما اگر برای ایجاد اعتماد بین هر دوی شما تلاش کنید ، آنها در حضور شما راحت تر خواهند بود. به وعده هایی که به آنها می دهید عمل کنید و تعهد خود را برای کمک به آنها در این راه ابراز کنید. با آنها برنامه ریزی کنید و کارهایی انجام دهید تا استرس آنها در خانه به حداقل برسد.
- به خانه آنها بروید و کارهایی را برای آنها انجام دهید. در صورت درخواست کمک به آنها کمک کنید.
- اگر آنها در خانه راحت تر هستند آنها را تشویق به بیرون رفتن نکنید.
مرحله 6. درمان فردی یا خانوادگی را پیشنهاد دهید
PTSD والدین شما ممکن است در حال تشدید باشد و شاید شما می ترسید که آنها در خطر آسیب رساندن به خود یا دیگران یا فرو رفتن در افسردگی باشند. بسیاری از درمانگران برای برخورد م effectivelyثر با PTSD آموزش دیده اند و می توانند استراتژی ها و مکانیسم های مقابله با این اختلال را به والدین شما ارائه دهند ، مانند درمان رفتاری شناختی. آنها همچنین ممکن است دارویی برای آنها تجویز کنند.
خانواده درمانی همچنین می تواند برای ترمیم پیوندهای شکسته شده بین شما دو نفر یا رفع مشکلات PTSD مفید باشد
قسمت 2 از 3: مقابله با PTSD آنها
مرحله 1. عوامل محرک را پیش بینی و مدیریت کنید
اغلب اوقات با PTSD ، والدین شما محرک های خاصی خواهند داشت یا رفتارهای خاصی را نشان می دهند که نشان داده شده است. اگرچه ممکن است دقیقاً ندانید که اینها چیست ، اما می توانید الگوها را ارزیابی کنید. اگر والدین شما به شدت به صحنه های خشونت در تلویزیون واکنش شدید نشان می دهند ، سعی کنید میزان خشونت را که می بینید محدود کنید.
- قبل از دیدن فیلم ، خلاصه و رتبه فیلم را بررسی کنید ؛ ممکن است حاوی محرک هایی برای والدین شما باشد.
- صداها و صداهای بلند اغلب باعث تحریک نیز می شوند. تمام تلاش خود را برای حفظ آرامش و آرامش محیط انجام دهید.
- از مطرح کردن موضوعات محرک در گفتگو خودداری کنید مگر اینکه موضوع را مورد بحث قرار دهند.
مرحله 2. در مورد عوامل محرک آنها صحبت کنید
گاهی اوقات ، ممکن است در مورد منبع محرک های والدین خود بسیار گیج شوید. با آنها مکالمه ای آزاد و بدون قضاوت داشته باشید تا مشخص شود چه چیزی باعث تحریک آنها می شود تا بدانید چگونه به آنها در اجتناب از آن کمک کنید.
ممکن است چیزی شبیه این بگویید: "سلام مامان ، من متوجه شده ام که گاهی اوقات شما تحریک می شوید و من وقت زیادی برای فکر کردن در مورد آن می گذارم ، اما همیشه نمی توانم بفهمم چرا. آیا می توانید به من بگویید چه چیزی باعث تحریک یا ناراحتی شما می شود؟"
مرحله 3. در میانه یک فلاش بک به آنها کمک کنید
مبتلایان به PTSD مستعد ابتلا به فلاش بک هستند و حادثه دردناکی را که برای آنها اتفاق افتاده است زنده می کنند. اگرچه اینها ممکن است برای شما ترسناک باشند ، اما می توانید با گفتن اینکه فلش بک دارند به والدین خود کمک کنید ، از آنها بخواهید در اطاق نگاه کنند تا آنچه را که می بینند توصیف کنند و به آنها کمک کنید تا نفس عمیق بکشند. این فعالیت ها به آنها کمک می کند تا به آنها یادآوری کنند که آنها ایمن هستند و به آنها آرامش می دهند.
- در این مدت از هرگونه حرکت ناگهانی خودداری کنید تا از ایجاد هرج و مرج بیشتر در تجربه آنها جلوگیری کنید.
- حتماً قبل از لمس آنها در حین یا بعد از برگشتن عکس بپرسید.
مرحله 4. به آنها فضا بدهید
PTSD والدین شما نیز ممکن است آنها را عصبانی یا خصمانه تر کند. اگر می بینید که این اتفاق می افتد و هیچگونه گفتگوی سالم ناشی از آن را پیش بینی نمی کنید ، یک تایم استراحت از آنها بگیرید. از برخورد با آنها یا شلوغ کردن آنها خودداری کنید ، زیرا این امر می تواند آنها را بیشتر تحریک یا آسیب برساند. به آنها ، و همچنین به شما ، فضای لازم بدهید و هنگامی که همه آرام شدند ، دوباره وصل شوید.
مرحله 5. آرامش خود را حفظ کنید
در هنگام بازگشت به عقب یا حمله عصبی از طرف والدین ، آرامش ممکن است دشوار باشد ، اما برای کاهش تنش در وضعیت ضروری است. سعی کنید تا حد امکان احساسات خود را از موقعیت دور کرده و بر پاسخ منطقی و مسالمت آمیز تمرکز کنید. نفس های عمیق بکشید تا خودتان را آرام کنید و اگر می توانید لحظه ای از موقعیت دور شوید.
در صورت لزوم برای کمک تماس بگیرید ، به ویژه اگر خواهر یا برادر خود را در نزدیکی خود دارید
مرحله 6. با والدین خود ارتباط م effectivelyثر برقرار کنید
هنگام صحبت کردن ، به ویژه در مورد PTSD ، از عبارات "من" مانند "وقتی فریاد می کنید می ترسم" استفاده کنید ، آنها را به خاطر رفتارشان مورد انتقاد قرار ندهید و به جای حل مجدد مشکلات ، به دنبال راه حل باشید.
- مطمئن باشید که به طور فعال نیز گوش می دهید و هنگام صحبت آنها را قطع نکنید.
- سعی کنید آنها را پارافری کنید تا بدانند شما با آنها هستید و درک کنند.
- هنگامی که والدین شما می خواهند صحبت کنند ، از تعطیلات احساسی یا دفاعی شدن خودداری کنید.
مرحله 7. ایمنی خود را در درجه اول قرار دهید
در پایان روز ، باید از امنیت خود اطمینان حاصل کنید. زمانی که والدین شما دچار فلش بک یا یک لحظه ناپایدار می شوند ، هرچه می توانید انجام دهید تا از آسیب جسمی جلوگیری کنید. در صورت لزوم ، خانه را ترک کنید یا با 911 تماس بگیرید. اگر احساس می کنید که ممکن است لازم باشد والدین خود را محدود کنید ، این کار را انجام دهید.
- وقتی والدینتان شروع به رفتارهای نامنظم می کنند ، فاصله سالم را با آنها حفظ کنید.
- اگر احساس راحتی نمی کنید که تنها با والدین خود وقت بگذرانید ، این کار را فقط در مکان عمومی یا با شخص دیگری انجام دهید.
قسمت 3 از 3: مراقبت از خود
مرحله 1. مرزها را تعیین کنید
مهم است که در مراقبت از والدین خود مراقبت از خود را فراموش نکنید. با والدین خود و خودتان در مورد آنچه که می خواهید و نمی خواهید تحمل کنید. به عنوان مثال ، ممکن است والدین شما شب ها با شما مست تماس بگیرند و به سختی بتوانید دوباره بخوابید و متعاقب آن روز بدی را در محل کار خود داشته باشید. به والدین خود بگویید که در طول یک ساعت معین یا زمانی که آنها مشروب مصرف کرده اند تماس تلفنی دریافت نمی کنید.
به خود یادآوری کنید که مشکلی نیست که مدتی از مراقبت از والدین خود دور شوید در حالی که افکار خود را جمع آوری می کنید و از خودتان مراقبت می کنید
مرحله 2. روابط خود را فراتر از والدین خود توسعه دهید
اگرچه ممکن است والدین شما زمان زیادی را از شما بگیرند ، اما توجه به سایر روابط خود را فراموش نکنید. اگر همسر یا شخص مهمی دارید ، به یاد داشته باشید که وقت شما با آنها نیز بسیار مهم است. در مورد نیازهای آنها با آنها صحبت کنید و راهی برای گذراندن وقت با هم در طول هفته پیدا کنید.
شاید شما موافقت کرده اید که هفته ای یک قرار ملاقات داشته باشید
مرحله 3. مراقب سلامت جسمی و روحی خود باشید
اگرچه شما مراقب والدین خود و نیازهای آنها هستید ، اما مراقبت از والدین خود را نیز فراموش نکنید. حداقل یک روز در میان وقت بگذارید و ورزش کنید ، حتی اگر فقط 30 دقیقه پیاده روی در محله خود داشته باشید. شاید این تمرین را با یک دوست ، شریک یا والدین خود انجام دهید تا بتوانید در کنار مراقبت از نیازهای جسمی خود ، وقت خود را با هم بگذرانید. خوب غذا بخورید و وقت خود را صرف دعا یا مدیتیشن کنید.
- میوه و سبزیجات زیاد بخورید و از پرخوری پرهیز کنید.
- مصرف الکل خود را محدود کرده و از مصرف مواد مخدر و سیگار خودداری کنید.
مرحله 4. اوقات خوب را به خاطر بسپارید
ممکن است احساس کنید که این اختلال به طور قطعی والدین شما را به بدترین حالت تغییر داده است و این می تواند از نظر روحی و روانی بر شما تأثیر بگذارد. با این حال ، هنگام کار برای ایجاد خاطرات جدید و مثبت ، از خاطرات قدیمی غافل نشوید یا فراموش نکنید. آلبوم های عکس خود را بازبینی کنید و با پدر و مادر خود در مورد دوران قدیم صحبت کنید.
این کار باعث می شود ذهن شما از PTSD فاصله بگیرد و عشق خود را به والدین خود تقویت کنید
مرحله 5. برای تنهایی وقت بگذارید
اگرچه والدین شما و دیگر روابط شما مهم هستند ، اما به یاد داشته باشید که یکی از مهمترین روابطی که می توانید داشته باشید این است که با خودتان ارتباط برقرار کنید. هر روز زمانی را به تنهایی اختصاص دهید و کاری را انجام دهید که از آن لذت می برید ، حتی اگر ساده یا کوچک باشد. یک کتاب بخوانید ، یک نمایش تماشا کنید ، به تنهایی به سینما بروید ، یا حتی انجام یک کار کوچک مانند نظافت می تواند به شدت آرامش بخش و رضایت بخش باشد.
